Relaties
alle pijlers
Als een ouder komt te overlijden
dinsdag 9 juli 2024 om 13:04
dinsdag 9 juli 2024 om 16:19
Ik heb net mijn laatste ouder verloren. Het even willen bellen om iets te vertellen of te vragen overkomt me paar keer per dag. Terwijl ik dit tik stromen de tranen over mijn wangen. Ja het was op mooie leeftijd zoals anderen zeggen. Maar het was mijn moeder en zo oud was ze nou ook weer niet. Iemand die het niet heeft meegemaakt kan het niet weten hoe ik me voel. Er zijn ook wel weer leuke dingen na die tijd geweest maar voel me er schuldig over om er van te genieten. Het is heel zwaar en het kost tijd, bij de ene meer dan bij de andere. Echt voorbereiden kun je je volgens mij niet. Koester de tijd die je samen met ze hebt, geniet van elkaar en maak mooie herinneringen.
dinsdag 9 juli 2024 om 16:28
Gecondeleerd Myrthe.
Ik was eigenlijk banger voor de periode vóór overlijden van mijn vader, dan het overlijden zelf. Mijn vader was heel zelfstandig, absoluut geen type om ziek te zijn, te moeten verhuizen of in verzorging of verpleging terecht te komen. Ik heb me daar werkelijk waar heel veel zorgen over gemaakt in de laatste jaren van zijn leven, waarin hij nog gewoon alleen in zijn huis woonde. Hoe moest dat in godsnaam?
Gelukkig is hem, en ons veel bespaard gebleven en is mijn vader op 84 jarige leeftijd na heel even kwakkelen binnen enkele dagen overleden. De opluchting over dit verloop heeft ons enorm geholpen in de verwerking van het gemis. Pa en ik waren heel close, we hadden meerdere keren per dag contact. Er gaat geen dag voorbij dat ik niet aan hem denk, kan onmogelijk zijn nummer verwijderen uit mijn telefoon, en toch is het goed zo.
Het leven gaat inderdaad verder.
Ik was eigenlijk banger voor de periode vóór overlijden van mijn vader, dan het overlijden zelf. Mijn vader was heel zelfstandig, absoluut geen type om ziek te zijn, te moeten verhuizen of in verzorging of verpleging terecht te komen. Ik heb me daar werkelijk waar heel veel zorgen over gemaakt in de laatste jaren van zijn leven, waarin hij nog gewoon alleen in zijn huis woonde. Hoe moest dat in godsnaam?
Gelukkig is hem, en ons veel bespaard gebleven en is mijn vader op 84 jarige leeftijd na heel even kwakkelen binnen enkele dagen overleden. De opluchting over dit verloop heeft ons enorm geholpen in de verwerking van het gemis. Pa en ik waren heel close, we hadden meerdere keren per dag contact. Er gaat geen dag voorbij dat ik niet aan hem denk, kan onmogelijk zijn nummer verwijderen uit mijn telefoon, en toch is het goed zo.
Het leven gaat inderdaad verder.
dinsdag 9 juli 2024 om 16:42
Je gaat je ouders verliezen en dat is goed. Tenminste het is beter dan dat zij jou verliezen.
Het is hoe het leven gaat, op een dag gaat een ouder dood. Je kunt nooit weten hoe je reageert, je kunt nooit weten hoe het voelt. Je kunt alleen zorgen dat er niets meer is dat voor die tijd nog gedaan of gezegd moet worden. Zorg gewoon dat het altijd goed is als jullie elkaar gedag zeggen.
Ik was ooit bij een oud-tante en haar dochters gingen net weg. Tante was 95 en dochters vertrokken met een zwaai bij de deur en een: 'mam tot morgen!' Vond ik zo mooi om te zien, alles gewoon goed en als ze elkaar morgen weer zouden zien dan was het goed, maar ook als tante geen morgen meer had was het ook goed. Geen losse eindjes, geen dingen om spijt van te hebben.
Ik ken ook een vrouw die haar vader elke keer gedag zei alsof het de laatste keer was dat ze elkaar zouden zien. Was tien jaar lang bezig met de gedachte dat hij ooit dood zou gaan. Uiteindelijk tien jaar lang te weinig genoten van het moment dat hij er nog wel was. Besefte ze pas toen hij was overleden.
Het is hoe het leven gaat, op een dag gaat een ouder dood. Je kunt nooit weten hoe je reageert, je kunt nooit weten hoe het voelt. Je kunt alleen zorgen dat er niets meer is dat voor die tijd nog gedaan of gezegd moet worden. Zorg gewoon dat het altijd goed is als jullie elkaar gedag zeggen.
Ik was ooit bij een oud-tante en haar dochters gingen net weg. Tante was 95 en dochters vertrokken met een zwaai bij de deur en een: 'mam tot morgen!' Vond ik zo mooi om te zien, alles gewoon goed en als ze elkaar morgen weer zouden zien dan was het goed, maar ook als tante geen morgen meer had was het ook goed. Geen losse eindjes, geen dingen om spijt van te hebben.
Ik ken ook een vrouw die haar vader elke keer gedag zei alsof het de laatste keer was dat ze elkaar zouden zien. Was tien jaar lang bezig met de gedachte dat hij ooit dood zou gaan. Uiteindelijk tien jaar lang te weinig genoten van het moment dat hij er nog wel was. Besefte ze pas toen hij was overleden.
kaarsjevoordesfeer wijzigde dit bericht op 09-07-2024 16:43
0.05% gewijzigd
dinsdag 9 juli 2024 om 16:42
Het is misschien ook moeilijk voor te stellen tot het zover is (had ik zelf ook vroeger), en wat inderdaad de omstandigheden zijn. Lees nu veel herkenbare dingen in de posts van andere forummers.
Ik ben richting de eind dertig en mijn ouders zijn er al jaren niet meer. Mijn vader is nu bijna twintig jaar dood. Ik trof hem aan na een herseninfarct toen ik uit school kwam. Hij is nog even bij geweest maar die avond kreeg hij er nog eentje bovenop en is na een paar dagen in coma overleden in het ziekenhuis. Van wat ik me nog herinner van het gesprek met het neurologenteam zou hij bij ontwaken de rest van zijn leven als een kasplantje in een rolstoel hebben gezeten, en ik kende mijn vader; dan had hij zichzelf wel van de derde verdieping af gerold in de hoop dat het klaar was als hij daar de kans toe kreeg.
Was voor hem geen leven geweest.
Voor m'n moeder was ik eigenlijk voornamelijk heel erg opgelucht. Lang ziekbed, veel pijn en ze wist door alle medicatie niet eens meer wie ik was. Ze kon ook helemaal niets meer. Niet staan, niet zelf naar de wc, niet zelf eten en nog amper praten. En ook zij was een zeer zelfstandige vrouw die een hekel had aan om hulp vragen. Het meeste huilen heb ik gedaan toen ze nog leefde.
Natuurlijk heb ik ze de maanden erna gemist en mis ik ze nog wel eens (soms bij een film of serie of gebeurtenis van die "dit zou ma of pa leuk hebben gevonden" momenten), maar ook dit slijt.
Ik ben richting de eind dertig en mijn ouders zijn er al jaren niet meer. Mijn vader is nu bijna twintig jaar dood. Ik trof hem aan na een herseninfarct toen ik uit school kwam. Hij is nog even bij geweest maar die avond kreeg hij er nog eentje bovenop en is na een paar dagen in coma overleden in het ziekenhuis. Van wat ik me nog herinner van het gesprek met het neurologenteam zou hij bij ontwaken de rest van zijn leven als een kasplantje in een rolstoel hebben gezeten, en ik kende mijn vader; dan had hij zichzelf wel van de derde verdieping af gerold in de hoop dat het klaar was als hij daar de kans toe kreeg.
Was voor hem geen leven geweest.Voor m'n moeder was ik eigenlijk voornamelijk heel erg opgelucht. Lang ziekbed, veel pijn en ze wist door alle medicatie niet eens meer wie ik was. Ze kon ook helemaal niets meer. Niet staan, niet zelf naar de wc, niet zelf eten en nog amper praten. En ook zij was een zeer zelfstandige vrouw die een hekel had aan om hulp vragen. Het meeste huilen heb ik gedaan toen ze nog leefde.
Natuurlijk heb ik ze de maanden erna gemist en mis ik ze nog wel eens (soms bij een film of serie of gebeurtenis van die "dit zou ma of pa leuk hebben gevonden" momenten), maar ook dit slijt.
dinsdag 9 juli 2024 om 16:44
auroraatje schreef: ↑09-07-2024 13:40Ik ben 38 en heb nog steeds die gedachte dat ik alleen maar zou huilen eerlijk gezegd
Ik was 37 toen mijn moeder overleed en 40 toen mijn vader overleed, allebei best wel vroeg.. Je gaat niet alleen maar huilen, want het leven gaat door, zoals je dan gaat merken. Je hebt kinderen waar je voor moet zorgen, je zal weer aan het werk gaan.. En ja, er blijft een gapend gat over in je leven maar je gaat echt nog wel genieten hoor.
dinsdag 9 juli 2024 om 16:47
Oh ja, echt heeeeel herkenbaar dit. Ik ken 60 plussers die nog ouders hebben en daar kan ik me helemaal NIETS bij voorstellen.
Ik heb mijn ouders ook nooit 'echt oud' meegemaakt, ze waren nog geen 70 toen ze overleden. Dus ook zo'n fase met een broos mensje van boven de 90 die sommigen hebben, dat ken ik niet en zal ik ook nooit kennen. Heel eerlijk: ik vind dat onderdeel niet zo erg...
dinsdag 9 juli 2024 om 17:01
Moet dan nog wel eens denken aan die mop van twee honderdplussers die eindelijk gingen scheiden. Dat waren ze al 75 jaar van plan maar ze hadden gewacht tot de kinderen overleden waren.
dinsdag 9 juli 2024 om 17:53
Ik vind het heel heftig. Mijn moeder is eind mei overleden. Begin mei werd ze ziek en op haar 74e verjaardag half mei leek het juist wat beter te gaan. We hebben nog een rondje gelopen buiten, sigaretje gerookt. Dat was de laatste keer dat ik haar sprak omdat ik een paar dagen weg moest voor mijn werk. De dag voor ik terug kwam ging het helemaal mis en ik heb haar dus niet meer bij kennis gezien. Ze is eigenlijk direct na de diagnose in slaap gebracht en vier dagen later overleden.
Ik zie alles wat ik hiervoor heb meegemaakt als oefenen voor dit enorm heftige verlies. Nog steeds voelt het iedere dag alsof er een zware deken over me heen hangt. Ik kan wel lachen met mensen en om leuke dingen, maar ik merk vaak dat ik met een treurige frons op mijn gezicht zit. Het had nog helemaal niet nu moeten gebeuren. Ik denk niet eens dat ze het zelf heeft beseft.
Ik zie alles wat ik hiervoor heb meegemaakt als oefenen voor dit enorm heftige verlies. Nog steeds voelt het iedere dag alsof er een zware deken over me heen hangt. Ik kan wel lachen met mensen en om leuke dingen, maar ik merk vaak dat ik met een treurige frons op mijn gezicht zit. Het had nog helemaal niet nu moeten gebeuren. Ik denk niet eens dat ze het zelf heeft beseft.
dinsdag 9 juli 2024 om 17:55
Ik was 16 toen mijn moeder overleed en ja, alles ging ‘gewoon’ door.auroraatje schreef: ↑09-07-2024 13:38Dat lijkt me zo zwaar. Ik kan me haast niet voorstellen dat ik gewoon door kan gaan als ze zijn overleden, dat is dan niet de hele dag overmand ben door verdriet. Waarschijnlijk moet je wel. Maar het lijkt me haast onmogelijk
dinsdag 9 juli 2024 om 19:10
Een 
voor iedereen die het nodig heeft.
OT: heel droog bekeken is het iets heel natuurlijks waar de meesten van ons ooit doorheen moeten gaan. Er zijn dus veel mensen die weten waar je doorheen gaat (en ook weer niet, want het is erg individueel, rouw. De hele wereld gaat door terwijl die van jou stil staat). En niemand heeft het voor het kiezen hoe en wanneer het gaat gebeuren.
Ik was niet jong en ook niet oud (34) toen mijn vader plotseling dood neerviel op zijn 65e. Het regelwerk gaf afleiding, zorgen voor mijn moeder die helemaal gedrogeerd erbij zat gaf afleiding en het zorgen voor mijn broer die helemaal van het paadje raakte (was een twintiger destijds) gaf afleiding. Het verdriet kwam met vlagen, wanneer ik even ruimte had kwam het. En het was goed zoals het ging. Ik kan nu bijna tien jaar later nog huilen (zoals nu) maar dat is ook niet vreemd. Ik had een leuke en goede pa dus logisch dat hij een gat achterliet. Maar hij liet niet alleen een gat achter, hij heeft mij goed voorbereid op het leven. Ik doe dagelijks dingen die hij mij heeft geleerd en ik denk dagelijks aan hem. Dus hij is nog steeds bij mij en dat vind ik een fijn idee waar ik ook veel troost uit heb gehaald.
voor iedereen die het nodig heeft.OT: heel droog bekeken is het iets heel natuurlijks waar de meesten van ons ooit doorheen moeten gaan. Er zijn dus veel mensen die weten waar je doorheen gaat (en ook weer niet, want het is erg individueel, rouw. De hele wereld gaat door terwijl die van jou stil staat). En niemand heeft het voor het kiezen hoe en wanneer het gaat gebeuren.
Ik was niet jong en ook niet oud (34) toen mijn vader plotseling dood neerviel op zijn 65e. Het regelwerk gaf afleiding, zorgen voor mijn moeder die helemaal gedrogeerd erbij zat gaf afleiding en het zorgen voor mijn broer die helemaal van het paadje raakte (was een twintiger destijds) gaf afleiding. Het verdriet kwam met vlagen, wanneer ik even ruimte had kwam het. En het was goed zoals het ging. Ik kan nu bijna tien jaar later nog huilen (zoals nu) maar dat is ook niet vreemd. Ik had een leuke en goede pa dus logisch dat hij een gat achterliet. Maar hij liet niet alleen een gat achter, hij heeft mij goed voorbereid op het leven. Ik doe dagelijks dingen die hij mij heeft geleerd en ik denk dagelijks aan hem. Dus hij is nog steeds bij mij en dat vind ik een fijn idee waar ik ook veel troost uit heb gehaald.
Nee heb je, ja kun je krijgen
dinsdag 9 juli 2024 om 19:25
Je gaat door en het went. Ik was halverwege de 20 toen ik 3 dagen voor het overlijden van mijn vader (kanker) te horen kreeg dat mijn moeder Alzheimer had in een al wat verder gevorderd stadium. We dachten dat ze een psychose had. Ze was pas halverwege de 50. Inmiddels is ze alweer 11 jaar geleden overleden en mijn vader 21 jaar. Tuurlijk ben ik verdrietig geweest maar nooit dat ik dacht dat ik het verdriet niet te boven zou komen.
Mijn vriendin heeft net in 3 maanden tijd haar puberdochter, haar vader en haar man verloren. Zij staat ook nog. Enorme wil heeft ze om door te leven en te genieten ondanks het immense verdriet. Ben er ook van overtuigd dat het een mindset is.
Mijn vriendin heeft net in 3 maanden tijd haar puberdochter, haar vader en haar man verloren. Zij staat ook nog. Enorme wil heeft ze om door te leven en te genieten ondanks het immense verdriet. Ben er ook van overtuigd dat het een mindset is.
Ik heb ook een killer body. Als ik maar lang genoeg op je hoofd blijf zitten ga je dood.
dinsdag 9 juli 2024 om 19:34
Jij ook veel sterkte gewens met het nog verse verlies van je moederyellowpino schreef: ↑09-07-2024 16:19Ik heb net mijn laatste ouder verloren. Het even willen bellen om iets te vertellen of te vragen overkomt me paar keer per dag. Terwijl ik dit tik stromen de tranen over mijn wangen. Ja het was op mooie leeftijd zoals anderen zeggen. Maar het was mijn moeder en zo oud was ze nou ook weer niet. Iemand die het niet heeft meegemaakt kan het niet weten hoe ik me voel. Er zijn ook wel weer leuke dingen na die tijd geweest maar voel me er schuldig over om er van te genieten. Het is heel zwaar en het kost tijd, bij de ene meer dan bij de andere. Echt voorbereiden kun je je volgens mij niet. Koester de tijd die je samen met ze hebt, geniet van elkaar en maak mooie herinneringen.
En aan iedereen die het kan gebruiken
Ik kan heel Nederland inmiddels horen zuchten.
dinsdag 9 juli 2024 om 21:05
yellowpino schreef: ↑09-07-2024 16:19Ik heb net mijn laatste ouder verloren. Het even willen bellen om iets te vertellen of te vragen overkomt me paar keer per dag. Terwijl ik dit tik stromen de tranen over mijn wangen. Ja het was op mooie leeftijd zoals anderen zeggen. Maar het was mijn moeder en zo oud was ze nou ook weer niet. Iemand die het niet heeft meegemaakt kan het niet weten hoe ik me voel. Er zijn ook wel weer leuke dingen na die tijd geweest maar voel me er schuldig over om er van te genieten. Het is heel zwaar en het kost tijd, bij de ene meer dan bij de andere. Echt voorbereiden kun je je volgens mij niet. Koester de tijd die je samen met ze hebt, geniet van elkaar en maak mooie herinneringen.
Gecondoleerd met het grote verlies. Ik weet hoe zwaar het is om een ouder te verliezen en wat jij meemaakt , ben ik ook bang voor. Waarschijnlijk gaat dat gebeuren , maar ik zie er zo tegenop.
Een huilbui lucht vaak op vind ik. Heb jij dat ook?
dinsdag 9 juli 2024 om 21:40
Dank je. Ik huil heel veel. Bij het horen van bepaalde muziek, op momenten dat ik in de auto zit en haar dan tijdens de rit even zou bellen etc. Ik denk aan dingen die we samen hebben gedaan, waar we samen zijn geweest en dan komen de tranen weer. Er valt zo'n gat in mijn dagelijks leven omdat ik veel voor haar deed en dat is nu opeens allemaal weg. Ik kan ook heel moeilijk afscheid nemen van dingen van haar en heb een schuldgevoel. Van had ik maar.... Het is nog maar kort geleden maar merk dat iedereen verwacht dat je het leven weer oppakt. En dat moet ook maar lukt me gewoon nog niet elke dag even goed. Ik heb nog een lange weg te gaan.
dinsdag 9 juli 2024 om 23:51
woensdag 10 juli 2024 om 00:24
Uiteraard is het een mindset, maar niet eentje die je uit en aan kunt zetten.boannan schreef: ↑09-07-2024 19:25Je gaat door en het went. Ik was halverwege de 20 toen ik 3 dagen voor het overlijden van mijn vader (kanker) te horen kreeg dat mijn moeder Alzheimer had in een al wat verder gevorderd stadium. We dachten dat ze een psychose had. Ze was pas halverwege de 50. Inmiddels is ze alweer 11 jaar geleden overleden en mijn vader 21 jaar. Tuurlijk ben ik verdrietig geweest maar nooit dat ik dacht dat ik het verdriet niet te boven zou komen.
Mijn vriendin heeft net in 3 maanden tijd haar puberdochter, haar vader en haar man verloren. Zij staat ook nog. Enorme wil heeft ze om door te leven en te genieten ondanks het immense verdriet. Ben er ook van overtuigd dat het een mindset is.
woensdag 10 juli 2024 om 00:36
Mijn beide ouders zijn overleden.
Mijn vader stierf na een ziekbed van 10 maanden toch nog onverwacht. Hij was nog geen 70
. Ik ben daar heel heel heel erg verdrietig om geweest. En het heeft best een tijd geduurd voordat ik dat een plek kon geven. Je moet wel. Je leven staat niet stil en uiteindelijk hoort het ook bij het leven. Ik vond het vooral oneerlijk. Mijn vader is dus eerder overleden dan mijn moeder.
Mijn moeder is nu drie jaar geleden overleden. Heel kort ziekbed ook. Half 70. Wederom.. diep diep verdriet. En ik ben enig kind dus ik voelde naast verdriet ook eenzaamheid want met wie kon ik nu alles delen. De stilte. Het vele nooit meer kwam dubbel zo hard aan dan met mijn vader.
Maar ook dit heeft nu een plek en is er acceptatie.
Het gemis blijft maar wordt anders na verloop van tijd.
Neem je tijd om te rouwen en in de periode ervoor vooral heel veel herinneringen maken.
Dat geldt natuurlijk ook als ze niet ziek zijn. Spendeer tijd met je ouders. Doe leuke dingen met ze. En wacht niet te lang
Bottem line.
Afscheid nemen van je ouders hoort bij het leven en dat overleef je heus wel. Ja. Je hebt verdriet. Het doet pijn maar ook dat gaat voorbij.
Ik ben heel blij met de tijd die ik met mijn ouders gehad heb. Ik mis ze nog steeds en zeker bij mijlpalen in het leven denk ik vaak aan ze.
Mijn vader stierf na een ziekbed van 10 maanden toch nog onverwacht. Hij was nog geen 70
. Ik ben daar heel heel heel erg verdrietig om geweest. En het heeft best een tijd geduurd voordat ik dat een plek kon geven. Je moet wel. Je leven staat niet stil en uiteindelijk hoort het ook bij het leven. Ik vond het vooral oneerlijk. Mijn vader is dus eerder overleden dan mijn moeder. Mijn moeder is nu drie jaar geleden overleden. Heel kort ziekbed ook. Half 70. Wederom.. diep diep verdriet. En ik ben enig kind dus ik voelde naast verdriet ook eenzaamheid want met wie kon ik nu alles delen. De stilte. Het vele nooit meer kwam dubbel zo hard aan dan met mijn vader.
Maar ook dit heeft nu een plek en is er acceptatie.
Het gemis blijft maar wordt anders na verloop van tijd.
Neem je tijd om te rouwen en in de periode ervoor vooral heel veel herinneringen maken.
Dat geldt natuurlijk ook als ze niet ziek zijn. Spendeer tijd met je ouders. Doe leuke dingen met ze. En wacht niet te lang
Bottem line.
Afscheid nemen van je ouders hoort bij het leven en dat overleef je heus wel. Ja. Je hebt verdriet. Het doet pijn maar ook dat gaat voorbij.
Ik ben heel blij met de tijd die ik met mijn ouders gehad heb. Ik mis ze nog steeds en zeker bij mijlpalen in het leven denk ik vaak aan ze.
woensdag 10 juli 2024 om 01:37
Mijn ouders zijn allebei overleden aan kanker, mijn vader toen ik 20 was en mijn moeder toen ik 22 was. Ja, het was onvoorstelbaar en een nachtmerrie. Maar je zit in het moment en je ondergaat het. Hoe gek ook, maar je komt er uiteindelijk doorheen. Praktisch wat sneller dan mentaal. Ik ben nu 40 en het gaat goed met me. Ik ben afgestudeerd, master gedaan, 2 wereldreizen gemaakt, werk en liefde gevonden. En ja, ook therapie.
Je paniek herken ik wel, toen ik hoorde dat ik veel te vroeg wees zou worden had ik dat ook. Blijf ademhalen, geef uiting aan je gevoel en blijf praten. Maak een realistisch plan. Toen mijn moeder het slecht nieuws kreeg zei ze "je mag best huilen maar je moet ook een plan maken". En dat doe ik nog steeds bij tegenslagen.
Je paniek herken ik wel, toen ik hoorde dat ik veel te vroeg wees zou worden had ik dat ook. Blijf ademhalen, geef uiting aan je gevoel en blijf praten. Maak een realistisch plan. Toen mijn moeder het slecht nieuws kreeg zei ze "je mag best huilen maar je moet ook een plan maken". En dat doe ik nog steeds bij tegenslagen.
woensdag 10 juli 2024 om 15:28
yellowpino schreef: ↑09-07-2024 21:40Dank je. Ik huil heel veel. Bij het horen van bepaalde muziek, op momenten dat ik in de auto zit en haar dan tijdens de rit even zou bellen etc. Ik denk aan dingen die we samen hebben gedaan, waar we samen zijn geweest en dan komen de tranen weer. Er valt zo'n gat in mijn dagelijks leven omdat ik veel voor haar deed en dat is nu opeens allemaal weg. Ik kan ook heel moeilijk afscheid nemen van dingen van haar en heb een schuldgevoel. Van had ik maar.... Het is nog maar kort geleden maar merk dat iedereen verwacht dat je het leven weer oppakt. En dat moet ook maar lukt me gewoon nog niet elke dag even goed. Ik heb nog een lange weg te gaan.
Alles is herkenbaar wat je schrijft hoor. Je schrijft dat het nog maar kort geleden is je moeder hebt verloren. Geef het de tijd. Rouwen kan heel lang duren en gaat misschien ( waarschijnlijk) nooit helemaal over.
woensdag 10 juli 2024 om 15:31
Geldt dit vooral voor ouders en partners of ook bijvoorbeeld voor grootouders?
Want ik merk dat ik mijn opa en oma toch best wel goed door die rouwperiode ben gekomen, dat het dusdanig is gesleten dat ik het geen rouw meer zou durven noemen.
woensdag 10 juli 2024 om 15:45
auroraatje schreef: ↑10-07-2024 15:31Geldt dit vooral voor ouders en partners of ook bijvoorbeeld voor grootouders?
Want ik merk dat ik mijn opa en oma toch best wel goed door die rouwperiode ben gekomen, dat het dusdanig is gesleten dat ik het geen rouw meer zou durven noemen.
Ik vind persoonlijk het verlies van grootouders niet te vergelijken met het verlies van je eigen ouders, qua rouwproces. Al hangt dat natuurlijk ook nog af van de band die je met ze had.
woensdag 10 juli 2024 om 15:56
auroraatje schreef: ↑10-07-2024 15:31Geldt dit vooral voor ouders en partners of ook bijvoorbeeld voor grootouders?
Want ik merk dat ik mijn opa en oma toch best wel goed door die rouwperiode ben gekomen, dat het dusdanig is gesleten dat ik het geen rouw meer zou durven noemen.
Dat weet ik niet, ik ben geen expert, alleen ervaringsdeskunige.
Mijn 4 opa's en oma's zijn ook al lang overleden en bij 3 van de 4 was ik nauwelijks verdrietig. Bij één oma wel, maar daar heb ik niet echt last van gehad. Ik was toen niet echt in de rouw, maar miste haar wel erg. Bij mijn vader was ik echt heel erg verdrietig, maar ook opgelucht omdat hij lange tijd ziek was.
Maar ga er maar van uit dat je heel erg verdrietig bent en dat je leven even op zijn kop staat. Je moet veel regelen, de spullen moeten worden uitgezocht, daar had ik heel veel last van. Ik voelde me zo enorm verdrietig en schuldig dat wij zijn kleding, boeken en spullen hebben weggedaan waar hij zo trots op was. Daar was ik erg verdrietig over en nog steeds kan ik daar wel om huilen, maar je kunt simpoelweg niet alle spullen bewaren van een ouder die overlijdt. We hebben het wel naar een goed doel gedaan, dus het is allemaal goed terecht gekomen, maar ik vond het heel verdrietig om dat te moeten doen.
Maar je zult ook zien dat je snel weer in het gewone ritme zit en dat je afleiding zult hebben aan dingen. De hele dag op de bank liggen huilen wordt niemand gelukkig van.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
