Relaties
alle pijlers
Ben ik gek - wil ik teveel?
woensdag 27 februari 2008 om 01:35
Komende week zouden we drie jaar bij elkaar zijn. Drie jaar, waarin zowel hij als ik en wij samen veel mee hebben gemaakt. Ik leerde hem kennen als een ongecompliceerde, stabiele, lieve en betrouwbare jongen. Iemand met een toekomst. Hij leerde mij kennen als een gecompliceerde, onzekere meid met een goed hart en een opvliegend karakter.
Na anderhalf jaar kwamen de eerste botsingen en barstjes. Onze kracht was dat we overal over konden praten dus kwamen we wijzer uit iedere bots en barst. Geweldig.
In de anderhalf jaar daarna hebben we veel bonje en meningsverschillen. Grote en kleine irritaties, iedere dag. Geschreeuw, mijn kat is bang en dat vind ik verschrikkelijk, hoe raar dat ook mag klinken. We kunnen niet meer praten en komen nergens meer uit. Hij lijkt niet erg hard vooruit te willen in het leven, ik ga wel vooruit. Roept alleen maar tegen mij dat ik mijn mond moet houden en 'gewoon' en 'relaxed' moet doen. Als ik niks zou zeggen of zou vragen was er volgens hem niets aan de hand. Maar ik heb nu eenmaal vragen en opmerkingen. Die kan ik toch niet voor me houden?
De rollen lijken nu omgedraaid ten opzichte van toen we elkaar leerden kennen. Hij blijkt gecompliceerd, opvliegend en instabiel. Ik ben in rustiger vaarwater terechtgekomen, wat zekerder (behalve nu..) van mezelf.
Ik heb veel meegemaakt en overal snoeihard voor moeten knokken, hem is alles voor de wind gegaan met nog eens een gouden lepel in zijn mond. Ik heb vrij strikte normen en waarden ontwikkeld en heb inmiddels behoefte aan een regelmatig leven. Hij niet en vindt dat 'niet relaxed' van mij. Ik heb het gevoel dat hij op bepaalde gebieden achterloopt. En eigenlijk maakte me dat niet uit, ik had geen haast en wilde samen met hem groeien. Tijd zat. Maar de tijd gaat ontzettend langzaam en gaat onverdraaglijk traag als daar constant ruzies en bekvechterijen aan te pas komen. Als ik hem iets wil zeggen, of dat nu gaat over hoe je water bespaart bij het spoelen van de afwas of iets dat wel van wezenlijk belang is, snauwt hij terug en zegt dat ik mijn mond moet houden. Dat ik hem maar gewoon moet 'laten'. Ik kan hem niet gewoon laten. Ik zie / zag een ontzettend mooie man in hem maar nu zie ik eigenlijk een jongetje met potentie tot het worden van die man. Hij wil die man niet worden en laat het jongetje in hem constant de boventoon voeren. Stelt dingen uit, denkt niet verder dan 5 minuten verder na, liegt, draait en zo zijn er nog wel een miljoen dingen meer. Hij kan niet vergeten en vergeven, en dat vind ik heus belangrijk in een relatie.
Ik ben heus niet perfect maar ik vind niet dat ik een Al Bundy verdien, waarvoor ik mag koken en de was zou mogen doen. En mij als dank daarvoor beledigd. Dat ik niet mag vragen of hij op bepaalde gebieden zichzelf wil ontwikkelen. Ik hou van hem, althans dat denk ik. Ik mis hem als hij er niet is, maar als hij er wel is dan snap ik niet waarom ik hem een uur daarvoor nog miste. Zo naar is het soms tussen ons.
Het is vast een warrig verhaal, maar ik moet het in vlagen kwijt. Heb geen zin om terug te lezen, dit zijn rauwe gedachten. Het komt erop neer dat ik hem de sleutel van mijn appartement heb teruggevraagd en met pijn in mijn hart heb gezegd dat ik niet verder wil. En nu heeft hij pijn en is timide. En oh wat zou ik graag die lieve man in hem willen knuffelen en vast willen houden en zeggen dat alles goed komt, maar dat liegende, luie, nadragende, gemene pubertje in hem wil ik niet!
Ik weet best dat ik ook een kreng kan zijn, en dat ik kan doordrammen. Uiteindelijk wilde ik samen met hem een toekomst opbouwen. Maar waar ik mezelf nu zie staan, daar word ik niet gelukkig van. En hij ook niet, daar geloof ik niks van. Ik heb gezegd dat ik heus graag een relatie heb maar niet ten koste van alles. Dat ik niet vier a vijf keer per week knallende ruzie wil hebben, teneinde tegen mezelf of tegen de buitenwereld te zeggen: maar ik heb wel een knap vriendje met een koophuis en een porsche. Het gaat mij om geluk, vertrouwen, samenzijn en -voelen. Ik vrees dat ik op dit moment alleen gelukkiger zou zijn dan zoals het nu gaat. Klinkt stoer maar ik ben het niet. Ben verdrietig en moet moeite doen om de narigheid te zien en niet te doen alsof mijn neus bloedt.
Ben ik nu gek? Vraag ik teveel? Is dit gewoon relationeel geharrewar en streef ik naar perfectie? Mijn gevoel en verstand zijn nu zo ontzettend dubbel dat ik er gewoon niet uitkom wat juist is en wat niet. Pfff.
Na anderhalf jaar kwamen de eerste botsingen en barstjes. Onze kracht was dat we overal over konden praten dus kwamen we wijzer uit iedere bots en barst. Geweldig.
In de anderhalf jaar daarna hebben we veel bonje en meningsverschillen. Grote en kleine irritaties, iedere dag. Geschreeuw, mijn kat is bang en dat vind ik verschrikkelijk, hoe raar dat ook mag klinken. We kunnen niet meer praten en komen nergens meer uit. Hij lijkt niet erg hard vooruit te willen in het leven, ik ga wel vooruit. Roept alleen maar tegen mij dat ik mijn mond moet houden en 'gewoon' en 'relaxed' moet doen. Als ik niks zou zeggen of zou vragen was er volgens hem niets aan de hand. Maar ik heb nu eenmaal vragen en opmerkingen. Die kan ik toch niet voor me houden?
De rollen lijken nu omgedraaid ten opzichte van toen we elkaar leerden kennen. Hij blijkt gecompliceerd, opvliegend en instabiel. Ik ben in rustiger vaarwater terechtgekomen, wat zekerder (behalve nu..) van mezelf.
Ik heb veel meegemaakt en overal snoeihard voor moeten knokken, hem is alles voor de wind gegaan met nog eens een gouden lepel in zijn mond. Ik heb vrij strikte normen en waarden ontwikkeld en heb inmiddels behoefte aan een regelmatig leven. Hij niet en vindt dat 'niet relaxed' van mij. Ik heb het gevoel dat hij op bepaalde gebieden achterloopt. En eigenlijk maakte me dat niet uit, ik had geen haast en wilde samen met hem groeien. Tijd zat. Maar de tijd gaat ontzettend langzaam en gaat onverdraaglijk traag als daar constant ruzies en bekvechterijen aan te pas komen. Als ik hem iets wil zeggen, of dat nu gaat over hoe je water bespaart bij het spoelen van de afwas of iets dat wel van wezenlijk belang is, snauwt hij terug en zegt dat ik mijn mond moet houden. Dat ik hem maar gewoon moet 'laten'. Ik kan hem niet gewoon laten. Ik zie / zag een ontzettend mooie man in hem maar nu zie ik eigenlijk een jongetje met potentie tot het worden van die man. Hij wil die man niet worden en laat het jongetje in hem constant de boventoon voeren. Stelt dingen uit, denkt niet verder dan 5 minuten verder na, liegt, draait en zo zijn er nog wel een miljoen dingen meer. Hij kan niet vergeten en vergeven, en dat vind ik heus belangrijk in een relatie.
Ik ben heus niet perfect maar ik vind niet dat ik een Al Bundy verdien, waarvoor ik mag koken en de was zou mogen doen. En mij als dank daarvoor beledigd. Dat ik niet mag vragen of hij op bepaalde gebieden zichzelf wil ontwikkelen. Ik hou van hem, althans dat denk ik. Ik mis hem als hij er niet is, maar als hij er wel is dan snap ik niet waarom ik hem een uur daarvoor nog miste. Zo naar is het soms tussen ons.
Het is vast een warrig verhaal, maar ik moet het in vlagen kwijt. Heb geen zin om terug te lezen, dit zijn rauwe gedachten. Het komt erop neer dat ik hem de sleutel van mijn appartement heb teruggevraagd en met pijn in mijn hart heb gezegd dat ik niet verder wil. En nu heeft hij pijn en is timide. En oh wat zou ik graag die lieve man in hem willen knuffelen en vast willen houden en zeggen dat alles goed komt, maar dat liegende, luie, nadragende, gemene pubertje in hem wil ik niet!
Ik weet best dat ik ook een kreng kan zijn, en dat ik kan doordrammen. Uiteindelijk wilde ik samen met hem een toekomst opbouwen. Maar waar ik mezelf nu zie staan, daar word ik niet gelukkig van. En hij ook niet, daar geloof ik niks van. Ik heb gezegd dat ik heus graag een relatie heb maar niet ten koste van alles. Dat ik niet vier a vijf keer per week knallende ruzie wil hebben, teneinde tegen mezelf of tegen de buitenwereld te zeggen: maar ik heb wel een knap vriendje met een koophuis en een porsche. Het gaat mij om geluk, vertrouwen, samenzijn en -voelen. Ik vrees dat ik op dit moment alleen gelukkiger zou zijn dan zoals het nu gaat. Klinkt stoer maar ik ben het niet. Ben verdrietig en moet moeite doen om de narigheid te zien en niet te doen alsof mijn neus bloedt.
Ben ik nu gek? Vraag ik teveel? Is dit gewoon relationeel geharrewar en streef ik naar perfectie? Mijn gevoel en verstand zijn nu zo ontzettend dubbel dat ik er gewoon niet uitkom wat juist is en wat niet. Pfff.
woensdag 27 februari 2008 om 01:58
woensdag 27 februari 2008 om 06:49
ik denk dat dit een geval van uit mekaar groeien is.
lijk mij dat jullie hier beiden niets aan kunnen doen.
de meeste mensen maken groei door in hun leven.
hij waarschijnlijk wat minder dan jij.
daarnaast kan het ook nog zo zijn dat hij juist zich gaat afzetten tegen je, omdat hij ook wel in de gaten heeft dat jij nu veel verder bent dan dat hij is.
en daardoor juist dit soort gedrag gaat vertonen.
natuurlijk zijn de dingen waar je toendertijd voor viel van hem je nog steeds dierbaar, maar in de praktijk zal dat steeds minder en minder worden. Tot dat er niks meer is.
ik denk dat je goed moet nadenken of deze relatie nog geeft wat je wil.
ik denk dat als je nog verder groeit hij een echt blok aan je been gaat worden.
dus conclusie............................probeer de mooie momenten te koesteren in je gedachten en zoek verder.
lijk mij dat jullie hier beiden niets aan kunnen doen.
de meeste mensen maken groei door in hun leven.
hij waarschijnlijk wat minder dan jij.
daarnaast kan het ook nog zo zijn dat hij juist zich gaat afzetten tegen je, omdat hij ook wel in de gaten heeft dat jij nu veel verder bent dan dat hij is.
en daardoor juist dit soort gedrag gaat vertonen.
natuurlijk zijn de dingen waar je toendertijd voor viel van hem je nog steeds dierbaar, maar in de praktijk zal dat steeds minder en minder worden. Tot dat er niks meer is.
ik denk dat je goed moet nadenken of deze relatie nog geeft wat je wil.
ik denk dat als je nog verder groeit hij een echt blok aan je been gaat worden.
dus conclusie............................probeer de mooie momenten te koesteren in je gedachten en zoek verder.
woensdag 27 februari 2008 om 08:53
Je schrijft dat je geen zin hebt om terug te lezen, en dat snap ik ook wel. Maar als je je verhaal tóch zou lezen, dan denk ik dat je heel duidelijk zult zien dat je beslissing de juiste is.
Datmeenjeniet heeft het belangrijkste al genoemd: jullie zijn uit elkaar gegroeid, en dat niet zo'n beetje ook. Jij hebt je in een snel tempo naar voren ontwikkeld, en dat vind ik fantastisch! Zeker zoals jij jezelf in het begin van jullie relatie beschrijft en ik dat dan vergelijk met de sterke persoon van nu die ik achter jouw topic vermoed. Je ziet de dingen heel duidelijk, alleen zijn dat niet de dingen die je graag had willen zien.
Het is waar dat oude gevoelens bij dit soort beslissingen altijd enorm sterk meespelen, want juist de fijne en goeie herinneringen lijken dan ineens zo op de voorgrond te komen. Maar op dit moment word jij van jullie relatie niet gelukkig. En ik denk ook niet dat hij ineens zo'n ontwikkeling zal doormaken dat jullie weer op één level komen te zitten. Een relatie beeindigen doet enorm veel pijn... maar een slechte relatie in stand houden doet op den duur nog veel meer pijn!
Datmeenjeniet heeft het belangrijkste al genoemd: jullie zijn uit elkaar gegroeid, en dat niet zo'n beetje ook. Jij hebt je in een snel tempo naar voren ontwikkeld, en dat vind ik fantastisch! Zeker zoals jij jezelf in het begin van jullie relatie beschrijft en ik dat dan vergelijk met de sterke persoon van nu die ik achter jouw topic vermoed. Je ziet de dingen heel duidelijk, alleen zijn dat niet de dingen die je graag had willen zien.
Het is waar dat oude gevoelens bij dit soort beslissingen altijd enorm sterk meespelen, want juist de fijne en goeie herinneringen lijken dan ineens zo op de voorgrond te komen. Maar op dit moment word jij van jullie relatie niet gelukkig. En ik denk ook niet dat hij ineens zo'n ontwikkeling zal doormaken dat jullie weer op één level komen te zitten. Een relatie beeindigen doet enorm veel pijn... maar een slechte relatie in stand houden doet op den duur nog veel meer pijn!
woensdag 27 februari 2008 om 08:53
Dank voor jullie treffende reacties. Heb een vreselijke nacht achter de rug. Het voelt onnatuurlijk en abrupt, om zo ineens te eindigen.
Ja Kreeft, ik ben teleurgesteld. Omdat we al redelijk wat heftige dingen voor de kiezen hebben gehad dacht ik dat we deze scheefgroei (qua verwachtingen en ontwikkelingen) ook heus zouden overleven. Ik hoop dat eigenlijk nog steeds. Het doet pijn en ik voel me alleen.
Dus Datmeenjeniet, ook jij slaat de spijker op zijn kop. Maar ik dacht dat we allebei door goed te willen doen, uiteindelijk weer gelijk zouden lopen. En ja, hij zet zich af. Zei laatst ook dat hij bang was dat hij mij niet bij kan houden. Ik zie in hem dat hij dat heus kan, ik ben ook maar een mens dus wat ik doe (groeien)kan hij ook. Maar omdat hij meer energie steekt in het zich afzetten tegen mij en mijn goedbedoelde woorden, komt hij niet aan groeien toe. Heb heus geprobeerd om mijn mond te houden. Om hem op bepaalde dingen maar te 'laten'. Ik kan dat niet zolang ik hem moet laten omdat hij gewoon niet lijkt te willen.
En ik baal zo ontzettend, hij hééft een gouden hart. Maar is daarnaast soms intens gemeen. Hij is betrouwbaar en mijn maatje. Maar dat liegen en uitstellen en zeggen dat hij tegemoet komt in mijn verwachtingen maar het ondertussen niet doen, daar word ik helemaal gek van.
Ja Kreeft, ik ben teleurgesteld. Omdat we al redelijk wat heftige dingen voor de kiezen hebben gehad dacht ik dat we deze scheefgroei (qua verwachtingen en ontwikkelingen) ook heus zouden overleven. Ik hoop dat eigenlijk nog steeds. Het doet pijn en ik voel me alleen.
Dus Datmeenjeniet, ook jij slaat de spijker op zijn kop. Maar ik dacht dat we allebei door goed te willen doen, uiteindelijk weer gelijk zouden lopen. En ja, hij zet zich af. Zei laatst ook dat hij bang was dat hij mij niet bij kan houden. Ik zie in hem dat hij dat heus kan, ik ben ook maar een mens dus wat ik doe (groeien)kan hij ook. Maar omdat hij meer energie steekt in het zich afzetten tegen mij en mijn goedbedoelde woorden, komt hij niet aan groeien toe. Heb heus geprobeerd om mijn mond te houden. Om hem op bepaalde dingen maar te 'laten'. Ik kan dat niet zolang ik hem moet laten omdat hij gewoon niet lijkt te willen.
En ik baal zo ontzettend, hij hééft een gouden hart. Maar is daarnaast soms intens gemeen. Hij is betrouwbaar en mijn maatje. Maar dat liegen en uitstellen en zeggen dat hij tegemoet komt in mijn verwachtingen maar het ondertussen niet doen, daar word ik helemaal gek van.
woensdag 27 februari 2008 om 09:12
He Krullebol,
Jij bent vooruit gegaan in de afgelopen jaren. Een stuk volwassener geworden en je weet wat je wil. Dat is heel goed en knap van je.
Als je daar nu op blijft richten, op jezelf en niet zo op je vriend, dan volgt hij vanzelf. Je kunt hem niet dwingen en je kunt niet eens verwachten dat hij jouw tempo volgt. Ook jij hebt een bepaalde tijd gehad wanneer jij er aan toe was om te groeien, voor hem is dit op dit moment niet het geval.
Je bent op hem aan het vitten en je verteld hem eigenlijk steeds wat hij verkeerd doet. Jij groeit, hij niet. Jij wil dit, hij wil het misschien wel anders. Een deel van groeien en volwassen worden is zien dat mensen niet gelijk op gaan, maar de ander wel vanzelf meetrekken. Wel in alle rust, liefde en geduld. Niet met pushen.
Ik denk wel dat je soms beter je mond kunt houden. En sommige dingen liefdevoller en respectvoller kunt benaderen. Hij steekt energie in het afzetten tegen jou, misschien wel omdat hij het voor zijn gevoel nooit goed voor je kan doen. Omdat jij jouw ideeen opdringt.
Je mag voor jezelf en je ideeen opkomen door er zelf naar te leven en je grenzen aan te geven. Geef hem ruimte om zichzelf te zijn en wees rustig duidelijk over zijn leugens. Je bent op een bepaalde goede weg, maar je bent er ook nog niet. Geduld, liefde maar vooral op jezelf gericht blijven met je ontwikkelingen zonder dit op te dringen op de ander zal je vooruit helpen. Anders zet hij alleen, terecht, maar meer zijn hakken in het zand. Dat heeft te maken met een stukje autonomie in zichzelf, niet zijn leven laten bepalen. Geef hem de ruimte, dan komt hij wel.
Jij bent vooruit gegaan in de afgelopen jaren. Een stuk volwassener geworden en je weet wat je wil. Dat is heel goed en knap van je.
Als je daar nu op blijft richten, op jezelf en niet zo op je vriend, dan volgt hij vanzelf. Je kunt hem niet dwingen en je kunt niet eens verwachten dat hij jouw tempo volgt. Ook jij hebt een bepaalde tijd gehad wanneer jij er aan toe was om te groeien, voor hem is dit op dit moment niet het geval.
Je bent op hem aan het vitten en je verteld hem eigenlijk steeds wat hij verkeerd doet. Jij groeit, hij niet. Jij wil dit, hij wil het misschien wel anders. Een deel van groeien en volwassen worden is zien dat mensen niet gelijk op gaan, maar de ander wel vanzelf meetrekken. Wel in alle rust, liefde en geduld. Niet met pushen.
Ik denk wel dat je soms beter je mond kunt houden. En sommige dingen liefdevoller en respectvoller kunt benaderen. Hij steekt energie in het afzetten tegen jou, misschien wel omdat hij het voor zijn gevoel nooit goed voor je kan doen. Omdat jij jouw ideeen opdringt.
Je mag voor jezelf en je ideeen opkomen door er zelf naar te leven en je grenzen aan te geven. Geef hem ruimte om zichzelf te zijn en wees rustig duidelijk over zijn leugens. Je bent op een bepaalde goede weg, maar je bent er ook nog niet. Geduld, liefde maar vooral op jezelf gericht blijven met je ontwikkelingen zonder dit op te dringen op de ander zal je vooruit helpen. Anders zet hij alleen, terecht, maar meer zijn hakken in het zand. Dat heeft te maken met een stukje autonomie in zichzelf, niet zijn leven laten bepalen. Geef hem de ruimte, dan komt hij wel.
woensdag 27 februari 2008 om 09:59
Hoi Kaboutertje,
wat hou jij mij een spiegel voor. Had niet verwacht dat iemand een reactie met inhoud zou kunnen geven op mijn warrige nachtelijk emotie-verhaal. Het is zo waar wat je zegt. Ik richt me teveel op hem. Ik zou zo graag zien dat hij eruit haalt wat erin zit. Jouw woorden hebben mij doen denken aan toen wij elkaar pas kenden. Toen ik niet groeide en ontwikkelde. Hij verwachtte dit ook vast wel van mij, maar sprak het niet (zo vaak, zo naar, zo raak, zo dwingend) uit. Ik zou willen dat ik dit ook kan. Zover ben ik nog niet. Ik heb van hem de ruimte gekregen om te groeien tot waar ik nu ben. En terwijl ik aan het groeien ben gegaan, durfde ik ook weer verwachtingen te hebben van iets of iemand. Ook van hem dus. En hij zei wel dat hij mijn verwachtingen begreep en dat hij ze tegemoet zou willen en kunnen komen, maar daar zag ik steeds niks van terecht komen. Dat vreet, dat ja zeggen en nee doen. Ik ben me erop gaan focussen zie nu van mezelf dat hem probeer te dwingen om te doen wat hij zegt. Ik mag dat wel verwachten vind ik, maar niet af proberen te dwingen. Je hebt gelijk, dat werkt averechts en is onrespectvol. Maar het is ook gekmakend om iemand te zien draaien en keren teneinde zo min mogelijk moeite te doen voor iets terwijl ik juist overal heel veel moeite voor heb moeten doen.
Zojuist belde hij. Om te zeggen dat hij me niet kwijt wil en dat hij 'overal zijn best in gaat doen'. Ik heb gezegd dat dat niet realistisch is. En heb wat ik hierboven heb geprobeerd te omschrijven aan hem uitgelegd. Ook ik wil het goede dat we hebben niet kwijt, maar het stuk venijn, egoïsme eigenlijk wel.
Ik kan me alleen moeilijk voorstellen dat ik zo snel leer weer geduld voor hem op te brengen en hem de ruimte te geven en dat hij op zijn manier laat zien dat hij heus aan wat van mijn verwachtingen (dat hij groeit en volwassener wordt) wil en kan voldoen. Hij is lui en ik ben een vechter.
Een voorbeeld van wat ik zelf vind dat ik hem aan ruimte heb gegeven: hij is 27 en woont nog thuis. Zogezegd een gouden lepel in zijn mond. Ik stond op mijn 19e op eigen (onvaste) benen. Nu heeft hij sinds een half jaar de sleutel van zijn koopappartement (we wonen niet samen..), maar het gaat allemaal zo ontzettend traag en met zoveel tegenzin. Hij wíl niet, kán niet, is móe. Ik heb na een maand hannessen en stimuleren gezegd dat ik er niets meer mee te maken heb en dat hij het op zijn eigen manier moet doen. Het gebeurt wel, maar dat tempo en die instelling.. Ik krijg er grijze haren van. Niemand begreep het, ik was toch zo'n doener? Waarom gaf ik hem geen schop onder zijn kont richting de Gamma en de Ikea? Mijns inziens was dat veel gemakkelijker geweest dat wat ik heb gedaan; gezegd dat ik me er niet meer mee bemoei (en dat ook niet meer gedaan). Hij woont er nog niet.
God ik klink vast als een zelfgenoegzame trut maar heus, ik zie in dat ik er nog lang niet ben. Hij is juist degene die zegt dat hij niks wil - kan - hoeft te veranderen. Maar waarschijnlijk zegt hij dat omdat ík het vraag..
Kabouter, nog een vraag; mag ik uit jouw reactie opmaken dat jij denkt dat het niet onherstelbaar beschadigd is?
Vast weer heel warrig maar goed..
wat hou jij mij een spiegel voor. Had niet verwacht dat iemand een reactie met inhoud zou kunnen geven op mijn warrige nachtelijk emotie-verhaal. Het is zo waar wat je zegt. Ik richt me teveel op hem. Ik zou zo graag zien dat hij eruit haalt wat erin zit. Jouw woorden hebben mij doen denken aan toen wij elkaar pas kenden. Toen ik niet groeide en ontwikkelde. Hij verwachtte dit ook vast wel van mij, maar sprak het niet (zo vaak, zo naar, zo raak, zo dwingend) uit. Ik zou willen dat ik dit ook kan. Zover ben ik nog niet. Ik heb van hem de ruimte gekregen om te groeien tot waar ik nu ben. En terwijl ik aan het groeien ben gegaan, durfde ik ook weer verwachtingen te hebben van iets of iemand. Ook van hem dus. En hij zei wel dat hij mijn verwachtingen begreep en dat hij ze tegemoet zou willen en kunnen komen, maar daar zag ik steeds niks van terecht komen. Dat vreet, dat ja zeggen en nee doen. Ik ben me erop gaan focussen zie nu van mezelf dat hem probeer te dwingen om te doen wat hij zegt. Ik mag dat wel verwachten vind ik, maar niet af proberen te dwingen. Je hebt gelijk, dat werkt averechts en is onrespectvol. Maar het is ook gekmakend om iemand te zien draaien en keren teneinde zo min mogelijk moeite te doen voor iets terwijl ik juist overal heel veel moeite voor heb moeten doen.
Zojuist belde hij. Om te zeggen dat hij me niet kwijt wil en dat hij 'overal zijn best in gaat doen'. Ik heb gezegd dat dat niet realistisch is. En heb wat ik hierboven heb geprobeerd te omschrijven aan hem uitgelegd. Ook ik wil het goede dat we hebben niet kwijt, maar het stuk venijn, egoïsme eigenlijk wel.
Ik kan me alleen moeilijk voorstellen dat ik zo snel leer weer geduld voor hem op te brengen en hem de ruimte te geven en dat hij op zijn manier laat zien dat hij heus aan wat van mijn verwachtingen (dat hij groeit en volwassener wordt) wil en kan voldoen. Hij is lui en ik ben een vechter.
Een voorbeeld van wat ik zelf vind dat ik hem aan ruimte heb gegeven: hij is 27 en woont nog thuis. Zogezegd een gouden lepel in zijn mond. Ik stond op mijn 19e op eigen (onvaste) benen. Nu heeft hij sinds een half jaar de sleutel van zijn koopappartement (we wonen niet samen..), maar het gaat allemaal zo ontzettend traag en met zoveel tegenzin. Hij wíl niet, kán niet, is móe. Ik heb na een maand hannessen en stimuleren gezegd dat ik er niets meer mee te maken heb en dat hij het op zijn eigen manier moet doen. Het gebeurt wel, maar dat tempo en die instelling.. Ik krijg er grijze haren van. Niemand begreep het, ik was toch zo'n doener? Waarom gaf ik hem geen schop onder zijn kont richting de Gamma en de Ikea? Mijns inziens was dat veel gemakkelijker geweest dat wat ik heb gedaan; gezegd dat ik me er niet meer mee bemoei (en dat ook niet meer gedaan). Hij woont er nog niet.
God ik klink vast als een zelfgenoegzame trut maar heus, ik zie in dat ik er nog lang niet ben. Hij is juist degene die zegt dat hij niks wil - kan - hoeft te veranderen. Maar waarschijnlijk zegt hij dat omdat ík het vraag..
Kabouter, nog een vraag; mag ik uit jouw reactie opmaken dat jij denkt dat het niet onherstelbaar beschadigd is?
Vast weer heel warrig maar goed..
woensdag 27 februari 2008 om 10:15
Ik kan helaas niet helemaal in jullie relatie kijken, maar nee, ik geloof niet dat het onherstelbaar beschadigd is. Ik denk wel dat je moet uitkijken hoe je hem benaderd, maar dat heb je inmiddels door
Je schrijft over je verwachtingen. Laat die verwachtingen eens los. Een verwachting stelt je alleen maar teleur en die laten je toch focussen op hem, het laat je wachten op zijn fouten. Verwacht niets en je hoeft geen teleurstelling te verwerken, en kan alleen maar verrast woorden.
Hij hoeft niet te veranderen he? Dat bepaald hij zelf. Stel je voor, dat hij precies doet wat jij zegt, omdat jij dat wil. En stel je eens voor, dat het hem iets langer kost, maar ziet dat jij je leven vrolijk leidt, niets van hem eist en dat zelf ook wil. Wat heeft meer waarde? Toch als het uit zichzelf komt?
Niet zeggen dat jij je er niet mee bemoeid, gewoon niet mee bemoeien. Wat je zou kunnen doen is soms eens lief vragen, zullen we .... Heeft hij geen zin, ook goed.
Ok, hij heeft egoistische trekken, is soms venijnig. Jij ook. Jij wil dit van hem, niet voor hem, maar voor jezelf. En je brengt het ook niet altijd even aardig. Oftewel, jullie hebben allebei fouten. Heb je wel eens bij stil gestaan dat de fouten die je het meeste storen bij de ander, juist je eigen zwakheden zijn?
Laat de verwachtingen eens vallen, wees trots op wat je bereikt hebt en wees trots op het feit dat je zelf bereid bent om een schop onder je donder te ontvangen om zo vooruit te gaan. Niet iedereen kan dat.
Houden van is tevens loslaten.. google eens op het woord loslaten, kom je een stukje tekst tegen wat loslaten inhoudt. Best mooi en waar.
Je schrijft over je verwachtingen. Laat die verwachtingen eens los. Een verwachting stelt je alleen maar teleur en die laten je toch focussen op hem, het laat je wachten op zijn fouten. Verwacht niets en je hoeft geen teleurstelling te verwerken, en kan alleen maar verrast woorden.
Hij hoeft niet te veranderen he? Dat bepaald hij zelf. Stel je voor, dat hij precies doet wat jij zegt, omdat jij dat wil. En stel je eens voor, dat het hem iets langer kost, maar ziet dat jij je leven vrolijk leidt, niets van hem eist en dat zelf ook wil. Wat heeft meer waarde? Toch als het uit zichzelf komt?
Niet zeggen dat jij je er niet mee bemoeid, gewoon niet mee bemoeien. Wat je zou kunnen doen is soms eens lief vragen, zullen we .... Heeft hij geen zin, ook goed.
Ok, hij heeft egoistische trekken, is soms venijnig. Jij ook. Jij wil dit van hem, niet voor hem, maar voor jezelf. En je brengt het ook niet altijd even aardig. Oftewel, jullie hebben allebei fouten. Heb je wel eens bij stil gestaan dat de fouten die je het meeste storen bij de ander, juist je eigen zwakheden zijn?
Laat de verwachtingen eens vallen, wees trots op wat je bereikt hebt en wees trots op het feit dat je zelf bereid bent om een schop onder je donder te ontvangen om zo vooruit te gaan. Niet iedereen kan dat.
Houden van is tevens loslaten.. google eens op het woord loslaten, kom je een stukje tekst tegen wat loslaten inhoudt. Best mooi en waar.
woensdag 27 februari 2008 om 10:46
quote:Xandore schreef op 27 februari 2008 @ 08:53:
Je schrijft dat je geen zin hebt om terug te lezen, en dat snap ik ook wel. Maar als je je verhaal tóch zou lezen, dan denk ik dat je heel duidelijk zult zien dat je beslissing de juiste is.
Datmeenjeniet heeft het belangrijkste al genoemd: jullie zijn uit elkaar gegroeid, en dat niet zo'n beetje ook. Jij hebt je in een snel tempo naar voren ontwikkeld, en dat vind ik fantastisch! Zeker zoals jij jezelf in het begin van jullie relatie beschrijft en ik dat dan vergelijk met de sterke persoon van nu die ik achter jouw topic vermoed. Je ziet de dingen heel duidelijk, alleen zijn dat niet de dingen die je graag had willen zien.
Het is waar dat oude gevoelens bij dit soort beslissingen altijd enorm sterk meespelen, want juist de fijne en goeie herinneringen lijken dan ineens zo op de voorgrond te komen. Maar op dit moment word jij van jullie relatie niet gelukkig. En ik denk ook niet dat hij ineens zo'n ontwikkeling zal doormaken dat jullie weer op één level komen te zitten. Een relatie beeindigen doet enorm veel pijn... maar een slechte relatie in stand houden doet op den duur nog veel meer pijn!
Xandore, bedankt voor je reactie. Door gelijktijdig posten en een diepe overpeinzing die voortkomt uit Kabouters bijdrage had ik je nog niet gezien. Ook jij hebt een punt als je zegt dat ik niet hoef te verwachten dat hij ineens een groeispurt gaat maken. Maar ik moet toegeven dat ik aan het afwegen ben of ik het op kan brengen om hem los te laten. Niet dat de relatie over is, vanwege de scheefgroei, maar dat ik eens bij mezelf te rade ga en daarbij probeer om de nare realiteit niet uit het oog te verliezen. Zie mijn bericht hierboven. Als iets mij duidelijk is geworden dan is het wel dat ik in onze relatie de ruimte van hem heb gekregen om te worden wie ik nu ben. Ik sta bij hem constant op de deur te kloppen met de vraag of hij al ontwikkeld is... Dit doe ik natuurlijk niet voor niets, ooit heeft hij gezegd dat hij iets zou doen en dat heeft hij niet gedaan. (En dan heb ik het niet over opruimen ofzo..) En toen is er een barstje in het onvoorwaardelijke vertrouwen ontstaan. 'Hij doet niet wat hij zegt'.
Ik ben geen opgever of weggooier, maar ik wil niet bij elkaar blijven 'omdat we al drie jaar samen zijn'. Want dat doet inderdaad aan het onvermijdelijke einde van de rit, minstens zoveel pijn.
Kabouter, helemaal niets verwachten dat kan ik niet. Ik vind echt dat als je iets te bieden hebt je op zijn minst aardigheid en beleefdheid terug mag verwachten. Misschien pak ik je tekst te zwart wit op.
Ik heb gegoogled op loslaten en vond een aantal treffende teksten. Loslaten is absoluut niet mijn sterke kant. "Loslaten betekent niet dat het me niet meer uitmaakt; het betekent dat ik het niet voor iemand anders kan doen."
En ook wat je zei over zwakheden in de ander zien, waarheid als een koe. Ik heb mezelf in de meest vreselijke posities gebracht door dingen uit te stellen, lui te zijn en te liegen. Ik heb dat gedrag weten te veranderen en het heeft me zoveel verder gebracht. Dat gun ik hem. En uiteindelijk gun ik mezelf ook een partner die de kracht heeft om dit in te zien en te veranderen.
Maar ik moet niet dwingen. En hij moet niet liegen / draaien / schreeuwen . Niet bij mij.
Je schrijft dat je geen zin hebt om terug te lezen, en dat snap ik ook wel. Maar als je je verhaal tóch zou lezen, dan denk ik dat je heel duidelijk zult zien dat je beslissing de juiste is.
Datmeenjeniet heeft het belangrijkste al genoemd: jullie zijn uit elkaar gegroeid, en dat niet zo'n beetje ook. Jij hebt je in een snel tempo naar voren ontwikkeld, en dat vind ik fantastisch! Zeker zoals jij jezelf in het begin van jullie relatie beschrijft en ik dat dan vergelijk met de sterke persoon van nu die ik achter jouw topic vermoed. Je ziet de dingen heel duidelijk, alleen zijn dat niet de dingen die je graag had willen zien.
Het is waar dat oude gevoelens bij dit soort beslissingen altijd enorm sterk meespelen, want juist de fijne en goeie herinneringen lijken dan ineens zo op de voorgrond te komen. Maar op dit moment word jij van jullie relatie niet gelukkig. En ik denk ook niet dat hij ineens zo'n ontwikkeling zal doormaken dat jullie weer op één level komen te zitten. Een relatie beeindigen doet enorm veel pijn... maar een slechte relatie in stand houden doet op den duur nog veel meer pijn!
Xandore, bedankt voor je reactie. Door gelijktijdig posten en een diepe overpeinzing die voortkomt uit Kabouters bijdrage had ik je nog niet gezien. Ook jij hebt een punt als je zegt dat ik niet hoef te verwachten dat hij ineens een groeispurt gaat maken. Maar ik moet toegeven dat ik aan het afwegen ben of ik het op kan brengen om hem los te laten. Niet dat de relatie over is, vanwege de scheefgroei, maar dat ik eens bij mezelf te rade ga en daarbij probeer om de nare realiteit niet uit het oog te verliezen. Zie mijn bericht hierboven. Als iets mij duidelijk is geworden dan is het wel dat ik in onze relatie de ruimte van hem heb gekregen om te worden wie ik nu ben. Ik sta bij hem constant op de deur te kloppen met de vraag of hij al ontwikkeld is... Dit doe ik natuurlijk niet voor niets, ooit heeft hij gezegd dat hij iets zou doen en dat heeft hij niet gedaan. (En dan heb ik het niet over opruimen ofzo..) En toen is er een barstje in het onvoorwaardelijke vertrouwen ontstaan. 'Hij doet niet wat hij zegt'.
Ik ben geen opgever of weggooier, maar ik wil niet bij elkaar blijven 'omdat we al drie jaar samen zijn'. Want dat doet inderdaad aan het onvermijdelijke einde van de rit, minstens zoveel pijn.
Kabouter, helemaal niets verwachten dat kan ik niet. Ik vind echt dat als je iets te bieden hebt je op zijn minst aardigheid en beleefdheid terug mag verwachten. Misschien pak ik je tekst te zwart wit op.
Ik heb gegoogled op loslaten en vond een aantal treffende teksten. Loslaten is absoluut niet mijn sterke kant. "Loslaten betekent niet dat het me niet meer uitmaakt; het betekent dat ik het niet voor iemand anders kan doen."
En ook wat je zei over zwakheden in de ander zien, waarheid als een koe. Ik heb mezelf in de meest vreselijke posities gebracht door dingen uit te stellen, lui te zijn en te liegen. Ik heb dat gedrag weten te veranderen en het heeft me zoveel verder gebracht. Dat gun ik hem. En uiteindelijk gun ik mezelf ook een partner die de kracht heeft om dit in te zien en te veranderen.
Maar ik moet niet dwingen. En hij moet niet liegen / draaien / schreeuwen . Niet bij mij.
woensdag 27 februari 2008 om 10:51
Ik vind dat kaboutertje het heel goed verwoord heeft!
En dat jij het goed oppakt.
Dat was ook wat ik meteen dacht; je kunt hem niet dwingen, je kunt niet verwachten dat hij hetzelfde tempo loopt als jij.
Je ziet ook dat het niet werkt. Mensen laten zich niet dwingen. Hij zegt wel 'ja' maar doet toch 'nee'.
Ik snap het heel goed hoor. Maar het werkt zo niet.
Je wilt samen met hem groeien en ziet dan waarschijnlijk een doel waar je hene wilt. Je zegt ook dat de tijd onverdragelijk langzaam gaat om daar te komen. ten eerste is het de vraag of jullie hetzelfde doel hebben. Ten tweede gaat het er niet alleen om dat je gelukkig en tevreden moet zijn als je daar ( bij het doel) bent maar ook tijdens de weg ernaar toe!
Jij hebt behoefte aan een gestructureerd leven, hij niet. Kun je samen een manier vinden waar jullie allebei je goed bij kunnen voelen?
Niet pas als je bij het einddoel bent maar NU.
Jullie ontwikkeling is heel anders geweest. Misschien vindt hij het wel spannend om te verhuizen, bij zijn ouders weg te gaan? Stelt hij het daarom uit? het is duidelijk dat hij jouw tempo niet kan bij houden.
Kun je hem in zijn eigen tempo laten lopen?
En dat jij het goed oppakt.
Dat was ook wat ik meteen dacht; je kunt hem niet dwingen, je kunt niet verwachten dat hij hetzelfde tempo loopt als jij.
Je ziet ook dat het niet werkt. Mensen laten zich niet dwingen. Hij zegt wel 'ja' maar doet toch 'nee'.
Ik snap het heel goed hoor. Maar het werkt zo niet.
Je wilt samen met hem groeien en ziet dan waarschijnlijk een doel waar je hene wilt. Je zegt ook dat de tijd onverdragelijk langzaam gaat om daar te komen. ten eerste is het de vraag of jullie hetzelfde doel hebben. Ten tweede gaat het er niet alleen om dat je gelukkig en tevreden moet zijn als je daar ( bij het doel) bent maar ook tijdens de weg ernaar toe!
Jij hebt behoefte aan een gestructureerd leven, hij niet. Kun je samen een manier vinden waar jullie allebei je goed bij kunnen voelen?
Niet pas als je bij het einddoel bent maar NU.
Jullie ontwikkeling is heel anders geweest. Misschien vindt hij het wel spannend om te verhuizen, bij zijn ouders weg te gaan? Stelt hij het daarom uit? het is duidelijk dat hij jouw tempo niet kan bij houden.
Kun je hem in zijn eigen tempo laten lopen?
woensdag 27 februari 2008 om 11:07
Ik sluit me aan bij de vorige posters.
Ik heb ook een beetje het idee dat jij heel hard tegen hem aan het aanschoppen bent en dat er daardoor steeds conflicten ontstaan.
Ik weet niet of je hem moet willen en kunt veranderen. Hij is nu eenmaal in veel dingen wat laxer dan jij, stelt dingen 5 min. uit, gedraagt zich in jouw ogen soms als klein kind. Tja, ik denk dat dat ook een stukje karakter bij hem is. En je kunt wel elke keer hem wijzen op de dingen die jou irriteren, maar daarmee wordt de relatie niet leuker!
Ik kan me bij bepaalde dingen ook wel eens irriteren aan mijn vriend en dat zal hij ongetwijfeld bij mij ook hebben. Maar om hem daar elke dag op te wijzen en daar elke keer ruzie over te maken daar schiet je nix mee op.
Soms is het gewoon verstandiger om mijn mond te houden en hem niet lastig te vallen met het feit dat hij eerst de sokken even moet uitkloppen, voordat ze hij ze op het wasrek ophangt. Dan denk ik: "ach, als ik me daar nou druk over moet gaan maken" en trek ik een biertje voor hem open en plof ik lekker naast hem neer op de bank
Ik weet niet of jouw relatie nog kans van slagen heeft. Ik denk dat je dat alleen zelf kunt bepalen. Je moet er zelf voor kiezen of hij degene is waar je verder mee wilt. Maar dan zul je ook bepaalde eigenschappen van hem moeten leren accepteren. Hij is wie hij is, en jij bent wie jij bent. En als jij het gevoel hebt dat je met de persoon die hij nu is niet verder wilt, dan denk ik dat je een goede keus hebt gemaakt.
Sterkte..
Ik heb ook een beetje het idee dat jij heel hard tegen hem aan het aanschoppen bent en dat er daardoor steeds conflicten ontstaan.
Ik weet niet of je hem moet willen en kunt veranderen. Hij is nu eenmaal in veel dingen wat laxer dan jij, stelt dingen 5 min. uit, gedraagt zich in jouw ogen soms als klein kind. Tja, ik denk dat dat ook een stukje karakter bij hem is. En je kunt wel elke keer hem wijzen op de dingen die jou irriteren, maar daarmee wordt de relatie niet leuker!
Ik kan me bij bepaalde dingen ook wel eens irriteren aan mijn vriend en dat zal hij ongetwijfeld bij mij ook hebben. Maar om hem daar elke dag op te wijzen en daar elke keer ruzie over te maken daar schiet je nix mee op.
Soms is het gewoon verstandiger om mijn mond te houden en hem niet lastig te vallen met het feit dat hij eerst de sokken even moet uitkloppen, voordat ze hij ze op het wasrek ophangt. Dan denk ik: "ach, als ik me daar nou druk over moet gaan maken" en trek ik een biertje voor hem open en plof ik lekker naast hem neer op de bank
Ik weet niet of jouw relatie nog kans van slagen heeft. Ik denk dat je dat alleen zelf kunt bepalen. Je moet er zelf voor kiezen of hij degene is waar je verder mee wilt. Maar dan zul je ook bepaalde eigenschappen van hem moeten leren accepteren. Hij is wie hij is, en jij bent wie jij bent. En als jij het gevoel hebt dat je met de persoon die hij nu is niet verder wilt, dan denk ik dat je een goede keus hebt gemaakt.
Sterkte..
woensdag 27 februari 2008 om 11:13
Als je het strikt bekijkt, zou je dat zelfs niet moeten verwachten, maar dat voelt wel heel zwart wit inderdaad en maakt het lastig
Je kunt hem aanspreken op gedrag naar jou toe. Je hoeft niet alles te pikken. Je kunt alleen heel goed nadenken hoe je iets zegt. Niet om wat je wil zeggen heen draaien, laat je emoties eruit, gewoon duidelijk en helder. Je kunt rustig maar duidelijk zeggen dat je de toon die hij tegen je aanslaat niet accepteert of zijn leugens niet accepteert. Je kunt ook best boos zijn, maar beheers jezelf. Je hoeft het ook niet eindeloos te herhalen, ook al doet ie alsof hij het niet snapt. Hij is niet gek.
Jij wil je leven in een bepaalde richting en dat ga je dan ook doen. Laat je niet tegenhouden door iemand die niet wil. Jij gaat en hij is van harte welkom om mee te gaan, zo niet, ook goed. Dat is niet naar, integendeel, dat is heel liefdevol. Naar hem en naar jezelf. Zo moet hij zelf ook gaan nadenken wat hij wil en of het hem allemaal waard is. Trek hem mee, maar duik niet terug.
Je zal zien dat hij hoogst waarschijnlijk bijdraait. En zo niet gaat het inderdaad over, vaak op een redelijk natuurlijke wijze omdat dan jij simpelweg dat niet meer wil.
Dat stukje loslaten is wel treffend. De rest van de tekst ook. Je kunt hem nog niet loslaten, maar bedenk je het voorbeeld van dat zand in je hand. Knijp het vast en het valt door je vingers heen, laat het los op je hand en het blijft liggen.
Je kunt hem aanspreken op gedrag naar jou toe. Je hoeft niet alles te pikken. Je kunt alleen heel goed nadenken hoe je iets zegt. Niet om wat je wil zeggen heen draaien, laat je emoties eruit, gewoon duidelijk en helder. Je kunt rustig maar duidelijk zeggen dat je de toon die hij tegen je aanslaat niet accepteert of zijn leugens niet accepteert. Je kunt ook best boos zijn, maar beheers jezelf. Je hoeft het ook niet eindeloos te herhalen, ook al doet ie alsof hij het niet snapt. Hij is niet gek.
Jij wil je leven in een bepaalde richting en dat ga je dan ook doen. Laat je niet tegenhouden door iemand die niet wil. Jij gaat en hij is van harte welkom om mee te gaan, zo niet, ook goed. Dat is niet naar, integendeel, dat is heel liefdevol. Naar hem en naar jezelf. Zo moet hij zelf ook gaan nadenken wat hij wil en of het hem allemaal waard is. Trek hem mee, maar duik niet terug.
Je zal zien dat hij hoogst waarschijnlijk bijdraait. En zo niet gaat het inderdaad over, vaak op een redelijk natuurlijke wijze omdat dan jij simpelweg dat niet meer wil.
Dat stukje loslaten is wel treffend. De rest van de tekst ook. Je kunt hem nog niet loslaten, maar bedenk je het voorbeeld van dat zand in je hand. Knijp het vast en het valt door je vingers heen, laat het los op je hand en het blijft liggen.
woensdag 27 februari 2008 om 11:35
Ja Yoyo, dat klopt. Ik duw en push en hijg in zijn nek. Dat is niet goed te praten maar ik vind het wel te verklaren. Als hij steeds ja zegt en nee doet, ga ik steeds dichter in zijn nek hijgen om te kijken of hij soms wéér ja zegt en nee doet. Natuurlijk wil ik graag het tegendeel zien, dat hij doet wat hij zegt, maar dat heb ik te vaak niet gezien om nog ontspannen en geduldig en liefdevol te zijn. Ik zou willen dat ik zo relaxed (?) kon zijn en kon grinniken om zijn pubergedrag, maar dag kan ik niet. En AnnetD, dan kom ik bij jouw opmerking over de weg ernaartoe. Nee, zoals het nu is vind ik het niet gelukkigmakend.
Ja, ik heb een doel voor ogen. Ik wil oud worden met de persoon die ik in hem zie, alleen ik weet niet of het klopt wat ik zie. Ik zie een mooie man, maar ik leef vaker met een dwarse jongen. Enfin, dat heb ik hiervoor ook al omschreven. Ik heb dit ook met hem besproken en hij zegt dat dit duidelijk is voor hem. Dat hij hier niets op terug te zeggen heeft maar dat hij alleen maar iets kan 'doen'. (Weer ja zeggen, nee doen?)
Ik weet alleen niet hoe ik moet loslaten. Ik denk wel dat dat het juiste is, maar is dat niet meer afspreken? Niet meer samen eten? Niet meer bellen? Of juist dit wel gewoon allemaal door laten gaan? Kabouter, het lijkt wel of jij hem of mij kent Ik ga door, blijf praten - ratelen net zolang totdat ik het idee heb dat ik tot hem door ben gedrongen. Hij houdt zich van de domme, gaat tegen me in en hoort allang niet meer wat ik zeg. Alleen dat ik praat...
Ook het gedeelte van natuurlijk uit elkaar gaan kan ik iets mee, dat was wat ik bedoelde toen ik daarstraks zei dat het nu zo onnatuurlijk en abrupt voelt. Diep vanbinnen denk ik dat het te redden is. Of ik hoop het en hou mezelf voor de gek. Ik weet het niet. Maar als ik los zou kunnen laten is er nooit geen man overboord. Ik leer een nieuwe vaardigheid en hij krijgt de tijd en ruimte om bij zichzelf te rade te gaan. Alleen.. Hoe?!
Ja, ik heb een doel voor ogen. Ik wil oud worden met de persoon die ik in hem zie, alleen ik weet niet of het klopt wat ik zie. Ik zie een mooie man, maar ik leef vaker met een dwarse jongen. Enfin, dat heb ik hiervoor ook al omschreven. Ik heb dit ook met hem besproken en hij zegt dat dit duidelijk is voor hem. Dat hij hier niets op terug te zeggen heeft maar dat hij alleen maar iets kan 'doen'. (Weer ja zeggen, nee doen?)
Ik weet alleen niet hoe ik moet loslaten. Ik denk wel dat dat het juiste is, maar is dat niet meer afspreken? Niet meer samen eten? Niet meer bellen? Of juist dit wel gewoon allemaal door laten gaan? Kabouter, het lijkt wel of jij hem of mij kent Ik ga door, blijf praten - ratelen net zolang totdat ik het idee heb dat ik tot hem door ben gedrongen. Hij houdt zich van de domme, gaat tegen me in en hoort allang niet meer wat ik zeg. Alleen dat ik praat...
Ook het gedeelte van natuurlijk uit elkaar gaan kan ik iets mee, dat was wat ik bedoelde toen ik daarstraks zei dat het nu zo onnatuurlijk en abrupt voelt. Diep vanbinnen denk ik dat het te redden is. Of ik hoop het en hou mezelf voor de gek. Ik weet het niet. Maar als ik los zou kunnen laten is er nooit geen man overboord. Ik leer een nieuwe vaardigheid en hij krijgt de tijd en ruimte om bij zichzelf te rade te gaan. Alleen.. Hoe?!
woensdag 27 februari 2008 om 11:46
Ik vraag me af wie er egoistisch is, jij of je vriend. Hij is altijd lief en geduldig geweest in de perioden dat het met jou niet goed ging. Nu het met hem slecht gaat word jij boos en ongeduldig en maak je hem verwijten. Waarom? Stel dat hij dat bij jou ook had gedaan.
Misschien heeft je vriend een depressie. Heb je daar wel eens aangedacht?
Misschien heeft je vriend een depressie. Heb je daar wel eens aangedacht?
woensdag 27 februari 2008 om 11:50
Loslaten is hem zijn weg laten volgen. Je kunt hem best wel zien en bellen, dat staat er los van. Zelfs bij wijze van spreke als jullie samen op je 80ste op de veranda zitten zal je hem moeten loslaten. Hem zijn eigen beslissingen gunnen, hem zijn eigen fouten laten maken, zijn eigen weg te gunnen.
Sommige dingen gaan nu eenmaal niet samen. Een extreem voorbeeld. Hij wil graag een ander, maar jou niet kwijt. Dat gaat niet. Hij kan een relatie met je krijgen, op basis van trouw en anders niet. Wil hij toch die ander, dan laat jij hem niet zozeer gaan, maar maakt hij een andere keuze die tegen jouw principes ingaan dus ga je verder zonder hem.
Door alles voor hem te willen doen, ontneem je hem zijn eigen verantwoording. Hij krijgt geeneens ruimte om te kiezen. En daar zit het hem in met loslaten. Jij volgt jouw weg, punt. Hij gaat mee, of niet. Zijn keus, zijn verantwoording.
Voor hem is het ook makkelijk. Door jouw houding hoeft hij zelf niet te beslissen, want dat doe jij voor hem en bovendien kan hij jou ook nog de schuld geven van een hoop ellende want hij moet van alles van je. Das wel erg makkelijk en nee, zo wordt hij nooit volwassen.
Wat het moeilijkste is hieraan is een stuk controle opgeven. Je hebt het niet meer in de hand. Dat had je al niet, maar gevoelsmatig wel. Dat is rete eng. De toekomst staat ineens open. Toch win je meer met zo leven dan krampachtig iemand willen veranderen en jezelf opfokken. Je hebt niets te verliezen behalve jezelf. En als je zuinig bent op jezelf, dan dwing je automatisch af dat anderen ook zorgvuldig met je omspringen. Respect van een ander krijg je als je respect hebt voor jezelf.
Stoppen met ratelen, nogmaals, hij zal zich alleen maar verder afsluiten en alles afdoen als gezeur. Helder, kort, duidelijk zijn.
Sommige dingen gaan nu eenmaal niet samen. Een extreem voorbeeld. Hij wil graag een ander, maar jou niet kwijt. Dat gaat niet. Hij kan een relatie met je krijgen, op basis van trouw en anders niet. Wil hij toch die ander, dan laat jij hem niet zozeer gaan, maar maakt hij een andere keuze die tegen jouw principes ingaan dus ga je verder zonder hem.
Door alles voor hem te willen doen, ontneem je hem zijn eigen verantwoording. Hij krijgt geeneens ruimte om te kiezen. En daar zit het hem in met loslaten. Jij volgt jouw weg, punt. Hij gaat mee, of niet. Zijn keus, zijn verantwoording.
Voor hem is het ook makkelijk. Door jouw houding hoeft hij zelf niet te beslissen, want dat doe jij voor hem en bovendien kan hij jou ook nog de schuld geven van een hoop ellende want hij moet van alles van je. Das wel erg makkelijk en nee, zo wordt hij nooit volwassen.
Wat het moeilijkste is hieraan is een stuk controle opgeven. Je hebt het niet meer in de hand. Dat had je al niet, maar gevoelsmatig wel. Dat is rete eng. De toekomst staat ineens open. Toch win je meer met zo leven dan krampachtig iemand willen veranderen en jezelf opfokken. Je hebt niets te verliezen behalve jezelf. En als je zuinig bent op jezelf, dan dwing je automatisch af dat anderen ook zorgvuldig met je omspringen. Respect van een ander krijg je als je respect hebt voor jezelf.
Stoppen met ratelen, nogmaals, hij zal zich alleen maar verder afsluiten en alles afdoen als gezeur. Helder, kort, duidelijk zijn.
woensdag 27 februari 2008 om 11:52
woensdag 27 februari 2008 om 12:14
Krullenbol. je wilt oud worden met de man die je in hem ziet, de man die hij zou kunnen worden. Je wilt dat hij die wordt.
Maar de realiteit is anders. Ik wil niet zeggen dat je alles van hem moet accepteren, natuurlijk niet. Maar feit is dat er nu vaak een jongetje is, dat hij ook een jongetje is. Als je alleen die man wilt, of pas gelukkig bent als hij die man is geworden dan werkt het niet.
Het is heel logisch dat je dat zo voelt en ik begrijp het ook. Maar ik heb door schade en schande moeten leren dat je een ander niet kunt veranderen, dat je een ander niet vooruit kunt trekken. Dat die ander niet hetzelfde kan worden als jij. Dat je los van die ander moet bewegen en doen wat jij voor jezelf goed vindt. Jij hebt jezelf in vredelijke posities gebracht zeg je, door uit te stellen en te liegen. Nu jij beseft hoeveel beter het kan wil je dat hem ook meegeven. Dat is logisch en menselijk. Maar helaas......
Dat besef moet bij iedereen toch zelf komen.
Hoe frustrerend dat voor jou ook is!
Maar de realiteit is anders. Ik wil niet zeggen dat je alles van hem moet accepteren, natuurlijk niet. Maar feit is dat er nu vaak een jongetje is, dat hij ook een jongetje is. Als je alleen die man wilt, of pas gelukkig bent als hij die man is geworden dan werkt het niet.
Het is heel logisch dat je dat zo voelt en ik begrijp het ook. Maar ik heb door schade en schande moeten leren dat je een ander niet kunt veranderen, dat je een ander niet vooruit kunt trekken. Dat die ander niet hetzelfde kan worden als jij. Dat je los van die ander moet bewegen en doen wat jij voor jezelf goed vindt. Jij hebt jezelf in vredelijke posities gebracht zeg je, door uit te stellen en te liegen. Nu jij beseft hoeveel beter het kan wil je dat hem ook meegeven. Dat is logisch en menselijk. Maar helaas......
Dat besef moet bij iedereen toch zelf komen.
Hoe frustrerend dat voor jou ook is!
woensdag 27 februari 2008 om 12:43
lieve krullebol,
Allereerst hartstikke goed dat je jezelf zo ver hebt ontwikkeld, daar is heel veel moed en doorzettingsvermogen voor nodig. Maar zoals anderen voor mij al hebben gezegd, iedereen doet dat op zijn eigen manier en zul je hem de kans moeten geven om dat op zijn manier te doen. Je zegt dat hij tot voor kort nog thuis woonde, hij heeft ook nooit zelf iets hoeven te doen, is in dat opzicht ook een stuk minder ver dan dat jij bent. Jij heb ook tijd nodig gehad om te komen waar je nu bent, geef hem die tijd ook!
Als laatste over zijn gelieg en onaardigheid. Als iemand steeds tegen mij zou zeggen heb je dit gedaan, heb je dat gedaan en ik heb het gevoel dat ik dat al dagen geleden had moeten doen, zou ik me er misschien ook met een smoesje vanaf maken. En ik zou ook niet meer lief en aardig reageren als iemand constant op mijn nek zou zitten over alles wat ik moet doen en veranderen. Uit je verhaal maak ik op dat hij in het begin van jullie relatie niet zo was. Het is niet mijn bedoeling om de schuld volledig bij jou te leggen, hij heeft er zelf het grootste aandeel in, kan ook op een andere manier reageren, maar je kunt ook niet om jouw eigen aandeel heen.
Geef hem de ruimte om de dingen te doen die hij wil/moet doen ook al moet je soms tot 100 tellenn en gun het hem om op zijn manier en in zijn tijd te komen waar jij nu bent. Misschien komt hij er nooit, maar met hem opjagen, jaag je naar mijn mening alleen de verkeerde kant uit
Allereerst hartstikke goed dat je jezelf zo ver hebt ontwikkeld, daar is heel veel moed en doorzettingsvermogen voor nodig. Maar zoals anderen voor mij al hebben gezegd, iedereen doet dat op zijn eigen manier en zul je hem de kans moeten geven om dat op zijn manier te doen. Je zegt dat hij tot voor kort nog thuis woonde, hij heeft ook nooit zelf iets hoeven te doen, is in dat opzicht ook een stuk minder ver dan dat jij bent. Jij heb ook tijd nodig gehad om te komen waar je nu bent, geef hem die tijd ook!
Als laatste over zijn gelieg en onaardigheid. Als iemand steeds tegen mij zou zeggen heb je dit gedaan, heb je dat gedaan en ik heb het gevoel dat ik dat al dagen geleden had moeten doen, zou ik me er misschien ook met een smoesje vanaf maken. En ik zou ook niet meer lief en aardig reageren als iemand constant op mijn nek zou zitten over alles wat ik moet doen en veranderen. Uit je verhaal maak ik op dat hij in het begin van jullie relatie niet zo was. Het is niet mijn bedoeling om de schuld volledig bij jou te leggen, hij heeft er zelf het grootste aandeel in, kan ook op een andere manier reageren, maar je kunt ook niet om jouw eigen aandeel heen.
Geef hem de ruimte om de dingen te doen die hij wil/moet doen ook al moet je soms tot 100 tellenn en gun het hem om op zijn manier en in zijn tijd te komen waar jij nu bent. Misschien komt hij er nooit, maar met hem opjagen, jaag je naar mijn mening alleen de verkeerde kant uit
I was born in the sign of water, and it's there that I feel my best
woensdag 27 februari 2008 om 13:04
Wees zijn paertner, niet zijn moeder, en mss gedraagt ie zich dan ook meer als jouw partner ipv als kind.
Zolang jij pusht, duwt en in zijj nek hijgt, al je alleen het averechtse effect bereiken. dus iopv van em te verwachten dat ie nu echt zijn best gaat doen om de man te worden die jij in hem ziet, moet je acepteren dat hij ook een jongetje is en dat ie mss wel altijd dat jongetje blijft. Wil en kun je dat accepteren en wil je ook met hem oud worden als hij niet of nauwelijks verandert, dan zou ik je relatie nog een kans geven.
Wil je alleen een relatie met iemand ie je helemaal hebt gevormd naar jouw ideaalbeeld, dus met de persoon die jij denkt/hoopt van hem te kunnen maken en niet wie hij is, dan kun je beter nu opgeven, want dan ga je elkaar doodongelukkig maken.
Waarom willen vrouwen altijd een man veranderen ( en klagen ze vervolgens dat hij niet meer degene is waar ze verliefd op werden)?
Zolang jij pusht, duwt en in zijj nek hijgt, al je alleen het averechtse effect bereiken. dus iopv van em te verwachten dat ie nu echt zijn best gaat doen om de man te worden die jij in hem ziet, moet je acepteren dat hij ook een jongetje is en dat ie mss wel altijd dat jongetje blijft. Wil en kun je dat accepteren en wil je ook met hem oud worden als hij niet of nauwelijks verandert, dan zou ik je relatie nog een kans geven.
Wil je alleen een relatie met iemand ie je helemaal hebt gevormd naar jouw ideaalbeeld, dus met de persoon die jij denkt/hoopt van hem te kunnen maken en niet wie hij is, dan kun je beter nu opgeven, want dan ga je elkaar doodongelukkig maken.
Waarom willen vrouwen altijd een man veranderen ( en klagen ze vervolgens dat hij niet meer degene is waar ze verliefd op werden)?
woensdag 27 februari 2008 om 13:51
WandaP: In het stuk dat ik rond 10 uur heb geschreven spreek ik ook van egoisme. Niet zijn of mijn egoisme, maar gewoon het egoisme dat er bij ons speelt. Ik wil het zo goed mogelijk voor elkaar hebben (= egoistisch), hij wil er zo min mogelijk voor doen (= egoistisch). Ik heb aan hem gevraagd of hij mij in het begin bewust heeft gelaten of dat het gewoon makkelijker was om nergens iets van te zeggen. Hij zegt dat hij bewust mij toen heeft gelaten, omdat hij vond dat we elkaar te kort kenden om eisen te stellen.
Kabouter: Dank. Ik heb hem wel gevraagd om na te denken wat belangrijk voor hem is en wat hij denkt dat belangrijk voor mij is. In de tussentijd wil ik voor mezelf de dingen op een rijtje zetten, en mijn leven door laten gaan. Ik wil graag zien (maar heb niet uitgesproken....!) dat wij bijdragen aan elkaars leven in plaats van afbreuk eraan doen door te ruzien etc.
AnnetD: De zin 'los van elkaar bewegen en doen wat goed voor jezelf is' raakt me. Ik vertrouw in zoverre op mijn inzicht (klinkt misschien arrogant..) dat ik zeker weet dat er een hele mooie man in hem zit. Soms piept die ook tevoorschijn en daar teer ik dan op... Ik heb zicht op mijn (voor wat ik denk) ideale partner alleen hij verstopt zichzelf achter de puber in hem. Moet ik dan opgeven?
Rosanna08: Ik woon nu negen jaar zelfstandig, was negentien en ontzettend onbezonnen toen ik op mezelf ging wonen. Hij is nu 27, heeft een baan en is niet zo onbezonnen als ik toen was. Ik vind dat ik hem al twee jaar de ruimte geef om zelfstandig te gaan wonen, en ja hij vindt het spannend en eng. Vond ik ook. Maar het zou zo goed voor hem zijn. Nu is het dan zo ver, hij heeft zijn huis maar treuzelt en stuntelt.... En dat met een houding en instelling richting het leven en richting mij waarvan ik denk: wordt nou eens volwassen en zie je kansen ipv het bijltje erbij neer te gooien!!
Toch ga ik het proberen. Ja, ik.. Ik ga mijn eigen rustige avonden weer creëeren, die heb ik nodig om bij te komen van een hectische dag werken. Ik ga mijn eigen weg weer zoeken en me niet meer bijna alleen maar bezig houden wat goed en slecht voor hem is. Dat is mijn grootste fout geweest al komt die voort uit een goed hart.
Als ik iets de afgelopen paar uur heb ingezien (dankzij jullie allemaal) is dat ik moet loslaten.
Hij hoeft heus niet te worden naar model krullenbol, maar hij moet (ja moet..) wel tot volwas komen. Op zijn eigen manier. Op zijn eigen tempo. En als ik daar nou helemaal stapelhorendol van word, dan kom je weer bij dat natuurlijke verloop waar Kabouter het over had.
Kreng: het is niet dat ik een ideaalbeeld heb gevormd dat nergens op is gebaseerd. Er zijn momenten en situaties waarin hij zich absoluut volwassen en evenwichtig opstelt. Net zoals in het begin. Dat zijn uitzonderingen, maar ze zijn er wel.
Mijn vriendin noemt het aas wat me toegeworpen wordt. Ik hap en ben weer even tevreden totdat de puber me weer de keel uit gaat hangen. Moet wel zeggen dat hij volwassen en evenwichtig is op momenten dat ik écht helemaal niks meer kan, in het ziekenhuis lig, verlamd ben door een sterfgeval / angst etc. Ik hoop dat hij zelf de balans vindt tussen de momenten waarop de volwassene de boventoon voert en wanneer de puber aan het woord is.
Kabouter: Ik kan wel je halve tekst gaan quoten om te zeggen van welke zinnen ik het fijn vind dat je de moeite hebt genomen ze neer te pennen.. 'Stop met ratelen'
Ik hoop dat ik het kan. Loslaten, ruimte geven, stoppen met ratelen, tot 100 tellen. En, ook al mag ik het niet verwachten, ik merk dat ik hoop dat het zin heeft.
Kabouter: Dank. Ik heb hem wel gevraagd om na te denken wat belangrijk voor hem is en wat hij denkt dat belangrijk voor mij is. In de tussentijd wil ik voor mezelf de dingen op een rijtje zetten, en mijn leven door laten gaan. Ik wil graag zien (maar heb niet uitgesproken....!) dat wij bijdragen aan elkaars leven in plaats van afbreuk eraan doen door te ruzien etc.
AnnetD: De zin 'los van elkaar bewegen en doen wat goed voor jezelf is' raakt me. Ik vertrouw in zoverre op mijn inzicht (klinkt misschien arrogant..) dat ik zeker weet dat er een hele mooie man in hem zit. Soms piept die ook tevoorschijn en daar teer ik dan op... Ik heb zicht op mijn (voor wat ik denk) ideale partner alleen hij verstopt zichzelf achter de puber in hem. Moet ik dan opgeven?
Rosanna08: Ik woon nu negen jaar zelfstandig, was negentien en ontzettend onbezonnen toen ik op mezelf ging wonen. Hij is nu 27, heeft een baan en is niet zo onbezonnen als ik toen was. Ik vind dat ik hem al twee jaar de ruimte geef om zelfstandig te gaan wonen, en ja hij vindt het spannend en eng. Vond ik ook. Maar het zou zo goed voor hem zijn. Nu is het dan zo ver, hij heeft zijn huis maar treuzelt en stuntelt.... En dat met een houding en instelling richting het leven en richting mij waarvan ik denk: wordt nou eens volwassen en zie je kansen ipv het bijltje erbij neer te gooien!!
Toch ga ik het proberen. Ja, ik.. Ik ga mijn eigen rustige avonden weer creëeren, die heb ik nodig om bij te komen van een hectische dag werken. Ik ga mijn eigen weg weer zoeken en me niet meer bijna alleen maar bezig houden wat goed en slecht voor hem is. Dat is mijn grootste fout geweest al komt die voort uit een goed hart.
Als ik iets de afgelopen paar uur heb ingezien (dankzij jullie allemaal) is dat ik moet loslaten.
Hij hoeft heus niet te worden naar model krullenbol, maar hij moet (ja moet..) wel tot volwas komen. Op zijn eigen manier. Op zijn eigen tempo. En als ik daar nou helemaal stapelhorendol van word, dan kom je weer bij dat natuurlijke verloop waar Kabouter het over had.
Kreng: het is niet dat ik een ideaalbeeld heb gevormd dat nergens op is gebaseerd. Er zijn momenten en situaties waarin hij zich absoluut volwassen en evenwichtig opstelt. Net zoals in het begin. Dat zijn uitzonderingen, maar ze zijn er wel.
Mijn vriendin noemt het aas wat me toegeworpen wordt. Ik hap en ben weer even tevreden totdat de puber me weer de keel uit gaat hangen. Moet wel zeggen dat hij volwassen en evenwichtig is op momenten dat ik écht helemaal niks meer kan, in het ziekenhuis lig, verlamd ben door een sterfgeval / angst etc. Ik hoop dat hij zelf de balans vindt tussen de momenten waarop de volwassene de boventoon voert en wanneer de puber aan het woord is.
Kabouter: Ik kan wel je halve tekst gaan quoten om te zeggen van welke zinnen ik het fijn vind dat je de moeite hebt genomen ze neer te pennen.. 'Stop met ratelen'
Ik hoop dat ik het kan. Loslaten, ruimte geven, stoppen met ratelen, tot 100 tellen. En, ook al mag ik het niet verwachten, ik merk dat ik hoop dat het zin heeft.
woensdag 27 februari 2008 om 14:03
[
Kreng: het is niet dat ik een ideaalbeeld heb gevormd dat nergens op is gebaseerd. Er zijn momenten en situaties waarin hij zich absoluut volwassen en evenwichtig opstelt. Net zoals in het begin. Dat zijn uitzonderingen, maar ze zijn er wel.
Nee, maar bepaalde gedragingen van hem accepteer je en bepaalde dingen in hem 'moeten' van jou veranderen. met andere woorden, hij is niet goed genoeg voor je zoals hij nu is. je houdt niet van hem, maar slechts van een stukje van hem en als hij de rest niet aanpakt en aanpast naar jouw normen, dan wil je hem niet meer. Ik vind dat niet echt getuigen van respect en onvoorwaardelijke liefde. en dan denk ik, doe hem en jezelf een groot plezier en zoek een vent die je niet eerst wilt gaan heropvoeden.
Mijn vriendin noemt het aas wat me toegeworpen wordt. Ik hap en ben weer even tevreden totdat de puber me weer de keel uit gaat hangen.
Je weet dat die puber er ook in zit en weer naar boven gaat komen. Shame on him if he fools you once, shame on you of he fools you twice.
Moet wel zeggen dat hij volwassen en evenwichtig is op momenten dat ik écht helemaal niks meer kan, in het ziekenhuis lig, verlamd ben door een sterfgeval / angst etc. Ik hoop dat hij zelf de balans vindt tussen de momenten waarop de volwassene de boventoon voert en wanneer de puber aan het woord is.
Kabouter: Ik kan wel je halve tekst gaan quoten om te zeggen van Ik hoop dat ik het kan. Loslaten, ruimte geven, stoppen met ratelen, tot 100 tellen. En, ook al mag ik het niet verwachten, ik merk dat ik hoop dat het zin heeft.[/quote]
Ik hoop dat jij genoegen kunt nemen met de balans die hij heeft of ooit gaat vinden. Laat idd los en dat betekent m.i dat je dus zelfs de hoop en de eis dat ie volwassen gaat worden moet loslaten. Wat jij moet gaan leren en je op focussen is niet of hoe en wanneer hij gaat veranderen maar of hoe en wanneer jij kunt accepteren als er niets verandert. Je bent niet zijn moeder, je wilt een gelijkwaardige relatie, stop dan om je te gedragen alsof jij zoveel verder en beter bent. Jij bent niet verder en beter dan hij, maar alleen anders. Vind je jezelf wel verder en beter dan hem, dan raadt ik je idd aan deze relatie te beeindigen. Dan gaat t nooit goedkomen.
Kreng: het is niet dat ik een ideaalbeeld heb gevormd dat nergens op is gebaseerd. Er zijn momenten en situaties waarin hij zich absoluut volwassen en evenwichtig opstelt. Net zoals in het begin. Dat zijn uitzonderingen, maar ze zijn er wel.
Nee, maar bepaalde gedragingen van hem accepteer je en bepaalde dingen in hem 'moeten' van jou veranderen. met andere woorden, hij is niet goed genoeg voor je zoals hij nu is. je houdt niet van hem, maar slechts van een stukje van hem en als hij de rest niet aanpakt en aanpast naar jouw normen, dan wil je hem niet meer. Ik vind dat niet echt getuigen van respect en onvoorwaardelijke liefde. en dan denk ik, doe hem en jezelf een groot plezier en zoek een vent die je niet eerst wilt gaan heropvoeden.
Mijn vriendin noemt het aas wat me toegeworpen wordt. Ik hap en ben weer even tevreden totdat de puber me weer de keel uit gaat hangen.
Je weet dat die puber er ook in zit en weer naar boven gaat komen. Shame on him if he fools you once, shame on you of he fools you twice.
Moet wel zeggen dat hij volwassen en evenwichtig is op momenten dat ik écht helemaal niks meer kan, in het ziekenhuis lig, verlamd ben door een sterfgeval / angst etc. Ik hoop dat hij zelf de balans vindt tussen de momenten waarop de volwassene de boventoon voert en wanneer de puber aan het woord is.
Kabouter: Ik kan wel je halve tekst gaan quoten om te zeggen van Ik hoop dat ik het kan. Loslaten, ruimte geven, stoppen met ratelen, tot 100 tellen. En, ook al mag ik het niet verwachten, ik merk dat ik hoop dat het zin heeft.[/quote]
Ik hoop dat jij genoegen kunt nemen met de balans die hij heeft of ooit gaat vinden. Laat idd los en dat betekent m.i dat je dus zelfs de hoop en de eis dat ie volwassen gaat worden moet loslaten. Wat jij moet gaan leren en je op focussen is niet of hoe en wanneer hij gaat veranderen maar of hoe en wanneer jij kunt accepteren als er niets verandert. Je bent niet zijn moeder, je wilt een gelijkwaardige relatie, stop dan om je te gedragen alsof jij zoveel verder en beter bent. Jij bent niet verder en beter dan hij, maar alleen anders. Vind je jezelf wel verder en beter dan hem, dan raadt ik je idd aan deze relatie te beeindigen. Dan gaat t nooit goedkomen.
woensdag 27 februari 2008 om 14:15
krullenbol, er is 1 zin die mij opvalt in jouw antwoord: het zou zo goed voor hem zijn.....
Dat is helaas niet aan jou om dat te bepalen. Zoals kreng al zei, je bent niet zijn moeder, laat hem zijn eigen ding doen op zijn eigen tempo. Hij is er voor je wanneer je hem echt nodig hebt, geef hem dan wat hij nodig heeft: de ruimte om zijn eigen proces door te maken op zijn eigen tijd
Dat is helaas niet aan jou om dat te bepalen. Zoals kreng al zei, je bent niet zijn moeder, laat hem zijn eigen ding doen op zijn eigen tempo. Hij is er voor je wanneer je hem echt nodig hebt, geef hem dan wat hij nodig heeft: de ruimte om zijn eigen proces door te maken op zijn eigen tijd
I was born in the sign of water, and it's there that I feel my best
