Bewust blijven kiezen voor je relatie, ondanks moeilijkheden, wie ook?

Ik open dit topic, omdat ik erg veel behoefte heb aan een uitlaatklep en nog steeds niet echt 'lotgenoten' heb kunnen vinden.



Sinds 2 jaar heb ik een vriend waar ik me erg goed bij voel en het heel fijn mee heb. We hebben het nogal moeilijk gehad, want één van zijn kinderen is vorig jaar overleden. Plannen die we hadden om te gaan samenwonen zijn stopgezet en ik probeer zoveel mogelijk rekening te houden met en begrip te hebben voor zijn rouwverwerking. Heb er uiteraard zelf ook een deuk van gekregen (ik was bij het moment van overlijden en nauw betrokken bij het ziek/sterbed), maar voel uiteraard (gelukkig) niet wat hij voelt. Wel kan ik enorm goed begrijpen dat het voor hem heel zwaar moet zijn en ik vind dat hij gezien de omstandigheden heel erg zijn best doet om ook rekening met mij te houden.

Ik merk dat de buitenwereld veel minder begrip heeft en als ik aangeef het ergens moeilijk mee te hebben, dan reageren ze ook wel negatief op mijn vriend. Een voorbeeld: mijn vriend heeft een jaar lang niet kunnen werken door zijn verdriet. Hij is zelfstandig ondernemer, dus nu moet hij wel weer verder, dit is voor hem een doel met hoge prioriteit, maar kost hem ook heel veel energie. Eén van de kenmerken van rouwverwerking is dat de persoon in de rouw steeds enorm moe is, zelfs als hij 'niets' doet, de rouwverwerking vreet energie.

Mijn vriend slaapt ook nog eens slecht en kan het allemaal maar net bolwerken, maar hij gaat er wel voor, geeft de moed niet op, maar loopt ook niet weg voor zijn emoties. Allemaal heel positief vind ik.

Doordat hij slecht slaapt wordt hij snel wakker en als ik bij hem slaap is dat alleen maar erger, dus slapen we regelmatig apart.

Als ik dit dan vertel aan een vriendin, dan reageert ze een beetje alsof het echt niet normaal is en dat samen slapen toch echt bij een relatie hoort. Ik vind het zelfs soms ook wel moeilijk, dat zal ik niet ontkennen, maar haar reactie (en ook die van anderen) helpen mij niet echt.



Ik wil met deze man verder en ik weet dat het sowieso lastig is om een samengesteld gezin te vormen, ook in een 'normale' situatie is dit heel erg moeilijk, dus we willen er gewoon niet aan beginnen, omdat we grote problemen voorzien. We hebben het fijn met z'n tweeën, doen dingen apart met onze eigen kids als die bij ons zijn en heel soms met z'n allen (bijv. verjaardag vieren en op vakantie).

Ik merk dat ik er helemaal achter sta, maar dat het emotionele deel van mij hier ook moeite mee heeft. Het gaat steeds beter, maar blijkbaar moet ik ook verwerken dat bepaalde dromen en verwachtingen niet uit gaan komen. Als ik dit laat blijken krijg ik vaak te horen dat ik moet 'eisen' dat het anders gaat, of dat dit niet de relatie voor mij is etc. Maar dit is dus wel de relatie voor mij, ik wil dit graag op deze manier en geniet van de fijne momenten samen. Heb ook steeds minder moeite met het elkaar vaak niet kunnen zien.



Beetje lang verhaal (ben ik goed in). Eigenlijk zoek ik mensen die zich hierin herkennen, vooral in het feit dat je ergens voor kiest, ook al heb je het er moeilijk mee, omdat je weet dat dit het toch voor je is.

Kan ook bijv. zijn de keuze voor een partner met een ernstige, beperkende ziekte of zoiets.



Ook andere reacties zijn meer dan welkom.

AnnaLena, het is inderdaad het onbegrip waar ik moe van word, maar ik heb me er ook door laten meeslepen en een tijdje gedacht dat er inderdaad allemaal niets van deugde. Het maakt me ook verdrietig dat mensen zo weinig begrip op kunnen brengen voor iemand die zijn kind kwijt is, zich niet kunnen of willen inleven in wat dat met je doet. Er waren mensen die al na 3 maanden verwachtten dat hij me weer gewoon met klussen in huis zou kunnen helpen, terwijl hij het niet eens voor elkaar kreeg zijn eigen huis op orde te houden.

Mensen projecteren ook heel erg hun eigen wensen op de relaties van anderen, dus het apart slapen vinden ze dan zielig voor mij, maar ook dat mijn vriend mijn kinderen niet goed om zich heen kan verdragen vinden ze dan egoistisch van hem, terwijl ik me dat juist goed kan voorstellen, wat moet je met kinderen van 'een ander' als je je eigen kind kwijt bent.



Ik kan me voorstellen dat mensen jouw keuze ook niet begrijpen, je bent niet het geëffende pad afgegaan, maar bent afgeweken en dat vinden mensen maar raar en afwijkend. Inderdaad wordt er soms wel erg snel uit elkaar gegaan als er problemen komen, al kan ik daar als buitenstaander ook weer niet over oordelen natuurlijk.



Mabel007, ik ben inderdaad niet het type dat zichzelf wegcijfert, ik heb een groot inlevingsvermogen, kan veel begrip opbrengen, maar ik heb zelf ook nog een baan, kinderen en huis, dus het is voor mij onmogelijk om bijv. de huishouding van mijn vriend erbij te nemen. Ik doe financieel wel eens iets extra's (snappen mensen ook niet, hij moet zich maar redden, terwijl het andersom, dus man die vrouw financieel helpt heel normaal gevonden wordt), maar nooit meer dan ik kan (en wil!) missen.



Rose Rouge, ik begrijp dat je je verhaal niet neer wilt zetten i.v.m. herkenbaarheid, ik had dat eerst ook, maar heb er steeds minder moeite mee, heb ook niet het gevoel dat ik iets te verbergen heb. Ook mijn vriend begrijpt dat ik een uitlaatklep nodig heb en zou het niet raar vinden als hij wist dat ik hier schreef. Je kunt het ook algemeen houden natuurlijk, dus geen details neerzetten, maar misschien heb je ook niet zo de behoefte om te schrijven?

Mijn vriend doet ook veel lieve dingen voor me, maar hij heeft het zo enorm druk dat hij bij mij alleen 's avonds kan komen en dan is hij doodmoe en heeft echt geen fut om nog schilderijtjes voor me op te gaan hangen. Mensen snappen niet dat hij op dit moment nog steeds aan het 'overleven' is, ik vind het juist knap dat hij zijn leven zo oppakt.



Ik ben in elk geval erg blij met jullie reacties, misschien is het inderdaad zo dat ik zelf nog wat overtuigender naar andere mensen moet zijn dat onze situatie best wel heel moeilijk is, maar dat we het ook heel fijn hebben samen en hoewel ik het pijnlijk vind dat samenwonen er niet in zit (de komende 10 jaar?) betekent dat niet dat ik het niet begrijp of vindt dat hij moeilijk doet, ik snap het namelijk helemaal.

Dank je, Racket! Zo voelt het ook, en inderdaad weet je maar nooit hoe de dingen lopen.

Setter, je hebt gelijk dat ik nog steeds goedkeuring lijk nodig te hebben van anderen. Die vriendin is eigenlijk mijn beste vriendin, en ik neem/nam gewoon veel van haar aan, maar merk ook dat ze kritisch kan zijn en ze geeft me het gevoel dat haar manier goed is. Ik laat rommel bijv. wel eens langer liggen, terwijl zij alles meteen opruimt en dan zegt ze daar wel eens wat van, dat ik het beter zus en zo kan doen. Goed bedoeld, maar ik vind die rommel niet zo erg en als het me teveel wordt ruim ik het ook wel weer op en al zou dat niet zo zijn is het nog mijn zaak.

Komt inderdaad denk ik doordat mijn vader ook deed alsof zijn manier goed was en alle andere manieren verkeerd.



Houvanjezelf, misschien moet ik mijn problemen inderdaad wat anders aankaarten, het zou best wel eens 'klagerig' over kunnen komen, zodat mensen denken dat ze een oplossing moeten bedenken.

Ik heb er een tijdje erg mee in de knoop gezeten en soms nog wel, maar ik krijg ook steeds meer het gevoel dat het gewoon goed zit.



Er is zoveel gebeurd en ik zou bijv. nu in staat zijn om een eigen huis te kopen, maar ik zou het veel liever samen willen doen, dus blijf ik maar huren, maar dat vind ik dus wel moeilijk, dat je niet samen ergens aan bouwt. We proberen daar wel een andere invulling aan te geven, ik vind het soms ook wel leuk om met zijn huis bezig te zijn, ik zou daar ook wel een eigen plek willen hebben, dan voelt het ook minder als op bezoek gaan en heb ik toch de ruimte van een vrijstaand huis (i.p.v. een rijtjeshuis met buren die je woordelijk kunt verstaan als je in de tuin zit).

Het blijft ingewikkeld met 'twee huizen', maar het begint wel steeds meer te wennen.

Mabel007, goed om ook eens de andere kant te lezen en inderdaad vind ik het prettig om mijn hart te kunnen luchten.

Wel rot dat het met jou lichamelijk niet goed gaat, is dat iets van de laatste tijd, of heb je dat altijd al gehad? Je bent je er in elk geval van bewust dat het voor je vriend ook niet makkelijk is, als je dat laat merken aan je vriend (hoeft helemaal niet op een overdreven manier, maar gewoon dat je weet dat het voor hem moeilijk is) dan scheelt dat al een heleboel.

Mijn vriend hoeft zich echt niet schuldig te voelen, ik kies er ook zelf voor om bij hem te blijven, maar dat hij af en toe zegt dat het voor mij ook best moeilijk is, vind ik wel prettig. En ik geef dat zelf ook wel aan.



Vorig jaar heb ik een periode gehad dat ik dacht dat ik het niet meer trok, ik wist natuurlijk eerst ook niet hoe ik hier allemaal mee om moest gaan en kropte alles op, wilde mijn vriend nergens mee lastig vallen en toen kreeg ik last van angst/paniek aanvallen en depressies. Nu zeg ik meer wat ik voel/denk en heb ook minder het gevoel dat ik niet moet 'zeuren', omdat het voor hem allemaal veel erger is en het gaat een stuk beter met me.



Toen ik vorig jaar liet merken dat ik het niet meer trok heeft mijn vriend wel heel eerlijk gezegd dat hij dat er absoluut niet bij kon hebben en dat hij echt niet in staat was om mij te steunen en hoewel dat hard klinkt en het best pijn deed, kan ik het me wel voorstellen. Als je leven in puin ligt kun je denk ik geen ruimte voor anderen opbrengen. Nu, een jaar later merk ik dat hij die ruimte weer meer heeft en ik ook meer van hem kan vragen.

Mabel, begrijpelijk dat je niet teveel wilt vertellen i.v.m. herkenning. Lijkt me wel moeilijk dat de klachten geen duidelijke naam hebben, dan krijg je al helemaal weinig begrip van de 'buitenwereld'. Maar zelfs als je kind is overleden vinden mensen blijkbaar dat je na een tijdje weer normaal moet functioneren, mensen kunnen zich moeilijk inleven in een ander of willen er gewoon niet over nadenken, terwijl de praktijk uitwijst dat veel mensen die zoiets is overkomen vaak niet meer 100% aan het werk komen, geeft dus wel aan dat je echt niet meer de oude wordt.



Ik kan me ook voorstellen dat je destijds je vriend niet kon steunen. Het is dan niet een kwestie van niet willen, maar gewoon echt van niet kunnen. Op het moment zelf vond ik het wel pijnlijk, dat is ook moeilijk uit te schakelen. Het lijkt dan alsof ik uit 2 delen besta, het rationele deel begrijpt het volkomen, maar het emotionele deel voelt zich gekwetst. Maar het heeft/had absoluut niets te maken met onze relatie of wat hij voor mij voelde. Hij wilde ook vaak juist alleen zijn, dat heeft hij nu wat minder, maar rond bepaalde data komt dat wel weer terug. En dan is het soms moeilijk om hem te 'laten' en me niet afgewezen te voelen. Lukt het jouw vriend ook om het zo te zien?

Het scheelt denk ik wel als je wat ouder bent en langer een relatie hebt. Mijn vriend is wel 50+, maar ik ben nog een stuk jonger, had gehoopt na mijn scheiding nog iets met iemand op te bouwen, we waren dus nog niet bepaald 'gesetteld', kenden elkaar net een half jaar toen het allemaal gebeurde. We hebben het wel echt samen meegemaakt, mijn vriend heeft me overal bij betrokken en dat is wel heel goed geweest, ik wilde dat zelf ook, hoe zwaar en confronterend het ook was. Ik denk toch dat het onze band heeft verstevigd, ik had en heb ook echt de motivatie om moeite te doen voor de relatie, ook al betekent het dat er regelmatig moeilijke tijden zijn. Dat heeft natuurlijk ook alles te maken met de instelling van mijn vriend, hij is zelf namelijk positief ingesteld en wil ondanks alles doorgaan en niet bij de pakken neerzitten. Hij heeft dus hele moeilijke momenten afgewisseld met momenten dat het beter gaat en dat maakt het voor mij de moeite waard.

Bij iemand die echt alleen maar zou klagen en het leven niet meer zou zien zitten voor langere tijd zou het denk ik een stuk moeilijker zijn om het vol te houden.

Het blijkt toch moeilijk te zijn om 'lotgenoten' te vinden.



Waar ik nu bijv. tegenaan loop is dat mijn vriend veel ruimte nodig heeft, ook om alleen te zijn, ik herken wel iets in het topic over 'ruimte nodig hebben na een woelige periode', maar wij zien elkaar toch wel wat meer en er is geen sprake van een time-out.

Het gebeurt alleen wel dat ik met al mijn goede bedoelingen een avond naar hem toega en dan blijkt hij net behoefte te hebben om alleen te zijn. Ik kan me zijn gevoel op zich wel voorstellen, maar toch voel ik me dan gekwetst. Hij zegt dan ook wel dat hij het gezellig vindt, maar hij heeft dan iets afstandelijks/afwezigs. Ik vind het heel moeilijk om dat los te zien van mezelf, terwijl hij duidelijk zegt dat het niets met mij of zijn gevoel voor mij te maken heeft.

Het lijkt ook wel dat ik juist door zijn afstandelijke gedrag, meer afhankelijk word en meer ga verlangen naar intimiteit.

Waarom zegt het meer over mij dan over hem? Het zegt over hem dat hij dus vaker liever alleen is en over mij dat ik het moeilijk vind om naar huis 'gestuurd' te worden, een deel van mij voelt zich daar verdrietig over, want vaak vindt hij het eerst goed/leuk dat ik langskom en dan ineens blijkt hij toch liever alleen te zijn. Ook na een vakantie (bijv. een week samenzijn) lijkt het alsof hij me ineens wegduwt. Ik heb daar moeite mee, kun je dan ook aangeven wat het volgens jou over mij zegt?



Het kromme is dat ik zelf ook wel momenten heb (gehad) dat ik een avond alleen wilde zijn, ook in het begin van de relatie, dus het gevoel herken ik wel, maar doordat het zich bij hem vaker voordoet triggert het bij mij weer allerlei gevoelens. En soms heb ik ook heel sterk het basisvertrouwen dat het gewoon goed zit en maak ik me inderdaad geen zorgen. Dan ga ik zonder problemen weer naar huis als hij dat graag wil, maar op andere momenten kan ik het ineens even helemaal niet meer hebben.

Mabel007, daar heb je helemaal gelijk in en dat heb ik me dus ook voorgenomen, dat ik niet steeds maar naar huis ga als ik me daar niet happy bij voel of dat ik in elk geval aangeef dat ik er zelf niet blij mee ben.

In het begin wilde ik de perfecte 'rouwbegeleidster' zijn, bij wijze van spreken en liet ik het allemaal helemaal aan hem over, waar hij behoefte aan had. Dat is misschien de eerste maanden ook wel goed, maar uiteindelijk kreeg ik hele zware depressieve buien en toen heb ik me ook voorgenomen om dingen wel uit te spreken als ze me dwars zitten. Depressief ben ik daarna niet meer geweest, maar ik heb nog wel last van 'angsten' en gevoelens van me afgewezen/verdrietig voelen, al gaat ook dat steeds beter.



Gelukkig kunnen we hier wel goed over praten, we hebben het er gisteren ook nog over gehad en we begrijpen elkaars gevoelens en emoties wel, dat scheelt denk ik een stuk. Ook probeert hij wel eens om toch tegen zijn gevoel in rekening met mij te houden en dat pakt dan ook wel goed uit. Tegelijkertijd probeer ik hem dan wat meer te 'laten' en niet te verwachten dat we een relatie zullen hebben zoals anderen.

Houvanjezelf, we zijn beiden in zo'n vakantie wel op elkaar gericht, normaal gesproken zien we elkaar zo ongeveer 3 à 4 avonden in de week en we zijn ongeveer 1 dag per week/2 weken samen in het weekend. Dus dan is het in de vakantie wel fijn om dingen met elkaar te ondernemen, maar we ondernemen ook dingen apart, bijv. op sportief gebied, door verschil in ervaring of interesse. Op een gegeven moment krijg ik zelf ook het gevoel dat ik even alleen wil zijn en vind ik het dan ook heerlijk om alleen rond te lopen, boodschapje te doen etc.



In het dagelijks leven komt het ook regelmatig voor dat mijn vriend weg moet voor zijn werk, of in het weekend moet werken of gewoon een vriend opzoekt, en daar heb ik dan ook niet zo'n probleem mee. Nogmaals, ik heb zelf ook momenten van 'ruimte nodig hebben' gehad, ik ben juist heel erg op mezelf, maar ik heb wel meer het gevoel dat ik bijv. samen eten gezelliger vindt dan alleen.

Het is ook fijn als je elkaar een aantal dagen niet hebt gezien om elkaar weer te zien.



Het maakt ook uit hoe ik me voel, ik heb periodes dat ik wat 'labieler' lijk te zijn en dan wil ik ook meer bij hem zijn, heb ik mee moeite met de afstand, zeker als hij afstandelijker doet en we niet bij elkaar hebben geslapen, dan ga ik me een beetje leeg voelen. Het gaat dan vaak wel weer over als ik hem een paar dagen niet zie, dan richt ik me meer op andere dingen en mis ik hem ook niet echt.

Mijn vriend dénkt ook vaak dat ik altijd bij elkaar op de bank wil zitten, terwijl dat juist helemaaaaaal niet zo is, integendeel, maar als ik 1 keertje 's avonds laat nadat we uit zijn geweest vraag 'goh, kan dat je dat morgen niet doen?, als hij nog iets aan zijn werk moet doen, dan denkt hij meteen dat ik er altijd een probleem mee heb, hij raakt in paniek. Ik denk dat hij het gewoon heel graag goed wil doen en dat maakt het voor mij lastig om dingen aan te geven waar ik moeite mee heb, hij kan dan ontzettend kwaad worden. Maar ik merk ook dat ik leer om het op een andere manier te brengen, zodat hij zich minder aangevallen voelt.