(Alleenzijn en) gelukkig zijn met jezelf, deel VII

Eind 2011 opende Lisanne een topic omdat Lisanne maar niet gelukkig kon worden met zichzelf. Haar eigenwaarde was gebaseerd op de bevestiging die ze kreeg van anderen. In een relatie werd Lisanne afhankelijk en cijferde ze zichzelf weg, als vrijgezel was Lisanne altijd op zoek naar afleiding en naar een potentiële relatie. Na een relatie met een foute man waarin ze zichzelf compleet verloren was wist ze dat er iets moest veranderen, maar hoe?

Inmiddels is dit topic uitgegroeid tot een plek waar mensen hun verhaal kwijt kunnen, maar vooral tot een plek waar men elkaar advies geeft en elkaar helpt om gelukkig(er) te worden. Het topic biedt praktische tips voor een aangenamer leven met jezelf en brengt lotgenoten samen. Het doel van dit topic is niet om de uiterste staat van kijk-mij-alleen-eens-gelukkig-zijn te bereiken.

Iedereen die zich op de een of andere manier verbonden voelt met dit onderwerp is hier welkom, of je nou net ontdekt hebt dat je anderen nodig hebt om je goed te voelen, altijd op zoek bent naar afleiding om maar niet alleen te zijn, al bezig bent om je eigenwaarde in jezelf (terug) te vinden of al helemaal gelukkig met jezelf bent. Eveneens is eenieder welkom die ongelukkig is in een relatie. Iets wat in deel III regelmatig ter sprake kwam.

Let op: dit nieuwe topic is verplaatst naar de Relatiepijler!

Ten eerste omdat er eerder stemmen zijn opgegaan dat je niet per se alleenstaand hoeft te zijn om te streven naar "Gelukkig zijn met jezelf" zodat mensen mét relatie die hun eigen aandeel willen vergroten in gelukkig zijn zich ook welkom voelen. Het is namelijk iets wat een eigen uitdaging is en blijft, met of zonder relatie.
Ten 2e omdat eigen geluk zo onlosmakelijk blijkt samen te hangen met de (alle/allerlei) relaties met andere mensen, en zeker ook liefde en lust (of het ontbreken ervan, of die al dan niet recent voorbij zijn of nog gewenst zijn in de toekomst) de nodige invloed hebben daarop.

De puur eigen invloed is en blijft het "binnenwerk" en dat is waar we elkaar hooguit in kunnen stimuleren, tips, zetjes en aanwijzingen voor kunnen geven en waar nodig in te ondersteunen, betrokkenheid te tonen, andere perspectieven (van buitenaf, van een afstandje) op los te laten, ervaringen te delen, enz.

Uit feedback bleek dat personen het waardevol vinden om de eerste zes delen van het topic te lezen:

Deel I Alleen zijn en gelukkig zijn met jezelf

Deel II Alleen zijn en gelukkig zijn met jezelf - deel 2

Deel III foru ... -3/list_messages/215279/0

Deel IV Alleen zijn en gelukkig zijn met jezelf, deel IV

Deel V- Alleenzijn en gelukkig zijn met jezelf deel V

Deel VI- Alleenzijn en gelukkig zijn met jezelf deel VI vind je hier de link: psyche/alleenzijn-en-gelukkig-zijn-met- ... 1#22183041

Juni 2017 bestaat de literatuurlijst uit de volgende stukken:

Als hij maar gelukkig is – Robin Norwood

De ideale vrouw is een bitch – Sherry Argov

Coach jezelf naar succes – Talene Miedaner

Verslaafd aan liefde – Jan Geurtz (eigenlijk wel alle boeken van hem)

Je kunt je leven helen – Louise L. Hay

Het monsterverbod – Carolien Roodvoets

Liefhebben zonder voorwaarden – Paul Ferrini

De Kracht van het Nu – Eckhart Tolle

Als succes een spel is, dan zijn dit de regels – Cherie Carter-Scott

Als liefde een spel is, dan zijn dit de regels - Cherie Carter- Scott

De zeven spirituele wetten van succes – Deepak Chopra

Superbrein – Deepak Chopra

Emotionele afhankelijkheid - Dr. Rudolf Snel.

Houd me vast - Dr Sue Johnson

Liefdesbang- Hannah Cuppen

Lisanne: bedankt voor het openen van het oorspronkelijke topic! Alhoewel Lisanne minder actief is, is er nog altijd een ‘harde kern’ actief aangevuld met (eveneens welkome) passanten.

Goede nacht gemaakt weer hier, 8 uur geslapen.
Wel wat meer pijn in lies/ bovenbeen, ik denk door oefeningen die dat stuk triggeren (oa knie heffen vanuit zitstand, en onderbeen heffen vanuit de knie).
En heb met dat been te lang te hoog gezeten denk ik gisteravond.

Been is nog dik en log/ zwaar.

Heb nog leuk contact met mijn kamergenote uit de kliniek, leuk mens, jaar ouder dan ik. We appen onze ervaringen over en weer. Zij gaat vandaag met haar man gewoon op pad met de auto (en rollator mee).

Kijk, dan is een partner toch wel handig haha, ze heeft ook zelf gedoucht vandaag terwijl hij erbij blijft. Ik morgen pas met de thuishulp, vandaag te weinig tijd voor (dus wassen aan de kraan en zij doen dan mijn onderbenen en voeten en smeren die ook lekker in met bodylotion).

Ik ben erg in de verleiding om nu het zulk mooi weer is vandaag (en de rest van de week minder?) iemand te vragen mij met de auto naar het dorp (terras) te brengen (met rollator/ krukken) voor een uurtje, maar weet niet of dat verstandig is?

Enerzijds wil ik niet te hard van stapel lopen en niks forceren, rustig aan doen, loopt het hier goed zo en ben ik daar al erg tevreden over.
En denk ik dat daar het toilet misschien onhandig is, te laag, nergens aan kan optrekken en thuis wel.

Aan de andere kant: of je nu binnenshuis zit/ stukjes loopt of buiten, bij mooi weer, wat is het verschil?
Thuis bureaustoel op de goede hoogte enzo. Kan ik balans houden in zitten en lopen/staan.

Zolang die stoelen op terras ook hoog genoeg zijn en goede zit hebben rechtop (en dat is bij die lunchroom het geval) kan het ook geen kwaad, denk ik dan?!
Mijn been is wel dik en onprettig/ gespannen bij de knie en enkel, en ik doe met dit weer hooguit een jurk aan..
Kon ik dat maar aan iemand vragen, die daar verstand van heeft, ik heb wel weer wat zin en energie om wat mensen te zien..

Denk dat buurman me dat stukje wel heen en weer wil brengen/halen, of 1 vd kennissen, maar ik denk er nog even over na.
Eerst maar eens lunchen en iets anders aantrekken.

Gisteren geen dutje gedaan 's middags, dan is het toch best een lange dag (maar wel een goede nacht)..
Dat wordt dan wel onderbroken door te bellen (en te smsen/ appen) met deze en gene, maar verder nog te sloom om aan een boek te beginnen en alles nog op een laag tempo, wat prima is..

Affijn, ik weet niet of het te hoog gegrepen is nog..
oprit is ook nog een optie (al is daar nu schaduw)..

Morgen is leuke buurvrouw ook weer terug van haar wandelweekend en die komt zeker op de koffie of ik naar haar (in haar tuin, als het een beetje lekker weer blijft? en die tilt de rollator ook wel naar beneden, is niet zwaar).

Beste vriendin is uitgerekend nu voor 3 weken op vakantie met haar vlam, zus zit wat verder weg en wil ik ook niet te vaak vragen, die heeft ook weer eea te doen voor aankomend event, dochter is hun reis aan het voorbereiden en zoon heb ik gevraagd liever verderop in de week te komen.

Van de dorpsvrienden weet ik nog niet of en op wie ik een beroep wil doen of thuis op visite, al weet ik dat ze klaarstaan voor me (ook ergens heen brengen en halen, zoals volgende week de hechtingen eruit mogen bij de kliniek)..

In de groepsapp van hutje vroegen ze al of ik daar niet gezellig kom revalideren, haha, had gekund, maar is veel te klein binnen en te onhandig, ben al blij dat het hier thuis geregeld kon worden dat er thuiszorg komt 1x per dag en fysio aan huis.

Daar heb ik wel heel veel hulp waar nodig, vinden ze kleine moeite, ook de buren daar zijn heel hulpvaardig. (thuis vooral de buren hiernaast, hoewel, anderen ook als ik zou vragen. Maar ja, ik ben nogal terughoudend in hulp vragen, haha, ik ben liever zo iemand die niemand echt "nodig" heeft.

Al vind ik het makkelijker als ik niet op steeds dezelfde persoon een beroep zou doen, dus beetje verdelen.
In het verleden ben ik zelf (onvrijwillig) téveel die ene geweest op wie bepaalde personen (veeeeeel te veeeeel), zelfs volledig op mij) leunden, dus ik weet hoe onprettig en onvrij dat voelt. Maar verdeeld over div mensen heb ik er geen problemen mee.

Nou, fijne zondag allemaal, ga lekker naar buiten met dit lekkere weer, volgens mij is er maar een beetje wind en aangenaam toeven in het zonnetje!

Hoe gaat het met de anderen intussen?!

Stardust: shake hands
Ik denk dat ik wel weet wat je bedoelt, ben zelf net zo..
Wederom herkenbaar dus!
Zelf eerder ook zo'n ontwikkeling in gang gezet, ik ben zeker voorstander van zo'n ontdekkingstocht!

Enne, ik ben ook net zo gesteld op mijn "me-time", dus vandaar nog steeds niet op zoek naar de geijkte soort liefdesrelatie.
Ben van mezelf wel (serieel) monogaam in de zin van dat ik me (seksueel) maar op 1 persoon (tegelijk) kan richten en daar dan ook mijn fantasieen over gaan (of in wisselwerking eigenlijk met die ene). En meer uit oa veilige seks dan liefst ook de enige voor diegene zou willen zijn, met het oog op (na testen enzo) het zonder condoom te doen.

Maar ook omdat zo'n soort wisselwerking nogal intensief kan zijn en dus al best veel 1 op 1 aandacht kost, ook van die ander, dat ik heel eerlijk het een fijner idee vind als die dan naar mij gaat
Met mijn van nature niet erg hoge libido kan ik dat nauwelijks vragen van een sekspartner, dus ik hoop dan eigenlijk op iemand die daar ook genoeg aan heeft (minder vaak, maar wel veel intenser avondvullend programma zeg maar haha). Dan kan ik er altijd wel weer ff tegen.. een van de redenen dat ik geen "echte" relatie meer wil is, dat als zoiets niet overeenkomt de een of de ander concessies moet gaan doen aan eigen behoeftes, in een monogame relatie iig en dat wil ik niet (meer).

Seks wil ik uitsluitend nog als ik zelf echt ook wil en in die mood ben, zin heb, mijn energie daarnaar staat, niet om de ander een plezier te doen of aan diens verwachting of behoeften te voldoen.
Maar ja, dat is lastig te vinden, dat dat ook overeenkomt (in frequentie, iemand die dagelijks wil heeft aan mij een slechte).

Exlover zegt tegen iedereen nog steeds dat ie speciaal voor en met mij monogaam was, en normaliter dus niet.. geen behoefte aan anderen had tijdens dat wij iets hadden. Zijn libido lag ook niet hoog, dat scheelt. Hij heeft me wel verteld dat ie inmiddels met anderen seks heeft gehad (en met wie, too much details, maar net als jij vind ik het inmiddels juist alleen maar fijn om te horen dat hij verder is gegaan en niet meer op mij focust. Ook al maakt hij nog steeds hardop kenbaar dat ie meteen weer ja zou zeggen als ik weer wat met hem zou willen).

Anyway, ben er gewoon niet mee bezig, hoofd staat daar niet naar, ook al is mijn libido bij zomers weer bij mij normailter ook wat hoger.

Ik heb met de voorlaatste "exlover" ook nog steeds contact, maar niet meer over seks, meer over hoe het leven, hoe het gaat, vanalles.
Die komt eens in de zoveel tijd nog graag langs als ie in mijn buurt moet zijn.
Die is van zichzelf niet monogaam trouwens en daar denk ik mild over, zij het dat ik dat liever niet had toen ik nog met hem was, al zagen we elkaar niet vaak genoeg om dat te kunnen vragen, maar dan hoef ik het allemaal niet te weten (en consequentie is iig safe doen met mij, ik vertrouw er dan niet op dat dat met evt ander(en) safe gebeurt.

Over het algemeen dus nog leuk en goed contact met vrijwel alle exen, gelukkig.

Ik lees en reageer later ff, ladies.
Ben eigenwijs, Stardust, toch ff 2 uurtjes lekker buiten naar terras geweest in de , buurman heeft me met de auto gebracht en gehaald, met rollator en krukken en al, want komende dagen/week wordt het niet zulk lekker weer..
Ben wel voorzichtig geweest hoor!

Was ff gezellig, zeker geen spijt van!
Grappig was wel dat opeens mijn exzwager met zijn vriendin en kind voorbij kwamen, die wonen hier helemaal niet in de buurt, komen hier nooit en waren bij vrienden op bezoek geweest. (ik zie ze doorgaans alleen met kerst met de exschoonfamilie).

Stardust: ook dat "landen" ken ik (tijd geleden, dat dan weer wel) en ik moet zeggen dat het mij dan echt moeite kostte om te "ontnuchteren", omdat ik eigenlijk helemaal niet uit dat gevoel wóu komen (maar idd wel moest, werk, kids nog thuis bijv).

Voor mij was het een bijzondere staat waarin ik me dan bevond, en ik vind het op eoa manier ook een krachtig en gezond soort verbinding met jezelf, zij het met mate, en met die mate had ik moeite, juist omdat ik dat weinig had gekend in mijn leven tot dan toe.
Enerzijds heel krachtig, anderzijds een bubbel waardoor ik dan totaal geen oog had voor de banale dagelijkse dingen en geen zin in alles wat "moest".
(nou heb ik daar van nature al een hekel aan..)

Het heeft toch ook met je kern/ wezen te maken, denk ik, met jezelf zijn (en ontdekken wie je als "jezelf" dan bent). Het verruimt je iig, als je buiten je eigen (aangeleerde? beperkte?) lijntjes gaat ervaren.

Dat geldt in veel meer opzichten, maar zeker ook in je seksuele ontwikkeling, het is een directe verbinding tussen mind & body, waarbij je mind fysieke reacties teweegbrengt en andersom!

Blijft ook bijzonder jammer dat onze westerse maatschappij in vergelijking met bijv alle geweld in het nieuws, films en (social) media zo bekrompen is als het gaat om seks en zelfs om bloot (tegenwoordig steeds meer, lijkt het, ook als het niet seksgeralteerd is)..

En ik denk dat veel mensen na lange liefdesrelatie daarna pas eea ontdekken, niet alleen omdat je dan vaak ontdekt dat je (itt wat je misschien zelf dacht) je in staat blijkt te zijn om lust los te koppelen van liefde, maar ook omdat je met (een) ander(e) perso(o)n(en) weer andere ideeen, wisselwerking en dus andere ervaringen opdoet.

Ik vond het boek "Ongetemd leven" dan ook heel inspirerend om te lezen, ken je dat boek? Ik lees vaak toch soortgelijke en zeer herkenbare openbaringen bij mensen die op eoa manier een "zoektocht/reis naar binnen" hebben doorgemaakt.

Ik ken ook wel wat mensen die geworsteld hebben met hun geaardheid of die op eoa manier "afweken" van de kudde, en daardóór niet alleen voor zichzelf maar ook naar anderen in allerlei opzichten iha milder, toleranter en ruimdenkender zijn geworden, minder (snel) oordelend en meer begrip voor "anderszijn".

En ook helemaal niet meer streven naar "normaal" zijn, erbij willen horen, meten aan anderen enzo. Juist blij zijn uniek te zijn en naar "binnen" te luisteren als richtlijn (voor jezelf).
Dat geeft erg veel kracht!
Innerlijke kracht dus, een enorme bron om uit te kunnen putten!




Huilen is ook zoiets: het fysiek voélen van emoties die zich in je hoofd/mind afspelen en daar (troostende/ ontspannende) stofjes bij vrijkomen in je lijf.

Mlous: dat brengt me op het volgende: nee, ik herken dat niet met mijn mobieltje, ik heb eerder een hekel aan dat ding, hahaha.
Ik vind het vaak een stoorzender, heb me lang verzet tegen smartphone (ik had lange tijd nog een simpele nokia, zonder whatsapp enzo, vond ik toen al een inbreuk ivm de verwachtingen van anderen qua reageren en hoe snel/vaak).

Ik heb zeker 10 jaar en wel langer geen tv gekeken, niet omdat ik me daar "te goed" voor voelde oid (ik zat destijds dag en nacht op het forum, dus wat dat aangaat.. )

Er is een hele periode geweest ook dat ik geen kranten las, iig niet dagelijks, ook niet online (hooguit eens per week om op de hoogte te blijven), geen talkshows waar onderwerpen nog eens werden uitgemolken, en al zeker geen social media (behalve forum dus)!

Verschil tussen vivaforum en andere social media vond ik dat het op forum veel meer om inhoud draait dan om de vorm/ uiterlijk/ vergelijken met anderen/ meningen en (ver)oordelen, snelle kort door de bocht-conclusies enz.

Meer ruimte dan een paar zinnen ook, om de diepte in te gaan en door het anonieme mensen gemakkelijker hun innerlijk durven te bespreken dan irl met familie/ vrienden/kennissen.

Vaak tegen onbegrip aan lopen in dagelijks leven en dat is het enige goede wat ik kan bedenken van internet: dat je makkelijker "gelijkgestemden" kunt vinden, in wat voor opzicht dan ook. Herkenning vindt dus, lotgenoten, mensen die met soortgelijke dingen zitten en in contact komen met anderen, die daar soms "verder" in zijn of op ideeen kunnen brengen hoe ermee om te gaan.

Het is toch fijn om je thuis te voelen ergens waar je met een half woord begrepen wordt, als je in welk opzicht ook "anders" bent of voelt dan anderen/ gemiddeld. Vaak heb je dan al jaren achter de rug dat je je alleen voelde staan daarin, of waarin je je toch hebt gemeten aan wat "normaal" was (of dat anderen dat deden).

Voor ieder mens is aansluiting vinden belangrijk, we zijn geen solodieren, maar sociale wezens, en dan is het een verademing om je begrepen te voelen zoals je bént. Niet om hokkjes, maar om een vanzelfsprekendheid en vrijheid/ acceptatie te vinden die je eerder niet kende, met wie je vanbinnen bent (en niet hoe je overkomt, of wilt komen, aangepast gedrag of wat je altijd maar voor jezelf hield).

Kan het niet goed uitleggen, maar ipv delen van jezelf maar binnen te houden, te onderdrukken, te moeten verantwoorden/ uitleggen enz slurpt ongemerkt energie.

Als je dan jezelf accepteert zoals je in wezen bent en daar ook naar gaat leven, ipv bij anderen af te kijken op Fb en andere social media hoe die leven en wat "populair" wordt gevonden, of "zoals het hoort" (en dat nog een zeer beperkte weergave is, namelijk vooral het positieve laten zien, alles wat goed gaat, "kijk mij eens!"), dan geeft dat zoveel (innerlijke) rust!

Dat je zelf mág en als volwassene kúnt bepalen wat je belangrijk vindt en wat niet, en helemaal niet mee hoéft te doen met wat anderen hebben verzonnen en/of volgen (wie wil nou eigenlijk een "volger" zijn?! Liever origineel en uniek, toch? Waarom streven mensen in hemelsnaam om er hetzelfde uit te zien en te doen wat anderen doen, ipv zelf van binnenuit te bepalen wat jóu interesseert, boeit, leuk vindt, als levensvisie ziet, wat je smaak en voorkeuren zijn op allerlei gebied, ipv wie de mode of wat "in" is "dicteert"?

Het boeit mij helemaal niet wat anderen (laat staan BN-ers) doen en vinden, maken of fotograferen, eruit zien, dragen, voor "leuke" dingen doen (met selfies als bewijs), naar op vakantie gaan, hoe goed hun kinderen het doen, hoe "succesvol" ze zijn, wat ze eten, in de sportschool doorbrengen en wat mensen allemaal verder de wereld in slingeren... en weet je hoe relaxt dat is?

Hooguit spiegel ik me aan de kleine kring dierbaren die ik echt belangrijk vind in mijn leven, waaronder mijn kinderen, en mensen die ik inspirerend vind.

Daarnaast vind ik zeker ook mensen die (zeer) van mij verschillen boeiend, ik zou niet alleen maar met "gelijkgestemden" om willen gaan, omdat ook dat weer een tunnelvisie zou worden. En het boeit me iha gewoon hoe en waarom mensen zijn zoals ze zijn, ook als dat dus anders is dan ikzelf.

Wat me niet boeit is wat normaal is of wat "de massa" (of meerderheid, of misschien lijkt dat soms alleen maar de meerderheid omdat die (meer) ergens over van zich doet spreken en anderen stilletjes blijven en er het hunne van denken).

Wat ik wel heb gemerkt in de loop der jaren is dat nu ik weer meer media volg je hoe dan ook en of je wilt of niet meer prikkels en dus invloed van buitenaf toelaat.
Vergeet niet hoevéeel info mensen te verwerken krijgen tegenwoordig, van elk afgelegen gat in de wereld nu met mobiel gefilmd wordt en openbaar gemaakt wordt (tot in detail), ook als het ver van je af staat, en ook als je daar geen enkele invloed op hebt en ook niks mee doet: je brein krijgt dat allemaal mee (en moet steeds meer schiften of vergeten).

En al die media en social media zijn erop gericht om je verslaafd te maken eraan: alsmaar kijken of er iets nieuws bij is gekomen, een nieuw bericht is, een nieuwsitem, en zo zijn mensen constant bezig met info van buiten naar binnen, waaronder veel ellende (want dat is nu eenmaal nieuws). In de wereld en dichtbij (de schiet- en steekpartijen in binnen- en buitenland, ongelukken, branden, mensen intervieuwen die niet rond kunnen komen, ga zo maar door).

Allemaal non-informatie waar je niks mee kan, als je er zelf niet mee te maken hebt en je niet in de politiek of belangengroep zit die er iets aan probeert te doen.
Het voedt in die zin ook machteloosheid en het gevoel maar een "nummer" te zijn, nietig, niks voorstellend op het wereldtoneel.

Daarentegen is je eigen brein en innerlijk juist uniek, creatief, boeiend en vele malen ruimer in mogelijkheden en ontwikkeling dan wat je nu van je eigen potentieel gebruikt!

Je ziet het zelf ook, nu je iets bent gaan ontdekken en proberen wat dat idee wat van echt binnenuit komt, met je camper, de natuur in, het "met jezelf zijn" opzoeken.

Itt wat veel mensen nu doen: jezelf vermijden door constant info en afleiding van buitenaf, van (alsmaar contact, sms/appen met) andere mensen, beelden en verslagen van gebeurtenissen elders, niet meer in staat zijn om ergens te wachten (zonder mobieltje/ beeldscherm), en constant dus "reageren op" prikkels van buitenaf.
Dat laat geen ruimte voor wat van binnenuit naar buiten wil, hooguit als reactie op wat je ziet, leest, en wat dat bij jezelf losmaakt, ergens over denkt, oproept aan emoties (denk aan inleven in een filmkarakter).

Hoe dan ook is het verslingerd zijn aan mobiel (maar ook beeldscherm) een signaal aan jezelf dat wat anderen doen en verzinnen (ter vermaak oa) interessanter is dan dat je zelf & je innerlijke wereld is.

ZOdra je dus meer oog en aandacht/ tijd neemt om met jezelf te zijn zonder al die afleidingen, merk je zelf nu al dat dat toevoegt aan je zelfvertrouwen!
De meeste voldoening zul je altijd halen uit wat jóu bekoort en boeit, leuk lijkt, jouw behoeften zijn, en niet aan "kijk eens hoe goed ik aan de verwachtingen voldoe (van wie of wat dan ook, of dat nu je ouders of de maatschappij of partner, werk enz is).

Zodra je jezelf en je eigen (wezenlijke) ideeen, overtuigingen en visies meer op nummer 1 gaat zetten (iets anders dan egobehoeften volgen, he) geeft dat rust, omdat je in overeenstemming gaat leven met wie en hoe je zelf bent, of zou willen zijn/ worden. En daar je tijd/ aandacht op aanpast, ipv je aan te willen passen aan (verwachtingen van) anderen/ de maatschappij/ familie, omgeving.

Ik ben blij dat je dat aan het ontdekken bent!

Vandaag had thuiszorg alle tijd om te helpen met douchen en heb ook mijn haren gewassen. Voelt als herboren!
Pleister ook verwisseld en litteken ziet er goed uit.

Heb het nu zelf pas goed gezien: ziet er prima uit, geen wond maar gewoon huid met stitches, maaaaar: het zijn van die dikke nietjes, een heeeeleboel

Het idee dat er volgende week niet alleen draadjes moeten doorgeknipt en eruit getrokken, maar niétjes???!!
In iets wat toch al gevoelig is nog?! Jakkes!
Zo'n held ben ik daar niet mee, hoor

Ik moet mezelf al elke avond (een maand lang) een anti-tromboseprik geven en dat kan ik prima, maar hier zie ik nu al tegenop!

Verder gaat het elke dag een beetje beter, mijn been was dik en gisteravond dikke voet ook, stond zo gespannen ook, dat het pijn deed bij de "circulatie-oefeningen).

Heb het voeteneind van het bed verhoogd met een handdoek onder het dekmatras (ja, je wordt vindingrijk door dit soort ongemakken) en nu iets vaker overdag ook met been omhoog en ik moet zeggen dat het vandaag al minder strak/stijf is, soepeler.

Elke dag iets van vooruitgang iig!

Leuke buurvrouw is een uur of 2 op de koffie geweest en krijg straks ook nog even bezoek. Het is vrij donker en regent buiten en dan is het binnen ook wel weer knus

En waar ik me ook bewust van ben: hoe dankbaar mag je zijn (ondanks corona-wachtlijsten) om hier te wonen en behandeld te worden!!!
Hoe moet dat met dezelfde aandoening als je in een ontwikkelingsland of oorlogsgebied woont?!
Wat voor leven had je dan gehad, zonder operatie en de rest van je leven pijn, niet mobiel zijn???

Dus jullie snappen wel dat ik een dankbaar gevoel heb hierbij, dat dit "gewoon" mogelijk is hier!
(ook al heeft het -te- lang geduurd, ben maar al te blij dát er iets aan gedaan is en wordt, ik ervoor verzekerd ben, en nog veel meer om dankbaar voor te zijn: ik tel mijn zegeningen!)

Mlous, ik had dat vooral met forummen, hoor, daar kwam geen einde aan, altijd wel nieuwe onderwerpen en TO's om op te reageren, op elk uur van de dag (en nacht) wel iets te lezen of schrijven.
Werkt evengoed soort van verslavend en vond ik iig interessanter/ nuttiger (wat er in mensen leeft en echt in hun omgaat) dan passief tv kijken, praatshows, BN-ers oid.

Maar dat vind ik niet "beter" dan andere vormen van (social) media, hooguit het gevoel dat je ergens een piepklein beetje aan bijdraagt, je eigen insteek/visie op een onderwerp kan geven (en dan niet een snel oordeel/ mening, zoals op andere social media vaak).

Ik moest dat ook zeer inperken, was echt best een groot deel van mijn leven, ik durf geeneens te kijken hoeveel berichten ik in de loop der jaren hier heb neergezet (en dat zijn niet bepaald oneliners)

Ik vind mobiel al vervelend vanwege het kleine beeldschermpje en dat die minitoetsen zo dichtbij elkaar liggen, ik typ op een toetsenbord blind en net zo snel als ik denk, terwijl ik op een mobiel telkens de toets ernaast te pakken heb enzo, heel irritant en duurt me te lang (oa daarom ook een hekel aan appen).

En idd heeft internet zeker ook vele voordelen, als je gericht iets zoekt bijv, zo heb ik gisteren het (geliefde) appartementencomplex gevonden waar wij vroeger met mijn ouders op vakantie gingen aan de noordkust van Spanje. Is nog steeds te boeken (andere naam) en het zien van afbeeldingen van die plaats (dat appartement en uitzicht, de zee, het schiereiland) bracht me direct terug in de tijd (fijne herinneringen en bijbehorende -gelukkige- emoties)

Oh, het was niet de bedoeling om je af te raden om te gaan daten, hoor!
Het gaat alleen om de insteek ervan: naast wat het jou te bieden kan hebben (ongeacht of je er wel helemaal aan toe bent) dus ook wat je zelf te bieden hébt wat het voor die ander interessant is om jou te kennen (als vriendin voor een andere vriendin, kennis of potentiele partner).

Het wederzijdse is juist zo belangrijk in élk soort relatie, dat geldt voor een "helper" die (teveel) gericht is op anderen net zo goed als wanneer je zelf graag iemand zou willen om je ei kwijt te kunnen of eea aan leuke dingen en issues mee te delen.

Hoe dan ook wil diegene dat dus ook bij jou kwijt kunnen en delen en dat vergt dus enige ruimte in jezelf om er net zo te zijn voor diegene als diegene voor jou.
En gezien jij hier ook op mij en anderen reageert, zit dat volgens mij wel goed: je hebt ruimte om mee te denken met anderen, dus schrijf jezelf niet af als dat je te weinig te bieden zou hebben. Het gaat om jou én de ander, daar balans in, meer niet!

Zo kreeg ik van laatste exlover oa too much (aan verleden, aan issues, aan drama's, verhalen en opvattingen/meningen enz enz) vrij eenzijdig mee, en dat was niet in balans, want daardoor werd ik voornamelijk luisteraar/ reageerder en terughoudend in wat ik zelf prijsgaf van mezelf.

En ik heb dat met zoveel meer mensen (en gehad in het verleden), dat áls ik dan eens een voor mij fijne sparringpartner heb, ik dan soort van "los ga", en dan -eindelijk- op mijn praatstoel kom (en dan dus zelf degene word die de oren van zijn/haar hoofd kletst en in wezen de boel domineert).

Het was (en is soms) met mensen die écht interesse in mij hebben (en mij begrijpen en ook kunnen terugfluiten of tegengas geven!) oppassen dat ik ruimte bewaak voor hun, belangstelling voor hun in evenwicht is met die van hun voor mij, dus dat ik niét de conversatie domineer!

Met veel mensen is het dus andersom, dat zij aan het woord zijn en ik luister, en voor mij wel een signaal als ik "mijn ei kwijt moet" dat dat in totaal in mijn contacten blijkbaar niet in balans is. Dus meer/ vaker met mensen zou kunnen zijn met wie dat meer in balans is of op eenzelfde level.
Ik denk dat ik daarom ook vaak "compenseer" hier op het topic, een van de manieren waarop ik me dus wél (uitbundig) uit
(vroeger reageerde ik vooral op anderen, nu schrijf ik veel teveel meer over mijzelf)..

Ik heb dat oa met mijn dochter en haar vriend, en die vertrekken dus vandaag weer naar zuidelijker oorden. Die hebben altijd ongewone/ onbevangen/ ruimdenkende invalshoeken, behoren tot de weinigen die mij doorgronden en tegengas geven waar nodig of een andere blik op geven, die mij dan tot nadenken stemt.

En dat is wederzijds, we hebben ook altijd gespreksstof, over het leven, over allerlei onderwerpen. Zij is zeker geen kopie van mij, haha, wel voor een groot deel door mij opgevoed, maar van baby af aan zag ik dag 1 al een heel eigen karakter in haar, en dat is maar goed ook!

Ik heb ze zelf altijd opgevoed met luisteren naar hun innerlijk en dat doet ze ook (en mijn zoon ook), en dat was vaak tegen de stroom in, op school en nog steeds.
Alleen daarom zal ik altijd aanmoedigen wat hun dromen zijn en dat te volgen, iig te proberen, waar dat ook heen gaat (iets anders dan impulsief klakkeloos je gevoel volgen he, ik bedoel andere wegen inslaan dan de geijkte, als dat leven zoals iha/ maatschappelijk verwacht wordt niet bij je past).

En dat heb jij ook gedaan, waardeer dat van jezelf!
Ook al valt het misschien soms tegen, of voel je je soms alleen staan (daar in het buitenland of tov je familie/ vrienden), je hebt het toch maar gedaan en het zal vroeg of laat lonen, net zoals deze beslissing om met de camper op pad te gaan je zal lonen!

Dochter en schoonzoon zijn gisteren nog even kort langsgeweest en dan moet ik echt wel ff slikken als ze dan eenmaal vertrokken zijn.
Gelukkig komt mijn zoon vandaag!
Dan probeer ik ook ff zelf te douchen, met hem in de buurt om te kunnen roepen als er iets is.
Als ik op die thuiszorg moet wachten..

Sinds vanochtend gaat het weer een stukje beter, het gevoel dat ik een stapje heb gemaakt: been is minder dik en minder zwaar/gespannen, voelt bijna normaal, en ik heb even op mijn (geopereerde) zij kunnen liggen ipv alleen op mijn rug.
Erop staan (trap af deed nog pijn) gaat beter, de oefeningen ook
(soms vergeet ik zelfs op tijd pijnstillers in te nemen, omdat ik dan geen pijn héb, moet er echt aan denken).

Dus gaat de goede kant op!

Oooh zo blij: ik had een flexibele thuishulp, dus mocht toch douchen
Zij vond ook dat dat niet meer tijd kost, omdat ik vrijwel alles zelf kan (alleen niet bij mijn voeten), dus ben weer fris en fruitig
En de pleister is eraf vanaf nu.

In combi met dat ik niet veel pijn heb moet ik nu echt bewust op letten dat ik geen verboden, verkeerde beweging maak en er op tijd aan denk die pijnstillers te nemen!

Ik voel me met de dag weer normaler worden

Buurvrouw heeft al aangeboden me evt te rijden als ik er ff uit wil naar het dorp("centrum") morgen en mag ook bij haar in de tuin op de koffie komen als het lekker weer wordt.
Goede buren zijn goud waard!!
(We zijn niet eens zo close en toch staan ze altijd voor me klaar (en ik zal hetzelfde doen indien nodig))..

Gek, maar ik voel me ook mentaal een ander mens (lees: beter!)
Eerst constant geconfronteerd met pijn en beperkingen, alles ging afgelopen 2 jaar (of meer) zooooo moeizaam, boodschappen doen (en naar boven krijgen), de was doen, huis min of meer op orde houden en alles zonder echt vooruitzicht op verbetering, zolang er geen (juiste) diagnose was.

Het aanrommelen in mijn eentje, wat bijna niemand ziet en merkt, of hoeveel energie, pijn en moeite dat kostte, omdat ik het toch allemaal nog probeerde zelf te doen. Hooguit zagen ze het gestrompel (waggelen als een eend) de laatste weken/ maanden en dan neerploffen op een stoel, of hoe je je in en uit de auto wurmt (been optillend aan mijn broekspijp).

Echt, het is een soort verwerken dat dat echt (voorlopig?!) voorbij is en elke dag beter wordt.
Op eoa manier was dat "normale" zo ver weg, en lastig voor de geest te halen, té lang geleden, dus ook lastig was om me voor te stellen hoe het is om zónder pijn te leven, totdat het zover is. Eerst zien, dan geloven, of zo?

Ik ben er nog niet, maar dit is al zoveel beter, ook al zit ik nog steeds deels op dezelfde stoel en kan ik eea nog niet, er is elke dag vooruitgang en dat geeft merkbaar vertrouwen, en vooruitzicht.
Waardoor ook andere dingen waar ik me zorgen over maakte opeens kleiner worden (zoals financieel).

Lichtpuntjes dus, ik kan weer wat verder denken/kijken (dan afgelopen winter, dan alleen maar (af)wachten en dit alsmaar op de voorgrond aanwezig was bij ongeveer alles wat je doet (en laat).

Alsof de zon ineens doorbreekt, komt ook mijn optimisme blijkbaar terug!
(scheelt misschien ook dat het daadwerkelijk zonnig is buiten en binnen )

Mlous, je hoéft niet elk weekend weg, het wordt niet zulk lekker weer dit weekend ook, dus komt wel weer. De hele zomer ligt nog voor je!
Ik hoop dat je katje snel opknapt!

Leg jezelf niet teveel op, he, sommige veranderingen hebben ook wat (afkick)tijd nodig. Blijft belangrijk om leuke dingen te blijven doen (maar dan die écht leuk zijn!).

Hier nog steeds vooruitgang, de fysio is aan huis geweest en was heel tevreden, ik mag nu binnenshuis oefenen met 1 kruk lopen. En oefenen met opstaan uit stoel zonder mijn armen als steun te gebruiken.

Gisteren nog even naar de verjaardag van vriendin op terras geweest, wederom met hulp van de buren, dat was weer ff gezellig. En leuk om te merken dat een paar mensen die ik al even niet gezien had (ook) blij waren om mij te zien.
Dan vinden sommigen mij al te voortvarend, maar dan mijn roommate uit de kliniek, die is al veel ondernemender, al naar de kapper geweest en lunchen, mee boodscappen doen met haar man en nog veel meer dingen buiten de deur. En loopt zonder overleg met fysio al zonder krukken in huis. Die heeft toch nog meer pijn en een hele dikke voet, ik denk ze wat te snel wil en dat dat een beetje teveel van het goede is.
Maar ik ben dus nog voorzichtig braaf in vergelijking met haar

Vanmiddag had ik uit het niks opeens vreselijk veel jeuk aan handen, onderarmen, binnenkant elleboog enzo, met soort muggenbulten en zelfs van die opgezette plakkaten, alsof ik gestoken was door een wesp, 1 hand zelfs dik. Ik krabde het gewoon kapot (en op plekken waar ik krabde ontstond meteen een bloeduitstortinkje).

Apotheek gebeld en die herkende het als bekende bijwerking van het anti-trombosemiddel dat ik dagelijks bij mezelf moet injecteren, als het bleef of erger werd moest ik de specialist maar bellen. Kliniek bleek gisteren en vandaag gesloten. Via de assistente van de huisarts uiteindelijk het advies om anti-histaminepilletjes te halen bij de drogist of apotheek en evt een koelzalf.

Wederom buurvrouw die de pilletjes voor me gehaald heeft, intussen smeerde ik er maar azaron op, het leek tenslotte op insectenbeten.
Gelukkig werkte het al snel, dus is nu bijgetrokken

Ach, en zo ben je dan maar bezig, he..
dagbesteding, haha.
Maar onverminderd blij dat het zo goed gaat, ik heb zelfs vers en gezond gekookt vandaag (ipv eerder gemaakte maaltijd uit de vriezer), want ik had boodschappen besteld (oa zwaardere dingen zoals kattenvoer en kattenbakgrind).

Die boodschappen worden sinds coroan door AH eigenlijk niet meer binnen en naar boven gebracht, maar de aardige bezorger deed dat dus wél

Ik wens je toch een fijn weekend, dan nog maareven thuis chillen, Mlous.
Volengd weekend dacht ik weer wat warmer, kan je idd ook 1 nachtje op pad.
Fijne van een camper is dat je je plannen kunt afstemmen op of, en hoe, het uitkomt!

Gaat wel lekker hier, vannacht zelfs 9 uur geslapen (dacht dat ik een wekker had gezet, maar niet dus), blijkbaar eea in te halen, want doorgaans is 8 uur slaap wenselijk, maar ook de max.
Wel 1x eruit geweest rond 6, maar meteen teruggedoken.

Misschien slaap ik idd dieper en droom ik meer, Ziggi, ik onthoud dromen alleen als ik er direct uit wakker word en dan vervliegt het zo snel dat ik die droom niet verder kan dromen

Anyway als ik wakker word ben ik nog helemaal van de wereld en heb echt koffie (of 2) nodig om helder te worden.
Uberhaupt vind ik mezelf nog beetje wazig/ ongeconcentreerd, beetje licht in mijn hoofd, vandaar zelfs nog niet aan een boek begonnen. Kan ook teveel beeldschermen zijn (ik ben geen apper, maar ik app momenteel meer met kamergenote en anderen dan anders). Mensen willen toch weten hoe het gaat.

Kan aan de medicijnen liggen (anti- trombose of de maagbeschermer en nu ook anti-histamine, wat ook slaperig maakt?!). Begonnen met afbouwen van pijnstillers.
Ik kan nu op beide zijdes redelijk liggen, maar 's nachts toch op mijn rug.
Been wordt steeds dunner en soepeler gelukkig, nog wat blauw onderaan weerzijden van de enkel, maar belemmert niet (meer).

Thuiszorg kwam best vroeg en heb lekker mijn haren kunnen wassen onder de douche (ik verzeker hun dat ik behalve onderbenen en voeten afdrogen de rest zelf wel af kan, zoals insmeren, zodat douchen hun niet meer tijd hoeft te kosten.
Alles is administratie en staat voor elk bezoek een gelimiteerde tijd, dus snap wel dat het daarbinnen moet.

Dus bodylotion enzo doe ik daarna zelf wel. Ook mijn haar gefohnd met wat schuim, anders zit het zo plat. Ook als ik nergens heen ga vind ik dat voor mezelf gewoon fijn, ook gewoon wat make-up op. Dus ik ben weer fris en fruitig

Misschien vanmiddag als de schijnt ff bij buurvrouw in de tuin zitten?
Volgende week gaat de fysio pas met me oefenen om stukjes buiten te lopen (met krukken), heb maar niet gezegd dat ik al 2x in het dorp ben geweest

Moet ook wel lachen om mezelf soms: eten en water aanvullen voor de katten bijv: heb met de grijper een gietertje gepakt en probeer dan water in de bakken te mikken (gaat er natuurlijk ook naast), of de fohn te pakken uit een la (mag niet bukken) met die grijper. Je wordt vanzelf creatief met dat geklungel en hebt wat geduld nodig, haha

Alles gaat trager, maar who cares? Als het maar lukt, heb tenslotte nergens haast mee

Mlous, ik moet echt zeggen dat je goed bezig bent, jezelf uitdaagt en dat alles zal echt bijdragen aan je zelfvertrouwen!

Hoe krijg jij die antibiotica erin bij je ?!
Een van mijn katten krijg ik geeneens te pakken voor zoiets, zeker niet na de 1e keer en die kijkt me zelfs weken niet aan na pipetje in haar nek met antivlooien- en tekenspul, haha.
Ze zijn kwetsbaar als baby's, kunnen niet kenbaar maken of ze pijn voelen en waar dan, zijn zo afhankelijk van ons, baasjes, of we dat oppikken, he?

Leuk dat je toch dan iig een dagje weg gaat, tis idd zo knus en kneuterig, heb zelf een vintage caravan gehad waar ik mee naar Frankrijk (Ardeche) reed met de kinderen, die toen nog jonger waren, en ik voelde me net zoals jij: stoer dat ik dat deed, met een big smile reed ik hier het dorp uit, vanaf de 1e kilometer vakantiegevoel!

En sommige handigheidjes leer je al snel genoeg zie ik, oa die gasaansluiting. Best spannend in het begin, en ook al was zoon nog jong, die was toen al handig met zulke dingen en stond ik er voor mijn gevoel niet helemáál alleen voor.
Dat jij dit soort dingen onderneemt neem ik mijn petje voor af, hoor!

Liever mooi weer: wie niet?! Zeker als kampeerder is dat wel zo fijn, die terreinen zijn vaak snel modderig, en je gaat juist voor het buitenleven, buiten als verlengstuk van je woonruimte. Heb je een luifel eraan oid, dat je ook bij minder mooi weer, maar redelijke temperaturen, buiten kunt zitten?

Geniet van je weekend!

Ziggi, leuk dat je toch meeschrijft, voel je vooral niet verplicht he!
Groot gelijk: het leven speelt zich toch af irl, en niet via beeldschermen!

Je zult wel blij zijn dat festivals eindelijk mogen, is toch een heel andere manier van uitgaan, zeker als je zelf van dansen houdt! Meestal zo'n relaxte sfeer en blije mensen, ik heb ook zoveel plezier gehad om op festivals te staan!

Het is dankzij mijn dochter dat ik al op sommige (hippie-achtige, favoriete) festivals kwam, die sleurde mij en haar vader gewoon mee daarheen, ook voor ik de foodtruck had.
Dat ik later daar zelf deel van zou uitmaken had ik niet gedacht!

Dan maak je er op een andere manier deel van uit, maar krijg je intussen alles mee, de muziek, de optredens, gezellige drukte, ik vind dat heel erg fijn!
(waren niet van die enorme massale, trouwens, waarbij mensen nek aan nek staan met zijn duizenden opeengepakt).

Haha, ja in het echt ben ik ook heel makkelijk met mensen, bekend of onbekend, heel open en ze nemen me ook iha snel in vertrouwen (daardoor?)
Ik heb jaren terug de ambitie gehad om coach te worden en daar ook opleidingen in gevolgd.

En bijv een cursus NLP. In die (groeps)cursussen word je ook enórm met jezelf geconfronteerd, je oefent oa op elkaar, je eigen blinde vlekken komen bovendrijven door feedback en diepere vragen, zo leer je niet alleen waar je kracht ligt, maar zeker ook je tekortkomingen kennen!

Ik zat toen nog "vol" met "mezelf", allerlei verwerkingsprocessen, maar die bewust aangaan en (diep) naar binnen keren, allerlei gevoelens incl verdriet die naar buiten kwamen, dat gaf ook zoveel ruimte en (onvermoede) energie en kracht!

Ik heb echt bewust véél meer geleerd te luisteren, toen ik eenmaal een heleboel (oud) zeer had "opgeruimd": dat creeert ruimte voor nieuw, voor anderen, voor mildheid, (veel meer) oordelingsvrij zijn en een storm reeks aan inzichten van binnenuit. Dag in dag uit!

Mensen staan weleens versteld van hoeveel psychologen en coaches zelf eea aan issues hadden/hebben (gehad), dat uitegerekend zij zo'n vakgebied kiezen.
Eigenlijk is dat niet zo raar, denk ik, want als je levenservaring hebt (sommigen al heel vroeg in hun jeugd), ook "negatieve", draagt dat allemaal bij aan inlevingsvermogen.

Lotgenotengroepen zijn oa daarom zo helend.
Een psych of coach kan natuurlijk niet altijd soortgelijke dingen ervaren hebben, en mensen zullen toch geneigd zijn iets meer aan te nemen van iemand die dat zelf ook "kent" dan van iemand die het nogal voor de wind is gegaan of (nog) weinig heeft meegemaakt (en dus voornamelijk situaties en alleen als "case" uit de theorie/boeken geleerd heeft).

Maar vooral als die hulpverlener/ lotgenoot ergens zelf doorheen is geworsteld gekomen en "verder" is gekomen, als inspiratie dat/hoe het óók kan, en dát het beter zal gaan tzt.
Lotgenoten in eenzelfde fase kunnen herkenning vinden bij elkaar, maar elkaar ook juist als het ware "vasthouden" in een fase, door bevestiging naar elkaar bijv in hoe moeilijk het is.

Ik blijf het superboeiend vinden, maar 1 op 1 coach ligt mijn talent niet in, ik heb het geduld niet om iemand vragenderwijs tot zijn/ haar eigen inzichten te laten komen (en dat is waar het juist om draait, alleen dán beklijft het, door het zelf doorlopen van zo'n proces, niet als iemand van buitenaf antwoorden aanreikt!!) en ik straal die rust ook niet uit.

Ik ben eerder een "enthousiasmeerder" en zou geschikter zijn als cursusleidster oid, misschien doe ik daar nog wel eens iets mee.
Voorwaarde is daarvoor wel dat je "jezelf bijhoudt", dus niet weer allerlei gebeurtenissen en emoties opkropt, daar hebben psychologen en coaches ook verplichte regelmatige sessies onderling (intervisie) of met een supervisor voor.

Zodat niet eea ophoopt aan info en emoties van anderen, maar ook dus blijvend "gewerkt wordt" aan jezelf "opruimen"..
Ik heb in de loop der jaren toch weer eea laten oplopen, had ff géén zin in wéér die diepte in, en zou opnieuw dat -eerst- weer moeten aangaan met mezelf, die dieptes weer bewust opzoeken, om die ruimte te maken.

Je ziet het heel goed: al die info via media en social media werkt daar echt belemmerend op. Ook afleiding zoeken bijv. Altijd maar "van buitenaf" vanalles meekrijgen (werk, sociale leven, alles wat je leest en kijkt aan info wat anderen plaatsen) geeft alleen al weinig tijd/ aandacht om je binnenwereld de kans te geven om "van binnen naar buiten" te komen.

En dat is het creatieve denken oa, maar ook alles wat met voélen te maken heeft, met wat er naar buiten wil of móet, of je er zin in hebt of niet, aan allerlei emoties, zowel positieve als negatieve, als luisteren naar (al dan niet vervulde) behoeften, eea wat om verruiming of verandering vraagt, enz.

Op welk vlak ook, als je aan het ontdekken bent is dat jezelf uitdagen, en alleen dan zul je andere dingen meemaken dan je altijd al deed, of al kende van jezelf.

Op een gegeven moment forumde ik zoveel dat ik bij mezelf dacht: wie ben ik eigenlijk (nog) zónder forum?
Ik moést (oa gestimuleerd door een zeer waardevol en bijzonder contact via dit forum, iemand die mij op mijn beurt tegengas gaf en mijn blinde vlekken bloot kon leggen, en mij op andere manieren liet kijken) écht ook weer (véél) meer in de real life wereld in aktie komen!

Maar ook lag bij mij de nadruk veel te veel op de psyche en mentale gezondheid, eigen en andersmans diepgang, maar kwam het fysieke minder aan bod.
(nu dan noodgedwongen opnieuw, zij het nu tijdelijk met vooruitzicht op later weer alles kunnen hopelijk).

Daar kan beter een evenwicht in zijn.
Jij vindt dat oa in dansen, maar ik blijf erbij dat een ontdekkingstocht naar zoiets lijfelijks als je eigen seksualiteit je ook kan leiden tot een goede balans en connectie met je (ware) zelf! Zeker als dat je vrijmaakt van wat je op eoa manier hebt aangeleerd of al kende over jezelf) en het onbekende ervaren je verruimt.

Het is juist op dat vlak dat de emoties (en voorstellingsvermogen) die je "denkt" (in je hoofd) directe verbinding hebben met je lijf, samenvalt met het fysiek daadwerkelijk voélen, fysieke reacties optreden.

Sommige (oosterse?) religies en culturen hebben die kracht erkend en iig nooit óntkend, of lust niet als iets "slechts" bestempeld, als een "zonde" of als iets primitiefs/ dierlijks/ minderwaardigs bestempeld, wat je moet zien te beheersen als beschaafd mens, met je verstand dient te beteugelen (tenzij ("deugdelijk"?)binnen het huwelijk of monogame relatie en dan nog wordt het zelfs heden ten dage nog (vind ik) teveel gezien als ondergeschikt aan liefde, of moet het minstens daarmee gepaard gaan.

Nog niet zo lang geleden was je minstens een "slons" als je in staat was tot lust zonder liefde, en daar ook aan toegaf, gelukkig is dat nu wel wat veranderd, maar bij veel mensen m/v zit dat er nog (onbewust?) ingebakken.

Ik denk dat als je je ook (of júist?) daarin vrij voelt, jezelf goed leert kennen en niet-oordelend mee omgaat, "jezelf" kunt zijn en de kans krijgt om dat ook te uiten en te delen/ beleven, dat zeer toevoegt aan je levenskracht en levenslust!

Op allerlei manieren is ontdekken wat je nog niet kent van jezelf al een uitdaging en leidt tot persoonlijke ontwikkeling, word je geconfronteerd met jezelf in andere rollen of opzichten, ook reizen naar andere landen, culturen, leefwijzen, bijv, maar ik weet wel dat elke vorm van "reizen naar binnen/ innerlijke reis" jezelf meer dan wat dan ook kan verrijken: zelfacceptatie alleen al, en het omarmen van allerlei vormen van intimiteit (en diepere voorkeuren enzo) met jezelf en met (een) ander(en) geeft een ongekende groei.

Dat is trouwens heel iets anders dan "genotzoeken" (als behoefte/ vanuit behoeftigheid, genotszucht als drijfveer): het is een innerlijke basis waar je contact mee kunt leggen en (vermoed ik) mensen de tijd/ moeite niet voor nemen, dan "snelle behoeftebevrediging", en daardoor nooit zullen ontdekken hoeveel intenser of dieper die beleving kán zijn!

Daar ligt echt een potentieel aan kracht wat velen niet zullen leren kennen binnenin.
En misschien lígt die kracht oa wel in dat "banale zaken" en het dagelijkse én alle verantwoordelijkheden & verplichtingen die we als volwassene oh zo belangrijk (horen te) vinden in het juiste perspectief gezien worden. En wat misschien wel veel belangrijker is: niet zo op de buitenwereld gericht te zijn, maar op die binnenwereld!

Het "speelse" de ruimte geven is voor volwassenen evengoed een "must", wil het leven meer zijn dan een aaneenschakeling van verantwoordelijkheden en "geleefd worden", het relativeert en nuanceert vanalles, is 1 van de dingen des levens die het verschil maken als je het leven (ten volle) wilt (be)leven!

Ik snap dan ook helemaal dat dat een "oord" is waar je niet meer uit wilt als je je daarin (een "bubbel") bevindt, om terug te moeten keren naar het leven van alledag!

En we krijgen al veel meer (dan vroeger) mee van alles wat er buiten ons om gebeurt, in elke uithoek geweld, dood, ongelukken en problemen (politiek, ziektes en zeertes, milieu, schandalen enz).
Werden we maar onderwezen in hoe belangrijk het is om jezelf van al die "vervuiling/ruis" buiten onszelf te "verschonen" en wat binnenin is "opgestapeld" aan modder, en te leren hoe "bij te tanken" bij jezelf!

Haha, ik zou juist in de winter meer uren willen werken en in de zomermaanden minder, als dat een reguliere baan zou zijn (bijv kantoorwerk), maar ik snap ook wel die escape juist in de winter te willen maken.

Ik denk dat heus niet elke baan stabiel precies evenveel uren vergt gedurende het héle jaar en werkgevers flexibeler in sommige sectoren drukkere en rustiger periodes kennen en (veel) flexibeler zouden kunnen zijn, bijv een min-max aantal uren, zodat je niet bijv een baan voor het hele jaar 36 uur hebt en dan vakantie of verlof moet opnemen, wil je een periode minder uren maken (per dag) of juist meer (als dat werk zich ervoor leent, of makkelijk opgevangen kan worden).

Ook als dat niet hoeft, is zoveel al vastgelegd in een stramien, in wat "normaal" wordt gevonden, in regeltjes die zowel de werkgever als werknemer niet veel ruimte laten voor flexibel zijn. Voor je het weet is je hele leven een "stramien" en hangt het een aan het andere vast, en met allerlei "zekerheden" en garanties, waardoor mensen vanzelf wel minder risico's nemen en eens een sprong in het diepe nemen.

Jij doet dat dus wel, en onderzoekt dat minstens, op enig gebied(en) buiten de lijntjes te kleuren, en dat zal altijd zelfkennis opleveren en je laten kennismaken met onverwachte/ onvermoede gebieden in jezelf!

Ziggy, ik voél me idd ook optimistischer!
Hoewel ik hele dagen thuiszit (what/s new) gloort er iets aan de horizon of zo, een groot verschil met de (zeker 2!!) jaar hiervoor, die zo beperkt waren door mijn fysieke toestand zowel als corona, dat zelfs ik het moeilijk vond om daarbuiten "verder" te denken/ kijken.

Het gekke is, dat je gaat leven met die pijn dag in dag uit, je je eraan aanpast soort van en je haast niet kunt voorstellen hoe het alweer zonder dat was.
Dat dat vanalles beperkte, soort "uitzitten" van mijn tijd werd, energie kostte om alleen al de dagelijkse dingen te doen, en ik me ook zorgen maakte hoe dat verder moest (oa qua werk en inkomen, maar ook qua bezigheden en interesses).
Het stompte me toch af!

En nu ik veel minder pijn heb (iig niet hele dagen mee geconfronteerd word) wordt het lastiger om me dát voor te stellen (hoe dat was en voelde en beperkte) en dat is maar goed ook, dat je dat vergeet.
Ik moet nog wel wennen aan het idee dat er straks weer veel meer open ligt voor me! Weer gaan denken in mogelijkheden en dat ik er zelf (weer) invloed op heb!
(want nog even paar weken (nóg) beperkt(er) en dan daarna eens zien hoe de andere kant zich voorlopig houdt)

Mijn katertje is superaanhankelijk, was veel te jong toen ik die meenam uit Frankrijk (moederpoes en rest van het nest waren dood, opgesloten in een verlaten caravan, deze kleine de enige survivor).

Iets oudere poes die we sinds kort al hadden (lang verhaal, door broer hier in huis beland) had 3 maanden daarvoor een nestje gehad, daarvan hadden wij 1 schatje gehouden. Zoon had daar altijd al om gevraagd, maar ik had eerst honden en daar nog 1 van, ik wou niet aan katten ook nog eens beginnen.

Het liep dus anders: ineens had ik er 3!
Die liepen allemaal achter me aan als ik de hond uitliet en ze waren allemaal dol op elkaar, samen op de bank, of in 1 mand enzo.

Helaas is dat schatje na 3 jaar vermist geraakt, nooit meer iets van vernomen, heb hemel en aarde bewogen om te vinden, ik was er kapot van (en zoon ook, deze mocht hij -eindelijk- houden).
En toen kwam kleine rode katertje er dus bij, nogal onafscheidelijk die 3 jaar van dochterpoes.

Nu moederpoes en hij nog over. Hij is een aanhankelijk beestje, volgens mij totaal veilig gehecht aan ons (mij en zoon), itt wat je zou denken van een katje die veel te vroeg bij de moeder weg is. Moederpoes heeft hem denk ik wel een beetje opgevoed, maar niet gevoed en er is altijd een zekere afstand tussen hun 2en. Hij is dominant tov haar, en zij is té lief (en minstens onzeker gehecht, haar eerste jaar weten we niet of en bij wie ze woonde, ze kwam aanlopen bij mijn broer en die moest ze daarna ook weer missen).

Moederpoes is heel erg lief en zachtaardig, bescheiden, bijna schuw, (dochterpoes had dat ook) en is al die jaren al wat afstandelijk gebleven. Moet echt zelf naar mij toe komen of aangemoedigd worden om geaaid te worden alleen al), liefst als katertje buiten is (hij kan wat jaloersig zijn).

Ze eet bijv ook niks wat ze niet kent (dus stukje leverworst oid om een pil in te verstoppen trapt ze niet in), zal zelden op tafel of aanrecht springen, komt bijv naar me toe als ik naar toilet ga (en komt dan net binnen handbereik voor een aai).
Ik vermoed dat ze geslagen is of slecht behandeld in dat eerste jaar, gezien dat argwanende soms, maar misschien ook gewoon haar (onderdanige?) karakter?
(haar zoon woont 100 m verder op de hoek, die intimideert haar als ze buiten is, ze is bang voor hem).

Beide zijn op hun manier relaxte beestjes, niet bang voor de bel of voor "vreemde" mensen in huis. Katertje is een keer aangereden en sindsdien banger voor bijv de stofzuiger (en nu de rollator), zij blijft rustig liggen.

In periodes kan ze wel gestresst zijn, met name met vuurwerk (en dat was dit jaar hier van oktober tot na de jaarwisseling, ik denk vooral omdat het verboden was, en ze bleven maar knallen), dan ontstaan er kale plekken in haar vacht.
Ik had al die jaren alleen rond de jaarwisseling een kattenbak staan, en het kattenluik dicht rondom het vuurwerk, verder waren het hele jaar bepaalde plekken in onze tuin hun toilet.

SInds dit jaar liet ik de kattenbak maar staan, omdat ze het op het kleed of de voordeurmat ging doen, niet naar buiten durfde. Nu is dat weer genormaliseerd, maar zij is veel meer thuis dan voorheen. (er is ook een nogal terroriserende kat in de buurt, misschien is ze daar wel bang voor?).
Ze worden ook al wat ouder, al is dat totaal niet aan ze te zien (bijna 13 en 12 jaar).

Zij zit in de zomermaanden graag in de wasbak op de badkamer of in het bad zelf?!
En in de winter op de vloer daar, want daar lopen verwarmingsbuizen onder..
Verder precies als je denkt dat ze haar belangstelling voor een zachte mand of andere tijdelijke favoriete plek verloren is en je op het punt staat die weg te doen, lijkt ze dat aan te voelen en gaat ze ineens daar weer wél (weken) in/op zitten.
En ook nu ik bepaalde stoelen of voetenbankje nodig heb, is dat uitgerekend haar nieuwe favoriete stek .
De voetenbank waar ze al weken op zat heb ik toch maar voor mezelf ingepikt (met dat dikkere been).

Katertje wacht niks af, die meldt zich luid en duidelijk als ie thuiskomt, springt op de stoel naast me of op tafel en eist zijn aandacht en knuffelen gewoon op!
Die neemt nog weleens een levende danwel (al) dode muis mee naar binnen (vooral in de winter) en slokt die al dan niet in zijn geheel op, bleh!

Mijn buren hebben zich al jaren "bewezen" als redders in nood, die dat dan opruimden voor mij (ik ben doodsbang voor dode dieren, hoe klein ook, juist niet voor een levende muis, tenzij in nood of gewond, maar dode dieren raak ik nog met geen stok aan!!) en dat betaalde ik dan min of meer terug met een zelfgebakken taart of cake oid.

Zij hebben zelf 2 honden en 3 katten (2 rode, een moederpoes die -beweert buurvrouw stellig- bezwangerd is door mijn katertje, en dat wilde ze ook per se: een rood nestje. En dat heeft ze gekregen ook: 3 kleine rode katjes

Dus waarschijnlijk is mijn katertje de vader van die ene die zij zelf gehouden hebben van hun nestje.
De buren hebben een hoekhuis en hun katten verlenen "recht van overpad" aan de mijne, die alleen via de achtertuin naar buiten kunnen (kattenluik) en dan over de schutting moeten om via hun tuin aan de straatkant te komen.

Mijn zoon woont al een paar jaar op zichzelf en heeft een kater geadopteerd, die onhoudbaar was bij al 2 adressen voor hem) en die uiterlijk lijkt op zijn gemiste schatje, (grijsgestreept met witte bef) maar dan groter.

En niet bepaald lief, heeft ie nogal wat mee te stellen gehad (en soms nog), die kat is eigenlijk niet geschikt als binnenkat (en onveilig/ onzeker gehecht?), zeker niet hoe hij daarvoor opgesloten zat in relatief kleine ruimte.
Bij zoon alle ruimte en kan hij beperkt naar buiten (balkon).
Zijn kat is behoorlijk bijgetrokken, heeft soms nog zo zijn kuren, en zou hij toch niet meer willen misse!

(maar wat heb ik dan supermakkelijke katten hier!! Zo vanzelfsprekend is dat dus niet!).

Ben wel benieuwd naar die van jullie!