Relaties
alle pijlers
breken met mijn ouders om relatie een kans te geven?
zondag 24 februari 2008 om 15:29
Hallo allemaal,
het is voor het eerst dat ik hier iets post. Ik lees al een tijdje en met veel plezier mee. Ik ben vaak blij verrast door de goede adviezen en fijne reacties van veel forummers. Op dit moment heb ik zelf een heel groot probleem dat ik graag aan jullie wil voorleggen. Ik zal proberen het kort te houden, maar er is zoveel gebeurd...
Afgelopen kerst is de relatie tussen mij en mijn verloofde verbroken. We zouden in het vroege voorjaar van dit jaar gaan trouwen, dus het was en is echt een verschrikkelijk drama. Onze relatie was altijd bijzonder goed. Hij is de ware voor mij. Wij zijn beiden christenen, maar niet afkomstig uit dezelfde kerk. Voor ons geen probleem, maar voor mijn ouders echter wel. Zij waren op zich blij met mijn vriend, maar vanaf het begin bang dat ik bij hun kerk weg zou gaan. Daarom hebben ze druk op ons uitgeoefend om voor elkaar te krijgen dat we samen voor de "juiste" kerk zouden kiezen. Ik probeerde me daar niks van aan te trekken, maar dat lukte me maar half. Uiteindelijk maakte mijn vader het echt te bont en heeft hij mij en mijn vriend vreselijk gekwetst met nare opmerkingen. Mijn ouders zijn niet de meest fijngevoelige en betrokken mensen. Mijn vader is bovendien een emotioneel niet stabiele man die erg hard overkomt terwijl hij een klein hartje heeft. Hij kan ook absoluut niet zijn excuses aanbieden. Het uitpraten van dit probleem leverde dus ook alleen maar meer frustratie op bij mijn vriend. Hierbij kwamen nog andere problemen. Mijn vriend en ik zouden namelijk samen een huis betrekken dat nu nog door mijn ouders gefinancierd wordt (ik woon er nu met huisgenoten). De zakelijke afhandeling hiervan verliep heel naar en wij voelden ons benadeeld. Ondertussen was ik steeds aan het bemiddelen tussen vriend en ouders. Ik zag in de standpunten van mijn vriend veel waarheid, maar kon ook mijn ouders wel weer begrijpen (waarom ze doen/zijn zoals ze doen/zijn) en wilde ze niet afvallen. Ik wilde blijven geloven in hun goedheid en liefde al spraken hun daden daar niet van.
Uiteindelijk heeft mijn vriend het door mijn gebrek aan keuze voor hem uitgemaakt. Ik besefte ineens wat ik kwijtraakte en heb toen alsnog voor hem gekozen, maar te laat. Het vertrouwen is weg en het is heel moeilijk te herstellen. Ook wil mijn vriend het liefst dat ik breek met mijn ouders omdat hij bang is dat ze toch weer invloed op mij zullen hebben en weer tussen ons in komen als we besloten hebben weer samen verder te gaan. Ik vind het afschuwelijk wat mijn ouders veroorzaakt hebben, maar echt breken met hen gaat mij te ver... Ik weet niet wat ik moet doen! Alle tips en raad zijn welkom. Alvast bedankt.
het is voor het eerst dat ik hier iets post. Ik lees al een tijdje en met veel plezier mee. Ik ben vaak blij verrast door de goede adviezen en fijne reacties van veel forummers. Op dit moment heb ik zelf een heel groot probleem dat ik graag aan jullie wil voorleggen. Ik zal proberen het kort te houden, maar er is zoveel gebeurd...
Afgelopen kerst is de relatie tussen mij en mijn verloofde verbroken. We zouden in het vroege voorjaar van dit jaar gaan trouwen, dus het was en is echt een verschrikkelijk drama. Onze relatie was altijd bijzonder goed. Hij is de ware voor mij. Wij zijn beiden christenen, maar niet afkomstig uit dezelfde kerk. Voor ons geen probleem, maar voor mijn ouders echter wel. Zij waren op zich blij met mijn vriend, maar vanaf het begin bang dat ik bij hun kerk weg zou gaan. Daarom hebben ze druk op ons uitgeoefend om voor elkaar te krijgen dat we samen voor de "juiste" kerk zouden kiezen. Ik probeerde me daar niks van aan te trekken, maar dat lukte me maar half. Uiteindelijk maakte mijn vader het echt te bont en heeft hij mij en mijn vriend vreselijk gekwetst met nare opmerkingen. Mijn ouders zijn niet de meest fijngevoelige en betrokken mensen. Mijn vader is bovendien een emotioneel niet stabiele man die erg hard overkomt terwijl hij een klein hartje heeft. Hij kan ook absoluut niet zijn excuses aanbieden. Het uitpraten van dit probleem leverde dus ook alleen maar meer frustratie op bij mijn vriend. Hierbij kwamen nog andere problemen. Mijn vriend en ik zouden namelijk samen een huis betrekken dat nu nog door mijn ouders gefinancierd wordt (ik woon er nu met huisgenoten). De zakelijke afhandeling hiervan verliep heel naar en wij voelden ons benadeeld. Ondertussen was ik steeds aan het bemiddelen tussen vriend en ouders. Ik zag in de standpunten van mijn vriend veel waarheid, maar kon ook mijn ouders wel weer begrijpen (waarom ze doen/zijn zoals ze doen/zijn) en wilde ze niet afvallen. Ik wilde blijven geloven in hun goedheid en liefde al spraken hun daden daar niet van.
Uiteindelijk heeft mijn vriend het door mijn gebrek aan keuze voor hem uitgemaakt. Ik besefte ineens wat ik kwijtraakte en heb toen alsnog voor hem gekozen, maar te laat. Het vertrouwen is weg en het is heel moeilijk te herstellen. Ook wil mijn vriend het liefst dat ik breek met mijn ouders omdat hij bang is dat ze toch weer invloed op mij zullen hebben en weer tussen ons in komen als we besloten hebben weer samen verder te gaan. Ik vind het afschuwelijk wat mijn ouders veroorzaakt hebben, maar echt breken met hen gaat mij te ver... Ik weet niet wat ik moet doen! Alle tips en raad zijn welkom. Alvast bedankt.
maandag 25 februari 2008 om 12:05
He meid,
Jouw ouders dwingen jou een bepaalde keuze te maken en je vriend wil je dwingen een bepaalde keuze te maken.
Heb je wel eens aan gedacht dat jij je eigen keuzes mag maken?
Loyaliteit tov je ouders is goed. Dat wordt in de Nederlandse cultuur mijn inziens veel te weinig gedaan. Echter loyaliteit heeft niets te maken met je te laten sturen. Je bent volwassen en je mag je eigen keuzes maken in het leven. Daarbij kun je respect hebben voor hun mening en dat ze er zo over denken, maar meer ook niet.
Stel dat je dat kunt, waarschijnlijk kunnen je broers en zussen dit wel, dan heeft je vriend wellicht ook minder moeite met je ouders, want ik kan me voorstellen dat hij niet zit te wachten op hun invulling van jullie leven. Maar of jij met ze breekt ja of nee, dat is geheel aan jou, niet aan hem.
Het is best lastig, maar schept het meeste duidelijkheid om je eigen leven te bepalen en dit kan je ook rustig tegen alle partijen zeggen. Dat kan je in alle liefde vertellen en hoef je niet op je achterste poten te staan, maar wel duidelijk zijn. Als zij dat niet accepteren is het hun probleem. Je kunt er voor iedereen zijn en toch je eigen leven leiden.
Jouw ouders dwingen jou een bepaalde keuze te maken en je vriend wil je dwingen een bepaalde keuze te maken.
Heb je wel eens aan gedacht dat jij je eigen keuzes mag maken?
Loyaliteit tov je ouders is goed. Dat wordt in de Nederlandse cultuur mijn inziens veel te weinig gedaan. Echter loyaliteit heeft niets te maken met je te laten sturen. Je bent volwassen en je mag je eigen keuzes maken in het leven. Daarbij kun je respect hebben voor hun mening en dat ze er zo over denken, maar meer ook niet.
Stel dat je dat kunt, waarschijnlijk kunnen je broers en zussen dit wel, dan heeft je vriend wellicht ook minder moeite met je ouders, want ik kan me voorstellen dat hij niet zit te wachten op hun invulling van jullie leven. Maar of jij met ze breekt ja of nee, dat is geheel aan jou, niet aan hem.
Het is best lastig, maar schept het meeste duidelijkheid om je eigen leven te bepalen en dit kan je ook rustig tegen alle partijen zeggen. Dat kan je in alle liefde vertellen en hoef je niet op je achterste poten te staan, maar wel duidelijk zijn. Als zij dat niet accepteren is het hun probleem. Je kunt er voor iedereen zijn en toch je eigen leven leiden.
maandag 25 februari 2008 om 12:12
running, in principe ben je je ouders niet verplicht als je boven de 18 bent. Je hebt natuurlijk wel een band met ze. Contact verbreken is een erg zware eis. Je kunt wel gewoon je eigen leven leiden.
Het valt me op dat jouw ouders niet eisen, maar wel enorm manipuleren en kwetsen. Dat verschilt niet van eisen vind ik. Misschien is het nog wel erger. Op eisen kun je gewoon antwoorden, manipuleren is achterbaks en gemeen vind ik. Je zou het als een vorm van geestelijke mishandeling kunnen zien.
Het valt me op dat jouw ouders niet eisen, maar wel enorm manipuleren en kwetsen. Dat verschilt niet van eisen vind ik. Misschien is het nog wel erger. Op eisen kun je gewoon antwoorden, manipuleren is achterbaks en gemeen vind ik. Je zou het als een vorm van geestelijke mishandeling kunnen zien.
maandag 25 februari 2008 om 12:21
Manipuleren kun je laten gebeuren, of dat niet toelaten. Het zal een gewoonte voor ze zijn om dit zo te doen en het is een gewoonte om het toe te laten, maar dit zal TO dan zelf moeten doorbreken om ooit gelukkig te worden met eigen keuzes. Ze legt het lot op deze wijze buiten haarzelf om, dat lijkt me niet de bedoeling. De wereld, en soms je dierbaren, manipuleren. Dat is iets wat zal blijven. Het is iets waar men zelf mee om moet leren gaan.
zaterdag 1 maart 2008 om 13:37
zaterdag 1 maart 2008 om 13:38
quote:running schreef op 24 februari 2008 @ 21:06:
Mijn vader heeft bijvoorbeeld gezegd dat hij niet naar onze trouwdienst zou komen als de dominee van mijn vriend deze dienst zou leiden. Uiteindelijk gaf hij aan wel te willen komen, maar hij heeft nooit
Dit is een keuze die jouw vader zelf maakt. Er wordt hier gesproken over onvoorwaardelijke liefde naar de partner toe, maar ikzelf denk ook aan onvoorwaardelijke liefde van jouw ouders.
Als ik jou was zou ik mijn eigen keuzes maken. En laat de keus aan jouw ouders hoe ze hiermee om willen gaan. Jij hoeft de keuze niet te maken om met je ouders te breken. Jij geeft aan wat jij wilt met je leven, en als zij daar niet achter staan, dan is dat HUN keuze.
Mijn vader heeft bijvoorbeeld gezegd dat hij niet naar onze trouwdienst zou komen als de dominee van mijn vriend deze dienst zou leiden. Uiteindelijk gaf hij aan wel te willen komen, maar hij heeft nooit
Dit is een keuze die jouw vader zelf maakt. Er wordt hier gesproken over onvoorwaardelijke liefde naar de partner toe, maar ikzelf denk ook aan onvoorwaardelijke liefde van jouw ouders.
Als ik jou was zou ik mijn eigen keuzes maken. En laat de keus aan jouw ouders hoe ze hiermee om willen gaan. Jij hoeft de keuze niet te maken om met je ouders te breken. Jij geeft aan wat jij wilt met je leven, en als zij daar niet achter staan, dan is dat HUN keuze.
zaterdag 1 maart 2008 om 13:42
Yep precies, je bent een grote meid, jouw leven en dat moeten ouders respecteren. Als hij je nou alle hoeken van de kamer liet zien zou ik hun bezorgdheid heel goed begrijpen. Maar het niet eens zijn met je relatie en dan zo doen, wat denken ze wel niet. Is toch een (belangrijk) deel van ouderschap, je moet je kind loslaten zodat ze zelf haar geluk kan zoeken, daar voedt je ze immers voor op. Niet om de rest van je leven een kind te hebben wat geen keuzes kan maken zonder jou.
zondag 2 maart 2008 om 13:12
Het probleem met mijn ouders is dat ze zelf erg weinig inzicht hebben in wat ze doen en hoe hun houding veel kapot kan maken. Ze lijken te denken dat ze niks verkeerd hebben gedaan of gezegd. En als ze toegeven dat ze dingen niet goed hebben gezegd dan "was het toch niet zo bedoeld, je kent ons toch, blabla..." Er valt daardoor heel moeilijk met hen te praten. Je stuit steeds op een muur van onbegrip. Ik heb besloten dat ik dat ook niet meer ga doen. Ik ga me richten op mijn relatie en geen energie meer verspillen aan hen. Dat klinkt best sterk, maar het is voor mij een moeilijke beslissing en het voelt vanbinnen ook niet altijd zo. Ik wilde het zo graag anders... Maar dat is puur zelfmedelijden en daar schiet ik niks mee op!
maandag 3 maart 2008 om 13:22
@running
Ik heb niet je hele topice gelezen,maar heb wel een vraagje aan je.
Hoe goed kun je praten met de persoon die bij jouw ouders kerk wordt gezien als leidend persoon.
Mocht je daar goed mee overweg kunnen.
Zou het dan geen optie zijn,om daar het een ander mee te bespreken.
En dat deze persoon eens probeert met je ouders te praten.
Hiervoor hebben je ouders ja respect en waardering.
Zeg maar
een soort van bemiddelingspersoon.
Hopelijk klinkt het niet te oudbollig,en heb je hier wat aan.
Veel wijsheid
maandag 3 maart 2008 om 21:59
Echt grappig dat je dat zegt Jaikke, want dat is ook precies wat ik gedaan heb. Ik kreeg van een vriendin ditzelfde advies. Ik heb met mijn eigen dominee gepraat, echt een hele toffe gast (grappig om over een dominee te zeggen...). Hij is van dezelfde kerk als mijn ouders en van middelbare leeftijd. Ik denk dat er bij hem meer kans is dat mijn ouders zullen willen luisteren. Hij wil ook bemiddelen tussen mij en mij ouders. Wellicht dat ik van dat aanbod later nog gebruik ga maken. Dus helemaal geen oubollig advies Jaikke!
Maar op dit moment richt ik me op mijn relatie met mijn vriend en niet op mijn ouders.
Maar op dit moment richt ik me op mijn relatie met mijn vriend en niet op mijn ouders.
