Als een ouder komt te overlijden

auroraatje dinsdag 9 juli 2024 om 13:04

Ik ben zo bang voor het moment dat ik 1 of beide ouders kwijtraak. Ik kan me een leven zonder hen niet voorstellen. Maar mijn ouders worden inmiddels ook een dagje ouder en ik weet dat het ooit gaat gebeuren.

Hoe ga je door als het zo ver is?

sneeuwvrouw donderdag 11 juli 2024 om 11:11

Ik moet er ook niet aan denken dat ik verder moet zonder mijn ouders, aan de andere kant ben ik wel zo realistisch dat het een keer gaat gebeuren... iedereen gaat een keer.. en dus geniet ik van dat ze er nu nog zijn en we doen samen leuke dingen.

En ik hoop hoop hoop dat ik er dan niet al te veel verdriet van heb als het zover is. Mijn ouders hebben een super leven, doen wat ze leuk vinden. Hoe mooi is dat! En ja, er komt ooit een einde aan.... helaas.. nog maar veel mooie herinneringen maken!!

yellowpino donderdag 11 juli 2024 om 12:43

Mijn vader is nogal wat jaren jonger overleden dan mijn moeder. Ik was dus toen ook veel jonger dan nu. En toch heeft dat me niet zo aangegrepen als nu het overlijden van mijn moeder. Ik heb na het overlijden van mijn vader heel veel met haar ondernomen, samen op stap en vele vakanties samen doorgebracht, kon over bijna alles met haar praten. Dus ondanks haar redelijk hoge leeftijd en dat ik nu ouder ben dan toen maakt het niet makkelijker. Ik denk ook omdat het vrij plotseling en heel snel ging daar een rol in speelt. En dat ze de laatste ouder was, er is een stuk verleden weg, dingen die ik nooit meer kan vragen of uitspreken.

Charlotta donderdag 11 juli 2024 om 14:24

yellowpino schreef: ↑
11-07-2024 12:43
Mijn vader is nogal wat jaren jonger overleden dan mijn moeder. Ik was dus toen ook veel jonger dan nu. En toch heeft dat me niet zo aangegrepen als nu het overlijden van mijn moeder. Ik heb na het overlijden van mijn vader heel veel met haar ondernomen, samen op stap en vele vakanties samen doorgebracht, kon over bijna alles met haar praten. Dus ondanks haar redelijk hoge leeftijd en dat ik nu ouder ben dan toen maakt het niet makkelijker. Ik denk ook omdat het vrij plotseling en heel snel ging daar een rol in speelt. En dat ze de laatste ouder was, er is een stuk verleden weg, dingen die ik nooit meer kan vragen of uitspreken.

Herkenbaar. Ik vond het verlies van de laatste ouder ook veel zwaarder. Toen was ik ineens een wees en ook al was ik 40, het voelt enorm eenzaam dat de generatie boven mij helemaal weg is.

muts87 donderdag 11 juli 2024 om 14:40

Een verlies is zwaar. Maar als het zo is leer je er mee leven. Hoe verdrietig ook.

Je bent sterker dan je denkt.

lonelycat donderdag 11 juli 2024 om 14:47

Mijn moeder is nu ruim 4 jaar geleden overleden en mijn vader 2 jaar geleden. Heel stom maar bij beide voelde ik wat opluchting. Ze waren beide ziek op het einde, hoewel mijn moeder in principe nog aardig functioneerde. Het was echt ziekenhuis in, ziekenhuis uit.
Vooral de laatste weken van mijn vader vond ik mensonterend. Ik vond het zo erg om te zien en ik gunde hem zo erg dat hij stierf dat toen het uiteindelijk gebeurde gewoon een opluchting was. We hebben daardoor denk ik ook nooit echt met verdriet teruggekeken

lenthe_ donderdag 11 juli 2024 om 18:04

Mijn moeder is 4 maanden geleden overleden. Ze was begin 60, ik midden 30. Ik ben heel boos geweest (nu soms nog steeds) en ben er nog erg verdrietig om. Laatst merkte iemand verbaasd op dat ik er nog best mee bezig ben. Ja, dat is toch logisch?!
Een collega vroeg laatst hoe het met me ging, maar luisterde amper naar het antwoord. Dan denk ik meteen: had de vraag dan niet gesteld!
Alsof het na 2 weken allemaal weer 'normaal' is. Mijn leven is totaal veranderd.

Het idee dat ze mijn kinderen niet ziet opgroeien vind ik heel erg en, zoals hiervoor gezegd werd, ik denk nog zó vaak "even mams bellen" of "die kledingwinkel had m'n moeder leuk gevonden". En inderdaad, nooit meer gesprekken over vroeger. Mijn vader slaat zich er kranig doorheen, ondank dat het erg zwaar is, maar met hem zijn de gesprekken wel anders.

Ik vind het nog steeds heel onwerkelijk. Alsof de afgelopen maanden (of de maanden van ziekte) nooit zijn geweest. Alsof het eem droom was (nachtmerrie)

yellowpino donderdag 11 juli 2024 om 19:00

@lenthe_: zo herkenbaar wat je schrijft. Ook ik was eerst boos. Hoe kon ze me in de steek laten? Schaam me er voor dat ik het heb gedacht. Ook reacties dat je er nog zo mee bezig bent, dan denk ik heb je enig idee hoe het is zoiets mee te maken? Door die druk ben ik ook heel snel na de uitvaart weer gaan werken, te snel denk ik nu. Want nu komt de klap en verwachten ze dat niet meer want het is al 2.5 maand geleden... Ik noem het dus op het werk of bij bepaalde mensen maar niet meer, begrijpen doen ze het toch niet.

KamilleT donderdag 11 juli 2024 om 19:11

yellowpino schreef: ↑
11-07-2024 19:00
@lenthe_: zo herkenbaar wat je schrijft. Ook ik was eerst boos. Hoe kon ze me in de steek laten? Schaam me er voor dat ik het heb gedacht. Ook reacties dat je er nog zo mee bezig bent, dan denk ik heb je enig idee hoe het is zoiets mee te maken? Door die druk ben ik ook heel snel na de uitvaart weer gaan werken, te snel denk ik nu. Want nu komt de klap en verwachten ze dat niet meer want het is al 2.5 maand geleden... Ik noem het dus op het werk of bij bepaalde mensen maar niet meer, begrijpen doen ze het toch niet.

Hoe lang is het ‘normaal’ om niet te werken? Wij waren twee weken bezig geweest met het waken en regelen en de dag na de uitvaart had ik een groot event op mijn werk. Daar ben ik heen gegaan ‘voor de sier’ en om even ergens anders te zijn. Van mijn leidinggevende had ik ook nog een maand halve dagen mogen werken. Mijn collega’s komen soms zelf werken tussen overlijden en uitvaart in (we hebben bijna allemaal oudere ouders).

Streepjeskat donderdag 11 juli 2024 om 19:15

Sabine schreef: ↑
09-07-2024 13:25
Ik denk hier ook veel over na TO. Niet alleen over het verliezen van onze ouders maar ook over andere. Wat gaan we allemaal nog mee maken? Ik kan daar echt tegen op zien. Het leven is soms zo hard en moeilijk.

Ja herkenbaar
Ik ben heel erg bang dat mijn vriend iets overkomt bijvoorbeeld..... of mijn ouders die idd een dagje ouder worden.
Het leven verloopt nu zo soepel, en we hebben geen klagen: ik vind het soms een moeilijk idee dat er nog veel "ellende" aan komt. Want dat je ouders oud worden en een keer overlijden, tsja dat is wel een zekerheid.

Maar wat je er mee moet....ik weet het ook niet
Toch niet te veel mee bezig zijn, maar ja dat is makkelijker gezegd dan gedaan

Streepjeskat donderdag 11 juli 2024 om 19:18

auroraatje schreef: ↑
10-07-2024 15:59
Ik was zelf ook niet zo heel verdrietig bij mijn opa en oma. Maar ik wist niet zeker of dat gangbaar is of dat ik daarin wat afwijk qua emoties

Ik ben ook nooit heel verdrietig geweest bij het overlijden van mijn opa's en oma's
Heb me altijd afgevraagd of dat dan abnormaal of gevoelloos was omdat ik vaak van mensen hoor dat ze helemaal van slag zijn omdat oma overleden is. Maar voor mij was het denk ik altijd een soort gegeven: oma is oud, die gaat dood.
Ik had daar gewoon vrede mee ofzo.

yellowpino donderdag 11 juli 2024 om 20:08

KamilleT schreef: ↑
11-07-2024 19:11
Hoe lang is het ‘normaal’ om niet te werken? Wij waren twee weken bezig geweest met het waken en regelen en de dag na de uitvaart had ik een groot event op mijn werk. Daar ben ik heen gegaan ‘voor de sier’ en om even ergens anders te zijn. Van mijn leidinggevende had ik ook nog een maand halve dagen mogen werken. Mijn collega’s komen soms zelf werken tussen overlijden en uitvaart in (we hebben bijna allemaal oudere ouders).

Ik heb geen oordeel over wat normaal is om niet te werken. Kan alleen voor mezelf spreken. Periode voor overlijden is heel heftig geweest, ik heb 2 weken dag en nacht naast haar bed gezeten. Nachten met geen of maar paar uurtjes slaap. En dan tussen overlijden en uitvaart alles moeten regelen. Ik kon het allemaal aan omdat het moest. Maar na de uitvaart direct weer werken zonder tijd en ruimte voor rouwen komt nu als een mokerslag binnen.

lenthe_ donderdag 11 juli 2024 om 20:14

yellowpino schreef: ↑
11-07-2024 19:00
@lenthe_: zo herkenbaar wat je schrijft. Ook ik was eerst boos. Hoe kon ze me in de steek laten? Schaam me er voor dat ik het heb gedacht. Ook reacties dat je er nog zo mee bezig bent, dan denk ik heb je enig idee hoe het is zoiets mee te maken? Door die druk ben ik ook heel snel na de uitvaart weer gaan werken, te snel denk ik nu. Want nu komt de klap en verwachten ze dat niet meer want het is al 2.5 maand geleden... Ik noem het dus op het werk of bij bepaalde mensen maar niet meer, begrijpen doen ze het toch niet.

Ik was niet zo zeer boos op mijn moeder zelf, maar op het feit dat ze doodging. Dat ze op het laatst mijn moeder niet meer was en dat ze gewoon dood was. Zo oneerlijk!

Ik heb inmiddels wel een beetje geleerd (dmv therapie en zelfreflectie) dat je je niet hoeft te schamen voor je gedachten. Het mag er best zijn, want je voelt je in de steek gelaten. Je bent boos op de situatie. Wees niet te streng voor jezelf.

Ik heb werken op een laag pitje gezet en ben daarna rustig gaan opbouwen. Ik merkte 3 weken voor haar overlijden dat ik niet meer kon. Ik merkte dat ik op het randje van uitval zat. Heb het toen aangekaart en ben 50% gaan werken. Dat gaf een rust, opluchting. Na overlijden ben ik 2 weken vrij/ziek geweest en toen vanaf 50% gaan opbouwen. Ik denk dat ik daarmee heb voorkomen dat ik echt ben ingestort.
Als jij dit ook bij jezelf merkt, geef het aan. Je kunt beter even rustig aan doen (bv 50% werken) dan van een echte mental breakdown moeten komen. Ik vond het héél moeilijk om aan te geven, maar ben blij dat ik het heb gedaan

KamilleT donderdag 11 juli 2024 om 20:19

yellowpino schreef: ↑
11-07-2024 20:08
Ik heb geen oordeel over wat normaal is om niet te werken. Kan alleen voor mezelf spreken. Periode voor overlijden is heel heftig geweest, ik heb 2 weken dag en nacht naast haar bed gezeten. Nachten met geen of maar paar uurtjes slaap. En dan tussen overlijden en uitvaart alles moeten regelen. Ik kon het allemaal aan omdat het moest. Maar na de uitvaart direct weer werken zonder tijd en ruimte voor rouwen komt nu als een mokerslag binnen.

Bij ons was de aanloop een maand, ziekenhuis in en uit. Mijn zus heeft het meeste daarvan gedaan. De laatste vier dagen lag ze in het ziekenhuis in slaap en aan de morfine. Mijn zus was daar 24 uur per dag bij en ik kwam overdag en in de avond. We hadden daar een huiselijk kamertje, verpleging die met kopjes thee en brood kwam, heel lief. Toen ze overleed waren mijn zus en ik er samen. Het kwam eigenlijk nog heel onverwacht. Ik had juist naar huis geappt dat er nog weinig verandering was en van het ene op het andere moment werd het ineens heel anders en overleed ze. Zonder die 24 uur van reutelen en naar adem happen, gewoon een laatste adem en dat was het.

lenthe_ donderdag 11 juli 2024 om 20:20

Streepjeskat schreef: ↑
11-07-2024 19:18
Ik ben ook nooit heel verdrietig geweest bij het overlijden van mijn opa's en oma's
Heb me altijd afgevraagd of dat dan abnormaal of gevoelloos was omdat ik vaak van mensen hoor dat ze helemaal van slag zijn omdat oma overleden is. Maar voor mij was het denk ik altijd een soort gegeven: oma is oud, die gaat dood.
Ik had daar gewoon vrede mee ofzo.

Mijn grootouders zijn, op 1 na, ook allemaal jong overleden. Om mijn laatst-overgebleven oma heb ik een week gehuild. Na de begrafenis nog 1x wat vochtige oogjes gehad.
Mijn opa, waar ik een heel goede band mee had, overleed toen ik 13 was, daar ben ik wat langer verdrietig om geweest.
Dat verdriet vind ik bij lange na niet te vergelijken met mijn huidige verdriet van het verlies van mijn moeder. God, ik mis haar ieder moment van de dag, intens

auroraatje donderdag 25 juli 2024 om 15:36

Ik heb toch nog een vraag.

Stel dat er in het verleden rancune is geweest over de hoeveelheid moeite die een ouder in het contact heeft gestoken, maar inmiddels heb je er vrede mee dat die ouder niet beter kon en is het gewoon wel goed geweest voor je. Je accepteert dan als het ware dat het contact zo is zoals het is en laat los dat het anders zou moeten. En hebt hier vrede mee.

Moet je dan alsnog dat weer oprakelen als zo iemand erg ziek is en mogelijk snel komt te overlijden?

Mijn man vindt namelijk dat hij geen 'unfinished business' meer heeft, maar wat nou als na het overlijden van deze ouder toch blijkt dat hij wel dingen had moeten uitpraten?

Doreia* donderdag 25 juli 2024 om 15:39

Je kunt ook zóeken naar ellende he Auroraatje

Je man heeft geen unfinished business meer. Je kunt dan nog oude koeien willen opdreggen uit de sloot, maar welk nut heeft dat? het is geweest, dingen hadden wellicht anders gekund of gemoeten, maar is dat het gevoel wat je iemand dan mee wil geven op het sterfbed, voordat het leven eindigt?

Bedenk goed wát je dan wil opdreggen en met welke intentie.

Je kunt het leven ook met een vrolijk gezicht serieus nemen - Irmgard Erath

Charlotta donderdag 25 juli 2024 om 15:40

Als je vriend er nu oprecht vrede mee heeft dan zie ik niet in waarom hij het weer moet oprakelen eerlijk gezegd. Lijkt me dat je dan beter de laatste weken/maanden kan richten op wat er wel was, in plaats van wat er niet was.

auroraatje donderdag 25 juli 2024 om 15:41

Doreia* schreef: ↑
25-07-2024 15:39
Je kunt ook zóeken naar ellende he Auroraatje
Je man heeft geen unfinished business meer. Je kunt dan nog oude koeien willen opdreggen uit de sloot, maar welk nut heeft dat? het is geweest, dingen hadden wellicht anders gekund of gemoeten, maar is dat het gevoel wat je iemand dan mee wil geven op het sterfbed, voordat het leven eindigt?

Bedenk goed wát je dan wil opdreggen en met welke intentie.

Nou, ik niet zozeer hoor, maar mijn schoonzus maakt zich hier zorgen over en ik vroeg me af of dat inderdaad terecht is of niet. Ik heb zelf geen behoefte om het weer op te rakelen eerlijk gezegd. En ook niet om nu opeens de band heel erg aan te halen.

Doreia* donderdag 25 juli 2024 om 15:43

auroraatje schreef: ↑
25-07-2024 15:41
Nou, ik niet zozeer hoor, maar mijn schoonzus maakt zich hier zorgen over en ik vroeg me af of dat inderdaad terecht is of niet. Ik heb zelf geen behoefte om het weer op te rakelen eerlijk gezegd.

Lekker bij je schoonzus laten.

Daarbij: Je gaat ervan uit dat er tijd is om dingen uit te praten, zoals in een film gebeurt. Maar wat nu als je schoonvader of moeder vandaag onder de bus loopt? Dan heb je ook helemaal geen tijd gehad om iets uit te praten.

Je kunt het leven ook met een vrolijk gezicht serieus nemen - Irmgard Erath

auroraatje donderdag 25 juli 2024 om 15:45

ja, dat was mijn gedachte ook. Je mag ergens al heel blij zijn als je nog enigszins afscheid kan nemen. Mijn opa is bijvoorbeeld opeens overleden in zijn slaap.

Doreia* donderdag 25 juli 2024 om 15:50

auroraatje schreef: ↑
25-07-2024 15:45
ja, dat was mijn gedachte ook. Je mag ergens al heel blij zijn als je nog enigszins afscheid kan nemen. Mijn opa is bijvoorbeeld opeens overleden in zijn slaap.

Daarom: áls er dingen zijn die uitgepraat moeten worden; doe het meteen. Je weet nooit of het er nog van komt.

Je kunt het leven ook met een vrolijk gezicht serieus nemen - Irmgard Erath

auroraatje donderdag 25 juli 2024 om 16:26

Wij hebben in het verleden ook wel geprobeerd om dingen uit te praten en onze behoeftes aangegeven. Daar werd niks mee gedaan. Uiteindelijk hebben we het dan opgelost door er vrede mee te hebben dat de band gewoon niet zo hecht is als we zouden willen.

Doreia* donderdag 25 juli 2024 om 16:46

En dat gaat op een sterfbed niet opeens veranderen. Hoe graag schoonzus dat misschien wil zien.

Je man heeft gelijk, het is goed zo.

Je kunt het leven ook met een vrolijk gezicht serieus nemen - Irmgard Erath

auroraatje donderdag 25 juli 2024 om 17:12

Ok, bedankt voor de bevestiging. Ik dacht dit zelf ook, maar ga soms aan mezelf twijfelen door de reacties van anderen.

LucyvanPelt donderdag 25 juli 2024 om 17:40

auroraatje schreef: ↑
25-07-2024 15:45
ja, dat was mijn gedachte ook. Je mag ergens al heel blij zijn als je nog enigszins afscheid kan nemen. Mijn opa is bijvoorbeeld opeens overleden in zijn slaap.

mijn moeder is overleden toen ze ver in de 80 was. Ze was van haar appartementje naar een RVT verhuisd en wilde niet meer leven. (ze was niet ziek en zeker niet dement) Een paar weken later is ze gestorven in haar slaap. Ik was verdrietig maar eigenlijk ook blij voor haar.

geen motto. Na knolselder en pastinaak: Lucy!

Actieve topics