Relaties
alle pijlers
Bewust blijven kiezen voor je relatie, ondanks moeilijkheden, wie ook?
woensdag 6 juni 2007 om 17:23
Ik open dit topic, omdat ik erg veel behoefte heb aan een uitlaatklep en nog steeds niet echt 'lotgenoten' heb kunnen vinden.
Sinds 2 jaar heb ik een vriend waar ik me erg goed bij voel en het heel fijn mee heb. We hebben het nogal moeilijk gehad, want één van zijn kinderen is vorig jaar overleden. Plannen die we hadden om te gaan samenwonen zijn stopgezet en ik probeer zoveel mogelijk rekening te houden met en begrip te hebben voor zijn rouwverwerking. Heb er uiteraard zelf ook een deuk van gekregen (ik was bij het moment van overlijden en nauw betrokken bij het ziek/sterbed), maar voel uiteraard (gelukkig) niet wat hij voelt. Wel kan ik enorm goed begrijpen dat het voor hem heel zwaar moet zijn en ik vind dat hij gezien de omstandigheden heel erg zijn best doet om ook rekening met mij te houden.
Ik merk dat de buitenwereld veel minder begrip heeft en als ik aangeef het ergens moeilijk mee te hebben, dan reageren ze ook wel negatief op mijn vriend. Een voorbeeld: mijn vriend heeft een jaar lang niet kunnen werken door zijn verdriet. Hij is zelfstandig ondernemer, dus nu moet hij wel weer verder, dit is voor hem een doel met hoge prioriteit, maar kost hem ook heel veel energie. Eén van de kenmerken van rouwverwerking is dat de persoon in de rouw steeds enorm moe is, zelfs als hij 'niets' doet, de rouwverwerking vreet energie.
Mijn vriend slaapt ook nog eens slecht en kan het allemaal maar net bolwerken, maar hij gaat er wel voor, geeft de moed niet op, maar loopt ook niet weg voor zijn emoties. Allemaal heel positief vind ik.
Doordat hij slecht slaapt wordt hij snel wakker en als ik bij hem slaap is dat alleen maar erger, dus slapen we regelmatig apart.
Als ik dit dan vertel aan een vriendin, dan reageert ze een beetje alsof het echt niet normaal is en dat samen slapen toch echt bij een relatie hoort. Ik vind het zelfs soms ook wel moeilijk, dat zal ik niet ontkennen, maar haar reactie (en ook die van anderen) helpen mij niet echt.
Ik wil met deze man verder en ik weet dat het sowieso lastig is om een samengesteld gezin te vormen, ook in een 'normale' situatie is dit heel erg moeilijk, dus we willen er gewoon niet aan beginnen, omdat we grote problemen voorzien. We hebben het fijn met z'n tweeën, doen dingen apart met onze eigen kids als die bij ons zijn en heel soms met z'n allen (bijv. verjaardag vieren en op vakantie).
Ik merk dat ik er helemaal achter sta, maar dat het emotionele deel van mij hier ook moeite mee heeft. Het gaat steeds beter, maar blijkbaar moet ik ook verwerken dat bepaalde dromen en verwachtingen niet uit gaan komen. Als ik dit laat blijken krijg ik vaak te horen dat ik moet 'eisen' dat het anders gaat, of dat dit niet de relatie voor mij is etc. Maar dit is dus wel de relatie voor mij, ik wil dit graag op deze manier en geniet van de fijne momenten samen. Heb ook steeds minder moeite met het elkaar vaak niet kunnen zien.
Beetje lang verhaal (ben ik goed in). Eigenlijk zoek ik mensen die zich hierin herkennen, vooral in het feit dat je ergens voor kiest, ook al heb je het er moeilijk mee, omdat je weet dat dit het toch voor je is.
Kan ook bijv. zijn de keuze voor een partner met een ernstige, beperkende ziekte of zoiets.
Ook andere reacties zijn meer dan welkom.
Sinds 2 jaar heb ik een vriend waar ik me erg goed bij voel en het heel fijn mee heb. We hebben het nogal moeilijk gehad, want één van zijn kinderen is vorig jaar overleden. Plannen die we hadden om te gaan samenwonen zijn stopgezet en ik probeer zoveel mogelijk rekening te houden met en begrip te hebben voor zijn rouwverwerking. Heb er uiteraard zelf ook een deuk van gekregen (ik was bij het moment van overlijden en nauw betrokken bij het ziek/sterbed), maar voel uiteraard (gelukkig) niet wat hij voelt. Wel kan ik enorm goed begrijpen dat het voor hem heel zwaar moet zijn en ik vind dat hij gezien de omstandigheden heel erg zijn best doet om ook rekening met mij te houden.
Ik merk dat de buitenwereld veel minder begrip heeft en als ik aangeef het ergens moeilijk mee te hebben, dan reageren ze ook wel negatief op mijn vriend. Een voorbeeld: mijn vriend heeft een jaar lang niet kunnen werken door zijn verdriet. Hij is zelfstandig ondernemer, dus nu moet hij wel weer verder, dit is voor hem een doel met hoge prioriteit, maar kost hem ook heel veel energie. Eén van de kenmerken van rouwverwerking is dat de persoon in de rouw steeds enorm moe is, zelfs als hij 'niets' doet, de rouwverwerking vreet energie.
Mijn vriend slaapt ook nog eens slecht en kan het allemaal maar net bolwerken, maar hij gaat er wel voor, geeft de moed niet op, maar loopt ook niet weg voor zijn emoties. Allemaal heel positief vind ik.
Doordat hij slecht slaapt wordt hij snel wakker en als ik bij hem slaap is dat alleen maar erger, dus slapen we regelmatig apart.
Als ik dit dan vertel aan een vriendin, dan reageert ze een beetje alsof het echt niet normaal is en dat samen slapen toch echt bij een relatie hoort. Ik vind het zelfs soms ook wel moeilijk, dat zal ik niet ontkennen, maar haar reactie (en ook die van anderen) helpen mij niet echt.
Ik wil met deze man verder en ik weet dat het sowieso lastig is om een samengesteld gezin te vormen, ook in een 'normale' situatie is dit heel erg moeilijk, dus we willen er gewoon niet aan beginnen, omdat we grote problemen voorzien. We hebben het fijn met z'n tweeën, doen dingen apart met onze eigen kids als die bij ons zijn en heel soms met z'n allen (bijv. verjaardag vieren en op vakantie).
Ik merk dat ik er helemaal achter sta, maar dat het emotionele deel van mij hier ook moeite mee heeft. Het gaat steeds beter, maar blijkbaar moet ik ook verwerken dat bepaalde dromen en verwachtingen niet uit gaan komen. Als ik dit laat blijken krijg ik vaak te horen dat ik moet 'eisen' dat het anders gaat, of dat dit niet de relatie voor mij is etc. Maar dit is dus wel de relatie voor mij, ik wil dit graag op deze manier en geniet van de fijne momenten samen. Heb ook steeds minder moeite met het elkaar vaak niet kunnen zien.
Beetje lang verhaal (ben ik goed in). Eigenlijk zoek ik mensen die zich hierin herkennen, vooral in het feit dat je ergens voor kiest, ook al heb je het er moeilijk mee, omdat je weet dat dit het toch voor je is.
Kan ook bijv. zijn de keuze voor een partner met een ernstige, beperkende ziekte of zoiets.
Ook andere reacties zijn meer dan welkom.
maandag 11 juni 2007 om 20:19
Nou nee, ik verwacht ook niet dat hij zich altijd aan zijn afspraak houdt, vooral in het begin, toen het net gebeurd was, kon zijn stemming met de minuut omslaan, maakt niet uit waar we dan waren en toen anticipeerde ik daar uiteraard ook zoveel mogelijk op en ging ik niet zeggen 'nou, maar ik vind...', dat doe je niet als iemand helemaal overstuur is. Maar ik vond het wel verschrikkelijk moeilijk. Hij heeft ook periodes gehad dat hij heel boos was (op alles en iedereen), en dat was dan ook bijna voelbaar. Dan zat hij ook zo afwezig naast me, alsof hij me niet hoorde of zag en ineens wilde hij ook gewoon dat ik naar huis ging.
En ik wilde door alles wat er gebeurd was juist bij hem zijn, was ook nog labiel, dus dan reed ik inderdaad overstuur en jankend naar huis, maar ook me zorgen makend om hem.
Nu komen dat soort buien minder voor, maar is het meer dat hij graag alleen wil zijn en wil nadenken over vanalles, dus het is niet meer zo heftig en ik heb er nu zelf ook minder moeite mee om alleen te zijn.
Maar ik denk ook dat ik het nu wel meer kan maken om mijn eigen grenzen aan te geven en te zeggen dat ik met bepaalde dingen moeite heb.
En ik wilde door alles wat er gebeurd was juist bij hem zijn, was ook nog labiel, dus dan reed ik inderdaad overstuur en jankend naar huis, maar ook me zorgen makend om hem.
Nu komen dat soort buien minder voor, maar is het meer dat hij graag alleen wil zijn en wil nadenken over vanalles, dus het is niet meer zo heftig en ik heb er nu zelf ook minder moeite mee om alleen te zijn.
Maar ik denk ook dat ik het nu wel meer kan maken om mijn eigen grenzen aan te geven en te zeggen dat ik met bepaalde dingen moeite heb.
dinsdag 12 juni 2007 om 10:55
Natuurlijk kàn dat, sterker nog ik vind het eigenlijk wel noodzakelijk. Het is immers belangrijk dat je vriend niet blijft hangen in zn rouwproces, maar dat zo langzamerhand de omgang tussen jullie weer wat verschuift, waardoor hij en zn ellende minder de hoofdmoot vormen en jullie relatie langzaamaan weer terugschuift naar een partnerrelatie ipv (zwart/wit gesteld) een hulpverlener/cliënt-relatie.
Het moet na verloop van tijd mogelijk zijn om te rouwen en daarnaast weer "normaal" te functioneren. Ook qua relatie; hij moet op enig moment weer gaan voelen dat er nog wat is wat het leven de moeite waard maakt (klinkt ms een beetje begriploos...).
Ik denk wel dat je hem regelmatig duidelijk moet maken dat een terugkeer naar een "normaal" leven niet betekent dat hij zn zoon of zn rouw moet vergeten of wegstoppen. Ik denk dat communicatie ook hier weer het sleutelwoord is, aangezien je afscheid gaat nemen van een vast patroon van ruim een jaar.
dinsdag 12 juni 2007 om 14:01
Inderdaad Mabel en die verschuiving heeft ook wel plaatsgevonden en gaat nog steeds door. Er is echt een groot verschil met vorig jaar, hij kan meer hebben en bevatten en zijn insteek is ook helemaal om iets te maken van de rest van zijn leven, dat heeft hij zich voorgenomen en dat maakt het voor mij ook beter te dragen. Hij heeft alle reden om verdriet te hebben en ook om negatieve gevoelens te hebben over het leven, maar als dit altijd zou overheersen, dan zou ik daar uiteindelijk niet meer tegen kunnen, hoe veel ik ook van hem houd. Dit heb ik overigens nooit zo tegen hem gezegd, maar wel aangegeven dat ik het niet 10 jaar lang volhoud om te pas en te onpas naar huis 'gestuurd' te worden.
Overigens is er een deel van de 'problemen' te wijten aan zijn rouw, maar ook aan zijn verleden en hoe hij is. Dat maakt het lastig, want ik probeer die dingen wel los van elkaar te zien en dus niet alles op zijn rouw af te schuiven. Hij heeft bijvoorbeeld moeite met delen en lijkt ook erg bang te zijn om iets in te moeten leveren, hij is echt iemand die het allemaal op zijn manier wil doen en weinig inbreng van mij wil hebben. Vooral in het geval van samenwonen voorzie ik hierbij grote problemen, zeker als ik bij hem in zou trekken en dat is ook wel een reden dat ik het wel even prima vind zo. Ieder kan gewoon in zijn/haar eigen woning bepalen hoe alles gaat. Ik merk dat het mij ook moeite kost om hem toe te laten (als hij bijv. spullen wil onderbrengen in mijn woning, tijdelijk, vanwege ruimtegebrek), dus ik kan hem ergens wel begrijpen.
We hebben toch allebei zelf met moeite iets opgebouwd ondanks allerlei problemen uit het verleden en die vrijheid om alles zelf te bepalen sta je niet zo gemakkelijk weer af.
Overigens is er een deel van de 'problemen' te wijten aan zijn rouw, maar ook aan zijn verleden en hoe hij is. Dat maakt het lastig, want ik probeer die dingen wel los van elkaar te zien en dus niet alles op zijn rouw af te schuiven. Hij heeft bijvoorbeeld moeite met delen en lijkt ook erg bang te zijn om iets in te moeten leveren, hij is echt iemand die het allemaal op zijn manier wil doen en weinig inbreng van mij wil hebben. Vooral in het geval van samenwonen voorzie ik hierbij grote problemen, zeker als ik bij hem in zou trekken en dat is ook wel een reden dat ik het wel even prima vind zo. Ieder kan gewoon in zijn/haar eigen woning bepalen hoe alles gaat. Ik merk dat het mij ook moeite kost om hem toe te laten (als hij bijv. spullen wil onderbrengen in mijn woning, tijdelijk, vanwege ruimtegebrek), dus ik kan hem ergens wel begrijpen.
We hebben toch allebei zelf met moeite iets opgebouwd ondanks allerlei problemen uit het verleden en die vrijheid om alles zelf te bepalen sta je niet zo gemakkelijk weer af.
woensdag 13 juni 2007 om 14:20
Pfff, ik voel me even niet zo geweldig, het gekke is dat we het gisteren heel gezellig hebben gehad. Het voelt goed en toch voel ik me wat angstig/paniekerig. Het voelt ook alsof dingen me even teveel zijn, ook qua werk, ik ben met een opdracht bezig, maar kon me er vandaag helemaal niet op concentreren, het lukt me ook niet om thuis dingen te doen.
Meestal geef ik me aan dit soort 'buien' gewoon over en doe dan niks, totdat ik rustiger ben en dan ga ik vanzelf weer dingen doen, maar soms wordt het dan best een zootje.
Het voelt soms wel alsof ik voortdurend tegen het randje van overspannen aan zit, vooral als het drukker wordt op mijn werk, over het algemeen kan ik het allemaal wel goed bolwerken, maar ik moet heel lief zijn voor mezelf en mezelf toestaan om lui te zijn.
Meestal geef ik me aan dit soort 'buien' gewoon over en doe dan niks, totdat ik rustiger ben en dan ga ik vanzelf weer dingen doen, maar soms wordt het dan best een zootje.
Het voelt soms wel alsof ik voortdurend tegen het randje van overspannen aan zit, vooral als het drukker wordt op mijn werk, over het algemeen kan ik het allemaal wel goed bolwerken, maar ik moet heel lief zijn voor mezelf en mezelf toestaan om lui te zijn.
woensdag 13 juni 2007 om 15:06
Allemachtig zeg, meisje toch.
In mijn beleving kun je nog wel meer verwachten op dit punt.
Ik vind het helemaal niet gek dat je na een goede en gezellige avond je nu rot voelt. Hoe meer ruimte, lucht en rust je krijgt aan vriend- en relatiefront, hoe meer jij (je gevoel) aan jezelf toekomt. Want dat heeft er de afgelopen (anderhalf?) jaar niet echt ingezeten. Tel daarbij dat je ws weinig je hart hebt kunnen luchten of je nood hebt kunnen klagen in je IRLomgeving (dat was vl mij de reden dat je dit topic hebt geopend) dan lijkt mij dat er in jouw hart en hoofd nog heel veel onverwerkte pijn, verdiet, frustratie (of hoe je het noemen wilt) zit.
Ik vind het dan ook wel logisch wat er nu gebeurt.
Heb je wel eens overwogen naar een psycholoog of therapeut te gaan? Niet omdat je gek, zwak of zoiets bent, maar gewoon om een uur in de week eens lekker van je af te praten over waar jij mee zit, wat het met jou doet enz., zonder dat er meteen wordt gezegd: dumpen die gast, stel eisen, je hebt er toch zelf voor gekozen.
woensdag 13 juni 2007 om 15:39
Beste sunshine,
Ik heb niet alle reacties op je topic gelezen, maar hopelijk vind je een klein beetje herkenning in mijn verhaal, ook al ben ik waarschijnlijk een stuk jonger dan jij.
Ik was 20 toen de vader van mijn vriend heel onverwacht stierf. Ik wil hier niet te diep op ingaan, maar de omstandigheden warin hij stierf waren echt heel vervelend. De ouders van mijn vriend waren gescheiden en zijn enige zus was nog minderjarig. Hij moest dus eigenlijk alles regelen, hoewel zijn moeder gelukkig wel meehielp.
Mijn vriend is wel blijven werken, maar als hij thuiskwam lag hij op de bank te huilen. Hij wilde wel dat ik bleef slapen, liefst elke nacht, maar dit hield voor mij in dat we samen tot 3 uur 's nachts wakker bleven en ik de dag erop er ook volledig doorheen zat. In de weekenden deed ik dan ook niet veel meer dan bijbaantje, studie ophalen en slapen. Al met al heeft het ruim een jaar geduurd voor mijn vriend weer een beetje zichzelf was.
Hoewel de meesten 20-jarigen zich bezig houden met feesten en bier drinken, koos ik ervoor mijn vriend te troosten op de bank. Ook mijn/ zijn omgeving had niet altijd evenveel begrip voor de situatie, zelfs zijn moeder niet en dat doet pijn. Daarbij opgeteld dat een kind verliezen heel wat minder natuurlijk is dan een vader verliezen kan ik me voorstellen dat je erg veel onbegrip voelt. Met de vriendinnen die wel begrip hadden, ben ik wat closer geworden, met degenen die dat niet hadden wat minder. Ik ben in die periode wel wat contacten met mensen verloren.
Overigens heb ik geen spijt gehad van mijn toenmalige beslissing. Mijn vriend was en is het waard om voor te knokken.
Hopelijk heb je wat aan mijn verhaal.
Mickey
Ik heb niet alle reacties op je topic gelezen, maar hopelijk vind je een klein beetje herkenning in mijn verhaal, ook al ben ik waarschijnlijk een stuk jonger dan jij.
Ik was 20 toen de vader van mijn vriend heel onverwacht stierf. Ik wil hier niet te diep op ingaan, maar de omstandigheden warin hij stierf waren echt heel vervelend. De ouders van mijn vriend waren gescheiden en zijn enige zus was nog minderjarig. Hij moest dus eigenlijk alles regelen, hoewel zijn moeder gelukkig wel meehielp.
Mijn vriend is wel blijven werken, maar als hij thuiskwam lag hij op de bank te huilen. Hij wilde wel dat ik bleef slapen, liefst elke nacht, maar dit hield voor mij in dat we samen tot 3 uur 's nachts wakker bleven en ik de dag erop er ook volledig doorheen zat. In de weekenden deed ik dan ook niet veel meer dan bijbaantje, studie ophalen en slapen. Al met al heeft het ruim een jaar geduurd voor mijn vriend weer een beetje zichzelf was.
Hoewel de meesten 20-jarigen zich bezig houden met feesten en bier drinken, koos ik ervoor mijn vriend te troosten op de bank. Ook mijn/ zijn omgeving had niet altijd evenveel begrip voor de situatie, zelfs zijn moeder niet en dat doet pijn. Daarbij opgeteld dat een kind verliezen heel wat minder natuurlijk is dan een vader verliezen kan ik me voorstellen dat je erg veel onbegrip voelt. Met de vriendinnen die wel begrip hadden, ben ik wat closer geworden, met degenen die dat niet hadden wat minder. Ik ben in die periode wel wat contacten met mensen verloren.
Overigens heb ik geen spijt gehad van mijn toenmalige beslissing. Mijn vriend was en is het waard om voor te knokken.
Hopelijk heb je wat aan mijn verhaal.
Mickey
woensdag 13 juni 2007 om 15:43
Mabel, ik ga al langere tijd naar een psycholoog, vanwege dingen uit het verleden en dat is wel heel prettig, maar ik ben nog niet zover dat dit soort paniekgevoelens zijn verdwenen. Nu is er ook wel veel gebeurd de afgelopen jaren, ook wel positieve dingen, ik ben steeds meer opgekrabbeld na mijn scheiding en met mijn kinderen gaat het beter, maar misschien ben/was ik niet sterk genoeg om dit er ook nog allemaal bij te hebben.
Ik had/heb last van verlatingsangst, het ging eigenlijk heel goed de laatste tijd. Het is moeilijk uit te leggen, want ik begrijp het zelf ook niet helemaal. Ik heb geen moeite met alleen zijn, ik vermaak me prima, vind het op zijn tijd zelfs lekker, maar als ik weet dat ik mijn vriend langere tijd niet zie, dan komt dat paniekgevoel soms naar boven.
Ik heb het ook zelfs zo erg gehad dat ik me angstig voelde als ik 's morgens bij hem vandaan naar mijn werk ging terwijl ik wist dat ik hem 's avonds weer zou zien. Dit had ik dus ook al voor het overlijden van zijn kind.
Ik weet ook dat het weer beter gaat als ik een tijdje alleen ben, dan kan ik hem weer steeds meer loslaten, dus het zal nu wel even een soort dip zijn. Ik vraag me wel af of het ooit helemaal over zal gaan.
Ik merk wel dat het allemaal nog steeds niet stabiel is en dat ik overal hele dubbele gevoelens bij hem, wat ik dus al eerder beschreef, er is overal veel begrip voor, ik herken zelfs zijn gevoelens bij mezelf, maar toch vind ik het ook moeilijk. Ik vind het niet erg dat hij meestal niet mee gaat naar mijn familie, maar ook weer wel, ik vind het niet erg dat hij geen ruimte over heeft om mij met klusjes te helpen, maar ook weer wel, het lijkt soms alsof ik een sterk deel heb en een meer 'labiel/emotioneel' deel en dat laatste deel wil hele andere dingen en doet ook een beetje zielig (ik moet alles alleen doen, overal alleen naar toe, alleen slapen). Misschien is dat dan het 'kinderlijke' deel dat vroeger vanalles tekort is gekomen ofzo. Tenminste, dat zegt de psych, maar ik wil eigenlijk vooral over iets aan kunnen doen en dit heb ik nog steeds niet op kunnen lossen.
Misschien meer geduld hebben?
Ik had/heb last van verlatingsangst, het ging eigenlijk heel goed de laatste tijd. Het is moeilijk uit te leggen, want ik begrijp het zelf ook niet helemaal. Ik heb geen moeite met alleen zijn, ik vermaak me prima, vind het op zijn tijd zelfs lekker, maar als ik weet dat ik mijn vriend langere tijd niet zie, dan komt dat paniekgevoel soms naar boven.
Ik heb het ook zelfs zo erg gehad dat ik me angstig voelde als ik 's morgens bij hem vandaan naar mijn werk ging terwijl ik wist dat ik hem 's avonds weer zou zien. Dit had ik dus ook al voor het overlijden van zijn kind.
Ik weet ook dat het weer beter gaat als ik een tijdje alleen ben, dan kan ik hem weer steeds meer loslaten, dus het zal nu wel even een soort dip zijn. Ik vraag me wel af of het ooit helemaal over zal gaan.
Ik merk wel dat het allemaal nog steeds niet stabiel is en dat ik overal hele dubbele gevoelens bij hem, wat ik dus al eerder beschreef, er is overal veel begrip voor, ik herken zelfs zijn gevoelens bij mezelf, maar toch vind ik het ook moeilijk. Ik vind het niet erg dat hij meestal niet mee gaat naar mijn familie, maar ook weer wel, ik vind het niet erg dat hij geen ruimte over heeft om mij met klusjes te helpen, maar ook weer wel, het lijkt soms alsof ik een sterk deel heb en een meer 'labiel/emotioneel' deel en dat laatste deel wil hele andere dingen en doet ook een beetje zielig (ik moet alles alleen doen, overal alleen naar toe, alleen slapen). Misschien is dat dan het 'kinderlijke' deel dat vroeger vanalles tekort is gekomen ofzo. Tenminste, dat zegt de psych, maar ik wil eigenlijk vooral over iets aan kunnen doen en dit heb ik nog steeds niet op kunnen lossen.
Misschien meer geduld hebben?
woensdag 13 juni 2007 om 21:09
Mickey04, fijn dat je reageerde, je hebt inderdaad in een soortgelijke situatie gezeten als ik nu zit en dat al op jonge leeftijd. Ik vind het echt knap dat je er zo mee om bent gegaan en ook voor je vriend gekozen hebt i.p.v. voor een 'simpeler' leven met feesten en bier. Het is echt wel mogelijk om er voor iemand te zijn zonder jezelf weg te cijferen. Mensen vinden het echt sneu voor mij, maar ik merk ook dat ze een soort irritatie hebben naar mijn vriend, omdat hij me bijvoorbeeld niet helpt met klusjes in huis, terwijl hij wel andere dingen voor me doet (naar Schiphol brengen, voor me koken, zijn best doen om het gezellig te maken als ik bij hem ben). Hij is nu heel druk bezig om alles voor te bereiden voor de vakantie, dat kost hem naast zijn werk enorm veel tijd.
Ik ben zelf misschien ook een tijdje wat negatiever geweest en wist het op een gegeven moment ook niet meer, misschien dat mensen daarom ook denken dat ik beter af zou zijn zonder hem en met een nieuwe, jongere, ongecompliceerde vriend.
Bij jou is het allemaal op jonge leeftijd gebeurd, bij ons zaten we nog in de verliefdheidsfase, die ook ineens veranderde. Ongecompliceerd verliefd zijn was er niet meer bij. Gelukkig was dat eerste half jaar echt super, hebben we veel samen gedaan en dat heeft wel een basis gelegd voor wat daarna kwam.
Bedankt in elk geval voor je verhaal, ik ben ook blij dat je uiteindelijk er goed uit bent gekomen, misschien is jullie band er ook wel nog sterker door geworden?
Ik ben zelf misschien ook een tijdje wat negatiever geweest en wist het op een gegeven moment ook niet meer, misschien dat mensen daarom ook denken dat ik beter af zou zijn zonder hem en met een nieuwe, jongere, ongecompliceerde vriend.
Bij jou is het allemaal op jonge leeftijd gebeurd, bij ons zaten we nog in de verliefdheidsfase, die ook ineens veranderde. Ongecompliceerd verliefd zijn was er niet meer bij. Gelukkig was dat eerste half jaar echt super, hebben we veel samen gedaan en dat heeft wel een basis gelegd voor wat daarna kwam.
Bedankt in elk geval voor je verhaal, ik ben ook blij dat je uiteindelijk er goed uit bent gekomen, misschien is jullie band er ook wel nog sterker door geworden?
