Relaties
alle pijlers
34 weken zwanger en baby niet welkom
dinsdag 4 september 2007 om 11:09
Ik wil hier graag mijn verhaal vertellen. En dan ook mijn hele verhaal. Het kan me niet meer schelen wie het leest of wat jullie dan van mij denken. Ik moet het gewoon kwijt want ik ben echt radeloos. Ik weet niet meer wat ik moet doen.
Mijn vriend en ik zijn al 8 jaar bij elkaar. We hebben een relatie die gebaseerd is op het leven samen. We hebben wel vrienden en doen ook dingen apart enzo, maar de beste vrienden die we hebben, zijn elkaar. Natuurlijk hebben wij ook wel eens slechte momenten in onze relatie, maar uit m’n hart kan ik zeggen, dat ik met hem oud wil worden en hij met mij.
Ongeveer een jaar geleden zijn we begonnen over kinderen. De vraag wel of geen kinderen was voor ons iets gecompliceerder. Ik ben namelijk gehandicapt en zal een kind niet zonder hulp en hulpmiddelen kunnen verzorgen. Mijn vriend had een eigen zaak, waarmee hij meer dan fulltime bezig was en zou me dus maar beperkt kunnen helpen.
Na alles op een rij gezet te hebben, bleek dat we eigenlijk alleen tegen praktische problemen aanliepen om het niet te doen. We zijn toen, onder anderen samen met het revalidatiecentrum, oplossingen gaan vinden voor deze praktische problemen en hebben toen voor onszelf een situatie gecreëerd, waarin een baby meer dan welkom is. Door middel van wat hulpmiddelen (bijvoorbeeld een verhoogd bedje, een traplift etc.) zou ik al een hoop zelf kunnen doen. Daarnaast zou er een au pair in huis komen, om mij te helpen.
Mijn vriend zou zijn bedrijf verkopen en een ander bedrijf overnemen, waar hij toch al langere tijd zijn zinnen op had gezet. In dat nieuwe bedrijf zou hij de dingen beter kunnen delegeren, waardoor hij meer tijd thuis kon zijn. Zo kon hij naast zijn werk bewust betrokken zijn bij de opvoeding van zijn kind.
De switch van bedrijf verliep soepel. Na een hoop voorbereidingen kreeg mijn vriend in april de sleutel van het nieuwe bedrijf. Inmiddels bleek ik sinds januari ook zwanger te zijn. Ons geluk kon niet meer stuk.
Totdat mijn vriend in april de sleutel dan ook daadwerkelijk kreeg. Vanaf dat moment is de ellende begonnen.
Op dat moment was ik 3 maanden zwanger en was ik druk bezig, met het regelen van een au pair. Het bleek een heel gedoe, waarbij ik moest worstelen door allerlei bureaucratische onzin van de IND. Hierin stond ik helemaal alleen. Logisch natuurlijk, want mijn vriend was zo druk met het overnemen van het nieuwe bedrijf. Toch begon ik op dat moment al een rare bijsmaak te krijgen, bij de manier waarop hij de dingen aanpakte. Voor het regelen van een au pair, had ik bijv. bepaalde documenten nodig, die alleen hij kon regelen. Aangezien een aanvraag een half jaar kan duren, was er haast bij. Maar mijnheer had het te druk om dit te regelen. En dan heb ik het over een telefoontje plegen of even een document ophalen bij de gemeente! Het heeft een maand geduurd en een hoop ruzie, voordat hij de documenten bij elkaar had en ik verder kon met de aanvraag.
En dat was de trend die hij doorzette. Steeds had hij het overal te druk voor. Zowel op zakelijk als op privé gebied. Zelfs voor de meest bizarre dingen, vond hij zichzelf te druk. Zo had hij geen tijd, om de administratie te doen. Belastingaangiftes te doen. Sollicitanten, die op gesprek waren geweest, terug te bellen etc. etc. Hij had het zelfs een keer te druk om zijn werknemers uit te betalen!
Ook had hij geen tijd om aan de babykamer te beginnen. Verjaardagen. Sporten. Een keer een avondje iets leuks met mij te gaan doen. Zijn moeder te bezoeken, die ziek was en aangegeven had daar wel heel erg veel behoefte aan te hebben. Toen zijn moeder eind mei onverwachts overleed, had hij haar 2 maanden niet meer gezien.
Ik was ontzettend kwaad op hem, hoe hij de dingen aanpakte, wat urenlange ruzies tot gevolg had. Daar had hij dus wel tijd voor. Onze omgeving begon ook door te krijgen, dat het bij ons niet lekker liep. Mijn vriend praatte met mensen, over dat ik toch wel erg onredelijke verwachtingen had van hoeveel tijd hij vrij kon maken, of dat hij toch echt de dingen anders aan moest gaan pakken en maar eens stil moest staan wat er belangrijk is in zijn leven. Ik praatte met mensen, over dat hij het alleen zou leren als ik niet steeds zijn rotzooi op zou ruimen, of over dat ik hem juist meer moest helpen en me minder snel kwaad moest worden.
Ik probeerde hem ook te helpen. Ik pakte op wat ik kon. Probeerde hem zoveel mogelijk uit handen te nemen. Hoopte, dat als de basis er lag, hij weer wat tot rust en bij zinnen kon komen. Ik heb dagen en nachten achter elkaar doorgewerkt om de boel op poten te krijgen. Mijn gezondheid kan dat helemaal niet aan en mijn klachten begonnen toe te nemen. Bovendien stond ik constant onder spanning wat niet goed is voor de baby. Ook had ik geen tijd meer voor mijn eigen dingen. De zaak moest lopen, zodat mijn vriend weer wat meer tijd kon maken voor mij en zijn toekomstige baby. Als de administratie maar op orde was, twee weken nog. Als er maar meer personeel aangenomen is, een maand nog. Als dit ene project nou maar afgelopen is, weer twee weken. Steeds als ik met het ene klaar was, bleek dat mijn vriend van iets anders een dusdanige puinhoop had gemaakt, dat ik weer nachten aan de slag kon om dat weer op te lossen.
Af en toe dacht ik: Je bekijkt het maar. Je leert er zo niks van. Ik help je niet meer en laat je gewoon zitten met de gevolgen van de eigen acties. Voor mijn part ga je failliet. Het leek hem niets te interesseren. Hij liet de zaken gewoon oplopen, net zolang totdat het echt tien voor twaalf was. Dan kwam hij bij mij huilend en smekend om hem uit de puinhoop te halen. Met een hoop beloftes dat hij het vanaf nu anders aan ging pakken. Ik ging dan steeds overstag en haalde hem uit de shit, waarna het hele verhaal weer van voor af aan begon.
En zo sukkelde ik de maanden door. Op en neer geslingerd tussen hoop en wanhoop.
Inmiddels ben ik dus 34 weken zwanger. Over drie weken staat de au pair voor de deur en de baby zou in principe ieder moment geboren kunnen worden. Maar in wat voor situatie komen ze terecht?
Hadden we het een half jaar geleden zo goed voor elkaar en zo leuk samen…
Inmiddels hebben we iedere dag ruzie. Iedere dag worden er weer beloftes gemaakt en verbroken.
Iedere nacht huil ik mezelf in slaap en iedere ochtend word ik vol met zorgen wakker. De hele dag loop ik rond met rode ogen van het huilen.
Mijn vriend zit er inmiddels ook helemaal doorheen. Hij is nu zo ver, dat hij snapt dat zijn gedrag zo echt niet meer kan. Maar hij verandert er niks aan. Hij vindt heel snel, dat hij al verbetering laat zien en gaat vervolgens weer op de oude manier verder.
De zaak rust nu helemaal op mijn schouders. 16 weken zwangerschapsverlof zit er voor mij niet in. Als er belastingaangiftes gedaan moeten worden als ik aan het bevallen ben, zal ik in me in mijn kraambed hiermee bezig moeten houden.
De babykamer is nog niet af, de kamer voor de au pair nog niet, we moeten nog testamenten laten maken, naar geboortekaartjes kijken, de aanpassingen in huis nog regelen etc. etc. Ik krijg hulp van mijn ouders en zijn vader, maar bij veel dingen kunnen zij ook niet helpen en dan moet ik wachten tot mijn vriend zich heel af en toe even beschikbaar stelt voor dit soort zaken.
Mensen hebben mijn vriend aangeraden hulp te zoeken, ons aangeraden om samen hulp te zoeken. Mijn vriend heeft zelfs al een telefoonnummer gehad. Hij zegt dat ie dat heel graag doet, maar ondertussen heeft hij nog niets ondernomen. Ik wil ook wel, maar ondertussen ga ik er niet vanuit, dat het wat gaat veranderen. Zeker niet binnen 3 of 6 weken.
Ik weet het echt niet meer. Ik zou zo graag willen, dat het allemaal op z’n pootjes terecht komt. Dat het weer zo wordt als een half jaar geleden. Maar ik begin steeds en steeds meer de hoop op te geven. Ik ben me steeds meer aan het realiseren, dat het zijn call is en dat ik alleen maar af kan wachten, naar wanneer hij klaar is, om zijn verantwoordelijkheden te nemen. Dit ten koste van mij en de baby.
Ik krijg steeds meer het idee, dat ik moet kiezen tussen hem nog een kans geven en de baby een goede start geven.
Maar ik WIL helemaal niet bij hem weg. Ik hou zielsveel van mijn vriend en hij zegt ook zielsveel van mij te houden. Bovendien, waar maak ik het erger mee. Als ik alleen met de baby verder moet, weet ik niet of ik het ga redden, of de situatie er dan daadwerkelijk beter op wordt. Maar met zijn tweeën zo verder gaan is ook geen mogelijkheid.
Ik wil dolgraag met mijn vriend verder. Maar tegelijkertijd realiseer ik me ook steeds meer, dat ik al lang niet meer samen met mijn vriend ben. Ik heb eerder een relatie met zijn bedrijf dan met hem.
Ik weet het echt niet meer!
Mijn vriend en ik zijn al 8 jaar bij elkaar. We hebben een relatie die gebaseerd is op het leven samen. We hebben wel vrienden en doen ook dingen apart enzo, maar de beste vrienden die we hebben, zijn elkaar. Natuurlijk hebben wij ook wel eens slechte momenten in onze relatie, maar uit m’n hart kan ik zeggen, dat ik met hem oud wil worden en hij met mij.
Ongeveer een jaar geleden zijn we begonnen over kinderen. De vraag wel of geen kinderen was voor ons iets gecompliceerder. Ik ben namelijk gehandicapt en zal een kind niet zonder hulp en hulpmiddelen kunnen verzorgen. Mijn vriend had een eigen zaak, waarmee hij meer dan fulltime bezig was en zou me dus maar beperkt kunnen helpen.
Na alles op een rij gezet te hebben, bleek dat we eigenlijk alleen tegen praktische problemen aanliepen om het niet te doen. We zijn toen, onder anderen samen met het revalidatiecentrum, oplossingen gaan vinden voor deze praktische problemen en hebben toen voor onszelf een situatie gecreëerd, waarin een baby meer dan welkom is. Door middel van wat hulpmiddelen (bijvoorbeeld een verhoogd bedje, een traplift etc.) zou ik al een hoop zelf kunnen doen. Daarnaast zou er een au pair in huis komen, om mij te helpen.
Mijn vriend zou zijn bedrijf verkopen en een ander bedrijf overnemen, waar hij toch al langere tijd zijn zinnen op had gezet. In dat nieuwe bedrijf zou hij de dingen beter kunnen delegeren, waardoor hij meer tijd thuis kon zijn. Zo kon hij naast zijn werk bewust betrokken zijn bij de opvoeding van zijn kind.
De switch van bedrijf verliep soepel. Na een hoop voorbereidingen kreeg mijn vriend in april de sleutel van het nieuwe bedrijf. Inmiddels bleek ik sinds januari ook zwanger te zijn. Ons geluk kon niet meer stuk.
Totdat mijn vriend in april de sleutel dan ook daadwerkelijk kreeg. Vanaf dat moment is de ellende begonnen.
Op dat moment was ik 3 maanden zwanger en was ik druk bezig, met het regelen van een au pair. Het bleek een heel gedoe, waarbij ik moest worstelen door allerlei bureaucratische onzin van de IND. Hierin stond ik helemaal alleen. Logisch natuurlijk, want mijn vriend was zo druk met het overnemen van het nieuwe bedrijf. Toch begon ik op dat moment al een rare bijsmaak te krijgen, bij de manier waarop hij de dingen aanpakte. Voor het regelen van een au pair, had ik bijv. bepaalde documenten nodig, die alleen hij kon regelen. Aangezien een aanvraag een half jaar kan duren, was er haast bij. Maar mijnheer had het te druk om dit te regelen. En dan heb ik het over een telefoontje plegen of even een document ophalen bij de gemeente! Het heeft een maand geduurd en een hoop ruzie, voordat hij de documenten bij elkaar had en ik verder kon met de aanvraag.
En dat was de trend die hij doorzette. Steeds had hij het overal te druk voor. Zowel op zakelijk als op privé gebied. Zelfs voor de meest bizarre dingen, vond hij zichzelf te druk. Zo had hij geen tijd, om de administratie te doen. Belastingaangiftes te doen. Sollicitanten, die op gesprek waren geweest, terug te bellen etc. etc. Hij had het zelfs een keer te druk om zijn werknemers uit te betalen!
Ook had hij geen tijd om aan de babykamer te beginnen. Verjaardagen. Sporten. Een keer een avondje iets leuks met mij te gaan doen. Zijn moeder te bezoeken, die ziek was en aangegeven had daar wel heel erg veel behoefte aan te hebben. Toen zijn moeder eind mei onverwachts overleed, had hij haar 2 maanden niet meer gezien.
Ik was ontzettend kwaad op hem, hoe hij de dingen aanpakte, wat urenlange ruzies tot gevolg had. Daar had hij dus wel tijd voor. Onze omgeving begon ook door te krijgen, dat het bij ons niet lekker liep. Mijn vriend praatte met mensen, over dat ik toch wel erg onredelijke verwachtingen had van hoeveel tijd hij vrij kon maken, of dat hij toch echt de dingen anders aan moest gaan pakken en maar eens stil moest staan wat er belangrijk is in zijn leven. Ik praatte met mensen, over dat hij het alleen zou leren als ik niet steeds zijn rotzooi op zou ruimen, of over dat ik hem juist meer moest helpen en me minder snel kwaad moest worden.
Ik probeerde hem ook te helpen. Ik pakte op wat ik kon. Probeerde hem zoveel mogelijk uit handen te nemen. Hoopte, dat als de basis er lag, hij weer wat tot rust en bij zinnen kon komen. Ik heb dagen en nachten achter elkaar doorgewerkt om de boel op poten te krijgen. Mijn gezondheid kan dat helemaal niet aan en mijn klachten begonnen toe te nemen. Bovendien stond ik constant onder spanning wat niet goed is voor de baby. Ook had ik geen tijd meer voor mijn eigen dingen. De zaak moest lopen, zodat mijn vriend weer wat meer tijd kon maken voor mij en zijn toekomstige baby. Als de administratie maar op orde was, twee weken nog. Als er maar meer personeel aangenomen is, een maand nog. Als dit ene project nou maar afgelopen is, weer twee weken. Steeds als ik met het ene klaar was, bleek dat mijn vriend van iets anders een dusdanige puinhoop had gemaakt, dat ik weer nachten aan de slag kon om dat weer op te lossen.
Af en toe dacht ik: Je bekijkt het maar. Je leert er zo niks van. Ik help je niet meer en laat je gewoon zitten met de gevolgen van de eigen acties. Voor mijn part ga je failliet. Het leek hem niets te interesseren. Hij liet de zaken gewoon oplopen, net zolang totdat het echt tien voor twaalf was. Dan kwam hij bij mij huilend en smekend om hem uit de puinhoop te halen. Met een hoop beloftes dat hij het vanaf nu anders aan ging pakken. Ik ging dan steeds overstag en haalde hem uit de shit, waarna het hele verhaal weer van voor af aan begon.
En zo sukkelde ik de maanden door. Op en neer geslingerd tussen hoop en wanhoop.
Inmiddels ben ik dus 34 weken zwanger. Over drie weken staat de au pair voor de deur en de baby zou in principe ieder moment geboren kunnen worden. Maar in wat voor situatie komen ze terecht?
Hadden we het een half jaar geleden zo goed voor elkaar en zo leuk samen…
Inmiddels hebben we iedere dag ruzie. Iedere dag worden er weer beloftes gemaakt en verbroken.
Iedere nacht huil ik mezelf in slaap en iedere ochtend word ik vol met zorgen wakker. De hele dag loop ik rond met rode ogen van het huilen.
Mijn vriend zit er inmiddels ook helemaal doorheen. Hij is nu zo ver, dat hij snapt dat zijn gedrag zo echt niet meer kan. Maar hij verandert er niks aan. Hij vindt heel snel, dat hij al verbetering laat zien en gaat vervolgens weer op de oude manier verder.
De zaak rust nu helemaal op mijn schouders. 16 weken zwangerschapsverlof zit er voor mij niet in. Als er belastingaangiftes gedaan moeten worden als ik aan het bevallen ben, zal ik in me in mijn kraambed hiermee bezig moeten houden.
De babykamer is nog niet af, de kamer voor de au pair nog niet, we moeten nog testamenten laten maken, naar geboortekaartjes kijken, de aanpassingen in huis nog regelen etc. etc. Ik krijg hulp van mijn ouders en zijn vader, maar bij veel dingen kunnen zij ook niet helpen en dan moet ik wachten tot mijn vriend zich heel af en toe even beschikbaar stelt voor dit soort zaken.
Mensen hebben mijn vriend aangeraden hulp te zoeken, ons aangeraden om samen hulp te zoeken. Mijn vriend heeft zelfs al een telefoonnummer gehad. Hij zegt dat ie dat heel graag doet, maar ondertussen heeft hij nog niets ondernomen. Ik wil ook wel, maar ondertussen ga ik er niet vanuit, dat het wat gaat veranderen. Zeker niet binnen 3 of 6 weken.
Ik weet het echt niet meer. Ik zou zo graag willen, dat het allemaal op z’n pootjes terecht komt. Dat het weer zo wordt als een half jaar geleden. Maar ik begin steeds en steeds meer de hoop op te geven. Ik ben me steeds meer aan het realiseren, dat het zijn call is en dat ik alleen maar af kan wachten, naar wanneer hij klaar is, om zijn verantwoordelijkheden te nemen. Dit ten koste van mij en de baby.
Ik krijg steeds meer het idee, dat ik moet kiezen tussen hem nog een kans geven en de baby een goede start geven.
Maar ik WIL helemaal niet bij hem weg. Ik hou zielsveel van mijn vriend en hij zegt ook zielsveel van mij te houden. Bovendien, waar maak ik het erger mee. Als ik alleen met de baby verder moet, weet ik niet of ik het ga redden, of de situatie er dan daadwerkelijk beter op wordt. Maar met zijn tweeën zo verder gaan is ook geen mogelijkheid.
Ik wil dolgraag met mijn vriend verder. Maar tegelijkertijd realiseer ik me ook steeds meer, dat ik al lang niet meer samen met mijn vriend ben. Ik heb eerder een relatie met zijn bedrijf dan met hem.
Ik weet het echt niet meer!
dinsdag 4 september 2007 om 13:37
Hoi Anoniem, ik heb nog niet de reacties gelezen, maar denk je niet, als je het van een andere kant zou bekijken, dat het erg zwaar is voor je vriend. Er staat veel druk / verantwoordelijkheid op hem te wachten.
Hij heeft met alle liefde en plezier een ander bedrijf overgenomen wat ook veel zorgen met zich mee brengt. Daarnaast ben jij zwanger en dat geeft voor een man ook altijd veel zorgen.
Ik denk dat hij wel degelijk ziet wat jij allemaal doet, en het daarom ook zo erg vind, wat nog meer stress op levert.
Natuurlijk is het ook zwaar voor jou, want jij bent hoog zwanger, ziet je vriend die niet lekker in zijn vel zit, die over loopt van de stress / verantwoordelijkheden.
Ik weet niet zo goed hoe ik het op moet schrijven wat ik bedoel, maar misschien dat je een beetje begrijpt wat ik bedoel.
Ik wens jullie alle geluk en liefde toe in de toekomst. En blijf vooral ook POSITIEF denken!!
Hij heeft met alle liefde en plezier een ander bedrijf overgenomen wat ook veel zorgen met zich mee brengt. Daarnaast ben jij zwanger en dat geeft voor een man ook altijd veel zorgen.
Ik denk dat hij wel degelijk ziet wat jij allemaal doet, en het daarom ook zo erg vind, wat nog meer stress op levert.
Natuurlijk is het ook zwaar voor jou, want jij bent hoog zwanger, ziet je vriend die niet lekker in zijn vel zit, die over loopt van de stress / verantwoordelijkheden.
Ik weet niet zo goed hoe ik het op moet schrijven wat ik bedoel, maar misschien dat je een beetje begrijpt wat ik bedoel.
Ik wens jullie alle geluk en liefde toe in de toekomst. En blijf vooral ook POSITIEF denken!!
dinsdag 4 september 2007 om 14:03
Het nadeel van een eigen zaak starten is dat je er twee keer zoveel tijd in moet steken dan je had verwacht en gehoopt. Dan nog een hoop andere verantwoordelijkheden en een huis wat aangepast moet worden en een baby op komst, dat kan voor ieder stel teveel worden.
Laat het eens een beetje los.. je wil misschien wel teveel tegelijk. Je baby ligt straks warm en droog en veilig, so what als dat kamertje nog niet helemaal af is...die ziet de eerste maanden toch maar wazig zo'n kleintje valt dat echt niet op.
Die au-pair, geef haar een kwast en de vrije hand, dan doet ze haar kamer zelf maar, wordt het nog eens haar eigen smaak ook.
Chill, kijk een soap terwijl je eigenlijk iets anders had moeten doen, neem je rust en laat de boel de boel...ik heb het gevoel dat je een beetje perfectionist bent en dat dat je nu in de weg zit.
Je baby is echt wel welkom volgens mij en de wereld draait ook wel door zonder dat alles precies op orde is.
Prioriteiten stellen als je niet alles klaar krijgt...meer loslaten en meer genieten van je eerste zwangerschap....
Laat het eens een beetje los.. je wil misschien wel teveel tegelijk. Je baby ligt straks warm en droog en veilig, so what als dat kamertje nog niet helemaal af is...die ziet de eerste maanden toch maar wazig zo'n kleintje valt dat echt niet op.
Die au-pair, geef haar een kwast en de vrije hand, dan doet ze haar kamer zelf maar, wordt het nog eens haar eigen smaak ook.
Chill, kijk een soap terwijl je eigenlijk iets anders had moeten doen, neem je rust en laat de boel de boel...ik heb het gevoel dat je een beetje perfectionist bent en dat dat je nu in de weg zit.
Je baby is echt wel welkom volgens mij en de wereld draait ook wel door zonder dat alles precies op orde is.
Prioriteiten stellen als je niet alles klaar krijgt...meer loslaten en meer genieten van je eerste zwangerschap....
dinsdag 4 september 2007 om 16:36
Een verhuizing kan al een relatiecrisis op gang brengen , een verbouwing is al tricky .....drie weken in een lekkend tentje.........maar jullie hebben én én én.......... én een kleintje op komst , en verbouwingen , en een overname , en een eigen zaak waarbij je niet van ... tot .... werkt .........en je man heeft jou om voor te " zorgen " en jij hebt zorgen die je uit moet besteden ... man, een mens zou van minder een punthoofd krijgen.
Babykaartjes ? net zolang bellen tot je een drukker vindt die de boeken komt brengen....... behangen ? Er is vast wel één winkel die de stalen wil langsbrengen , spulletjes nodig; Wehkamp brengt het tot in je gang , de Albert Heyn brengt boodschappen thuis...etc etc.
Babykaartjes ? net zolang bellen tot je een drukker vindt die de boeken komt brengen....... behangen ? Er is vast wel één winkel die de stalen wil langsbrengen , spulletjes nodig; Wehkamp brengt het tot in je gang , de Albert Heyn brengt boodschappen thuis...etc etc.
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
dinsdag 4 september 2007 om 18:29
Ik weet echt niks van de zorg om kinderen, maar wel van de zorg om een eigen bedrijf en de stress die dat mee kan brengen voor thuis. Hebben jullie het volgende al geprobeerd: spreek met elkaar af dat het bedrijf zijn verantwoordelijkheid is, en dat jij je er voorlopig niet meer mee bemoeit + dat het "nestje maken" (thuis) jouw verantwoordelijkheid is, en dat hij dat verder aan jou over laat. Gewoon de taken verdelen dus.
Want zoals ik het lees hebben jullie nu allebei stress omdat je teveel verantwoordelijkheid ineens hebt. Als je de verantwoordelijkheid verdeelt, scheelt dat misschien in de stress. Er zal allicht nog vanalles in het honderd lopen, maar probeer het niet voor elkaar op te lossen.
Nog een vraag: ben jij ook met eigen geld aansprakelijk als het bedrijf failliet gaat?
Want zoals ik het lees hebben jullie nu allebei stress omdat je teveel verantwoordelijkheid ineens hebt. Als je de verantwoordelijkheid verdeelt, scheelt dat misschien in de stress. Er zal allicht nog vanalles in het honderd lopen, maar probeer het niet voor elkaar op te lossen.
Nog een vraag: ben jij ook met eigen geld aansprakelijk als het bedrijf failliet gaat?
dinsdag 4 september 2007 om 18:32
Overigens, over die babykaartjes: ik ken zeker drie stellen die pas maanden na dato een geboortekaartje hebben verstuurd. Van twee baby's (nu 3 en 2) heb ik zelfs nimmer een kaartje ontvangen (omdat het nooit verstuurd is, niet omdat de ouders mij niet aardig vinden...
. Al die kinderen zijn blakend gezond. Volgens mij zijn geboortekaartjes geen halszaak, net zomin als dat babykamertje, zoals Kjong al zei.
. Al die kinderen zijn blakend gezond. Volgens mij zijn geboortekaartjes geen halszaak, net zomin als dat babykamertje, zoals Kjong al zei.
dinsdag 4 september 2007 om 22:18
Bovendien moest je eens weten wat er allemaal op/via het internet te bestellen is.
Van hele kinderkamers met garderobe en geboortekaartjes tot aan een pak melk van Albert Heijn huismerk.
Wees geen controlfreak. Ik weet dat het lastig is om los te laten, zeker de dingen waarvan je gevoel zegt dat ze belangrijk zijn (een veilig inkomen, een warm kindonthaal), terwijl je zelf weinig bewegingsruimte hebt. Maar ga niet te veel op in details en laat een ander ook de keus.
Je weet tenslotte nu ook niet of de aupair binnen 3 weken heimwee krijgt, of je over 15 uur gaat bevallen, of dat je wasmachine voor een gigaoverstroming gaat zorgen. Om maar wat te noemen. Niet zo zeer om maar wat te noemen om jou daar ook nog eens zorgen over te laten maken, maar meer als inzicht dat je eea los moet laten.
Heb je een verhelderend gesprek met je man?
Van hele kinderkamers met garderobe en geboortekaartjes tot aan een pak melk van Albert Heijn huismerk.
Wees geen controlfreak. Ik weet dat het lastig is om los te laten, zeker de dingen waarvan je gevoel zegt dat ze belangrijk zijn (een veilig inkomen, een warm kindonthaal), terwijl je zelf weinig bewegingsruimte hebt. Maar ga niet te veel op in details en laat een ander ook de keus.
Je weet tenslotte nu ook niet of de aupair binnen 3 weken heimwee krijgt, of je over 15 uur gaat bevallen, of dat je wasmachine voor een gigaoverstroming gaat zorgen. Om maar wat te noemen. Niet zo zeer om maar wat te noemen om jou daar ook nog eens zorgen over te laten maken, maar meer als inzicht dat je eea los moet laten.
Heb je een verhelderend gesprek met je man?
woensdag 5 september 2007 om 00:10
Beste TO, volgens mij is dat kindje haske welkom, zowel bij jou als bij je vriend. Maar de omstandigheden zijn inderdaad stressy.
Ik herhaal wat anderen ook al gezegd hebben; wat is nu, op dit moment, echt belangrijk? Dan kun je de babykaartjes en de babykamer voor nu al schrappen. Dat komt wel, is niet van levensbelang voor jou en je kind.
Je kind geeft niets om een leuk behangetje, gepaste gordijntjes etc. Das leuk voor ouders en het bezoek. De eerste tijd heeft je kindje genoeg aan jou, voeding, luiers + luierverzorging en een bedje. En ik neem aan dat je de luiers, doekjes, pot creme, flesjes, etc allemaal al in huis hebt. En dat er ook al een bedje is (zo niet, een baby kan zelfs in een kartonnen doos slapen, als het maar niet tocht en er een lekker zacht dekentje in en over ligt).
Die stress kan je dus loslaten. Als alles compleet is is dat leuk, maar niet noodzakelijk.
Laat maar komen dat kind, dat komt wel goed.
De situatie tussen jou en je vriend is wel zorgelijk. Ik vraag me af wat er met je vriend aan de hand is. Zoals jij het beschrijft klinkt het alsof hij overspannen is, of tegen een burn-out aanzit. Zijn verantwoordelijkheden zijn dan ook groot.
In jou ogen neem jij veel verantwoordelijkheid, en zoals ik het zie doe je dat ook. maar je vriend ziet denk ik andere dingen als belangrijk voor jullie welzijn, dan jij doet. Hij wil en zal die zaak bloeiend krijgen, want dat is jullie bron van inkomsten en dus jullie basis van goed leven. Blijkbaar gaat dat niet zo makkelijk als met zijn vorige zaak en dat levert hem heel veel stress op.
Om dan ook nog eens de dingen thuis te moeten handelen, en die druk voelt hij, is te veel voor hem. Maar jij kan het ook niet in je eentje, omdat je een handicap hebt! Dus voor veel dingen heb je dan hem nodig. (Mag ik vragen wat voor handicap je hebt? Dat maakt meedenken wat makkelijker...)
Volgens mij hebben jullie in eerste instantie praktische hulp nodig. Voor thuis; het klaarmaken van het huishouden voor de baby en daarna de zorg voor baby. En voor hem op het werk; leren delegeren.
Praktische hulp zal denk ik veel verlichting brengen, en zonder de stress die jullie nu ervaren vinden jullie vast de weg naar elkaar wel weer terug (al moet je wel rekening houden met DE BABY, die grote impact gaat hebben op jullie relatie!).
Zo niet, dan kun je altijd nog gaan denken aan psychologische hulp in jullie relatie..
Ik herhaal wat anderen ook al gezegd hebben; wat is nu, op dit moment, echt belangrijk? Dan kun je de babykaartjes en de babykamer voor nu al schrappen. Dat komt wel, is niet van levensbelang voor jou en je kind.
Je kind geeft niets om een leuk behangetje, gepaste gordijntjes etc. Das leuk voor ouders en het bezoek. De eerste tijd heeft je kindje genoeg aan jou, voeding, luiers + luierverzorging en een bedje. En ik neem aan dat je de luiers, doekjes, pot creme, flesjes, etc allemaal al in huis hebt. En dat er ook al een bedje is (zo niet, een baby kan zelfs in een kartonnen doos slapen, als het maar niet tocht en er een lekker zacht dekentje in en over ligt).
Die stress kan je dus loslaten. Als alles compleet is is dat leuk, maar niet noodzakelijk.
Laat maar komen dat kind, dat komt wel goed.
De situatie tussen jou en je vriend is wel zorgelijk. Ik vraag me af wat er met je vriend aan de hand is. Zoals jij het beschrijft klinkt het alsof hij overspannen is, of tegen een burn-out aanzit. Zijn verantwoordelijkheden zijn dan ook groot.
In jou ogen neem jij veel verantwoordelijkheid, en zoals ik het zie doe je dat ook. maar je vriend ziet denk ik andere dingen als belangrijk voor jullie welzijn, dan jij doet. Hij wil en zal die zaak bloeiend krijgen, want dat is jullie bron van inkomsten en dus jullie basis van goed leven. Blijkbaar gaat dat niet zo makkelijk als met zijn vorige zaak en dat levert hem heel veel stress op.
Om dan ook nog eens de dingen thuis te moeten handelen, en die druk voelt hij, is te veel voor hem. Maar jij kan het ook niet in je eentje, omdat je een handicap hebt! Dus voor veel dingen heb je dan hem nodig. (Mag ik vragen wat voor handicap je hebt? Dat maakt meedenken wat makkelijker...)
Volgens mij hebben jullie in eerste instantie praktische hulp nodig. Voor thuis; het klaarmaken van het huishouden voor de baby en daarna de zorg voor baby. En voor hem op het werk; leren delegeren.
Praktische hulp zal denk ik veel verlichting brengen, en zonder de stress die jullie nu ervaren vinden jullie vast de weg naar elkaar wel weer terug (al moet je wel rekening houden met DE BABY, die grote impact gaat hebben op jullie relatie!).
Zo niet, dan kun je altijd nog gaan denken aan psychologische hulp in jullie relatie..
oh that purrrrrrrrrfect feeling
woensdag 5 september 2007 om 00:18
quote:Poezewoes schreef op 05 september 2007 @ 00:10:
(Mag ik vragen wat voor handicap je hebt? Dat maakt meedenken wat makkelijker...)
Nabrander;
Dit was niet een nieuwsgierige vraag. Ik heb ook een fysieke handicap, en red het prima als alleenstaande moeder. Misschien kan ik je tips geven, als niet-alleenstaande maar wel beperkte moeder.
(Mag ik vragen wat voor handicap je hebt? Dat maakt meedenken wat makkelijker...)
Nabrander;
Dit was niet een nieuwsgierige vraag. Ik heb ook een fysieke handicap, en red het prima als alleenstaande moeder. Misschien kan ik je tips geven, als niet-alleenstaande maar wel beperkte moeder.
oh that purrrrrrrrrfect feeling
woensdag 5 september 2007 om 14:27
Het was voor mij een grote stap, om mijn verhaal op internet te zetten. Je weet nooit wie het leest en voor bekenden is het makkelijk terug te linken naar mij. Bovendien weet ik dat op internet mensen nogal makkelijk afgebrand worden.
Ik ben wel heel blij dat ik het gedaan heb. Jullie reacties hebben mij de zaak van een heel andere kant laten bekijken. Dan merk je toch, dat je in een kringetjes aan het draaien was en dat je zelf geen nieuwe oplossingen meer ziet.
Ik zat alleen maar te kijken, kan ik nog doordringen tot mn vriend of moet ik ermee kappen, terwijl geen van beiden echt een oplossing bleek.
Gisterenavond heb ik nog even met mn vriend gepraat. Niet zo heel lang, want hij was laat thuis. Hij zou vandaag eerder naar huis komen, zodat we verder kunnen praten.
Ik heb voor mezelf al wat dingen op een rijtje kunnen zetten en dat heb ik ook al gedeeltelijk en vluchtig met hem besproken. Ook zijn we even dieper ingegaan op waar zijn gedrag vandaan komt, maar hier zijn we nog niet veel verder gekomen.
Ik heb in ieder geval voor mezelf besloten, dat ik meer rust ga nemen.
Privé ga ik eens kritisch kijken, welke dingen ik echt nog moet doen. Want jullie hebben helemaal gelijk, dat een babykamer op orde krijgen geen prioriteit is. Zoiets hoort ook leuk te zijn en dat was het al lang niet meer. Dat soort dingen ga ik dus alleen doen, als het mij ontspanning geeft, niet als het me onder druk zet. Ik zet het nu dus in de ijskast en als ik helemaal zin heb om met de babykamer aan de gang te gaan, dan pak ik het pas weer op.
Mijn vriend hoeft zich niet met dit soort dingen bezig te houden. Ik maak gewoon de beslissingen op dat gebied. Jammer, maar het is niet anders. Als mijn vriend dit ook jammer vindt, of als hij een voorkeur heeft ergens voor, dan moet hij tijd vrij maken, om met mij te overleggen/dingen uit te gaan zoeken etc.
Zakelijk wil ik (in ieder geval voorlopig) niet meer betrokken worden bij de bedrijfsvoering. Ik wil mn vriend best blijven helpen als het gaat om administratieve zaken, maar dan blijft het wel bij helpen en ik ga niet meer verantwoordelijk zijn voor het resultaat. Bovendien moet het initiatief van mijn vriend komen en moet mijn vriend het op lange termijn aan mij vragen, zodat ik het in alle rust kan doen. En niet teveel natuurlijk. Hij moet zich bewuster worden, welke dingen ik moet doen, welke dingen hij zelf moet doen en welke dingen hij uit kan besteden.
Voor mij is het erg moeilijk om het zakelijke deel los te laten. Door de manier van werken van de afgelopen maanden, ben ik het (zakelijk) vertrouwen in mijn vriend wel gedeeltelijk kwijtgeraakt. Om het dan nu maar los te laten, is voor mij heel moeilijk. Om deze reden wil ik dus ook niks meer van de bedrijfsvoering horen. Als ik zijn plannen hoor, ga ik alleen maar denken: ‘Heb je hier dan wel aan gedacht? Hoe ga je dat dan oplossen?’ Dat geeft me de meeste onrust en dat wil ik dus niet meer. Hoe moeilijk ik het ook vind!
Voor mijn vriend betekent dit dus, dat hij niet meer op mij terug kan vallen. Hij zal zelf op dingen moeten gaan letten. Dit zal vast nog steeds wel fout gaan, maar dan lost hij het zelf maar op. En anders maar niet en dan kost het hem gewoon iedere keer geld en als ie daar niks van leert, dan gaat ie maar failliet en is hij zijn droom kwijt.
Ik denk, dat er van hem ook wat druk af zal vallen, als ik hem niet constant in de gaten aan het houden ben, want als ik eerlijk ben, was ik dat wel aan het doen uit wantrouwen. Hij krijgt nu meer ruimte om zijn fouten te maken en ervan te leren. Mijn vriend is er in ieder geval van overtuigd dat hij de zaak tot een succes kan maken.
Verder vind ik, dat ik van mijn vriend mag verwachten, dat hij meer tijd thuis. Zeker straks als de baby er is. Dat was de afspraak en het uitgangspunt voor ons. Plus, het is gewoon mogelijk in mijn ogen. Dat was de afspraak en het uitgangspunt voor ons. Plus, het is gewoon mogelijk in mijn ogen.
Ook vind ik, dat wij een vast moment hebben, dat we samen iets leuks gaan doen. We hadden eerder al afgesproken dat we iedere zondag iets leuks zouden doen, maar dat is er niet van gekomen. Dus die afspraak moet alsnog ingaan per nu.
Bovendien vind ik, dat hij zijn afspraken gewoon na moet komen. Als hij iets belooft, moet hij het nakomen. Als hij bijvoorbeeld belooft, dat hij mee gaat naar een familie-uitje, dan moeten ik en de familie daarop kunnen bouwen. Dan mag dat niet op het laatste moment afgezegd worden. Als hij niet zeker weet of hij het red, moet hij niet zeggen dat hij komt, dan moet hij zeggen dat hij zijn best gaat doen.
Om te voorkomen, dat hij steeds zijn afspraken verbreekt, zorgen we er gewoon voor, dat we maar weinig afspraken maken. Alleen over belangrijke dingen gaan we duidelijke afspraken maken.
En we gaan samen op een rijtje zetten wat we nu echt belangrijk vinden. Hier gaan we dan aan werken. De baby en onze relatie staan duidelijk wel op 1. We gaan duidelijk op een rij zetten, hoe we hier aan gaan werken (rust nemen, tijd vrij maken, relatietherapie etc) en laten dit voortaan op de eerste plaats komen. Dus nog voor de zaak.
Maar ook de kleine dingen. Als ik bijvoorbeeld dat familie-uitje belangrijk vind, dan moet hij daar rekening mee houden. Als hij het belangrijk vind, om op zaterdagavonden bezig te zijn met de zaak, dan moet ik daar rekening mee houden. Maar wel duidelijk op een rij, WAT vinden we nu echt belangrijk en niet meer alles belangrijk vinden.
Ik hoop dat het zo gaat lukken. De tijd zal het leren. In ieder geval zal ik morgen even een berichtje zetten, als we langer met elkaar hebben kunnen praten.
Ik ben wel heel blij dat ik het gedaan heb. Jullie reacties hebben mij de zaak van een heel andere kant laten bekijken. Dan merk je toch, dat je in een kringetjes aan het draaien was en dat je zelf geen nieuwe oplossingen meer ziet.
Ik zat alleen maar te kijken, kan ik nog doordringen tot mn vriend of moet ik ermee kappen, terwijl geen van beiden echt een oplossing bleek.
Gisterenavond heb ik nog even met mn vriend gepraat. Niet zo heel lang, want hij was laat thuis. Hij zou vandaag eerder naar huis komen, zodat we verder kunnen praten.
Ik heb voor mezelf al wat dingen op een rijtje kunnen zetten en dat heb ik ook al gedeeltelijk en vluchtig met hem besproken. Ook zijn we even dieper ingegaan op waar zijn gedrag vandaan komt, maar hier zijn we nog niet veel verder gekomen.
Ik heb in ieder geval voor mezelf besloten, dat ik meer rust ga nemen.
Privé ga ik eens kritisch kijken, welke dingen ik echt nog moet doen. Want jullie hebben helemaal gelijk, dat een babykamer op orde krijgen geen prioriteit is. Zoiets hoort ook leuk te zijn en dat was het al lang niet meer. Dat soort dingen ga ik dus alleen doen, als het mij ontspanning geeft, niet als het me onder druk zet. Ik zet het nu dus in de ijskast en als ik helemaal zin heb om met de babykamer aan de gang te gaan, dan pak ik het pas weer op.
Mijn vriend hoeft zich niet met dit soort dingen bezig te houden. Ik maak gewoon de beslissingen op dat gebied. Jammer, maar het is niet anders. Als mijn vriend dit ook jammer vindt, of als hij een voorkeur heeft ergens voor, dan moet hij tijd vrij maken, om met mij te overleggen/dingen uit te gaan zoeken etc.
Zakelijk wil ik (in ieder geval voorlopig) niet meer betrokken worden bij de bedrijfsvoering. Ik wil mn vriend best blijven helpen als het gaat om administratieve zaken, maar dan blijft het wel bij helpen en ik ga niet meer verantwoordelijk zijn voor het resultaat. Bovendien moet het initiatief van mijn vriend komen en moet mijn vriend het op lange termijn aan mij vragen, zodat ik het in alle rust kan doen. En niet teveel natuurlijk. Hij moet zich bewuster worden, welke dingen ik moet doen, welke dingen hij zelf moet doen en welke dingen hij uit kan besteden.
Voor mij is het erg moeilijk om het zakelijke deel los te laten. Door de manier van werken van de afgelopen maanden, ben ik het (zakelijk) vertrouwen in mijn vriend wel gedeeltelijk kwijtgeraakt. Om het dan nu maar los te laten, is voor mij heel moeilijk. Om deze reden wil ik dus ook niks meer van de bedrijfsvoering horen. Als ik zijn plannen hoor, ga ik alleen maar denken: ‘Heb je hier dan wel aan gedacht? Hoe ga je dat dan oplossen?’ Dat geeft me de meeste onrust en dat wil ik dus niet meer. Hoe moeilijk ik het ook vind!
Voor mijn vriend betekent dit dus, dat hij niet meer op mij terug kan vallen. Hij zal zelf op dingen moeten gaan letten. Dit zal vast nog steeds wel fout gaan, maar dan lost hij het zelf maar op. En anders maar niet en dan kost het hem gewoon iedere keer geld en als ie daar niks van leert, dan gaat ie maar failliet en is hij zijn droom kwijt.
Ik denk, dat er van hem ook wat druk af zal vallen, als ik hem niet constant in de gaten aan het houden ben, want als ik eerlijk ben, was ik dat wel aan het doen uit wantrouwen. Hij krijgt nu meer ruimte om zijn fouten te maken en ervan te leren. Mijn vriend is er in ieder geval van overtuigd dat hij de zaak tot een succes kan maken.
Verder vind ik, dat ik van mijn vriend mag verwachten, dat hij meer tijd thuis. Zeker straks als de baby er is. Dat was de afspraak en het uitgangspunt voor ons. Plus, het is gewoon mogelijk in mijn ogen. Dat was de afspraak en het uitgangspunt voor ons. Plus, het is gewoon mogelijk in mijn ogen.
Ook vind ik, dat wij een vast moment hebben, dat we samen iets leuks gaan doen. We hadden eerder al afgesproken dat we iedere zondag iets leuks zouden doen, maar dat is er niet van gekomen. Dus die afspraak moet alsnog ingaan per nu.
Bovendien vind ik, dat hij zijn afspraken gewoon na moet komen. Als hij iets belooft, moet hij het nakomen. Als hij bijvoorbeeld belooft, dat hij mee gaat naar een familie-uitje, dan moeten ik en de familie daarop kunnen bouwen. Dan mag dat niet op het laatste moment afgezegd worden. Als hij niet zeker weet of hij het red, moet hij niet zeggen dat hij komt, dan moet hij zeggen dat hij zijn best gaat doen.
Om te voorkomen, dat hij steeds zijn afspraken verbreekt, zorgen we er gewoon voor, dat we maar weinig afspraken maken. Alleen over belangrijke dingen gaan we duidelijke afspraken maken.
En we gaan samen op een rijtje zetten wat we nu echt belangrijk vinden. Hier gaan we dan aan werken. De baby en onze relatie staan duidelijk wel op 1. We gaan duidelijk op een rij zetten, hoe we hier aan gaan werken (rust nemen, tijd vrij maken, relatietherapie etc) en laten dit voortaan op de eerste plaats komen. Dus nog voor de zaak.
Maar ook de kleine dingen. Als ik bijvoorbeeld dat familie-uitje belangrijk vind, dan moet hij daar rekening mee houden. Als hij het belangrijk vind, om op zaterdagavonden bezig te zijn met de zaak, dan moet ik daar rekening mee houden. Maar wel duidelijk op een rij, WAT vinden we nu echt belangrijk en niet meer alles belangrijk vinden.
Ik hoop dat het zo gaat lukken. De tijd zal het leren. In ieder geval zal ik morgen even een berichtje zetten, als we langer met elkaar hebben kunnen praten.
woensdag 5 september 2007 om 14:28
En nog even wat reacties op vragen:
Kjong en Mylenevalerie en Poezewoes> Je hebt gelijk, de baby is wel welkom. De situatie is niet welkom en ik had de baby liever in een andere situatie laten komen.
Wanda en Krengiserweer> Het viel mij op dat jullie allebei meteen aan ADHD dachten. ADHD kan ik niet echt plaatsen. Dan ben je toch een heel druk persoon, of hoeft dat niet zo te zijn? Mijn vriend is juist heel rustig. Wel chaotisch, dat wel.
Krengiserweer> Het opsplitsen van verantwoordelijkheden, daar ben ik het dus helemaal mee eens en dat heb ik nu proberen te doen. Zo wordt het een stuk duidelijker wie waarover in hoeft te zitten en wanneer we elkaar aan kunnen spreken. Dat we niet verantwoordelijk zijn voor elkaars geluk, is zo waar! Daar moeten we ons bij neerleggen, want daar zijn we veel te veel mee bezig, wat juist averechts werkt.
Korenwolf> Ik ben niet met mijn geld aansprakelijk voor het bedrijf. Maar goed, gaat het mis, dan kan ik met mijn geld ook niet veel redden hoor ļ.
Poezewoes> Ik heb last van krachtverlies en vermoeidheid.
Krachtverlies uit zich hier in dat ik niet ver (ong. 10 meter) kan lopen en dan nog met steun en dat ik niet veel kan tillen. Vermoeidheid uit zich, in dat ik niet lang achter elkaar dingen kan doen en veel rust nodig heb. De au pair komt dus voornamelijk om mij op te vangen als iets niet lukt, of als ik rust nodig heb. Met het revalidatiecentrum heb ik de praktische problemen waar ik tegenaan zou kunnen lopen helemaal doorgesproken en hier oplossingen voor gezocht. Als ik straks nog tegen problemen aanloop, kan ik terugkomen.
En voor iedereen bedankt voor de steun en het meedenken!
Kjong en Mylenevalerie en Poezewoes> Je hebt gelijk, de baby is wel welkom. De situatie is niet welkom en ik had de baby liever in een andere situatie laten komen.
Wanda en Krengiserweer> Het viel mij op dat jullie allebei meteen aan ADHD dachten. ADHD kan ik niet echt plaatsen. Dan ben je toch een heel druk persoon, of hoeft dat niet zo te zijn? Mijn vriend is juist heel rustig. Wel chaotisch, dat wel.
Krengiserweer> Het opsplitsen van verantwoordelijkheden, daar ben ik het dus helemaal mee eens en dat heb ik nu proberen te doen. Zo wordt het een stuk duidelijker wie waarover in hoeft te zitten en wanneer we elkaar aan kunnen spreken. Dat we niet verantwoordelijk zijn voor elkaars geluk, is zo waar! Daar moeten we ons bij neerleggen, want daar zijn we veel te veel mee bezig, wat juist averechts werkt.
Korenwolf> Ik ben niet met mijn geld aansprakelijk voor het bedrijf. Maar goed, gaat het mis, dan kan ik met mijn geld ook niet veel redden hoor ļ.
Poezewoes> Ik heb last van krachtverlies en vermoeidheid.
Krachtverlies uit zich hier in dat ik niet ver (ong. 10 meter) kan lopen en dan nog met steun en dat ik niet veel kan tillen. Vermoeidheid uit zich, in dat ik niet lang achter elkaar dingen kan doen en veel rust nodig heb. De au pair komt dus voornamelijk om mij op te vangen als iets niet lukt, of als ik rust nodig heb. Met het revalidatiecentrum heb ik de praktische problemen waar ik tegenaan zou kunnen lopen helemaal doorgesproken en hier oplossingen voor gezocht. Als ik straks nog tegen problemen aanloop, kan ik terugkomen.
En voor iedereen bedankt voor de steun en het meedenken!
zaterdag 8 september 2007 om 16:34
Inmiddels zijn we drie dagen verder...
Een kans om het gesprek met mijn vriend af te maken, heb ik nog niet gehad. We hebben nog wel gepraat, maar steeds maar eventjes omdat 'iemand' geen tijd had...
De eerste beste afspraak die we gemaakt hebben is dan ook alweer verbroken: Dat mijn vriend eerder naar huis zou komen om te praten.
De hoop die ik had nav dit topic is dan ook langzaam weer om aan het slaan in wanhoop...
Een kans om het gesprek met mijn vriend af te maken, heb ik nog niet gehad. We hebben nog wel gepraat, maar steeds maar eventjes omdat 'iemand' geen tijd had...
De eerste beste afspraak die we gemaakt hebben is dan ook alweer verbroken: Dat mijn vriend eerder naar huis zou komen om te praten.
De hoop die ik had nav dit topic is dan ook langzaam weer om aan het slaan in wanhoop...
zaterdag 8 september 2007 om 17:59
Ik begrijp dat wachten langer duurt dan de normale tijd, maar in die tussentijd kun je wel bijv eea op papier zetten, om voor jezelf overzichtelijk te maken wat er nu eigenlijk moet gebeuren/veranderen.
Trouwens, bij een nieuwe start met nieuwe inzichten moet het niet zo zijn dat je eigenlijk weer verder gaat met turven wat er verkeerd loopt.
Trouwens, bij een nieuwe start met nieuwe inzichten moet het niet zo zijn dat je eigenlijk weer verder gaat met turven wat er verkeerd loopt.
zaterdag 8 september 2007 om 18:31
Beste Anoniem,
Je hebt goede afspraken voor je jezelf hoe het eventueel beter kan. Jammer als je man even een steekje laat vallen maar laat daardoor niet je plannen vallen. Om ouderwets te lullen, Rome is ook niet in 1 dag gebouwd. Dus het is altijd in het begin met vallen en opstaan. Jij bent gewoon al een stapje verder dan dat hij is. Maar dat geeft niet, gewoon weer zijn hand pakken en meenemen in het verhaal..................... niet opgeven. Je kan niet verlangen of verwachten dat alles met de goede plannen die je hebt dat het meteen anders is. Probeer anders eens een verrassingsetentje. Zorg wel dat hij thuis komt............ of dat je zeker weet dat hij niet moet over werken. En verras hem .................. even geen stress, ontspannen, gezellig lekker eten. Ook niet direct over problemen willen praten. Misschien is het buffertje van wederzijdse liefde weer even opbouwen ook wel belangrijk en niet alleen maar aan problemen denken.
Je hebt goede afspraken voor je jezelf hoe het eventueel beter kan. Jammer als je man even een steekje laat vallen maar laat daardoor niet je plannen vallen. Om ouderwets te lullen, Rome is ook niet in 1 dag gebouwd. Dus het is altijd in het begin met vallen en opstaan. Jij bent gewoon al een stapje verder dan dat hij is. Maar dat geeft niet, gewoon weer zijn hand pakken en meenemen in het verhaal..................... niet opgeven. Je kan niet verlangen of verwachten dat alles met de goede plannen die je hebt dat het meteen anders is. Probeer anders eens een verrassingsetentje. Zorg wel dat hij thuis komt............ of dat je zeker weet dat hij niet moet over werken. En verras hem .................. even geen stress, ontspannen, gezellig lekker eten. Ook niet direct over problemen willen praten. Misschien is het buffertje van wederzijdse liefde weer even opbouwen ook wel belangrijk en niet alleen maar aan problemen denken.
Als je tot je oren in de soep zit, zie je de gehaktballen pas naast je drijven.
