Alsnog contact zoeken of laten gaan?

Korte versie:

Man ontmoet. Enorme wederzijdse aantrekkingskracht. Geen contactgegevens. Krijg hem - zelfs na twee maanden - niet uit mijn hoofd. Weet wel zijn naam. Probeer ik met een omweg alsnog contact te leggen of is het te laat en laat ik het erbij?

Lange versie:

Ongeveer twee maanden geleden heb ik een man ontmoet die met vrijwel alleen oogcontact mijn hoofd, hart en hele lijf compleet in de war heeft gebracht. Tijdens de Vierdaagsefeesten in Nijmegen (waar ik woon) stond ik aan de rand van een plein te dansen met een vriendin. Van een afstandje had ik hem al zien staan en ik voelde toen al een bepaalde aantrekkingskracht, hoewel hij qua uiterlijk eigenlijk niet meteen een type is waar ik doorgaans op zou vallen. De vorm van zijn achterhoofd (hij is kaal), zijn nek, zijn bouw, de manier waarop hij stond en zijn rustige maar sterke uitstraling, hij had gewoon iéts.

Vriendin en ik dansten lekker en hadden samen lol. Gedurende de avond kwamen wij en de mensen met wie hij was dichterbij elkaar te staan. Hem zag ik niet direct en het gefeest ging door. Op een geven moment draaide ik me om en daar stond hij. Een meter of vijf bij me vandaan. We keken elkaar aan en het was alsof de bliksem insloeg. Ik zou willen dat ik het minder clichématig kon beschrijven, maar dat doet afbreuk aan wat ik voelde. In al mijn veertig jaar nooit eerder zoiets gevoeld. Ook niets wat er bij in de buurt komt. Op de gedachte ‘Hem! Ik wil hem!’ na, had mijn brein me niets meer te melden. Mijn hart ging tekeer. Na dat eerste oogcontact voelde ik me bijna high. Ik zag dat hij net zo van slag was als ik. De aantrekkingskracht was honderd procent wederzijds. Vriendin maakte er zelfs nog een opmerking over. De rest van de avond zijn we om elkaar heen blijven draaien. Beetje gedanst. Steeds oogcontact. Snelle blikken op en naar elkaar. Hij vroeg mijn naam. Ik de zijne. Van een echt gesprek kwam het helaas niet. De muziek was te hard, het feest om ons heen te druk en chaotisch. Hij kocht een drankje voor me. We keken en lachten naar elkaar.

En toen moest hij weg. Mannen van zijn bataljon/eenheid (of hoe je dat ook noemt) kwamen hem halen omdat bussen stonden te wachten om militairen terug te brengen naar de plek waar ze verblijven tijdens de vierdaagse. Hij werd al meegetrokken maar hij liep toch nog terug om me een knuffel te geven.

Het weggaan was plotseling en snel. We hebben geen contactgegevens uitgewisseld. Ik dacht dat we daar nog wel tijd voor zouden hebben.

Het is nu ruim twee maanden later en hij spookt nog steeds regelmatig door mijn hoofd. Zelfs na een vakantie, drukte op mijn werk en genoeg andere dingen om te doen en om aan te denken.

Een stemmetje in mijn hoofd zegt ‘Zoek hem op. Je weet zijn naam, je kunt vast op een of andere manier contact met hem leggen. Waag het erop. Wat is het ergste dat er kan gebeuren? Neem eens wat risico!’
Een ander stemmetje zegt ‘Doet niet zo creepy.’

Naar welk stemmetje luister ik?