Als een ouder komt te overlijden

auroraatje dinsdag 9 juli 2024 om 13:04

Ik ben zo bang voor het moment dat ik 1 of beide ouders kwijtraak. Ik kan me een leven zonder hen niet voorstellen. Maar mijn ouders worden inmiddels ook een dagje ouder en ik weet dat het ooit gaat gebeuren.

Hoe ga je door als het zo ver is?

S7rin dinsdag 9 juli 2024 om 13:56

MaanZon schreef: ↑
09-07-2024 13:54
Heel raar, maar soms ben ik nu (45 jaar) 'blij' dat ik dat gehad heb, en het niet nog een keer mee hoef te maken.
Ik ben mijn leven zonder ouders al zo lang gewend dat ik niet meer beter weet, en als iemand, voor mijn idee al 'op leeftijd' het heeft over zijn/haar ouders, dan kan ik helemaal een verbaasd gevoel hebben dat een ouder iemand zelfs nog ouders heeft.

Dit is heel herkenbaar!

Disclaimer: ik heb een mannelijk brein.

auroraatje dinsdag 9 juli 2024 om 13:59

Irregular_Choice schreef: ↑
09-07-2024 13:56
Ik denk hier de laatste tijd ook veel over na. Heb vorig jaar mijn laatste opa verloren en toen kwam het besef dat nu de generatie van mijn ouders de volgende is. Ik kan me geen leven zonder hem voorstellen, maar die tijd gaat wel ooit komen. Bijkomend nadeel is nog dat ze in het buitenland wonen en daar willen blijven. Mijn vader is wat ouder dan mijn moeder en ik maak me wel zorgen over hoe het moet als hij weg valt. Mijn moeder zie ik niet alleen daar blijven, maar wat komt er allemaal bij kijken om haar weer naar Nederland te krijgen, het huis daar, een uitvaart daar, hoe moet dat allemaal. Daar denk ik de laatste tijd wel veel over na en heb geen idee hoe het allemaal zal gaan
Verder heb ik het soms ook ineens moeilijk als ik besef dat ik zelf ooit ga. Nooit bang voor geweest, maar het besef dat ik waarschijnlijk mijn dochter ga vergeten grijpt me aan. Dat je gewoon ineens niks meer weet als je dood gaat, dat je geen besef hebt dan meer ofzo. En dat ik dan dus ook nooit meer aan mijn dochter kan denken, daar moet ik niet teveel over nadenken.

Dit is heel herkenbaar. Die gedachte dat er niks is na de dood, dat is gewoon ook niet voor te stellen.

canis-felis dinsdag 9 juli 2024 om 14:00

auroraatje schreef: ↑
09-07-2024 13:39
Ja, ik heb precies hetzelfde. Het lijkt wel alsof alle leuke dingen (trouwen, kinderen krijgen etc) achter me liggen en er nu alleen nog vervelende dingen gaan gebeuren

Misschien zit je in een wat lastiger fase in je leven om leuke dingen op te zoeken? Ook gezien je andere topic.

Ik ben nooit getrouwd, heb geen kinderen (wil ik niet). Ben al gewend om meer mijn eigen plan te trekken, dat maakt het misschien wat eenvoudiger. Ik trek mijn eigen plan, deels samen met mijn vriend (die wel kinderen heeft) en vind het fijn om daarbij me regelmatig ook te onttrekken aan de sores en ellende in de wereld waar ik me vooral machteloos over voel. De natuur opzoeken, leuke festivalletjes, ik start na de zomer in een koorproject etc etc. En ik ben een tijdje zoekende geweest qua werk en heb een andere baan gezocht waarin ik minder verdien maar niet opbrand.

Enkele jaren geleden ben ik mijn vader verloren, hij was net zeventig. Deels zat de mogelijkheid in mijn achterhoofd gezien zijn leefwijze, anderzijds zijn zíjn ouders behoorlijk oud geworden. Mijn ouders waren al lang gescheiden, dus mijn moeder had geen rol, al heb ik met haar wel gepraat tijdens het ziekbed en hoe ik mijn vader kon steunen. Verder heb ik siblings. Wat fijn was voor het regelen en deels voor de emoties. Aan de andere kant hebben we onze jeugd best anders ervaren en heb ik nog steeds de neiging hen uit de wind te houden. Ik vond het een moeilijke tijd, maar ja, je moet inderdaad ook gewoon door met het dagelijks leven met werk, kinderen etc. Wat ook wel weer kan afleiden.

Ik kan heel Nederland inmiddels horen zuchten.

Anoniem_66f106c43d63f dinsdag 9 juli 2024 om 14:01

auroraatje schreef: ↑
09-07-2024 13:55
Dat bespreken van dingen hebben we de afgelopen jaren inderdaad al heel veel gedaan. Er zijn geen dingen waarvan ik me nu bewust ben dat ik zo nog niet met ze heb besproken. Dat is wel een heel fijn gevoel. Maar ik kan me er nog niks bij voorstellen dat ik ze niet meer zou kunnen bellen of langsgaan als er iets nieuws in mijn leven opdoet (zowel positief als negatief).

Dat is ook heel onwerkelijk. Ik heb dat ook. Dat ik mijn vader even wil bellen of iets vragen over vroeger , of dat ik iets op tv zie dat hij interessant zou hebben gewonden en denk 'even pap appen'. Dat is heel onwerkelijk dat dat niet meer kan.

canis-felis dinsdag 9 juli 2024 om 14:04

auroraatje schreef: ↑
09-07-2024 13:43
Ik heb net slecht nieuws gekregen over een van mijn ouders, dus daar komt momenteel ook dat paniekerige een beetje vandaan. Dat zakt waarschijnlijk wel weer (het is niet alsof er vandaag iemand doodgaat, al weet je dat natuurlijk nooit zeker) Maar het drukt me wel even met de neus op de feiten

Ah, maar dat gevoel - hoe moeilijk ook - mag er toch ook zijn. Sterkte!

Ik kan heel Nederland inmiddels horen zuchten.

Anoniem_66f106c43d63f dinsdag 9 juli 2024 om 14:09

En wat mij ook heel erg hielp, is erkennen dat ik veel verdriet had en dat dat er ook mocht zijn. Dus niet doen alsof er niks aan de hand is, maar erkennen dat je veel verdriet hebt, dat je weliswaar naar je werk moet en andere verplichtingen had, maar dat je weet dat je ' s avonds je verdriet kan laten gaan. Dus je huilbui uitstellen.

Dat hielp mij heel erg.

MissUnderstood dinsdag 9 juli 2024 om 14:12

Sky schreef: ↑
09-07-2024 14:01
Dat is ook heel onwerkelijk. Ik heb dat ook. Dat ik mijn vader even wil bellen of iets vragen over vroeger , of dat ik iets op tv zie dat hij interessant zou hebben gewonden en denk 'even pap appen'. Dat is heel onwerkelijk dat dat niet meer kan.

Ja, dat herken ik wel. Mijn beide ouders zijn overleden en ik was enig kind, dus word soms geconfronteerd dat ik ik iets niet meer weet en dat aan niemand kan navragen. En dat is dan even heel raar, en soms ook verdrietig. En toch gaat het leven dan "gewoon" weer door.

Anoniem_672891f52a6de dinsdag 9 juli 2024 om 14:25

auroraatje schreef: ↑
09-07-2024 13:55
Dat bespreken van dingen hebben we de afgelopen jaren inderdaad al heel veel gedaan. Er zijn geen dingen waarvan ik me nu bewust ben dat ik zo nog niet met ze heb besproken. Dat is wel een heel fijn gevoel. Maar ik kan me er nog niks bij voorstellen dat ik ze niet meer zou kunnen bellen of langsgaan als er iets nieuws in mijn leven opdoet (zowel positief als negatief).

Dat is ook klote. Mijn moeders as en haar foto staan hier op de kast, ik brand elke avond een kaarsje voor haar en klets ik even tegen haar foto.
Hoe vaak ik, nu nog, na ruim een jaar, gedacht heb "even mama bellen"... Het voelt heel leeg dat dat niet meer kan. Ik zou haar zo graag vertellen dat het goed met me gaat.
Want sinds zij overleden is, gaat het opmerkelijk goed in mijn leven. Ik ben ervan overtuigd dat zij een beetje "stuurt" van boven.

Wat mij trouwens geholpen heeft, is dat we voor haar dood veel gepraat hebben. Op een luchtige manier, zo van "als ik dood ben, kom ik bij je spoken".
En ik was bij haar toen ze ging, en ik mocht helpen bij het afleggen, en heb haar uitvaart georganiseerd precies naar haar wensen.
Dat ik dat nog voor haar heb mogen doen, heeft zeker geholpen bij de verwerking. Net als het delen van herinneringen met mijn zus.

Myrthe1973 dinsdag 9 juli 2024 om 14:31

Geniet van de tijd die je nu met je ouders hebt en maak nog veel mooie herinneringen samen!

In de afgelopen 5 maanden ben ik mijn beide ouders verloren. Mijn moeder (77) na een kort ziekbed van 2 dagen, mijn vader (76) een week geleden plotseling aan een aneurysma.

Eigenlijk is mijn ervaring dat niets je hierop kan voorbereiden. Maar dat je door moet, met het leven, in mijn geval ook met mijn gezin, met dingen regelen, ook al is het gemis immens. We hebben bij beide ouders een heel mooi afscheid gehad (gisteren van mijn vader). Als het je overkomt, wees dan vooral lief voor jezelf en geef jezelf de kans om te rouwen.

Anoniem_672891f52a6de dinsdag 9 juli 2024 om 14:33

Myrthe1973 schreef: ↑
09-07-2024 14:31
Geniet van de tijd die je nu met je ouders hebt en maak nog veel mooie herinneringen samen!

In de afgelopen 5 maanden ben ik mijn beide ouders verloren. Mijn moeder (77) na een kort ziekbed van 2 dagen, mijn vader (76) een week geleden plotseling aan een aneurysma.

Eigenlijk is mijn ervaring dat niets je hierop kan voorbereiden. Maar dat je door moet, met het leven, in mijn geval ook met mijn gezin, met dingen regelen, ook al is het gemis immens. We hebben bij beide ouders een heel mooi afscheid gehad (gisteren van mijn vader). Als het je overkomt, wees dan vooral lief voor jezelf en geef jezelf de kans om te rouwen.

auroraatje dinsdag 9 juli 2024 om 14:35

Myrthe1973 schreef: ↑
09-07-2024 14:31
Geniet van de tijd die je nu met je ouders hebt en maak nog veel mooie herinneringen samen!

In de afgelopen 5 maanden ben ik mijn beide ouders verloren. Mijn moeder (77) na een kort ziekbed van 2 dagen, mijn vader (76) een week geleden plotseling aan een aneurysma.

Eigenlijk is mijn ervaring dat niets je hierop kan voorbereiden. Maar dat je door moet, met het leven, in mijn geval ook met mijn gezin, met dingen regelen, ook al is het gemis immens. We hebben bij beide ouders een heel mooi afscheid gehad (gisteren van mijn vader). Als het je overkomt, wees dan vooral lief voor jezelf en geef jezelf de kans om te rouwen.

Gecondoleerd

Anoniem_6710e50b17f91 dinsdag 9 juli 2024 om 14:40

dianaf schreef: ↑
09-07-2024 13:15
Dat is moeilijk te voorspellen TO, want het is typisch zoiets dat je vaak pas weet als je het meemaakt. Want elke ervaring is anders.

Want je weet niet wat de omstandigheden tzt zijn. Bijvoorbeeld de omstandigheden waaronder je ouder overlijdt, is het onverwachts, is het een lang ziekbed, is het een kort ziekbed, is je ouder echt helemaal klaar met het leven.
Maar ook jouw omstandigheden, zoals hoe zit je in je vel, op welk punt in je leven bevind je je, heb je tijd om er mij stil te staan, wat voor persoon ben je.
En ook: hoe is jullie band op dat moment, hoe zijn de omstandigheden in jullie relatie in de periode voor het overlijden.

Daarnaast is het ook niet zo, dat je bij elk overlijden op dezelfde manier reageert. Een ander persoon, andere omstandigheden en jij bent ook weer op een ander punt in je leven.

Mijn ouders leven allebei nog, maar als ik kijk naar het overlijden van de grootouders die ik goed kende, reageerde ik niet op dezelfde manier. Bij mijn oma was het onverwachts en dat kwam best aan, maar van het overlijden van mijn opa had ik meer last, ondanks dat het verwacht was en het ook gewoon het beste was (hij was dement). De omstandigheden waren gewoon zo anders.

Wat ik wel belangrijk vind, is om nu fijne herinneringen te maken met de mensen die belangrijk voor je zijn.

Mooi geschreven , heel belangrijk idd:)

Anoniem_6710e50b17f91 dinsdag 9 juli 2024 om 14:42

Myrthe1973 schreef: ↑
09-07-2024 14:31
Geniet van de tijd die je nu met je ouders hebt en maak nog veel mooie herinneringen samen!

In de afgelopen 5 maanden ben ik mijn beide ouders verloren. Mijn moeder (77) na een kort ziekbed van 2 dagen, mijn vader (76) een week geleden plotseling aan een aneurysma.

Eigenlijk is mijn ervaring dat niets je hierop kan voorbereiden. Maar dat je door moet, met het leven, in mijn geval ook met mijn gezin, met dingen regelen, ook al is het gemis immens. We hebben bij beide ouders een heel mooi afscheid gehad (gisteren van mijn vader). Als het je overkomt, wees dan vooral lief voor jezelf en geef jezelf de kans om te rouwen.

Gecondoleerd

dianaf dinsdag 9 juli 2024 om 15:06

auroraatje schreef: ↑
09-07-2024 13:55
Dat bespreken van dingen hebben we de afgelopen jaren inderdaad al heel veel gedaan. Er zijn geen dingen waarvan ik me nu bewust ben dat ik zo nog niet met ze heb besproken. Dat is wel een heel fijn gevoel. Maar ik kan me er nog niks bij voorstellen dat ik ze niet meer zou kunnen bellen of langsgaan als er iets nieuws in mijn leven opdoet (zowel positief als negatief).

Dat is ook raar. Maar dat is helaas niet beperkt tot bijvoorbeeld je ouders. Ik woon niet meer in de buurt, maar vroeger ging ik dan langs bij mijn ouders, sibling en ook bv mijn peetouders of een oud-buurvrouw. Die laatsten zijn weggevallen en nog altijd voelt dit heel raar, er mist ook gewoon iets.

Als klagen telde als werk, dan had mijn ex zich ook moeiteloos een Mercedes kunnen veroorloven.

zzonnetje dinsdag 9 juli 2024 om 15:08

Mijn vader overleed toen hij 47 jaar (1988) was. Ik was toen 20. Ja dan ben je meteen volwassen en weet je dat heel veel dingen die je normaal als mijlpaal met je beide ouders deelt nu niet meer. Bijna 2 jaar geleden is mijn moeder overleden.... Dit is was met een heel dubbel gevoel. Geen ouder meer maar het leven was een lijdensweg dus....

zzonnetje wijzigde dit bericht op 09-07-2024 15:10

1.03% gewijzigd

Baggal dinsdag 9 juli 2024 om 15:08

Door ademen - beetje bij beetje en stapje voor stapje.

Mijn vader is ernstig ziek - al jaren en ik hou er altijd rekening mee dat ik ooit dat telefoontje krijg (het is een wonder dat hij er überhaupt nog is). Ik denk mij in dat het ergens ook een opluchting zal zijn - ook voor mijn moeder. Mijn ma ‘s ouders zijn al jaren overleden. Mijn schoonmoeder overleed in 2016.

Myrthe: gecondoleerd

baggal wijzigde dit bericht op 09-07-2024 15:12

5.08% gewijzigd

A lie doesn't become truth, wrong doesn't become right, and evil doesn't become good, just because it's accepted by a majority.

MaanZon dinsdag 9 juli 2024 om 15:12

auroraatje schreef: ↑
09-07-2024 13:59
Dit is heel herkenbaar. Die gedachte dat er niks is na de dood, dat is gewoon ook niet voor te stellen.

Dat vind ik juist wel een fijn idee.
Ik 'zocht' eerder soms toch wel naar het 'hiernamaals' of een teken dat mijn ouders nog bij me zijn ofzo, maar dat kwam bij mij niet.
Nu vind ik het fijn om te weten dat het leven ook gewoon een keer stopt (ligt er natuurlijk aan wat je overtuiging is).
Ik moet er zelf ook niet aan denken dat er een hiernamaals is.
Ik vind het leven hartstikke leuk, maar er mag ook wel een keer ergens echt een eind aan zitten.

maanzon wijzigde dit bericht op 09-07-2024 15:13

0.16% gewijzigd

chrisjoh dinsdag 9 juli 2024 om 15:12

Het ligt er aan hoe oud je zelf bent .het ligt er aan hoe oud je ouders zijn .of ze op n leeftijd zijn dat ze klaar zijn met het leven .
Mijn beide ouders zijn 86 jaar geworden .ze hadden van mij ook 100 mogen worden maar ze kregen te maken met n verdriet dat ze niet aankonden. Mijn oudste broer overleed toen hoefde het voor hun niet meer .mijn vader is n jaar later van verdriet gestorven en mijn moeder is gelijk dement geworden en heeft nooit meer een wooord over mijn broer gezegd .als iemand er al over begon, praatte ze er gelijk overheen .
Volgens mij was het voor haar n overlevingsmodus . Niet lang daarna is ook zij overleden .natuurlijk had ik verdriet .maar het was ook goed het was klaar.

Am ende wird alles gut.und wen es nicht gut ist .ist es nicht das ende .

MaanZon dinsdag 9 juli 2024 om 15:13

S7rin schreef: ↑
09-07-2024 13:56
Dit is heel herkenbaar!

Ja? Ik kan het soms echt gek vinden als iemand van bv 65 jaar nog een vader en/of moeder heeft, kan ik helemaal verbaasd over zijn, al snap ik in theorie natuurlijk dat dat best kan.

canis-felis dinsdag 9 juli 2024 om 15:48

Myrthe, mijn medeleven

Wat bijzonder (positief) dat je hier jouw ervaring komt delen. Ik wens je heel veel sterkte de komende tijd.

Ik kan heel Nederland inmiddels horen zuchten.

Tulpje22 dinsdag 9 juli 2024 om 16:01

auroraatje schreef: ↑
09-07-2024 13:40
Ik ben 38 en heb nog steeds die gedachte dat ik alleen maar zou huilen eerlijk gezegd

Als het zover is zal je zien dat je dat wel aankunt. Ik ben van ongeveer jouw leeftijd. Mijn vader is 5 jaar terug overleden. Ik vond het ziekbed wel echt heftig. Ook omdat mn moeder het er zo zwaar mee had. En gewoon, dat hele proces. Het overlijden was natuurlijk erg verdrietig, begrafenis vond ik heftig en het eerste jaar denk je bijna aan niks anders en is het ook verdrietig om je moeder verdrietig te zien uiteraard. Maar daarna ging het eerlijk gezegd prima. Ging goed met mn moeder en zelf heb ik ook mn gezin, mn werk, mn bezigheden. Het is nu echt wel wat naar de achtergrond gegaan. En dat is niet pas na 5 jaar zo hoor, veel eerder al.

Ik zou proberen me er nu niet te druk om te maken. Je weet dat iedereen een keer overlijdt. Je mag blij zijn dat je ouders nog leven en al een mooie leeftijd hebben gehaald. Natuurlijk zal er veel verdriet zijn maar je bent ook oud genoeg om zelf verder te gaan.

nlies dinsdag 9 juli 2024 om 16:06

auroraatje schreef: ↑
09-07-2024 13:40
Ik ben 38 en heb nog steeds die gedachte dat ik alleen maar zou huilen eerlijk gezegd

Och, ik hoorde mijn vader ooit zeggen dat hij heel verbaasd was, dat een collega van hem heel nuchter kon vertellen dat zijn vader een week eerder was overleden. Hoe kan hij dan? Dat lukt mij nooit, dacht hij toen. Om er achter te komen toen hij in datzelfde schuitje zat, hij het wel kon. (ik denk dat hij toen niet veel ouder was dan jij)
En denk aan het gezegde: Een mens lijdt het meest, door het lijden dat hij vreest. . Ieder samenzijn met je ouders hoeft geen Memento Mori te zijn, vier het leven, Mar het kan ook geen kwaad het er af en toe over te hebben

De waarheid is dat iedereen zomaar wat probeert

Teeejamo dinsdag 9 juli 2024 om 16:07

Hier ben ik ook veel mee bezig. Mijn vader is 3,5 jaar geleden overleden. Dat was veel minder heftig dan ik van tevoren dacht. Er was echt wel verdriet maar er was voornamelijk heel veel liefde en dankbaarheid voor wie hij was. Mijn vader was niet erg gezond maar hij had in theorie nog tien jaar kunnen leven volgens zijn artsen. Dus het kwam toch wel onverwacht.
In de week na zijn overlijden heb ik in zijn huis geslapen en heb me ondergedompeld in zijn spulletjes en het was een prachtige tijd met mooie herinneringen. Na de uitvaart heb ik heel lang gedacht dat de klap nog wel zou komen, maar die kwam niet. Het was gewoon goed zo.

Maar als ik eraan denk dat mijn moeder ook ooit dood gaat word ik echt heeel verdrietig. Ik heb het gevoel dat ik niet zonder haar kan. Terwijl dat onzin is. We wonen zelfs niet eens in hetzelfde land. Toch is ons contact en onze band heel erg close. Het idee dat ik dan geen vangnet meer heb is echt bijna ondraaglijk. En ik heb ook geen broers en zussen dus niemand meer om over mijn jeugd te praten.

Rooss4.0 dinsdag 9 juli 2024 om 16:10

Als je ouders doodgaan komt gewoon de zon weer op en zet je je ene been gewoon weer voor de andere. Klinkt als dooddoeners maar het is wel de harde realiteit. Mijn vader is al een hele poos geleden overleden, ik was jongvolwassen toen hij totaal onverwacht stierf. Dat was best even pittig want ik heb geen afscheid kunnen nemen en ik had niet zo'n beste band met hem. Juist als de band lastig is is afscheid nemen ook lastig... elke dag meer had het verschil uit kunnen maken immers.

Mijn moeder is nog best jong, nog geen 80, maar als zij sterft is het goed. Met haar heb ik een geweldige band, altijd al gehad en ik wil niet zonder haar maar een dag meer of minder maakt niet uit, we weten toch wel dat we van elkaar houden en elkaar hierna terugzien. Ik zal verdrietig zijn, ik zal haar missen maar vooral zal ik dat koesteren wat we ooit hadden en ze zal altijd een zeer grote plek bewonen in mijn hart. In die zin ben ik het eens met het cliché "iemand is pas echt dood als niemand meer aan hem denkt".

...

Teeejamo dinsdag 9 juli 2024 om 16:10

nlies schreef: ↑
09-07-2024 16:06

En denk aan het gezegde: Een mens lijdt het meest, door het lijden dat hij vreest.

Zo mooi dit. Mijn vader had altijd van dit soort oneliners. Deze heeft hij ook vaak tegen me gezegd.

ik moet vaak denken aan een zin uit dat mooie liedje van Maaike Ouboter:
"En ik zoek je in alles om me heen."

Ik doe dat ook echt. Ik zie zo vaak iets van mijn vader terug in andere mensen.
Iemand met dezelfde blik, een bekend loopje, een zelfde soort grijns of zoals hierboven opmerkingen die hij vaak maakte.
Mooi vind ik dat.

Actieve topics