Relaties
alle pijlers
Als je allebei niet met een relatie kunt stoppen...verdrietig
zaterdag 26 mei 2007 om 20:42
Wil toch even van me afschrijven, misschien zijn er meiden die e.e.a. herkennen, hetzelfde hebben meegemaakt, advies hebben, enz.
Mijn vriend en ik (anderhalf jaar samen) zijn gek op elkaar....het werkt alleen totaal niet tussen ons. Omdat we niet bij elkaar passen? Te verschillend zijn? Andere verwachtingen van een relatie hebben? Gewoon niet het beste in elkaar naar boven halen, elkaar niet begrijpen?
Ik weet het niet en ik begrijp het niet...
Vanaf het begin hebben we veel ruzie en loopt het gewoon niet lekker. We hebben allebei al regelmatig gedacht; "is dit het wel" en "het zal toch ook anders kunnen"...
Maar het lukt ons allebei niet om een knoop door te hakken.
Ik voel dat we allebei niet gelukkig zijn, maar het gevoel is nog zo sterk en we hebben ook veel leuke dingen...
Op het moment dat we uitspreken dat het "misschien beter is ermee te stoppen", lijkt het wel of we van dat idee zo schrikken, dat het ons zo verdrietig maakt dat we toch weer reden zien om door te modderen...want daar lijkt het op.
Tjee.....waarom is het zo moeilijk om een knoop door te hakken?
Ik wil niet zonder hem, niets meer samen delen, niet meer samen lachen, samen slapen....
Maar dit....gaat op de lange termijn natuurlijk alleen maar meer pijn doen.
Ik KAN het gewoon niet.....en hij ook niet.
Maar ik wil wel dat we allebei gelukkig worden....
Mijn vriend en ik (anderhalf jaar samen) zijn gek op elkaar....het werkt alleen totaal niet tussen ons. Omdat we niet bij elkaar passen? Te verschillend zijn? Andere verwachtingen van een relatie hebben? Gewoon niet het beste in elkaar naar boven halen, elkaar niet begrijpen?
Ik weet het niet en ik begrijp het niet...
Vanaf het begin hebben we veel ruzie en loopt het gewoon niet lekker. We hebben allebei al regelmatig gedacht; "is dit het wel" en "het zal toch ook anders kunnen"...
Maar het lukt ons allebei niet om een knoop door te hakken.
Ik voel dat we allebei niet gelukkig zijn, maar het gevoel is nog zo sterk en we hebben ook veel leuke dingen...
Op het moment dat we uitspreken dat het "misschien beter is ermee te stoppen", lijkt het wel of we van dat idee zo schrikken, dat het ons zo verdrietig maakt dat we toch weer reden zien om door te modderen...want daar lijkt het op.
Tjee.....waarom is het zo moeilijk om een knoop door te hakken?
Ik wil niet zonder hem, niets meer samen delen, niet meer samen lachen, samen slapen....
Maar dit....gaat op de lange termijn natuurlijk alleen maar meer pijn doen.
Ik KAN het gewoon niet.....en hij ook niet.
Maar ik wil wel dat we allebei gelukkig worden....
zaterdag 26 mei 2007 om 20:52
Als je allebei niet zonder de relatie wilt, maar de relatie ook niet werkt, lijkt het me zinnig om te kijken of je de relatie kunt veranderen. Ga naar een relatietherapeut. Jullie willen allebei graag samen verder, dat is de grootste voorwaarde om zo'n proces ook te laten slagen. Laat je helpen op te kijken waar het nu mis gaat en hoe dat anders kan, als je er middenin zit kun je heel blind zijn voor dingen die soms best voor de hand liggen.
oh that purrrrrrrrrfect feeling
zaterdag 26 mei 2007 om 21:10
Tja...ik heb daar ook weleens over nagedacht. Ene kant klinkt het ook heel logisch en het is misschien absoluut de moeite van het proberen waard. Ik heb het er in elk geval wel voor over.
Maar de "nuchtere" kant en een stemmetje in mij zegt ook dat een relatie in de beginfase toch een klein beetje vanzelf moet gaan....op je 26e na anderhalf jaar al naar een relatietherapeut moeten...ik vraag me gewoon af of dat wel een goed teken is...
Maar de "nuchtere" kant en een stemmetje in mij zegt ook dat een relatie in de beginfase toch een klein beetje vanzelf moet gaan....op je 26e na anderhalf jaar al naar een relatietherapeut moeten...ik vraag me gewoon af of dat wel een goed teken is...
zaterdag 26 mei 2007 om 21:22
Tsja, we leren nu eenmaal niet op de middelbare school of op college hoe je nu in relaties met elkaar om moet gaan. Je leert dat in de praktijk. En als je op een probleem stuit waar je zelf de vinger niet op kan leggen, dan heb je de mogelijkheid een deskundige in te schakelen.
Zie een relatietherapeut als een communicatiedeskundige, die je kan wijzen op dingen die je zelf nog niet had bedacht of geleerd. Je bent 26, dan kan je toch niet verwachten dat je alles al weet?
Als je wasmachine het niet doet ga je eerst de filters controleren, kijken of de kraan wel goed is aangesloten en de afvoer niet verstopt is. Kom je er niet uit, dan roep je een wasmachinetherapeut, die wel precies weet hoe die wasmachine nu werkt. En als dat niet helpt flikker je het ding alsnog weg. Maar niet voor je alles eerst zelf hebt geprobeerd en vervolgens een deskundige er naar hebt laten kijken. Tenzij je die wasmachine toch al niet echt de moeite meer waard vindt.
En uit jou posting lees ik dat jullie de relatie wel degelijk de moeite waard vinden!
Zie een relatietherapeut als een communicatiedeskundige, die je kan wijzen op dingen die je zelf nog niet had bedacht of geleerd. Je bent 26, dan kan je toch niet verwachten dat je alles al weet?
Als je wasmachine het niet doet ga je eerst de filters controleren, kijken of de kraan wel goed is aangesloten en de afvoer niet verstopt is. Kom je er niet uit, dan roep je een wasmachinetherapeut, die wel precies weet hoe die wasmachine nu werkt. En als dat niet helpt flikker je het ding alsnog weg. Maar niet voor je alles eerst zelf hebt geprobeerd en vervolgens een deskundige er naar hebt laten kijken. Tenzij je die wasmachine toch al niet echt de moeite meer waard vindt.
En uit jou posting lees ik dat jullie de relatie wel degelijk de moeite waard vinden!
oh that purrrrrrrrrfect feeling
zaterdag 26 mei 2007 om 21:56
Zo herkenbaar, had het zelf kunnen schrijven.
Zit in dezelfde situatie, we wonen al een tijdje samen en ik zit in een positie waarin ik niet zomaar hier weg kan (vanwege werk/woonplaats/financien etc etc). Soms zijn er echt momenten dat ik denk krijg lekker het heen en weer maar als het goed gaat zijn we weer gelukkig samen. Ik weet dat als dit zo doorgaat dat ik de knoop een keer moet doorhakken, maar waarom is dat zooooo moeilijk ??
Zit in dezelfde situatie, we wonen al een tijdje samen en ik zit in een positie waarin ik niet zomaar hier weg kan (vanwege werk/woonplaats/financien etc etc). Soms zijn er echt momenten dat ik denk krijg lekker het heen en weer maar als het goed gaat zijn we weer gelukkig samen. Ik weet dat als dit zo doorgaat dat ik de knoop een keer moet doorhakken, maar waarom is dat zooooo moeilijk ??
zaterdag 26 mei 2007 om 22:30
Marina, wie zegt dat een relatie alleen maar makkelijk moet zijn? Wie zegt sowieso dat een relatie hebben makkelijk is?
Een relatie is vaak hard werken, ook in de eerste paar jaar! Als je een leven samen nastreeft dan moet je ook accepteren dat je daar soms voor
moet vechten, de vervelende dingen moet overwinnen en leren accepteren dat de ander niet altijd zo is als jij graag zou zien. Dat hoort erbij. Zolang je beiden maar het gevoel houdt dat je samen verder wilt, dan kom je daar ook wel weer uit.
Een relatie is vaak hard werken, ook in de eerste paar jaar! Als je een leven samen nastreeft dan moet je ook accepteren dat je daar soms voor
moet vechten, de vervelende dingen moet overwinnen en leren accepteren dat de ander niet altijd zo is als jij graag zou zien. Dat hoort erbij. Zolang je beiden maar het gevoel houdt dat je samen verder wilt, dan kom je daar ook wel weer uit.
oh that purrrrrrrrrfect feeling
zaterdag 26 mei 2007 om 23:11
Ik ben het eens met de voorgangers; als je van elkaar houdt, er allebei niet aan toe bent om te stoppen, dan is het de moeite waard om een therapeut in te schakelen. Heeft niets met leeftijd te maken, hoor. Je kan er een hoop van leren, ook al zouden jullie besluiten om alsnog uit elkaar te gaan. Een relatie is niet alleen maar rozengeur... Het leert je vooral veel over jezelf en als een expert je daarbij kan helpen, dan is dat toch alleen maar ontzettend de moeite waard?
zondag 27 mei 2007 om 10:28
Poez, weet ook dat het niet makkelijk is en dat we er aan moeten werken en twijfel ook niet aan onze relatie. Maar als het zo vaak voorkomt dat je weer in een dip zit ga je wel eens denken moet ik nu niet echt voor mezelf kiezen ?
Ben destijds bij hem ingetrokken, woonde zelf in het noorden en nu in het zuiden. Familie en vrienden zijn ver weg, heb alles opgegeven daar, mijn baan mijn huis...
1x heb ik echt gehad dat ik dacht nu ga ik weg, maar waarheen. Bedoel heb niet zomaar een ander huis (dan wil ik toch weer terug naar het noorden) en een andere baan. Geloof me, als ik toen met een knip van mn vinger alles weer had in mijn oude woonplaats had ik daar nu gezeten.
Maar ja, ik voel met echt gelukkig bij deze man en wil dus helemaal niet weg, maar soms denk ik weleens grrrrrrrr.
Ben destijds bij hem ingetrokken, woonde zelf in het noorden en nu in het zuiden. Familie en vrienden zijn ver weg, heb alles opgegeven daar, mijn baan mijn huis...
1x heb ik echt gehad dat ik dacht nu ga ik weg, maar waarheen. Bedoel heb niet zomaar een ander huis (dan wil ik toch weer terug naar het noorden) en een andere baan. Geloof me, als ik toen met een knip van mn vinger alles weer had in mijn oude woonplaats had ik daar nu gezeten.
Maar ja, ik voel met echt gelukkig bij deze man en wil dus helemaal niet weg, maar soms denk ik weleens grrrrrrrr.
zondag 27 mei 2007 om 11:17
Ik herken het ook allemaal. We lopen elkaar alleen maar dingen te verwijten en als het dan weer even goed is en er gebeurd weer iets vanuit ons oude patroon dan barst de bom meteen weer en soms wordt het dan echt zo respectloos. Het gekke is dat ik de dingen niet als echt respectloos ervaar, het raakt me op de een of andere manier niet omdat ik gewoon vind dat hij loopt te zeiken en dingen zegt uit zijn eigen frustratie en zwakheid.
Het enige probleem is dat hij mij dan ook uit mijn tent lokt en de dingen die we tegen elkaar zeggen alleen maar erger worden. En eigenlijk gaat onze ruzie steeds over seks!!! Als ik de volgende ochtend wakker wordt dan baal ik zo van de ruzie, meestal doen we een paar dagen stom tegen elkaar, denken we alletwee dat we uit elkaar willen en na een week is het weer goed, doen we weer normaal en gaan we verder met onze toekomstplannen, totdat weer de bom barst. Wat meestal gebeurd als hij gefrustreerd is omdat we te weinig seks hebben. Hij denkt dat ie er van alles aan heeft gedaan om wel meer seks te hebben en vind dat ik lang genoeg de tijd heb gehad om vaker zin te hebben!!
Net ruzie gehad, dus ik kan nog eindeloos doorzeiken. Ik wete het dus ook niet meer. Aan de ene kant wil ik weg, maar heb echt geen zin om eerst weer bij mijn ouders te gaan wonen. Als ik weg ga wil ik van hieruit weg, maar dat gaat niet binnen een maand, daar zullen wel 2 maanden over heen gaan. Ik heb het gevoel vast te zitten en ergens zou ik ook na een relatietherapeut willen. Als je het alletwee wilt zou ik het gewoon proberen. Ik vind het ook raar dat ik dat op mijn 25e wil, maar je liefde en wil is toch niet per se minder omdat je jonger bent en geen kinderen samen hebt???
Mijn vriend staat er iig niet voor open. Volgens hem komen de problemen omdat we te weinig seks hebben en aangezien ik te weinig zin heb, ben ik het probleem en dat moet ik zelf oplossen. Alsof als je een goed seksleven hebt alle verwijten en verkeerde manier met elkaar omgaan ineens verdwijnen dan?
Voeren jullie veel strijd samen?
Ik hou ook heel veel van hem en we hebben ook een hele sterke band samen. Ik weet dat hij ook van mij houdt, maar zijn verwijten en opmerkingen worden af en toe echt te erg!!!
Het enige probleem is dat hij mij dan ook uit mijn tent lokt en de dingen die we tegen elkaar zeggen alleen maar erger worden. En eigenlijk gaat onze ruzie steeds over seks!!! Als ik de volgende ochtend wakker wordt dan baal ik zo van de ruzie, meestal doen we een paar dagen stom tegen elkaar, denken we alletwee dat we uit elkaar willen en na een week is het weer goed, doen we weer normaal en gaan we verder met onze toekomstplannen, totdat weer de bom barst. Wat meestal gebeurd als hij gefrustreerd is omdat we te weinig seks hebben. Hij denkt dat ie er van alles aan heeft gedaan om wel meer seks te hebben en vind dat ik lang genoeg de tijd heb gehad om vaker zin te hebben!!
Net ruzie gehad, dus ik kan nog eindeloos doorzeiken. Ik wete het dus ook niet meer. Aan de ene kant wil ik weg, maar heb echt geen zin om eerst weer bij mijn ouders te gaan wonen. Als ik weg ga wil ik van hieruit weg, maar dat gaat niet binnen een maand, daar zullen wel 2 maanden over heen gaan. Ik heb het gevoel vast te zitten en ergens zou ik ook na een relatietherapeut willen. Als je het alletwee wilt zou ik het gewoon proberen. Ik vind het ook raar dat ik dat op mijn 25e wil, maar je liefde en wil is toch niet per se minder omdat je jonger bent en geen kinderen samen hebt???
Mijn vriend staat er iig niet voor open. Volgens hem komen de problemen omdat we te weinig seks hebben en aangezien ik te weinig zin heb, ben ik het probleem en dat moet ik zelf oplossen. Alsof als je een goed seksleven hebt alle verwijten en verkeerde manier met elkaar omgaan ineens verdwijnen dan?
Voeren jullie veel strijd samen?
Ik hou ook heel veel van hem en we hebben ook een hele sterke band samen. Ik weet dat hij ook van mij houdt, maar zijn verwijten en opmerkingen worden af en toe echt te erg!!!
zondag 27 mei 2007 om 12:07
Wat een herkenbaar verhaal.. zelf ben ik met mijn relatie gestopt na bijna 9 jaar! Ik had net als jij vaak het gevoel van is dit het nou en hij is er nooit en wil ik met hem oud worden. Denk dat we dat allemaal wel eens hebben, maar als je dat heel vaak denkt, zit het toch niet helemaal goed. Jullie zijn nog best kort bij elkaar en tuurlijk is het moeilijk om er een punt achter te zetten, want bij elkaar blijven is gewoon makkelijker! Denk dat relatietherapie echt geen zin heeft, werkt maar tijdelijk. Je wilt toch niet in een ongelukkige relatie blijven hangen? Voor je het weet ben je 2 jaar verder en nog steeds 'ongelukkig' samen. Kies voor jezelf en wat jij denkt dat het beste voor je is, luister naar je gevoel. Ik moet zeggen, dat ik na 9 jaar een goede keus heb gemaakt. Ik ben dan nog wel alleen (het is 5 weken uit), maar heb in ieder geval de kans om ooit weer gelukkig te worden. Hoop dat je eruit komt meid! Veel sterkte!
zondag 27 mei 2007 om 13:45
Ik lees met tranen over mijn gezicht, jouw verhaal. ZO herkenbaar, bijna eng gewoon. het enige verschil is dat wij het gisteren "uit"hebben gemaakt.
We zijn 5 jaar samen, waarvan we een hele leuke tijd hebben gehad, maar veel meer momenten dat we allebei dachten: is dit het nou? en dan toch maar samen besloten er weer voor te gaan en inderdaad...dan gaat het weer een tijdje goed. maar na verloop van tijd, barst inderdaad weer die bom en dan voel je je allebei gewoon zwaar K!
We willen allebei graag gelukkig worden en het liefst samen, maar het zit er gewoon niet in. Die knoop hebben we gisteren dan ook samen doorgehakt en dat is zooo moeilijk en zooo zwaar. Je weet dat je allebei verdriet hebt. Het is gewoon het makkelijkst om samen gewoon door te gaan. Maar hoe langer je doorgaat, hoe moeilijker het wordt om toch uit elkaar te gaan! Wij wonen samen (we dachten dat dat onze relatie, wel een nieuwe impuls zou geven, maar na de eerste leukigheid kom je elkaar dan toch weer negatief tegen).
Ik zou zeggen: sterkte ermee! praat erover, en bedenk wat je wilt: als je allebei graag gelukkig wilt zijn, maar het zit er niet in, dan zit het er niet in (je kan wel heeeel erg graag willen en je best er voor doen), maar uiteindelijk hou je jezelf alleen maar voor de gek.
*;
We zijn 5 jaar samen, waarvan we een hele leuke tijd hebben gehad, maar veel meer momenten dat we allebei dachten: is dit het nou? en dan toch maar samen besloten er weer voor te gaan en inderdaad...dan gaat het weer een tijdje goed. maar na verloop van tijd, barst inderdaad weer die bom en dan voel je je allebei gewoon zwaar K!
We willen allebei graag gelukkig worden en het liefst samen, maar het zit er gewoon niet in. Die knoop hebben we gisteren dan ook samen doorgehakt en dat is zooo moeilijk en zooo zwaar. Je weet dat je allebei verdriet hebt. Het is gewoon het makkelijkst om samen gewoon door te gaan. Maar hoe langer je doorgaat, hoe moeilijker het wordt om toch uit elkaar te gaan! Wij wonen samen (we dachten dat dat onze relatie, wel een nieuwe impuls zou geven, maar na de eerste leukigheid kom je elkaar dan toch weer negatief tegen).
Ik zou zeggen: sterkte ermee! praat erover, en bedenk wat je wilt: als je allebei graag gelukkig wilt zijn, maar het zit er niet in, dan zit het er niet in (je kan wel heeeel erg graag willen en je best er voor doen), maar uiteindelijk hou je jezelf alleen maar voor de gek.
*;
zondag 27 mei 2007 om 14:45
Hoi TO
Herkenning, ook hier. Gelukkig behoort het voor mij tot het verleden. De relatie die ik met mijn ex had werkte ook niet. Vaak heftige ruzies, vol overgave weer goed maken en het gevoel de ware voor elkaar te zijn. Hoge pieken, diepe dalen....en gevoelens van onvoorwaardelijke liefde. Het heeft uiteindelijk 5 jaar geduurd voordat mijn relatie definitief uit ging. (Het was wel vaker uitgegaan, maar we kwamen dan toch weer samen). Dat is een van de beste keuzes geweest die ik heb gemaakt in mijn leven, al voelde dat helemaal niet zo.
Inmiddels heb ik een bijna tegengestelde relatie. Vriend en ik genieten sinds 2 jaar erg van elkaar en onze relatie en we hebben eigenlijk nooit ruzie (maakte me in het begin hier zelfs wat zorgen over of dat wel gezond en normaal was...:)). Diepe dalen, die ik met mijn ex had, zijn er tot nu toe niet. Daar tegenover staat dat de hoge pieken, van de heftigheid van het goed maken en het gevoel hebben voor je relatie gevochten te hebben er ook niet zo zijn. Het hebben van ' heftige ervaringen' samen zoeken we echter wel samen buiten onze relaties, bijvoorbeeld door de dingen die we doen in vakanties en weekends. Verder gaan wel volgend jaar een poos in het buitenland wonen en werken, om misschien op den duur echt te emigreren. Zo'n soort stap had ik had ik met mijn ex nooit kunnen en durven nemen. Aan de ene kant omdat we het zo druk hadden met onze relatie dat we weinig tijd hadden om concrete stappen te nemen voor onze toekomst (hoewel er dromen genoeg waren) en aan de andere kant dat de relatie te instabiel was en we diep van binnen nooit zeker waren hoe lang we nog samen zouden zijn.
Je moet natuurlijk zelf weten wat voor jou/jullie het beste is. Ik heb voor me zelf besloten dat als ik ooit weer in zo'n soort relatie terecht kom, ik sneller zal afhaken. Als je een relatie hebt kun je het gevoel hebben dat de ander de enige persoon is van wie je kunt houden. Dit is echter niet waar. In iedere relatie moet je werken en investeren, maar een 'vecht- en goedmaakrelatie' kan een ware uitputtingsslag zijn en dat is zonde van je energie en tijd. Het leven heeft zoveel leuks te bieden.
Sterkte!*;
Herkenning, ook hier. Gelukkig behoort het voor mij tot het verleden. De relatie die ik met mijn ex had werkte ook niet. Vaak heftige ruzies, vol overgave weer goed maken en het gevoel de ware voor elkaar te zijn. Hoge pieken, diepe dalen....en gevoelens van onvoorwaardelijke liefde. Het heeft uiteindelijk 5 jaar geduurd voordat mijn relatie definitief uit ging. (Het was wel vaker uitgegaan, maar we kwamen dan toch weer samen). Dat is een van de beste keuzes geweest die ik heb gemaakt in mijn leven, al voelde dat helemaal niet zo.
Inmiddels heb ik een bijna tegengestelde relatie. Vriend en ik genieten sinds 2 jaar erg van elkaar en onze relatie en we hebben eigenlijk nooit ruzie (maakte me in het begin hier zelfs wat zorgen over of dat wel gezond en normaal was...:)). Diepe dalen, die ik met mijn ex had, zijn er tot nu toe niet. Daar tegenover staat dat de hoge pieken, van de heftigheid van het goed maken en het gevoel hebben voor je relatie gevochten te hebben er ook niet zo zijn. Het hebben van ' heftige ervaringen' samen zoeken we echter wel samen buiten onze relaties, bijvoorbeeld door de dingen die we doen in vakanties en weekends. Verder gaan wel volgend jaar een poos in het buitenland wonen en werken, om misschien op den duur echt te emigreren. Zo'n soort stap had ik had ik met mijn ex nooit kunnen en durven nemen. Aan de ene kant omdat we het zo druk hadden met onze relatie dat we weinig tijd hadden om concrete stappen te nemen voor onze toekomst (hoewel er dromen genoeg waren) en aan de andere kant dat de relatie te instabiel was en we diep van binnen nooit zeker waren hoe lang we nog samen zouden zijn.
Je moet natuurlijk zelf weten wat voor jou/jullie het beste is. Ik heb voor me zelf besloten dat als ik ooit weer in zo'n soort relatie terecht kom, ik sneller zal afhaken. Als je een relatie hebt kun je het gevoel hebben dat de ander de enige persoon is van wie je kunt houden. Dit is echter niet waar. In iedere relatie moet je werken en investeren, maar een 'vecht- en goedmaakrelatie' kan een ware uitputtingsslag zijn en dat is zonde van je energie en tijd. Het leven heeft zoveel leuks te bieden.
Sterkte!*;
zondag 27 mei 2007 om 18:43
Misschien wordt het tijd om de relatie eens goed door te lichten en vooral de pijnpunten.
Natuurlijk is het advies om een relatietherapeur in de arm te nemen een goed advies, maar misschien vinden jullie dat een brugje te ver?
Je kan ook samen eens zelf bekijken wat er schort.
Je hebt het over ruzies, bijleggen en doormodderen.
Juist als het weer goed is, moet je niet doormodderen, maar eens durven te bespreken waarom ruzies altijd zo gaan (of ontstaan). Waarschijnlijk zijn jullie juist geneigd om als de ruzie weer uit de lucht is er vooral niet meer over te praten om de (breekbare) vrede niet te verstoren.
Hebben jullie b.v. altijd ruzie over dezelfde issues?
Of zijn de issues verschillend, maar verlopen de ruzies altijd op dezelfde manier.
Kijk naar patronen, doorbreek die, maak afspraken, sluit compromissen over datgene wat problemen oplevert.
Als je van elkaar èn elkaar niet kwijt wilt, moet er toch uit te komen zijn.
Natuurlijk is het advies om een relatietherapeur in de arm te nemen een goed advies, maar misschien vinden jullie dat een brugje te ver?
Je kan ook samen eens zelf bekijken wat er schort.
Je hebt het over ruzies, bijleggen en doormodderen.
Juist als het weer goed is, moet je niet doormodderen, maar eens durven te bespreken waarom ruzies altijd zo gaan (of ontstaan). Waarschijnlijk zijn jullie juist geneigd om als de ruzie weer uit de lucht is er vooral niet meer over te praten om de (breekbare) vrede niet te verstoren.
Hebben jullie b.v. altijd ruzie over dezelfde issues?
Of zijn de issues verschillend, maar verlopen de ruzies altijd op dezelfde manier.
Kijk naar patronen, doorbreek die, maak afspraken, sluit compromissen over datgene wat problemen oplevert.
Als je van elkaar èn elkaar niet kwijt wilt, moet er toch uit te komen zijn.
maandag 28 mei 2007 om 17:40
Bedankt allemaal voor jullie lieve reacties, doet me erg goed.
Fijn ook (niet fijn voor jullie natuurlijk, dat jullie ook verdriet hebben...maar jullie snappen me vast wel) dat er een aantal meiden zijn die dezelfde ervaringen hebben en hierover schrijven. Hier heb ik ook veel aan.
Tja....ik moet het gewoon maar eens laten bezinken. Aan de ene kant sta ik echt wel open voor therapie en is het me dat echt waard, aan de andere kant...als ik heel eerlijk ben, geloof ik gewoon niet dat het gaat werken. Ik heb het er voor over, maar ik denk dat we er MET therapie ook niet uit komen.
VERSTANDELIJK gezien en als het niet om mezelf zou gaan, zou ik zeggen; ga uit elkaar....we passen niet bij elkaar, het werkt niet...enz.
Maar ja.....gevoel.
Ik vind het zó moeilijk....we staan best weleens op een punt dat we zeggen; nu is het genoeg, we moeten ermee stoppen. Maar het idee om elkaar niet meer te zien, niks meer te delen, geen leuke dingen meer te doen, niet meer samen te slapen.....net of we daar ook gewoon nog niet aan toe zijn. Maar ja? Ben je daar ooit WEL aan toe? Misschien wordt het alleen maar moeilijker en pijnlijker, hoe langer we doorgaan....
Het verscheurt me gewoon echt...
Ik kan het ook gewoon niet begrijpen; twee mensen die genoeg voor elkaar voelen....dat zou toch genoeg moeten zijn.
Als bij een van ons het gevoel niet genoeg zou zijn, dan zou ik het denk ik makkelijker kunnen accepteren.
Net of we het slechtste in elkaar naar boven halen, elkaar gewoon voor geen meter begrijpen. Achter elke ruzie en alle strijd zit zoveel onbegrip over andere zaken....maar DAAR kunnen we inhoudelijk gewoon niet over praten. Dat proberen we wel, maar we begrijpen elkaar dan niet.
We kunnen ontzettend kletsen samen, maar echt praten....over gevoelens, wensen, verlangens....over waarom je iets wel of niet prettig vind, wat daar voor gevoel achter steekt? Dat lukt dus niet......dat loopt dus uit op veel strijd en ellende....
Ik weet wel WAAR het probleem zit.....ik kan alles ook wel terugvoeren naar twee belangrijke punten, de basis waardoor het niet goed zit tussen ons.
Onze behoefte aan intimiteit en de manier waarop je met elkaar omgaat in een relatie liggen zo mijlenver uit elkaar. Mijn vriend is een ontzettende lieverd, maar erg nuchter. Ik weet dat hij gek op me is, maar ik mis zo ontzettend genegenheid, warmte...het onderscheid tussen mij en anderen, het gevoel dat hij echt voor me gaat en van me houdt......door een aanraking, een blik in zijn ogen, een sms-je.
Hij doet zijn best, hij wil het heel graag, maar het komt niet uit hemzelf...
Ik heb niet het idee dat ik heel veeleisend ben, ik verwacht niet dat hij me de hele dag knuffelt en met allerlei liefdesverklaringen komt.
Maar een sms-je of mailtje naar mij zou niet hetzelfde moeten voelen en er voor mijn gevoel hetzelfde uit moeten zien dan naar andere meiden, kennissen...whatever.
Ik heb hem ook aangegeven; het is niet dat je naar anderen TEVEEL doet, maar wat hij naar mij te weinig doet....ik voel niet genoeg onderscheid en dat maakt me onzeker en verdrietig. Onze relatie voelt niet gelijkwaardig. Ik VOEL niet dat we allebei even gek op elkaar zijn....ook al weet ik dat het wel zo is...
In het begin van onze relatie heeft mijn vriend zichzelf afgesloten voor zijn gevoel....bang om gekwetst te worden, bang om mij weer kwijt te raken.....don't know.
Maar het heeft mij erg onzeker gemaakt.....alles wat verliefdheid betekent....dat was er niet.
Als ik hem wilde zien ging hij liever sporten (en dan heb ik het over één keer doordeweeks, niet iedere dag), op superlieve sms-jes kreeg ik vaak niet eens antwoord....
Het klinkt als "not that into you-gedrag", maar dat was het niet. Hij heeft destijds een muur opgetrokken, vanaf het moment dat ik me juist voor hem open heb gesteld....
Dat is later wel over gegaan...maar mijn onzekerheid is nooit meer helemaal weg gegaan. Ik zie bij anderen soms dat het ook anders kan...qua uiten van gevoelens e.d.
Dat heeft iedereen toch nodig in een relatie? Ik probeer echt geen druk op hem te leggen, niet om dingen te vragen.....maar na anderhalf jaar breekt het me op...
Breekt het me op dat ik nog nooit gehoord heb hoeveel ik voor hem beteken, dat hij me mist....enz.
Sorry als het een warrig verhaal is geworden......ben een beetje verdrietig....
Fijn ook (niet fijn voor jullie natuurlijk, dat jullie ook verdriet hebben...maar jullie snappen me vast wel) dat er een aantal meiden zijn die dezelfde ervaringen hebben en hierover schrijven. Hier heb ik ook veel aan.
Tja....ik moet het gewoon maar eens laten bezinken. Aan de ene kant sta ik echt wel open voor therapie en is het me dat echt waard, aan de andere kant...als ik heel eerlijk ben, geloof ik gewoon niet dat het gaat werken. Ik heb het er voor over, maar ik denk dat we er MET therapie ook niet uit komen.
VERSTANDELIJK gezien en als het niet om mezelf zou gaan, zou ik zeggen; ga uit elkaar....we passen niet bij elkaar, het werkt niet...enz.
Maar ja.....gevoel.
Ik vind het zó moeilijk....we staan best weleens op een punt dat we zeggen; nu is het genoeg, we moeten ermee stoppen. Maar het idee om elkaar niet meer te zien, niks meer te delen, geen leuke dingen meer te doen, niet meer samen te slapen.....net of we daar ook gewoon nog niet aan toe zijn. Maar ja? Ben je daar ooit WEL aan toe? Misschien wordt het alleen maar moeilijker en pijnlijker, hoe langer we doorgaan....
Het verscheurt me gewoon echt...
Ik kan het ook gewoon niet begrijpen; twee mensen die genoeg voor elkaar voelen....dat zou toch genoeg moeten zijn.
Als bij een van ons het gevoel niet genoeg zou zijn, dan zou ik het denk ik makkelijker kunnen accepteren.
Net of we het slechtste in elkaar naar boven halen, elkaar gewoon voor geen meter begrijpen. Achter elke ruzie en alle strijd zit zoveel onbegrip over andere zaken....maar DAAR kunnen we inhoudelijk gewoon niet over praten. Dat proberen we wel, maar we begrijpen elkaar dan niet.
We kunnen ontzettend kletsen samen, maar echt praten....over gevoelens, wensen, verlangens....over waarom je iets wel of niet prettig vind, wat daar voor gevoel achter steekt? Dat lukt dus niet......dat loopt dus uit op veel strijd en ellende....
Ik weet wel WAAR het probleem zit.....ik kan alles ook wel terugvoeren naar twee belangrijke punten, de basis waardoor het niet goed zit tussen ons.
Onze behoefte aan intimiteit en de manier waarop je met elkaar omgaat in een relatie liggen zo mijlenver uit elkaar. Mijn vriend is een ontzettende lieverd, maar erg nuchter. Ik weet dat hij gek op me is, maar ik mis zo ontzettend genegenheid, warmte...het onderscheid tussen mij en anderen, het gevoel dat hij echt voor me gaat en van me houdt......door een aanraking, een blik in zijn ogen, een sms-je.
Hij doet zijn best, hij wil het heel graag, maar het komt niet uit hemzelf...
Ik heb niet het idee dat ik heel veeleisend ben, ik verwacht niet dat hij me de hele dag knuffelt en met allerlei liefdesverklaringen komt.
Maar een sms-je of mailtje naar mij zou niet hetzelfde moeten voelen en er voor mijn gevoel hetzelfde uit moeten zien dan naar andere meiden, kennissen...whatever.
Ik heb hem ook aangegeven; het is niet dat je naar anderen TEVEEL doet, maar wat hij naar mij te weinig doet....ik voel niet genoeg onderscheid en dat maakt me onzeker en verdrietig. Onze relatie voelt niet gelijkwaardig. Ik VOEL niet dat we allebei even gek op elkaar zijn....ook al weet ik dat het wel zo is...
In het begin van onze relatie heeft mijn vriend zichzelf afgesloten voor zijn gevoel....bang om gekwetst te worden, bang om mij weer kwijt te raken.....don't know.
Maar het heeft mij erg onzeker gemaakt.....alles wat verliefdheid betekent....dat was er niet.
Als ik hem wilde zien ging hij liever sporten (en dan heb ik het over één keer doordeweeks, niet iedere dag), op superlieve sms-jes kreeg ik vaak niet eens antwoord....
Het klinkt als "not that into you-gedrag", maar dat was het niet. Hij heeft destijds een muur opgetrokken, vanaf het moment dat ik me juist voor hem open heb gesteld....
Dat is later wel over gegaan...maar mijn onzekerheid is nooit meer helemaal weg gegaan. Ik zie bij anderen soms dat het ook anders kan...qua uiten van gevoelens e.d.
Dat heeft iedereen toch nodig in een relatie? Ik probeer echt geen druk op hem te leggen, niet om dingen te vragen.....maar na anderhalf jaar breekt het me op...
Breekt het me op dat ik nog nooit gehoord heb hoeveel ik voor hem beteken, dat hij me mist....enz.
Sorry als het een warrig verhaal is geworden......ben een beetje verdrietig....
