Relaties
alle pijlers
Bang voor de toekomst...
zondag 9 december 2007 om 19:42
Ja, ik weet het, iedereen heeft wel eens zijn twijfels in een relatie. En het gras bij de buren is bijna nooit groener. Maar ik zal eerst mijn verhaal doen en uitleggen waar ik mee zit. En er mee zitten doe ik want morgen ga ik naar de huisarts voor een verwijsbrief voor een psycholoog....
Beginnen bij het begin.. Ik ben 28 en heb al bijna 10 jaar een relatie, waarvan 6 jaar samenwonend en bijna 1,5 jaar getrouwd. Ik heb al vaak getwijfeld vanaf dat we twee jaar iets hadden kwam zo'n een a twee maal per jaar de twijfel opzetten. Na een tijdje ging dit gevoel meestal weer weg. Nu is het weer terug en ik wordt er gek van. Vind het naar hem toe niet eerlijk dat ik steeds twijfel, maar vraag me ook af of ik dit mijn hele leven volhou. Ik vraag me af of ik bij vorige twijfelgevallen niet mijn kop in het zand heb gestoken en ben doorgegaan omdat ik niet durfde te stoppen. Hij is geen prater (al helemaal niet over gevoel) en ik heb juist iemand nodig die luistert, juist nu....Ik ben bang voor alles wat gaat komen, voor de keuzes die ik moet maken..
Is dit voor iemand herkenbaar?
Beginnen bij het begin.. Ik ben 28 en heb al bijna 10 jaar een relatie, waarvan 6 jaar samenwonend en bijna 1,5 jaar getrouwd. Ik heb al vaak getwijfeld vanaf dat we twee jaar iets hadden kwam zo'n een a twee maal per jaar de twijfel opzetten. Na een tijdje ging dit gevoel meestal weer weg. Nu is het weer terug en ik wordt er gek van. Vind het naar hem toe niet eerlijk dat ik steeds twijfel, maar vraag me ook af of ik dit mijn hele leven volhou. Ik vraag me af of ik bij vorige twijfelgevallen niet mijn kop in het zand heb gestoken en ben doorgegaan omdat ik niet durfde te stoppen. Hij is geen prater (al helemaal niet over gevoel) en ik heb juist iemand nodig die luistert, juist nu....Ik ben bang voor alles wat gaat komen, voor de keuzes die ik moet maken..
Is dit voor iemand herkenbaar?
zondag 9 december 2007 om 19:53
Ja het is wel herkenbaar: de twijfel. Had het ook in een vorige relatie, het gevoel van: "Is dit het nou? Er moet toch meer zijn?". Maar tegelijk was ik bang dat er niet meer was. Nu was het met hem wel overduidelijk geen goede relatie en uiteindelijk heb er dus ook een punt achter gezet.
Ik vind het moeilijk om het voor jou te beoordelen. Zijn het redelijke dingen waardoor je aan je relatie twijfelt...? Maar aan de andere kant; als je al zo lang en vaak twijfelt, moet er wel iets niet goed zitten...
Ik vind het moeilijk om het voor jou te beoordelen. Zijn het redelijke dingen waardoor je aan je relatie twijfelt...? Maar aan de andere kant; als je al zo lang en vaak twijfelt, moet er wel iets niet goed zitten...
zondag 9 december 2007 om 20:04
@korenwolf, ja idd, dacht dat er iets fout gegaan was... excuses.
@ eVe1980
De twijfel is al zo vaak geweest. En dan ging ik rationeel denken. Hij is ontzettend aardig, we kennen elkaar dor en door etc..
Maar nu twijfel ik meer als ooit te voren en denk ik: zijn al die rationele dingen genoeg om door te gaan. Hij kan absoluut zijn gevoelens niet tonen. Roept 'als je over gevoelens wil praten moet je maar na een vriendin gaan'. Toen mijn vader een ernstige operatie onderging 'vergat' hij toen hij thuis kwam te vragen hoe het was gegaan. Met het praten moet ik altijd het voortouw nemen..
Steeds dacht ik weer ik kan hier wel mee omgaan maar steeds weer blijkt van niet.
Aan de andere kant ben ik doodsbang dit te stoppen, je weet niet wat er dan volgt, en misschien volgen er alleen maar slechtere dingen.
Op dit moment zit mij hoofd zo vol dat ik met een psycholoog wil praten om in elk geval zaken op een rij te zetten.
@ eVe1980
De twijfel is al zo vaak geweest. En dan ging ik rationeel denken. Hij is ontzettend aardig, we kennen elkaar dor en door etc..
Maar nu twijfel ik meer als ooit te voren en denk ik: zijn al die rationele dingen genoeg om door te gaan. Hij kan absoluut zijn gevoelens niet tonen. Roept 'als je over gevoelens wil praten moet je maar na een vriendin gaan'. Toen mijn vader een ernstige operatie onderging 'vergat' hij toen hij thuis kwam te vragen hoe het was gegaan. Met het praten moet ik altijd het voortouw nemen..
Steeds dacht ik weer ik kan hier wel mee omgaan maar steeds weer blijkt van niet.
Aan de andere kant ben ik doodsbang dit te stoppen, je weet niet wat er dan volgt, en misschien volgen er alleen maar slechtere dingen.
Op dit moment zit mij hoofd zo vol dat ik met een psycholoog wil praten om in elk geval zaken op een rij te zetten.
zondag 9 december 2007 om 20:09
Ja dat gevoel van; misschien wordt het niet beter als ik ermee stop ken ik wel hoor. Het is heel beangstigend en je komt er daardoor niet uit. Ik denk wel dat anderen zouden zeggen dat het dus niet goed zit als je dit soort gedachten hebt, maar om er dan ook daadwerkelijk mee te stoppen. Pff, dat is een grote stap. Weet hij wel dat jij hier zo mee zit? Is hij bereid er iets aan te veranderen?
Goed dat je de zaken op een rijtje gaat zetten m.b.v. een psycholoog!
Goed dat je de zaken op een rijtje gaat zetten m.b.v. een psycholoog!
zondag 9 december 2007 om 20:18
Hij weet het dat ik twijfel. ook alle voorgaande keren heb ik het eerlijk verteld, dat is wel het minste wat ik kan doen toch?
Hij zei steeds ik kan sommige dingen niet aanpassen omdat ik zo ben, en ja, dat klopt wel, een prater/gevoelsmens zal hij nooit worden. Ik denk dat dat besef nu pas bij mij aankomt en dat ik daarom echt een oplossing wil zoeken.
Laats had ik een gesprek met een collega die ongeveer hetzelfde had meegmaakt en het enige dat hij zei was: het doet pijn he.
En ja, dat is zo'n beetje het enige dat ik nu voel; pijn (misschien ben ik onbewust al afscheid aan het nemen) en angst.
Vind het ook dood eng om morgenochtend bij de huisarts een verwijzing voor een psycholoog te gaan halen.
Klinkt misschien erg zwaar om naar een psycholoog te gaan, maar naar zoveel jaar relatie en zoveel twijfel is dat denk ik geen overbodige luxe om dingen op een rij te zetten.
Hij zei steeds ik kan sommige dingen niet aanpassen omdat ik zo ben, en ja, dat klopt wel, een prater/gevoelsmens zal hij nooit worden. Ik denk dat dat besef nu pas bij mij aankomt en dat ik daarom echt een oplossing wil zoeken.
Laats had ik een gesprek met een collega die ongeveer hetzelfde had meegmaakt en het enige dat hij zei was: het doet pijn he.
En ja, dat is zo'n beetje het enige dat ik nu voel; pijn (misschien ben ik onbewust al afscheid aan het nemen) en angst.
Vind het ook dood eng om morgenochtend bij de huisarts een verwijzing voor een psycholoog te gaan halen.
Klinkt misschien erg zwaar om naar een psycholoog te gaan, maar naar zoveel jaar relatie en zoveel twijfel is dat denk ik geen overbodige luxe om dingen op een rij te zetten.
zondag 9 december 2007 om 20:19
Je komt er wel uit azino. Twijfel is gezond. Je toetst om de zoveel tijd of iets nog wel bij je past. Je kijkt naar jezelf en vraagt je af of je voor eeuwig zo kunt leven (om het even wat, relatie, werk, vrienden whatever).
Als je de relatie verbreekt doe het dan om de goede reden: JIJ
Zet je de relatie door doe het dan om de goede reden: JIJ
Je hebt een belangrijke stap in die richting gezet: je praat met psycholoog.
En ik weet niet wat jij belangrijk vindt in een relatie maar één van mijn belangrijkste behoeftes is dat ik met iemand ben die ook vraagt hoe het met me gaat, zich betrokken voelt bij mij en dat kan uiten. Als ik een vriend zou hebben die zou zeggen: "Als je wilt praten dan ga je maar naar een vriendin" dan zou ik de deur uitlopen en niet meer terugkomen. Want hebben we dan samen?
Als je de relatie verbreekt doe het dan om de goede reden: JIJ
Zet je de relatie door doe het dan om de goede reden: JIJ
Je hebt een belangrijke stap in die richting gezet: je praat met psycholoog.
En ik weet niet wat jij belangrijk vindt in een relatie maar één van mijn belangrijkste behoeftes is dat ik met iemand ben die ook vraagt hoe het met me gaat, zich betrokken voelt bij mij en dat kan uiten. Als ik een vriend zou hebben die zou zeggen: "Als je wilt praten dan ga je maar naar een vriendin" dan zou ik de deur uitlopen en niet meer terugkomen. Want hebben we dan samen?
zondag 9 december 2007 om 20:23
Ik kan wel janken als ik jou antwoord lees, want ik herken het zo... Praten en gevoel is zo belangrijk voor mij en ik besef dat dat er bij hem niet inzit. Hij probeert het wel maar na een zin gaat de aandacht weer naar iets anders.
Maar de genegenheid die je voor elkaar voelt na tien jaar relatie is ook niet zomaar aan de kant te zetten. We hebben verder veel gemeen (of dat is zo gegroeid omdat we elkaar zo lang kennen...)
Ik wil idd kiezen voor mezelf (wat het dan ook is) hoe egoistisch dit ook klinkt. Omdat ik anders een leven leidt waarn ik noit helemaal gelukkig zal zijn, en daar heeft niemand iets aan.
Maar de genegenheid die je voor elkaar voelt na tien jaar relatie is ook niet zomaar aan de kant te zetten. We hebben verder veel gemeen (of dat is zo gegroeid omdat we elkaar zo lang kennen...)
Ik wil idd kiezen voor mezelf (wat het dan ook is) hoe egoistisch dit ook klinkt. Omdat ik anders een leven leidt waarn ik noit helemaal gelukkig zal zijn, en daar heeft niemand iets aan.
zondag 9 december 2007 om 20:36
Egoïsme is een bullshit woord. Je wordt juist MINDER egoïstisch als je in eerste instantie naar jezelf luistert en van daaruit handelt. Dan is het puur en echt en in de verste verte niet egoïstisch. Wat je dan doet of zegt is van het soort kwaliteit dat jij alleen JIJ kunt noemen.
Ik moet eerlijk zijn: ik heb geen lange relaties gehad als die jij nu hebt. De langste was 5 jaar en dat heeft veel pijn en moeite gekost om daar overheen te komen. But here I am...alive and kicking!
En die genegenheid...die voel ik voor veel mijn exen nog (behalve één en als dat die wrok niet verdwijnt open ik er nog eens een topic over). En dat is veel beter dan met haatgevoelens blijven zitten.
Heb ik wel een vraagje aan jou: vind hij de relatie wel best zo? voelt hij niet aan dat jij twijfels hebt? praten jullie weleens over dromen, wensen en verlangens? hoe ziet zijn ideale relatie eruit? Sorry, vraagje...het zijn VRAGEN geworden
Ik moet eerlijk zijn: ik heb geen lange relaties gehad als die jij nu hebt. De langste was 5 jaar en dat heeft veel pijn en moeite gekost om daar overheen te komen. But here I am...alive and kicking!
En die genegenheid...die voel ik voor veel mijn exen nog (behalve één en als dat die wrok niet verdwijnt open ik er nog eens een topic over). En dat is veel beter dan met haatgevoelens blijven zitten.
Heb ik wel een vraagje aan jou: vind hij de relatie wel best zo? voelt hij niet aan dat jij twijfels hebt? praten jullie weleens over dromen, wensen en verlangens? hoe ziet zijn ideale relatie eruit? Sorry, vraagje...het zijn VRAGEN geworden
zondag 9 december 2007 om 20:46
Jij weet het wel treffend te vragen: ik heb juist soms het idee dat hij het wel goed vind zo....Mij voor lief neemt. Huisje boompje beestje, in zijn woorden: het is toch goed zo.. Maar mijn gevoel wil meer. En ik geef wel aan wat mijn dromen en wensen zijn, ja, ik weet wat dat betreft wel wat ik wil. Van hem weet ik het niet...
Dingen van mij aanvoelen doet hij niet(goed) daarom kaart ik de twijfel ook aan. mm, klinkt het net alsof hij helemaal geen goede kanten heeft. Dat is juist absoluut niet zo.
Maar aan de andere kant zoek ik geen dingen die er niet zijn? Ik was 19 toen deze relatie begon en heb dus niet echt verdere ervaring in (volwassen) relaties...
Dingen van mij aanvoelen doet hij niet(goed) daarom kaart ik de twijfel ook aan. mm, klinkt het net alsof hij helemaal geen goede kanten heeft. Dat is juist absoluut niet zo.
Maar aan de andere kant zoek ik geen dingen die er niet zijn? Ik was 19 toen deze relatie begon en heb dus niet echt verdere ervaring in (volwassen) relaties...
zondag 9 december 2007 om 22:57
Azino, een boom groeit gewoon. Dwars door alle weersomstandigheden heen. Denk je dat een boom naar een grassprietje luistert die hem smeekt zo klein te blijven als hij?
Ik heb net een relatie verbroken waarvan hij het wel best vond zo. Weet je waarom hij het best vond? Ik hield het vlammetje brandend. Mijn passie en gevoel waren genoeg voor hem om zich lekker te voelen. Hij hoefde niks. Ik was er toch altijd. Ik kaartte alles wel aan, ik begon wel weer over 'het leven', ik nam het initiatief, ik ik ik ik ik ik. Maar wacht es ff...we zijn toch met z'n tweetjes? Well...je kunt de afloop raden. Ik werd het zat om alsmaar kolen aan te dragen om het vuur brandend te houden. Ik was op een gegeven moment zelf uitgeblust. En geloof me, ook hij heeft zijn goede kanten. Iedereen 'stikjaloers' dat ik zo een ongelooflijke, knappe, charmante bla bla bla man in mijn leven had. Vrouwen die begonnen te stralen als alleen zijn naam viel. Dat valt allemaal weg als je je in een relatie eenzaam en onbegrepen voelt.
Ik wil niet zeggen dat jij dezelfde relatie hebt azino, ik kan daar niet over oordelen omdat ik jou noch hem ken. Maar hoe jouw dillemma op mij overkomt lijkt het alsof je natuurlijk aan het groeien bent en dat de relatie niet meegroeit. Of je groeit en gaat verder of je laat je aan denkbeeldige touwtjes aan de grond houden.
Maak goed gebruik van je psycholoog maar weet ook diep van binnen dat NIEMAND jouw de waarheid kan vertellen. Want alleen jij weet dat. Je zult wat onkruid weg moeten halen omdat de ''waarheid" vaak overwoekert is door een hoop maar, wat als, bla bla, maar zodra jou dat lukt (daar kan de psycholoog je bij helpen maar vooor de rest doe je het h.e.l.e.m.a.a.l. zelf) dan zul je helder weten wat je wel/niet moet doen. Zonder een greintje angst.
Durf ik mijn handen voor in het vuur te steken....
Ik heb net een relatie verbroken waarvan hij het wel best vond zo. Weet je waarom hij het best vond? Ik hield het vlammetje brandend. Mijn passie en gevoel waren genoeg voor hem om zich lekker te voelen. Hij hoefde niks. Ik was er toch altijd. Ik kaartte alles wel aan, ik begon wel weer over 'het leven', ik nam het initiatief, ik ik ik ik ik ik. Maar wacht es ff...we zijn toch met z'n tweetjes? Well...je kunt de afloop raden. Ik werd het zat om alsmaar kolen aan te dragen om het vuur brandend te houden. Ik was op een gegeven moment zelf uitgeblust. En geloof me, ook hij heeft zijn goede kanten. Iedereen 'stikjaloers' dat ik zo een ongelooflijke, knappe, charmante bla bla bla man in mijn leven had. Vrouwen die begonnen te stralen als alleen zijn naam viel. Dat valt allemaal weg als je je in een relatie eenzaam en onbegrepen voelt.
Ik wil niet zeggen dat jij dezelfde relatie hebt azino, ik kan daar niet over oordelen omdat ik jou noch hem ken. Maar hoe jouw dillemma op mij overkomt lijkt het alsof je natuurlijk aan het groeien bent en dat de relatie niet meegroeit. Of je groeit en gaat verder of je laat je aan denkbeeldige touwtjes aan de grond houden.
Maak goed gebruik van je psycholoog maar weet ook diep van binnen dat NIEMAND jouw de waarheid kan vertellen. Want alleen jij weet dat. Je zult wat onkruid weg moeten halen omdat de ''waarheid" vaak overwoekert is door een hoop maar, wat als, bla bla, maar zodra jou dat lukt (daar kan de psycholoog je bij helpen maar vooor de rest doe je het h.e.l.e.m.a.a.l. zelf) dan zul je helder weten wat je wel/niet moet doen. Zonder een greintje angst.
Durf ik mijn handen voor in het vuur te steken....
maandag 10 december 2007 om 10:09
Heel herkenbaar dit bovenstaande. Ik ben idd nu uitgevochten. Kan niet voor twee mensen energie in een relatie steken. Verwarrend is idd dat iedereen de
leuke kanten ziet. Hij is spontaan, lief etc...
Ik dacht ook, als ik nu gewoon heel duidelijk zeg wat ik voel en vind en dat ik aan twijfelen ben om te stoppen, misschien is dat voor hem een trigger om over zijn gevoel te praten maar zelfs dat gebeurde niet.
Vanmorgen even langs de huisarts geweest om een verwijzing richting psycholoog te halen. Ik weet dat ik de keuze zelf moet maken maar ik moet eerst weer even het kaartenbakje boven in mijn hoofd ordenen. Zodat ik helder een keuze kan maken, mijn keuze..
leuke kanten ziet. Hij is spontaan, lief etc...
Ik dacht ook, als ik nu gewoon heel duidelijk zeg wat ik voel en vind en dat ik aan twijfelen ben om te stoppen, misschien is dat voor hem een trigger om over zijn gevoel te praten maar zelfs dat gebeurde niet.
Vanmorgen even langs de huisarts geweest om een verwijzing richting psycholoog te halen. Ik weet dat ik de keuze zelf moet maken maar ik moet eerst weer even het kaartenbakje boven in mijn hoofd ordenen. Zodat ik helder een keuze kan maken, mijn keuze..
maandag 10 december 2007 om 19:13
Het is slim om naar een psycholoog te gaan.
Verder zie ik weinig brood (meer) in je relatie. Alleen al de zinsnede "ga maar met je vriendinnen praten" vind ik alleszeggend. Hij is dus weinig geïnteresseerd in jou; maar vindt het ook niet nodig dat jij interesse hebt in hem of zijn gevoelswereld. Want hij mag dan een verstandsmens zijn...... die hebben een evengoed gevoel.
In ieder geval is de betrokkenheid ver te zoeken en dat is toch één van de pijlers van een relatie. Is dat er niet, tja dan ben je in feite een huishoudelijk samenwerkingsverband of een economische eenheid, roommates ..........
Verder zie ik weinig brood (meer) in je relatie. Alleen al de zinsnede "ga maar met je vriendinnen praten" vind ik alleszeggend. Hij is dus weinig geïnteresseerd in jou; maar vindt het ook niet nodig dat jij interesse hebt in hem of zijn gevoelswereld. Want hij mag dan een verstandsmens zijn...... die hebben een evengoed gevoel.
In ieder geval is de betrokkenheid ver te zoeken en dat is toch één van de pijlers van een relatie. Is dat er niet, tja dan ben je in feite een huishoudelijk samenwerkingsverband of een economische eenheid, roommates ..........
dinsdag 11 december 2007 om 00:57
Hoi azino, ik ben eerlijk gezegd niet zo somber. Als de basis goed is, dan denk ik dat het probleem wat je schetst ook oplosbaar is.
Als je twijfel in je relatie stopt, dan zal die daar zeker niet beter van worden. Stop je positieve energie erin, dan heb je goede kans dat het verbeterd.
Je zegt dat hij niet over zijn of jullie gevoelens kan praten. Iets wat voor hem moeilijk kan zijn, is hoe jij met hem praat. Als je tegen een man zegt dat hij niet over gevoelens kan of wil praten, dan is de kans al groot dat hij dicht klapt.
Iets wat een oplossing kan zijn, is om met hem af te spreken, dat je elke dag op een bepaald tijdstip zijn onverdeelde aandacht krijgt. Waarin je kunt praten over gevoelens, maar absoluut zonder hem verwijten te maken. En je kunt dan van hem vragen dat hij begrijpende antwoorden geeft.
Als dit een tijdje goed gaat, is er een goede kans dat hij het leuk gaat vinden, en de rest gaat dan vanzelf. Succes kreeft.
Als je twijfel in je relatie stopt, dan zal die daar zeker niet beter van worden. Stop je positieve energie erin, dan heb je goede kans dat het verbeterd.
Je zegt dat hij niet over zijn of jullie gevoelens kan praten. Iets wat voor hem moeilijk kan zijn, is hoe jij met hem praat. Als je tegen een man zegt dat hij niet over gevoelens kan of wil praten, dan is de kans al groot dat hij dicht klapt.
Iets wat een oplossing kan zijn, is om met hem af te spreken, dat je elke dag op een bepaald tijdstip zijn onverdeelde aandacht krijgt. Waarin je kunt praten over gevoelens, maar absoluut zonder hem verwijten te maken. En je kunt dan van hem vragen dat hij begrijpende antwoorden geeft.
Als dit een tijdje goed gaat, is er een goede kans dat hij het leuk gaat vinden, en de rest gaat dan vanzelf. Succes kreeft.
dinsdag 11 december 2007 om 07:51
Dit kan idd een oplossing zijn. Maar na 6 jaar proberen om iemand wat meer over gevoelens te laten praten en iets attenter te laten zijn ben ik moe van het proberen. Zelfs nu ik eerlijk aangeef wat er is en wat er speelt probeert hij het niet.
Ik geef aan dat ik het gevoel heb dat alles op mijn schouders neer komt. Waarom ik dat gevoel heb. Als ik een dip heb raakt hij in een dip, ben ik superverliefd naar hem toe is hij dt naar mij, ben ik boos is hij boos...
En als er dus iets aan de stemming dient te veranderen moet ik als eerste bij draaien, nooit zal hij dat zijn. En dat breekt mij nu ook op.
Ik wil niet zomaar een relatie/ huwelijk opgeven maar ik zie even geen lichtpunjes meer...
Ik geef aan dat ik het gevoel heb dat alles op mijn schouders neer komt. Waarom ik dat gevoel heb. Als ik een dip heb raakt hij in een dip, ben ik superverliefd naar hem toe is hij dt naar mij, ben ik boos is hij boos...
En als er dus iets aan de stemming dient te veranderen moet ik als eerste bij draaien, nooit zal hij dat zijn. En dat breekt mij nu ook op.
Ik wil niet zomaar een relatie/ huwelijk opgeven maar ik zie even geen lichtpunjes meer...
dinsdag 11 december 2007 om 09:33
Wat je misschien zou kunnen proberen mocht je het idee hebben dat er wel nog veel mogelijkheden in je relatie zitten is het volgende. Focus geheel op jezelf. Ga het leven leven zoals jij dat wil, stop een tijdje geen energie in de relatie. Daarnaast: trek geen conclusies. Laat de dingen een tijdje zijn zoals ze zijn. Geniet van de mooie dingen, laat de energievretende aan de kant liggen.
Ik vermoed dat jullie te afhankelijk van elkaar zijn geworden. Als je de ketens losmaakt, zelf volop van je leven gaat genieten en je je vriend gewoon in zijn waarde laat en niet meer pusht voor zijn gevoel, heb je kans dat hij aangestoken raakt door jouw zelfstandigheid en plezier. Dit is een mooi neveneffect trouwens, het moet niet je doel zijn. Je doel zou bijv kunnen zijn dat je ervoor kiest om te zorgen dat jij iig gelukkig bent.
Wanneer je echt leeft en geniet, klamp je je niet vast aan een ander. Dat heb je dan simpelweg niet nodig. Dan kan een relatie opbloeien die rust op wederzijds respect en er telkens weer oprecht voor kiezen graag bij die ander te zijn. Sleutelwoord hierin is loslaten. Loslaten van de ander en van de verwachtingen die je hebt van een ander. En de verantwoordelijkheid voor jouw geluk en gevoel van vervulling bij jezelf leggen.
Op een gegeven moment zul je of verbetering zien in de situatie zonder dat je iets forceert. Of je zult niets zien. Maar zelfs wanneer je niets ziet en de koek daadwerkelijk op is, heb je er vrede mee. Dan kun je hem bedanken voor de mooie ervaringen en ervoor kiezen dat je verlangt naar andere die stroken met jouw leven en wat jij nodig hebt om gelukkig te zijn.
Het enige waar je voor moet waken is dat je geleid wordt door angst en verlangen naar zekerheid. Dat versluiert nl het loslaten. Durf eerlijk te kijken naar de antwoorden die telkens vanzelf zullen komen en handel ernaar.
Heel veel kracht gewenst en een dikke knuf .
Ik vermoed dat jullie te afhankelijk van elkaar zijn geworden. Als je de ketens losmaakt, zelf volop van je leven gaat genieten en je je vriend gewoon in zijn waarde laat en niet meer pusht voor zijn gevoel, heb je kans dat hij aangestoken raakt door jouw zelfstandigheid en plezier. Dit is een mooi neveneffect trouwens, het moet niet je doel zijn. Je doel zou bijv kunnen zijn dat je ervoor kiest om te zorgen dat jij iig gelukkig bent.
Wanneer je echt leeft en geniet, klamp je je niet vast aan een ander. Dat heb je dan simpelweg niet nodig. Dan kan een relatie opbloeien die rust op wederzijds respect en er telkens weer oprecht voor kiezen graag bij die ander te zijn. Sleutelwoord hierin is loslaten. Loslaten van de ander en van de verwachtingen die je hebt van een ander. En de verantwoordelijkheid voor jouw geluk en gevoel van vervulling bij jezelf leggen.
Op een gegeven moment zul je of verbetering zien in de situatie zonder dat je iets forceert. Of je zult niets zien. Maar zelfs wanneer je niets ziet en de koek daadwerkelijk op is, heb je er vrede mee. Dan kun je hem bedanken voor de mooie ervaringen en ervoor kiezen dat je verlangt naar andere die stroken met jouw leven en wat jij nodig hebt om gelukkig te zijn.
Het enige waar je voor moet waken is dat je geleid wordt door angst en verlangen naar zekerheid. Dat versluiert nl het loslaten. Durf eerlijk te kijken naar de antwoorden die telkens vanzelf zullen komen en handel ernaar.
Heel veel kracht gewenst en een dikke knuf .
dinsdag 11 december 2007 om 11:54
Heel mooi en wijzelijk gezegd van feliciaatje. Ik denk als je haar tips opvolgt, je je zowieso gelukkiger gaat voelen. Desalniettemin krijg ik de indruk dat jij het zooo belangrijk vindt dat je een man hebt die zijn gevoelens uit en met jou over jouw gevoelens kan praten, dat dit punt misschien altijd wel blijft knagen. Als jouw droomman een man is die een gevoelsmens is, dan moet je wellicht concluderen dat je nu niet de perfecte relatie zit en dat dit misschien niet de relatie is voor jou. Let wel: heel veel mannen zijn geen gevoelsmens, dus een nieuwe man die aan al je wensen voldoet, pluk je niet zo van de straat. En wellicht heeft je man nu andere kwaliteiten die je je niet realiseert, maar die bij een ander weer ontbreken. Je kunt er ook voor kiezen om je man te accepteren zoals hij is (dus geen gevoelsmens), want ik denk idd niet dat hij veel zal veranderen op dit gebied en je meer richten op je eigen leven, zoals felicitaatje dat aangeeft. Succes met je beslissing.
dinsdag 11 december 2007 om 19:24
Feliciaatje, er zit idd iets n jouw woorden. Vooral doordat we elkaar al 10 jaar kennen (vanaf mijn 19) hebben we min of meer ons leven samen opgebouwd. Ik merk dat ik behoefte heb aan loslaten. Maar toch is dit idd niet het enige.
Ik ben me er van bewust dat veel mannen geen gevoelsmensen zijn, maar tijdens mijn studie (technisch) en nu mijn werk ben ik bijna alleen omringt door mannen. En ik ben juist steeds meer verrast dat veel mannen (veel meer als mijn hubbie) over hun gevoel praten. Dat heeft mij misschien ook mijn ogen meer geopend
In elk geval heel erg bedankt voor al jullie lieve reacties! Al had ik het niet gedacht, het van me afschrijven van de dingen waar ik mee zit en jullie reacties daarop zorgen dat ik wat beter in mijn vel zit. Hierdoor is het 'thuis'wat rutiger en kan ik ook beter over de zaken nadenken.
Ik ben me er van bewust dat veel mannen geen gevoelsmensen zijn, maar tijdens mijn studie (technisch) en nu mijn werk ben ik bijna alleen omringt door mannen. En ik ben juist steeds meer verrast dat veel mannen (veel meer als mijn hubbie) over hun gevoel praten. Dat heeft mij misschien ook mijn ogen meer geopend
In elk geval heel erg bedankt voor al jullie lieve reacties! Al had ik het niet gedacht, het van me afschrijven van de dingen waar ik mee zit en jullie reacties daarop zorgen dat ik wat beter in mijn vel zit. Hierdoor is het 'thuis'wat rutiger en kan ik ook beter over de zaken nadenken.
dinsdag 11 december 2007 om 20:15
Hoi azino, ik heb ook een technische studie gevolgd. En ik kan je vertellen, dat het makkelijker is met een "vreemde" vrouw over je gevoelens te praten, dan met je eigen vrouw. Dat komt omdat mannen altijd oplossingsgericht zijn. En bij je eigen vrouw, ben je zelf vaak onderdeel van het probleem.
Het is zo lastig, omdat mannen oplossingsgericht willen praten, of er niet over willen praten. Vrouwen willen graag over het probleem praten. Vergelijk het met een hond die met zijn staart kwispelt naar een kat. De communicatie wordt niet begrepen. Ik hoop dat mijn uitleg hier wat duidelijk is.
Of jij wilt of kunt vechten, hangt natuurlijk helemaal van jouw af. Maar zoals feliciaatje aangeeft, misschien moet je helemaal niet vechten. Maar gewoon alles over je heen laten komen.
Het is zo lastig, omdat mannen oplossingsgericht willen praten, of er niet over willen praten. Vrouwen willen graag over het probleem praten. Vergelijk het met een hond die met zijn staart kwispelt naar een kat. De communicatie wordt niet begrepen. Ik hoop dat mijn uitleg hier wat duidelijk is.
Of jij wilt of kunt vechten, hangt natuurlijk helemaal van jouw af. Maar zoals feliciaatje aangeeft, misschien moet je helemaal niet vechten. Maar gewoon alles over je heen laten komen.
woensdag 12 december 2007 om 17:11
Kreeft je hebt wel gelijk... Ik merk dat nu op mijn werk manen vaak bij mij komen uithuilen. Dat is gemakkelijker bij een vreemde vrouw... En nog gemakkelijker als bij een mannelijke collega 
Ik merk wel dat ik een stuk rustiger ben nu die afspraak met de psycholoog staat. Het is niet meer 24-7 storm in mijn hoofd. Ik heb me voorgenomen de komende drie weken ( tot de afspraak) min of meer over me heen te laten komen. En eens kijken wat dat met mijn gevoel doet.
Ik heb wel continu het stomme gevoel dat er een soort van tijdsdruk achter mijn beslissing zit. Heel vreemd want ik heb geen idee waar dat vandaan komt.
Ik merk wel dat ik een stuk rustiger ben nu die afspraak met de psycholoog staat. Het is niet meer 24-7 storm in mijn hoofd. Ik heb me voorgenomen de komende drie weken ( tot de afspraak) min of meer over me heen te laten komen. En eens kijken wat dat met mijn gevoel doet.
Ik heb wel continu het stomme gevoel dat er een soort van tijdsdruk achter mijn beslissing zit. Heel vreemd want ik heb geen idee waar dat vandaan komt.
woensdag 12 december 2007 om 23:22
Misschien voel je die tijdsdruk wel, omdat je je zelf toch een ultimatum hebt opgelegd. Hoe minder druk je voelt, hoe beter je er waarschijnlijk uitkomt. Ik zou van die psycholoog geen wonderen verwachten. Maar het kan wel net de actie zijn die de zaak weer aan de gang krijgt.
Als andere mannen bij je kunnen uithuilen, lijkt het toch dat je die communicatie klik kunt maken. De kunst is alleen, om het ook binnen je relatie voor elkaar te krijgen. Je probeert het nu via de psycholoog, en geef jezelf de credits en de voldoening, dat je het probeer, en wees ook niet te kritisch op jezelf.
Ik kon zelf ook niet zo goed communiceren met mijn vrouw, en ik heb het zelf aardig onder de knie gekregen. Maar ik zie dat niet zo vaak uit zichzelf gebeuren bij andere mannen. Maar goed het "truukje valt te leren". En omgekeerd, kun je zelf ook de communicatie voor hem makkelijker maken, door over je eigen gevoelens te praten, en van hem hier niet gelijk een oplossing voor te vragen, maar gewoon te vragen, of hij zich die gevoelens kan voorstellen.
Sorry voor de overdaad aan raad, maar ik vind het altijd zonde, als waarschijnlijk een goede relatie zou afspringen, vanwege de manier van communiceren. Groetjes kreeft.
Als andere mannen bij je kunnen uithuilen, lijkt het toch dat je die communicatie klik kunt maken. De kunst is alleen, om het ook binnen je relatie voor elkaar te krijgen. Je probeert het nu via de psycholoog, en geef jezelf de credits en de voldoening, dat je het probeer, en wees ook niet te kritisch op jezelf.
Ik kon zelf ook niet zo goed communiceren met mijn vrouw, en ik heb het zelf aardig onder de knie gekregen. Maar ik zie dat niet zo vaak uit zichzelf gebeuren bij andere mannen. Maar goed het "truukje valt te leren". En omgekeerd, kun je zelf ook de communicatie voor hem makkelijker maken, door over je eigen gevoelens te praten, en van hem hier niet gelijk een oplossing voor te vragen, maar gewoon te vragen, of hij zich die gevoelens kan voorstellen.
Sorry voor de overdaad aan raad, maar ik vind het altijd zonde, als waarschijnlijk een goede relatie zou afspringen, vanwege de manier van communiceren. Groetjes kreeft.
donderdag 13 december 2007 om 14:09
Kreeft, juist bedankt voor al je advies. Leuk om ook de reacties van de 'man' kant te horen. En ik ben het met jou eens dat je een al lang lopende, op veel vlakke goed lopende, relatie moet laten springen op een onderdeel. Daarom steek ik er ook best veel moeite in nu om zaken op te lossen. Maar dit is al zo vaak naar boven gekomen dat ik ook niet te snel wil zeggen alles komt goed. Ik wil daar eerlijk in zijn, zowel naar mijzelf als naar mijn partner. En ik zeg het ook eerlijk.
Maar het vreemde vind ik dat ik 'in real life' totaal geen moeite heb om met mannen te communiceren en zei ook niet met mij... En dat terwijl het in de relatie zo moeizaam gaat terwijl ik niets anders doe....Dat vind ik wel eens frustrerend dat hij niet met mij communiceerd, dan vraag ik me af of ik dan iets gigantisch fout doe.
Maar het vreemde vind ik dat ik 'in real life' totaal geen moeite heb om met mannen te communiceren en zei ook niet met mij... En dat terwijl het in de relatie zo moeizaam gaat terwijl ik niets anders doe....Dat vind ik wel eens frustrerend dat hij niet met mij communiceerd, dan vraag ik me af of ik dan iets gigantisch fout doe.
donderdag 13 december 2007 om 17:56
Hoi Azino, dat communiceren is heel lastig. In het begin van mijn relatie, waste ik nog wel eens, maar mijn vrouw vond dat ik dat niet goed deed. Misschien niet helemaal goed te praten, maar ik vond of op mijn manier, of niet. Door haar manier te willen opleggen, ben ik daar nu mee gestopt. (Ze klaagt er trouwens niet over) Ten aanzien van een relatie en het huishouden, hebben vrouwen een mening hoe het moet, en zeggen dat dan ook. Soms vergezelt met goede argumenten, zoals: ik doe toch het meeste in het huishuiden? Zowel in de communicatie, als voor het huishouden, maak je een man dan vaak monddood, ook omdat hij geen zin in ruzie heeft. Hij zal zeker niet over punten praten, waar de vrouw misschien wel meer als 50% van het gelijk aan haar kant heeft.
Dus ook bij jouw, het is niet dat je iets fout doet, maar de manier hoe je op hem reageert, kan er voor zorgen, dat hij minder praat. Ik hoop dat dat door mijn bovenstaande voorbeeld wat duidelijker is.
Dus terug te komen op het voorbeeld van het wassen:
Niet: Ik wil niet dat je dat bij de witte was gooit, anders doe ik het wel zelf.
Wel: Ik vind het hartstikke fijn dat je de was doet, en zou je misschien de volgende keer dat niet bij de witte was kunnen gooien, want ik ben bang dat die dan grauw wordt.
Verder zijn mannen veel directer in de communicatie:
Niet: ik heb zin in koffie, jij ook?
Wel: Zou je nu voor mij koffie willen zetten?
Ik hoop dat dit weer een beetje helpt. En ik kan me ook voorstellen, dat je het gevecht een beetje moe bent, want knokken kost veel energie. Maar als je verbeteringen maakt, levert dat ook weer energie op. Groetjes kreeft.
Dus ook bij jouw, het is niet dat je iets fout doet, maar de manier hoe je op hem reageert, kan er voor zorgen, dat hij minder praat. Ik hoop dat dat door mijn bovenstaande voorbeeld wat duidelijker is.
Dus terug te komen op het voorbeeld van het wassen:
Niet: Ik wil niet dat je dat bij de witte was gooit, anders doe ik het wel zelf.
Wel: Ik vind het hartstikke fijn dat je de was doet, en zou je misschien de volgende keer dat niet bij de witte was kunnen gooien, want ik ben bang dat die dan grauw wordt.
Verder zijn mannen veel directer in de communicatie:
Niet: ik heb zin in koffie, jij ook?
Wel: Zou je nu voor mij koffie willen zetten?
Ik hoop dat dit weer een beetje helpt. En ik kan me ook voorstellen, dat je het gevecht een beetje moe bent, want knokken kost veel energie. Maar als je verbeteringen maakt, levert dat ook weer energie op. Groetjes kreeft.
