Relaties
alle pijlers
11 jaar samen..uit elkaar, doorgaan, twijfels..
woensdag 9 april 2008 om 13:52
Hallo allemaal,
Ik heb 11 jaar een relatie en we wonen daarvan 10 jaar samen. Ik was 17 toen ik mijn vriend heb leren kennen.We hebben een goede relatie en zijn echt maatjes, de meesten vinden ons "zo'n leuk stel"..en dat zijn we ook eigenlijk wel.
Ik las een eerder topic over "gelukkig in een relatie en een ander ook leuk vinden" Dit heb ik ook heel erg, en is zelf wel eens uit de hand gelopen. Voor mezelf had ik het altijd op een rijtje..ik hou van mijn mannetje en dit betekent niks blahblah..alleen de spanning enzo. In mei 2007 ontmoette ik iemand anders. Ik vond de spanning helemaal geweldig en alles was nieuw en leuk en ik dacht verliefd te zijn..ging twijfelen aan wat ik al heb en heb op een gegeven moment gezegd thuis dat ik gevoelens voor iemand had en niet wist wat ik er mee moest en waarom dat gebeurd. Er over gepraat..ik zou geen contact meer hebben en we gingen vrolijk verder met ons tweeen..(we waren ondertussen al een jaar bezig met kinderen.?!.) Het ging wel knagen na een tijdje en ging de aandacht van de ander weer te missen..echt belachelijk gewoon..deze x wil graag verder met mij en wil wat ik allemaal al heb....dus toch weer een beetje contact en later weer wat afspreken...zucht..! Weer twijfelen over de relatie met mijn vriend, we zijn meer 1 samen ipv 2 individuen, het leven, werk, vrienden..uiteindelijk zijn we uit elkaar gegaan..tijdelijk weer bij de ouders crashen..beginnen met financieel de boel regelen huis etc... Maar we misten elkaar (o.a dat domme geneuzel als je thuis komt enzo) zo erg dat we na hooguit 3 weken weer bij elkaar waren en vervolgens weer happy together verdergaan (ook met de kinderen maken). Dit is al een paar keer op deze manier gegaan..weg terug, weer weg, weer terug..Afgelopen twee maand ging het wel goed.. zonder x ook..maar toch heb ik nu weer zo'n rotgevoel en ga ik weer twijfelen aan alles in mijn leven. Ik ben eind 2007 van baan veranderd omdat ik eerst dacht dat het daar mee te maken had ofzo.Ik vraag me af hoe het zal zijn om alleen te wonen, eigen leventje, nieuw leven,nieuwe mensen, vrienden huisje, met niemand rekeninghouden en de vrijheid om te doen en laten wat ik wil en met wie. Heerlijk lijkt me dat soms..vervolgens ben ik bang dat ik dan de verkeerde beslissing heb genomen en mijn vriend voorgoed kwijt ben en nooit meer zo'n vent tegenkom, soms denk ik hij verdient wel beter en is veel te lief voor me..hoe kan ik nou twijfelen en zo gemeen zijn? Tis toch ook mooi dat we al zo lang bij elkaar zijn en datgene hebben wat wij hebben? Samen kinderen..en oud worden.. Echt om gek van te worden..ik weet niet meer wat ik moet...Op het moment is vertrouwen wel een beetje weg, maar mijn vriend kan er mee leven en het heeft gewoon tijd nodig om een punt achter alles wat er gebeurd is te zetten en verder gaan. Hij wil mij voor geen goud kwijt en houdt van me ondanks alles wat ik heb uitgevreten..en zegt dat we er wel weer uitkomen. Als we er over praten gaat het meestal moeizaam en kan ik niet goed uitleggen wat ik nou eigenlijk voel. Soms denk ik dat het gewoon een periode is ofzo dat we in een dipje zitten en dat het wel weer overwaait etc. en dat ik gewoon voor de relatie moet vechten en blij moet zijn dat ik hem heb..en mezelf in de hand moet houden als ik met anderen loop te flirten. X heb ik ondertussen wel beter leren kennen en weet dat wij absoluut geen toekomst hebben, en dat er niks meer tussen ons is dan spanning, we vinden elkaar gewoon lekker ofzo. Is het normaal dat je dit soort gevoelens hebt voor anderen? of klopt er dan iets niet in je relatie? Het zet je soms wel aan het twijfelen.. ik wil snel weer meer dan alleen spanning en zoek het zelf op..zoo slecht! Als ik in zo'n twijfelfase zit zie ik alles negatief, zit niet lekker in m'n vel, depri en ga er vanuit dat het beter is om uit elkaar te gaan en praat mezelf helemaal tot wanhoop en dan weet ik niet meer welke keus ik moet maken en of ik een keus moet maken. Vind ik deze relatie nog wel leuk, is dit het, horen we bij elkaar, ben ik wel gelukkig..pff zucht!
Moet zeggen dat het wel verhelderend werkt om dit te tikken allemaal..reacties tips advies welkom!
Ik heb 11 jaar een relatie en we wonen daarvan 10 jaar samen. Ik was 17 toen ik mijn vriend heb leren kennen.We hebben een goede relatie en zijn echt maatjes, de meesten vinden ons "zo'n leuk stel"..en dat zijn we ook eigenlijk wel.
Ik las een eerder topic over "gelukkig in een relatie en een ander ook leuk vinden" Dit heb ik ook heel erg, en is zelf wel eens uit de hand gelopen. Voor mezelf had ik het altijd op een rijtje..ik hou van mijn mannetje en dit betekent niks blahblah..alleen de spanning enzo. In mei 2007 ontmoette ik iemand anders. Ik vond de spanning helemaal geweldig en alles was nieuw en leuk en ik dacht verliefd te zijn..ging twijfelen aan wat ik al heb en heb op een gegeven moment gezegd thuis dat ik gevoelens voor iemand had en niet wist wat ik er mee moest en waarom dat gebeurd. Er over gepraat..ik zou geen contact meer hebben en we gingen vrolijk verder met ons tweeen..(we waren ondertussen al een jaar bezig met kinderen.?!.) Het ging wel knagen na een tijdje en ging de aandacht van de ander weer te missen..echt belachelijk gewoon..deze x wil graag verder met mij en wil wat ik allemaal al heb....dus toch weer een beetje contact en later weer wat afspreken...zucht..! Weer twijfelen over de relatie met mijn vriend, we zijn meer 1 samen ipv 2 individuen, het leven, werk, vrienden..uiteindelijk zijn we uit elkaar gegaan..tijdelijk weer bij de ouders crashen..beginnen met financieel de boel regelen huis etc... Maar we misten elkaar (o.a dat domme geneuzel als je thuis komt enzo) zo erg dat we na hooguit 3 weken weer bij elkaar waren en vervolgens weer happy together verdergaan (ook met de kinderen maken). Dit is al een paar keer op deze manier gegaan..weg terug, weer weg, weer terug..Afgelopen twee maand ging het wel goed.. zonder x ook..maar toch heb ik nu weer zo'n rotgevoel en ga ik weer twijfelen aan alles in mijn leven. Ik ben eind 2007 van baan veranderd omdat ik eerst dacht dat het daar mee te maken had ofzo.Ik vraag me af hoe het zal zijn om alleen te wonen, eigen leventje, nieuw leven,nieuwe mensen, vrienden huisje, met niemand rekeninghouden en de vrijheid om te doen en laten wat ik wil en met wie. Heerlijk lijkt me dat soms..vervolgens ben ik bang dat ik dan de verkeerde beslissing heb genomen en mijn vriend voorgoed kwijt ben en nooit meer zo'n vent tegenkom, soms denk ik hij verdient wel beter en is veel te lief voor me..hoe kan ik nou twijfelen en zo gemeen zijn? Tis toch ook mooi dat we al zo lang bij elkaar zijn en datgene hebben wat wij hebben? Samen kinderen..en oud worden.. Echt om gek van te worden..ik weet niet meer wat ik moet...Op het moment is vertrouwen wel een beetje weg, maar mijn vriend kan er mee leven en het heeft gewoon tijd nodig om een punt achter alles wat er gebeurd is te zetten en verder gaan. Hij wil mij voor geen goud kwijt en houdt van me ondanks alles wat ik heb uitgevreten..en zegt dat we er wel weer uitkomen. Als we er over praten gaat het meestal moeizaam en kan ik niet goed uitleggen wat ik nou eigenlijk voel. Soms denk ik dat het gewoon een periode is ofzo dat we in een dipje zitten en dat het wel weer overwaait etc. en dat ik gewoon voor de relatie moet vechten en blij moet zijn dat ik hem heb..en mezelf in de hand moet houden als ik met anderen loop te flirten. X heb ik ondertussen wel beter leren kennen en weet dat wij absoluut geen toekomst hebben, en dat er niks meer tussen ons is dan spanning, we vinden elkaar gewoon lekker ofzo. Is het normaal dat je dit soort gevoelens hebt voor anderen? of klopt er dan iets niet in je relatie? Het zet je soms wel aan het twijfelen.. ik wil snel weer meer dan alleen spanning en zoek het zelf op..zoo slecht! Als ik in zo'n twijfelfase zit zie ik alles negatief, zit niet lekker in m'n vel, depri en ga er vanuit dat het beter is om uit elkaar te gaan en praat mezelf helemaal tot wanhoop en dan weet ik niet meer welke keus ik moet maken en of ik een keus moet maken. Vind ik deze relatie nog wel leuk, is dit het, horen we bij elkaar, ben ik wel gelukkig..pff zucht!
Moet zeggen dat het wel verhelderend werkt om dit te tikken allemaal..reacties tips advies welkom!
woensdag 9 april 2008 om 13:57
Jeetje, lang verhaal. Maar wat ik eruit opmaak is dat je toch 2x "over de schreef" bent gegaan, maar puur voor de aandacht, want nu blijkt ook at er verder niks is. Zet die x dan helemaal uit je hoofd en spreek niets meer af, ook niet mailen/bellen/sms etc. Misschien is het voor jou goed om eens met iemand te praten (arts/psycoloog) om de dingen helder op een rij te krijgen. En eventueel ook samen. Het is logisch dat na 11 jaar samen het allemaal minder spettert dan toen je net bij elkaar was. Maar: samen eraan werken, aandacht voor elkaar, weer leuke dingen doen (trek alle cliché's maar uit de kast) is en blijft natuurlijk ook belangrijk. Want aan je liefde voor je vriend ligt het niet, toch?
woensdag 9 april 2008 om 14:00
Twijfelen is heel normaal en hoort in een relatie zeker als je zo lang bij elkaar bent. Het is wel duidelijk dat je vriend van jou houdt en blijkbaar hou je ook van hem want je mist hem. Maar de twijfel zit hem in het feit dat jij denkt dat het gras ergens anders groener is. Nou dat heb je ook geprobeerd en dat was het ook niet. Dus wat wil je nog meer onderzoeken dan?
Zolang jij contact blijft houden met die X zal je energie in hem steken wat je eigenlijk in je relatie met je vriend moet steken. Dus daar moet je zowiezo mee kappen lijkt me.
verder wordt het tijd om eens volwassen te worden. Of stoppen of doorgaan, en dan achter je keuze gaan staan, en de consequenties aanvaarden.
Ik snap je vriend niet, ik had je allang de deur uitgezet.
Zolang jij contact blijft houden met die X zal je energie in hem steken wat je eigenlijk in je relatie met je vriend moet steken. Dus daar moet je zowiezo mee kappen lijkt me.
verder wordt het tijd om eens volwassen te worden. Of stoppen of doorgaan, en dan achter je keuze gaan staan, en de consequenties aanvaarden.
Ik snap je vriend niet, ik had je allang de deur uitgezet.
woensdag 9 april 2008 om 14:08
Jouw verhaal doet me denken aan iemand die ik ken ( lekker vaag, maar goed..)
Zij wilde ook graag kinderen, maar had ondertussen een affaire met een vriend van mij. Ik heb daar veel met hem over gepraat, en kwam voor mezelf steeds op hetzelfde punt: ik vind het egoïstisch. Je weet dat je je vriend veel verdriet doet, maar puntje bij paaltje krijg je toch weer dat gevoel dat je de spanning bij iemand anders moet halen.. Vooral van het we-willen-kinderen-verhaal, krijg ik de kriebels.
Ik denk dat je echt met jezelf aan de slag moet, het met jezelf aan moet gaan om goed te kijken wat je wilt, met of zonder hem, en hoe het zit met je eigenwaarde. Je wilt meer vrijheid, vrienden, leuke dingen, maar bent bang om het op te geven, wellicht met het idee dat je uiteindelijk alleen overblijft, hem nooit meer terugkrijgt... Voor je eigen onzekerheid en verdriet gebruik je dus je vriend om je gerust te stellen dat het beter is om bij elkaar te blijven.
Als ik jou was, zou ik de stap wagen. Maar dan ook écht wagen. Ga leven, even geen contact met je vriend.. en moet het zo zijn, komen jullie echt wel bij elkaar!! Geloof er in dat het goedkomt, altijd!!!
Veel sterkte
S.R.
Zij wilde ook graag kinderen, maar had ondertussen een affaire met een vriend van mij. Ik heb daar veel met hem over gepraat, en kwam voor mezelf steeds op hetzelfde punt: ik vind het egoïstisch. Je weet dat je je vriend veel verdriet doet, maar puntje bij paaltje krijg je toch weer dat gevoel dat je de spanning bij iemand anders moet halen.. Vooral van het we-willen-kinderen-verhaal, krijg ik de kriebels.
Ik denk dat je echt met jezelf aan de slag moet, het met jezelf aan moet gaan om goed te kijken wat je wilt, met of zonder hem, en hoe het zit met je eigenwaarde. Je wilt meer vrijheid, vrienden, leuke dingen, maar bent bang om het op te geven, wellicht met het idee dat je uiteindelijk alleen overblijft, hem nooit meer terugkrijgt... Voor je eigen onzekerheid en verdriet gebruik je dus je vriend om je gerust te stellen dat het beter is om bij elkaar te blijven.
Als ik jou was, zou ik de stap wagen. Maar dan ook écht wagen. Ga leven, even geen contact met je vriend.. en moet het zo zijn, komen jullie echt wel bij elkaar!! Geloof er in dat het goedkomt, altijd!!!
Veel sterkte
S.R.
woensdag 9 april 2008 om 15:18
woensdag 9 april 2008 om 15:59
woensdag 9 april 2008 om 16:18
Meds, ik heb 29 jaar een relatie gehad en nu alweer 9 jaar.
In mijn eerste relatie ben ik pas beginnen twijfelen toen ze héél erg slecht werd (na een jaar of twintig). En dan nog betrof mijn twijfel niet de vraag of het gras ergens anders groener was, maar of ik niet veel beter af was zonder die relatie. En dat klopte.
In mijn huidige relatie heb ik nog niet 1 seconde getwijfeld en weet ik zeker dat ik dat nooit ga doen. Er kan voor mij geen betere man bestaan dan de man die ik nu heb. Ik ben dolgelukkig met hem.
Het kan ook voor een deel aan iemands karakter liggen, natuurlijk. Als ik een paar schoenen of een huis gekocht heb, kijk ik daarna niet meer naar andere schoenen/huizen.
Sommige mensen blijven altijd twijfelen of ze wel de juiste keuze gemaakt hebben.
In mijn eerste relatie ben ik pas beginnen twijfelen toen ze héél erg slecht werd (na een jaar of twintig). En dan nog betrof mijn twijfel niet de vraag of het gras ergens anders groener was, maar of ik niet veel beter af was zonder die relatie. En dat klopte.
In mijn huidige relatie heb ik nog niet 1 seconde getwijfeld en weet ik zeker dat ik dat nooit ga doen. Er kan voor mij geen betere man bestaan dan de man die ik nu heb. Ik ben dolgelukkig met hem.
Het kan ook voor een deel aan iemands karakter liggen, natuurlijk. Als ik een paar schoenen of een huis gekocht heb, kijk ik daarna niet meer naar andere schoenen/huizen.
Sommige mensen blijven altijd twijfelen of ze wel de juiste keuze gemaakt hebben.
woensdag 9 april 2008 om 16:32
Mijn advies is om in ieder geval de kinderwens in de ijskast te zetten, want daarover mág je gewoon geen twijfels krijgen. En de relatie zoals die nu is lijkt me geen geschikte basis voor kinderen. Of is dat al ingepland en gaan die gewoon mee 'uit logeren'?
Verder kan ik geen tips geven, al denk ik dat ik een hele andere keuze zou maken in een relatie, namelijk mezelf bedenken wat ik wil in een/die relatie en of dat haalbaar is. En stoppen met die persoon te bedonderen. Zo niet, uit elkaar en de consequenties daarvan ook aanvaarden. Ik had je ook allang buiten gezet als ik je vriend was.
Verder kan ik geen tips geven, al denk ik dat ik een hele andere keuze zou maken in een relatie, namelijk mezelf bedenken wat ik wil in een/die relatie en of dat haalbaar is. En stoppen met die persoon te bedonderen. Zo niet, uit elkaar en de consequenties daarvan ook aanvaarden. Ik had je ook allang buiten gezet als ik je vriend was.
woensdag 9 april 2008 om 17:12
Ik snap je twijfel wel. Je hebt al je hele leven een relatie, terwijl anderen vaak pas wat later de ware tegenkomen. Als je eerst eens lekker had kunnen feesten, flirten en je eigen gang had kunnen gaan was die drang nu misschien wel minder geweest. Maar goed, dat is achteraf gepraat. Op dit moment is er geen toekomst weggelegd voor jou en Mister X. Dus heb je twee mogelijkheden: 1. Ga met je vriend praten. Leg hem uit hoe je je voelt en als je dat nog wilt probeer dan nog energie in deze relatie te steken. Ga leuke dingen doen en maak het weer spannend samen. 2. En als je dat niet meer wilt, kun je beter op jezelf gaan wonen om eens afstand te nemen van alles en te kijken hoe het bevalt om alleen te zijn. Maar dus niet naar Mister X hollen, want dat heeft geen enkele zin. Sterkte met je beslissing, het zal een moeilijke zijn...
