(Alleenzijn en) gelukkig zijn met jezelf, deel VII

Eind 2011 opende Lisanne een topic omdat Lisanne maar niet gelukkig kon worden met zichzelf. Haar eigenwaarde was gebaseerd op de bevestiging die ze kreeg van anderen. In een relatie werd Lisanne afhankelijk en cijferde ze zichzelf weg, als vrijgezel was Lisanne altijd op zoek naar afleiding en naar een potentiële relatie. Na een relatie met een foute man waarin ze zichzelf compleet verloren was wist ze dat er iets moest veranderen, maar hoe?

Inmiddels is dit topic uitgegroeid tot een plek waar mensen hun verhaal kwijt kunnen, maar vooral tot een plek waar men elkaar advies geeft en elkaar helpt om gelukkig(er) te worden. Het topic biedt praktische tips voor een aangenamer leven met jezelf en brengt lotgenoten samen. Het doel van dit topic is niet om de uiterste staat van kijk-mij-alleen-eens-gelukkig-zijn te bereiken.

Iedereen die zich op de een of andere manier verbonden voelt met dit onderwerp is hier welkom, of je nou net ontdekt hebt dat je anderen nodig hebt om je goed te voelen, altijd op zoek bent naar afleiding om maar niet alleen te zijn, al bezig bent om je eigenwaarde in jezelf (terug) te vinden of al helemaal gelukkig met jezelf bent. Eveneens is eenieder welkom die ongelukkig is in een relatie. Iets wat in deel III regelmatig ter sprake kwam.

Let op: dit nieuwe topic is verplaatst naar de Relatiepijler!

Ten eerste omdat er eerder stemmen zijn opgegaan dat je niet per se alleenstaand hoeft te zijn om te streven naar "Gelukkig zijn met jezelf" zodat mensen mét relatie die hun eigen aandeel willen vergroten in gelukkig zijn zich ook welkom voelen. Het is namelijk iets wat een eigen uitdaging is en blijft, met of zonder relatie.
Ten 2e omdat eigen geluk zo onlosmakelijk blijkt samen te hangen met de (alle/allerlei) relaties met andere mensen, en zeker ook liefde en lust (of het ontbreken ervan, of die al dan niet recent voorbij zijn of nog gewenst zijn in de toekomst) de nodige invloed hebben daarop.

De puur eigen invloed is en blijft het "binnenwerk" en dat is waar we elkaar hooguit in kunnen stimuleren, tips, zetjes en aanwijzingen voor kunnen geven en waar nodig in te ondersteunen, betrokkenheid te tonen, andere perspectieven (van buitenaf, van een afstandje) op los te laten, ervaringen te delen, enz.

Uit feedback bleek dat personen het waardevol vinden om de eerste zes delen van het topic te lezen:

Deel I Alleen zijn en gelukkig zijn met jezelf

Deel II Alleen zijn en gelukkig zijn met jezelf - deel 2

Deel III foru ... -3/list_messages/215279/0

Deel IV Alleen zijn en gelukkig zijn met jezelf, deel IV

Deel V- Alleenzijn en gelukkig zijn met jezelf deel V

Deel VI- Alleenzijn en gelukkig zijn met jezelf deel VI vind je hier de link: psyche/alleenzijn-en-gelukkig-zijn-met- ... 1#22183041

Juni 2017 bestaat de literatuurlijst uit de volgende stukken:

Als hij maar gelukkig is – Robin Norwood

De ideale vrouw is een bitch – Sherry Argov

Coach jezelf naar succes – Talene Miedaner

Verslaafd aan liefde – Jan Geurtz (eigenlijk wel alle boeken van hem)

Je kunt je leven helen – Louise L. Hay

Het monsterverbod – Carolien Roodvoets

Liefhebben zonder voorwaarden – Paul Ferrini

De Kracht van het Nu – Eckhart Tolle

Als succes een spel is, dan zijn dit de regels – Cherie Carter-Scott

Als liefde een spel is, dan zijn dit de regels - Cherie Carter- Scott

De zeven spirituele wetten van succes – Deepak Chopra

Superbrein – Deepak Chopra

Emotionele afhankelijkheid - Dr. Rudolf Snel.

Houd me vast - Dr Sue Johnson

Liefdesbang- Hannah Cuppen

Lisanne: bedankt voor het openen van het oorspronkelijke topic! Alhoewel Lisanne minder actief is, is er nog altijd een ‘harde kern’ actief aangevuld met (eveneens welkome) passanten.

Welkom alle nieuwe meeschrijvers, Itsme, Mare, Macarinata.
Ben nu ff irl bezig met vanalles wat prioriteit vraagt, de gezonde mate enzo, eergister was ik de hele dag lekker aktief bezig (oa op gebied van werk) en blij dat ik dat allemaal weer volop kon/kán, maar 's avonds totaal onverwachts weer een soort aanvalletje van dermate rugpijn dat ik niet rechtop kon lopen en traplopen (zak dan gewoon door 1 been lijkt het wel), en dan ga ik dus niet zitten, ook niet achter een pc.
En stond ik gisteren ook mee op, en daar word ik dan even wat moedeloos van, ik moet oa voor werk op mijn lijf kunnen vertrouwen, en mag nog wat jaartjes mee hopelijk, en dan zét je (letterlijk en figuurlijk) een paar stappen en is het weer mis.

Soms weet ik echt niet waar dat nou vandaan komt. Tja, ik had wel iets zwaars getild wat ik retour moest zenden, had ik ook niet moeten doen, maar ook auto gereden, gelopen, ergens gezeten (foute stoel?), in de koude wind gestaan, alle boodschappen tegelijk de trap op gesjouwd, oefeningen gedaan (avond daarvoor).. En soms denk ik dat het misschien weleens iets anders kan zijn, darmen? niersteen oid?
Omdat het ook soms opeens min of meer voorbij gaat.

Anyway, 's ochtends ibuprofen genomen, warm bad, en aktieve dingen gedaan, zelfs ramen gelapt en bladeren opgeveegd (dat laatste is vaak juist een trigger! maar de wind had ze voor mij perfect in een hoek geblazen -en zonder te bukken-) en het ging eigenlijk steeds beter. En nog een (omgeruild, want niet goed) gordijn op maat gemaakt deels op de grond en strijkzoom erin en opgehangen.
En ging gaandeweg beter en 's avonds tot mijn grote vreugde vrijwel weer helemaal normaal en pijnvrij!!

Ik ben al een tijdje veel meer aan het bewegen en veel veel minder zitten, en dat houden we erin, dus zodra ik wat meer tijd heb ga ik op iedereen reageren!

Voor nu : heb alles al wel gelezen!

Bearnaise: ben wel benieuwd naar hoe je bezoek aan de psych bevallen is?
Misschien nog niet veel over te zeggen, na een intake/enkele keer, maar klikt het denk je?

Yas: hoe is het afgelopen met je date(s)?

Fijn trouwens om te zien dat jullie alvast op elkáár reageren

Mare: ik vind het heel heftig wat jij nu meemaakt, is al heel wat jaartjes geleden, maar been there & got the t-shirt.
En als het al niet erg genoeg was, wat een timing dan ook nog, behoorlijk egoistisch van je man/ex, ook tav de kinderen (Sint, kerst).
Dat het al tijden aan de gang is.
Dat ie meteen bij haar intrekt ook nog.
Echt geen woorden voor.

Ik kom er later uitgebreider op terug, alvast een hele dikke

Gek genoeg ben ik -zie boven ergens in een notedop geschetst- een enorme persoonlijke groei ingeslagen na de scheiding, het gaf op eoa manier zó'n kracht toen de gemoederen enigszins bedaard waren en ik er écht alleen voor stond met de kinderen en er iets van moest gaan zien te maken.. ik hoop dat je daar wat hoop uit kunt halen.
Vanaf die bodem kun je alleen maar opwaarts en dat gaat ook gebeuren, houd je daar svp aan vast, meid!
Het blijft ongelooflijk/onbegrijpelijk hoe iemand die je zó close en dierbaar was/is, zó ver verwijderd kan zijn opeens, zo kil, enz.

Ik hoop dat ik een beetje vooruitzicht kan geven dat het ook weer goed komt met jou, met je kinderen.
Het heeft jaren ff geduurd, maar zelfs met ex ga ik weer goed om, is weer mijn maatje, weer degene die ik kende.
Die nieuwe liefde hield trouwens ook geen stand, niet dat dat iets uitmaakte, voor mij was het definitief klaar, en ik heb altijd geloofd dat al het houden van opeens op was/weg was, alles een leugen was geweest enz.
Het feit al dat hij er zo lang over gedaan heeft om te twijfelen en die hele affaire toch bij jou te blijven zegt ook wel iets daarover natuurlijk in jullie geval.
Niettemin alle grenzen ver voorbij gegaan, en daarmee zoveel meer stuk wat niet had gehoeven als hij iig eerlijk was geweest he.

Ik weet hoe je je voelt, het gaat over, de zon gaat voor jou ook weer schijnen, al wil je dat nu waarschijnlijk niet horen en kun je je dat niet voorstellen. Laat eerst dat verdriet maar volop loskomen, dat is het beste advies wat ik kan geven.
Ik had toen zoiets van: "kom maar op met alle emoties, ik kan het hebben" en juist dát (ten volle toelaten) heeft veel meer bevrijd (ook aan oud zeer) en uiteindelijk ruimte/ plaatsgemaakt voor een veerkracht die ik tot dan toe niet kende van mezelf.

Ik snap dat je kop er niet naar staat, maar hopelijk kun je het met kerst nog soort van gezellig maken voor de kinderen.
Hoe oud zijn ze en hoe zijn zij eronder?



Voor nu iig ongelooflijk k*t, en moet je je ook nog eens door die "fijne" feestdagen heen slepen.
Ik wens je heel veel sterkte

Yasinaa schreef: ↑

07-12-2017 14:39

Hey vervelend dat je last had van jouw rug, maar gelukkig dat het nu weer zo goed als over is! Wat heb je dan precies aan jouw rug? Leuk dat je ook blijft reageren!
Met de liefde gaat het nu super! Veel contact, veel bellen en appen, superklik en allebei dol op elkaar. Gaat allemaal heel natuurlijk. Morgen zie ik hem weer, dan gaan we lekker uit eten weer en daarna samen bankhangen. Het voelt gewoon heel goed, nog niet eerder zo meegemaakt. De wonderen zijn de wereld nog niet uit! Doe jij op dit moment daten of eventjes lekker niet?

Mwah, vandaag was pijn/stijfheid een beetje terug, lang zitten bellen, oa werkgerelateerd, maar was zeker niet zo erg als eergisteren en ik zorg dat ik verder ook genoeg in beweging blijf.
Laatste gordijnen ook afgemeten op de grond en gezoomd en opgehangen, toch iéts nuttigs gedaan iig

In liefde en lust: in het kader van weer eens wat verandering en variatie aanbrengen weer eens naar andere plekken gegaan (ook eergisteren, voor ruggedoe), ben gaan rondkijken/ orienteren/ kletsen voor evt bijbaantje (wintermaanden) en daarna een chai latte gaan drinken ergens en op de terugweg meteen maar een toegangspasje van soort sportschooltje/zwembad(je)/sauna halen en ben daar in de buurt blijven plakken (lounge) en spontaan aan de praat geraakt met een man.
Interessante persoon, geanimeerd gesprek (vond ik iig, misschien heb ik hem sufgeluld , maar ook nog wel geluisterd ).
Helaas -heb ik weer- was ie "slechts op bezoek" in Nederland, reist de hele wereld over voor zijn werk, geen idee of hij single was, wel over zijn zoon gehad, maar ook dat ie vrijwel geen dag thuis is (buitenland woont ie).
En dan heb je zomaar met een wildvreemde een beter gesprek dan in dagelijks leven in een maand, haha.

Hem de weg gewezen waar hij in de buurt goed kon eten, verder geen namen oid uitgewisseld.
Ze bestáán dus wel, en soms kom je er eentje tegen "in het wild", als je zelf ook nog eens ergens komt blijkbaar
Had ik nog terug moeten gaan gisteren of vandaag, geen idee, spookte nog wel paar dagen door mijn hoofd, maar ligt er dan ook zo dik bovenop, ik ga niet achter iemand aanlopen met wie je een keer leuk kletst, bovendien hadden we ook nrs kunnen uitwisselen oid (voor de tijd dat ie hier i dans, al was het maar voor de gezelligheid) en hebben we niet gedaan.
Heeft een belangrijke beurs komende dagen en daar druk mee.
Maar even voor het idee dus: ik zeg hier weleens "maak een verandering, maakt niet uit, mag gewoon een kleine zijn, ff een andere route nemen, naar een ander tentje, ergens een kop koffie drinken, andere aktiviteit.
Dat zet vaak weer andere in gang.
Zo werkt het gewoon, je ziet dat als je ergens (alleen) heen gaat, je altijd wel in aanraking komt met weer andere mensen, ideeen enz.

Nee, ben zelf niet aan het daten, is sowieso mijn ding niet, niet mee bezig ook, ff andere prioriteiten aan mijn koppie, genoeg to do, familie die niet zo lekker gaat ook, geen ruimte voor momenteel, tijd voor mezelf nodig en daarnaast ben ik ff tevreden met wat gezelligheid.
Ex belde afgelopen weekend, wou hier komen eten met de kinderen, kookte hij wel en dan bij mij in de oven.
Dat was een spontaan gezellige aktie, dus ff gezinsavondje gehad hier als compleet gezin weer eens
Spreuk van de maand: "wees DANKBAAR voor de kleine dingen, op een dag zul je beseffen dat het de GROTE dingen waren".. misschien cliché, maar zo waar!

Vandaag voor het eerst in ik denk wel 8 jaar weer eens tv gekeken!
Toevallig na eoa kookcontest een film, ging nergens over, haha, meisje die prinses bleek te zijn, zo'n romantisch feelgoodniemendalletje, best leuk even
(aansluiting doet het sinds paar weken weer (beneden), had nog niet gekeken, ik mis het totaal niet en dan is het zo sporadisch wel weer relaxt)

O heerlijk, jij in het echt lekker aan het zwijmelen!
Fijn om in love te zijn en dat het wederzijds is ook en zo vanzelf gaat, klinkt super!
Geniet!

Macarinata, welkom met je verhaal!

Ik had al eea geschreven als reactie op dat bovenste topic, maar niet gepost want weer eens veel te lang.
Op dit topic kan dat lange wel, dus hierbij alsnog:

Echt iets van deze tijd, waarin liefde benaderd wordt als een prestatie, iets waarin je resultaat boekt: het "lukt" als je succes hebt of je faalt en dan ben je mislukt (daarin: dan mankeert er blijkbaar iets aan je, dan doe je iets fout, moet je (nóg) harder werken om je kansen te vergroten, óf moet je "werken" aan dat je blijkbaar de "verkeerde" personen "uitkiest" want heb je niet de "juiste" (lees: geschikte, in allerlei opzichten passende en +/- gelijkwaardige) persoon te pakken, moet je maar vaker daten (harder "zoeken" en moeite doen, je best doen) om de liefde een kans te geven, enz enz.

Dat liefde iets is wat is gelukt of niet, of eigenlijk meer "een relatie hebben" lukt/ je maar niet lukt.
Het woord "lukken" duidt op dat dat iets is waar je zelf de hand in hebt, maakbaar is.
Zowel jijzelf, TO, als jouw vrienden enz hebben dit als uitgangspunt.
Eigenlijk een soort heilige religie geworden: sterke overtuigingen die overal opduiken, in je sociale leven zowel bij singles als stellen/gezinnen als op social media verkondigd worden (als ik zie wát jij leest, zijn dat allemaal blogs enzo die dat bevestigen).
En als het -net als werk- een prestatie is, iets waar je "recht op hebt" als je jezelf op orde hebt, of gelukkig bent met jezelf, en zie alles wat je opsomt waarom ook jij (en anderen) je aan alle kanten een leuke vrouw vindt/vinden en net als andere mensen (daarmee) een relatie "verdiend" zou hebben >> wat andersom inhoudt dat het een groot onrecht is als dat niet gebeurt, niet "lukt" en aan je neus voorbij lijkt te gaan.
Dus er moet iéts zijn waarom het "mis" gaat bij jou, waar dat dan aan zou kunnen liggen, waarom jij blijkbaar niet (en anderen wel) succesvol zijn in de liefde, iets wat jou wel/nog ongeschikt maakt als partner en als je dat maar opspoort en repareert, het dan echt wel op je pad zal komen.

Daarnaast zit je in een generatie die zichzelf alsmaar vergelijkt met anderen, hoe zij het ervan af brengen in allerlei opzichten, en dat blijkt uit jouw woorden: ik steek af., ik wijk af, en dat soort termen hoe jij over jezelf en/of het single zijn denkt.
Klopt jouw aanname (en van anderen in jouw omgeving, zowel singles als stellen, ouders, tantes enz) wel hierover?
Dat een relatie & gezin de norm is en heb je dat niet, je dan afwijkt, je "negatief afsteekt" tov andere mensen die dat wél hebben of dat je stilstaat, achterblijft bij hun, zij stappen "verder" zijn dan jij bent, het beter doen dan jij (érgens in, is het niet over een relatie danwel in werk, inkomen, status, huis en ander bezit, uiterlijk, gezondheid, conditie, mate van interessant zijn, leuk zijn, humor, grote vriendenkring en een druk, boeiend sociaal leven waar je U tegen zegt, enz enz).

Dat hele vergelijken maakt al ongelukkig op zich, omdat men vooral kijkt naar wat anderen "beter" doen of beter/meer hebben dan jij en dat als andermans verdienste zien (succes, als iets bereikt hebben) en waar je zelf negatief bij afsteekt dus als eigen tekortkomingen ziet, als mankement, iets wat jij mist wat anderen wél hebben blijkbaar, iets waar jij op eoa manier het wel aan verdiend zal hebben en zij wel.

Uit jouw hele titel en OP blijkt een toon vangrote verongelijktheid & verontwaardiging & van frustratie (iets willen waarvan je denkt dat je het om eoa reden niet kúnt, want niet "lukt"), een "waarom ik niet en anderen wel, het is niet eerlijk, ik verdien dat ook, ik ben ook leuk, ik ben wél goed (genoeg) ik zou net als anderen recht hebben op een fijne, liefhebbende partner, recht op een wederkerige verliefdheid nou eens, die ook nog eens vanzelf en heel graag vanuit zichzelf alleen nog maar aan mij kan denken en bij me wil zijn en voldoet aan ál mijn verwachtingen hoe een relatie eruit ziet, er geen twijfel over laat bestaan dat ik de allerleukste en het allerbelangrijkste ben in zijn leven, God's gift to him, en mij die zekerheid verschaft dat wat ik wil/nodig heb (nu ook eens) beantwoord wordt en werkelijkheid wordt. Die me het bewijs en die zekerheid kan geven dat ik éin-de-lijk "erbij hoor", aan mezelf en anderen kan laten zien (status) dat ik ook aan de norm voldoe, er niks mis is met mij en mijn relatiecapaciteiten/ liefdesvermogens om iemand "vast te kunnen houden" voor langere tijd.

In je hele OP komt naar voren dat dát ("hebben" -of eigenlijk meer "gescoord hebben" of binnengesleept hebben, voor elkaar hebben, gelukt/ bereikt is) van eindelijk een relatie,met nog wel een op papier "passende"/ gelijkwaardige of zelfs een tikje waardevollere partner, belangrijker is dan verliefdheid of dat er sprake is van liefde.

Dat ligt niet helemaal puur aan jou: haast iederéén (zeker van jouw generatie) lijkt meer waarde te hechten aan wat je hébt dan aan wie jij bent (want alles wat je opsomt is echt genoeg om waardevol te zijn, maar dat valt in het niet vergeleken bij wat je niét hebt/mist en precies dát wordt dan reden om jezelf -ondanks dat alles wat waardevol is aan jou- negatief te beoordelen: je ziet jezelf als een gebrek, afwijking, mislukkeling, tekortschietend en tekortkomend persoon, omdat je dat éne (nog) niet "hebt" wat aan het perfecte plaatje ontbreekt.
Jij rekent jezelf daarop af en daarom ben je ook zo gevoelig voor die opmerkingen en datingcoach-adviezen enz: het wijst jou er steeds op waar je niet "goed" (genoeg) in zou zijn, anders had jij dat ook wel voor elkaar.

Daarnaast nog zo'n paar wijdverbreide misverstanden: dat je moeite moet doen voor elkaar, dat liefde gelijkgesteld wordt aan (de hoeveelheid, kwantiteit) aandacht, dat daaruit moet blijken dat iemand "voor je gaat" (liefst 100% vanaf dag 1) en jij voor hem.
En dat jij dat soort aandacht "geeft" (terwijl je die juist vraagt door te appen: je appt met de bedoeling dat (die hoeveelheid dus) terug te ontvangen, en niet vanwege de inhoud ervan, maar als bewijsjes (voor jezélf) dat hij ook aan jou denkt, om je geeft, net zo graag wil zien als jij hem enz.
Daar ben je echt niet de enige in, die zo redeneert, namelijk met jou hele volksstammen (kijk maar eens op de Tinder- en datingstopics): want dát is het teken en bevestiging dat het goed zou zitten óf teken/reden om te twijfelen (aan welke kant de relatie op gaat).

Dit soort dingen geloven is de pest nou juist.
Het gaat in de liefde imo om de inhoud, het stralen naar elkaar, verlangen om in elkaars nabijheid te willen zijn, je close verbonden te voelen, wat je samen doet en onderneemt, hoe je met elkaar omgaat in daden, in belangstelling, in de ander écht willen kennen, mentaal en fysiek, op allerlei niveau's (meer dan: goedemorgen schatje of "hoe was je dag vandaag?"), je in elkaar verdiepen en in op willen gaan, willen weten wat er in elkaar omgaat, en dat dat alles zo'n beetje vanzelf gelijk op gaat.
Het is niet zo dat die vonken (áls die er waren, ook bij hem in het begin misschien) genoeg zijn, als vanzelfsprekend al een vuur moet zijn vanaf het begin, als het goed zou zijn, dat is nogal een misvatting, en is niet altijd op het eerste gezicht al helemaal gewéldig (of dat dat zo hoort te zijn als het goed zit. Soms komt dat naarmate je elkaar beter kent en steeds leuker gaat vinden).
En daar iemand op aanspreken, als dat niet vanzelfsprekend is, waarom niet meer moeite/werk aan besteed wordt, enz, daar schiet je niks mee op, maakt je er niet leuker op.

Valt me op dat je een relatie nogal afmeet aan "geschiktheid": het (geijkte?) toekomstplaatje wat jij voor ogen hebt en hij in past, en niet zozeer de gevoelens voor elkaar (zie een eerder topic waar die verliefde gevoelens bij jou ontbreken en twijfel om ermee door te gaan).

Verongelijkt en verwijtend (dat je vindt dat je meer en vaker aandacht "verdient" (waar verdien je zoiets mee eigenlijk? Omdat jij dat er ook in stopt, als moeite doen ziet?), dat je meer contact en afspraakjes waard bent, want dat hoort zo in het beeld van de ideale relatie, of zo ging het bij anderen immers ook, en die hoefden daar niet om te vragen, dat deed die geliefde vrijwillig en uit zichzelf, omdat hij die behoefte zelf heeft als het goed is, en niet toe aangespoord hoort te hoeven worden?

Vragen om verantwoording, of dat niet doen maar diep van binnen dat wel zo vinden en vervolgens moeten inhouden van jezelf, om niet te eager en claimend "over te komen" (terwijl je dat wel denkt en zo voelt), is hét recept om ook een ontluikende verliefdheid/liefde om zeep te helpen. Als je het al niet uitspreekt dan voelt hij (die druk) toch wel, hoor.
Ook hij krijgt deze ideeen mee uit zijn omgeving en (social) media, iig dat je vanaf de eerste date geacht wordt (het hoort) dat je recht en plicht hebt elkaar voortaan dagelijks op de hoogte te houden, rekening houdt met elkaar (en liefst graag ook nog), niet kunt wachten om elkaar weer te zien, en tussendoor (veel/ genoeg) aandacht om het (gevoel?) gaande te houden.
Omdat even geen contact wordt beschouwd als verlies van de verbondenheid, een risico op dat hij je vergeet, als dat niet steeds warmgehouden wordt, als teken dat er iets niét goed gaat/zit, enz.

Maw; dat hele contact is dan niet meer uit verlangen naar elkaar, maar als een stroom van bewijzen/elkaar bevestigen dat het nog de goede kant op gaat, ook als je elkaar niet ziet aan elkaar denkt, en andersom reden tot twijfel en onzekerheid geeft, dus geen stiltes zijn in het volle vertrouwen dát eea beantwoord wordt: het moet telkens herhaald, en blijvend ook, omdat er anders iets van gedacht wordt, dat jij niet goed genoeg bent of dat er dan niet genoeg gevoeld wordt, er geen behoefte is aan contact, alleen maar omdat het niet geúit wordt.
Dat wantrouwige is de nieuwe basis/ instelling geworden lijkt het wel: uitgangspunt en de ander moet constant bewijzen en via appen/aandacht geven en (veel) afspreken aanleiding vormt om erin te geloven of niet.

En weet je, misschien vónd hij je wel geweldig leuk.
Tótdat jij je ging vereenzelvigen met de verongelijkte rol en alle twijfels/onzekerheid die dat bij jóu naar boven bracht.
Dat moet je niet verwarren met "jezelf kunnen zijn": het is een rol/houding: de "behoeftige en onzekere jij" die dan aan het woord is, en hij moet dat zien weg te nemen, ook al was er misschien helemaal geen reden voor, alleen maar jóuw stukje onzekerheid, angst en jouw eigen ongeloof is (dat hij jou echt leuk kan vinden en jij goed genoeg voor hem bent, zelfs gewéldig vindt en gek op jou is of nog gekker op jou zal worden naarmate hij jou nóg beter leert kennen) wat door géén aandacht, dus stiltes tussendoor, in jóu getriggerd wordt.

Of iemand gevoelens voor je krijgt (en zo ja, welke dan, als we ervan uit gaan dat hij je leuk en aantrekkelijk vond om met je af te spreken en jou nader te ontdekken, dan kan het verloop 2 kanten uit: begeerte & verliefderige gevoelens, je steeds aantrekkelijker, leuker en interessanter wordt danwel irritaties, minder leuke kanten aan je ontdekt en je dus minder leuk vindt/afknapt dan gedacht.
In het begin kén je iemand niet en als je elkaar dan aantrekkelijk en leuk vindt, is dat nog voornamelijk gebaseerd op verwachtingen en daarna steeds meer op gedragingen, elkaar in allerlei rollen meemaken, in de omgang meemaken, en kennismaken met de verwachtingen van elkaar over die omgang en hoe het hoort, wat je normaal vindt en vindt horen bij verliefd gedrag/ uitingen.
Jij raakt teleurgesteld in zijn gebrek aan (dagelijks) appen, hij in wat jij daarvan denkt en interpreteert (en uit, danwel binnenhoudt).

Ook dus als je elkaar erg leuk vond/vindt (en ik ga er even vanuit dat dat wederzijds was) gaan teleurstellingen in het beeld wat je van elkaar had op het eerste gezicht en in het begin, wat je over de ander dacht en verwachtte een negatieve tendens in.
Als je niét kan geloven, (in gevoelens van hem voor jou, in een goed verloop/afloop van de/een relatie) tenzij hij blijft benadrukken van wél, duidt dat op een onzekere danwel onveilige hechting (als het om relaties/liefde gaat) in jezelf.

Een "veilig" verloop is dat je erin gelooft, voelt en op vertrouwt dat het goed zit, tenzij er aanleiding is om te denken van niet, of dat hij of jij die twijfel uitspreekt oid: (dan dus) gerede twijfel dus hebt.

En dat is het tegenstrijdige ervan tegelijkertijd: iemand die zelf onzeker is (over zichzelf danwel het verloop van het daten/relatie en evt wederzijdsheid van gevoelens) is afhankelijk van positieve signalen, en wordt onzeker bij een stilte(tje).
Omdat dat ook vaak idd signalen kúnnen zijn dat het niet lekker loopt of dat die ander geen/veel minder interesse of gevoelens heeft, met jou bezig is of aan jou denkt of een even centrale rol toebedeelt dan andersom.
En dan helpt veelvuldig contact als bewijs/bevestiging van geloven en voelen dat het goed zit ook.
En als dat zo'n beetje gelijk op gaat, genoeg bevestigd wordt, kún je dan ook makkelijker ontspannen in het vertrouwen dat het (nog steeds) de goede richting uit gaat.

Het is een wisselwerking waaraan je wel degelijk je eigen deel hebt (en hij dus ook): als jij in no time verandert in jouw "behoeftige" en tekortkomende rol, word je daar minder aantrekkelijk van.
En dat is dus niet "jezelf zijn", maar je "ongelovige, onzekere, twijfelende en behoeftige, van zijn aandacht afhankelijke zelf" zijn.
Kip-ei-verhaal: want je kunt heel zeker zijn van jezelf en onzeker wórden door zijn houding en bijv terecht twijfelen door een reeel gebrek aan interesse en aandacht, geen aanstalten om weer af te spreken enz.
Maar dus ook andersom: dat deze vragende, afwachtende, onzekere kant die al na 1 of 2 dagen stilte opspeelt, voor hem "gedoe" of een zekere druk oplevert over jouw verwachtingen/voorwaarden waarin hij in jouw ogen te weinig doet om jou te overtuigen dat ie je de moeite waard vindt, ook als dat niet klopt, daar geen aanleiding voor is en niet reeel is om te denken, en hij deze/ zo'n wisselwerking helemaal niet prettig vindt, om nu al zo verantwoordelijk te worden gesteld voor jouw stemming (al dan niet erin te geloven) en jij zijn gedrag niet goed genoeg vindt, meer/vaker van hem wil (dan hij spontaan voelt of behoefte aan heeft) en daarmee hij zich in een beginstadium niet meer vrij voelt om zichzelf te kunnen zijn, om spontaan en eigen tempo en tijd te kunnen bepalen die hij heeft of vrijmaakt (tov werk, andere bezigheden en mensen).

Een soort (al dan niet ingehouden) verontwaardiging maakt naar mijn idee (en ja, ook eigen ervaring, been there) nooit dat het er beter op wordt, je jaagt iemand daar juist mee van je af, niemand gaat daar méér leuks van voelen voor je, en daar kan (én hoort) iemand niet zijn best of moeite voor doen.

Verliefd worden heeft niemand in de hand (en waardoor), maar wel of en hoe snel dat afneemt of ergens op afknapt, zeker aan het begin als die verliefdheid nog op eoa (oh zo gewenst?) plaatje berust.
En als het contact dan die gevoelens levendig moet zien te houden is er denk ik al geen sprake van verliefdheid.

Ik geloof dus maw niet dat als je daarom moet vragen (of over klagen) ook maar iets in positieve zin zou kunnen veranderen aan zijn gevoelens.
En ook als je wél halsoverkop verliefd bent wil dat niet altijd zeggen dat je zo verblind bent dat je alles maar even leuk vindt van elkaar of aan eigenschappen of gedrag/ omgang.

Of het dan verder ontwikkelt hangt dan af van waar de weegschaal naar doorslaat.
Dat betekent overigens niet dat de ene of andere zich moet gaan aanpassen, om het maar "passend" te krijgen of het voordeel van de twijfel, als er al twijfel is.
En ook het tempo waarin iets gaat is heel individueel verschillend: niet elke verliefde laat álles vallen om maar zsm een relatie te hebben, als diegene bijv intensief werk heeft, een heel rijk sociaal leven, sport, een grote variatie in interesses en bezigheden, maar in andere gevallen zegt een gebrek aan die (contact)behoefte wel degelijk iets over hoe diep de gevoelens gaan.

Je kunt je afvragen of degene met heel haast en/of veel behoefte aan (dagelijks) contact misschien een gebrekkig zinnig/zinvol leven leidt en zelf misschien een veelzijdiger eigen leven qua interesses en bezigheden en mensen nodig heeft, en daar nogal wat van verwacht (dat die dat moet komen brengen).

Natuurlijk mag je jezelf ook het soort leven gunnen wat jij als ideaalplaatje voor ogen hebt en zelfs balen dat je dat nog niet getroffen hebt. Soms heb je dan geen andere keuze dan dat plaatje zelf maar bij te stellen (naar de realiteit van nu, het mag best een wens blijven, he), maar ik weet wel dat als de focus dan komt te liggen op wat je niét (of nog niet) hebt, je jezelf daar alleen maar ontevreden en ongelukkig mee maakt (en zelfs wanhopig behoeftig).

Dat gebeurt bínnen relaties evengoed als er iets storends is, eoa gemis wat de overhand kan krijgen en zulke grote proporties aanneemt dat het onoverkomelijk wórdt, als de focus daar zo op komt te liggen dat het geheel wat wél fijn en goed is helemaal overschaduwt.

Enige graadmeter lijkt me wat jij zélf voelt voor iemand, ben je zelf verliefd of zoek je naar het plaatje?
En vind je het belangrijk dat het (in gelijke mate) beantwoord wordt of of iemand "geschikt is" en lbij je past?
(want iemand kan weleens om andere redenen bij je passen dan je zelf kan bedenken, bijv dat je van die verschillen iets te leren hebt van elkaar).

Anyway, rot genoeg dat je het nog niet getroffen hebt, dat is ook niet leuk en zeker niet als het in je omgeving en leeftijdgenoten zo vanzelf lijkt te gaan.
Maar denken "waarom ik niet en zij wel" leidt nergens toe, het gaat er niet om hoe jij het "doet" in vergelijking met anderen, maar wat je met je eigen capaciteiten, omstandigheden en mogelijkheden enz doet , want meer kun je niet doen dan van die ingredienten er iets van bakken. Sommige dingen heb je invloed op, of iig beperkte invloed zodat die een kans krijgen om ten positieve te veranderen. En andere zul je moeten aanvaarden dat het (nu) is zoals het (nu) is.
(wat nog niks zegt over de toekomst, alleen over het nu).

Je hoeft niet genoeg aan jezelf te (leren) hebben, oid.
Gaat er volgens mij meer om dat je het in welke situatie dan ook (die niet ideaal is) toch er het beste van maakt, en ook gelukkig en tevreden kunt zijn, dus niet denken van "als ik maar dit of dat had, dán zou ik (pas) happy kunnen zijn".
Want daarmee beperk je dat bij voorbaat al, dat dat onder die voorwaarden is en zolang je dat dan niét hebt, je dus ook niét happy zult zijn.

Ik weet niet goed hoe dat uit te leggen, maar de ideale man, pefecte baan, huis, kinderen, probleemloze relatie, voorspoedig leventje, seksleven enz heb je niet, (en niemand) of niet alles tegelijkertijd of in elke periode/ op elk moment van je leven.
Dat mag je best wensen, maar niet als norm voor jezelf (of dat je dan ergens in mislukt zou zijn, of ongelukkig hoort te zijn, of zonder dat wat ontbreekt niet gelukkig zou kunnen zijn).
Dan leg je de lat veel te hoog in wat je verwacht van jezelf en van je leven, en daar kun je onmogelijk aan voldoen, er zal altijd wel iéts zijn.
Het leven kent bergen en dalen, daar heb je mee te dealen, dat gaat bij niemand alleen maar over rozen en naar eigen wens.
Je hebt dat niet voor het zeggen, er komen dingen wel en niet op je pad, waar je soms niks aan kan doen zelf, alleen maar hoe je daarmee omgaat/ op reageert.

Je zou kunnen zeggen dat het de kunst is om desondanks toch, -onder allerlei omstandigheden en wat je mist- er voor jezelf waarde, betekenis, plezier en geluk te kunnen voelen (en dat hoeft niet de hele tijd, maar dus ook niet de hele tijd ongelukkig onder te zijn).

Je mag daar zeker van balen en verdrietig om zijn enz, zolang je het positieve en wat wél goed gaat en goed aan jou is maar in het oog houdt en je niet totaal vereenzelvigt met die ene of enkele (nu ontbrekende) rol(len) als geliefde/ sexy vrouw/ moeder (in spé).
JIj en je persoonlijkheid bestaat uit meer dan dat.

Jij maakt nu je hele gesteldheid en waarde afhankelijk van of een vent bij je wil zijn, dat is echt niet okay.
Je stelt niet pas iets voor als iemand anders dat ziet, he.
Je wil toch zelf iemand zijn, dát is dus eigenwaarde: dat jij zélf je waarde ziet en voelt, dat doe je niet voor (een) ander(en).
Er bestaat ook zoiets als eigenliefde en daar geldt dat net zo voor: dat is jouw eigen vermogen om lief te hebben, ook als je geen partner hebt om liefde mee uit te wisselen.

Enne, seks, tja, dat is idd wat handiger met zijn 2en, ja
Best lastig en logisch dat je dat mist, daar moet je ook echt van "afkicken" als je dat een tijdje gewend was, als het dan uit gaat.
Dat is echt een gemis wat je lijfelijk voelt dan.
Je bent helaas de enige niet, ook een seksleven is niet vanzelfsprekend, maar het komt wel weer.
Houd je daaraan vast!
(btw, ook in relatie ben je niet altijd verzekerd van regelmatige, goede seks en intimiteit, zoals ik ook in eerdere topics van je lees ben je daar ook mee bekend als dat wat minder is).

Je moet daar hoe dan ook op eoa manier mee om zien te gaan, hoe frustrerend ook dat je dat (voorlopig, even) moet missen.

Ik wens je toch een fijn weekend, hopelijk heb je wat leuke afleiding?

Mecarinata: kijk even op een ander topic "ik wil niet meer rondneuken maar juist meer vastigheid" oid.
Je bent echt de enige niet die problemen heeft met gemis van seks nadat de relatie uit is!

Heeft oa te maken met die oxytocine die je lijf aanmaakte (hechtings-, knuffel-, bindingshormoon) in reactie op je ex.
Dat gaat buiten je bewuste zelf om, dat doet je brein en lijf helemaal vanzelf.
Dat is iets goeds, moeders van baby's maken dat oa aan door borstvoeding, zorgen, knuffelen, vader ook door knuffelen en verzorgen enz. Je bindt je dus niet alleen mentaal aan een geliefde, maar ook lijfelijk zorgen bijbehorende stoffen en hormonen voor hechten aan iedereen en alles wat je lief is, bijv ook huisdieren.

Dat is normaal en is iets goeds, en dat blijft ook nog ff doorgaan door bijv denken aan je ex, een berichtje, herinneringen, enz.
Het is echt een "afkick"proces, wees je daarvan bewust!
Je voelt dat in je lijf, en dat kan intiem zijn met een ander niet zomaar vervangen (zie dat topic: het helpt even tijdelijk maar vervangt dat niet, daarna ben je weer net zo terug bij af).

De een is daar misscchien gevoeliger voor dan de ander, of het is maar net hoe diep of langdurig die relatie was, dan heeft het logischerwijs meer tijd nodig dat ook je brein en lijf zich daar langzaamaan van losweken.
En dat is hetzelfde hormoon wat ervoor zorgt dat als je meerdere keren seks hebt met iemand die je bijv helemaal niet ziet zitten voor een relatie, toch "gevoelens" voor krijgt en dat niet kan begrijpen van jezelf, want je type niet, intentie niet enz.
Gaat namelijk onbewust en dat is eigenlijk iets moois dat dat kan, want bedoeld om je gezond te kunnen hechten aan wie je lief is, een lijfelijk bij elkaar horen, en daarom denk ik weleens: kijk uit met wie je je intiem bindt, al is het tijdelijk, je lijf weet dat niet en gaat dat soort stoffen aanmaken bij diegene.

Wat je voelt is soms dus niet meer dan een onbewuste (chemische/fysieke) reactie op iemand die aanvoelt als een (sterke) behoefte.
Besef dat het geen behoefte aan seks zozeer is, maar aan seks-met-hém, en dat willekeurig ander dat niet zomaar kan compenseren, zolang het aan hem gelinkt is.
Het zal nu nog sterk voelbaar zijn, maar gaandeweg vanzelf minderen, als je echt niet meer bij elkaar komt, en afstand houdt.

Itsme: thanks. Wel nog altijd veel woorden nodig, ik schrijf alles wat in me opkomt en typ zo snel als ik denk

Lepellepel (slaat jouw naam op een festival of gewenste slaaphouding?): het is lastig als je weer even hebt mogen proeven van die intimiteit en dan alweer voorbij is, he?
Ken dat ook, hoor.
En meer mensen, getuige de verhalen rondom daten en dat het dan bij maar een enkele keer blijft.
Ik denk dat het met name voor (die) vrouwen zo werkt dat ze juist niet met Jan en Alleman het bed in duiken, dat sommigen zich niet vaak echt seksueel aangetrokken voelen en áls dat dan gebeurt ze die gok (op dat het hopelijk meer of vaker wordt met dezelfde persoon) nemen als ze denken dat dat erin zit. En dan is dat verlangen in gang gezet en stopt de ander ermee, dat is dan eerder frustrerend en teleurstellend, dan hoe sommigen reageren (op forum) van: "nou, dan heb je toch een fijne ervaring gehad, en van genoten, dus wat zeur je dan, je was er zelf bij enz".

De intentie van die (meestal vrouwen) was niet een ONS.
Vaak zien ze als een mogelijke start van/met het oog op een potentiele relatie, danwel start van een vastere sekspartner voor langere tijd. Ik geef zelf ook niet zo om losse ervaringen met steeds weer iemand anders.
Met eenmalige intimiteit wordt die behoefte juist weer gewekt en verlangen naar dat weer vaker willen, en dan is diegene alweer vertrokken. Dat wakkert dan vooral het -weer- moeten missen aan, ipv dat je dan blij zou horen te zijn met een enkele keer.
Je weet dan juist weer wat je mist, je lijf is "in gereedheid gebracht" en dan komt er niks.
Net als stoppen met roken, snoepen enz: als je er eindeijk zo'n beetje aan gewend bent zonder dat en er dan weer ééntje neemt ben je de klos. Helemaal niet is vaak beter te verdragen dan de smaak weer te pakken krijgen

Ik denk serieus dat dat voor veel mannen anders ligt, die beschouwen dat als weer een leuke ervaring erbij en vinden het vaak juist spannend(er) om steeds een nieuwe sekspartner te hebben, dan is het steeds opnieuw een cadeautje uitpakken en ontdekken wat daarin zit, elke partner reageert weer anders qua lijf en dat is dan elke keer weer nieuwe dingen ontdekken.
Ik denk ook dat ze relatief fysiek/seksueel op veel meer vrouwen vallen (dan iha vrouwen op mannen) en daardoor alleen al er veel gemakkelijker mee omgaan.
Zeker die mannen die aantrekkelijk/charmant zijn en veel succeservaringen hebben, dus die weten dat als de nood hoog is ze zo weer een volgende kunnen "scoren".

Dus de betekenis/ lading van die enkele keer is voor vrouwen -ook als ze niet op een vaste "echte" relatie uit zijn- toch anders dan voor mannen. In het algemeen he, uitzonderingen daargelaten.
Bij hun werkt dat hechtingshormoon (oxytocine) ook anders en die neemt sterk af ná de seks, bij vrouwen juist toe na afloop!
En (goede, bevredigende) seks zorgt ook voor de aanmaak van andere euforische stoffen, zoals dopamine.
Dat geeft een kick.
Die kun je ook van andere dingen krijgen die "een goed gevoel geven" (zij het tijdelijk), zoals een nieuwe aankoop (schoenen of een tas bij veel vrouwen, haha), die blijheid is snel uitgewerkt, itt seksuele kick die een verlangen schept naar herhaling daarvan.
Probleempje is dat vrouwen minder gek zijn op veel wisselende sekspartners en gewoon niet die behoefte voelen voor elke beetje aantrekkelijke vent, maar een soort Pavlovje krijgen met diegene met wie dat bewezen al zo lekker klikte tussen de lakens.

Zelf heb ik weinig behoefte aan een relatie en kan ik seks/intimiteit doorgaans loskoppelen daarvan.
Dus dacht ik dat dat mooi aansloot op de beleving/ intenties van veel mannen, veel vrijblijvender, geen verwachtingen.
Dat had ik dan mis, want ze willen vaak ook geen verwachtingen kweken in de zin van vaste/ exclusieve sekspartner voor een wat langere periode, misschien wel juist dóórdat ze die ervaring hebben dat vrouwen (die zeiden/dachten dat ze dat konden, seks om de seks, uit lust) tóch aan hun ging hangen en gaan hopen op meer/vaker.
En vrijblijvend voor hun een ander begrip is: vrij van een relatie betekent juist dat ze meer sekspartners mógen/kunnen krijgen als ze zich tot verschillende vrouwen aangetrokken voelen en geen last willen hebben van claimerigheid van maar eentje, ook al is dat exclusief op seksueel gebied.

Dat zal wel voortkomen uit oerinstincten nog: ons brein en lijf zijn nog niet aangepast op de hedendaagse maatschappelijke veranderingen, die op de hele evolutie pas zeg zo'n 50 jaar gaande zijn qua seks. Vrouwen hadden alle reden om selectiever te zijn, want hádden ook gewoon meer belang bij een vaste, zorgzame partner in een duurzame relatie.
Dat we anno nu seks hebben kunnen loskoppelen van zwanger raken en vaste langdurige relaties/ gezin, wil niet zeggen dat iedereen daar meteen op aangepast is, mentaal danwel fysiek.
Ook al denken we er nu anders over, en hebben veel vrouwen zichzelf ook "bevrijd" en ontdekt op het gebied van lust, en kunnen ze daar ook van genieten zonder dat dat binnen een relatie is, dan nog spelen er onbewuste behoeften en instincten mee.
Door te doen alsof we echt wel weten wat we doen, onder controle hebben wat we willen, behoefte aan hebben en die denken te kunnen beredeneren waar dat vandaan komt, ontkennen we dat we deels ook geleid worden door instinctieve aanleg, en sommige behoeften voortkomen uit chemie in het lijf & teveel of tekort aan bepaalde stoffen waar je zelf geen benul van hebt.. en de historie die we meedragen in ons DNA. Dat verandert allemaal niet zo snel mee en is denk ik veel bepalender dan we zelf denken/weten.

Generatie boven mij (nu eind 80 jr oud) wisten de tantes en mijn moeder niks van hun eigen seksualiteit,oa door hun geloof van jongs af aan leerden/geloofden dat vrouwen geen lust hadden, dat seks nodig was om kinderen te krijgen, dat de man regelmatig zou willen en je dat maar voor lief moest nemen, niet dat je daar zelf ook van kon genieten en al die dingen die nu volslagen normaal zijn geworden en niet eens meer weg te denken kwamen niet eens in hun óp! (zoals pijpen. slikken, likken, anale seks enz).

Er is best een groep mensen geweest die experimenteerde in de jaren '70 al was dat nogal gericht op partnerruil en dat was al heel spannend (en link ook want die kon weleens beter bevallen dan eigen partner?), maar evenzovelen ging die hele seksuele revolutie aan hun voorbij.
Ook mannen hadden minder seksuele ervaring (want de meeste vrouwen niet te porren voor seks zonder serieuze huwelijks/toekomst-plannen. En weinig info over seks ook, daar praatte je niet over (vuile was werd niet opgehangen, dat soort dingen hield je privé), dus weinig vergelijkingsmateriaal, en aangezien we nu wel over die openheid en info beschikken, kun je op je vingers natellen dat veel vrouwen het moesten doen met "alleen maar neuken" (en de meerderheid komt daar niet van klaar).
Dus hoeveel vrouwen vonden daar zelf maar weinig opwindends aan, een "is dit het nou?" en deden het maar omdat hij nu eenmaal wilde. (en nog steeds gebeurt het dat vrouwen -ook in hechte relatie- er maar magertjes vanaf komen als het om eigen lust en genot gaat. Of niet eens weten hoe het ook kan zijn, en seks (daardoor?) niet boeiend vinden en weinig eigen behoefte voelen om dat te herhalen, niet snappen wat anderen daar nou aan vinden, en "toegeven" omdat het hoort, "hij zo nodig moet", oid.

En veel vrouwen zijn nog steeds "in het nadeel" als ze (denken dat ze?) het alleen maar kunnen of voelen als ze verliefd zijn of lijden aan "sletvrees" en doen dus relatief weinig ervaring op. En áls ze dan verliefd worden hebben ze soms ook weinig vergelijkingsmateriaal, al kun je tegenwoordig in media, op internet en forums en boeken een idee krijgen hoe het kan, of zelfs geacht wordt te zijn, maar zelf niet meegemaakt hebben dus niet zelf weten hoe dat voelt en hoe het is om zelf te ervaren.

En degenen die dat wel kennen hebben dan weer het nadeel dat ze dat (vaker) willen beleven, een reeel verlangen heeft gevestigd in wat ze dus missen als het niét voorhanden is.
Als single is dat (niemand voorhanden hebben) vaker het geval dan dat je je verzekerd weet van regelmatige bevredigende seks/ intimiteit/ "huidhonger" enz.
Dat geldt natuurlijk evenzeer voor de mannen die minder goed of uiterst "slecht in de markt liggen".

Mijn single tantes en weduwen táálden daar niet naar, kenden hun eigen lustbehoefte niet, speelde geen (noemenswaardige?) rol in hun leven, vonden andere dingen belangrijker en ook van een partner belangrijker: liefde, intimiteit en warmte van samenleven, knuffelen, samen wakker worden, maatje, gesprekspartner, gezamenlijk wonen, - gezin, - familie- en vriendenkring, vakanties, gezamenlijke aktiviteiten, enz.
Als ik het zo hoor van mijn moeder dan was haar moeder het zat na zoveel kinderen en duldde dan maar helemaal geen seks meer. Hoe die mannen dat oplosten?
Met wie kon je dan vreemdgaan, als bijna iedereen er zo over dacht + kans op zwangerschap, die "nette" vrouwen niet wilden nemen? Prostituees? Bij neerleggen?

Als je je eigen seksualiteit wél kent, schept dat ook behoefte (en verwachtingen).
Zowel van mannen als vrouwen wordt in dat opzicht veel meer verwacht, in hoevaak en de kwaliteit ervan.
En degenen die het niet kennen lezen en horen erover en denken dat er iets aan hun mankeert of aan hun leven ontbreekt, in falen als ze minder (of minder fijne) ervaring(en) hebben, en kunnen evengoed verlangen naar dat (ook eens) willen meemaken.
Wel willen en niet kunnen omdat je niemand hebt, of een enkele keer in maanden houdt dat verlangen levend en dan niet vaak genoeg om die behoefte te vervullen is frustrerender dan die maar helemaal (al dan niet bewust) maar te "vergeten" en te accepteren/onderdrukken gedurende die periode dat dat er niet ís.

Dat libido is enerzijds een "mooi mechanisme" van vraag en aanbod, dat het vanzelf minder wordt als het niet aktief is/ geaktiveerd wordt en als je ook geen reden hebt om aan te nemen dat dat soon mogelijk wél vervuld zal worden.
Er is zelfs een heel topic over nu, van vrouwen die die behoefte helemaal niet meer voelen, het is de vraag dan voor mij of ze het ook nooit gekend hebben (zie boven, geen "steamy" ervaringen en "is dat nou alles waar men zo over gilt"? Of (onbewust?) zó onderdrukt op enig moment dat dat heel gewoon is geworden, om helemaal geen behoefte te voelen daaraan? En ook niet geaktiveerd wordt van buitenaf doordat ze geen noemenswaardig aantrekkelijke mannen meer ontmoet hebben? En geen behoefte betekent vaak dat ze daar ook niet (meer) naar op zoek gaan.. maar wat zou er gebeuren als ze die/dat alsnog tegen het lijf lopen?

Voorbeelden zat van vrouwen die in hun eigen lange relatie volkomen geen zin en geen enkele behoefte meer hadden, als verplichting al dan niet nog deden, voor hem en voor zichzelf niet (meer) warm voor liepen en dan een ongekende en ongeremde seksuele ontwikkeling meemaken met een nieuwe sekspartner?!

Maar goed, evenzovele voorbeelden van vrouwen die dat dus wel kennen en vervolgens op eoa manier zich moeten (leren) inhouden, omdat ze (op dit moment, of al langer, maar iig nu) gewoon niemand hebben of kennen met wié ze dat (regelmatig) kunnen hebben. Je zou zeggen dat in het hele date-gebeuren ook voor mannen fijn is om zich te verzekeren van regelmatig bevredigende seks met een vaste partner, als en zolang ze op helemaal niemand verliefd zijn (en/of daar niet naar op zoek ook).
Misschien vinden die het zelf ook "fout" om een vrouw aan het lijntje te houden voor seks-om-de-seks?
Of willen ze geen "gedoe" dat die vrouw daar dan toch meer hoop en verwachtingen van gaat krijgen (vaak terecht ook dus!) en beperken ze het door een enkele keer en dan "next"?

Je zou zeggen dat ook als het "alleen maar" om lust, seks, lichaamscontact en-warmte enz gaat het ook voor mannen fijner is om daar een vast iemand voor te hebben, alleen al met het oog op safe sex en dat met een exclusieve partner op een gegeven moment (na testen) toch zonder condooms kan en dat soort voordelen ervan alleen al.

En misschien zegt het ook wel iets over die persoon die alsmaar wisselt (gewoon omdat het kán) als (minder interessante) sekspartner. Dat ie de variatie vooral of al snel zoekt in diversiteit aan partners dan het (nog verder) ontdekken van 1 partner en daarin verder uitdiepen, varieren, experimenteren, enz.
Misschien zijn dat wel snel verveelde types voor de korte termijn, en vinden eenmalig wel genoeg ontdekt/kennen en dat er niks meer te ontdekken vált (als je "alles" al een keer gedaan hebt met diegene).
Misschien is dat ook maar een oppervlakkig riedeltje afdraaien, en heeft het weer gewerkt, en is het enige leuke daaran dat dan met weer een andere persoon te doen, want die is en reageert weer anders, dus is dat de enige verandering die ze kunnen verzinnen wat variatie brengt?

Terwijl de vrouw dié dan eindelijk (weer) eens (zoals jij) die lekkere ervaring heeft en een (zeldzame(re)?) klik tussen de lakens ervaart, dat dan ook logischerwijs vaker wil, want met die persoon is er al bewezen die chemie?
(en dat nog maar moeten afwachten met een volgende, of wanneer weer zo'n klik/chemie/aantrekking, als de ervaring leert dat daar weleens heel wat tijd tussen kan zitten, en niet bepaald er een sport in ziet om dat bij een veelvoud aan bedpartners te moeten uitproberen (met kans op onbevredigende ervaringen, dat iemand geen noemenswaardige moeite doet om je echt te ontdekken en meer ONS doet uit vooral eigenbelang en eigen behoefte?).
Niet elke onbekende potentiele sekspartner heeft oa het motief om het de ander ook echt naar de zin te willen maken, of tijd/aandacht in te steken, als het toch maar eenmalig is en elkaar nooit meer ziet.

En die opmerkingen als "je wou het toch zelf ook" als iemand achteraf teleurgesteld is in wat ze er nou zelf uit haalde (bijv zij onbevredigend achterblijft, oa nadeel van dat de meeste vrouwen niet klaarkomen van De Daad alleen, als het daarbij blijft) en hij wel, maar zij dat niet kan bestempelen als een "succeservaring", was dat niet wat zij voor ogen had en een gok blijft als je iemand nauwelijks kent. En als het dus wél ook voor haar een succeservaring was, dan wil je dat nog vaker en dan zit de teleurstelling erin dat hij -ondanks die klik- toch afhaakt.
Dus nog los van het feit dat veel vrouwen dan nóg een teleurstelling extra hebben als zij dachten dat dat de start kon/zou zijn voor wie weet- verliefdheid, liefde, relatie, gezin enz.

Als hij alleen maar op zoek is naar ervaringen verzamelen en binnenhengelen en dat alleen al als positief beleeft, en zij weliswaar weer 1 of 2 fijne sekservaringen met dezelfde, maar niet beschouwt als positief (om wisselende partners te -moeten- hebben om aan een zekere mate van regelmatige bevrediging te komen), zijn diezelfde belevingen dus volkomen anders hoe die (achteraf) beschouwd worden. Hij als "dat was weer fijn" en zij teleurgesteld in 1 of meerdere opzichten.
Los van het feit dat het van mannen anno nu nog steeds geaccepteerder is dan van vrouwen, zelfs als zij daar zelf niet mee zit, maar bij haar niet het motief was, en ook (bepaald) geen behoefte aan meerdere bedpartners, maar noodzaak als er geen langduriger/blijvende relaties uit voortvloeien.

Kortstondig en oppervlakkig vervult geen diepere behoeften, of iig niet voor iedereen, en niet blijvend.
Libido is er van nature natuurlijk net als honger een mechanisme dat zorgt dat je er nooit genoeg van krijgt en dus is -als je een gezond libido hébt- nu en dan losse ervaringen dan ook geen blijvende of blijvend bevredigende oplossing, het geeft een tijdelijke "shot" bevrediging die al snel wegebt, en de behoefte/ verlangen weer toeslaat.
In die zin ook zeker vergelijkbaar met verslaving, al komt hier veel meer bij kijken, en is fysieke tijdelijke bevrediging nog geen mentale blijvende bevrediging daarvan.

En dan hebben we het alleen maar over begeren en begeerd willen worden, aandacht voor fysieke intieme zaken, lichaamscontact met een ander lijf, zoenen, knuffelen enz.
Laat staan behoefte om dat alles te doen met liefde, relatie, gezin, kinderwens (ook een behoefte die veel dieper menselijk en instinctiever is dan wat er hier op forum van gemaakt wordt. Het woord "behoefte" dekt die lading niet, is iets anders dan behoefte aan snoep, en toch hetzelfde woord.
Net als behoefte aan je geliefd willen voelen en aan" geliefden-liefde".
Wat toch heel anders is dan liefde voor en van je kinderen, familie, vrienden, huisdieren enz.
Laten we niet doen alsof dat volledig te compenseren is door een volle agenda met veel naasten, bezigheden en doelen.

Het ontbreken van een "geliefden-liefde" met alles erop en eraan als je dat wenst, is gewoon een lastige uitdaging.
Deels te ondervangen op andere manieren, deels ook niet.
Het ontbreken hoéft ook weer niet te leiden tot automatisch je (heel erg) óngelukkig voelen!

Het aanvaarden dat dit (nu) zo is, komt aan op je "copingvaardigheden" en in hoeverre je daarnaast liefde, eigenliefde, zorgzaamheid, voldoening en plezier in het leven hebt in andere rollen, uitdagingen en hoedanigheden.
Ook hier heb je nogal wat veerkracht voor nodig, en ook hoeveel belasting daar al een beroep op doet in andere opzichten, zoals stress van werk, forenzen, dingen die je zorgen baren, steun aan en van anderen geven/nodig hebben, hoeveel andere lastige of juist fijne uitdagingen je hebt, je algehele conditie, en ook hoeveel voldoening, betekenis plezier en genieten daartegenover staat wat je uit andere mensen, dieren en dingen weet te halen.
Logisch dat als dat (ook) maar karig is, je meer veerkracht nodig hebt en andersom als je je leven verder als fijn en bevredigend ervaart je minder een beroep hoeft te doen op veerkracht.