Relaties
alle pijlers
Altijd initiatief nemen (vriendschap); wanneer houdt dit op?
dinsdag 12 maart 2024 om 10:49
Ik ben eigenlijk heel erg benieuwd hoe jullie hierin staan en hierover denken. Ik merk met momenten dat ik denk: waar ben ik mee bezig? En wanneer ik dit deel met mijn partner ziet hij het probleem niet erg volgens mij.
Ik heb een klein vriendinnengroepje, wat soort van bij elkaar gekomen is in de coronatijd. We waren toen heel hecht (in mijn beleving), spraken veel af. We zijn (met mij erbij) met 4 en de andere 3 hebben samen nog 2 andere vriendinnen + de aanhang. Zij spreken ook samen vaker af, er was een moment dat ik meegevraagd werd; dat wil zeggen: er werd aan mij gevraagd of ik mee wou en ik reageerde daar positief op en daarop werd gezegd dat ze dit eerst na gingen vragen aan de andere twee. Dat vond ik al vreemd, aangezien we niet op de basisschool zitten.
Vanuit de andere kwam ook het antwoord dat ze het liever niet hadden want dan zou de dynamiek misschien veranderen.
Voor het beeld: Ik ben een rustig persoon, totaal niet druk of overheersend en ik kan eigenlijk altijd met iedereen goed overweg, ben wel een kat uit de boom kijk type in een grotere groep.
Dat heeft me toen best wel gekwetst. Ik heb me daar overheen gezet.
Inmiddels gooi ik regelmatig in de groep om af te spreken, drankje doen enz. Het is zelden dat iemand kan. Of van 19 tot 22 oid. Meestal hoor ik dan dingen waaruit ik kan opmaken dat ze onderling wel afgesproken hebben. En dat is uiteraard geen probleem maar ik zit er toch mee dat ik nooit gevraagd wordt. Nooit 1 op 1 (zelden in elk geval).
Ook dat ze ook dingen plannen met de andere zonder mij doet mij toch meer pijn. Want ik denk dan: het is alleen ik die er niet bij zit dan. Iedereen zit erbij behalve ik.
Het ligt absoluut niet aan mij geven ze aan want ik heb dit dus wel aangekaart en ook dat ik hier last van heb en me met regelmatig eenzaam voel.
Maar het blijft zoals het is. Dan denk ik; hoe lang moet ik zo nog doorgaan met deze vriendschap? Ik zie het eigenlijk al minder als vriendschap.
En natuurlijk begrijp ik dat iedereen het druk heeft en als ze al met het andere groepje afspreken ze ook niet de dag erna met mij erbij willen maar waarom niet samen?
Ik heb een klein vriendinnengroepje, wat soort van bij elkaar gekomen is in de coronatijd. We waren toen heel hecht (in mijn beleving), spraken veel af. We zijn (met mij erbij) met 4 en de andere 3 hebben samen nog 2 andere vriendinnen + de aanhang. Zij spreken ook samen vaker af, er was een moment dat ik meegevraagd werd; dat wil zeggen: er werd aan mij gevraagd of ik mee wou en ik reageerde daar positief op en daarop werd gezegd dat ze dit eerst na gingen vragen aan de andere twee. Dat vond ik al vreemd, aangezien we niet op de basisschool zitten.
Vanuit de andere kwam ook het antwoord dat ze het liever niet hadden want dan zou de dynamiek misschien veranderen.
Voor het beeld: Ik ben een rustig persoon, totaal niet druk of overheersend en ik kan eigenlijk altijd met iedereen goed overweg, ben wel een kat uit de boom kijk type in een grotere groep.
Dat heeft me toen best wel gekwetst. Ik heb me daar overheen gezet.
Inmiddels gooi ik regelmatig in de groep om af te spreken, drankje doen enz. Het is zelden dat iemand kan. Of van 19 tot 22 oid. Meestal hoor ik dan dingen waaruit ik kan opmaken dat ze onderling wel afgesproken hebben. En dat is uiteraard geen probleem maar ik zit er toch mee dat ik nooit gevraagd wordt. Nooit 1 op 1 (zelden in elk geval).
Ook dat ze ook dingen plannen met de andere zonder mij doet mij toch meer pijn. Want ik denk dan: het is alleen ik die er niet bij zit dan. Iedereen zit erbij behalve ik.
Het ligt absoluut niet aan mij geven ze aan want ik heb dit dus wel aangekaart en ook dat ik hier last van heb en me met regelmatig eenzaam voel.
Maar het blijft zoals het is. Dan denk ik; hoe lang moet ik zo nog doorgaan met deze vriendschap? Ik zie het eigenlijk al minder als vriendschap.
En natuurlijk begrijp ik dat iedereen het druk heeft en als ze al met het andere groepje afspreken ze ook niet de dag erna met mij erbij willen maar waarom niet samen?
donderdag 14 maart 2024 om 09:59
Ik heb mijn verwachtingen al bijgesteld in elk geval
En ik heb ook niet zo snel nieuwe vrienden natuurlijk. Ben toch 42 jaar. Maar voel me nog wel 30 jaar haha.
donderdag 14 maart 2024 om 15:33
Eenzaamheid is naar en nieuwe vrienden maken is niet makkelijk. Ik heb maar een paar vrienden en doe mijn best om elke 2-3 maanden af te spreken. Ik heb een eigen bedrijf en complexe familiesituatie, dus vaker lukt niet. Verder zit ik ook bij NMLK en gaat het daarbij meer om activiteiten en intresses delen.
Het is echter erger om eenzaam te zijn in een relatie dan alleen buiten een relatie, ook wanneer die relatie een vriendschap is.
Het is echter erger om eenzaam te zijn in een relatie dan alleen buiten een relatie, ook wanneer die relatie een vriendschap is.
donderdag 14 maart 2024 om 16:02
Je hebt van alles geprobeerd en de conclusie is dat die vriendinnen( vind het eerder bekenden en meer niet) niet bij je passen. Ze kosten je alleen maar energie en het levert ook nog eens niks op. Laat het voor wat het is en zoek naar nieuwe contacten/ activiteiten.
Wacht niet op je vriendinnen om iets af te spreken. Vraagt het 1 keer en als ze niet kunnen misschien, je buurvrouw, collega, familielid oid. Als dan niemand wil dan ga je lekker alleen op pad.(ja is eng maar het went en je weet nooit wat voor leuke situaties daf kan opleveren).
Je bent het meer dan waard om fijne tijd mee te besteden. Er zijn zeker mensen die je wel als vriendin willen. Het is alleen even zoeken.
Wacht niet op je vriendinnen om iets af te spreken. Vraagt het 1 keer en als ze niet kunnen misschien, je buurvrouw, collega, familielid oid. Als dan niemand wil dan ga je lekker alleen op pad.(ja is eng maar het went en je weet nooit wat voor leuke situaties daf kan opleveren).
Je bent het meer dan waard om fijne tijd mee te besteden. Er zijn zeker mensen die je wel als vriendin willen. Het is alleen even zoeken.
donderdag 14 maart 2024 om 16:04
Maar je hebt wel tijd om daarin te investeren. Ga op zoek naar een hobby, vrijwilligerswerk, NMLK, op termijn toch die nieuwe baan met een luke team. Eenzaamheid is kut en nieuwe vrienden heb je inderdaad niet zomaar, aan de andere kant, ze komen ook niet aanbellen.Chloe81Mom schreef: ↑14-03-2024 09:59Ik heb mijn verwachtingen al bijgesteld in elk geval
En ik heb ook niet zo snel nieuwe vrienden natuurlijk. Ben toch 42 jaar. Maar voel me nog wel 30 jaar haha.
En daarbij kunnen hobbies of vrijwilligerswerk ook helpen tegen eenzaamheid, ook al zijn dat niet meteen innige vriendschappen. Je bent wel gezellig onder de mensen, en onderschat ook de kracht van kennissen niet.
donderdag 14 maart 2024 om 17:33
Je klinkt hier in ieder geval als een leuk en lief persoon. Dus laat die dames lekker in de stront zakken
Misschien kun je hier op Viva bij contact eens een oproepje plaatsen?
Kijken wat daar uitkomt.
En anders inderdaad in je omgeving bij clubje gaan of vrijwilligerswerk. Dan kom je ook eens met andere mensen in contact die je normaal niet zou ontmoeten.
Misschien kun je hier op Viva bij contact eens een oproepje plaatsen?
Kijken wat daar uitkomt.
En anders inderdaad in je omgeving bij clubje gaan of vrijwilligerswerk. Dan kom je ook eens met andere mensen in contact die je normaal niet zou ontmoeten.
donderdag 14 maart 2024 om 19:26
Lieve TO,
Ik heb twee keer een soortgelijke situatie gehad. Een keer in mijn studententijd en een keer een jaar of 4 geleden. Mijn advies: laat ze gaan.
Ik denk dat je je zelfbeeld en eenzaamheid ook een beetje op hen projecteert, zo van 'hoezo ik niet'. Dat heeft geen zin. Mensen veranderen, levens veranderen, en hoe het ooit ook begonnen is, they are not that into you. Hoe stom ook. Maar draai het om: ze weten niet wat ze missen, want jij bent gewoon leuk. Het is HUN verlies, niet het jouwe.
Probeer echt actief op zoek te gaan naar nieuwe mensen. Je zegt dat je introvert bent en geen hobby's hebt, maar er zijn absoluut dingen die jij leuk vindt om te doen en waar je ook gelijkgestemden vinden. Doe iets wat los staat van je gezin; dus geen klusje op school of iets dergelijks. Misschien een leuke cursus (om te beginnen een dagje)? Een zangkoor bijv? En sport je ook? Even in je lijf in plaats van je hoofd is ook goed voor het zelfvertrouwen.
Mijn ervaring: succes is the best revenge. Ga leuke dingen doen, en je denkt niet eens meer aan ze.
Ik heb twee keer een soortgelijke situatie gehad. Een keer in mijn studententijd en een keer een jaar of 4 geleden. Mijn advies: laat ze gaan.
Ik denk dat je je zelfbeeld en eenzaamheid ook een beetje op hen projecteert, zo van 'hoezo ik niet'. Dat heeft geen zin. Mensen veranderen, levens veranderen, en hoe het ooit ook begonnen is, they are not that into you. Hoe stom ook. Maar draai het om: ze weten niet wat ze missen, want jij bent gewoon leuk. Het is HUN verlies, niet het jouwe.
Probeer echt actief op zoek te gaan naar nieuwe mensen. Je zegt dat je introvert bent en geen hobby's hebt, maar er zijn absoluut dingen die jij leuk vindt om te doen en waar je ook gelijkgestemden vinden. Doe iets wat los staat van je gezin; dus geen klusje op school of iets dergelijks. Misschien een leuke cursus (om te beginnen een dagje)? Een zangkoor bijv? En sport je ook? Even in je lijf in plaats van je hoofd is ook goed voor het zelfvertrouwen.
Mijn ervaring: succes is the best revenge. Ga leuke dingen doen, en je denkt niet eens meer aan ze.
donderdag 14 maart 2024 om 20:07
Wat vervelend TO! Eenzaamheid is ook echt killing 
Maar deze mensen maken het denk ik alleen maar erger. Tijd voor nieuwe mensen om je heen!
Is er een hobby die op kan pakken of een sport waarbij je nieuwe connecties kan maken? Vrienden maken op latere leeftijd is inderdaad wel echt wat lastiger.
Ik ben een tijd terug begonnen met een nieuwe sport - een individuele sport, maar je traint samen, en de vereniging is ook heel actief met activiteiten. Heerlijk! En het is geen studentenvereniging, oid, gewoon voor niet-studenten. Ik ben ook een van de ouderen in de groep, maar dat maakt niets uit - als het gewoon maar klikt! En ik voel me ook nog een stuk jonger
Bijkomend voordeel: lekker actief bezig zijn! Sporten is heerlijk. Ik was er lang uit en vond het allemaal intimiderend om weer te beginnen, maar bloei helemaal op.
Het is wel even zoeken, want lang niet alle sportverenigingen zijn zo actief natuurlijk. En als sporten het niet zo voor je is, zijn er dat soort verenigingen vast ook rond bepaalde hobby's.
Maar deze mensen maken het denk ik alleen maar erger. Tijd voor nieuwe mensen om je heen!Is er een hobby die op kan pakken of een sport waarbij je nieuwe connecties kan maken? Vrienden maken op latere leeftijd is inderdaad wel echt wat lastiger.
Ik ben een tijd terug begonnen met een nieuwe sport - een individuele sport, maar je traint samen, en de vereniging is ook heel actief met activiteiten. Heerlijk! En het is geen studentenvereniging, oid, gewoon voor niet-studenten. Ik ben ook een van de ouderen in de groep, maar dat maakt niets uit - als het gewoon maar klikt! En ik voel me ook nog een stuk jonger
Bijkomend voordeel: lekker actief bezig zijn! Sporten is heerlijk. Ik was er lang uit en vond het allemaal intimiderend om weer te beginnen, maar bloei helemaal op. Het is wel even zoeken, want lang niet alle sportverenigingen zijn zo actief natuurlijk. En als sporten het niet zo voor je is, zijn er dat soort verenigingen vast ook rond bepaalde hobby's.
tripsie wijzigde dit bericht op 14-03-2024 20:15
36.20% gewijzigd
donderdag 14 maart 2024 om 20:13
Goede adviezen!NuEvenNiet schreef: ↑14-03-2024 17:33Je klinkt hier in ieder geval als een leuk en lief persoon. Dus laat die dames lekker in de stront zakken
Misschien kun je hier op Viva bij contact eens een oproepje plaatsen?
Kijken wat daar uitkomt.
En anders inderdaad in je omgeving bij clubje gaan of vrijwilligerswerk. Dan kom je ook eens met andere mensen in contact die je normaal niet zou ontmoeten.
En dat dikgedrukte: Ja, leuk! Daar heb ik ook een vriendin aan over gehouden
En dat ging niet eens om een oproepje over vriendschap. Geef dingen wel ook de tijd om langzaam te groeien.
donderdag 14 maart 2024 om 21:17
Maar TO,
Je wilt toch ook niet uit meelij opeens overal voor worden uitgenodigd?
Ik zou mij daar althans heel ongemakkelijk bij voelen.
Opzich niet verkeerd hoor dat je aangeeft wat je nodig hebt, maar niet als het overduidelijk is dat ze je er liever niet (altijd) bij hebben. Houd dan de eer aan jezelf en geef aan dat je liever helemaal niet meer afspreekt in groepsverband.
Het is graag, of niet..
Neem geen genoegen met veel te weinig want je verdient mensen om je heen die jou oprecht leuk vinden om wie jij bent.
Je wilt toch ook niet uit meelij opeens overal voor worden uitgenodigd?
Ik zou mij daar althans heel ongemakkelijk bij voelen.
Opzich niet verkeerd hoor dat je aangeeft wat je nodig hebt, maar niet als het overduidelijk is dat ze je er liever niet (altijd) bij hebben. Houd dan de eer aan jezelf en geef aan dat je liever helemaal niet meer afspreekt in groepsverband.
Het is graag, of niet..
Neem geen genoegen met veel te weinig want je verdient mensen om je heen die jou oprecht leuk vinden om wie jij bent.
donderdag 14 maart 2024 om 21:46
donderdag 14 maart 2024 om 23:23
Dank jullie wel voor jullie lieve berichten. Het doet mij wel iets ook. En het doet mij ook beseffen dat ik eigenlijk diep van binnen niet echt gelukkig ben.
Als ik dan terug denk aan vroeger toen was ik wel spontaan, ook introvert maar ook meer extravert dan nu, totaal niet jaloers in een relatie. En nu: ben ik gescheiden (niet mijn keuze), bedrogen blijkbaar tijdens mijn huwelijk, voel me super onzeker, in de steek gelaten, heel af en toe komt mijn eigen ik wel naar buiten (dat merk ik trouwens wel echt) maar ik merk dat ik me overal alleen voel: in mijn werk, relatie en vriendschappen.
Ik weet dat ik een hele lieve vriend heb maar door mijn verleden en wantrouwen maak ik het eerder kapot dan wat anders. En ik haat mezelf erom. Zo ben ik helemaal niet en wil ik ook niet zijn. In mijn ogen doe ik er wel alles of veel aan door met vriendinnen proberen af te spreken maar ja; deze willen/kunnen niet en zo snel vind je niemand anders
En ik snap jullie tips om via hier of een site iemand te vinden maar dat is meestal niet in mijn dorp of omgeving en dat is wel net wat ik mis.
Ik begin mezelf langzaam helemaal niet meer leuk te vinden.
Maar het eenzame gevoel is wel erg klote ja. Ik ontplof soms bijna zo alleen voel ik me dan. Wanneer mijn kinderen bij mijn ex zijn en mijn vriend werken is praat ik soms 2 dagen niet. Hoe dan?
Als ik dan terug denk aan vroeger toen was ik wel spontaan, ook introvert maar ook meer extravert dan nu, totaal niet jaloers in een relatie. En nu: ben ik gescheiden (niet mijn keuze), bedrogen blijkbaar tijdens mijn huwelijk, voel me super onzeker, in de steek gelaten, heel af en toe komt mijn eigen ik wel naar buiten (dat merk ik trouwens wel echt) maar ik merk dat ik me overal alleen voel: in mijn werk, relatie en vriendschappen.
Ik weet dat ik een hele lieve vriend heb maar door mijn verleden en wantrouwen maak ik het eerder kapot dan wat anders. En ik haat mezelf erom. Zo ben ik helemaal niet en wil ik ook niet zijn. In mijn ogen doe ik er wel alles of veel aan door met vriendinnen proberen af te spreken maar ja; deze willen/kunnen niet en zo snel vind je niemand anders
En ik snap jullie tips om via hier of een site iemand te vinden maar dat is meestal niet in mijn dorp of omgeving en dat is wel net wat ik mis.
Ik begin mezelf langzaam helemaal niet meer leuk te vinden.
Maar het eenzame gevoel is wel erg klote ja. Ik ontplof soms bijna zo alleen voel ik me dan. Wanneer mijn kinderen bij mijn ex zijn en mijn vriend werken is praat ik soms 2 dagen niet. Hoe dan?
vrijdag 15 maart 2024 om 00:03
Wat verdrietig TO. Misschien is therapie een idee? Als ik je lees zit je wat in de knoei met je zelfbeeld en nog in verwerking van je eerdere relatie.
Hoelang ben je nu samen met je nieuwe partner?
Hij lijkt emotioneel ook wat onbereikbaar te zijn, maar dat is mijn invulling van je stukjes tekst:
- hij is veel afwezig door werk
- hij begrijpt je niet helemaal
- de relatie (en door de vorige van wantrouw) brengt patronen in je naar boven waardoor jij jezelf 'haat'.
Daarnaast voel je je ontzettend eenzaam in jezelf en mis je verbinding.
En zie je dat patroon terug bij je kind.
Dat is nogal wat pijn. Je kunt er vanuit jezelf de vinger niet op leggen.
Dus daarom mijn advies om dit eens goed te onderzoeken/helen met een therapeut.
Een
voor jou.
Hoelang ben je nu samen met je nieuwe partner?
Hij lijkt emotioneel ook wat onbereikbaar te zijn, maar dat is mijn invulling van je stukjes tekst:
- hij is veel afwezig door werk
- hij begrijpt je niet helemaal
- de relatie (en door de vorige van wantrouw) brengt patronen in je naar boven waardoor jij jezelf 'haat'.
Daarnaast voel je je ontzettend eenzaam in jezelf en mis je verbinding.
En zie je dat patroon terug bij je kind.
Dat is nogal wat pijn. Je kunt er vanuit jezelf de vinger niet op leggen.
Dus daarom mijn advies om dit eens goed te onderzoeken/helen met een therapeut.
Een
voor jou.
vrijdag 15 maart 2024 om 09:21
Ja ik heb dat ook in gang gezet. Ik heb onlangs op mijn werk, gelukkig waar niemand bij was, een paniekaanval gehad. Dat was zo eng, ik ben daar helemaal niet bekend mee nl. Dus ik sta op een wachtlijst, maar ik heb wel een goed gevoel bij diegene dus dat vind ik wel belangrijk.Qiya schreef: ↑15-03-2024 00:03Wat verdrietig TO. Misschien is therapie een idee? Als ik je lees zit je wat in de knoei met je zelfbeeld en nog in verwerking van je eerdere relatie.
Hoelang ben je nu samen met je nieuwe partner?
Hij lijkt emotioneel ook wat onbereikbaar te zijn, maar dat is mijn invulling van je stukjes tekst:
- hij is veel afwezig door werk
- hij begrijpt je niet helemaal
- de relatie (en door de vorige van wantrouw) brengt patronen in je naar boven waardoor jij jezelf 'haat'.
Daarnaast voel je je ontzettend eenzaam in jezelf en mis je verbinding.
En zie je dat patroon terug bij je kind.
Dat is nogal wat pijn. Je kunt er vanuit jezelf de vinger niet op leggen.
Dus daarom mijn advies om dit eens goed te onderzoeken/helen met een therapeut.
Een
Ik ben nu zo'n 5 jaar samen met mijn nieuwe vriend. En het is eigenlijk sinds wij samenwonen erger geworden, mijn eenzaamheid. Omdat je nu meer samen bent of zou moeten zijn maar dat is eigenlijk niet het geval.
vrijdag 15 maart 2024 om 09:25
Chloe81Mom schreef: ↑15-03-2024 09:21Ja ik heb dat ook in gang gezet. Ik heb onlangs op mijn werk, gelukkig waar niemand bij was, een paniekaanval gehad. Dat was zo eng, ik ben daar helemaal niet bekend mee nl. Dus ik sta op een wachtlijst, maar ik heb wel een goed gevoel bij diegene dus dat vind ik wel belangrijk.
Ik ben nu zo'n 5 jaar samen met mijn nieuwe vriend. En het is eigenlijk sinds wij samenwonen erger geworden, mijn eenzaamheid. Omdat je nu meer samen bent of zou moeten zijn maar dat is eigenlijk niet het geval.
Fijn om te lezen dat je nu toch voor therapie gaat! En ik benoemde het al eerder: jouw eenzaamheid ín je relatie. Ik vermoed dat je best bang bent voor wat er naar boven komt in therapie, maar je betaalt een hoge prijs om het allemaal verborgen te houden dus als je dat voor ogen houdt kan dat helpend zijn om toch de moed te houden voor therapie.
vrijdag 15 maart 2024 om 09:30
Meid, wat klink je eenzaam en wat ben je hard voor jezelf, wat verdrietig voor je.
Het klinkt alsof je veel te verwerken hebt, en liefst wil vluchten naar anderen om niet alleen met jezelf te zijn. Maar daar kan je mensen niet voor gebruiken.
Fijn dat je iemand hebt gevonden waar je een goed gevoel bij hebt, het gaat je vast verder brengen.
Het klinkt alsof je veel te verwerken hebt, en liefst wil vluchten naar anderen om niet alleen met jezelf te zijn. Maar daar kan je mensen niet voor gebruiken.
Fijn dat je iemand hebt gevonden waar je een goed gevoel bij hebt, het gaat je vast verder brengen.
vrijdag 15 maart 2024 om 13:05
TO, eenzaamheid is echt rot. En je kunt je best eenzaam voelen, ook in een relatie.
In het verleden heb ik dat ook wel gehad, geen aansluiting vinden op mijn werk, op school gepest want ik was raar (ik snap het achteraf zelfs wel, want ik was een vreemd kind en tiener). Altijd mijn best gedaan om maar vooral aardig gevonden te worden, maar dat werkte eigenlijk averechts. Ik was gewoon een deurmat. Vaak teleurgesteld in mensen, energie gestopt in contacten die uiteindelijk op niks uitliepen. Ik ben een lief en kwetsbaar mens, maar durfde dat niet goed te laten zien. Heb uiteindelijk een flinke depressie gehad en ben in therapie gegaan. Dat heeft me erg geholpen en nieuwe inzichten gegeven. Niet dat ik toen direct heel veel vriendschappen sloot, maar ik kon mezelf wel beter accepteren en durfde me toen ook kwetsbaarder op te stellen. Ik heb geleerd dat Nee ook een antwoord is, en dat ik aan durf te geven wanneer ik iets niet leuk vind.
Het grappige is dat het tegenovergestelde van wat ik verwachtte, toen wel gebeurde. Inmiddels heb ik een paar vriendinnengroepjes, waar ik verschillende dingen mee onderneem. Niks hoeft, kan ik een keertje niet, geen probleem. Dan gaan de andere dames wel samen op pad. Ik heb 1 goede vriendin uit mijn jeugd en daar heb ik nog steeds contact mee. We zien elkaar niet zo vaak want ze woont nogal ver weg, maar als we elkaar zien is het hartstikke leuk en gezellig. Mijn man heeft een goede jeugdvriend en met hem en zijn vrouw is het contact heel goed (we zijn ook samen op vakantie geweest). We hebben gezamenlijk wel meer vrienden. Als je me jaren geleden had gezegd dat ik een fijne groep mensen om me heen zou krijgen, had ik je niet geloofd. Dat was in mijn hoofd altijd iets uit boeken of films, en in elk geval niet voor mij bestemd.
In plaats van overal buiten te staan, maak ik nu wel deel uit van…
Dat gun ik jou ook!
Een hobby gaan zoeken die je samen kunt doen met mensen (die dus dezelfde interesse hebben als jij) kan heel goed helpen om nieuwe contacten te krijgen. En geen energie meer stoppen in mensen die je een rotgevoel geven. Probeer (met hulp, daar ben je al mee bezig) uit te vogelen wat voor jou belangrijk is, wat je los kunt laten en hoe je om kunt gaan met jezelf. Want als jij jezelf accepteert en aardig vindt, zal dat voor anderen ook makkelijker zijn.
In het verleden heb ik dat ook wel gehad, geen aansluiting vinden op mijn werk, op school gepest want ik was raar (ik snap het achteraf zelfs wel, want ik was een vreemd kind en tiener). Altijd mijn best gedaan om maar vooral aardig gevonden te worden, maar dat werkte eigenlijk averechts. Ik was gewoon een deurmat. Vaak teleurgesteld in mensen, energie gestopt in contacten die uiteindelijk op niks uitliepen. Ik ben een lief en kwetsbaar mens, maar durfde dat niet goed te laten zien. Heb uiteindelijk een flinke depressie gehad en ben in therapie gegaan. Dat heeft me erg geholpen en nieuwe inzichten gegeven. Niet dat ik toen direct heel veel vriendschappen sloot, maar ik kon mezelf wel beter accepteren en durfde me toen ook kwetsbaarder op te stellen. Ik heb geleerd dat Nee ook een antwoord is, en dat ik aan durf te geven wanneer ik iets niet leuk vind.
Het grappige is dat het tegenovergestelde van wat ik verwachtte, toen wel gebeurde. Inmiddels heb ik een paar vriendinnengroepjes, waar ik verschillende dingen mee onderneem. Niks hoeft, kan ik een keertje niet, geen probleem. Dan gaan de andere dames wel samen op pad. Ik heb 1 goede vriendin uit mijn jeugd en daar heb ik nog steeds contact mee. We zien elkaar niet zo vaak want ze woont nogal ver weg, maar als we elkaar zien is het hartstikke leuk en gezellig. Mijn man heeft een goede jeugdvriend en met hem en zijn vrouw is het contact heel goed (we zijn ook samen op vakantie geweest). We hebben gezamenlijk wel meer vrienden. Als je me jaren geleden had gezegd dat ik een fijne groep mensen om me heen zou krijgen, had ik je niet geloofd. Dat was in mijn hoofd altijd iets uit boeken of films, en in elk geval niet voor mij bestemd.
In plaats van overal buiten te staan, maak ik nu wel deel uit van…
Dat gun ik jou ook!
Een hobby gaan zoeken die je samen kunt doen met mensen (die dus dezelfde interesse hebben als jij) kan heel goed helpen om nieuwe contacten te krijgen. En geen energie meer stoppen in mensen die je een rotgevoel geven. Probeer (met hulp, daar ben je al mee bezig) uit te vogelen wat voor jou belangrijk is, wat je los kunt laten en hoe je om kunt gaan met jezelf. Want als jij jezelf accepteert en aardig vindt, zal dat voor anderen ook makkelijker zijn.
zaterdag 16 maart 2024 om 07:42
Ik ben nu ook blij met de stap naar therapie.
Omdat ik altijd stiller ben in een groep en meer de kat uit de boom kijk durf ik een hobby zoeken niet, ik zou ook niet weten wat.
Ik ben gewoon altijd stil en weet niet wat ik moet zeggen. Dat heb ik soms ook bij vrienden hoor. Dan denk ik soms: waar praten mensen de hele dag over?
Ik merk het bij voetbal van mijn kind. Sinds 2 jaar woon ik hier pas maar niemand praat dan tegen mij en dan probeer ik mee te praten maar die moeders kennen elkaar allemaal, het is een dorp en ik kom er niet tussen. Dat zie ik ook bij mijn zoon, hij is lief en behulpzaam maar hij is wel aanwezig , wat ik niet ben maar wel had vroeger. Daarom ben ik bang dat hij wordt zoals mij. Maar dat moet ik loslaten.
Maar zoals bij voetbal ik merk dat niemand tegen mij praat. En daar word ik heel onzeker van. Ik kijk ook hoe andere dat doen maar de meeste kennen elkaar ook al tig jaar.
Ik ben wel altijd diegene die met nieuwe mensen gaat praten omdat ik dan denk dat die dat ook voelen maar uiteindelijk worden die er wel bijgetrokken. Dan denk ik wat doe ik fout?
Ik voel me ook altijd zo lullig bij voetbal. Ik ben altijd vroeg en dan komt de rest van de ouders en die gaan dan nooit bij mij staan. Dan schuif ik maar op richting hun maar dat voelt zo alsof ik niet leuk genoeg ben.
Ja dat eenzame gevoel is zo rot maar ik ben ook wel boos in mezelf.
Omdat ik altijd stiller ben in een groep en meer de kat uit de boom kijk durf ik een hobby zoeken niet, ik zou ook niet weten wat.
Ik ben gewoon altijd stil en weet niet wat ik moet zeggen. Dat heb ik soms ook bij vrienden hoor. Dan denk ik soms: waar praten mensen de hele dag over?
Ik merk het bij voetbal van mijn kind. Sinds 2 jaar woon ik hier pas maar niemand praat dan tegen mij en dan probeer ik mee te praten maar die moeders kennen elkaar allemaal, het is een dorp en ik kom er niet tussen. Dat zie ik ook bij mijn zoon, hij is lief en behulpzaam maar hij is wel aanwezig , wat ik niet ben maar wel had vroeger. Daarom ben ik bang dat hij wordt zoals mij. Maar dat moet ik loslaten.
Maar zoals bij voetbal ik merk dat niemand tegen mij praat. En daar word ik heel onzeker van. Ik kijk ook hoe andere dat doen maar de meeste kennen elkaar ook al tig jaar.
Ik ben wel altijd diegene die met nieuwe mensen gaat praten omdat ik dan denk dat die dat ook voelen maar uiteindelijk worden die er wel bijgetrokken. Dan denk ik wat doe ik fout?
Ik voel me ook altijd zo lullig bij voetbal. Ik ben altijd vroeg en dan komt de rest van de ouders en die gaan dan nooit bij mij staan. Dan schuif ik maar op richting hun maar dat voelt zo alsof ik niet leuk genoeg ben.
Ja dat eenzame gevoel is zo rot maar ik ben ook wel boos in mezelf.
zaterdag 16 maart 2024 om 08:57
Chloe, dat is heel herkenbaar, het gevoel dat ‘ze’ je niet moeten, je niet leuk genoeg vinden, dat je soms zelfs onzichtbaar voor ze bent. Vraag jezelf af of jij hen dan wel leuk genoeg vindt. Echt waardeloos als mensen je buiten sluiten. Als jij in een groep komt die elkaar al jaren kent, sta je voor je gevoel al met 1-0 achter.
Maar wat zegt het over hen, dat een nieuwkomer niet fatsoenlijk wordt opgenomen in de groep? Vind ik knap asociaal. En ook dom, want bij zo’n voetbalvereniging hebben ze altijd hulp nodig bij allerlei zaken. (Tenminste, dat was wel zo toen mijn zoons nog voetbalden, is al lang geleden).
Er zullen altijd mensen zijn die jou minder leuk of interessant vinden, net zo goed als dat jij niet met iedereen goede vriendjes zou willen worden. Sommige mensen trekken je nou eenmaal meer aan dan anderen, en daar is niks mis mee.
Maar het begin is om eerst jezelf te accepteren zoals je bent. En leren om schijt te hebben aan wat anderen van jou vinden als zij je niet accepteren zoals je bent. Die laatste vond ik echt lastig, maar hoe ouder ik word, hoe beter dat gaat.
Maar wat zegt het over hen, dat een nieuwkomer niet fatsoenlijk wordt opgenomen in de groep? Vind ik knap asociaal. En ook dom, want bij zo’n voetbalvereniging hebben ze altijd hulp nodig bij allerlei zaken. (Tenminste, dat was wel zo toen mijn zoons nog voetbalden, is al lang geleden).
Er zullen altijd mensen zijn die jou minder leuk of interessant vinden, net zo goed als dat jij niet met iedereen goede vriendjes zou willen worden. Sommige mensen trekken je nou eenmaal meer aan dan anderen, en daar is niks mis mee.
Maar het begin is om eerst jezelf te accepteren zoals je bent. En leren om schijt te hebben aan wat anderen van jou vinden als zij je niet accepteren zoals je bent. Die laatste vond ik echt lastig, maar hoe ouder ik word, hoe beter dat gaat.
zaterdag 16 maart 2024 om 09:24
Ik heb ook niet eens het idee of de hoop dat ze me leuk vinden maar gewoon tegen me praten. Ik vind beginnen met praten in een grote groep waar ik niemand ken echt doodeng. Maar als iemand tegen mij praat kan ik echt wel iets terugzeggen.
En ik zit ook vaker te denken dat ik gewoon geen dorpsmeisje ben. (Ik typte mens maar hij maakt er elke keer meisje van
ik laat het maar zo 
).
Misschien is dat het. Ik hou niet van dorpsfeesten of misschien ook wel maar omdat ik niet van hier kom hoor je er niet bij? Ik weet het niet.
Maar dit gevoel is zo rot.
En ik zit ook vaker te denken dat ik gewoon geen dorpsmeisje ben. (Ik typte mens maar hij maakt er elke keer meisje van
ik laat het maar zo 
). Misschien is dat het. Ik hou niet van dorpsfeesten of misschien ook wel maar omdat ik niet van hier kom hoor je er niet bij? Ik weet het niet.
Maar dit gevoel is zo rot.
zaterdag 16 maart 2024 om 09:50
Het kan heel goed dat jij geen ‘dorpsmeisje’ bent. En dorpsfeesten zijn wel vaak de gelegenheden om ergens tussen te komen en nieuwe mensen te leren kennen. Komt jouw man/partner wel uit dit dorp of zijn jullie allebei ‘nieuw’? Kunnen jullie samen contact leggen?Chloe81Mom schreef: ↑16-03-2024 09:24Ik heb ook niet eens het idee of de hoop dat ze me leuk vinden maar gewoon tegen me praten. Ik vind beginnen met praten in een grote groep waar ik niemand ken echt doodeng. Maar als iemand tegen mij praat kan ik echt wel iets terugzeggen.
En ik zit ook vaker te denken dat ik gewoon geen dorpsmeisje ben. (Ik typte mens maar hij maakt er elke keer meisje van
Misschien is dat het. Ik hou niet van dorpsfeesten of misschien ook wel maar omdat ik niet van hier kom hoor je er niet bij? Ik weet het niet.
Maar dit gevoel is zo rot.
Als het een heel gesloten gemeenschap is, kan het best lastig worden om contacten te krijgen. Maar begin eens met belangstelling te tonen. Deel links en rechts eens een complimentje uit. Begin over de mooie tuin, jas, schoenen whatever van een ander. Vraag eens wat er nog meer te doen is behalve dorpsfeesten. Als je altijd maar afwacht, gebeurt er niks. Wanneer jij niemand aanspreekt krijg je geen gesprek, dat blijkt in jouw dorp wel. Ik snap dat initiatief tonen moeilijk voor je is, en dat je eigenlijk verwacht dat de ander dat doet. Op het moment dat dat niet gebeurt sla je dicht. Maar die ander kan misschien ook wel denken dat jij het gesprek niet wilt (nu vul ik dus heel erg in he?) Probeer eens aan te geven dat je het lastig vindt dat je na twee jaar hier wonen nog maar weinig contacten hebt, en dat graag anders zou willen. En zeg dan ook dat je het spannend vindt, omdat je niet weet hoe ze tegen je aankijken. Ben jij die ‘stadse’? En laat je blijken dat je deel uit wilt maken van de dorpsgemeenschap? Vaak is het in dorpen zo dat meedoen veel helpt.
zaterdag 16 maart 2024 om 11:07
Ik vind het bijzonder raar dat mensen van voetbal altijd 1 iemand alleen laten staan.
Ik denk dus altijd in dat soort situaties: oh, niet mijn soort mensen.
Ik zou nooit iemand in zijn of haar eentje laten staan, het kost mij niets om een uurtje naast iemand te staan zelfs als ik die persoon niet perse aardig vind, ik vind sowieso de meeste mensen goed te doen dus ik vind mensen die heel dramatisch daarover doen vervelend en blijf dan ook maar lekker daar.
Ik denk dus altijd in dat soort situaties: oh, niet mijn soort mensen.
Ik zou nooit iemand in zijn of haar eentje laten staan, het kost mij niets om een uurtje naast iemand te staan zelfs als ik die persoon niet perse aardig vind, ik vind sowieso de meeste mensen goed te doen dus ik vind mensen die heel dramatisch daarover doen vervelend en blijf dan ook maar lekker daar.
zaterdag 16 maart 2024 om 11:36
Nouja dat dus! Ik laat ook geen mensen in hun uppie staan, dat vind ik buitengewoon onaardig. Nou heb ik daar ook wel een antenne voor, want ik was zelf altijd die eenling. Kan me er dus goed in verplaatsen. Ik merk dat anderen toch vaak meer met hun eigen dingen bezig zijn, en het niet eens altijd bewust doen. Als dat wel bewust gebeurt dus als je echt genegeerd wordt door een heel stel, is dat echt heel naar. Zulke mensen ga ik liefst met een boog omheen.Surebaby schreef: ↑16-03-2024 11:07Ik vind het bijzonder raar dat mensen van voetbal altijd 1 iemand alleen laten staan.
Ik denk dus altijd in dat soort situaties: oh, niet mijn soort mensen.
Ik zou nooit iemand in zijn of haar eentje laten staan, het kost mij niets om een uurtje naast iemand te staan zelfs als ik die persoon niet perse aardig vind, ik vind sowieso de meeste mensen goed te doen dus ik vind mensen die heel dramatisch daarover doen vervelend en blijf dan ook maar lekker daar.
Ik pas ook nog steeds niet in elk gezelschap, maar ik weet dan vaak al van tevoren wat ik kan verwachten. Ik heb veel moeite met poeha, doen alsof, kortom ‘neppige’ mensen. En die kom ik wel eens tegen op feestjes van kennissen. 1’dame’ van typje poeha en zich beter voelen dan een ander, negeert mij ook stelselmatig. Eerst groette ik haar nog wel, maar ik doe geen moeite meer en ga gewoon met de rug naar haar toestaan. Anders ziet ze me nog met mijn ogen rollen als ze weer eens onzin blaat.
Ik geloof zelfs dat ik nu beledigd zou zijn als ze ineens aardig tegen me zou zijn. Want dan pas je in haar kringetje. En dat gaat nevernooitniet gebeuren, hahaha
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
