Relaties
alle pijlers
Als een ouder komt te overlijden
dinsdag 9 juli 2024 om 13:04
woensdag 10 juli 2024 om 15:59
Sky schreef: ↑10-07-2024 15:56Dat weet ik niet, ik ben geen expert, alleen ervaringsdeskunige.Mijn 4 opa's en oma's zijn ook al lang overleden en bij 3 van de 4 was ik nauwelijks verdrietig. Bij één oma wel, maar daar heb ik niet echt last van gehad. Ik was toen niet echt in de rouw, maar miste haar wel erg.
Bij mijn vader was ik echt heel erg verdrietig, maar ook opgelucht omdat hij lange tijd ziek was.
Maar ga er maar van uit dat je heel erg verdrietig bent en dat je leven even op zijn kop staat. Je moet veel regelen, de spullen moeten worden uitgezocht, daar had ik heel veel last van. Ik voelde me zo enorm verdrietig en schuldig dat wij zijn kleding, boeken en spullen hebben weggedaan waar hij zo trots op was. Daar was ik erg verdrietig over en nog steeds kan ik daar wel om huilen, maar je kunt simpoelweg niet alle spullen bewaren van een ouder die overlijdt. We hebben het wel naar een goed doel gedaan, dus het is allemaal goed terecht gekomen, maar ik vond het heel verdrietig om dat te moeten doen.
Maar je zult ook zien dat je snel weer in het gewone ritme zit en dat je afleiding zult hebben aan dingen. De hele dag op de bank liggen huilen wordt niemand gelukkig van.
Ik was zelf ook niet zo heel verdrietig bij mijn opa en oma. Maar ik wist niet zeker of dat gangbaar is of dat ik daarin wat afwijk qua emoties
woensdag 10 juli 2024 om 16:08
auroraatje schreef: ↑10-07-2024 15:59Ik was zelf ook niet zo heel verdrietig bij mijn opa en oma. Maar ik wist niet zeker of dat gangbaar is of dat ik daarin wat afwijk qua emoties
Maar er is toch geen norm? Als jij niet verdrietig bent om het verlies van je opa en oma, ben je het niet. Wat niet betekent dat je niet om ze gaf.
Jij doet het op jouw manier, een ander op zijn of haar manier.
Ikzelf merkte heel duidelijk verschil tussen het verlies van mijn opa's en oma's en mijn vader. Het verlies van mijn vader deed letterlijk zeer in mijn lichaam. Ik was daar echt kapot van.
woensdag 10 juli 2024 om 17:04
Ik vond het dan wel heftig om vrijwel alle spullen van mijn ouders weg te doen (mijn moeder moest vanwege Alzheimer naar een verpleegtehuis vrijwel direct nadat mijn vader overleden was), want het ging allemaal zo snel en ze hadden 38 jaar in dat huis gewoond en ik had er ook een aantal jaar gewoond en dat was allemaal raar. Maar ik heb me niet schuldig gevoeld. Zij hebben die spullen gebruikt, ze hebben ze niet voor mij of mijn broer gekocht. Ze zijn gebruikt in hun leven. Ik heb een 2-tal verhuisdozen aan spullen meegenomen naar mijn eigen huis. Ik heb nog nooit gedacht had ik maar meer bewaard. Na een half jaar heb ik van die dozen nog een deel weggegooid juist. Daar kon ik toen met voldoende afstand naar kijken. Uit oogpunt van opgebruiken van spullen vond ik het wel lastig, maar geen schuldgevoel naar mijn vader of moeder toe.
woensdag 10 juli 2024 om 17:07
Op jouw leeftijd was ik beide ouders al kwijt. Vreselijk maar het leven gaat gewoon door. En er zijn genoeg leuke dingen die de moeite waard zijn.auroraatje schreef: ↑09-07-2024 13:40Ik ben 38 en heb nog steeds die gedachte dat ik alleen maar zou huilen eerlijk gezegd
Nu ben ik 50, 5 jaar jonger dan mijn moeder was toen ze overleed. En dat vind ik wel weer erg moeilijk. Straks ben ik er over 5 jaar ook niet meer
woensdag 10 juli 2024 om 17:13
De spullen wegdoen vond ik echt heel erg. Mijn moeder had zoveel beeldjes, poppen, beren, bakjes. Alles met zorg uitgekozen maar geen spullen waar een kringloop of wie dan ook op zit te wachten. We hebben er allemaal wat uit gekozen en de rest weg gegooid. Ik heb ook alle vakantiesouveniers terug die ik haar heb gegeven. We zijn nu ook op vakantie en ik heb al zoveel gezien wat zij leuk had gevonden. Loop ik weer met vochtige ogen door zo’n kitschzaakje, net of ik het ontroerend mooi vind.Sky schreef: ↑10-07-2024 15:56Dat weet ik niet, ik ben geen expert, alleen ervaringsdeskunige.
Bij mijn vader was ik echt heel erg verdrietig, maar ook opgelucht omdat hij lange tijd ziek was.
Maar ga er maar van uit dat je heel erg verdrietig bent en dat je leven even op zijn kop staat. Je moet veel regelen, de spullen moeten worden uitgezocht, daar had ik heel veel last van. Ik voelde me zo enorm verdrietig en schuldig dat wij zijn kleding, boeken en spullen hebben weggedaan waar hij zo trots op was. Daar was ik erg verdrietig over en nog steeds kan ik daar wel om huilen, maar je kunt simpoelweg niet alle spullen bewaren van een ouder die overlijdt. We hebben het wel naar een goed doel gedaan, dus het is allemaal goed terecht gekomen, maar ik vond het heel verdrietig om dat te moeten doen.
Maar je zult ook zien dat je snel weer in het gewone ritme zit en dat je afleiding zult hebben aan dingen. De hele dag op de bank liggen huilen wordt niemand gelukkig van.
woensdag 10 juli 2024 om 17:16
Ik ga het nog heel moeilijk krijgen met spullen uitzoeken en weg doen. Net zoals ik het loodzwaar vind om nu over de bankrekeningen van mijn moeder te gaan en daar de betalingen van te doen. Terwijl ik haar geldzaken al regelde voelt dit toch heel anders. Het kan niet anders maar het voelt alsof ik dit niet hoor te doen, het was van haar.
woensdag 10 juli 2024 om 17:21
Amarilis schreef: ↑10-07-2024 17:07Op jouw leeftijd was ik beide ouders al kwijt. Vreselijk maar het leven gaat gewoon door. En er zijn genoeg leuke dingen die de moeite waard zijn.
Nu ben ik 50, 5 jaar jonger dan mijn moeder was toen ze overleed. En dat vind ik wel weer erg moeilijk. Straks ben ik er over 5 jaar ook niet meer
Dit is een angst die heel veel kinderen van jong overleden ouders hebben.. dat jij niet ouder zal worden dan je ouder. Mijn vriend heeft er zelfs EMDR voor gehad, en dat hielp wel. Inmiddels is hij gelukkig ‘de leeftijd’ voorbij. Sterkte!
woensdag 10 juli 2024 om 17:22
Ouders zijn onderdeel van je identiteit, staan veel dichterbij je. En partners in het heden ook.auroraatje schreef: ↑10-07-2024 15:31Geldt dit vooral voor ouders en partners of ook bijvoorbeeld voor grootouders?
Want ik merk dat ik mijn opa en oma toch best wel goed door die rouwperiode ben gekomen, dat het dusdanig is gesleten dat ik het geen rouw meer zou durven noemen.
woensdag 10 juli 2024 om 17:39
auroraatje schreef: ↑10-07-2024 17:34Qua spullen uitzoeken zijn mijn ouders daar zelf al erg mee bezig. Ze willen misschien kleiner gaan wonen. Maar hebben inderdaad wel veel spullen ook.
Dat is mooi! Zijn mijn ouders ook al mee bezig. Willen nog niet kleiner wonen maar wel met warme hand spullen weggeven.
Mijn moeder kocht bij de kringloop een ovenschaal zodat mijn zus nu alvast gebruik kan maken van de schaal die zij zo mooi vindt. En andere dingen geven ze weg omdat ze best zonder kunnen.
woensdag 10 juli 2024 om 17:53
Het ging bij mij stap voor stap....eerst verdrietig en later wordt het gemis onderdeel van mijn leven. Het gemis zit in de belangrijke mijlpalen zoals geboortes, huwelijken en bij kleine dingetjes dat je eigen herinneringen vervagen en je niet kan navragen hoe het vroeger was.
Ik ben vrij rationeel...overlijden hoort bij het leven. Ik heb meer moeite met de mogelijke weg er naar toe: ziekbed mantelzorg, onrealistische verwachtingen etc.
Maar het overlijden van een ouder hoort bij de lijn der verwachting. Ik heb ze lief, maar ik ben niet iemand die helemaal van slag raakt. Maar dat ligt ook aan mijn opvoeding en karakter.
Rouwen doe je op je eigen wijze en er is geen goed of fout.
Ik ben vrij rationeel...overlijden hoort bij het leven. Ik heb meer moeite met de mogelijke weg er naar toe: ziekbed mantelzorg, onrealistische verwachtingen etc.
Maar het overlijden van een ouder hoort bij de lijn der verwachting. Ik heb ze lief, maar ik ben niet iemand die helemaal van slag raakt. Maar dat ligt ook aan mijn opvoeding en karakter.
Rouwen doe je op je eigen wijze en er is geen goed of fout.
woensdag 10 juli 2024 om 18:09
Ik heb ook jaren tegen die leeftijd aan lopen hikken. "Nog .. jaar, dan ben ik ouder dan mijn moeder." Maar toen puntje bij paaltje kwam, bleek er daarna juist een een last van mijn schouders te vallen. Sindsdien maakt het hele ouder worden mij ook helemaal niks meer uit.Amarilis schreef: ↑10-07-2024 17:07Op jouw leeftijd was ik beide ouders al kwijt. Vreselijk maar het leven gaat gewoon door. En er zijn genoeg leuke dingen die de moeite waard zijn.
Nu ben ik 50, 5 jaar jonger dan mijn moeder was toen ze overleed. En dat vind ik wel weer erg moeilijk. Straks ben ik er over 5 jaar ook niet meer
Disclaimer: ik heb een mannelijk brein.
woensdag 10 juli 2024 om 18:45
Poeh, ja. En dat ik de uitgaven van mijn ouder kon zien en de patronen daarin (de slijter). Dat het een tijdje 'beter' leek te gaan en toen weer toenam. Vrij specifiek, maar ook los daarvan zie je toch ineens veel. Dat voelde verdrietig, confronterend en ongepast. Mijn andere ouder leeft 'volgens het boekje', dus daar zal dat - mocht het weer voorvallen - anders zijn.yellowpino schreef: ↑10-07-2024 17:16Ik ga het nog heel moeilijk krijgen met spullen uitzoeken en weg doen. Net zoals ik het loodzwaar vind om nu over de bankrekeningen van mijn moeder te gaan en daar de betalingen van te doen. Terwijl ik haar geldzaken al regelde voelt dit toch heel anders. Het kan niet anders maar het voelt alsof ik dit niet hoor te doen, het was van haar.
Ik kan heel Nederland inmiddels horen zuchten.
woensdag 10 juli 2024 om 18:47
Bij mijn vriend merk ik het ook wel een beetje, nu 'de leeftijd' dichterbij komt.S7rin schreef: ↑10-07-2024 18:09Ik heb ook jaren tegen die leeftijd aan lopen hikken. "Nog .. jaar, dan ben ik ouder dan mijn moeder." Maar toen puntje bij paaltje kwam, bleek er daarna juist een een last van mijn schouders te vallen. Sindsdien maakt het hele ouder worden mij ook helemaal niks meer uit.
Ik kan heel Nederland inmiddels horen zuchten.
woensdag 10 juli 2024 om 19:08
Ik ben mijn dierbare moeder op vrij jonge leeftijd verloren en kan dus uit ervaring zeggen dat er een oerkracht los komt. Hoewel het persoonlijk is, sta je de eerste tijd op standje overlevingsmodus en langzaam maar zeker ga je richting de acceptatie modus en je leven erop aanpassen.
De pijn en het verdriet worden minder. Het gemis wordt groter en zal altijd blijven. Mijn moeder is ook altijd nog een groot gemis, maar ik heb ook geleerd het een plekje te geven.
Overigens is rouwen heel persoonlijk en iets waar je je niet op kunt voorbereiden.
De pijn en het verdriet worden minder. Het gemis wordt groter en zal altijd blijven. Mijn moeder is ook altijd nog een groot gemis, maar ik heb ook geleerd het een plekje te geven.
Overigens is rouwen heel persoonlijk en iets waar je je niet op kunt voorbereiden.
woensdag 10 juli 2024 om 20:02
Fijn voor je dat de last minder is!S7rin schreef: ↑10-07-2024 18:09Ik heb ook jaren tegen die leeftijd aan lopen hikken. "Nog .. jaar, dan ben ik ouder dan mijn moeder." Maar toen puntje bij paaltje kwam, bleek er daarna juist een een last van mijn schouders te vallen. Sindsdien maakt het hele ouder worden mij ook helemaal niks meer uit.
Ik vind ouder worden ook helemaal niet erg hoor. En er juist blij om, het is niet iedereen gegeven. Heb ook al een goede vriendin verloren die niet eens 50 mocht worden. Maar het idee is gek dat ik steeds dichter naar de leeftijd van mijn moeder kruip toen ze overleed.
woensdag 10 juli 2024 om 20:55
Dat herken ik ja. Mijn huidige leeftijd +2 jaar en toen begon bij mijn moeder de Alzheimer.Amarilis schreef: ↑10-07-2024 17:07Op jouw leeftijd was ik beide ouders al kwijt. Vreselijk maar het leven gaat gewoon door. En er zijn genoeg leuke dingen die de moeite waard zijn.
Nu ben ik 50, 5 jaar jonger dan mijn moeder was toen ze overleed. En dat vind ik wel weer erg moeilijk. Straks ben ik er over 5 jaar ook niet meer
Ik heb ook een killer body. Als ik maar lang genoeg op je hoofd blijf zitten ga je dood.
donderdag 11 juli 2024 om 02:33
Zeg, had je hier nog wat aan?Pimpelmeesje87 schreef: ↑10-07-2024 01:37Mijn ouders zijn allebei overleden aan kanker, mijn vader toen ik 20 was en mijn moeder toen ik 22 was. Ja, het was onvoorstelbaar en een nachtmerrie. Maar je zit in het moment en je ondergaat het. Hoe gek ook, maar je komt er uiteindelijk doorheen. Praktisch wat sneller dan mentaal. Ik ben nu 40 en het gaat goed met me. Ik ben afgestudeerd, master gedaan, 2 wereldreizen gemaakt, werk en liefde gevonden. En ja, ook therapie.
Je paniek herken ik wel, toen ik hoorde dat ik veel te vroeg wees zou worden had ik dat ook. Blijf ademhalen, geef uiting aan je gevoel en blijf praten. Maak een realistisch plan. Toen mijn moeder het slecht nieuws kreeg zei ze "je mag best huilen maar je moet ook een plan maken". En dat doe ik nog steeds bij tegenslagen.
donderdag 11 juli 2024 om 07:28
Oh, ik begrijp je wel.
Mijn vader vertelde vorige week tussen neus en lippen door dat er na lang onderzoek voor vage klachten is gebleken dat hij beginnende alzheimer heeft. Heftige berichten brengt hij graag zo, omdat ik hem mijn hele leven ken, zal ik er op dezelfde manier mee omgaan.
Zolang pa zich nog drukker maakt om de hernia operatie van zijn hond, denk ik nog niet teveel aan wat komen gaat. Al was de confrontatie met de stapel medicijnen toen ik op de koffie was wel heftig.
Mijn vader vertelde vorige week tussen neus en lippen door dat er na lang onderzoek voor vage klachten is gebleken dat hij beginnende alzheimer heeft. Heftige berichten brengt hij graag zo, omdat ik hem mijn hele leven ken, zal ik er op dezelfde manier mee omgaan.
Zolang pa zich nog drukker maakt om de hernia operatie van zijn hond, denk ik nog niet teveel aan wat komen gaat. Al was de confrontatie met de stapel medicijnen toen ik op de koffie was wel heftig.
donderdag 11 juli 2024 om 08:07
Ik heb zeker wat aan alle reacties, maar het is iets teveel om op elke reactie los te reageren. Maar het is zeker goed om een plan achter de hand te hebben voor als het zo ver is
donderdag 11 juli 2024 om 09:11
Op zich denk ik dat je daar in grote lijnen wel gelijk in hebt maar voor mij was het verliezen van mijn oma echt het ergste wat ik heb meegemaakt. Veel erger dan het verlies van mijn vader, ik was toen ook pas vijf jaar oud dus ik weet daat niets meer van. Mijn oma was echt mijn soulmate, we waren super hecht. Ze kende me beter dan mijn moeder, ze wist altijd wat ik nodig had, ze begreep me helemaal en accepteerde me zoals ik was. Zonder haar voelde ik me helemaal alleen. En ik ben hecht met mijn moeder hoor, echt, maar ze spreekt een andere "taal" dan ik op veel gebieden. Met oma kon ik lezen en schrijven.
Haar verliezen was alsof ik een tweede moeder verloor. Na mijn vader's overlijden ( op zijn 31ste ) nam ze een extra ouder rol aan eigenlijk. Mijn oma mis ik nog steeds dagelijks wel, na negen jaar maar mijn vader mis ik nooit want ik zou niet weten wat ik zou moeten missen. Ik ken hem helemaal niet, heb geen herinneringen aan hem, het is bijna een vreemde voor me. Ik heb videomateriaal gezien en hij was een lieve en goede vader en ik vind het zeker jammer dat ik hem nooit bewust gekend heb en me niets meer kan herinneren.
Na zijn overlijden werd ik erg bang om mijn moeder te verliezen, dat weet ik nog wel. Als ze op vakantie ging zonder ons en ze was een paar uur te laat terug met de auto dacht ik dat ze een ongeluk gehad had en dood was, soms sloop ik s'nachts even haar kamer in om te kijken of ze nog adem haalde.
Het was mijn ergste nachtmerrie als kind, dat mijn moeder ziek zou worden of ook zou overlijden. Waar andere kinderen bang waren voor spinnen, slangen of weet ik veel wat was ik bang dat mijn moeder dood zou gaan.
Ik ben er nog steeds wel bang voor maar probeer er niet dagelijks aan te denken. Ze is net 60 gewoden dus hopelijk gaat ze nog wel even mee.
Ik geniet gewoon van alle momenten samen, zeg haar dat ik van haar hou en probeer me niet teveel gek te maken met zorgen voor later.
Maar als ik slecht nieuws zou krijgen over haar qua gezondheid zou ik ook totaal in paniek schieten dus ik snap TO heel goed. Veel sterkte in elk geval TO!
donderdag 11 juli 2024 om 09:21
Herkenbaar, heb dat ook. Zij werd ziek op de leeftijd die ik nu heb. Ik realiseer mij ook steeds meer hoe jong ze eigenlijk nog was toen ze overleed.Amarilis schreef: ↑10-07-2024 20:02Fijn voor je dat de last minder is!
Ik vind ouder worden ook helemaal niet erg hoor. En er juist blij om, het is niet iedereen gegeven. Heb ook al een goede vriendin verloren die niet eens 50 mocht worden. Maar het idee is gek dat ik steeds dichter naar de leeftijd van mijn moeder kruip toen ze overleed.
donderdag 11 juli 2024 om 09:25
Ik heb dat ook met mijn vader, ik vond het gek om 31 te worden, en daarna 32. Raar om ouder te zijn dan je vader ooit geworden is. Mijn broer had dat ook heel sterk, die was 2 toen hij overleed en had zelf een jong kind toen hij 31 werd. Dat was voor ons ook wel een opluchting, dat hij toen 32 werd, suf genoeg.
Mijn moeder's vader is overleden toen hij 45 was, totaal onverwacht, net als mijne en mijn oom en moeder vonden het ook moeilijk om 45 te worden en hem daarna voorbij te gaan.
Mijn moeder's vader is overleden toen hij 45 was, totaal onverwacht, net als mijne en mijn oom en moeder vonden het ook moeilijk om 45 te worden en hem daarna voorbij te gaan.
donderdag 11 juli 2024 om 10:19
Ik denk dat het grootste verschil is hoe oud je bent als je ouders overlijden. Ik ben de 50 dik voorbij en het is logisch dat zij eerder sterven dan ik (in principe), daarna ben ik aan de beurt. De kans dat het een grote invloed zal hebben op mijn leven is niet groot, natuurlijk is er verdriet en gemis maar het is de cyclus van het leven, er is geen ouder die wil dat hun kind niet doorgaat met het leven vanwege hun overlijden.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
