Relaties
alle pijlers
Beetje moe van m'n vriendin.....
vrijdag 19 oktober 2007 om 16:40
Ik ben eerlijk gezegd een beetje moe van 1 van m'n beste vriendinnen. Het is een beetje vreemd maar het lijkt wel of het laatste half jaar me opeens heel erg de tegenstellingen in ons zijn gaan opvallen
Ik heb sinds 1,5 jaar een vriend en dat gaat erg goed. hierdoor ben ik haar wel wat minder gaan zien maar toch nog altijd regelmatig en we zjin in juli ook nog een week samen naar Barcelona geweest en in november gaan we ook nog een weekendje naar antwerpen samen!! Dus t is niet zo dat ik haar verwaarloos ofzo...
Ik word alleen een beetje moe van haar een beetje "matte" karakter. je kan nooit eens lekker gek met haar doen en eigenlijk is ze ook nooit ergens heel enthousiast over. soms kan me dat echt irriteren......dan vertel je iets heel enthousiast en dan krijg je "hmmm" als antwoord.
ik ben zelf gewoon heel open en snel enthousiast en hou ook wel eens van een beetje gek doen. "Maar zij kan zoooo sloom en lusteloos doen.....terwijjl ze tegenover mannen altijd heel lacherig en flirterig doet (kan me soms ook irriteren omdat die mannen haar dan helemaal geweldig en zoo spontaan vinden terwijl ik wel beter weet).
Anyway: dat is niet het enige, want ze heeft het afgelopen jaar een relatie met een getrouwde man achter de rug. Heel gedoe natuurlijk, hoop tranen...hoop avonden advies gegeven en haar gesteund. Allemaal helemaal niet erg hoor
Maar nu dit eindelijk over is, heeft ze zich WEER in een kansloze relatie gestoord. Ze zegt zelf al dat hij het niet is, en dat ze eigenlijk geen egte gevoelens voor m heeft maar ja...het is wel altijd gezellig enzo. Dus ja....nou ja, ze laat het maar zo.
ik kan hier som zooo moe van worden. Een tijdje terug wilde ze t toch maar gaan uitmaken, ik haar weer helemaal steunen en uren met d'r praten over alles. En de uitkomst? "ja toen ik er eenmaal was vond ik t toch wel moeilijk en ja..we hebben t ook wel gezellig dus nou ja, ik zie t wel"
DAt kan me dus zo irriteren he? Dat hele futloze, geen beslissingen durven nemen, bang om alleen te zijn ofzo? Ik weet niet wat het is...voorheen ergerde ik me er soms ook wel aan maar de laatste maanden wordt t steeds erger en merk ik gewoon dat ik ook een beetje respect voor haar verlies.
Omdat ze zo suffig in die relatie blijft hangen terwijjl ze toch beter zou moeten weten zo onderhand.
Herkent iemand zich hier misschien in? ik weet niet zo goed of ik hier nou met haar over moet praten want ja...iemand op zijn of haar karakter "aanvallen" is wel moeilijk. En verder zjin we gewoon wel goede vriendinnen enzo...maar op dit vlak heb ik t ff gehad met haar hele houding en uitdrukkingsloze gezicht.
soms ben ik bang dat we uit elkaar gaan groeien, maar we zijn al bijna 20 jaar vriendinnen!!
Ik heb sinds 1,5 jaar een vriend en dat gaat erg goed. hierdoor ben ik haar wel wat minder gaan zien maar toch nog altijd regelmatig en we zjin in juli ook nog een week samen naar Barcelona geweest en in november gaan we ook nog een weekendje naar antwerpen samen!! Dus t is niet zo dat ik haar verwaarloos ofzo...
Ik word alleen een beetje moe van haar een beetje "matte" karakter. je kan nooit eens lekker gek met haar doen en eigenlijk is ze ook nooit ergens heel enthousiast over. soms kan me dat echt irriteren......dan vertel je iets heel enthousiast en dan krijg je "hmmm" als antwoord.
ik ben zelf gewoon heel open en snel enthousiast en hou ook wel eens van een beetje gek doen. "Maar zij kan zoooo sloom en lusteloos doen.....terwijjl ze tegenover mannen altijd heel lacherig en flirterig doet (kan me soms ook irriteren omdat die mannen haar dan helemaal geweldig en zoo spontaan vinden terwijl ik wel beter weet).
Anyway: dat is niet het enige, want ze heeft het afgelopen jaar een relatie met een getrouwde man achter de rug. Heel gedoe natuurlijk, hoop tranen...hoop avonden advies gegeven en haar gesteund. Allemaal helemaal niet erg hoor
Maar nu dit eindelijk over is, heeft ze zich WEER in een kansloze relatie gestoord. Ze zegt zelf al dat hij het niet is, en dat ze eigenlijk geen egte gevoelens voor m heeft maar ja...het is wel altijd gezellig enzo. Dus ja....nou ja, ze laat het maar zo.
ik kan hier som zooo moe van worden. Een tijdje terug wilde ze t toch maar gaan uitmaken, ik haar weer helemaal steunen en uren met d'r praten over alles. En de uitkomst? "ja toen ik er eenmaal was vond ik t toch wel moeilijk en ja..we hebben t ook wel gezellig dus nou ja, ik zie t wel"
DAt kan me dus zo irriteren he? Dat hele futloze, geen beslissingen durven nemen, bang om alleen te zijn ofzo? Ik weet niet wat het is...voorheen ergerde ik me er soms ook wel aan maar de laatste maanden wordt t steeds erger en merk ik gewoon dat ik ook een beetje respect voor haar verlies.
Omdat ze zo suffig in die relatie blijft hangen terwijjl ze toch beter zou moeten weten zo onderhand.
Herkent iemand zich hier misschien in? ik weet niet zo goed of ik hier nou met haar over moet praten want ja...iemand op zijn of haar karakter "aanvallen" is wel moeilijk. En verder zjin we gewoon wel goede vriendinnen enzo...maar op dit vlak heb ik t ff gehad met haar hele houding en uitdrukkingsloze gezicht.
soms ben ik bang dat we uit elkaar gaan groeien, maar we zijn al bijna 20 jaar vriendinnen!!
vrijdag 19 oktober 2007 om 16:44
Eerlijk zijn. Vertel haar hoe je er over denkt, wat je dwars zit. Waarschijnlijk heeft ze het zelf niet door. En hoe kan zij haar gedrag veranderen als niemand haar daar op wijst. Als zij belangrijk voor jou is en je vriendinnen met haar wilt blijven zou ik het zeggen. Zeg je niks dan krop je het misschien op en barst de bom is...
vrijdag 19 oktober 2007 om 16:57
Ik weet precies wat je bedoelt!
Ik heb ook zo'n futloze vriendin. (Alleen het gedeelte van de relatie met de getrouwde man enzo hoort er in mijn situatie niet bij).
Maar om er wat aan te doen heb ik eigenlijk nooit geprobeerd. Ik ben 2 jaar geleden op kamers gaan wonen. Zij woont nog in mijn oude woonplaats, dus we zien elkaar nu wel wat minder.
Maar precies wat je zegt; dat slome en lusteloze, dat geen mening hebben over dingen, en dan ondertussen wel lacherig doen met jongens die haar dan wél spontaan vinden, en dat je nooit eens lekker gek kan doen, ik herken het allemaal.
Ik heb het zelf eigenlijk gewoon maar geaccepteerd. Zo is ze gewoon en het is mijn vriendin. Klaar.
Als ik dan weer eens moe van dr word, dan negeer ik het maar gewoon, of dan probeer ik een tijdje wat minder met haar af te spreken.
Maar als je er écht zoveel last van hebt, dan zul je er toch met haar over moeten praten. Ik weet niet of ze kan veranderen. En of dat eigenlijk wel zou moeten. Zij is wie ze is en jij ook. Jullie zijn niet voor niets vriendinnen geworden toch?
Ik heb ook zo'n futloze vriendin. (Alleen het gedeelte van de relatie met de getrouwde man enzo hoort er in mijn situatie niet bij).
Maar om er wat aan te doen heb ik eigenlijk nooit geprobeerd. Ik ben 2 jaar geleden op kamers gaan wonen. Zij woont nog in mijn oude woonplaats, dus we zien elkaar nu wel wat minder.
Maar precies wat je zegt; dat slome en lusteloze, dat geen mening hebben over dingen, en dan ondertussen wel lacherig doen met jongens die haar dan wél spontaan vinden, en dat je nooit eens lekker gek kan doen, ik herken het allemaal.
Ik heb het zelf eigenlijk gewoon maar geaccepteerd. Zo is ze gewoon en het is mijn vriendin. Klaar.
Als ik dan weer eens moe van dr word, dan negeer ik het maar gewoon, of dan probeer ik een tijdje wat minder met haar af te spreken.
Maar als je er écht zoveel last van hebt, dan zul je er toch met haar over moeten praten. Ik weet niet of ze kan veranderen. En of dat eigenlijk wel zou moeten. Zij is wie ze is en jij ook. Jullie zijn niet voor niets vriendinnen geworden toch?
zaterdag 20 oktober 2007 om 10:39
dat is ook zo, maar het is zo gek dat het me de laatste tijd opeens zo stoort!!
Het heeft me altijd wel een klein beetje geirriteerd, maar vaak was het ook wel op de achtergrond aanwezig en had ik er niet echt last van.
Maar nu met ook nog die hele relatie-drama's erbij en dan dat futloze, besluitloze gedrag. Maar WEL in een groepje met jongens de hele tijd superlacherig en leuk zijn.....dat begint me echt te irriteren.
Misschien is het ook een soort jaloezie hoor...dat die jongens haar dan misschien leuker vinden dan mij, maar het komt vooral omdat ik dan dus denk: waarom doe je je nou zo anders voor nu terwijl je eigenlijk veel minder vrolijk en lachterig bent normaal.
T gekke is: we kunnen samen wel heel erg lachen maar om hele andere dingen dan ik normaal met mensen om lach. En ik vind het ook niet erg dat ze wat anders is,....maar eigenlijk heb ik het ook wel een beetje gehad om elke keer die hele klaagzang over mannen aan te horen, advies te geven en dat daar dan vervolgens weer niks mee gedaan wordt.
Eigenlijk is het vooral dat het me een beetje van haar tegenvalt...ik dacht altijd dat ze sterker was, dat ze goed alleen kon zijn en zelfstandig was.
Maar dat lijkt opeens niet zo erg meer te kloppen en misschien ben ik gewoon een beetje teleurgesteld in haar nu.
Het heeft me altijd wel een klein beetje geirriteerd, maar vaak was het ook wel op de achtergrond aanwezig en had ik er niet echt last van.
Maar nu met ook nog die hele relatie-drama's erbij en dan dat futloze, besluitloze gedrag. Maar WEL in een groepje met jongens de hele tijd superlacherig en leuk zijn.....dat begint me echt te irriteren.
Misschien is het ook een soort jaloezie hoor...dat die jongens haar dan misschien leuker vinden dan mij, maar het komt vooral omdat ik dan dus denk: waarom doe je je nou zo anders voor nu terwijl je eigenlijk veel minder vrolijk en lachterig bent normaal.
T gekke is: we kunnen samen wel heel erg lachen maar om hele andere dingen dan ik normaal met mensen om lach. En ik vind het ook niet erg dat ze wat anders is,....maar eigenlijk heb ik het ook wel een beetje gehad om elke keer die hele klaagzang over mannen aan te horen, advies te geven en dat daar dan vervolgens weer niks mee gedaan wordt.
Eigenlijk is het vooral dat het me een beetje van haar tegenvalt...ik dacht altijd dat ze sterker was, dat ze goed alleen kon zijn en zelfstandig was.
Maar dat lijkt opeens niet zo erg meer te kloppen en misschien ben ik gewoon een beetje teleurgesteld in haar nu.
zaterdag 20 oktober 2007 om 10:48
Hoi Roomsoes,
Misschien moet je het goede behouden en het onoverkomelijke vermijden?
Concreet, ik had ook een vriendin die zich aan de lopende band in bij voorbaat kansloze foute relaties storte en als goede vriendin ging ik eindeloos langs, raad geven, troosten, luisteren, tot ik er uiteindelijk gek van werd.
Maar eigenlijk zie ik het als mijn fout, want ik ging er gewoon teveel in mee, zij heeft recht op haar eigen keuzes en als ik me er aan stoor, mijn probleem. Ik ben eerlijk geweest, dat ik het niet allemaal wilde weten van haar en de mannen, ik heb mijn grenzen aangegeven. Want zij claimde van mij dat ik op dat vlak haar steun en toeverlaat was. Enfin, juist door wat afstand te nemen hoop ik juist de leuke vriendin die ze ook is te kunnen behouden.
Misschien moet je het goede behouden en het onoverkomelijke vermijden?
Concreet, ik had ook een vriendin die zich aan de lopende band in bij voorbaat kansloze foute relaties storte en als goede vriendin ging ik eindeloos langs, raad geven, troosten, luisteren, tot ik er uiteindelijk gek van werd.
Maar eigenlijk zie ik het als mijn fout, want ik ging er gewoon teveel in mee, zij heeft recht op haar eigen keuzes en als ik me er aan stoor, mijn probleem. Ik ben eerlijk geweest, dat ik het niet allemaal wilde weten van haar en de mannen, ik heb mijn grenzen aangegeven. Want zij claimde van mij dat ik op dat vlak haar steun en toeverlaat was. Enfin, juist door wat afstand te nemen hoop ik juist de leuke vriendin die ze ook is te kunnen behouden.
zaterdag 20 oktober 2007 om 12:20
waarom wil je zo heel graag vriendinnen blijven? is dat omdat je haar 20 jaar kent? of is dat om haar leuke kanten? want die heeft ze ongetwijfeld ook nog wel...
waar je naar kijken kunt is hoeveel energie het je kost en wat je ervoor terug krijgt. als t je meer kost is het geen gelijkwaardige relatie meer te noemen, groeit t scheef zeg maar. en dan ga je je meer en meer ergeren.
het is jammer, maar niet vreemd dat vriendinnen uit elkaar groeien. je wilt uiteindelijk andere dingen uit t leven misschien.
je kunt misschien gewoon even wat minder tijd aan haar besteden en zien hoe je je dan voelt, als je haar echt gaat missen zul je wellicht het gesprek aan kunnen gaan. maar pas daar ook mee op, want zoiets ligt vaak erg gevoelig.
waar je naar kijken kunt is hoeveel energie het je kost en wat je ervoor terug krijgt. als t je meer kost is het geen gelijkwaardige relatie meer te noemen, groeit t scheef zeg maar. en dan ga je je meer en meer ergeren.
het is jammer, maar niet vreemd dat vriendinnen uit elkaar groeien. je wilt uiteindelijk andere dingen uit t leven misschien.
je kunt misschien gewoon even wat minder tijd aan haar besteden en zien hoe je je dan voelt, als je haar echt gaat missen zul je wellicht het gesprek aan kunnen gaan. maar pas daar ook mee op, want zoiets ligt vaak erg gevoelig.
zaterdag 20 oktober 2007 om 12:43
Hey roomsoes,
Ik herken zoveel in je verhaal, heb ook zo'n vriendin, en zeker dat stukje van bij jou lusteloos en weinig geinteresseerd, en bij mannen opeens leuk, spontaan en flirterig is zo herkenbaar! Dat is ook wat er op 't moment bij mij speelt, ik had al paar maanden leuk contact met iemand op Msn, we weten ook van elkaar hoe we eruit zien, maar das al 2 jaar geleden. Enfin zal tot the point komen, afgelopen zondag ben ik met m'n vriendin terrasje wezen doen, en kreeg spontaan het idee om bij hem nog een colaatje te drinken ( hij heeft sinds half jaar Grand Café) We komen binnen, hij herkent me wel, en glimlacht, vond 't wel leuk dat k zomaar spontaan binnenstapte, maar nu komt het, m'n vriendin was gelijk behoorlijk van 'm onder de indruk, en zei dat ook tegen mij, en begon spontaan leuk te zijn, en te flirten. Toen hij ging sluiten vroeg ie of ik 't gezellig vond dat ie nog bakkie koffie bij me zou doen, ik vond 't best, hadden we min of meer toch al afgesproken dat we dat deze week zouden doen, bakkie koffie bij elkaar doen. M'n vriendin stikjaloers en kwaad, want ik reed met hem mee terug, alleen mijn sleutels lagen nog in haar auto, dus moest we nog langs haar huis, ze deed erg boos open, en vond 't belachelijk dat ik met hem mee ging, samen uit, samen thuis zei ze! Dus hij zei gelijk wat is dat voor gecompliceerd type, had al wel in de auto tegen 'm gezegd dat ze behoorlijk van 'm gecharmeerd was, hij zei eerlijk dat ie qua uiterlijk eerder op type al haar zou vallen dan op mij, maar goed, volgende dag belt ze op, dat ze bang was wat ie nou wel niet van d'r moest denken, dat ze ze fel deed, en vroeg of ik hem haar Msn adres wou gegeven zodat ze 't hem zelf kon uitleggen, heb ik gedaan, en hebben ze paar avonden met elkaar op Msn gezeten, en blijkt dat ze veel in elkaar herkennen, en ze elkaar erg leuk vinden. Ze is ook van de week naar hem toe gegaan, was gezellig en ze zeggen allebei op elkaar te vallen. Heb gezegd dat ik denk dat 't beter is dat ze me allebei ff met rust moeten laten, ze stuurde nog sms, dat ze hoopte dat ik er vrede mee kon hebben mochten hij en zij serieus voor elkaar gaan! Weet niet hoe nu verder, maar denk dat 't beter is om nu afstand te nemen, ook omdat ik geen zin heb om aan de zijlijn toe te kijken hoe 't tussen hun ontwikkeld, maar ook omdat dit mij zoveel energie kost, ben er behoorlijk door van slag!
Dus heel herkenbaar....
Ik herken zoveel in je verhaal, heb ook zo'n vriendin, en zeker dat stukje van bij jou lusteloos en weinig geinteresseerd, en bij mannen opeens leuk, spontaan en flirterig is zo herkenbaar! Dat is ook wat er op 't moment bij mij speelt, ik had al paar maanden leuk contact met iemand op Msn, we weten ook van elkaar hoe we eruit zien, maar das al 2 jaar geleden. Enfin zal tot the point komen, afgelopen zondag ben ik met m'n vriendin terrasje wezen doen, en kreeg spontaan het idee om bij hem nog een colaatje te drinken ( hij heeft sinds half jaar Grand Café) We komen binnen, hij herkent me wel, en glimlacht, vond 't wel leuk dat k zomaar spontaan binnenstapte, maar nu komt het, m'n vriendin was gelijk behoorlijk van 'm onder de indruk, en zei dat ook tegen mij, en begon spontaan leuk te zijn, en te flirten. Toen hij ging sluiten vroeg ie of ik 't gezellig vond dat ie nog bakkie koffie bij me zou doen, ik vond 't best, hadden we min of meer toch al afgesproken dat we dat deze week zouden doen, bakkie koffie bij elkaar doen. M'n vriendin stikjaloers en kwaad, want ik reed met hem mee terug, alleen mijn sleutels lagen nog in haar auto, dus moest we nog langs haar huis, ze deed erg boos open, en vond 't belachelijk dat ik met hem mee ging, samen uit, samen thuis zei ze! Dus hij zei gelijk wat is dat voor gecompliceerd type, had al wel in de auto tegen 'm gezegd dat ze behoorlijk van 'm gecharmeerd was, hij zei eerlijk dat ie qua uiterlijk eerder op type al haar zou vallen dan op mij, maar goed, volgende dag belt ze op, dat ze bang was wat ie nou wel niet van d'r moest denken, dat ze ze fel deed, en vroeg of ik hem haar Msn adres wou gegeven zodat ze 't hem zelf kon uitleggen, heb ik gedaan, en hebben ze paar avonden met elkaar op Msn gezeten, en blijkt dat ze veel in elkaar herkennen, en ze elkaar erg leuk vinden. Ze is ook van de week naar hem toe gegaan, was gezellig en ze zeggen allebei op elkaar te vallen. Heb gezegd dat ik denk dat 't beter is dat ze me allebei ff met rust moeten laten, ze stuurde nog sms, dat ze hoopte dat ik er vrede mee kon hebben mochten hij en zij serieus voor elkaar gaan! Weet niet hoe nu verder, maar denk dat 't beter is om nu afstand te nemen, ook omdat ik geen zin heb om aan de zijlijn toe te kijken hoe 't tussen hun ontwikkeld, maar ook omdat dit mij zoveel energie kost, ben er behoorlijk door van slag!
Dus heel herkenbaar....
zaterdag 20 oktober 2007 om 12:59
Jeetje Baloe, wat een klerestreek zeg! Ongelooflijk.
Roomsoes, ik geloof dat mensen in elkaars leven komen met een reden. Zij hebben jou iets te leren, jij hen misschien. Als die rol is vervuld gaat ieder weer verder op zijn of haar eigen pad. Zo heb ik 10 jaar lang een allerbeste vriendin gehad waarmee ik uit elkaar groeide toen we 19 waren. Zij werd moeder, ik ging studeren. Nu zijn we elkaar weer tegen gekomen. Tien jaar later. Zij heeft inmiddels 3 kids en ik heb gestudeerd, (enigszins) carriere gemaakt en de halve wereld gezien. Kennelijk hadden we allebei andere dingen te doen en komen we nu weer op elkaars pad met een reden. Misschien zitten we nu allebei in rustig vaarwater en hebben we weer wat op elkaar aan te vullen. Wie zal het zeggen?
En ik geloof dat dat bij jou en je vriendin ook het geval is. Als je je steeds ergert aan haar laat het dan los. Doe nog alleen waar je je goed bij voelt. Als het de bedoeling is dat ze in je leven blijft dan komt het goed. En groeien jullie uit elkaar dan is dat ook niet voor niets. Ik zou je ergernissen wel met haar bespreken. En dan zien wat er gebeurt. Succes!
Roomsoes, ik geloof dat mensen in elkaars leven komen met een reden. Zij hebben jou iets te leren, jij hen misschien. Als die rol is vervuld gaat ieder weer verder op zijn of haar eigen pad. Zo heb ik 10 jaar lang een allerbeste vriendin gehad waarmee ik uit elkaar groeide toen we 19 waren. Zij werd moeder, ik ging studeren. Nu zijn we elkaar weer tegen gekomen. Tien jaar later. Zij heeft inmiddels 3 kids en ik heb gestudeerd, (enigszins) carriere gemaakt en de halve wereld gezien. Kennelijk hadden we allebei andere dingen te doen en komen we nu weer op elkaars pad met een reden. Misschien zitten we nu allebei in rustig vaarwater en hebben we weer wat op elkaar aan te vullen. Wie zal het zeggen?
En ik geloof dat dat bij jou en je vriendin ook het geval is. Als je je steeds ergert aan haar laat het dan los. Doe nog alleen waar je je goed bij voelt. Als het de bedoeling is dat ze in je leven blijft dan komt het goed. En groeien jullie uit elkaar dan is dat ook niet voor niets. Ik zou je ergernissen wel met haar bespreken. En dan zien wat er gebeurt. Succes!
Zo. En dan ga ik nu een wijntje inschenken...
zaterdag 20 oktober 2007 om 15:59
Jeetje Baloe wat erg zeg! (toen ik las of ze zijn msn van je mocht hebben om excuses te maken gingen bij mij trouwens meteen alle alarmbellen af, en toen ik verder las bleek dat dus ook helaas te kloppen).
Anyway: natuurlijk zijn er ook leuke aspecten en ik wil haar ook niet kwijt als vriendin. Maar ik merk wel dat er opeens een verschil tussen ons zit. Ik was altijd de eeuwige single, en zij hopte van relatie naar relatie. Nu heb ik een relatie die echt heel goed gaat en zij dus niet...en nu lijkt het wel alsof er opeens iets veranderd is.
Ik kan het niet meer zo goed hebben dat ze zo besluityeloos is en zo slecht voor zichzelf op komt en keuzes durft te maken. Toen we in Barcelona waren bijvoorbeeld: we waren al 2 avonden een groepje Amerikaanse mannen tegengekomen die we allebei heel irritant vonden.
Wat ik dan dus op een gegeven moment doe (toen we ze voor de 3e keer tegenkwamen) is gewoon een beetje bot doen of verder negeren na "hallo" gezegd te hebben.
Maar zij gaat dan opeens weer met ze in gesprek, wil dan toch graag leuk gevonden worden...gaat weer zo flirterig lopen giechelen enzo. En DAT stoort me soms zo enorm. Ook omdat ze dan nu thuis weer in zo'n half-half relatie hangt en daarover geen keuze durft te maken........en dan zo lusteloos kan doen, maar zodra er mannen in de buurt zijn doet ze zich opeens voor als de gezellige, spontane meid.
Maar iemand hierboven schreef ook al dat ik me misschien minder met haar relaties moet bezig houden. Los daarvan is het namelijk nog wel een leuke vriendin ook al ben ik een stuk enthousiaster en spontaner in veel dingen dan zij. Alleen ja....vriendinnen onder elkaar praten toch vaak graag over mannen en zo dus het komt wel elke keer weer ter sprake.
En dat vind ik ook niet erg....wel leuk ook juist, omdat je dan lekker kan roddelen
Alleen het erget mij wel dat ik avonden lang advies geef en haar steun en als ze dan HET gesprek heeft gehad is het opeens weer "ja nou ja, we zien wel en ik denk er maar even niet te veel over na".
Mja....waarom moet ik dan een hele avond argumenten aanvoeren waarom ze er beter mee kan stoppen? Ik vind het zo slap
Anyway: natuurlijk zijn er ook leuke aspecten en ik wil haar ook niet kwijt als vriendin. Maar ik merk wel dat er opeens een verschil tussen ons zit. Ik was altijd de eeuwige single, en zij hopte van relatie naar relatie. Nu heb ik een relatie die echt heel goed gaat en zij dus niet...en nu lijkt het wel alsof er opeens iets veranderd is.
Ik kan het niet meer zo goed hebben dat ze zo besluityeloos is en zo slecht voor zichzelf op komt en keuzes durft te maken. Toen we in Barcelona waren bijvoorbeeld: we waren al 2 avonden een groepje Amerikaanse mannen tegengekomen die we allebei heel irritant vonden.
Wat ik dan dus op een gegeven moment doe (toen we ze voor de 3e keer tegenkwamen) is gewoon een beetje bot doen of verder negeren na "hallo" gezegd te hebben.
Maar zij gaat dan opeens weer met ze in gesprek, wil dan toch graag leuk gevonden worden...gaat weer zo flirterig lopen giechelen enzo. En DAT stoort me soms zo enorm. Ook omdat ze dan nu thuis weer in zo'n half-half relatie hangt en daarover geen keuze durft te maken........en dan zo lusteloos kan doen, maar zodra er mannen in de buurt zijn doet ze zich opeens voor als de gezellige, spontane meid.
Maar iemand hierboven schreef ook al dat ik me misschien minder met haar relaties moet bezig houden. Los daarvan is het namelijk nog wel een leuke vriendin ook al ben ik een stuk enthousiaster en spontaner in veel dingen dan zij. Alleen ja....vriendinnen onder elkaar praten toch vaak graag over mannen en zo dus het komt wel elke keer weer ter sprake.
En dat vind ik ook niet erg....wel leuk ook juist, omdat je dan lekker kan roddelen
Alleen het erget mij wel dat ik avonden lang advies geef en haar steun en als ze dan HET gesprek heeft gehad is het opeens weer "ja nou ja, we zien wel en ik denk er maar even niet te veel over na". Mja....waarom moet ik dan een hele avond argumenten aanvoeren waarom ze er beter mee kan stoppen? Ik vind het zo slap
zaterdag 20 oktober 2007 om 16:12
Over die moeilijke relaties van haar kan ik het volgende zeggen. Ik ben ook zo geweest. Heb jaren in een hopeloze relatie gezeten en natuurlijk steeds klagen bij mijn vriendinnen. Tot een van hen het zat werd en de volgende legendarische woorden sprak: OF je houdt op met zeuren, OF je doet er wat aan. Natuurlijk was ik in het begin boos en teleurgesteld in haar, maar ze heeft me wel de ogen geopend. Ik heb er inderdaad iets aan gedaan (uitgemaakt), en dat was een hele grote opluchting toen. Ik denk dat je tegen je vriendin ook zoiets eens moet zeggen. Het komt hard aan maar is wel effectief. Dat was het in ieder geval bij mij. Succes met de vriendschap.
