(Alleenzijn en) gelukkig zijn met jezelf, deel VII

Eind 2011 opende Lisanne een topic omdat Lisanne maar niet gelukkig kon worden met zichzelf. Haar eigenwaarde was gebaseerd op de bevestiging die ze kreeg van anderen. In een relatie werd Lisanne afhankelijk en cijferde ze zichzelf weg, als vrijgezel was Lisanne altijd op zoek naar afleiding en naar een potentiële relatie. Na een relatie met een foute man waarin ze zichzelf compleet verloren was wist ze dat er iets moest veranderen, maar hoe?

Inmiddels is dit topic uitgegroeid tot een plek waar mensen hun verhaal kwijt kunnen, maar vooral tot een plek waar men elkaar advies geeft en elkaar helpt om gelukkig(er) te worden. Het topic biedt praktische tips voor een aangenamer leven met jezelf en brengt lotgenoten samen. Het doel van dit topic is niet om de uiterste staat van kijk-mij-alleen-eens-gelukkig-zijn te bereiken.

Iedereen die zich op de een of andere manier verbonden voelt met dit onderwerp is hier welkom, of je nou net ontdekt hebt dat je anderen nodig hebt om je goed te voelen, altijd op zoek bent naar afleiding om maar niet alleen te zijn, al bezig bent om je eigenwaarde in jezelf (terug) te vinden of al helemaal gelukkig met jezelf bent. Eveneens is eenieder welkom die ongelukkig is in een relatie. Iets wat in deel III regelmatig ter sprake kwam.

Let op: dit nieuwe topic is verplaatst naar de Relatiepijler!

Ten eerste omdat er eerder stemmen zijn opgegaan dat je niet per se alleenstaand hoeft te zijn om te streven naar "Gelukkig zijn met jezelf" zodat mensen mét relatie die hun eigen aandeel willen vergroten in gelukkig zijn zich ook welkom voelen. Het is namelijk iets wat een eigen uitdaging is en blijft, met of zonder relatie.
Ten 2e omdat eigen geluk zo onlosmakelijk blijkt samen te hangen met de (alle/allerlei) relaties met andere mensen, en zeker ook liefde en lust (of het ontbreken ervan, of die al dan niet recent voorbij zijn of nog gewenst zijn in de toekomst) de nodige invloed hebben daarop.

De puur eigen invloed is en blijft het "binnenwerk" en dat is waar we elkaar hooguit in kunnen stimuleren, tips, zetjes en aanwijzingen voor kunnen geven en waar nodig in te ondersteunen, betrokkenheid te tonen, andere perspectieven (van buitenaf, van een afstandje) op los te laten, ervaringen te delen, enz.

Uit feedback bleek dat personen het waardevol vinden om de eerste zes delen van het topic te lezen:

Deel I Alleen zijn en gelukkig zijn met jezelf

Deel II Alleen zijn en gelukkig zijn met jezelf - deel 2

Deel III foru ... -3/list_messages/215279/0

Deel IV Alleen zijn en gelukkig zijn met jezelf, deel IV

Deel V- Alleenzijn en gelukkig zijn met jezelf deel V

Deel VI- Alleenzijn en gelukkig zijn met jezelf deel VI vind je hier de link: psyche/alleenzijn-en-gelukkig-zijn-met- ... 1#22183041

Juni 2017 bestaat de literatuurlijst uit de volgende stukken:

Als hij maar gelukkig is – Robin Norwood

De ideale vrouw is een bitch – Sherry Argov

Coach jezelf naar succes – Talene Miedaner

Verslaafd aan liefde – Jan Geurtz (eigenlijk wel alle boeken van hem)

Je kunt je leven helen – Louise L. Hay

Het monsterverbod – Carolien Roodvoets

Liefhebben zonder voorwaarden – Paul Ferrini

De Kracht van het Nu – Eckhart Tolle

Als succes een spel is, dan zijn dit de regels – Cherie Carter-Scott

Als liefde een spel is, dan zijn dit de regels - Cherie Carter- Scott

De zeven spirituele wetten van succes – Deepak Chopra

Superbrein – Deepak Chopra

Emotionele afhankelijkheid - Dr. Rudolf Snel.

Houd me vast - Dr Sue Johnson

Liefdesbang- Hannah Cuppen

Lisanne: bedankt voor het openen van het oorspronkelijke topic! Alhoewel Lisanne minder actief is, is er nog altijd een ‘harde kern’ actief aangevuld met (eveneens welkome) passanten.

Welkom, Bearnaise en Yasinaa, leuk dat jullie dit topic (en elkaar) wisten te vinden!
Het topic kan idd wel wat nieuw bloed en een frisse wind gebruiken!

Bearnaise: het scheelt als veel als je jezelf niet vertelt dat je niet alleen kan zijn, want in feite herhaal en bevestig je daarmee aan jezelf alleen maar een overtuiging. Dit is het verhaaltje over jezelf wat jij gelooft, en alsof dat jouw waarheid is, maar dat is helemaal niet gezegd, je hebt het immers vrijwel nooit uitgeprobeerd, dus dat weet je helemaal niet!

Je kunt dat beter vervangen door tegen jezelf te vertellen dat je dit alleen maar niet gewend bent, dat dit nieuw en onbekend is, en dat jij er ook in je eentje iets van kunt maken, dat je dat sowieso gaat proberen, er een uitdaging van gaat maken & de kans aangrijpt om die overtuiging te weerleggen: "ik kan best alleen zijn, let maar eens op!"

Bedenk bovendien dat je nu op dit moment alleen bent met verdrietige (en misschien eenzame) gevoelens, en dat is geen graadmeter voor hoe het wordt/blijft, want je gaat -zoals Yas ook al zegt- ook ontdekken hoe het is om tzt alleen en blij te zijn met allerlei aspecten en mogelijkheden die dat weer geeft, de voordelen van de vrijheid om jezelf te ontwikkelen waarin jij wilt, vanalles te kunnen doen wat jou interesseert en dat je die bevestiging van 1 andere persoon dan jijzelf helemaal niet nodig blijkt te hebben.

Het gaat je enorm veel helpen dat je van lezen houdt: zo blijf je in aanraking komen met andere ideeen en insteken dan ronddraaien in je eigen gedachtencirkels.
Als je graag leest, lees dan vooral wat diepgaander leesvoer met optimistische insteek, die bijdragen aan je krachtig voelen en ff wat minder de actualiteiten, oppervlakkiger tijdschriften enz die op welke manier dan bepaalde boodschappen brengen die ook je vertrouwen in jezelf en/of de wereld juist kunnen verminderen.
Juist als je wel wat optimisme kunt gebruiken en je jezelf niet in een rooskleurige situatie ziet (in deze periode) kan het veel helpen door vooral te lezen wat jouw zonnige kant be- of aanmoedigt.
Uiteraard naast de aandacht voor je verdriet, zodat je van jezelf weet/leert dat dat niet iets is om van weg te lopen en dat je juist als je daar nu en dan "lekker" aan toegeeft, er daarnaast juist ruimte komt voor nieuwsgierigheid en nieuws te willen ontdekken.

Ik lees zelf nog altijd graag en regelmatig in "Coach jezelf naar succes" (Talane Miedaner, opnieuw uitgebracht en ik mag graag denken dat dat mede dankzij mij is omdat ik dat zoooo vaak heb aanbevolen (en mijn reactie in het nieuwe boekje tussen andere reacties van lezers staat, haha). Tis een humorvol boekje met 100 tips en meer een leefwijze of bepaalde kijk op het leven die ik kan onderschrijven dan zelfhulpboek.
Daarin oa de insteek dat "het universum" niet van leegtes houdt: ruimte maken betekent als een soort gouden wet dat er zich altijd weer nieuwe kansen/mogelijkheden aandienen. Daarom hoef je niet bang te zijn voor die leegtes: die horen er ook bij, zijn eigenlijk tijdelijke vacuums om (jezelf/ je leven) te herorganiseren voor nieuwe richtingen en ervaringen.

Het maakt imo heel veel uit of je in staat bent (of wordt) om te kunnen geloven in positieve verandering!
Zelfs kleine stapjes daarin als jij eea in gang zet alleen al zul je merken wind mee te krijgen, als het in voor jou geschikte/ "juiste" richting is. Het omgekeerde dus eigenlijk van wat je nu hebt ervaren met je ex!

Het kan trouwens prima zijn om even te concentreren op bezinning waar en waarom het mis ging met die relatie, alleen om te weten wat je niet wilt herhalen in de toekomst: alles wat je hiervan leert hoef je niet nogmaals te ervaren (geloof ik) en dat draagt bij aan je zelfkennis en wat je wel voortaan (anders) zou willen in je leven, en de relaties en vaardigheden en ervaringen die je zou willen opdoen.
Alles is levenservaring: zowel de negatieve als positieve ervaringen, het is allemaal even "bruikbaar" omdat je daarvan leert hoe je reageert op de gebeurtenissen in je leven, wat wel en niet "werkt" voor jou, wat bijdraagt aan je verder helpen in je bestaan/krachtig en levendig voelen en wat dat juist onderuit haalde.

Verder niet al te lang stilstaan om te focussen op "het probleem", sommige boeken hierboven kunnen inzicht geven in eea waar je nu van aan het herstellen bent, maar je ook dus op het probleem gericht houden, terwijl het net zo nodig is om verder te kijken (in mogelijkheden en oplossingen) hoe en wat je wél kan (met wat je nu weet).

"Verslaafd aan liefde" maakt zeker eea inzichtelijk, zodat je begrijpt in welke "laag" je zit, denkt en het besef dat dat maar een laag is, niet dat jij dat bént (of zo bent).

Als het ff kan (nu eea nog zo vers is) geef dan toe aan oprecht verdriet (dus niet zozeer uit zelfmedeljden) door daarbij te huilen, dat lucht echt op en maakt als het goed is stofjes aan die je troosten (uit zelfmededogen, zelfcompassie) en bemoedigen. Jezelf omarmen als het ware: erkennen van die (ook "vervelende") gevoelens, zonder erin te verliezen of je mee te identificeren (je hébt die gevoelens, je bént ze niet). De empathie die je in je hebt (en misschien altijd weggeeft aan anderen) nu eens op jezelf loslaten in feite dus!
(ipv jezelf pijnigen op andere manieren kun je dus ook in jezelf empathie oproepen en dichtbij jezelf komen te staan).

Yasinaa, fijn om te lezen dat je zo lekker in je vel zit en de manier waarop je dat hier uit is heel herkenbaar, is ook mijn insteek.
Er blijven nieuwe uitdagingen komen, want al die andere kanten of lagen zijn daarmee niet weg, (weet ik) en omdat het leven niet uitsluitend alleen nog maar positieve ervaringen oplevert, moet je daarop bedacht blijven, dat -ook als het lange tijd zo lekker gaat- je nieuwe hobbels direct neemt (destijds had ik daar ff geen zin in en liet ik tegen beter weten in eea oplopen. Het is makkelijker om een hobbel te nemen dan een berg te beklimmen: je weet nooit wat er nog meer komt, dus beter meteen een teleurstelling of tegenslag(je) aanpakken zodra of direct nadat zoiets gebeurt.

Ik dacht dat ik zo verankerd was in die staat van eigenliefde dat het ondenkbaar was dat dat nog kon wankelen, en juist het negeren van eea en willen vasthouden aan die staat kan dan een valkuil zijn. Wees daarop bedacht, dat je oude mechanismen weliswaar "overschreven" worden als je nieuwe, constructievere hebt gevonden (die die staat van eigenliefde onderstrepen of meebrengen), ze zíjn er nog wel in de vorm van oude sporen/gewoontes en oude overtuigingen (van ook jaren en jaren ingesleten daarvóór), en wees bedacht op alles wat je (tijdelijk) "verzwakt" oude mechanismen (of het "ego"? Waarbij ik onder "ego" versta wat Deepak daarmee bedoelt) zijn kans ook schoon ziet om wat invloed terug te nemen.

Het bizarre is dat in mijn ervaring vanalles wat je bereid bent te leren over jezelf en denkt bepaalde lessen te hebben geleerd, dat ook vroeg of laat "getest" wordt of niet diezelfde, maar een nieuwe, andere les voor je neus wordt gegooid (misschien wel een leveltje hoger in moeilijkheidsgraad dan de vorige). En dat hoeven trouwens geen "negatieve" te zijn he, ook omgaan met eoa succes kan een uitdaging zijn, hoe je daar dan mee omgaat!

Omdat ik een grenzeloos vertrouwen (of optimisme?) had (zie vorige delen) in wat het universum me toebedeelde, zag ik misschien in elke uitdaging (naief eigenlijk?) automatisch een mogelijkheid in positieve zin, die niet voor niets op mijn pad kwam.
Het blijft net zo belangrijk om de "juiste" boodschap/les voor jezelf eruit te halen en dat is niet altijd even duidelijk of eenvoudig. Ik vertrouwde blind op mijn intuitie, maar je moet je blijven afvragen of daar idd je intuitie spreekt (imo een combi van verstand, gevoel en instinct en kennis/ervaring wat een "weten" oplevert) of andere (oude/nieuwe) mechanismen/verlangens/ wensdenken enz.

Als het gaat om jouw verlatingsangst denk ik eerder aan "angst voor nieuwe teleurstellingen (in de liefde)" en niet zozeer aan verlaten worden, aangezien je prima "weet" dat je je in je eentje meer dan goed en zelfs gelukkig(er) voelt, dus zo bang kun je daar niet voor zijn zou je zeggen.
Het is meer zo dat oa die aantrekken-afstoten-ervaringen je uit je evenwicht halen (eigenliefde versus liefde voor een ander) wat niet wordt opgewekt/getriggerd als je uitsluitend te maken hebt met van jezelf houden.
Dat geeft ook een soort "comfortzone" als je dat niet hoeft te bewaken of af te bakenen in relatie tot een partner/geliefde en dus ook niet "uitgetest" wordt in hoeverre je liefde voor een ander laat gaan ten koste van jezelf.
In een gelijkwaardig soort liefde blijft die eigenliefde vol overeind en vermeerdert zelfs (breidt uit met liefde voor en van een ander voelen) ipv die liefde die in je zit te moeten (ver)delen over jezelf en die ander.

Dat is een beperkt soort liefde naar mijn idee, en het gekke is dat als je eenmaal verankerd zit in je eigenliefde, die als vanzelf verspreidt over zoveel andere mensen, dieren en dingen (natuur, de mensheid iha, enz), maar dat zodra je die focust op 1 ander mens dus vernauwt of zo: je projecteert die dan als het ware op die ene ander en die wordt daar ten eerste té belangrijk door, en ten 2e kan dat juist afleiden van die hele staat van liefde waarin je verkeert, bij afwijzing, twijfel, enz als (of in periodes) dat wel en niet beantwoord lijkt te worden.

In die zin heb je helemaal gelijk in dat, mocht een nieuwe geliefde zich aandienen, je daar bedacht op bent dat je daar alleen ruimte voor hebt als dat in gelijke mate beantwoord wordt en "delen" niet een vermindering betekent, maar een verruiming/uitbreiding van de liefde en zelfliefde, een wederzijdsheid die dus niét leidt tot moeten kiezen tussen liefde voor jezelf en liefde voor de ander, als dat betekent dat je de ander belangrijker gaat maken (voorrang geeft) dan jezelf!
Als je kunt onderscheiden of een partner je verruimt (in die zin) en stimuleert, of juist niet, ben je al een heel eind!
(en soms laat je je een tijdje meeslepen door die gewenste fijne gevoelens van dat delen, en blijkt dat pas later, dat iets misschien eerder wensdenken was en per saldo niet goed/het juiste was (voor jezelf danwel voor die ander).

Verlangen wordt in sommige visies als bron van leed gezien.
Ik denk dat het juist een zeer positief motortje kan zijn, een drive geeft aan nieuwsgierig blijven en willen ontdekken, een belangrijke prikkel kan zijn om vooruit willen in het leven en om zin/energie te hebben in nieuwe dingen blijven ondernemen en doen en te willen leren. ALs je niks meer te wensen/verlangen hebt in het leven zou je zeggen dat je dan wel klaar of "af" bent en dat leidt imo juist tot stilstand of eoa comfortzone waarin niks meer hoeft en je (uit bescherming?) geen nieuwe dingen aan hoeft te gaan, zodat je ook niet teleurgesteld kunt worden en op die manier "negatieve emoties" zou kunnen buitensluiten.
Los van dat je dat niet voor het zeggen hebt, want er zullen altijd dingen buiten jezelf om gebeuren, al zou je zelf niks meer veranderen aan je leven, dan verandert de wereld om je heen nog altijd wel, en ik denk dat als je niks meerwenst/ wil of te willen hebt, je je dan eigenlijk neerlegt bij het idee dat jij daar geen invloed of bijdrage op hebt.

En dat heb je bijv ook niet op natuurrampen of oorlogen elders, en toch wel op andere vlakken, hoe klein ook die bijdrage of betekenis ook is.
Je kunt anderen "aansteken" met je optimisme en vriendelijkheid alleen al, iemands dag positief beinvloeden, je stem doen gelden, hoe zachtjes en beperkt ook die reikt.

En hier op een (beperkt) medium als het viva-forum is en blijft het ook jouw stem die zeer welkom is, en net voor iemand dat verschilletje kan maken!

Jeetje, goeie vraag, pff.
De start was pakweg 10 jaar geleden, aanleiding scheiding en "opnieuw beginnen" en een vrijheid die voor me lag waar ik niet op zat te wachten, vond ik.
Kreeg een enorme wake-up-call en daar moest ik iets mee, nadat de gemoederen ietwat bedaard waren.
Ben toen begonnen aan een coachingopleiding en dat legde zoveel blinde vlekken bloot (oa door andermans al dan niet objectievere kritische blik van buitenaf (dan mijn eigen subjectieve, met mijn overtuigingen en normaalwaardes) op mij en mijn situatie, dat daar als vanzelf een stroom aan inzichten uit op gang kwam, die niet meer stopte, dag in dag uit

Alsof er eoa kanaal was aangeboord, die -eenmaal geopend- vanalles openbaarde aan mij als het ging om begrijpen van vanalles. Dat begon eigenlijk al na 30 bladzijden van dr Phil haha, die kwam aardig aan: "wat is je eigen aandeel geweest?!"
Meer was niet nodig om dat in gang te zetten blijkbaar (en is iets anders dan eigen schuld, want sommigen zijn al geneigd om die bij zichzelf te zoeken, ook zonder dat daar iets voor nodig is).

Die zelfhulpboeken kwamen pas veel later, het leeuwendeel van de inzichten kwam uit mezelf en eigen ervaringen (andere gebieden in mezelf toelaten en aanboren/openen, waardoor ik mezelf in meer aspecten leerde kennen dan daarvoor ik mezelf (denk ik) ontzegd had (of minstens niet/onvoldoende in ontwikkeld was. Zelfs onderdrukte. En omdat ik me vrij voelde om me nergens (meer) om te schamen, of schuldig te voelen toen ik vol voor mezelf & eigen ontwikkeling koos, dat ik vanalles mócht gaan ontdekken wat had liggen sluimeren, en ik me niet langer richtte op de buitenwereld, maar op mezelf/ "eigenwijsheid" en het helemaal zelf mocht uitmaken wat (voor mij althans) belangrijk was om van mezelf te ontdekken.
Dat bevrijdde ook mijn levenslust en er kwam blijkbaar een enorme dosis (veer?)kracht vrij, toen ik me niet langer liet leiden door verwachtingen van wie dan ook (maatschappij, partner, ouders enz) van buitenaf, maar alleen nog luisterde naar binnenin (eigen leidraad, eigen innerlijk geweten enz).

Misschien even krachtig was dat ik me gewoon als vanzelf niet meer bezig hield met "oordelend denken" (wat pas later een labeltje kreeg, toen ik Deepak ging lezen enzo. Daar kwam niks nieuws uit, ik las dat soort boeken (en ook bijv Eckhart Tolle enz enz) omdat die bekrachtigden wat ik zelf ervaren had (en om mezelf bij de les te houden?!).
En ik had sterk het gevoel dat die inzichten niet alleen maar voor mezelf moest houden, maar naar buiten moesten op eoa manier, anderen te gunnen om dat ook te ontdekken, ervan te overtuigen dat dat de moeite meer dan waard is om die "zoektocht naar binnen" te starten.
En een bepaalde levensinstelling uit te dragen tegenover de vaak fatalistische dat dingen je maar "overkomen", maar evengoed ook als tegengas juist tegen het idee dat "alles maakbaar is" en je (dus andersom) eea aan jezelf of je instellingen te danken hebt wat je "overkomt/meemaakt" en dat je -als je maar genoeg je best doet- je zelf in de hand zou hebben dat je leventje fantastisch, succesvol zal zijn en alleen nog over rozen zal gaan oid.
(en dat is meer dan "gelukt" zie duizenden posts hier alleen al . Nadeel van internet is dat die al snel naar de achtergrond verdwijnen en je blijft herhalen, net als advertenties op marktplaats: steeds vernieuwen om bovenaan te blijven, omdat er zó ontzettend veel en snel overstemd wordt door nieuwe stroom aan berichten elke dag weer. Daar is niet tegenaan te schrijven, bovendien raakte ik op den duur juist verder van mezelf af en veranderden/verschoven gaandeweg de drive van waaruit ik schreef.

Laatste tijd was het geslonken tot wat aanmoediging voor wie dat kon gebruiken, en werd het tijd om zelf weer eea te blijven ervaren en doen, want blijft belangrijk om zelf te blijven ondervinden (daar leer ik zelf het meeste van) en was er geen gezond evenwicht meer in aandacht voor mezelf/eigen leven en (reageren op) anderen en hun problematiek.
Hield geen gelijke tred ook met de gebeurtenissen in eigen leven, en dan zou ik in feite zelf blijven stilstaan ipv daar (genoeg) energie in te stoppen.
Voor mij niet ongunstig dat het zo stil was hier, het was hoog tijd dat ik me op mezelf concentreerde/concentreer en zelf ook weer volop toepas of blijf toepassen wat ik "weet" in eigen leven.

Het blijft "opruimen", dat is een blijvend continu onderhoudsproces, niet alleen in mijn huis maar ook in mijn hoofd en lijf, en ruimte blijven scheppen dus voor nieuwe (eigen) uitdagingen en ervaringen, ipv anderen overtuigen van de noodzaak (en mogelijkheid) daarvan (en mezelf herhalen op die manier).
Het is dan niet langer vanuit eoa drang dat eea naar buiten "moet", maar eerder gewoonte geworden, lijkt het.
En die ontwikkeling in mezelf is juist ooit gestart omdat ik patronen wilde doorbréken!
Daarom is het dus niet goed om te verzanden op een forum of waar dan ook in, waar je (teveel) aandacht of tijd aan geeft, als dat niet in verhouding is met andere zaken die belanrijk zijn of zelfs prioriteit hebben.
Dus dat het hier stiller was werkte eigenlijk nogal mee voor mij om de ruimte te geven aan andere dingen die nodig zijn, omdat ik nog weleens de proportie uit het oog verlies en dat is wel 1 van mijn eigen lessen/valkuilen waar nog werk genoeg te verzetten is

Fijn als er meer enthousiaste medeschrijvers zijn!
Wie weet werkt het aanstekelijk!

Fijne dag nog, ik ga de proportie in het oog houden en pc dicht en anderen dingen doen!
(ben weer eens rigoureus aan het weggooien (matrassen en andere spullen), weggeven, kasten aan het leegmaken, ordenen, en meteen weer eens schoon aan het maken binnenin, en dat werkt ook door dus in "mijn hoofd opruimen" kan het iedereen aanraden!)
En dat lukt het beste bij daglicht (wat ver te zoeken is met die grijze grauwheid buiten overigens, bleh), dus ff doorpezen.
En binnenkort ga ik een kennis helpen daarmee, die dat gevraagd heeft en zelf niet voor elkaar krijgt, als "personal assistent" haha, tegen vergoeding, zo zie je waar iets dan weer toe leidt).
En helpt in mijn ervaring altijd om eea te "resetten" en op nieuwe ideeen te komen!

Ik hoop het ook, Bearnaise (laatste zin).
Ik ben niet zo'n held als het om proporties gaat, haha, dat blijft een hele opgave.
Maar idd elke zelfs kleine verandering geeft al een goed gevoel.
Nu schijnt vandaag het zonnetje en ziet alles er zo lekker schoon en opgeruimd/ruimtelijk uit en daar word ik een stuk blijer van. Ik doe elke dag iets constructiefs in huis, je wordt er vanzelf tevredener van, al zijn het maar kleine dingen waar je trots op jezelf bent of eoa resultaat(je) behaalt: dat is allemaal in een goede richting en dat voelt al fijner.
Als je niet weet waar te beginnen, begin dan "gewoon" met iéts.
Al is het een andere route naar je werk, andere supermarkt, een muur in een andere kleur verven, een kast uitruimen, iets herschikken/herinrichten, boeken die je toch niet (meer) gaat lezen wegbrengen, of start zo'n bibliotheekje voor je deur (dat iedereen dat mag lenen/meenemen of ook boeken kan brengen, ik las zo'n initiatief in de krant).

Ik ga wekelijks naar mijn moeder, zo ook gisteren, en dat is voor mij ook "back to basics" op eoa manier, en hoe je met kleine gebaren iets kunt betekenen voor anderen, een boodschapje doen, ff kunnen kletsen met aangenaam gezelschap, alleen al ff de volle aandacht deelt waaruit blijkt dat je elkaar werkelijk ziet staan.
Het gekke is dat de autorit itself altijd leidt tot mijmeren en (zelf)reflectie, terwijl ik ook alleen thuis in vrije tijd dat ook volop kan doen, maar in de auto toch niet afgeleid ben (dat ik andere dingen te doen heb of andere afleidingen zoek/heb): afgezien van op het verkeer letten (en de radio aan) is er volop tijd voor mijn gedachten (en op eoa manier meer afstand, meer vanuit een ruimer/objectiever perspectief dan thuis vanuit die door 4 muren (en huizen aan de overkant) beperkt zicht?!

We hadden het er nog over toevallig, dat "ver kunnen kijken" zo (bewezen) relaxt is voor het brein.
Dat vind ik ook zo fijn aan bij mijn hutje zijn, waar ik aan alle kanten vergezichten heb, de hoge bomen aan de rand staan en 360 graden om me heen de lucht kan zien. En ook op vakantie, met de wijdse vergezichten daar op zee, magnifiek!
Als je zelf in een gewone straat woont, en huizen/muren je zicht beperken, ga je misschien ook beperkt(er) denken?
Zomaar een theorietje hoor, het is (onder scan) bewezen dat je brein andere hersengolven maakt bij het ver kunnen zien (van eoa natuurgebied, water enz) dan bij het zien van een drukke stad, muren en gebouwen, industriegebied enz.
Hm, dat zet aan tot nadenken: mensen zoeken iha eerder ontspanning in recreatiegebieden en als ze juist behoefte hebben aan energie-impulsen gaan ze misschien eerder op stedentrip naar New York oid, of steden waar het bruist en veel creativiteit en aktiviteit is?

Ik loop geloof ik liever op de hei dan in het bos, ik kijk liever uit op weilanden dan bomen (dichtbij) die het zicht benemen (of muur of heg).
En figuurlijk denk ik dat het ook zo werkt als je ergens naar uit kunt kijken, iets verder weg gelegen, zou het zo werken?
Dat kan best lastig zijn, als de situatie dichtbij en in het nu op eoa manier ongelukkig of minder prettig is, om dan die niet als gegeven te nemen (dat dat zo blijft of niet kunt voorstellen dat (en hoe) die nog verandert/veranderen kan). Om je een rooskleuriger toekomst te kunnen voorstellen, als die toekomst nog onzeker is en je geen idee hebt wie of wat er op je pad gaat komen nog.
Mensen zijn vaak geneigd het nu als uitgangspunt te nemen, omdat dat je stemming bepaalt, maar misschien ook wel omdat ze te weinig afstand kunnen nemen ván die situatie, ook niet in gedachten.

Wie weet hoe letterlijk afstand nemen (erop uit gaan en verder weg van zijn, dagje of weekendje weg) eea al in een ander perspectief zet, je lostrekt uit geijkte (gedachten/gewoonten)cirkeltjes.
Dat kan overigens ook met andere mensen zijn, dus figuurlijk, he.

Gisteren een wat dieper gesprekje met iemand die ik vrijwel alleen van gezicht ken en zij mij ook.
Ze zei letterlijk dat ze geen idee had en zo verrast was dat er met mij zo'n vertrouwelijk gesprek mogelijk was en ik meer diepgang had dan ze had aangenomen, haha, en dat alleen maar om de plek waar we elkaar van kennen.
(nou zei ze erbij dat dat vooral projectie was, ze zelf zeer onzeker was (geweest) en dat zélf altijd daar als oppervlakkig had beschouwd en dus ook iedereen die daar komt als oppervlakkig zag. Wat ik als ik eerlijk ben ook zelf in het verleden vond en me regelmatig afvroeg wat ik daar dan deed , voordat ik dat contact wat verdiept had met sommigen richting vriendschap en erachter kwam dat iederéén zijn/haar eigen dieptes had, al dan niet zichtbaar op het 1e gezicht/gedrag).

Anyway, tussen neus en lippen door ook nog van iemand anders daar een compliment over mij aan een ander (dat wat je aan mij persoonlijk vertelt ook veilig is. Wat nog waar is ook).
Affijn, deze kennis was blij verrast en vertrouwelijk over eea, waar ze enorm hechtte aan zoals ze het zelf noemde haar veilige comfortzone van vriend(inn)en die ze al van kleins af aan kende en nog altijd mee omging (en doorgaans alleen daar vertrouwelijk mee durfde te zijn).
Ik zei dat ik er eigenlijk nooit bij stilstond hoe anderen tegen mij aankijken (en daardoor ook "schijt heb" aan hoe ik "overkom", dus ook geen last van heb zelf), wat voor haar onvoorstélbaar is, aangezien zij zelf 180 graden anders was/is en wel heel belangrijk vond en vindt wat anderen denken/vinden (van haar), maar vooral ook dat oordelende naar zichzelf toe deed: hoe zij anderen (be)zag bekeek ze ook zichzelf en andersom.

Ik verspil mijn tijd meestal niet aan wat anderen zouden denken, ten eerste vul je dat zelf dan in, en ten 2e wat heb je daaraan? Behalve dat hoe men werkelijk denkt, je evt kan spiegelen, als je met diezelfde norm van buitenaf jezelf beschouwt, als je diezelfde norm tenminste relevant vindt.
Wat ik er wel van meeneem is maar weer hoe men vanuit eigen projectie dus anderen (ook) beoordeelt, een bepaalde indruk heeft of kan hebben, die helemaal niet klopt met hoe je jezelf ziet, hoe vreemden je kunnen inschatten op 1e indruk (los van of dat hun eigen perspectief is of dat jij daar ook aanleiding toe geeft en mensen zelf interpreteren ahv hun eigen opvattingen enzo).
En toen eenmaal ik wat ruimdenkender bleek (in haar ogen) ze heel erg open werd, zelfs over haar verleden (en EMDR), haar relatie(problemen) enz.
Nou ben ik dat laatste wel gewend, waar dan ook dat mensen mij snel in vertrouwen nemen, haha, maar niet dat iemand daar verrast over is
(zo zie je hoe vanzelfsprekend je je eigen normaalwaarden vindt: ook ik projecteer op mijn beurt natuurlijk dat ik juist diepere lagen in iedereen vermoed/weet, en dus omdat ik er blind vanuit ga dat anderen niet van mij verschillen en dat ook allemaal hebben, haha).
En ongeacht wáár dat dan is (supermarkt, kroeg, schoolpoort of waar ook dat je vaak niet verder komt dan een oppervlakkig praatje, waar ik ook wel wat van kan, hoor ).

Ik ervaar vaak juist dat mensen op eoa manier denken mij te kennen en te vertrouwen ben met hun privéperikelen, misschien omdat ik zelf vrij snel open ben?

Hoe dan ook blijft het interessant om met anderen te praten, en zo van perspectief te wisselen over vanalles, zo krijg je ook feedback op jezelf, en af en toe is het trouwens prima om ook kritisch naar jezelf te blijven kijken (en ook welke indruk mensen hebben, of dat nu hun eigen blik/filter is of dat er ook iets in zit voor jezelf, door je te verplaatsen in mensen die met een andere bril kijken dan jijzelf. Niet als je dat belangrijkér vindt (hoe je overkomt, zelfbeeld) dan hoe je bént (zelfkennis, zelfreflectie), en als daar groot verschil in is wie je bent en wat/wie je uitstraalt, is dat wel iets om mee te nemen, als je dat vaker zou merken en wel wat in zit, natuurlijk.

Wat ik in voorgaande jaren wel gemerkt heb is dat mensen (en ik ben daarop geen uitzondering) allemaal hun eigen redenen hebben om (ook) waarde te kunnen hechten aan oppervlakkig(er) contact (zoals bij het uitgaan meestal geen diepzinnige gesprekken plaatshebben). Zij zelf bleek opgegroeid met hoge eisen van beide ouders qua (school)prestaties, en geen/weinig waardering voor "oppervlakkig" plezier in het leven, gevoelens en hoe ambivalent ze daar nu zelf tegenover staat, ook waar het haar kinderen betreft. En dat kleurde haar blik ook wat haarzelf betrof qua vrije tijd en nuttig bezig (moeten) zijn, uitgaan, enz.
En hoe vriend en zij er niet uitkwamen waar ooit evt samen te wonen, omdat hij elders woont en ze geen gezamenlijk sociaal leven hebben, en hij ook geen eigen sociaal leven heeft, daaraan niet hecht.
Daar lopen ze nu in vast: een lat-relatie waarin die 3 dagen per week dát ze bij elkaar zijn dan ook "verplicht" voor elkaar gezellig moeten zien te maken/houden. Week in week uit in de weekenden, als de kinderen bij de exen zijn, en dan zo op elkaar gericht/afhankelijk zijn.
Eigenlijk snákte ze naar van die avondjes met eigen vriendinnen of eens lekker onbekommed alleen naar de markt of kroeg te gaan en hoeveel waarde ze eigenlijk hechtte aan in eigen woonplaats zoveel bekenden te hebben, zij het oppervlakkige.
Ik zei haar dat ze dan bijv maandelijks zo'n avondje kon vrijhouden voor zichzelf, ipv zonde te vinden van de tijd die ze samen kon doorbrengen met haar vriend?
Maar ja, die vriendinnen hadden zelf ook relaties en konden nu eenmaal ook niet beloven of vaste avond(en) vastleggen dat zij daar zin/behoefte aan had. En alleen gaan was eigenlijk geen optie, hoewel ze nu dan een uitzondering had gemaakt en dus alles meeviel dat ze toch aansluiting (met mij oa) had dus.
De meeste mensen willen zéker weten dat ze niet alleen aangetroffen worden en gaan (comfortzone?) alleen als ze met iemand kunnen afspreken of weten dat er al (een) bekende(n) is/zijn.

Ik ben van mening dat je veel meer kans maakt op nieuwe vriendschappen als je dat nu en dan wel zou doen, juist in je eentje, ook al vind je dat eng of ben je bang dat iemand daar iets van vindt, als je je daardoor laat tegenhouden.
Ergens blijft het me verbazen hoe afhankelijk mensen zich vrijwillig maken van anderen die wel of niet toevallig ook iets willen doen.

En hoe een kleine verandering of uitzondering dat evt kan doorbreken of iets kan opleveren!

Zand, ben wel heel benieuwd hoe je het ervaren hebt eergisteren!
We weten elkaar wel te vinden, he, maar misschien leuk als je het hier ook zou willen delen?

Fijn dat te lezen, Yasinaa, goed bezig jij en ga zo door

Alice, ik heb het gelezen en had een reactie geschreven vandaag maar die ben ik kwijt.
Ik had gelazer met mijn laptop, was niet vooruit te bránden werkelijk!
Had veel tabs tegelijk openstaan en dacht dat het daaraan lag, dus eea gebookmarkt en gesloten en opnieuw opgestart en ben zo stom geweest om de browser-update aan te klikken

Nu ben ik ook mijn adblockers kwijt en zoon is niet in de buurt om dat op te lossen, snap er zelf geen hol van natuurlijk, a-technisch en digibeet als ik ben (ik ken die termen allemaal niet) , eea bekeken maar ik kom nergens meer aan voorlopig.
Forum was al kl*te sinds alle vernieuwingen, maar nu heb ik er ook die advertenties nog bij
Je zou van minder tureluurs worden, pfff.

Ah, nu ben ik toch trots op mezelf, heb toch zelf een adblocker geinstalleerd en het werkt ook nog

Pluis, wat een fijne update die je hier komt geven!
(nu ben ik stiekem wel benieuwd onder welke nick wij je kennen.. door de jaren heen al lastig om bij te houden haha, laat staan met nog andere namen).

Het is idd minder zweverig dan sommige mensen denken, gewoon een kwestie van je eigen dieptes/diepgang opzoeken (en vinden).
Misschien wel een luxe van deze tijd en pas aan bod komt als je "voorbij" het dagelijks leven gaat/kunt kijken (werk, wonen, eigen kringetjes, eigen omgeving, relatie & je relaties, vermaak, actualiteiten en gebeurtenissen, en allerlei andere dingen die ongemerkt "afleiden" daarvan.

Het soort persoonlijke ontwikkeling die jij noemt komt volgens mij als je je daar bewust tijd en aandacht voor hebt of vrij maakt.
Je kunt het zelfs omdraaien: voor veel mensen geldt dat als al je tijd en aandacht in beslag wordt genomen door het leven van alledag, en ook vrije uren opvult (waarmee dan ook, piekeren danwel afspreken en samen met (een) ander(en) zijn, tv kijken, forummen/ internetten, lezen, sport, huis(houden), is dat de dimensie die men kent en vertrouwd is, en hoe gewend we eigenlijk zijn aan een leven vol "ruis" (constant bezig met het leven/vanalles en allerlei info van buiten naar binnen laten).
Terwijl wat van binnen naar buiten wil belangrijke aanwijzingen geeft over jezelf, hoe je ervoor staat, wat daar aan moois leeft (of evt wringt en aandacht vraagt).

Ik denk dat het ergens ook afhankelijk is van wat iemand verwacht binnenin tegen te komen (en logisch ook: als daar eea aan onverwerkte "rotzooi" ligt, of denkt dat daar niks te vinden is (leegte), of zichzelf beschouwen als hooguit een verzameling kennis & ervaringen, vooraf al geloven dat er geen ziel of bezieling bestaat, je je identificeert met dat je je brein met verstand en gevoelens bént en een lijf hébt, alles vergankelijk is, zal dat minder uitnodigen of iig "nuchter en wel" ver van je bed lijken om naar een dimensie in jezelf op zoek te gaan, naar de zin van je bestaan (die zin daarvan is dan zo ook wel duidelijk -denkt men- : waarneembare dingen op orde hebben zoals werk/carriere, relatie/gezin, zo goed mogelijk benutten van je capaciteiten en leren omgaan met tegenslag, zo goed mogelijk meegaan in de maatschappij en situatie van het moment, bouwen aan je toekomst, enz.

Op zich niks mis mee, , ware het niet dat zelfs mensen dié alles op rolletjes hebben lopen vaak een vaag ontevreden gevoel hebben, of rusteloos zijn, vage gevoelens van "is dit nou alles?", laat staan er zo te zien/lezen toch wel veel mensen zijn die op eoa vlak niét "hebben" wat ze zouden wensen, of uit dat alles wat er wél is de zinvolheid of betekenis van hun bestaan niet zelf voélen.

Ik denk dat waarin je gelooft wel degelijk groot verschil maakt in welke betekenis je hecht aan het/je leven en de mensen, gebeurtenissen en dingen die zich daarin afspelen.
De oorlogsgeneratie heeft bijv behalve de ellende daarvan óók een diepe saamhorigheid meegemaakt, met eenzelfde doel voor ogen: er met zijn allen uit komen, doorheen komen, samen sterk maken voor waar men gezamenlijk (ongeacht of men religieus was, katholiek, protestant, joods of geen enkel geloof) in geloofde en voor een groter geheel (iedereen, het hele land/samenleving): vrijheid. Op eoa manier verbaast me altijd hoe "zeker" of groot dat gezamenlijke geloof was in dat die oorlog tijdelijk zou zijn en een eind aan zou komen.
Maar goed: gezamenlijke doelen en streven, na de oorlog dan een periode van bevrijding (van overheersing/ onderdrukking): gezamenlijk geloven in wonden likken, de vijand vergeven, die periode achter zich laten, zo mogelijk herstel, wederopbouw en vooruitgang, een betere wereld, enz.

Momenteel leeft er op grote schaal dan massaal het idee van eigen verantwoordelijkheid en in jezelf geloven, in de maakbaarheid van het leven, eigen geluk zoeken & vinden, eigen invloed (oa "werken aan jezelf" om wat je belemmert om het beste uit jezelf te halen) en dat het hoogste streven hoort te zijn om zelf een compleet mens te zijn, onder allerlei omstandigheden, en je betekenis/rol in de samenleving oa samenvalt met je economische rol en allerlei andere dingen "bijzaak" zijn, een luxe, in vrije tijd, zijn je eigen zaken, ieder voor zich, en ook "maakbaar", beinvloedbaar, eigen "keuzes" enz.

Ik zie om me heen toch wel dat veel mensen daaronder gebukt gaan, als het op eoa vlak niet (meer) zo lekker gaat, of met dierbaren niet, hun werk niet, in de liefde niet, of alles bij elkaar zichzelf voorbij lopen en vroeg of laat burnout raken. De mate waarin je in jezelf gelooft is natuurlijk oa afhankelijk van je ervaringen (jezelf bewijzen wat je in je mars hebt, aan eigenwaarde oa) en daartegenover staan dus evenzovele mensen bij wie iets op eoa vlak niet wil "lukken", zich machteloos voelen, hun waarde niet voelen of (voor zichzelf? In de ogen van anderen?) niét "waarmaken", onzeker zijn over die eigen invloed, eigen kunnen, eigen richting of (levens)doelen, een gebrek aan verbondenheid voelen, of aan gezamenlijkheid/saamhorigheid, een "wij-gevoel" ontbreekt (omdat er niemand is met wie dat wij-gevoel gedeeld wordt?)

En natuurlijk maakt dan een groot verschil of je iig een goed/gezond "ik"-gevoel hebt, of dat daar ook het nodige aan ontbreekt.
Als je van eigen kant op eoa manier niet in staat bent om je verbonden te voelen, kun je dat als een gebrek beschouwen en op zoek gaan naar wat jezelf belemmert, helen wat in de weg staat, jezelf ontwikkelen, verdiepen en verrijken op welke manier ook.
En dan merk je, zoals jij ervaart, dat dat soort verbonden voelen van jouw kant stuit op dat (veel?) zich anderen niet op eenzelfde manier of "dimensie" of level bevinden.
Een eenzijdig uitstralen wat terugketst misschien, niet bekend is of begrepen wordt, niet "open" staat of beantwoord wordt door (veel) anderen, misschien zelfs ongelovig, "nuchter" of zelfs cynisch op gereageerd wordt.

Tegelijkertijd merk je dat die staat waarin jij verkeert op eoa manier deuren opent, gun je anderen dat ook om te ontdekken, wil je dat kunnen delen, misschien van de daken schreeuwen, dat dat bestáát, als je dat eenmaal zelf kent en meemaakt.
(wat niet zegt trouwens dat alles dan opeens voor de wind gaat, het leven brengt allerlei leuke en minder fijne nieuwe uitdgingen, mogeljkheden, kansen maar ook beperkingen, lastiger ervaringen en obstakels, en waar je je aandacht en tijd aan geeft, prioriteit aan geeft, twijfel of je nog wel de juiste weg bewandelt enz.

Hoe dan ook heb je niet uitsluitend met eigen binnenwereld te maken, ook als je die diepgang eenmaal kent en mee verbonden voelt, je bent niet alleen en alles om je heen heeft invloed, ook als je sterk verbonden bent met jezelf.
Je hebt dan wel een "voorsprong" in de zin van een sterke veerkracht hoe je reageert daarop, hoe je omstandigheden kunt blijven zien als voorbijgaand, kunt nuanceren, en waar je in gelooft overeind blijft.

Ik denk dat je gelijk hebt dat het een staat is waarin je verkeert, niet iets wat je kunt "bereiken" in de zin van hoe ver je gekomen bent oid, ik blijf het zelf zien als waarop je "afgestemd" bent (en dat is niet iets wat vanaf daar vanzelfsprekend blijft of altijd voorwaarts gaat, die andere "lagen" zijn er ook nog steeds, en die kunnen nog steeds óók getriggerd worden, of kan -weer- door een gebrek aan aandacht/tijd/andere invloeden en gebeurtenissen alsnog weer op de achtergrond raken.

Ook kan het zijn dat het moeilijk is om eea te doorzien (zowel bij jezelf als bij anderen, de wereld enz) en toe te moeten kijken/zien hoe anderen worstelen, en daar (van buitenaf immers voor hun) niet kunt "bijbrengen", hooguit al dan niet overtuigend kunt "getuigen" van wat jij kent of weet wat mogelijk is. Bij veel mensen zal dat juist hun eigen gevoel van tekortschieten of eigen onvermogens wekken, misschien juist wrevel en irritatie, verzet enz ontmoeten, scepsis, enz.

En al zóu het een kwestie van geloven zijn, dan nog: is het niet stukken fijner als dat is in een diepere betekenis van het/je bestaan, en dat je ook als miniem radertje van belang en waarde bent in een groter geheel, dan geloven in dat het niks uitmaakt, puur voor jezelf eoa betekenis moet zien te geven aan je leven en tijd die je gegeven is, en dat je je capaciteiten/vermogens maar hebt benut, en dan is het nog maar de vraag of dat levensdoel puur jezelf betreft of (ook) op eoa manier een (positieve) bijdragehebt geleverd aan een groter geheel (een "wij": relatie(s) met anderen, gezin, omgeving, samenleving, economische waarde, emotionele waarde, hoe groot of klein ook).

Jezelf zien in de ander en anderen zien in jezelf, dat is oa wat zelfkennis en verbinding met je diepere lagen meebrengt: zowel herkenning in anderen (dat we allemaal mens zijn, in aanleg soortgelijke vermogens en eigenschappen, zij het niet in gelijke mate, met eenzelfde kern, omgeven door ongelijke (in "dikte") lagen, met eigen (ongelijke of herkenbare) schaduwkanten en wat sterker of zwakker is ontwikkeld gedurende je bestaan (oa waar je aandacht aan geeft?)

Je zou denken dat als je zó verbonden bent met eigen (veer)kracht, (of staat van eigenliefde?) dat je dan geen anderen meer nodig hebt, immers "alles aan kan", op eigen kracht kunt vertrouwen en bouwen.
Toch is het zaak om je te realiseren dat dat aktief "onderhoud" vergt, nooit vanzelfsprekend is (of eenmaal bereikt is) en aandacht blijft besteden aan "draagt dit bij aan mijn kracht? Of ondermijnt het mijn kracht?" en te blijven "voeden".
Aandacht aan blijven besteden is oa je op eoa manier daarmee blijven bezighouden dus, blijven voeden, waaronder het natuurlijk stimulerender is om je verbinden met mensen die die "verbinding" ook open hebben staan, toch een saamhorigheid en "samen" ervaren, omdat dat het helpt en ook daarin "samen sterk", saamhorigheid, wederzijdsheid enz je mag helpen tegenover een (mogelijke) ontmoediging als je je "de enige" voelt en (grotendeels?) stuit op mensen die dat niet van belang vinden, niet voor open staan, niet mee bezig zijn en jóu (door hun manier van of visie op leven) constant de boodschap/grotendeels in de samenleving levende overtuigingen meegeven waar zíj in geloven, jou naar beoordelen of jezelf naar zou horen te beoordelen, en die juist kan óntmoedigen, het mooie van wat jij nu meegemaakt/ontwikkeld hebt in twijfel trekt, cynisch over is, enz.

Nou ja, het vergt onderhoud dus, om sterk verankerd te blijven in jezelf en dat ook te blijven volgen, wat er ook gebeurt en op je pad verschijnt. Dat is nog een hele uitdaging soms, met dit verschil dat je nooit meer "terug" kunt (naar niet-weten). Ook als je afdwaalt daarvan zul je altijd die weg terug willen vinden, en ook dat maakt voortaan deel uit van die veerkracht denk ik: je bent dan hoe dan ook in het voordeel als je die in alle sterkte hebt meegemaakt, en altijd in je achterhoofd zult hebben dat je die in je "hebt", als je daar maar een beroep op doet.
Dat dat kan verzwakken door eea, maar je ook altijd weer kunt versterken, door er gebruik van te maken, net als spierkracht kan verzwakken als je die spieren tijdelijk niet gebruikt, en ook weer merkt dat je die kunt opbouwen door ze wél te belasten/ een beroep op te doen, te gebruiken, te oefenen en daarmee weer te versterken.

Je -óók- proberen te omringen en te blijven omringen met mensen die dit ook ervaren en hebben ervaren is denk ik belangrijker dan je denkt. Een "overmacht" aan tegengeluiden/ervaringen enz kan toch invloed krijgen op eigen standvastigheid, je visie of "eigenwijsheid" ongemerkt/sluipenderwijs beinvloeden, zodat je zelf weer "oordelender" gaat denken, vergelijken, gaat "(af)wegen" wat het je oplevert (bijv juist een non-verbondenheid oplevert omdat anderen zich niet op dat level met jóu kunnen verbinden oid) en je temidden van anderen alsnog op dat vlak in een isolement voelt.

Sowieso du moment dat je gaat denken in termen van "wat levert het me op" of je belangrijker gaat vinden/geloven in wat anderen/ een specifiek ander vindt (of iha vindt en jou of jij jezelf naar gaat bekijken/beoordelen/meten/vergelijken) begeef je je (weer) op een glijdende schaal. Dan is het maar net waar je naar "meet": wat heb je bereikt, opgeleverd (en dan toch weer naar de standaarden/doelen die jij daar zelf niet eens mee voor ogen had, en anderen wel, zoals wat heeft het je gebracht/ opgeleverd in de zin van resultaat/prestaties /bereikt hebben qua succes in je werk "aantrekken", of het hebben van een liefdevolle/succesvolle relatie, resultaat in genot/lust/seksleven, vriendschappen, hoe "goed" je kinderen het doen en allerlei andere vlakken (op het gebied van eigenwaarde).

Zodra je gaat denken in de trant van "lekker belangrijk dat je je zo verbonden voelt met alles en iedereen, in contact met eigen kernen, hartstikke fijn hoor, maar hoe keert zich dat uit in het dagelijkse leven, wat héb je eraan en kan je daar nou mee, waar zit die "overvloed" dan in, want evengoed verbroken relaties of geen (liefdes)relatie, strubbelingen net als ieder ander, evengoed de nodige minpunten en onvolkomenheden, beperkingen en ballast, uitdagingen en tegenslagen, dus hoezo zou dat een "betere" weg zijn die aanbevelenswaardig is voor anderen om te stimuleren om hetzelfde te gaan bewandelen?!"

(even los van de sterke staaltjes die het idd heeft opgeleverd, deuren die opengingen, bepaalde overvloed die ten deel zijn gevallen: die verbondenheid met jezelf IS onbetaalbaar, onvergelijkbaar, niet te meten in dat soort dingen, of in of je wel of niet een liefdesrelatie met 1 persoon of kringetje personen hebt, misschien wel veel en veel meer mensen raakt of bereikt dan wanneer je dat zou beperken tot de focus op die ene of enkele mensen?
Kritische blik van buitenaf is iha iets goeds, 1 grote spiegel, confrontatie met eigen blinde vlekken, maar niet als je andermans -ook weer eigen- filters gaat aannemen als de "juiste", gaat twijfelen aan puurheid/zuiverheid van je "eigenwijsheid", motieven enz, op een banalere manier interpreteert of zelfs in twijfel trekt, afwijst, be- en veroordeelt, niet meer gelooft in eigen geloofwaardigheid (dwz eigen ervaringen en inzichten) of in het belang daarvan als het gaat om wat dat voor "meerwaarde" heeft opgeleverd voor jezelf danwel anderen, omgeving, maatschappij, wereld, enz?

Die staat itself ís de meerwaarde!
Het bepaalt de blik waarmee je de wereld beziet en hoe de wereld zich aan jou presenteert/ manifesteert.
Het bepaalt in hoeverre je oog/focus hebt én houdt voor al het goede en mooie wat je ten deel valt, ongeacht net als iedereen ook de nodige pech, tegenvallers, hobbels, een ijzersterk geloof en zelfs vertrouwen in hogere bedoelingen/hogere macht/ groter geheel die het goed met je voor heeft, en daar heb ik sterke staaltjes van gezien, idd deuren en kansen die keren, zelfs overvloed..
En het is die staat die bepaalt wat je daarvan "aanneemt" (in goede orde), wat je wel/niet opmerkt en wat je daarmee doet, voor zorgt, zowel met dus al het goede (en zelfs overvloed) wat je "toevalt" als mindere: beide is belangrijk hoe je daarop reageert en mee omgaat!

Mensen die de jackpot winnen hebben daar evenveel uitdaging aan als wat op negatieve manier uit evenwicht haalt!
Bepaalde overvloed kan rusteloos of doelloos maken, hangt ervan af waarin.
In zaken als liefde, vertrouwen, rotsvast geloven in iets kan het niet overvloedig genoeg zijn, zou je zeggen?
En dan bedoel ik geen zelfzuchtige liefde of uitsluitend eigenliefde, of in eigen kunnen en eigen kracht enz, geloof in de zin van religie oid, maar een breder begrip van die begrippen, een "weten".

Zodra je daaraan gaat twijfelen, tegen beter "weten" in, is dat natuurlijk per definitie niet langer rotsvast, val je terug op overtuigingen, waar je in gelooft of anderen in geloven, je eigen oude valkuilen, het ego (of innerlijke criticus of het "behoeftig kind" inside) dat een voet tussen de deur krijgt en kans ziet in dat gat te springen en aan invloed te winnen.

Die opening is er dan al, en daar wil ik toch voor waarschuwen: denk nooit dat je "er bent": een" flow" (aan inzicht, "weten", enz) kan ook een soort "hoogmoed" meebrengen, wees bedacht op dat als je je op hogere tredes van eoa ladder bevindt (of waant) je ook (dieper) kunt vallen, gewoon in dezelfde menselijke modderlagen waar iedereen/menigeen mee te maken krijgt, of je daar nu vlak boven of ver van verwijderd bent.

Soms twijfel ik eraan wat "het juiste" is: lijkt geluk beter/gemakkelijker hand in hand te gaan met veel minder "weten", minder afvragen, minder diepgang, en houvast zoeken van buitenaf, waar je je aan te houden hebt of voor zou kunnen zorgen/inzetten om jezelf als een geslaagd mens te beschouwen/voelen.
Vroeger waren dat (levens)richtijnen van goed en kwaad die religies dicteerden (of God gedicteerd had aan profeten), en overheid, regels van de samenleving" (als die al bestaat, of wat goed en slecht is onveranderlijk zouden zijn), het is veel lastiger om wat er ook gebeurt, onwankelbaar te geloven in innrerlijke richtlijnen, innerlijk geweten, áls je die al kent, kan duiden en onderscheiden.

En tis de vraag ook trouwens of onwankelbaar/ standvastig/ rotsvast niet gelijk staat aan inflexibel, betweter, rigide opvattingen waar niks meer te leren zou zijn, 1 en dezelfde "waarheid" die jij dan toevallig in pacht zou hebben tegenover zovele andere waarheden, waarom zou de eigen"wijsheid" de enig geldende zijn, of De Waarheid zijn?!

Wat ik altijd gepromoot en geloofd heb (en nog, he) dat dat bij iedereen binnenin zit, en vandaaruit aansluiten op/verbonden met een universele(re) bron van kennis/weten, als je die maar weet te vinden, is ontzettend fijn om van jou en anderen, soms na jaren, eenzelfde ervaring of ontwikkeling te horen!
Houd dat vast, onderhoud het, houd vast aan die (rode) lijnen die je met eigen kern(en) en essenties verbinden!
Ik blijf ervan overtuigd dat als je eenmaal in die pure staat bent, er altijd nieuwe "ruis" op de lijn kan komen en een kwestie is van dat tijdig (h)erkennen, opmerken, bijhouden, niet laten oplopen maar jezelf daarvan zsm "verschonen", opruimen, verwerken, en zo zuiver mogelijk zien te houden.

Laat je niet ontmoedigen als eea niet (op elk moment) gaat zoals je zou wensen, blijft dat je je deels dat niet voor het uitkiezen hebt en je je hebt over te geven aan wat het leven/lot/universum oid voor je in petto heeft, en niet veel meer kunt dan (hoe) daarop te reageren, dat is dan de invloed die je zelf hebt, naast andere dingen waar je wel zelf (de volle?) invloed op hebt.
Blijft moeilijk onderscheid te maken hoor, waar je je evt bij neer moet leggen en waar je iets aan kunt veranderen (zelf danwel evt met hulp). Vanuit welke lagen je iets denkt. voelt, handelt enz, is ook niet altijd even duidelijk, dankzij blinde vlekken, eigen normaalwaardes, patronen, enz.
Wat dat betreft kunnen anderen soms de naald vd plaat een tikje geven, eyeopeners triggeren, aan het denken zetten, maar wat daarbinnen zich roert is toch je eigen potentieel. (laat ik zo zeggen: wat er niet in zit kan ook niet aangeraakt/geraakt/ gewekt worden, he).
Dat is toch echt jouw eigen diepgang en ontwikkeling!
Echt mooi om te lezen, dus, en dat je dat komt delen hier, een welkome oppepper en dat kan het topic wel gebruiken momenteel!

Oei, genoeg leesvoer Inwonderland?
(is dan wel geen zaterdagavond, maar toch weer een heel boekwerk )

Dankjewel, ik zie dat als een compliment hoor, fijn dat iemand je soms nog iets hebt aan die lange lappen bespiegelingen en overpeinzingen, ik twijfel al geruime tijd aan de zin ervan, voor mezelf en voor anderen, en of het topic (en forum iha) nog wel een zinvol medium is om dit soort ideeen te ventileren, nog wel behoefte/ interesse in is, is toch aardig wat tijd die erin gaat zitten (zowel schrijven als lezen haha) en of dat niet beter direct in jezelf kunt steken (en ik ook, al is de verhouding inmiddels een wat gezondere mate dan voorheen)..

Het toepassen in eigen leven blijft zooo belangrijk, belangrijker dan het delen van hersenspinsels, he.
Hoe ervaar jij dat dan zelf, kun je eea ook echt gebruiken, al is het voor (omslag in) eigen denken/leefwijzen oid?
Ik put zelf nog altijd inspiratie uit anderen, oa schrijvers (boeken en tijdschriften), maar ook mensen dichtbij uit mijn omgeving en hun ervaringen, hoe zij denken over eea of proberen, afkijken soms dus en dat ze mij ook bij de les kunnen houden, eyeopeners geven, tips, enz