(Alleenzijn en) gelukkig zijn met jezelf, deel VII

Eind 2011 opende Lisanne een topic omdat Lisanne maar niet gelukkig kon worden met zichzelf. Haar eigenwaarde was gebaseerd op de bevestiging die ze kreeg van anderen. In een relatie werd Lisanne afhankelijk en cijferde ze zichzelf weg, als vrijgezel was Lisanne altijd op zoek naar afleiding en naar een potentiële relatie. Na een relatie met een foute man waarin ze zichzelf compleet verloren was wist ze dat er iets moest veranderen, maar hoe?

Inmiddels is dit topic uitgegroeid tot een plek waar mensen hun verhaal kwijt kunnen, maar vooral tot een plek waar men elkaar advies geeft en elkaar helpt om gelukkig(er) te worden. Het topic biedt praktische tips voor een aangenamer leven met jezelf en brengt lotgenoten samen. Het doel van dit topic is niet om de uiterste staat van kijk-mij-alleen-eens-gelukkig-zijn te bereiken.

Iedereen die zich op de een of andere manier verbonden voelt met dit onderwerp is hier welkom, of je nou net ontdekt hebt dat je anderen nodig hebt om je goed te voelen, altijd op zoek bent naar afleiding om maar niet alleen te zijn, al bezig bent om je eigenwaarde in jezelf (terug) te vinden of al helemaal gelukkig met jezelf bent. Eveneens is eenieder welkom die ongelukkig is in een relatie. Iets wat in deel III regelmatig ter sprake kwam.

Let op: dit nieuwe topic is verplaatst naar de Relatiepijler!

Ten eerste omdat er eerder stemmen zijn opgegaan dat je niet per se alleenstaand hoeft te zijn om te streven naar "Gelukkig zijn met jezelf" zodat mensen mét relatie die hun eigen aandeel willen vergroten in gelukkig zijn zich ook welkom voelen. Het is namelijk iets wat een eigen uitdaging is en blijft, met of zonder relatie.
Ten 2e omdat eigen geluk zo onlosmakelijk blijkt samen te hangen met de (alle/allerlei) relaties met andere mensen, en zeker ook liefde en lust (of het ontbreken ervan, of die al dan niet recent voorbij zijn of nog gewenst zijn in de toekomst) de nodige invloed hebben daarop.

De puur eigen invloed is en blijft het "binnenwerk" en dat is waar we elkaar hooguit in kunnen stimuleren, tips, zetjes en aanwijzingen voor kunnen geven en waar nodig in te ondersteunen, betrokkenheid te tonen, andere perspectieven (van buitenaf, van een afstandje) op los te laten, ervaringen te delen, enz.

Uit feedback bleek dat personen het waardevol vinden om de eerste zes delen van het topic te lezen:

Deel I Alleen zijn en gelukkig zijn met jezelf

Deel II Alleen zijn en gelukkig zijn met jezelf - deel 2

Deel III foru ... -3/list_messages/215279/0

Deel IV Alleen zijn en gelukkig zijn met jezelf, deel IV

Deel V- Alleenzijn en gelukkig zijn met jezelf deel V

Deel VI- Alleenzijn en gelukkig zijn met jezelf deel VI vind je hier de link: psyche/alleenzijn-en-gelukkig-zijn-met- ... 1#22183041

Juni 2017 bestaat de literatuurlijst uit de volgende stukken:

Als hij maar gelukkig is – Robin Norwood

De ideale vrouw is een bitch – Sherry Argov

Coach jezelf naar succes – Talene Miedaner

Verslaafd aan liefde – Jan Geurtz (eigenlijk wel alle boeken van hem)

Je kunt je leven helen – Louise L. Hay

Het monsterverbod – Carolien Roodvoets

Liefhebben zonder voorwaarden – Paul Ferrini

De Kracht van het Nu – Eckhart Tolle

Als succes een spel is, dan zijn dit de regels – Cherie Carter-Scott

Als liefde een spel is, dan zijn dit de regels - Cherie Carter- Scott

De zeven spirituele wetten van succes – Deepak Chopra

Superbrein – Deepak Chopra

Emotionele afhankelijkheid - Dr. Rudolf Snel.

Houd me vast - Dr Sue Johnson

Liefdesbang- Hannah Cuppen

Lisanne: bedankt voor het openen van het oorspronkelijke topic! Alhoewel Lisanne minder actief is, is er nog altijd een ‘harde kern’ actief aangevuld met (eveneens welkome) passanten.

nvt

Ik was aan het schrijven en je laatste post niet gelezen.
Natuurlijk begrijp je in die staat niet wat ik schrijf en er zullen zeker ook tegenstrijdigheden in zitten, ik heb ook De Waarheid niet in pacht, ik puzzel ook maar een eind weg, en denk dat ik sommige dingen wel begrijp.
En is vaak filosoferen, dus opeens een andere kant belichten oid, niet dat ik het allemaal zo goed weet, he.

Zo te horen zit je echt diep, en los van dat soort gedachten hier niet mogen op het forum ben je behoorlijk wanhopig en zou ik zeker dat 113 maar raadplegen of een andere spoedhulpdienst of iemand irl die acuut kan voorzien in jou bijstaan zoals echt nodig is nu.

Lees svp niet verder hier en onderneem in je directe omgeving iets wat je enigszins kan helpen, familie, een vriendin die close is?
Blijf nu niet alleen, zoek hulp in welke vorm ook, en dat je je er niet alleen voor voelt staan!

Waarom het voor de ene zoveel zwaarder is en zoveel therapie nodig heeft dan de ander hangt van veel factoren af, zowel wat in aanleg (optimisme of pessimisme) en vroege jeugd hebt meegekregen en meegemaakt als ervaringen daarna.
Dus zowel van je veerkracht (vermogens) als van hoezeer die (al) belast zijn met allerlei ervaringen tot en met nu, de ene heeft meer nare ervaringen uit jeugd en verleden dan andere mensen, en dan kun je hetzelfde (relatie uit, libido, gemis enz) logischerwijs minder goed handellen en is dat veel moeilijker (ondanks therapie) dan voor anderen, bij wie die eigen veerkracht nog hoog is en weinig "schade" heeft opgelopen.

Dat kun je jezelf niet aanrekenen, en het zal idd veel meer energie vergen van jou dan anderen die ook de nodige ellende meemaken of meegemaakt hebben.
De laatste gebeurtenis (relatie uit) is dan hooguit te vergelijken met anderen, maar hoe diepe kraters dat slaat niet, of dat je al redelijk op het randje van de bodem stond en anderen niet, dat geeft natuurlijk wel verschillende uitgangspunten voor omgaan en verwerken van wat je op je bord krijgt.

Ook daarin heeft vergelijken dus geen enkele zin: voor jou is het loeizwaar en heb je geen andere optie dan dat op je te nemen en professionele hulp in te roepen om je te helpen die zware last te dragen. En jou te helpen hoe die zware last te leren/kunnen verminderen , ook al zal dat idd de nodige kracht en energie vergen (om daaraan te "werken", ik heb wat moeite met dat "aan jezelf werken" omdat werken voor sommigen al iets negatiefs heeft, al incalculeert dat dat harde werken voornamelijk energie vérgt, terwijl het ook veel energie kan opleveren (na een tijdje, de boel enorm kan verlichten als je je kunt bevrijden van (een deel) van die last alleen al).

Zoek svp NU hulp! blijf niet alleen, ook al gaat het ene moment wel en andere moment niet.

Daar doe je goed aan.
Wie weet is het al fijn om je verhaal kwijt te kunnen daar.
Ben zo zelf ook weg, maak het jezelf maar zoveel mogelijk comfortabel, bel straks de chinees om te bezorgen als dat kan, ff lief zijn voor jezelf nu.

Sterkte!

Is het stom dat ik brutaalweg een kort berichtje heb gestuurd via via naar de man met wie ik laatst (vond ik althans) zo leuk ff gesproken heb, alleen maar om (gemeend) waardering uit te spreken en succesvolle beurs te wensen (en de beste wensen voor 2018)?
(Weet niet of het op de juiste plek aankomt haha en heb er verder geen bedoelingen tot contact oid mee en dat heb ik er ook bij gezet).
Terplekke niet behoorlijk afgerond omdat ik eerst ff weg ging en daarna hij weg was, misschien was ie het wel zat haha, en ik bleef best wat langer weg, dacht ie dat ik niet meer terugkwam, kan ook nog.
Maakt ook niks uit, ik zat op mijn praatstoel had zin in een praatje, was een interessante persoonlijkheid en ik neem aan dat elk mens het leuk vindt als je dat hardop kan waarderen.
(en daar niks achter zoekt, ik bedoel daar niks anders mee dan er staat).

Hopelijk tref ik zo'n type man vaker, geeneens als potentiele lover oid, maar mensen m/v met een bepaalde diepgang zijn altijd welkom om toe te voegen aan mijn kennissenkring.
Maar ja, zoiets kan ook anders uitgelegd worden, dat is dan maar zo, ik weet mijn eigen intenties tenslotte en ik zit ook zeker niet verlegen om gezelschap oid (maar dat weet iemand die je niet kent natuurlijk niet).

Anyway, tis beter dan een klacht indienen, haha en nu eenmaal verstuurd dus toch niet meer terug te draaien

Nu de deur uit.
Tis een gladde mengelmoes van sneeuw en water buiten, heb mijn sneeuwlaarzen aan, hopelijk is het niet te glad om te lopen en een stukje auto te rijden..
Zou vandaag naar mijn moeder gaan, maar uitgesteld vanwege het weer en niet de weg op als het niet echt hoéft.
Nu dooit het volgens mij allemaal weg.



Hopelijk voel je je iets beter inmiddels, Maca?

Huilen is altijd goed, fijn dat je er kalm van werd en ff geappt hebt met ex.
Hopelijk slaap je goed, dat kan ook een stuk schelen.

Het was hier slecht te lopen, pff, elke stap uitkijken en dooiende sneeuw waar je gewoon een paar centimeter in (water) wegzakte. Het beste kon je lopen over waar nog sneeuw lag, dan had ik tenminste nog wat grip.
Aan de kanten van de wegen waren dikke lagen sneeuw met pekel waar je toch doorheen moet bij het oversteken en op de weg zelf vond ik lopen gevaarlijker want dan is het toch gladde drab.

Ook met mijn (net gewaxte) laarzen waren natte en koude voeten niet te voorkomen, hopelijk worden ze er niet lelijk van, ben er net zo blij mee!

Meteen een frisse neus gehaald dus, tussen de (lichte) regen door.
Voor je het weet kom je anders op zulke natte zondagen met onbegaanbare wegen en stoepen helemaal niet buiten en daar waak ik voor.
Nog mazzel dat het niet opvriest.
Morgen nog een staartje van dit weer?

Ik vind sneeuw alleen leuk als het blijft liggen, en er lag zeker wel zo'n 10 cm vanmiddag, maar niet als die dan vrij snel alweer smelt maar niet weg kan (stroomt niet weg naar de putten, zoals bij regen).

Macarinata, dat is lief, je laatste post.
Ik denk dat je meer herkenning en support vindt op de psychepijler ipv dit topic.

Dat komt denk ik doordat er genoeg topics zijn die gaan over recent einde van relatie, en nog helemaal aan het begin staan van de heftige fase van rauw liefdesverdriet, gemis, eenzaamheid, afvragen wat er verkeerd ging, nog met een open wond/krater slaat in zelfvertrouwen en eigenwaarde, een"waar heb ik dit aan verdiend"-gevoel, enz.

Dit ene topic is eigenlijk bedoeld voor mensen die al (lang) úit die fase zijn, die niet langer denken in het "verdienmodel", en "waarom overkomt mij dit, waarom heb ik weer pech en anderen geluk?" en een wanhopige, verontwaardigde/verongelijkte fase is van "ik heb toch ook recht op liefde en geluk, wanneer krijg ik eens een keer wat ik verdien?".

Maria Montessori zag er iets goeds in als kinderen die ouder en verder waren met hun leerstof andere kinderen zouden helpen daarbij (dus bijv groep 6,7,8 in 1 klas). Daar zouden ze zelf ook eea van leren: win-win voor iedereen.

Emotioneel gezien (en dat zul jij ook meemaken als jij die omslag ook gaat maken, na deze eerste rouwfase), zit je nu in een slachtofferdenken, zelfmedelijden, en diep in wat Jan Geurtz noemt "je laag van het negatieve geloof".
Negatief geloof in jezelf en/of je toekomst, wat je waard bent, of je ooit krijgt wat je vindt dat je verdient of waard bent of recht op hebt, net als "ieder ander".

Je zult merken dat het leven zo niet in elkaar zit: niémand krijgt wat ie verdient of verdiend heeft, er is nergens een recht op geluk of waar je dat vandaan zou kunnen halen, en jezelf vergelijken met anderen, waarbij jij er "slechter" vanaf komt, versterkt alleen maar dat idee/verwachting dat voor iedereen vroeg of laat een geschikte/passende partner opduikt.
Ook als je zelf een heel positief geloof over jezelf hebt (eigenwaarde, zelfvertrouwen) is dat geen gouden regel, dat er dan "vanzelf" wel een blijvertje in de schoot geworpen wordt oid, en dan nog lang en gelukkig zult oud worden met diegene, een gezin en alles wat daarbij komt kijken. Helaas.

De meesten hier zijn een andere kant in geslagen, en zijn al langere tijd bezig om zich te richten op hun eigen vermogens (en beletsels) om zich gelukkig te voelen, en laten dat juist niet -of niet langer- afhangen van de liefde van een partner.
En andersom hun ongelukkig voelen ook niet (langer) van gebrek of gemis aan een partner of dat de liefde over is met een ex.

Het zou voor hun een "terugval" in hun denken en voelen zijn als ze zich weer gaan inleven in die rol, want empathie houdt in dat je meedenkt en meevoelt met een ander en diens positie, maar schrijvers hier hebben die rol/situatie juist bewust verlaten en achter zich gelaten en wíllen zich niet meer verplaatsen in doemdenken, negatieve geloof, en of je iets wel/niet ergens aan verdiend hebt, vergelijken met anderen die het al dan niet beter doen/meer of beter hebben enz.


Ik merk dat dit topic vaker mensen aantrekt die net uit een relatie komen en in die eerste rouwfase en aan zichzelf twijfelend hier terecht komen, in de hoop op troost, dat zetje in de goede richting of tips hoe uit een dal te klimmen.

De "blijvers" zijn allemaal vastbesloten hun gelukkig of ongelukkig zijn niet (langer) op te hangen aan een ander (ex/ partner) of anderen, maar en ook zichzelf niet aan te rekenen of zelfmedelijden, maar met zelfcompassie zich bezig te gaan houden met wat ze zélf kunnen doen en zélf aan invloed daarop hebben.
Die hebben soms met heel veel moeite zichzelf uit dat soort wanhoop/hoop en allerlei denk-voel-patronen weten los te maken en er de schouders onder gezet om die te vervangen door andere, en in oplossingen te denken ipv vastzitten in het probleem/ wrok/ diepe wanhoop en ongeloof, het is niet eerlijk/ waarom ik, enz.
Het leven ís niet eerlijk, niemand heeft dat ooit gezegd ook, niet iedereen krijgt het even erg voor de kiezen of gaat alles vanzelf voor de wind, het is roeien met de riemen die je hebt, dat geldt voor allemaal. Stoppen met geloven dat het eerlijk verdeeld is en naar wat je verdiend hebt of niet, is een eerste (grote) stap: je eigen verwachtingen bijstellen naar de realiteit zoals het nu is.

Jij geeft aan in therapie geweest te zijn voor vanalles en dat heeft blijkbaar geen houvast gegeven, of niet blijvend, om een ommezwaai te maken (of niet nu het nog zo'n verse wond is).
Hier weet iedereen zo onderhand dat je die houvast niet buiten jezelf (zowel dus niet bij een geliefde als familie, vriendinnen of forum) kúnt zoeken, ieders eigen proces en timing is, en leken niet geschikt zijn om iemand van de bodem vandaan te trekken.
Daar zijn professionals voor.
Hier beinvloedt het mensen teveel die -al dan niet recent- zelf die ommezwaai uit eigen eerdere dal gemaakt hebben en niet terug willen naar het punt van daarvoor, als het om eigen emoties gaat of die van anderen meelezen, die daaraan herinneren.

Ze hebben juist geleerd om dichtbij zichzelf te blijven en niet naar anderen te kijken, zich daar niet aan te meten of vergelijken en klagen niet hoe slecht ze bedeeld zijn door het leven, omdat ze zichzelf daar doodongelukkig mee hóuden. Ze hebben een soort besluit genomen om wat er (nog) over was aan lichtpuntjes te gaan volgen, en inmiddels (na eigen "gevechten" met zichzelf en hun diepere lagen) een fijner richting gevonden van de focus op wat er allemaal wél van betekenis en waarde is in hun bestaan, aan zichzelf, en waardering en dankbaarheid daarvoor.
En sommigen zijn niet langer zozeer bezig met hun eigenwaarde (zichzelf of anderen be/veroordelen, recht op wat ze zich waard voelen en/of anderen niet zien, heen en weer tussen "ik ben meer waard dan dat" of andersom "ik zal het wel niet waard zijn, wat mankeert er aan mij dat ik dat niet heb/krijg).

Hoe dan ook is het ene een "spiraal naar beneden": door verwijt of zelfverwijt enz ga je je alleen maar ellendiger voelen.
(geldt ook voor emoties als spijt, schaamte en schuldgevoelens, angst voor een toekomstig scenario, of vastzitten in verleden, en alles wat je daar gevangen in houdt).
Het andere is een spiraal naar boven en ik hoop van harte dat je die stap binnenkort weet te maken, als de eerste primitieve lading van verdriet er eenmaal uit is (vooral veel huilen en oprecht verdriet toelaten, zodat zelfcompassie opstaat ipv zelfmedelijden!).
Pas dan kun je van een afstandje gaan kijken (of mbv ja, toch weer een professional, die die afstand al heeft en je daarbij kan helpen).

Je hebt gelijk in 1 ding: het is nooit "af, je bent nooit klaar met dat "werken aan jezelf", het is een continu proces, er blijven altijd zowel aangename als ongewenste onaangename emoties en gebeurtenissen voorbij komen op je weg.
Dat geldt voor iedereen, en ik snap heel goed dat je bij dat idee al "op" en moe(deloos) kunt zijn, als je dat als een zeer moeilijke opgave beschouwt en de energie niet voor lijkt te hebben.

Toch ligt daar je kracht, dat je accepteert dat je nooit klaar bent met ontwikkelen, altijd blijft groeien, uitgetest zult worden, blijft leren door levenservaringen (fijne en mindere), en je het van je eigen liefde en veerkracht moet hebben om jóuw specifieke leven, achtergrond en toekomst zo hoog mogelijk te zien te krijgen (net als spierkracht) door oefening (moeite, aandacht, gebruiken van die veerkracht) om die in goede conditie te houden.
Zodat je al die hobbels uit verleden, heden en toekomst zeker weet dat je die vermogens op peil hebt en zult kúnnen nemen: dat aan jezelf laten zien, geeft moed en hoop voor je eigen toekomst en op jezelf kunnen rekenen.

Er zijn er meer hier op het topic die zowel op eigen kracht als mbv cursussen en therapieen die moeite dus in zichzelf steken, ipv wachten of hopen dat een ander (partner) dat met zijn liefde, geduld en kracht oplost of compenseert.
Dat kán namelijk niet.

Het is dus toch zaak om die (veer)kracht in jezélf aan te spreken, en als dat niet lukt, jezelf opnieuw te gunnen om jezelf een professioneel handje te laten helpen daarbij.
Dat is allang geen teken van onvermogen meer, om daar hulp bij te krijgen.
Die hulp zal doorgaans niet slechts bestaan uit een troostende arm om je heen, je hand vasthouden en met je meegaan in je wanhoop, verdriet en ongenoegens, maar ook je "blinde vlekken" (eigen overtuigingen geloof en normaalwaarden) bloot leggen, omdat je die van binnenuit meestal niet kan zien (lees hier ipv je "men": dat geldt voor iedereen namelijk, daarom is het ook zo lastig om in je eentje jezelf objectief te kunnen bezien en jezelf te kennen incl eigen blinde vlekken en gebieden in jezelf waar je liever niet in afdaalt, zoals je eigen schaduwkanten, die ook iedereen heeft maar niet iedereen dezelfde verzameling negatieve ervaringen, emoties en eigenschappen).

Een hobbel of zelfs hele berg aan oude (onverwerkte) en verse "negatieve" emoties, waar ook verongelijktheid, wrok,teleurstelling, woede, wraak, schaamte, schuldgevoel en alle andere negatieve geloof over jezelf en wat je "waard bent", angsten en onzekerheden, minpunten en ga zo maar door, zijn bij elkaar verzameld in die schaduwkant/laag van jezelf.
Daar moet je jezelf niet mee vereenzelvigen, of door laten overwoekeren, het is "maar" een laag (zoals een ui lagen heeft) en niet wie je bént. Je bevindt je daar momenteel dan in, en het is een hele stap om dat in te zien.

In elk geval is dat verre van wie je in de kern (en potentie) bent, en ver van eigenliefde en liefde vandaan.
Ook een partner "kiezen" (bewust dus) op geschiktheid" of gewoon om maar een partner en reltie te hebben of niet langer alleen te willen zijn, of om toch maar dat plaatje van gezin te willen "hebben" is "op waarde schatten/verwachten" en niet uit diepe liefde voor en van elkaar.

En dat laatste is waar het om draait: die kern van liefde die jij in jezelf hebt, en nu niet bij kunt komen, niet voelt.
Het is geen eigenliefde die jij nu voelt, en vandaaruit liefdevolle verbinding met een ander kunnen hebben.
Het is "wanhopig behoeftig" (en dat kennen wij ook allemaal, tenminste hier spreek ik denk ik niet alleen voor mezelf).
Dat is een andere laag dan de menselijke (voor ieder mens dus) behoefte aan liefdevolle verbindingen met anderen, waaronder diepe intieme "geliefden-liefde" en/of willen meemaken van een gezinsleven, liefde van en voor kinderen voelen en delen enz.

De weg van liefde en eigenliefde kun je alleen maar bewust gaan zoeken, beslissen dat je dat iig probéért en beseft dat dat vanuit waar jij je nu bevindt niet vanzelf gaat en ook niet gemakkelijk is.
Het kost moed, geduld, moeite, tijd en bewuste aandacht, en dat is ook het voordeel van professionele hulp daarbij (ipv opgave): het is een helpende hand zoeken, omdat dat gewoon mag en kan en een teken is dat je die moeite en liefde voor jezelf over hebt, ook al ben je "moeite doen" moe en zat.
Het voelt al zoveel beter als je die weg aan het zoeken bent, ipv blijven op dat kruispunt waar je het allemaal ff niet meer weet.

Je mág gewoon al die 4 richtingen proberen, als je gelooft dat 1 daarvan voor jou het "juiste pad" is.
Dan loop je maar een paar keer in rondjes, of een stuk terug weer naar datzelfde kruispunt, zolang je daar dan niet weer diezelfde weg kiest waarvan je al weet dat het daar weer uit komt, en een andere weg probeert, ben je iig uit die impasse van blijven waar je zit (het kruispunt), en bij de pakken neer te blijven zitten.
Want daar knap je al van op, van iig probéren, je weg vervolgen, genoeg om jezelf geven om die liefde en moeite in jezelf te stoppen, als waar je nu bent in je bestaan je niet geluk en tevredenheid en plezier/stralend zijn brengt.

En ieder hier is (hopelijk) met eigen proces bezig en dat heeft absoluut voorrang op anderen bijstaan, net als het vliegtuig: eerst zorgen voor zelf een zuurstofmasker en dan pas anderen (kunnen) helpen er 1 om te doen.

Je had denk ik meer steun, medeleven en troost verwacht van dit topic.
Mensen die al in hun eigen richting bezig zijn zijn zich ook van bewust dat ze allereerst dáár hun moeite in steken, zichzelf "schoon" houden van invloeden van buitenaf, en pas kunnen "helpen" als ze zelf sterk verankerd zijn in hun eigenliefde, veerkracht, positieve geloof en wat ze daarvan willen en kunnen inzetten voor een ander (oprapen, zetje geven, bemoedigen en aanmoedigen/stimuleren).

Specifiek is dit topic bedoeld voor mensen die elkáár daarin tips kunnen geven, over en weer, en dus al in dezelfde richting/proces bezig zíjn, van het positieve geloof wat overheerst en dat ze zelf dat aangrijpen om hun bestaan, geluk en voldoening te verbeteren voor zover dat in eigen handen ligt (hóe je reageert op hobbels en obstakels, jezelf opraapt en verder loopt) ieder in eigen tempo weliswaar, eigen inzichten en wat hun geholpen heeft delen, en weten wat ze zich kunnen veroorloven aan hulp en bijstand voor een ander daar nog naast.

Je vindt meer aandacht bij mensen die in eenzelfde fase zitten (van verse wond likken en opkrabbelen) en ook volop worstelen daarmee. Als men hier had gedacht "laat maar, ik ben er klaar mee, met het leventje zoals het nu gaat, zo hoeft het van mij niet", dan waren ze niet gekomen met zichzelf waar ze nu zijn.

Dit kun je beschouwen als een topic over geloven in wat er wélis en kan, mogelijk is, lichtpuntjes en (bagage) verlichten (minder zwaar), licht op zelf weer met liefdevolle blik vol vertrouwen naar zichzelf, situatie en toekomst te kunnen kijken, waarderend en dankbaar te zijn voor alles wat (nu) goed en fijn is, en de verbondenheid met mensen dieren en dingen op te zoeken, ipv zich neerleggen bij dat dat er niet (genoeg) is of dat je die niet kunt voelen.

Ik merk dat het topic herhaaldelijk vastloopt als het niet gaat over dat positieve geloof en tips om eea "lichter" te maken, want dat is wat mensen hier hopen te vinden en te delen met elkaar.
Het is anders om anderen die met hetzelfde bezig zijn te stimleren of vooruit te helpen dmv tips (hoezij het zelf kunnen, of eens te proberen wat bij hun "werkt"/ heeft geholpen) dan iemand "oprapen" en overeind zien te houden, wat energie kost, die niet iedereen zich kan veroorloven om in een ander te steken ipv zichzelf.

Dat geldt ook voor mij!
Ik heb het hier vaker gezegd: ook ik krijg de nodige invloed (van jaren) van anderen mee, en dat doet een aanslag op mijn veerkracht, als ik die niet allereerst voor mezelf op peil houd en die moeite meer in anderen steek dan in mezelf.

Ik heb die behoefte om te schrijven niet meer, dat er vooral eea uit moet, als ik zoveel info van anderen naar binnen laat gaan, ik moet dat zelf zeer beperken, wil het een "gezonde mate" blijven.
Ik heb veel veerkracht, empathie, tijd om moeite in te steken, maar die is niet bedoeld om alsmaar weg te geven om anderen te inspireren of te helpen, en zeker niet te "redden", als ik niet in de gaten houd dat als ik die te weinig in mezelf steek, het me net zo hard onderuit haalt als ieder ander: ik ben geen uitzondering daarop.

Een handje op weg of een stukje verder helpen of "redden", ik denk dat dat het verschil is en waarom er weinig op jouw posts gereageerd is (en topic weer doodloopt).
Dat eerste kan prima, als dat gelijkwaardig, wederzijds zo'n beetje over en weer is, men zich hier aan elkaar optrekt.
Dat tweede hebben we allemaal wel afgeleerd, doet teveel beroep op andermans veerkracht, en vergt dat die ander die richting al ingeslagen is, zelf heel graag wil, en in gelooft dat dat kan (en dat je dat zelf kan!)

We zoeken hier allemaal inspiratie, moed, energie en aandacht om op die positieve ingeslagen weg te blíjven, want we blijven allemaal uitgedaagd en uitgetest worden met positieve en negatieve (eigen) levenservaringen, en dat is al uitdaging genoeg soms, blijvend dus, en het maakt veel uit voor het vasthouden aan dat positieve geloof, om "wat je inneemt" aan nieuws,gebeurtenissen, info enz van anderen en hun ervaringen, stemmingen en gemoedstoestanden.

Dit is een van de weinige topics met die positieve insteek en geloof in eigen kunnen en eigen invloed voor zover die reeel is, in te zetten voor wat beter kan in eigen bestaan en daar een positieve wending aan te kunnen geven, op (die eigen) gebieden die die inzet kunnen gebruiken.
Ook al lijkt de belastbaarheid misschien relatief groot, bij mensen die lekker in eigen vel zitten, ook die belastbaarheid is eindig en broos, als het gaat om wat je aan anderen besteedt/weggeeft.
Het is ieders eigen verantwoordelijkheid namelijk ook wat je met die energie doet en om dat zelf op peil te houden, niet weg te laten stromen/lekken naar anderen, en steeds zelf te moeten bijtanken, dat kan hooguit als je zelf "overloopt" en ruim genoeg over houdt voor jezelf of diep verbonden bent met die "oneindige bron" in jezelf en die verbinding goed en sterk is en zo houdt.

Reden voor mij iig om (veel) minder hier te schrijven, moet zelf mijn veerkracht en belastbaarheid op peil zien te houden.
Ik moet ook uitkijken wat ik inneem (tegenwoordig), ben niet meer in de positie dat ik "overloop" aan energie, en om daar weer te zijn moet ik nog altijd achterstallig onderhoud plegen bij mezelf.

Zelf inspiratie zoeken (oa in mezelf en eigen kracht), beoefenen en blijven beoefenen..

Laat ik het zo zeggen: ik heb me niet aan mijn eigen "adviezen" en eigenwijsheid gehouden: in de loop van de jaren heb ik op dit forum (wat overwegend een verzameling problemen, ego-denken, enz is) veel en veel te veel verdiept (ingeleefd, meegedacht in) andermans problemen en issues.
Juist (aanleg/levenservaring) mensen met groot empathisch vermogen reageren in het brein met dezelfde emoties alsof je het zelf beleeft.
Als je al geen eigen issues zou hebben, is het al belangrijk om die van anderen niet in die mate op te zoeken of mee te (willen) beleven en dat kon oa door (beroep) op die eigen veerkracht. Misschien blijf je het daardoor ook enigszins oefenen (gebruiken) en in stand houden, maar dat gaat niet langer op als dat een overmaat is aan wat je leest, hoort, ziet, (niet alleen op het nieuws en actualiteiten) en daarnaast zelf ook de nodige zorgen hebt irl qua gesteldheid en gezondheid van geliefden en die van jezelf enz.

Dat stond natuurlijk totáál niet in verhouding en op een enkeling na nauwelijks (wederzijdse) uitwisseling meer (ook hier niet).
Veel eenrichtingsverkeer.
Kan ze op 1 hand tellen (en in het bijzonder ééntje) die mij inspireerde en ook langzamerhand van dit topic of hele forum vertrokken zijn.

Ik heb ooit de tv uit mijn leven gegooid vanwege de overmaat aan ellende, wereldproblemen, soaps en oppervlakkigheid, reclame en passiviteit die televisie meebracht. Zonde om daar mijn tijd aan te verspillen en paste niet in mijn ontwikkeling en behoefte aan diepgang.

Wat je inneemt aan ellende, drama, boodschappen van (social) media enz over "succesvol zijn" en oppervlakkige doelstellingen die geluk zouden horen te brengen, moet je je erg bewust van zijn (en blijven), hoe dat ongemerkt kan optellen en invloed krijgt op je eigen stemming, geloof en gesteldheid.

Naast Happinez en boeken enzo die de andere weg bewandelen heb ik recent de televisie weer geaktiveerd zelfs, en kijk nu soms een hoognodige feelgoodfilm, alleen al als tegenwicht voor die overdosis aan problemen waar ik me aan blootstel zodra je willekeurig topic hier opent.
Of soms ff de oppervlakkige vrolijkheid van kennissen, humor en zelfspot.
Soms diepere fijne gesprekken met mijn meest geliefden (kinderen en ex, mijn moeder, zus, schoonzus, nichtje en sommige vrienden met wie je de diepte in kunt en zowel kunt lachen als huilen en min of meer hetzelfde nastreven) en wederzijds om elkaar geven en met elkaar meeleven.

Het heeft diepe indruk gemaakt dat er iig 1 was die erorm met míj heeft meegeleefd terwijl die genoeg aan eigen hoofd had, en zich dat tegelijkertijd eigenlijk niet kon permitteren.
En zo nog een paar mensen die mij hier geinspireerd hebben, en andersom, min of meer van het toneel (hier) verdwenen zijn en ik mee begaan ben, maar ook min of meer aan mijn aandacht ontsnapt zijn (niet dat ik niet aan ze denk, en hopelijk weten ze dat wel, ik heb soms een probleem met de prioriteit leggen waar die hoort te liggen, en dat goed te verdelen, net als verdeling over eigen leven & issues, als over dat van anderen, wat nog weleens uit verhouding raakt of is geraakt.

Aan iedereen dus dringende oproep: blijf jezelf voeden met positieve info, met waar je in gelooft en de richting en instellingen waarvan je wéét dat die de juiste is, je vooruit helpt, bijdraagt aan voldoening en in contact staan met je eigen vermogens om jezelf en anderen lief te hebben!
En dat dat blijvend onderhoud vergt in een wereld die daar heel anders over denkt of geeneens weet van heeft, niet van bewust is!

En het is niet genoeg om te weten wie en wat jouw lichtpuntjes zijn, maar die ook te blijven waarderen en dankbaar voor te voelen, hardop zelfs, en dáár je aandacht en focus op te houden, nooit vanzelfsprekend te nemen.

Zo hebben ex en ik eergisteren nog uitgesproken van elkaar te houden, hoe bijzonder is dat, ik ben nooit gestopt daarin te geloven (ook niet toen dat helemaal afwezig, leeg en "op" leek).
Dat wil niet zeggen dat we overal over op 1 lijn zitten of met elkaar eens zijn, en ook niet dat we "geliefden" zijn of ooit nog zullen worden, want dat is niet zo en willen we ook helemaal niet, het is goed zoals het is.
LIefde en zorgzaamheid van buitenaf is top, en staat los van die van jezelf voor jezelf.
Het tovert een gebrekkige band met jezelf niet opeens goed, en dat weten we hier allemaal inmiddels maar al te goed: dat is iets wat je zelf alleen maar kunt doen, opzoeken, aktiveren, repareren waar nodig, beschadigingen herstellen waar mogelijk, liefde, zorgzaamheid en mededogen blijven beoefenen, zowel naar jezelf toe als naar buiten toe.

Jezelf op orde en "schoon" zien te houden is een beter streven dan hopen dat je verschoond blijft van drama en tegenslag, want dat laatste is niet reeel.
En jezelf zo mogelijk blijven omringen met mensen met eenzelfde insteek en die het goed voor hebben met jou en jij met hun.
De ander liefhebben zoals jezelf is niet altijd makkelijk: betekent zowel niet de ander méér liefhebben dan jezelf, en ook niet minder dan jezelf.
Dat is nog een hele kunst!

Ben onverminderd bezig mezelf en alles wat me waardevol is aandacht te geven.
Forum is ff niet meer die uitlaatklep die het eerst was, voor mij, ik mis eea, en daar moet ik naar luisteren, moet mezelf nog steeds bewust stimuleren om nieuwe manieren uit te proberen, te ontdekken, om zelf niet in patronen te verstrikken (want dat blijft een valkuil, ook als je weet welke goed voor je zijn en welke niet of niet meer eenzelfde doel/effect/ waarde hebben).
Blijven afvragen: wat draagt het bij en wat ondermijnt die eigen vermogens en veerkracht?
Zoek ik het lichte en het licht (letterlijk en figuurlijk) nog op, waar wíl ik me in verdiepen en mijn brein en lijf enz mee bezig laten zijn?
Is dat gerelateerd aan wie ik in de kern ben of niet, houd ik me nog met de essenties bezig (of met gewoontes?) en in de gezonde mate?

En dat is ook zo.
Dus goed teken dat je aan het aanpakken bent, kerstboom aan het opzetten, weer willen genieten, en dat je er iets van wat wil maken voor jezelf.
That's the spirit! (een heel wat optimistischer insteek dan vd week, dus een grote stap voorwaarts als je het mij vraagt)

Ik heb 2 kleine boompjes dit jaar, die nog in de gang klaar staan, ga ik morgen versieren.
Meestal vlak voor de kerstvakantie, maar nu gingen de boompjes zo hard, dat ze overal uitverkocht raakten.
Blijkbaar steeds meer een run op nog dezelfde dag dat de Sint vertrokken is.
Elk jaar ruzie met de lichtjes, en altijd lukt het toch weer en ben ik blij met het resultaat (en blijft hier wel veel langer staan ook, als anderen die van hun alweer ruim zat zijn).

Heb je al plannen voor kerst om naar uit te kijken?
Succes met optuigen (of is het al klaar intussen?)

Als ik voor mezelf spreek dan was/is forum ook om bezig te zijn met bepaalde diepgang en inzicht (in -anderen/mijzelf- zien. Inkijkjes dus in elkaars diepten, universele gemeenschappelijke essenties, leren van anderen en wat zich afspeelt in hun innerlijk).
En dat heb je met sommige mensen irl ook, zij het niet dagelijks en lang niet met iedereen (en dat hoeft ook niet).

Laat ik zo zeggen: altijd met diepgang bezig zijn is ook niet gezond: er is ook een dagelijks leven waarin je je manifesteert en die diepere gronden wel of niet tot uitdrukking te laten komen wat je daarmee doét, in de praktijk gebruikt (of als drijfveer onder dagelijkse bestaan, bezigheden en relaties daarin).

Alles wat ik schrijf is zowat herhaling en weet ik zelf onderhand wel, het is juist fijn -zoals gisteren met vriendin 1 op 1 hier te eten- om eea van háár (enthousiaste) ervaringen, (levens)instellingen, dromen, teleurstelligen, worstelingen en inzichten mee te krijgen, wat haar "bezielt", in het leven staat, soortgelijke dingen aanpakt en de nodige herkenning over en weer, maar ook verschillend over denken en waar ik niet bij stil zou staan of zou bedenken (vanwege normaalwaarden en blinde vlekken) maar verfrissend vind om met andermans blik naar te kijken. En met de nodige humor en luchtigheid, lichtvoetigheid, dat helpt oa om jezelf niet al te serieus te nemen!

Itt een andere indruk (qua minder, maar (te) lange stukken) heb ik niet veel behoefte/drang meer om te ventileren (vanuit mijzelf naar buiten wil). Zeker niet aktief vanuit het niks, zonder wisselwerking, dat is zelf mij teveel monoloog

Ben beetje forumburnout, geloof ik..
Vaak te moe voor, en word er ook moe van, haha en toch triggert iets dan om te schrijven en eenmaal bezig zo, dat er een heel filosofisch afdwalen op volgt.

Maar de kerstboompjes zijn opgetuigd!
Dit jaar 2 kleintjes: 1 voor het raam en 1 in de kamer, echt een liefje, maatje kleiner dan anders, en met alleen de mooiste oude kerstballen erin, zilveren huisjes met sneeuw, vogeltjes met pluimstaart, zelfs een mini-droomvanger, een (warm) wit-zilveren slingertje met veel minilichtjes. Een dotje om te zien.
Die voor het raam een smaller exemplaar met stoffen engelpopje als piek bovenin en witte sneeuwballampjes, ook zilver en wit.
Ik was er maar net op tijd bij met die boompjes, alles ging al in de uitverkoop!
Buiten ook lichtjes bij de voordeur.

Beneden is het klaar, ziet er top uit, heb zelfs (hopelijk blijvend) een "technisch" euvel verholpen wat erg storend zou zijn (geklok van afvoer) en nu alleen nog wat verfspullen, tegels enzo weghalen.
Eigen etages misschien voor de kerst nog gordijnen en bankhoes wassen, sotfzuiger erdoor en 3 taarten bakken voor de kerstdagen, 1 voor middagje naar mijn moeder en 1 voor avond naar exschoonfamilie, 1 taart op bestelling en dan vind ik het wel ff best.
Buiten ziet het er ook prima uit, bladervrij en zelfs de auto blinkt.
En dan lekker bezinnen, zoals elk jaar rond deze "donkere dagen", terugkijken op afgelopen jaar en plannen maken voor komend jaar, wat anders/ beter kan

Southpark herontdekt, blijft een briljante serie!

Vandaag een mager zonnetje buiten, rustig weer, weinig wind, heerlijk, dus maar eens een wandelingetje maken straks.

Daisy!

Ja, dat is een van mijn voornemens: meer aandacht irl voor mijn forumvriendinnen, zeker nu de pb niet werkt!

Ik heb zeker veel zin om met je af te spreken en bij te kletsen, zo te horen gaat het niet helemaal over rozen, en doe je er vanalles aan om dat te herstellen, dat doe je goed.

Met mijn moeder gaat het relatief goed, dwz ouderdomskwalen die de bewegingsvrijheid behoorlijk beperken, zwak hart intussen, maar ze redt zich met de nodige hulp nog prima min of meer zelfstandig en leeft bij de dag.

Ik had met dochter en schoonzoon in het buitenland kunnen zijn nu, maar heb ff andere prioriteiten, verbouwing (en inrichting) hakt altijd meer in je budget dan je denkt. En dan heb ik nog een uiterst kundige zoon!
En ik ga oa graag naar (schoon)familie, niet alleen met kerst natuurlijk, en we hechten ook niet aan gedekte tafels enzo, houden dat eenvoudig, en toch houd ik dat er graag in, zijn kleine traditietjes die ik (na jaren niet) toch erg waarderen kan (en zij ook blijkbaar)

Kerstavond nichtje (en inmiddels tevens close vriendin) naar mij. Die heeft geen ouders meer en gaat plaatsvervangend op weg naar haar broer ook langs mijn moeder, die ze ook gewoon mam noemt

Mijn moeder zelf geeft er niks (meer) om, een dag als alle anderen, en vindt het gewoon altijd fijn als je komt, ongeacht welke dag.
Wie er welke dag komt hangt af van ook anderen hun plannen en (ex)partners en hun families, is een stuk ingewikkelder geworden, haha, maar is meestal verdeeld over beide dagen, dat is ook het minst vermoeiend voor mijn moeder, want teveel tegelijk trekt ze niet meer.

Met mij zijn gangetje, even in een impasse, vlak voor drukke tijd aanbreekt vanaf volgende maand met de agenda vullen voor komend seizoen.
Hoewel ik deze rustige periode ook goed kon gebruiken ben ik ook op zoek naar extra werk, gewoon alleen al omdat het me goed doet en ik er zin in heb.
Zoals je weet ben ik graag buiten (de vier muren van eigen huis) en liever met een nuttig en vervullend doel dan uit vermaak of anderen te vervelen op het forum

Hoe gaat het met jouw moeder en haar gezondheid?
Doe haar vooral de hartelijke groeten!
En wij spreken snel na kerst af, die staat!

Ja, verbouwing is klaar, hoor!
Nu eigen huissie, hutje en werk en mijzelf wat de aandacht vraagt en krijgt

Houd je taai, meissie, we praten snel bij!

Nini, welkom en leuk om te lezen dat je het hele topic gelezen hebt (best een klus, haha, en dan hebben we het nog niet over die eerste delen die helaas volgens het forum niet meer bestaan. Daar stonden zeer waardevolle uitwisselingen en verhalen in van de beginschrijvers, baal ik van dat de vernieuwingen dat allemaal weggegooid hebben.
Gelukkig heb ik eea eerder al gekopieerd naar eigen pc, maar je snapt dat mijn schijf zou crashen als ik dat allemaal had moeten opslaan met die lange teksten ).

Het boek zal veel inzicht kunnen brengen, ik blijf het een topper vinden!
Heb gisteren zelf 2x "Coach jezelf naar succes" gekocht, die geef ik altijd cadeau (kost maar € 8, en is zo'n positieve en praktische benadering van hoe het ook/wél kan, dat blijft een aanradertje, als je eraan toe bent om niet langer in problemen te duiken, en in aktie te komen om richting (nieuwe) mogelijkheden en kansen (aantrekken) te gaan denken.

Net als je huis is het eigenlijk een continu opruimproces in jezelf: repareren/herstellen of weggooien wat kapot/beschadigd is, niks laten opstapelen (wordt een berg waar je tegenop ziet), onderhouden en bijhouden
Het lijkt zo eenvoudig en dat is het eigenlijk ook.
Als het eenmaal een berg is geworden dan elke dag iéts doen, stap voor stap kom je er ook!
Blijven gebruiken waar je (al) sterk in bent, en ofwel waar je minder goed in bent alsnog leren/oefenen óf uitbesteden (dat vind ik een goede: je hoéft niet alles zelf te doen en te kunnen, en altijd maar nuttig bezig te zijn! En dat mogen heel wat calvinistisch ingestelde hollandse kaaskoppen eens gaan loslaten.

In de Psychologie (magazine) een verhaal van een psychiater met oa "je mág ook gewoon eens ongelukkig zijn".
En dat is ook zo: het streven naar altijd blij en happy zijn is irreeel, een onhaalbaar doel, waar men zich dan "mislukt" over kan voelen als dat "niet lukt". Ieder mens maakt eea mee, ook mindere dingen. Dan is een optimistische instelling zeer meegenomen en dat betekent niet altijd maar positief (moeten) doen of blijven, wel de moed erin kunnen houden in mindere tijden!