Relaties
alle pijlers
34 weken zwanger en baby niet welkom
dinsdag 4 september 2007 om 11:09
Ik wil hier graag mijn verhaal vertellen. En dan ook mijn hele verhaal. Het kan me niet meer schelen wie het leest of wat jullie dan van mij denken. Ik moet het gewoon kwijt want ik ben echt radeloos. Ik weet niet meer wat ik moet doen.
Mijn vriend en ik zijn al 8 jaar bij elkaar. We hebben een relatie die gebaseerd is op het leven samen. We hebben wel vrienden en doen ook dingen apart enzo, maar de beste vrienden die we hebben, zijn elkaar. Natuurlijk hebben wij ook wel eens slechte momenten in onze relatie, maar uit m’n hart kan ik zeggen, dat ik met hem oud wil worden en hij met mij.
Ongeveer een jaar geleden zijn we begonnen over kinderen. De vraag wel of geen kinderen was voor ons iets gecompliceerder. Ik ben namelijk gehandicapt en zal een kind niet zonder hulp en hulpmiddelen kunnen verzorgen. Mijn vriend had een eigen zaak, waarmee hij meer dan fulltime bezig was en zou me dus maar beperkt kunnen helpen.
Na alles op een rij gezet te hebben, bleek dat we eigenlijk alleen tegen praktische problemen aanliepen om het niet te doen. We zijn toen, onder anderen samen met het revalidatiecentrum, oplossingen gaan vinden voor deze praktische problemen en hebben toen voor onszelf een situatie gecreëerd, waarin een baby meer dan welkom is. Door middel van wat hulpmiddelen (bijvoorbeeld een verhoogd bedje, een traplift etc.) zou ik al een hoop zelf kunnen doen. Daarnaast zou er een au pair in huis komen, om mij te helpen.
Mijn vriend zou zijn bedrijf verkopen en een ander bedrijf overnemen, waar hij toch al langere tijd zijn zinnen op had gezet. In dat nieuwe bedrijf zou hij de dingen beter kunnen delegeren, waardoor hij meer tijd thuis kon zijn. Zo kon hij naast zijn werk bewust betrokken zijn bij de opvoeding van zijn kind.
De switch van bedrijf verliep soepel. Na een hoop voorbereidingen kreeg mijn vriend in april de sleutel van het nieuwe bedrijf. Inmiddels bleek ik sinds januari ook zwanger te zijn. Ons geluk kon niet meer stuk.
Totdat mijn vriend in april de sleutel dan ook daadwerkelijk kreeg. Vanaf dat moment is de ellende begonnen.
Op dat moment was ik 3 maanden zwanger en was ik druk bezig, met het regelen van een au pair. Het bleek een heel gedoe, waarbij ik moest worstelen door allerlei bureaucratische onzin van de IND. Hierin stond ik helemaal alleen. Logisch natuurlijk, want mijn vriend was zo druk met het overnemen van het nieuwe bedrijf. Toch begon ik op dat moment al een rare bijsmaak te krijgen, bij de manier waarop hij de dingen aanpakte. Voor het regelen van een au pair, had ik bijv. bepaalde documenten nodig, die alleen hij kon regelen. Aangezien een aanvraag een half jaar kan duren, was er haast bij. Maar mijnheer had het te druk om dit te regelen. En dan heb ik het over een telefoontje plegen of even een document ophalen bij de gemeente! Het heeft een maand geduurd en een hoop ruzie, voordat hij de documenten bij elkaar had en ik verder kon met de aanvraag.
En dat was de trend die hij doorzette. Steeds had hij het overal te druk voor. Zowel op zakelijk als op privé gebied. Zelfs voor de meest bizarre dingen, vond hij zichzelf te druk. Zo had hij geen tijd, om de administratie te doen. Belastingaangiftes te doen. Sollicitanten, die op gesprek waren geweest, terug te bellen etc. etc. Hij had het zelfs een keer te druk om zijn werknemers uit te betalen!
Ook had hij geen tijd om aan de babykamer te beginnen. Verjaardagen. Sporten. Een keer een avondje iets leuks met mij te gaan doen. Zijn moeder te bezoeken, die ziek was en aangegeven had daar wel heel erg veel behoefte aan te hebben. Toen zijn moeder eind mei onverwachts overleed, had hij haar 2 maanden niet meer gezien.
Ik was ontzettend kwaad op hem, hoe hij de dingen aanpakte, wat urenlange ruzies tot gevolg had. Daar had hij dus wel tijd voor. Onze omgeving begon ook door te krijgen, dat het bij ons niet lekker liep. Mijn vriend praatte met mensen, over dat ik toch wel erg onredelijke verwachtingen had van hoeveel tijd hij vrij kon maken, of dat hij toch echt de dingen anders aan moest gaan pakken en maar eens stil moest staan wat er belangrijk is in zijn leven. Ik praatte met mensen, over dat hij het alleen zou leren als ik niet steeds zijn rotzooi op zou ruimen, of over dat ik hem juist meer moest helpen en me minder snel kwaad moest worden.
Ik probeerde hem ook te helpen. Ik pakte op wat ik kon. Probeerde hem zoveel mogelijk uit handen te nemen. Hoopte, dat als de basis er lag, hij weer wat tot rust en bij zinnen kon komen. Ik heb dagen en nachten achter elkaar doorgewerkt om de boel op poten te krijgen. Mijn gezondheid kan dat helemaal niet aan en mijn klachten begonnen toe te nemen. Bovendien stond ik constant onder spanning wat niet goed is voor de baby. Ook had ik geen tijd meer voor mijn eigen dingen. De zaak moest lopen, zodat mijn vriend weer wat meer tijd kon maken voor mij en zijn toekomstige baby. Als de administratie maar op orde was, twee weken nog. Als er maar meer personeel aangenomen is, een maand nog. Als dit ene project nou maar afgelopen is, weer twee weken. Steeds als ik met het ene klaar was, bleek dat mijn vriend van iets anders een dusdanige puinhoop had gemaakt, dat ik weer nachten aan de slag kon om dat weer op te lossen.
Af en toe dacht ik: Je bekijkt het maar. Je leert er zo niks van. Ik help je niet meer en laat je gewoon zitten met de gevolgen van de eigen acties. Voor mijn part ga je failliet. Het leek hem niets te interesseren. Hij liet de zaken gewoon oplopen, net zolang totdat het echt tien voor twaalf was. Dan kwam hij bij mij huilend en smekend om hem uit de puinhoop te halen. Met een hoop beloftes dat hij het vanaf nu anders aan ging pakken. Ik ging dan steeds overstag en haalde hem uit de shit, waarna het hele verhaal weer van voor af aan begon.
En zo sukkelde ik de maanden door. Op en neer geslingerd tussen hoop en wanhoop.
Inmiddels ben ik dus 34 weken zwanger. Over drie weken staat de au pair voor de deur en de baby zou in principe ieder moment geboren kunnen worden. Maar in wat voor situatie komen ze terecht?
Hadden we het een half jaar geleden zo goed voor elkaar en zo leuk samen…
Inmiddels hebben we iedere dag ruzie. Iedere dag worden er weer beloftes gemaakt en verbroken.
Iedere nacht huil ik mezelf in slaap en iedere ochtend word ik vol met zorgen wakker. De hele dag loop ik rond met rode ogen van het huilen.
Mijn vriend zit er inmiddels ook helemaal doorheen. Hij is nu zo ver, dat hij snapt dat zijn gedrag zo echt niet meer kan. Maar hij verandert er niks aan. Hij vindt heel snel, dat hij al verbetering laat zien en gaat vervolgens weer op de oude manier verder.
De zaak rust nu helemaal op mijn schouders. 16 weken zwangerschapsverlof zit er voor mij niet in. Als er belastingaangiftes gedaan moeten worden als ik aan het bevallen ben, zal ik in me in mijn kraambed hiermee bezig moeten houden.
De babykamer is nog niet af, de kamer voor de au pair nog niet, we moeten nog testamenten laten maken, naar geboortekaartjes kijken, de aanpassingen in huis nog regelen etc. etc. Ik krijg hulp van mijn ouders en zijn vader, maar bij veel dingen kunnen zij ook niet helpen en dan moet ik wachten tot mijn vriend zich heel af en toe even beschikbaar stelt voor dit soort zaken.
Mensen hebben mijn vriend aangeraden hulp te zoeken, ons aangeraden om samen hulp te zoeken. Mijn vriend heeft zelfs al een telefoonnummer gehad. Hij zegt dat ie dat heel graag doet, maar ondertussen heeft hij nog niets ondernomen. Ik wil ook wel, maar ondertussen ga ik er niet vanuit, dat het wat gaat veranderen. Zeker niet binnen 3 of 6 weken.
Ik weet het echt niet meer. Ik zou zo graag willen, dat het allemaal op z’n pootjes terecht komt. Dat het weer zo wordt als een half jaar geleden. Maar ik begin steeds en steeds meer de hoop op te geven. Ik ben me steeds meer aan het realiseren, dat het zijn call is en dat ik alleen maar af kan wachten, naar wanneer hij klaar is, om zijn verantwoordelijkheden te nemen. Dit ten koste van mij en de baby.
Ik krijg steeds meer het idee, dat ik moet kiezen tussen hem nog een kans geven en de baby een goede start geven.
Maar ik WIL helemaal niet bij hem weg. Ik hou zielsveel van mijn vriend en hij zegt ook zielsveel van mij te houden. Bovendien, waar maak ik het erger mee. Als ik alleen met de baby verder moet, weet ik niet of ik het ga redden, of de situatie er dan daadwerkelijk beter op wordt. Maar met zijn tweeën zo verder gaan is ook geen mogelijkheid.
Ik wil dolgraag met mijn vriend verder. Maar tegelijkertijd realiseer ik me ook steeds meer, dat ik al lang niet meer samen met mijn vriend ben. Ik heb eerder een relatie met zijn bedrijf dan met hem.
Ik weet het echt niet meer!
Mijn vriend en ik zijn al 8 jaar bij elkaar. We hebben een relatie die gebaseerd is op het leven samen. We hebben wel vrienden en doen ook dingen apart enzo, maar de beste vrienden die we hebben, zijn elkaar. Natuurlijk hebben wij ook wel eens slechte momenten in onze relatie, maar uit m’n hart kan ik zeggen, dat ik met hem oud wil worden en hij met mij.
Ongeveer een jaar geleden zijn we begonnen over kinderen. De vraag wel of geen kinderen was voor ons iets gecompliceerder. Ik ben namelijk gehandicapt en zal een kind niet zonder hulp en hulpmiddelen kunnen verzorgen. Mijn vriend had een eigen zaak, waarmee hij meer dan fulltime bezig was en zou me dus maar beperkt kunnen helpen.
Na alles op een rij gezet te hebben, bleek dat we eigenlijk alleen tegen praktische problemen aanliepen om het niet te doen. We zijn toen, onder anderen samen met het revalidatiecentrum, oplossingen gaan vinden voor deze praktische problemen en hebben toen voor onszelf een situatie gecreëerd, waarin een baby meer dan welkom is. Door middel van wat hulpmiddelen (bijvoorbeeld een verhoogd bedje, een traplift etc.) zou ik al een hoop zelf kunnen doen. Daarnaast zou er een au pair in huis komen, om mij te helpen.
Mijn vriend zou zijn bedrijf verkopen en een ander bedrijf overnemen, waar hij toch al langere tijd zijn zinnen op had gezet. In dat nieuwe bedrijf zou hij de dingen beter kunnen delegeren, waardoor hij meer tijd thuis kon zijn. Zo kon hij naast zijn werk bewust betrokken zijn bij de opvoeding van zijn kind.
De switch van bedrijf verliep soepel. Na een hoop voorbereidingen kreeg mijn vriend in april de sleutel van het nieuwe bedrijf. Inmiddels bleek ik sinds januari ook zwanger te zijn. Ons geluk kon niet meer stuk.
Totdat mijn vriend in april de sleutel dan ook daadwerkelijk kreeg. Vanaf dat moment is de ellende begonnen.
Op dat moment was ik 3 maanden zwanger en was ik druk bezig, met het regelen van een au pair. Het bleek een heel gedoe, waarbij ik moest worstelen door allerlei bureaucratische onzin van de IND. Hierin stond ik helemaal alleen. Logisch natuurlijk, want mijn vriend was zo druk met het overnemen van het nieuwe bedrijf. Toch begon ik op dat moment al een rare bijsmaak te krijgen, bij de manier waarop hij de dingen aanpakte. Voor het regelen van een au pair, had ik bijv. bepaalde documenten nodig, die alleen hij kon regelen. Aangezien een aanvraag een half jaar kan duren, was er haast bij. Maar mijnheer had het te druk om dit te regelen. En dan heb ik het over een telefoontje plegen of even een document ophalen bij de gemeente! Het heeft een maand geduurd en een hoop ruzie, voordat hij de documenten bij elkaar had en ik verder kon met de aanvraag.
En dat was de trend die hij doorzette. Steeds had hij het overal te druk voor. Zowel op zakelijk als op privé gebied. Zelfs voor de meest bizarre dingen, vond hij zichzelf te druk. Zo had hij geen tijd, om de administratie te doen. Belastingaangiftes te doen. Sollicitanten, die op gesprek waren geweest, terug te bellen etc. etc. Hij had het zelfs een keer te druk om zijn werknemers uit te betalen!
Ook had hij geen tijd om aan de babykamer te beginnen. Verjaardagen. Sporten. Een keer een avondje iets leuks met mij te gaan doen. Zijn moeder te bezoeken, die ziek was en aangegeven had daar wel heel erg veel behoefte aan te hebben. Toen zijn moeder eind mei onverwachts overleed, had hij haar 2 maanden niet meer gezien.
Ik was ontzettend kwaad op hem, hoe hij de dingen aanpakte, wat urenlange ruzies tot gevolg had. Daar had hij dus wel tijd voor. Onze omgeving begon ook door te krijgen, dat het bij ons niet lekker liep. Mijn vriend praatte met mensen, over dat ik toch wel erg onredelijke verwachtingen had van hoeveel tijd hij vrij kon maken, of dat hij toch echt de dingen anders aan moest gaan pakken en maar eens stil moest staan wat er belangrijk is in zijn leven. Ik praatte met mensen, over dat hij het alleen zou leren als ik niet steeds zijn rotzooi op zou ruimen, of over dat ik hem juist meer moest helpen en me minder snel kwaad moest worden.
Ik probeerde hem ook te helpen. Ik pakte op wat ik kon. Probeerde hem zoveel mogelijk uit handen te nemen. Hoopte, dat als de basis er lag, hij weer wat tot rust en bij zinnen kon komen. Ik heb dagen en nachten achter elkaar doorgewerkt om de boel op poten te krijgen. Mijn gezondheid kan dat helemaal niet aan en mijn klachten begonnen toe te nemen. Bovendien stond ik constant onder spanning wat niet goed is voor de baby. Ook had ik geen tijd meer voor mijn eigen dingen. De zaak moest lopen, zodat mijn vriend weer wat meer tijd kon maken voor mij en zijn toekomstige baby. Als de administratie maar op orde was, twee weken nog. Als er maar meer personeel aangenomen is, een maand nog. Als dit ene project nou maar afgelopen is, weer twee weken. Steeds als ik met het ene klaar was, bleek dat mijn vriend van iets anders een dusdanige puinhoop had gemaakt, dat ik weer nachten aan de slag kon om dat weer op te lossen.
Af en toe dacht ik: Je bekijkt het maar. Je leert er zo niks van. Ik help je niet meer en laat je gewoon zitten met de gevolgen van de eigen acties. Voor mijn part ga je failliet. Het leek hem niets te interesseren. Hij liet de zaken gewoon oplopen, net zolang totdat het echt tien voor twaalf was. Dan kwam hij bij mij huilend en smekend om hem uit de puinhoop te halen. Met een hoop beloftes dat hij het vanaf nu anders aan ging pakken. Ik ging dan steeds overstag en haalde hem uit de shit, waarna het hele verhaal weer van voor af aan begon.
En zo sukkelde ik de maanden door. Op en neer geslingerd tussen hoop en wanhoop.
Inmiddels ben ik dus 34 weken zwanger. Over drie weken staat de au pair voor de deur en de baby zou in principe ieder moment geboren kunnen worden. Maar in wat voor situatie komen ze terecht?
Hadden we het een half jaar geleden zo goed voor elkaar en zo leuk samen…
Inmiddels hebben we iedere dag ruzie. Iedere dag worden er weer beloftes gemaakt en verbroken.
Iedere nacht huil ik mezelf in slaap en iedere ochtend word ik vol met zorgen wakker. De hele dag loop ik rond met rode ogen van het huilen.
Mijn vriend zit er inmiddels ook helemaal doorheen. Hij is nu zo ver, dat hij snapt dat zijn gedrag zo echt niet meer kan. Maar hij verandert er niks aan. Hij vindt heel snel, dat hij al verbetering laat zien en gaat vervolgens weer op de oude manier verder.
De zaak rust nu helemaal op mijn schouders. 16 weken zwangerschapsverlof zit er voor mij niet in. Als er belastingaangiftes gedaan moeten worden als ik aan het bevallen ben, zal ik in me in mijn kraambed hiermee bezig moeten houden.
De babykamer is nog niet af, de kamer voor de au pair nog niet, we moeten nog testamenten laten maken, naar geboortekaartjes kijken, de aanpassingen in huis nog regelen etc. etc. Ik krijg hulp van mijn ouders en zijn vader, maar bij veel dingen kunnen zij ook niet helpen en dan moet ik wachten tot mijn vriend zich heel af en toe even beschikbaar stelt voor dit soort zaken.
Mensen hebben mijn vriend aangeraden hulp te zoeken, ons aangeraden om samen hulp te zoeken. Mijn vriend heeft zelfs al een telefoonnummer gehad. Hij zegt dat ie dat heel graag doet, maar ondertussen heeft hij nog niets ondernomen. Ik wil ook wel, maar ondertussen ga ik er niet vanuit, dat het wat gaat veranderen. Zeker niet binnen 3 of 6 weken.
Ik weet het echt niet meer. Ik zou zo graag willen, dat het allemaal op z’n pootjes terecht komt. Dat het weer zo wordt als een half jaar geleden. Maar ik begin steeds en steeds meer de hoop op te geven. Ik ben me steeds meer aan het realiseren, dat het zijn call is en dat ik alleen maar af kan wachten, naar wanneer hij klaar is, om zijn verantwoordelijkheden te nemen. Dit ten koste van mij en de baby.
Ik krijg steeds meer het idee, dat ik moet kiezen tussen hem nog een kans geven en de baby een goede start geven.
Maar ik WIL helemaal niet bij hem weg. Ik hou zielsveel van mijn vriend en hij zegt ook zielsveel van mij te houden. Bovendien, waar maak ik het erger mee. Als ik alleen met de baby verder moet, weet ik niet of ik het ga redden, of de situatie er dan daadwerkelijk beter op wordt. Maar met zijn tweeën zo verder gaan is ook geen mogelijkheid.
Ik wil dolgraag met mijn vriend verder. Maar tegelijkertijd realiseer ik me ook steeds meer, dat ik al lang niet meer samen met mijn vriend ben. Ik heb eerder een relatie met zijn bedrijf dan met hem.
Ik weet het echt niet meer!
dinsdag 4 september 2007 om 11:27
Wowwww, dát is heftig !
Heeft je vriend een bedrijf overgenomen wat wel goed liep , of kwam hij terecht in een puinbak ? Is het werk wel van dien aard dat hij het leuk vindt, er veel vanaf weet ? Hoe is de verstandhouding met zijn werknemers ?
Is hij nog wel blij met de zwangerschap ; aait hij je buik , bedenkt hij namen , etc.
Zou de oude eigenaar van het bedrijf eventueel bij kunnen springen om het een en ander - weer - op poten te zetten ?
Heeft je vriend een bedrijf overgenomen wat wel goed liep , of kwam hij terecht in een puinbak ? Is het werk wel van dien aard dat hij het leuk vindt, er veel vanaf weet ? Hoe is de verstandhouding met zijn werknemers ?
Is hij nog wel blij met de zwangerschap ; aait hij je buik , bedenkt hij namen , etc.
Zou de oude eigenaar van het bedrijf eventueel bij kunnen springen om het een en ander - weer - op poten te zetten ?
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
dinsdag 4 september 2007 om 11:34
Dat is een behoorlijk klote situatie..
even opzij zettend hoe deze situatie onstaan is en of je vriend alle veranderingen wel aan kan, want er is een hoop veranderd in jet laatste jaar toch?
even praktisch denkend:
1. je moet voor jou de stress verminderen
2. de kamer van de aupair en de kinderkamer: laat deze afmaken door je ouders of een klusbedrijf. Kost wel wat maar dan ben je van die stress af. Regel dit soort praktische dingen zonder je vriend. Is niet leuk, dat snap ik ook maar het is op dit moment de kortste weg.
3. regel zelf de geboortekaartjes, idem hier dat het niet leuk is om dit zonder je vriend te doen..
4. testament opstellen kun je ook laten doen. Hij hoeft alleen maar te ondertekenen toch?
als je vriend zich niet beschikbaar stelt dan regel je het zelf.. dan heeft hij ook geen inspraak.
Ik hoop dat je vriend op de een of andere manier hulp gaat zoeken want hey komt op mij over dat hij een burn out heeft , veroorzaakt door het nieuwe bedrijf, de spanning van de aanstaande baby enz enz..
sterkte ermee!
5. de aanpassingen in huis regelen kun je dat zelf zonder je vriend, met hulp van je ouders.
6. Mij lijkt het beste dat je je eerst op bovenstaande zaken richt en laat dat bedrijf van je vriend maar even zitten..
even opzij zettend hoe deze situatie onstaan is en of je vriend alle veranderingen wel aan kan, want er is een hoop veranderd in jet laatste jaar toch?
even praktisch denkend:
1. je moet voor jou de stress verminderen
2. de kamer van de aupair en de kinderkamer: laat deze afmaken door je ouders of een klusbedrijf. Kost wel wat maar dan ben je van die stress af. Regel dit soort praktische dingen zonder je vriend. Is niet leuk, dat snap ik ook maar het is op dit moment de kortste weg.
3. regel zelf de geboortekaartjes, idem hier dat het niet leuk is om dit zonder je vriend te doen..
4. testament opstellen kun je ook laten doen. Hij hoeft alleen maar te ondertekenen toch?
als je vriend zich niet beschikbaar stelt dan regel je het zelf.. dan heeft hij ook geen inspraak.
Ik hoop dat je vriend op de een of andere manier hulp gaat zoeken want hey komt op mij over dat hij een burn out heeft , veroorzaakt door het nieuwe bedrijf, de spanning van de aanstaande baby enz enz..
sterkte ermee!
5. de aanpassingen in huis regelen kun je dat zelf zonder je vriend, met hulp van je ouders.
6. Mij lijkt het beste dat je je eerst op bovenstaande zaken richt en laat dat bedrijf van je vriend maar even zitten..
dinsdag 4 september 2007 om 11:47
Hoi Bianca,
Het bedrijf van mijn vriend is zijn vak. En zijn droom.
Het liep goed toen hij er kwam, er was alleen een giga personeelstekort.
Door dit niet meteen op te lossen, begonnen de problemen zich op te stapelen.
Mijn vriend pakt steeds iets aan, waar hij helemaal enthousiast van wordt en wat dan alle problemen op moet lossen, maar als het te moeilijk of niet leuk meer is, maakt hij het niet af. Hierdoor laat hij steeds rotzooi achter.
De problemen, waar hij inmiddels tegenaan loopt, hebben dan ook weinig meer te maken met de overname.
Het bizarre is, dat hij het in zijn oude bedrijf wel allemaal kon. Ook daar sprong ik bij en was het niet altijd eens met zijn manier van werken, maar hij droeg de zaak wel zelf.
De verstandhouding met de medewerkers: Ik heb niet het idee, dat ze hem erg serieus nemen. Mijn vriend heeft ook weinig tijd voor hun. Bovendien hebben ze ook wel door, dat er het een en ander niet goed zit. Zowel zakelijk als prive. Toch zetten ze zich wel goed in en heeft hij vrij weinig klagen.
Over de zwangerschap is hij heel blij. Hij aait mijn buik en spreekt de baby aan met de naam. Hij wil ook wel mee naar de babywinkel enzo, maar laat mij dan maanden wachten, zodat ik dan toch maar weer met mn moeder ga. Hij wil mee naar het ziekenhuis, maar vergeet standaard iedere afspraak, of komt te laat...
Het bedrijf van mijn vriend is zijn vak. En zijn droom.
Het liep goed toen hij er kwam, er was alleen een giga personeelstekort.
Door dit niet meteen op te lossen, begonnen de problemen zich op te stapelen.
Mijn vriend pakt steeds iets aan, waar hij helemaal enthousiast van wordt en wat dan alle problemen op moet lossen, maar als het te moeilijk of niet leuk meer is, maakt hij het niet af. Hierdoor laat hij steeds rotzooi achter.
De problemen, waar hij inmiddels tegenaan loopt, hebben dan ook weinig meer te maken met de overname.
Het bizarre is, dat hij het in zijn oude bedrijf wel allemaal kon. Ook daar sprong ik bij en was het niet altijd eens met zijn manier van werken, maar hij droeg de zaak wel zelf.
De verstandhouding met de medewerkers: Ik heb niet het idee, dat ze hem erg serieus nemen. Mijn vriend heeft ook weinig tijd voor hun. Bovendien hebben ze ook wel door, dat er het een en ander niet goed zit. Zowel zakelijk als prive. Toch zetten ze zich wel goed in en heeft hij vrij weinig klagen.
Over de zwangerschap is hij heel blij. Hij aait mijn buik en spreekt de baby aan met de naam. Hij wil ook wel mee naar de babywinkel enzo, maar laat mij dan maanden wachten, zodat ik dan toch maar weer met mn moeder ga. Hij wil mee naar het ziekenhuis, maar vergeet standaard iedere afspraak, of komt te laat...
dinsdag 4 september 2007 om 11:56
Is er niemand die al langre tijd bij het bedrijf werkt , de klppen van de zweep kent , betrouwbaar is (LIJKT) , die een aantal taken over kan nemen van je vriend , op personeelgebied / administratiefgebied ?
Hij redt het duidelijk niet alleen.
Hij redt het duidelijk niet alleen.
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
dinsdag 4 september 2007 om 12:14
Dank jullie wel voor jullie reacties. Ik zal proberen zoveel mogelijk te beantwoorden.
Kjong> De baby is idd welkom. Heel erg zelfs. Maar niet in deze situatie...
Delegeren idd en zoals Kitty ook al zegt> De praktische punten dan maar alleen aanpakken. Daar ben ik ook mee aan de slag. Maar het doet zo'n pijn op deze manier.
Het bedrijf laten zitten neem ik me iedere keer voor, maar dat hou ik nooit lang vol
.
Dat het misschien een reactie is op alle veranderingen, dat kan goed zo zijn. Er is idd heel veel veranderd het afgelopen jaar. Ik praat idd wel met mijn vriend. Wat hij dan zegt waar het vandaan komt: Hij weet het niet en wordt ook gek van zichzelf. Hij wil alleen mij maar gelukkig maken en doet juist steeds het tegenovergestelde. Hij heeft soms ook het idee, wat ie overspannen is.
Op de momenten dat we praten, heb ik ook echt het idee dat ik tot hem doordring. Dat hij ook de dingen anders aan wil pakken. Als hij dan weer op de zaak is, gaan de dingen precies hetzelfde. Als ik hem er dan op aansrpeek is alles mijn schuld etc.
Verder sla je met je verhaal de spijker op zn kop mevrouw Klets, over hoe ik me op het moment voel. Dank je wel.
Kjong> De baby is idd welkom. Heel erg zelfs. Maar niet in deze situatie...
Delegeren idd en zoals Kitty ook al zegt> De praktische punten dan maar alleen aanpakken. Daar ben ik ook mee aan de slag. Maar het doet zo'n pijn op deze manier.
Het bedrijf laten zitten neem ik me iedere keer voor, maar dat hou ik nooit lang vol
.Dat het misschien een reactie is op alle veranderingen, dat kan goed zo zijn. Er is idd heel veel veranderd het afgelopen jaar. Ik praat idd wel met mijn vriend. Wat hij dan zegt waar het vandaan komt: Hij weet het niet en wordt ook gek van zichzelf. Hij wil alleen mij maar gelukkig maken en doet juist steeds het tegenovergestelde. Hij heeft soms ook het idee, wat ie overspannen is.
Op de momenten dat we praten, heb ik ook echt het idee dat ik tot hem doordring. Dat hij ook de dingen anders aan wil pakken. Als hij dan weer op de zaak is, gaan de dingen precies hetzelfde. Als ik hem er dan op aansrpeek is alles mijn schuld etc.
Verder sla je met je verhaal de spijker op zn kop mevrouw Klets, over hoe ik me op het moment voel. Dank je wel.
dinsdag 4 september 2007 om 12:18
Ik stap, met alle risico's vandien (virituele afslachting), toch even in de rol van advocaat van de duivel....
Heb jij, TO, enig besef wat het voor iemand betekent om in je dagelijkse leven, van de 1ste tot de laatste minuut van de 24 uur, eindverantwoordelijk te zijn voor het welzijn en welbevinden van een ander.
Jij doet wat je kan en da's ongetwijfeld heel erg veel! Als het niet lukt is hij echter degene die het op moet lossen, want hij is immers gezond!
Uitstellen en afsluiten is een afweermechanisme. Misschien groeit alle verantwoordelijkheid hem wel boven de pet? Overziet hij de gevolgen van jullie keuze niet op het moment? Kan hij het ook even niet aan?
Mijn vader zorgt al 20 jaar voor mijn moeder. En neem maar van mij aan, da's geen kattepis. Toen hij overspannen was en mijn moeder als gevolg daarvan tijdelijk naar een verpleegtehuis moest kreeg hij de hele familie over zich heen.
Heb jij, TO, enig besef wat het voor iemand betekent om in je dagelijkse leven, van de 1ste tot de laatste minuut van de 24 uur, eindverantwoordelijk te zijn voor het welzijn en welbevinden van een ander.
Jij doet wat je kan en da's ongetwijfeld heel erg veel! Als het niet lukt is hij echter degene die het op moet lossen, want hij is immers gezond!
Uitstellen en afsluiten is een afweermechanisme. Misschien groeit alle verantwoordelijkheid hem wel boven de pet? Overziet hij de gevolgen van jullie keuze niet op het moment? Kan hij het ook even niet aan?
Mijn vader zorgt al 20 jaar voor mijn moeder. En neem maar van mij aan, da's geen kattepis. Toen hij overspannen was en mijn moeder als gevolg daarvan tijdelijk naar een verpleegtehuis moest kreeg hij de hele familie over zich heen.
dinsdag 4 september 2007 om 12:26
Bianca,
Ik denk dat je wel gelijk hebt. Hij is ook altijd heel erg makkelijk geweest. Bij het andere bedrijf ook wel. Het is me toen alleen veel minder opgevallen, omdat:
1> Hij had daar een bepaalde routine gevonden, waarin de zaken als vanzelf draaiden. Er waren een stuk minder uitdagingen, maar dus ook een stuk minder dingen die moeilijk of niet leuk waren. Toen lukte het me nog wel om die op te vangen.
2> Met het oog op de komst op de baby ben ik ook wat kritischer geworden naar hem toe. Hiervoor vond ik het veel meer acceptabel, als hij zomaar risico's nam of als hij de boel liet versloffen. Nu er een baby op komst is, die afhankelijk van ons is, denk ik daar wel anders over. Nu vind ik sneller, dat hij de boel maar voor elkaar moet hebben en op safe moet spelen.
Ik zal met hem eens heel kritisch gaan kijken, of er dingen zijn die ik nu doe of die hij doet, die we uit kunnen besteden aan bijv. het personeel. Das een goede tip! Dankjewel.
Ik denk dat je wel gelijk hebt. Hij is ook altijd heel erg makkelijk geweest. Bij het andere bedrijf ook wel. Het is me toen alleen veel minder opgevallen, omdat:
1> Hij had daar een bepaalde routine gevonden, waarin de zaken als vanzelf draaiden. Er waren een stuk minder uitdagingen, maar dus ook een stuk minder dingen die moeilijk of niet leuk waren. Toen lukte het me nog wel om die op te vangen.
2> Met het oog op de komst op de baby ben ik ook wat kritischer geworden naar hem toe. Hiervoor vond ik het veel meer acceptabel, als hij zomaar risico's nam of als hij de boel liet versloffen. Nu er een baby op komst is, die afhankelijk van ons is, denk ik daar wel anders over. Nu vind ik sneller, dat hij de boel maar voor elkaar moet hebben en op safe moet spelen.
Ik zal met hem eens heel kritisch gaan kijken, of er dingen zijn die ik nu doe of die hij doet, die we uit kunnen besteden aan bijv. het personeel. Das een goede tip! Dankjewel.
dinsdag 4 september 2007 om 12:30
Weet je Anoniem.
Als je schrijft dat het niet welkom is, is het net alsof de baby er iets aan doen kan in wat voor situatie het terecht komt bij geboorte, en dus dan zelf maar moet kunnen kiezen om weg te blijven.
De baby is dus altijd welkom.
De situatie, hoe vervelend jij het ook vindt, is geenszins van de baby. Het is er een van jou. En je partner.
Welkom bij de eerste les ouderschap: leer je eigen verantwoordelijkheid te dragen.
Ik snap het wel hoor. Je eerste kind. Geen ideale situatie.
Maar een kind geeft de eerste jaren geen drol om een kamertje dat wel of niet af is.
Het enige dat het wil is zo stressloos mogelijk eten, slapen, poepen, badderen en knuffelen. Wat inhoud dat je een nieuw matrasje en veilig bedje moet hebben, kennis van voeding geven (borst of fles, eigen keus), en altijd schone luiers in huis moet hebben. Of dat nou in een te krappe gang staat of in de westelijke vleugel van een villa met een keurig matchend behangetje maakt niet uit.
Kinderen worden in allerlei rare situaties geboren. En wees eerlijk, eigenlijk in geen enkele situatie komt het echt uit, zo'n handenbindertje. Er is in elk mensenleven altijd wel iets aan de hand.
Dus neem het positief op: het kind is welkom, in welke situatie dan ook.
Dat je aan je relatie moet werken is je wel duidelijk.
Maar leer eerst voor jezelf te denken. Zeker als je straks voor nog eén denken moet, je baby.
Dus: ga sowieso zelf in therapie (bij proffesional van GGD of een dagelijkse keukensessie bij de buurvrouw, jouw keus), en nodig je vent uit om mee te doen.
Laat hij wederom verstek gaan, leer dan dat het zíjn gemis is, en niet dat van jou.
Ook in 'normalere' situaties staan relaties rondom de bevalling op spanning of zijn ondergeschikt aan het kindje wat eraan komt/is gekomen. Dus bijt je niet daarin vast.
Mommy's health and baby's first.
Als je schrijft dat het niet welkom is, is het net alsof de baby er iets aan doen kan in wat voor situatie het terecht komt bij geboorte, en dus dan zelf maar moet kunnen kiezen om weg te blijven.
De baby is dus altijd welkom.
De situatie, hoe vervelend jij het ook vindt, is geenszins van de baby. Het is er een van jou. En je partner.
Welkom bij de eerste les ouderschap: leer je eigen verantwoordelijkheid te dragen.
Ik snap het wel hoor. Je eerste kind. Geen ideale situatie.
Maar een kind geeft de eerste jaren geen drol om een kamertje dat wel of niet af is.
Het enige dat het wil is zo stressloos mogelijk eten, slapen, poepen, badderen en knuffelen. Wat inhoud dat je een nieuw matrasje en veilig bedje moet hebben, kennis van voeding geven (borst of fles, eigen keus), en altijd schone luiers in huis moet hebben. Of dat nou in een te krappe gang staat of in de westelijke vleugel van een villa met een keurig matchend behangetje maakt niet uit.
Kinderen worden in allerlei rare situaties geboren. En wees eerlijk, eigenlijk in geen enkele situatie komt het echt uit, zo'n handenbindertje. Er is in elk mensenleven altijd wel iets aan de hand.
Dus neem het positief op: het kind is welkom, in welke situatie dan ook.
Dat je aan je relatie moet werken is je wel duidelijk.
Maar leer eerst voor jezelf te denken. Zeker als je straks voor nog eén denken moet, je baby.
Dus: ga sowieso zelf in therapie (bij proffesional van GGD of een dagelijkse keukensessie bij de buurvrouw, jouw keus), en nodig je vent uit om mee te doen.
Laat hij wederom verstek gaan, leer dan dat het zíjn gemis is, en niet dat van jou.
Ook in 'normalere' situaties staan relaties rondom de bevalling op spanning of zijn ondergeschikt aan het kindje wat eraan komt/is gekomen. Dus bijt je niet daarin vast.
Mommy's health and baby's first.
dinsdag 4 september 2007 om 12:38
Pfoeh... Dat is een heel heftig verhaal anoniem! Allereerst een dikke
Ik denk dat de meest zinnige dingen al gezegd zijn. Wat mij nu het belangrijkste lijkt, is dat jij het nu eens even heel rustig aan gaat doen. Eerst voor jezelf en je kindje zorgen. Als jij nu zo doorgaat, is dat slecht voor jou én je kind. Dus: laat die belastingaangifte maar even zitten. Doe de helft van de huishoudelijke taken de ene week en de andere helft de andere. Dan maar eens in de 2 weken een schone wc in plaats van iedere week. Dat soort dingen. Vraag eens een buurvrouw om wat boodschappen mee te nemen.
Probeer met je vriend te praten om uit te leggen dat jij nu je rust gaat pakken, om de gezondheid van jullie kind (en die van jezelf) te beschermen.
Over 3 weken is de au pair er en zal er in ieder geval een last van je schouders vallen.
Trouwens, ik lees net in je laatste post dat je vriend jou gelukkig wil maken en daar alles voor wil doen. Probeer eens of hij op (bijvoorbeeld) zondag kan regelen dat hij niets te doen heeft. Even lekker met z'n tweetjes zijn. Een wandeling maken, uit eten, ik roep maar wat. Dat je even een tijdje met z'n tweetjes bent en alle puinhopen even kan vergeten. Dat je niet praat over wat er allemaal nog moet gebeuren, maar dat je weer even probeert om te zien waarom jullie ook alweer samen zijn en waarom jullie zoveel van elkaar houden.
Enne... Floor... Ik zal je niet virtueel afslachten, maar toch vind ik het wel een verschil in de situatie van TO en de situatie die jij noemt. Ik geef je meteen gelijk dat het zorgen voor iemand heel zwaar is, maar dan nog is het een verschil dat haar vriend er nooit is, alleen maar druk is, en (zoals ik het nu in kan schatten) zijn werk/zaak gewoon niet aan kan...
Ik denk dat de meest zinnige dingen al gezegd zijn. Wat mij nu het belangrijkste lijkt, is dat jij het nu eens even heel rustig aan gaat doen. Eerst voor jezelf en je kindje zorgen. Als jij nu zo doorgaat, is dat slecht voor jou én je kind. Dus: laat die belastingaangifte maar even zitten. Doe de helft van de huishoudelijke taken de ene week en de andere helft de andere. Dan maar eens in de 2 weken een schone wc in plaats van iedere week. Dat soort dingen. Vraag eens een buurvrouw om wat boodschappen mee te nemen.
Probeer met je vriend te praten om uit te leggen dat jij nu je rust gaat pakken, om de gezondheid van jullie kind (en die van jezelf) te beschermen.
Over 3 weken is de au pair er en zal er in ieder geval een last van je schouders vallen.
Trouwens, ik lees net in je laatste post dat je vriend jou gelukkig wil maken en daar alles voor wil doen. Probeer eens of hij op (bijvoorbeeld) zondag kan regelen dat hij niets te doen heeft. Even lekker met z'n tweetjes zijn. Een wandeling maken, uit eten, ik roep maar wat. Dat je even een tijdje met z'n tweetjes bent en alle puinhopen even kan vergeten. Dat je niet praat over wat er allemaal nog moet gebeuren, maar dat je weer even probeert om te zien waarom jullie ook alweer samen zijn en waarom jullie zoveel van elkaar houden.
Enne... Floor... Ik zal je niet virtueel afslachten, maar toch vind ik het wel een verschil in de situatie van TO en de situatie die jij noemt. Ik geef je meteen gelijk dat het zorgen voor iemand heel zwaar is, maar dan nog is het een verschil dat haar vriend er nooit is, alleen maar druk is, en (zoals ik het nu in kan schatten) zijn werk/zaak gewoon niet aan kan...
dinsdag 4 september 2007 om 12:41
quote:Anoniemm schreef op 04 september 2007 @ 12:14:
Kjong> De baby is idd welkom. Heel erg zelfs. Maar niet in deze situatie...
Ik ben het met Kjong eens. Gebruik aub niet de woorden van niet welkom. En als je het al denkt, doe het voor jezelf. Een kind later opzadelen dat het toen niet welkom was, dat draag je je hele leven mee. Mijn moeder is ook een ongewenst kind.
Ik lees ook wel dat het verre van ideaal is. Maar het is van jullie een bewuste keuze geweest. Nu verloopt het niet geheel als wat de planning is maar probeer er met je partner uit te komen. Desnoods met prof. hulp. En kijk in hoeverre jij nog wat kan betekenen in het uitbesteden of vragen van hulp bij bijv. fam. of vrienden om hulp vragen voor het regelen van de au pair/kamer end.
En vergeet niet, jij bent in dingen verandert schrijf je, maar je mag niet zomaar verwachten dat je partner ook uit het niets zomaar die gevoelens heeft. Je schrijft dat je in het begin met dingen geen problemen had maar er nu anders naar kijkt. Misschien de hormonen of het besef dat je kind nu snel komt, maar je kan niet zomaar er vanuit gaan dat je partner dat ook zo voelt. Dat moet samen groeien. Dat kan alleen als je dingen met hem bespreekt en hij dat ook zo ziet.
Sterkte.
Kjong> De baby is idd welkom. Heel erg zelfs. Maar niet in deze situatie...
Ik ben het met Kjong eens. Gebruik aub niet de woorden van niet welkom. En als je het al denkt, doe het voor jezelf. Een kind later opzadelen dat het toen niet welkom was, dat draag je je hele leven mee. Mijn moeder is ook een ongewenst kind.
Ik lees ook wel dat het verre van ideaal is. Maar het is van jullie een bewuste keuze geweest. Nu verloopt het niet geheel als wat de planning is maar probeer er met je partner uit te komen. Desnoods met prof. hulp. En kijk in hoeverre jij nog wat kan betekenen in het uitbesteden of vragen van hulp bij bijv. fam. of vrienden om hulp vragen voor het regelen van de au pair/kamer end.
En vergeet niet, jij bent in dingen verandert schrijf je, maar je mag niet zomaar verwachten dat je partner ook uit het niets zomaar die gevoelens heeft. Je schrijft dat je in het begin met dingen geen problemen had maar er nu anders naar kijkt. Misschien de hormonen of het besef dat je kind nu snel komt, maar je kan niet zomaar er vanuit gaan dat je partner dat ook zo voelt. Dat moet samen groeien. Dat kan alleen als je dingen met hem bespreekt en hij dat ook zo ziet.
Sterkte.
Als je tot je oren in de soep zit, zie je de gehaktballen pas naast je drijven.
dinsdag 4 september 2007 om 12:50
Floor,
Dank je wel voor je reactie. Advocaat van de duivel of niet, ik kan het wel waarderen, dat je het van een andere kant belicht.
Jij denkt dus, dat ie misschien teveel (eind)verantwoordelijkheid voelt, die hij niet aankan. Het zou kunnen.
Het 'grappige' is, dat ik het idee heb, dat ik alle verantwoordelijkheid op mij moet nemen. Zowel prive als zakelijk.
Maar zoals je al zegt: Hij is natuurlijk eindverantwoordelijke voor de zaak. Of hij dat nou aanpakt of niet, hij zal het ongetwijfeld de hele dag op zijn schouders voelen.
En de zorgen die hij zich maakt om mij en de baby ook natuurlijk, omdat hij ook weet dat ik meer rust moet nemen, dat stress niet goed is voor de baby etc. En omdat ik voor bepaalde dingen wel degelijk verantwoordelijk ben van hem (of anderen). Om hem nou eindverantwoordelijke te noemen, voor mijn welzijn en welbevinden, vind ik zelf wel een paar stappen te ver gaan. Maar ik kan me wel voorstellen, dat hij het soms zo voelt. En dan komt de baby er ook nog bij...
Ik heb er nog nooit zo tegenaan gekeken. (Nu ik erover nadenk, heeft mijn vriend me echt wel eens iets in die richting laten weten). Ik ga hem even bellen en kijken of we hierover kunnen praten zsm. Als dit inderdaad het probleem is, moet er eerst wat druk van zijn schouders voordat we iets op kunnen lossen.
Dank je wel Floor, want ik zit denk ik toch teveel naar zijn gedrag te kijken en niet naar waar zijn gedrag vandaan komt en ik zou het heel erg vinden, als het idd zo is, dat hij al zijn dromen waar kan maken, maar hier niet van kan genieten, omdat hij het gevoel heeft om overal eindverantwoordelijke voor te moeten zijn.
Dank je wel voor je reactie. Advocaat van de duivel of niet, ik kan het wel waarderen, dat je het van een andere kant belicht.
Jij denkt dus, dat ie misschien teveel (eind)verantwoordelijkheid voelt, die hij niet aankan. Het zou kunnen.
Het 'grappige' is, dat ik het idee heb, dat ik alle verantwoordelijkheid op mij moet nemen. Zowel prive als zakelijk.
Maar zoals je al zegt: Hij is natuurlijk eindverantwoordelijke voor de zaak. Of hij dat nou aanpakt of niet, hij zal het ongetwijfeld de hele dag op zijn schouders voelen.
En de zorgen die hij zich maakt om mij en de baby ook natuurlijk, omdat hij ook weet dat ik meer rust moet nemen, dat stress niet goed is voor de baby etc. En omdat ik voor bepaalde dingen wel degelijk verantwoordelijk ben van hem (of anderen). Om hem nou eindverantwoordelijke te noemen, voor mijn welzijn en welbevinden, vind ik zelf wel een paar stappen te ver gaan. Maar ik kan me wel voorstellen, dat hij het soms zo voelt. En dan komt de baby er ook nog bij...
Ik heb er nog nooit zo tegenaan gekeken. (Nu ik erover nadenk, heeft mijn vriend me echt wel eens iets in die richting laten weten). Ik ga hem even bellen en kijken of we hierover kunnen praten zsm. Als dit inderdaad het probleem is, moet er eerst wat druk van zijn schouders voordat we iets op kunnen lossen.
Dank je wel Floor, want ik zit denk ik toch teveel naar zijn gedrag te kijken en niet naar waar zijn gedrag vandaan komt en ik zou het heel erg vinden, als het idd zo is, dat hij al zijn dromen waar kan maken, maar hier niet van kan genieten, omdat hij het gevoel heeft om overal eindverantwoordelijke voor te moeten zijn.
dinsdag 4 september 2007 om 12:54
Anoniemm, heeft jouw vriend misschien ADHD en heeft hij een burn-out?
Is er voor jou geen mogelijkheid om tijdelijk bij je ouders of goede vrienden in te trekken en daar in alle rust te bevallen? Ik denk dat het heel belangrijk is voor jouw gezondheid en die van de baby dat je nu meteen afstand neemt van je vriend en zijn bedrijf.
Is er voor jou geen mogelijkheid om tijdelijk bij je ouders of goede vrienden in te trekken en daar in alle rust te bevallen? Ik denk dat het heel belangrijk is voor jouw gezondheid en die van de baby dat je nu meteen afstand neemt van je vriend en zijn bedrijf.
dinsdag 4 september 2007 om 13:01
Hoi anoniemm,
Is momenteel even een hele vervelende situatie voor jullie, terwijl het allemaal zo mooi had moeten zijn.. jammer.
Wat mij een klein beetje opvalt aan je verhaal is, is dat "hij" steeds degene is die de boel in het honderd laat lopen. Hij stelt alles uit, hij heeft geen tijd meer voor jou, hij vergeet dingen, hij is veranderd etc..
Hij heeft wel net een nieuw bedrijf over genomen, hij heeft personeelstekort, hij heeft stress (jij hebt hornonen ), hij heeft een gehandicapte vrouw, hij kan ieder moment vader worden en dan loopt zijn relatie ook niet helemaal lekker. Misschien dat dit alles bij elkaar hem ook een beetje teveel wordt.
Misschien is het verstandig om een plan van aanpak te gaan maken, om jullie leven weer net zo op de rails te krijgen als voorheen. Maak een grote "things to do list" en zet de belangrijkste zaken bovenaan de lijst. En of die babykamer nou paars of wit is, dat is momenteel idd even niet zo belangrijk.
En ga dan taken verdelen en delegeren.
Misschien vindt je au pair het straks wel hardstikke leuk om haar eigen kamer leuk in te richten en misschien bruist zij wel van de ideeen voor de kinderkamer. Ga kijken of een accountant het één en ander kan regelen, laat iemand anders binnen het bedrijf de sollicitatieprocedures grotendeels afhandelen en ga bij de drukkerij vast wat kaartjes halen en zoek dan thuis op jullie gemak het geboortekaartje uit.
Op dit moment komt er van alles op jullie allebei af, en daar moeten jullie een beetje orde in gaan proberen te scheppen. Ga een avondje romantisch voor hem koken en probeer weer eens van elkaar te genieten. Want blijkbaar konden jullie het voorheen ook allemaal prima aan, dus waarom zou dat niet weer zo kunnen zijn?!
Suc6
Is momenteel even een hele vervelende situatie voor jullie, terwijl het allemaal zo mooi had moeten zijn.. jammer.
Wat mij een klein beetje opvalt aan je verhaal is, is dat "hij" steeds degene is die de boel in het honderd laat lopen. Hij stelt alles uit, hij heeft geen tijd meer voor jou, hij vergeet dingen, hij is veranderd etc..
Hij heeft wel net een nieuw bedrijf over genomen, hij heeft personeelstekort, hij heeft stress (jij hebt hornonen ), hij heeft een gehandicapte vrouw, hij kan ieder moment vader worden en dan loopt zijn relatie ook niet helemaal lekker. Misschien dat dit alles bij elkaar hem ook een beetje teveel wordt.
Misschien is het verstandig om een plan van aanpak te gaan maken, om jullie leven weer net zo op de rails te krijgen als voorheen. Maak een grote "things to do list" en zet de belangrijkste zaken bovenaan de lijst. En of die babykamer nou paars of wit is, dat is momenteel idd even niet zo belangrijk.
En ga dan taken verdelen en delegeren.
Misschien vindt je au pair het straks wel hardstikke leuk om haar eigen kamer leuk in te richten en misschien bruist zij wel van de ideeen voor de kinderkamer. Ga kijken of een accountant het één en ander kan regelen, laat iemand anders binnen het bedrijf de sollicitatieprocedures grotendeels afhandelen en ga bij de drukkerij vast wat kaartjes halen en zoek dan thuis op jullie gemak het geboortekaartje uit.
Op dit moment komt er van alles op jullie allebei af, en daar moeten jullie een beetje orde in gaan proberen te scheppen. Ga een avondje romantisch voor hem koken en probeer weer eens van elkaar te genieten. Want blijkbaar konden jullie het voorheen ook allemaal prima aan, dus waarom zou dat niet weer zo kunnen zijn?!
Suc6
dinsdag 4 september 2007 om 13:04
je kan niet met alles tegelijk bezig zijn, en ik denk toch dat op dit moment je baby en je gezondheid het belangrijkste zijn, dus ik zou de zaak maar links laten liggen en dat aan je vriend overlaten en regel jij de dingen thuis zodat hij zich daar niet druk om hoeft te maken. En laat hij dan de zaak in de soep lopen so be it en daar leer je ook weer van, en dan zal er ongetwijfeld wel weer een andere oplossing zijn maar op dit moment is prioriteit nr 1 je baby en zorgen voor een beetje ontspannen sfeer thuis voordat je au pair straks gillend wegrent want dan zit je helemaal met een probleem.
dinsdag 4 september 2007 om 13:16
Sja,
Zoals ik het lees is hij altijd zo geweest als hij nu is ( en ik dacht ook direct ADHD) maar ben jij anders tegen dingen aan gaan kijken nu je zwanger bent.
Jij hebt eigenlijk altijd zijn verantwoordelijkheden overgenomen, en tot nu toe ging dat goed. Nu kan je dat niet meer en nu ineens eregr je je eraan, omdat jij nu meer op safe wilt spelen, terwijl het de afgelopen 8 jaar niet anders is geweest en jij het altijd prima hebt gevonden.
het is vrij irreeeel om te verwachten dat je partner ineens veranderd, omdat jij veranderd bent. Jij kunt hem niet veranderen, hij zal dat elf moeten inzien, en ws door eerst met zijn kop tegen een muur te lopen.
Wat jij nu moet leren is een stuk verantwoordelijkheid loslaten en terugleggen bij hem. denjk goed na en bespreek samen wat ot zjn taken en verantwoordelijkheden hoort en wat tot die van jou. Als jij geen aandeel in het bedrijf hebt, dan huurt HIJ maar een account in.doet ie dat niet op tijd, dan gaat ie op de fles, maar dat is zijn verantwoordelijkheid, er leven meer mensen van de bijstand. olang jij iteindelijk alles overneemt zal hij niet veranderen, en als jij eerst er aan onderdoor gaat heb je nog een veel groter probleem dan wanneer je NU loslaat. je hoeft niet te kiezen tussen je relatie en een baby, maar zijn werk is niet jouw pakkie-an. Hij is niet verantwoordelijk vor jouw geluk, maar jij ook niet voor het zijne.
Zoals ik het lees is hij altijd zo geweest als hij nu is ( en ik dacht ook direct ADHD) maar ben jij anders tegen dingen aan gaan kijken nu je zwanger bent.
Jij hebt eigenlijk altijd zijn verantwoordelijkheden overgenomen, en tot nu toe ging dat goed. Nu kan je dat niet meer en nu ineens eregr je je eraan, omdat jij nu meer op safe wilt spelen, terwijl het de afgelopen 8 jaar niet anders is geweest en jij het altijd prima hebt gevonden.
het is vrij irreeeel om te verwachten dat je partner ineens veranderd, omdat jij veranderd bent. Jij kunt hem niet veranderen, hij zal dat elf moeten inzien, en ws door eerst met zijn kop tegen een muur te lopen.
Wat jij nu moet leren is een stuk verantwoordelijkheid loslaten en terugleggen bij hem. denjk goed na en bespreek samen wat ot zjn taken en verantwoordelijkheden hoort en wat tot die van jou. Als jij geen aandeel in het bedrijf hebt, dan huurt HIJ maar een account in.doet ie dat niet op tijd, dan gaat ie op de fles, maar dat is zijn verantwoordelijkheid, er leven meer mensen van de bijstand. olang jij iteindelijk alles overneemt zal hij niet veranderen, en als jij eerst er aan onderdoor gaat heb je nog een veel groter probleem dan wanneer je NU loslaat. je hoeft niet te kiezen tussen je relatie en een baby, maar zijn werk is niet jouw pakkie-an. Hij is niet verantwoordelijk vor jouw geluk, maar jij ook niet voor het zijne.
dinsdag 4 september 2007 om 13:37
Hoi Anoniem, ik heb nog niet de reacties gelezen, maar denk je niet, als je het van een andere kant zou bekijken, dat het erg zwaar is voor je vriend. Er staat veel druk / verantwoordelijkheid op hem te wachten.
Hij heeft met alle liefde en plezier een ander bedrijf overgenomen wat ook veel zorgen met zich mee brengt. Daarnaast ben jij zwanger en dat geeft voor een man ook altijd veel zorgen.
Ik denk dat hij wel degelijk ziet wat jij allemaal doet, en het daarom ook zo erg vind, wat nog meer stress op levert.
Natuurlijk is het ook zwaar voor jou, want jij bent hoog zwanger, ziet je vriend die niet lekker in zijn vel zit, die over loopt van de stress / verantwoordelijkheden.
Ik weet niet zo goed hoe ik het op moet schrijven wat ik bedoel, maar misschien dat je een beetje begrijpt wat ik bedoel.
Ik wens jullie alle geluk en liefde toe in de toekomst. En blijf vooral ook POSITIEF denken!!
Hij heeft met alle liefde en plezier een ander bedrijf overgenomen wat ook veel zorgen met zich mee brengt. Daarnaast ben jij zwanger en dat geeft voor een man ook altijd veel zorgen.
Ik denk dat hij wel degelijk ziet wat jij allemaal doet, en het daarom ook zo erg vind, wat nog meer stress op levert.
Natuurlijk is het ook zwaar voor jou, want jij bent hoog zwanger, ziet je vriend die niet lekker in zijn vel zit, die over loopt van de stress / verantwoordelijkheden.
Ik weet niet zo goed hoe ik het op moet schrijven wat ik bedoel, maar misschien dat je een beetje begrijpt wat ik bedoel.
Ik wens jullie alle geluk en liefde toe in de toekomst. En blijf vooral ook POSITIEF denken!!
