Relaties
alle pijlers
Bindingsangst, jawel, gaat dat over?
vrijdag 11 januari 2008 om 03:04
Mijn naam is Tan having fun, en ik heb een hoop fun, maar ik lees hier ook heel veel over bindingsangst. Het eenvoudige excuus om mensen op een afstand te houden. De smoes om een relatie te verbreken en een hel om tegenin te vechten, want uiteindelijk lukt dat gewoon simpelweg niet.
Maar na al die discussies, vragen en opmerking vraag ik me af. Gaat dit ooit over? Kun je een persoon tegenkomen waar je voor door het vuur gaat, zelfs al heb je bindingsangst? Is het realistisch om dan te verwachten dat het meteen "goed voelt"? Of is dat een fata morgana?
Zelf heb ik, helaas niet eens als excuus het idee dat ik bindingsangst heb. Dat uit zich in korte relaties als; het beklemt me, ik krijg een naar gevoel, die persoon wil meer van mij dan in kan geven dus kap ik ermee, tot; gehuwd zijn en het spaansbenauwd krijgen van een verantwoordelijkheid samen als het kopen van een huis en het opvoeden van kinderen. Werkelijk, ik heb mijn relatie verbroken omdat ik dacht dat ik het beter alleen kon doen. En alleen is niet makkelijker, maar ik voelde me wel gelukkiger!
Nu, jaren later, heb ik een prille liefde. Hoe komt het dat ik totaal geen gevoel van bindingsangst heb? Hoe komt het dat ik niets liever wil dan een heftige stap verder in deze relatie? Heeft dat met openheid te maken? met het feit dat ik mijn vriend zei; "luister, ik wil nog wel een wegrennen omdat ik het te benauwd krijg, dat heeft niet met jou te maken maar met mij" en dat hij toen zei; "zolang je het aangeeft betrek ik het niet op mezelf of ons"? Kan dit of die persoon dan werkelijk dát verschil maken waardoor ik me wel kan binden? kán, want willen was het punt niet. Had ik dan geen bindingsangst in die, als je alles bij elkaar optelt 10+ relaties, die uitgingen omdat het me te heet onder de voeten werd als er verbintenissen aangegaan dreigde te worden? Kan bindingsangst dus overgaan? Of had ik het beestje een andere naam moeten geven? Wat zijn jouw ervaringen hierin?
Maar na al die discussies, vragen en opmerking vraag ik me af. Gaat dit ooit over? Kun je een persoon tegenkomen waar je voor door het vuur gaat, zelfs al heb je bindingsangst? Is het realistisch om dan te verwachten dat het meteen "goed voelt"? Of is dat een fata morgana?
Zelf heb ik, helaas niet eens als excuus het idee dat ik bindingsangst heb. Dat uit zich in korte relaties als; het beklemt me, ik krijg een naar gevoel, die persoon wil meer van mij dan in kan geven dus kap ik ermee, tot; gehuwd zijn en het spaansbenauwd krijgen van een verantwoordelijkheid samen als het kopen van een huis en het opvoeden van kinderen. Werkelijk, ik heb mijn relatie verbroken omdat ik dacht dat ik het beter alleen kon doen. En alleen is niet makkelijker, maar ik voelde me wel gelukkiger!
Nu, jaren later, heb ik een prille liefde. Hoe komt het dat ik totaal geen gevoel van bindingsangst heb? Hoe komt het dat ik niets liever wil dan een heftige stap verder in deze relatie? Heeft dat met openheid te maken? met het feit dat ik mijn vriend zei; "luister, ik wil nog wel een wegrennen omdat ik het te benauwd krijg, dat heeft niet met jou te maken maar met mij" en dat hij toen zei; "zolang je het aangeeft betrek ik het niet op mezelf of ons"? Kan dit of die persoon dan werkelijk dát verschil maken waardoor ik me wel kan binden? kán, want willen was het punt niet. Had ik dan geen bindingsangst in die, als je alles bij elkaar optelt 10+ relaties, die uitgingen omdat het me te heet onder de voeten werd als er verbintenissen aangegaan dreigde te worden? Kan bindingsangst dus overgaan? Of had ik het beestje een andere naam moeten geven? Wat zijn jouw ervaringen hierin?
vrijdag 11 januari 2008 om 11:52
Ik denk dat het overgaan van bindingsangst weinig te maken heeft met de partner waar je een relatie mee hebt. Ik denk dat het vooral te maken heeft met hoe jij je zelf voelt. Mijn ervaring is dat bindingsangst niet zozeer angst is om je aan iemand te geven, maar angst om je eerst volledig te geven om vervolgens verlaten te worden (weet natuurlijk niet of dat bij jou ook zo is / was). Pas als je jezelf echt de moeite waard vind en in kunt zien waarom iemand graag bij je wil zijn, kun je je makkelijker binden. Je hebt dan ook het gevoel dat je echt iets kan toevoegen aan iemands leven. Zo is het bij mij in ieder geval gegaan.....
vrijdag 11 januari 2008 om 12:13
Ik denk ook dat bindingsangst vaak het verkeerde woord is voor verlatingsangst. De angst om je aan iemand te geven, je kwetsbaar op te stellen terwijl die persoon weer weg kan gaan.
Ik denk dat het over kan gaan als je de juiste persoon treft op het juiste moment. Dus iemand die jou begrijpt en die je tijd en ruimte geeft, op het moment dat jijook durft aan te geven (je kwetsbaar op stellen!) dat je de neiging hebt om hard weg te rennen wanneer het serieuzer wordt.
Geniet er maar gewoon van en probeer het een beetje los te laten!
Ik denk dat het over kan gaan als je de juiste persoon treft op het juiste moment. Dus iemand die jou begrijpt en die je tijd en ruimte geeft, op het moment dat jijook durft aan te geven (je kwetsbaar op stellen!) dat je de neiging hebt om hard weg te rennen wanneer het serieuzer wordt.
Geniet er maar gewoon van en probeer het een beetje los te laten!
vrijdag 11 januari 2008 om 16:18
Dankjulliewel voor de snelle reakties.
Misschien is het inderdaad een combinatie van beiden; Zekerheid en zelfvertrouwen over/in mezelf en de afwezigheid van pressure. Ik moet het inderdaad ook los laten omdat ik niet een relatie die nu in ieder geval heel mooi is te verpesten met angsten in welke vorm dan ook. Daarnaast merk ik dat ik ook huiverig ben om het los te laten. In welke mate is voorzichtigheid gezond? Daar ben ik gewoon nog niet helemaal uit. Ook omdat ik niet weet in hoeverre ik er nu werkelijk geen last van heb. Zoals jullie merken ben ik nogal een denker, maar ook een levensgenieter en dat wil ik de boventoon laten voeren. Maar nogmaals bedankt voor jullie reakties.
Misschien is het inderdaad een combinatie van beiden; Zekerheid en zelfvertrouwen over/in mezelf en de afwezigheid van pressure. Ik moet het inderdaad ook los laten omdat ik niet een relatie die nu in ieder geval heel mooi is te verpesten met angsten in welke vorm dan ook. Daarnaast merk ik dat ik ook huiverig ben om het los te laten. In welke mate is voorzichtigheid gezond? Daar ben ik gewoon nog niet helemaal uit. Ook omdat ik niet weet in hoeverre ik er nu werkelijk geen last van heb. Zoals jullie merken ben ik nogal een denker, maar ook een levensgenieter en dat wil ik de boventoon laten voeren. Maar nogmaals bedankt voor jullie reakties.
