Relaties
alle pijlers
breken met mijn ouders om relatie een kans te geven?
zondag 24 februari 2008 om 15:29
Hallo allemaal,
het is voor het eerst dat ik hier iets post. Ik lees al een tijdje en met veel plezier mee. Ik ben vaak blij verrast door de goede adviezen en fijne reacties van veel forummers. Op dit moment heb ik zelf een heel groot probleem dat ik graag aan jullie wil voorleggen. Ik zal proberen het kort te houden, maar er is zoveel gebeurd...
Afgelopen kerst is de relatie tussen mij en mijn verloofde verbroken. We zouden in het vroege voorjaar van dit jaar gaan trouwen, dus het was en is echt een verschrikkelijk drama. Onze relatie was altijd bijzonder goed. Hij is de ware voor mij. Wij zijn beiden christenen, maar niet afkomstig uit dezelfde kerk. Voor ons geen probleem, maar voor mijn ouders echter wel. Zij waren op zich blij met mijn vriend, maar vanaf het begin bang dat ik bij hun kerk weg zou gaan. Daarom hebben ze druk op ons uitgeoefend om voor elkaar te krijgen dat we samen voor de "juiste" kerk zouden kiezen. Ik probeerde me daar niks van aan te trekken, maar dat lukte me maar half. Uiteindelijk maakte mijn vader het echt te bont en heeft hij mij en mijn vriend vreselijk gekwetst met nare opmerkingen. Mijn ouders zijn niet de meest fijngevoelige en betrokken mensen. Mijn vader is bovendien een emotioneel niet stabiele man die erg hard overkomt terwijl hij een klein hartje heeft. Hij kan ook absoluut niet zijn excuses aanbieden. Het uitpraten van dit probleem leverde dus ook alleen maar meer frustratie op bij mijn vriend. Hierbij kwamen nog andere problemen. Mijn vriend en ik zouden namelijk samen een huis betrekken dat nu nog door mijn ouders gefinancierd wordt (ik woon er nu met huisgenoten). De zakelijke afhandeling hiervan verliep heel naar en wij voelden ons benadeeld. Ondertussen was ik steeds aan het bemiddelen tussen vriend en ouders. Ik zag in de standpunten van mijn vriend veel waarheid, maar kon ook mijn ouders wel weer begrijpen (waarom ze doen/zijn zoals ze doen/zijn) en wilde ze niet afvallen. Ik wilde blijven geloven in hun goedheid en liefde al spraken hun daden daar niet van.
Uiteindelijk heeft mijn vriend het door mijn gebrek aan keuze voor hem uitgemaakt. Ik besefte ineens wat ik kwijtraakte en heb toen alsnog voor hem gekozen, maar te laat. Het vertrouwen is weg en het is heel moeilijk te herstellen. Ook wil mijn vriend het liefst dat ik breek met mijn ouders omdat hij bang is dat ze toch weer invloed op mij zullen hebben en weer tussen ons in komen als we besloten hebben weer samen verder te gaan. Ik vind het afschuwelijk wat mijn ouders veroorzaakt hebben, maar echt breken met hen gaat mij te ver... Ik weet niet wat ik moet doen! Alle tips en raad zijn welkom. Alvast bedankt.
het is voor het eerst dat ik hier iets post. Ik lees al een tijdje en met veel plezier mee. Ik ben vaak blij verrast door de goede adviezen en fijne reacties van veel forummers. Op dit moment heb ik zelf een heel groot probleem dat ik graag aan jullie wil voorleggen. Ik zal proberen het kort te houden, maar er is zoveel gebeurd...
Afgelopen kerst is de relatie tussen mij en mijn verloofde verbroken. We zouden in het vroege voorjaar van dit jaar gaan trouwen, dus het was en is echt een verschrikkelijk drama. Onze relatie was altijd bijzonder goed. Hij is de ware voor mij. Wij zijn beiden christenen, maar niet afkomstig uit dezelfde kerk. Voor ons geen probleem, maar voor mijn ouders echter wel. Zij waren op zich blij met mijn vriend, maar vanaf het begin bang dat ik bij hun kerk weg zou gaan. Daarom hebben ze druk op ons uitgeoefend om voor elkaar te krijgen dat we samen voor de "juiste" kerk zouden kiezen. Ik probeerde me daar niks van aan te trekken, maar dat lukte me maar half. Uiteindelijk maakte mijn vader het echt te bont en heeft hij mij en mijn vriend vreselijk gekwetst met nare opmerkingen. Mijn ouders zijn niet de meest fijngevoelige en betrokken mensen. Mijn vader is bovendien een emotioneel niet stabiele man die erg hard overkomt terwijl hij een klein hartje heeft. Hij kan ook absoluut niet zijn excuses aanbieden. Het uitpraten van dit probleem leverde dus ook alleen maar meer frustratie op bij mijn vriend. Hierbij kwamen nog andere problemen. Mijn vriend en ik zouden namelijk samen een huis betrekken dat nu nog door mijn ouders gefinancierd wordt (ik woon er nu met huisgenoten). De zakelijke afhandeling hiervan verliep heel naar en wij voelden ons benadeeld. Ondertussen was ik steeds aan het bemiddelen tussen vriend en ouders. Ik zag in de standpunten van mijn vriend veel waarheid, maar kon ook mijn ouders wel weer begrijpen (waarom ze doen/zijn zoals ze doen/zijn) en wilde ze niet afvallen. Ik wilde blijven geloven in hun goedheid en liefde al spraken hun daden daar niet van.
Uiteindelijk heeft mijn vriend het door mijn gebrek aan keuze voor hem uitgemaakt. Ik besefte ineens wat ik kwijtraakte en heb toen alsnog voor hem gekozen, maar te laat. Het vertrouwen is weg en het is heel moeilijk te herstellen. Ook wil mijn vriend het liefst dat ik breek met mijn ouders omdat hij bang is dat ze toch weer invloed op mij zullen hebben en weer tussen ons in komen als we besloten hebben weer samen verder te gaan. Ik vind het afschuwelijk wat mijn ouders veroorzaakt hebben, maar echt breken met hen gaat mij te ver... Ik weet niet wat ik moet doen! Alle tips en raad zijn welkom. Alvast bedankt.
zondag 24 februari 2008 om 15:32
zondag 24 februari 2008 om 15:34
Als jij er zelgf aan toe bent en achter staat om te breken met je ouders, alleen dan moet je die stap zetten. Zolang jij zelf er nog niet klar voor bent, niet doen. je zult en tijd geleden niet vor niets voor je ouders gekozen hebben en hoewel moeijlijk voor je vriend, mag en kan hij niet van je eisen dat je met ze breekt. Over het algemeen geldt dat degene die je dwingt te kiezen tussen hem en een ander dat dat degene is waarvoor je niet moet kiezen, omdat diens liefde blijkbaar nogal voorwaardelijk is.
Ik zou het lekker uit laten met deze vriend en op zoek gaan nar een man die jou wilo met je ouders erbij.
Ik zou het lekker uit laten met deze vriend en op zoek gaan nar een man die jou wilo met je ouders erbij.
zondag 24 februari 2008 om 15:36
Hoi Running,
Het is een erg vervelende situatie, maar dat jou vriend zegt de relatie met je ouders te vebreken = egoistisch.
Ik snap dat ie bang is dat jou ouders tussen jullie in komen te staan, maar hij mag dit niet van je vragen.
Ik vind dat jij niet moet kiezen speciaal voor hem, je hebt je familie ook nodig.
Als je vriend echt voor jou gaat, neemt ie je ouders er bij.
Ik zou met beide een gesprek aangaan, hoe zij het zien.
Hoe zie je het zelf, Running?
Het is een erg vervelende situatie, maar dat jou vriend zegt de relatie met je ouders te vebreken = egoistisch.
Ik snap dat ie bang is dat jou ouders tussen jullie in komen te staan, maar hij mag dit niet van je vragen.
Ik vind dat jij niet moet kiezen speciaal voor hem, je hebt je familie ook nodig.
Als je vriend echt voor jou gaat, neemt ie je ouders er bij.
Ik zou met beide een gesprek aangaan, hoe zij het zien.
Hoe zie je het zelf, Running?
zondag 24 februari 2008 om 16:07
Ik kan me goed inleven in jouw situatie. Ik kom ook uit een behoorlijk christelijk gezin en in heb nu een relatie me een niet-christelijke buitenlander met wie ik nu samenwoon.
Ik kan me echt niet voorstellen dat ouders moeilijk doen over naar welke kerk je gaat, maar ik weet dat het vaak voorkomt. Uit je verhaal kan ik niet echt opmaken dat ze verder iets tegen je vriend hadden. Als hij voor jou de ware is, ga je gewoon met hem verder. Je ouders moeten dat maar accepteren en misschien duurt dat even, of lang, maar als je ouders echt van je houden dan zal dat wel gebeuren. Dat zeiden mensen ook altijd tegen mij, maar ik geloofde niet dat het ooit goed zou komen, maar toch hebben mijn ouders het geaccepteerd.
Misschien kun je de relatie weer oppakken en de tijd nemen. Ik zou zeker niet breken met je ouders, maar wel je keuze kenbaar maken en kijken hoe ze reageren (dat weet je waarschijnlijk al wel) en geef hen ook de tijd.
Daarnaast ben je wel volwassen en kan ik het me goed voorstellen dat je vriend het zeer irritant vind dat je je zo laat beinvloeden door je ouders. Kies voor wat jij zelf wilt, ook al zul je in deze situatie mensen moeten kwetsen, anders wordt je nooit gelukkig.
Heel veel sterkte ermee!
Ik kan me echt niet voorstellen dat ouders moeilijk doen over naar welke kerk je gaat, maar ik weet dat het vaak voorkomt. Uit je verhaal kan ik niet echt opmaken dat ze verder iets tegen je vriend hadden. Als hij voor jou de ware is, ga je gewoon met hem verder. Je ouders moeten dat maar accepteren en misschien duurt dat even, of lang, maar als je ouders echt van je houden dan zal dat wel gebeuren. Dat zeiden mensen ook altijd tegen mij, maar ik geloofde niet dat het ooit goed zou komen, maar toch hebben mijn ouders het geaccepteerd.
Misschien kun je de relatie weer oppakken en de tijd nemen. Ik zou zeker niet breken met je ouders, maar wel je keuze kenbaar maken en kijken hoe ze reageren (dat weet je waarschijnlijk al wel) en geef hen ook de tijd.
Daarnaast ben je wel volwassen en kan ik het me goed voorstellen dat je vriend het zeer irritant vind dat je je zo laat beinvloeden door je ouders. Kies voor wat jij zelf wilt, ook al zul je in deze situatie mensen moeten kwetsen, anders wordt je nooit gelukkig.
Heel veel sterkte ermee!
zondag 24 februari 2008 om 16:09
fantastisch dat er zo snel gereageerd wordt!
Mijn (ex)vriend is een erg lieve en betrouwbare jongen die heel goed weet wat hij wil. Hij is iemand die gemakkelijk in de omgang is en met wie je niet snel ruzie krijgt. Mensen moeten daarvoor echt meerdere keren ver over zijn grenzen heengaan. Maar als je dat dan eenmaal voor elkaar hebt, dan heb je echt een probleem. Mijn ouders en dan vooral mijn vader hebben dat helaas bij hem gedaan. Mijn ex kan dan behoorlijk hard zijn en het kan tijden duren voor het weer goed is. Ik vind zelf dat ik eerder voor hem had moeten kiezen en veel duidelijker naar mijn ouders had moeten zijn. Ik dacht dat ik behoorlijk zelfstandig was en vrij, maar dat valt achteraf best tegen. Maar ik vind ook dat mijn vriend niet mag bepalen hoe ik mijn relatie met mijn ouders vormgeef. Ik snap zijn angst goed. Ik was in de moeilijke periode voor kerst heel wisselvallig in mijn meningen. Ik werd heen en weer geslingerd en voelde me zo verscheurd vanbinnen... Ik denk ook dat ik veel geleerd heb en nu beter in staat ben om mijn grenzen aan te geven tegenover mijn ouders. Ik wil onafhankelijk zijn en mijn eigen keuzes maken. Maar het is moeilijk om daarbij niet de steun van mijn ouders te voelen.
Mijn (ex)vriend is een erg lieve en betrouwbare jongen die heel goed weet wat hij wil. Hij is iemand die gemakkelijk in de omgang is en met wie je niet snel ruzie krijgt. Mensen moeten daarvoor echt meerdere keren ver over zijn grenzen heengaan. Maar als je dat dan eenmaal voor elkaar hebt, dan heb je echt een probleem. Mijn ouders en dan vooral mijn vader hebben dat helaas bij hem gedaan. Mijn ex kan dan behoorlijk hard zijn en het kan tijden duren voor het weer goed is. Ik vind zelf dat ik eerder voor hem had moeten kiezen en veel duidelijker naar mijn ouders had moeten zijn. Ik dacht dat ik behoorlijk zelfstandig was en vrij, maar dat valt achteraf best tegen. Maar ik vind ook dat mijn vriend niet mag bepalen hoe ik mijn relatie met mijn ouders vormgeef. Ik snap zijn angst goed. Ik was in de moeilijke periode voor kerst heel wisselvallig in mijn meningen. Ik werd heen en weer geslingerd en voelde me zo verscheurd vanbinnen... Ik denk ook dat ik veel geleerd heb en nu beter in staat ben om mijn grenzen aan te geven tegenover mijn ouders. Ik wil onafhankelijk zijn en mijn eigen keuzes maken. Maar het is moeilijk om daarbij niet de steun van mijn ouders te voelen.
zondag 24 februari 2008 om 16:13
Wederom wordt mijn mening over streng gelovige mensen bevestigd.
Bekrompen, kortzichtige mensen die hun normen en waarden aan anderen willen opleggen. Heb jij andere normen en waarden dan heb je voor hen afgedaan.
Je vriend en je ouders zijn beiden manipulerend bezig.
Ze willen dat jij beslissingen neemt naar hun maatstaven en proberen je op te leggen wat je moet doen.
Mijn advies.
Verbreek niet het contact met je ouders. Want hoe je het ook wend of keert het zijn en blijven toch je ouders. Wordt het contact verbroken, dan gaat dit op den duur toch wringen. Op een gegeven moment zul je dat je vriend gaan verwijten.
Wel zou ik meer afstand nemen van je ouders. Ga dus ook niet in een door hen gefinancieerd huis wonen want zo krijgen ze te veel invloed over jou en over jouw beslissingen. Denk eens kritisch na of de door hun opgelegde manier van leven wel jouw manier van leven is.
Als je ouders echt zo onmogelijk zijn dat het logisch is dat jje vriend dit als enige oplossing ziet zou je kunnen overwegen om alsnog met de relatie door te gaan.
Maar hij vraagt wel erg veel van je. Is hij op andere gebieden ook zo dwingend en sturend? Als dat zo is ook afstand nemen van hem. En op zoek gaan naar iemand die je niet dwingt tot keuzes die je niet wil.
Bekrompen, kortzichtige mensen die hun normen en waarden aan anderen willen opleggen. Heb jij andere normen en waarden dan heb je voor hen afgedaan.
Je vriend en je ouders zijn beiden manipulerend bezig.
Ze willen dat jij beslissingen neemt naar hun maatstaven en proberen je op te leggen wat je moet doen.
Mijn advies.
Verbreek niet het contact met je ouders. Want hoe je het ook wend of keert het zijn en blijven toch je ouders. Wordt het contact verbroken, dan gaat dit op den duur toch wringen. Op een gegeven moment zul je dat je vriend gaan verwijten.
Wel zou ik meer afstand nemen van je ouders. Ga dus ook niet in een door hen gefinancieerd huis wonen want zo krijgen ze te veel invloed over jou en over jouw beslissingen. Denk eens kritisch na of de door hun opgelegde manier van leven wel jouw manier van leven is.
Als je ouders echt zo onmogelijk zijn dat het logisch is dat jje vriend dit als enige oplossing ziet zou je kunnen overwegen om alsnog met de relatie door te gaan.
Maar hij vraagt wel erg veel van je. Is hij op andere gebieden ook zo dwingend en sturend? Als dat zo is ook afstand nemen van hem. En op zoek gaan naar iemand die je niet dwingt tot keuzes die je niet wil.
zondag 24 februari 2008 om 16:21
Running,
Een advies zou ik je niet kunnen geven, ik wil wel iets met je delen.
Contact verbreken met je ouders doe je niet zomaar, daar gaat heel wat aan vooraf, maar dan ook heel erg veel.
Wij, mijn man en ik, hebben SAMEN besloten om het contact met zijn vader te verbreken, daar zijn jaren overheen gegaan, tot de maat vol was.
Het mag niet zo zijn dat jouw ouders je verdere leven bepalen, nooit! Ze hebben je, als het goed is met veel liefde opgevoed, maar moeten je loslaten, je eigen leven laten leiden. Dat jij dan keuzes maakt waar zij niet achter staan, zouden ze moeten accepteren, uit liefde voor jou! Ze zouden jou gelukkig moeten willen zien!
Praten, praten en nog eens praten, kijken of er begrip is voor jouw keuze van je ouders. Datzelfde geldt ook voor je verloofde, praten! Probeer hem in te laten zien dat jij alleen zo'n beslissing niet kunt nemen, hij is er tenslotte ook bij betrokken.
Je zegt: het is moeilijk om niet de steun van mijn ouders te voelen. Ik snap dat wel, maar ze mogen jouw keuzes toch ook respecteren!/accepteren!
Het is moeilijk om het contact te verbreken hoor, vrienden en familie vragen hoe het met je ouders is, en jij weet dat niet, andersom is het net zo moeilijk.
Hoe jammer vind ik het om weer eens bevestigd te krijgen dat het met "verschillend" geloof te maken heeft. Heb uw naaste lief, zoals u ook uzelf liefhebt!!!.........
Jij hebt een eigen leven, je ouders hebben een eigen leven, laat elkaar los, respecteer elkaar, claim niet, dwing niet.
Ik wens je heel erg veel sterkte!
Knipoogje
Een advies zou ik je niet kunnen geven, ik wil wel iets met je delen.
Contact verbreken met je ouders doe je niet zomaar, daar gaat heel wat aan vooraf, maar dan ook heel erg veel.
Wij, mijn man en ik, hebben SAMEN besloten om het contact met zijn vader te verbreken, daar zijn jaren overheen gegaan, tot de maat vol was.
Het mag niet zo zijn dat jouw ouders je verdere leven bepalen, nooit! Ze hebben je, als het goed is met veel liefde opgevoed, maar moeten je loslaten, je eigen leven laten leiden. Dat jij dan keuzes maakt waar zij niet achter staan, zouden ze moeten accepteren, uit liefde voor jou! Ze zouden jou gelukkig moeten willen zien!
Praten, praten en nog eens praten, kijken of er begrip is voor jouw keuze van je ouders. Datzelfde geldt ook voor je verloofde, praten! Probeer hem in te laten zien dat jij alleen zo'n beslissing niet kunt nemen, hij is er tenslotte ook bij betrokken.
Je zegt: het is moeilijk om niet de steun van mijn ouders te voelen. Ik snap dat wel, maar ze mogen jouw keuzes toch ook respecteren!/accepteren!
Het is moeilijk om het contact te verbreken hoor, vrienden en familie vragen hoe het met je ouders is, en jij weet dat niet, andersom is het net zo moeilijk.
Hoe jammer vind ik het om weer eens bevestigd te krijgen dat het met "verschillend" geloof te maken heeft. Heb uw naaste lief, zoals u ook uzelf liefhebt!!!.........
Jij hebt een eigen leven, je ouders hebben een eigen leven, laat elkaar los, respecteer elkaar, claim niet, dwing niet.
Ik wens je heel erg veel sterkte!
Knipoogje
zondag 24 februari 2008 om 16:45
Nogmaals bedankt voor reacties. Jullie ideeen, ervaringen en adviezen helpen me om een beetje orde te scheppen in de chaos in mijn hoofd.
Knipoogjes en Mariaroos, het is fijn om reacties te te krijgen van mensen die uit eigen ervaring spreken. Al zijn de reacties van de anderen ook heel waardevol voor mij!
Sugarmiss ik ben het met je eens dat mijn vriend nu (in zijn angst en gekwetsheid) te ver gaat en iets van me eist wat ik niet kan geven. Op andere gebieden is hij niet dwingend of sturend. Wel vraagt hij een duidelijke keuze van mij voor hem en ik denk dat hij daar gelijk in heeft. Onvoorwaardelijk voor elkaar kiezen en elkaar steunen is toch de basis van een relatie?
Extrahalo, het idee van het contact met mijn ouders wat te verminderen is iets wat ik ook al overwogen heb. Ik wil hen echter ook nog de kans geven om in te zien wat er mis is gegaan en het eigenlijk nog een kans geven hun gedrag en houding te veranderen. Voor mijn vriend is de maat vol, maar ik wil de deur nog niet dichtgooien. Ik ga praten, praten, praten...
Knipoogjes en Mariaroos, het is fijn om reacties te te krijgen van mensen die uit eigen ervaring spreken. Al zijn de reacties van de anderen ook heel waardevol voor mij!
Sugarmiss ik ben het met je eens dat mijn vriend nu (in zijn angst en gekwetsheid) te ver gaat en iets van me eist wat ik niet kan geven. Op andere gebieden is hij niet dwingend of sturend. Wel vraagt hij een duidelijke keuze van mij voor hem en ik denk dat hij daar gelijk in heeft. Onvoorwaardelijk voor elkaar kiezen en elkaar steunen is toch de basis van een relatie?
Extrahalo, het idee van het contact met mijn ouders wat te verminderen is iets wat ik ook al overwogen heb. Ik wil hen echter ook nog de kans geven om in te zien wat er mis is gegaan en het eigenlijk nog een kans geven hun gedrag en houding te veranderen. Voor mijn vriend is de maat vol, maar ik wil de deur nog niet dichtgooien. Ik ga praten, praten, praten...
zondag 24 februari 2008 om 17:21
. Wel vraagt hij een duidelijke keuze van mij voor hem en ik denk dat hij daar gelijk in heeft. Onvoorwaardelijk voor elkaar kiezen en elkaar steunen is toch de basis van een relatie?
Hoe onvoorwaardelijk kiest hij voor jou als ie alleen met je verder wilt als jij contact met je ouders verbreekt? Of komt de onvoorwaardelijkheid alleen van jouw kant? Dus als hij niet voor jou kiest ongeacht je ouders en hoe jij besluit in die relatie te staan, wordt je (ook) door je vriend gemanipuleerd waar je bijstaat.
Hoe onvoorwaardelijk kiest hij voor jou als ie alleen met je verder wilt als jij contact met je ouders verbreekt? Of komt de onvoorwaardelijkheid alleen van jouw kant? Dus als hij niet voor jou kiest ongeacht je ouders en hoe jij besluit in die relatie te staan, wordt je (ook) door je vriend gemanipuleerd waar je bijstaat.
zondag 24 februari 2008 om 17:28
Het lijkt me niet meer dan normaal dat je van je aanstaande man of vrouw vraagt dat hij/zij onvoorwaardelijk voor jou kiest. Dit staat niet gelijk aan het breken met de ouders, maar dit kan ik me ook wel voorstellen in die situatie. Ik denk dat de vriend goed te benaderen is en dat bepaalde uitspraken vanuit emoties zijn gemaakt. Hij kiest wel voor haar, hij wil alleen ook dat zij helemaal voor hem kiest.
zondag 24 februari 2008 om 20:04
Krengisweer ik denk dat je er gelijk in hebt dat mijn vriend niet van me mag eisen dat ik met mijn ouders breek. Dat zou inderdaad betekenen dat zijn liefde niet onvoorwaardelijk is. Mariaroos je verwoordt het goed. Ik moet helemaal voor hem kiezen. En hij moet in zijn teleurstelling over mijn gedrag en zijn gekwetstheid door wat mijn ouders gedaan hebben niet te ver gaan. Mijn ouders blijven mijn ouders en ik moet proberen om weer een werkbare situatie te krijgen. Dat mag hij niet verhinderen.
Mariaroos, hoe gaat jouw vriend met jouw ouders om? Je zegt dat ze hem uiteindelijk geaccepteerd hebben, maar eerst wezen ze hem af. Kon hij daar overheen stappen?
Mariaroos, hoe gaat jouw vriend met jouw ouders om? Je zegt dat ze hem uiteindelijk geaccepteerd hebben, maar eerst wezen ze hem af. Kon hij daar overheen stappen?
zondag 24 februari 2008 om 20:10
Wat voor een kwetsende dingen hebben jouw ouders gezegd, als ik vragen mag? Is het persoonlijk naar hem toe geweest?
Vervelende situatie voor je hoor. Jouw ouders mogen jou wel wat meer vrijheid geven. Ik herken er wel wat in hoor. Het is gewoon tijd dat je voor jezelf opkomt. Dan hebben ze maar even de lip hangen. Ze moeten begrijpen dat ze niet alle keuzes voor jou kunnen maken. Het gaat erom dat jij gelukkig bent. En dat was je met deze jongen.
Vervelende situatie voor je hoor. Jouw ouders mogen jou wel wat meer vrijheid geven. Ik herken er wel wat in hoor. Het is gewoon tijd dat je voor jezelf opkomt. Dan hebben ze maar even de lip hangen. Ze moeten begrijpen dat ze niet alle keuzes voor jou kunnen maken. Het gaat erom dat jij gelukkig bent. En dat was je met deze jongen.
zondag 24 februari 2008 om 20:33
Hoi,
Bij mij is het allemaal iets anders gegaan. We hebben twee jaar een soort van geheime relatie gehad. Ik dacht dat het geen toekomst had omdat hij niet christelijk was en omdat mijn ouders het zeker zouden afkeuren als ze het wisten. Ze kenden hem wel en deden gewoon aardig tegen hem als ze hem af en toe zagen. Ze kwamen er dus wel achter dat we meer waren dan vrienden. De bom barste, drama. Zelfs de dominee erbij, haha (achteraf wel grappig, op dat moment niet). Maar ik moest echt kiezen. Hij woonde veel verderop in een andere stad, daar kreeg ik een baan en ben dus naar hem toe verhuisd. Mijn moeder accepteerde het eigenlijk heel snel. Mijn vriend vond het belachelijk hoe mijn ouders dachten, maar hij heeft altijd gezegd dat ik zelf moest weten wat ik deed, omdat het toch mijn ouders zijn. Mijn vader is ook nogal een star figuur, heel zwart-wit (ook wel lief hoor). Hij heeft mijn vriend anderhalf jaar genegeerd. De afstand maakte het voor mij wel makkelijker. Ik kwam toch nog wel elke drie weken thuis, maar altijd alleen. Ik praatte nooit over mijn vriend bij mijn vader. Een keer zag mijn vader mijn vriend, mijn vriend wilde heel aardig mijn vader een hand geven, maar mijn vader negeerde hem en liep weg. Dat brak echt mijn hart.
Ik denk dat mijn moeder echt wel een bemiddelende functie heeft gehad. Toen we samen een huis wilden kopen ging mijn vader ineens vragen wat de plannen waren. Omdat mijn vriend nog geen verblijfsvergunning heeft, konden we niet trouwen. Mijn ouders zijn helemaal tegen samenwonen, dus dat kwam er ook nog eens bij. Maar blijkbaar drong het toen door bij mijn vader dat we echt voor elkaar kozen en hij is vanaf dat moment helemaal omgedraaid. Hij deed heel aardig tegen mijn vriend en nog steeds. Mijn vriend vond dat natuurlijk wel moeilijk af en toe, omdat hij zo lang was genegeerd en ik er ook best veel problemen door heb gehad. Maar gelukkig kon hij zich er best makkelijk overheen zetten. Ik denk dat ook de afstand een positieve factor is. We hoeven elkaar niet zo vaak te zien.
Ook is het belangrijk dat ze zagen dat ik gelukkig ben en niet erg ben veranderd, dat mijn vriend niet de baas over mij speelt, dat hij mij juist stimuleert om naar de kerk te gaan. Echt running ik had nooit gedacht dat mijn vader het zou accepteren en het is echt een wonder dat het wel is gebeurd. Hopelijk krijg jij ook een happy ending...
Bij mij is het allemaal iets anders gegaan. We hebben twee jaar een soort van geheime relatie gehad. Ik dacht dat het geen toekomst had omdat hij niet christelijk was en omdat mijn ouders het zeker zouden afkeuren als ze het wisten. Ze kenden hem wel en deden gewoon aardig tegen hem als ze hem af en toe zagen. Ze kwamen er dus wel achter dat we meer waren dan vrienden. De bom barste, drama. Zelfs de dominee erbij, haha (achteraf wel grappig, op dat moment niet). Maar ik moest echt kiezen. Hij woonde veel verderop in een andere stad, daar kreeg ik een baan en ben dus naar hem toe verhuisd. Mijn moeder accepteerde het eigenlijk heel snel. Mijn vriend vond het belachelijk hoe mijn ouders dachten, maar hij heeft altijd gezegd dat ik zelf moest weten wat ik deed, omdat het toch mijn ouders zijn. Mijn vader is ook nogal een star figuur, heel zwart-wit (ook wel lief hoor). Hij heeft mijn vriend anderhalf jaar genegeerd. De afstand maakte het voor mij wel makkelijker. Ik kwam toch nog wel elke drie weken thuis, maar altijd alleen. Ik praatte nooit over mijn vriend bij mijn vader. Een keer zag mijn vader mijn vriend, mijn vriend wilde heel aardig mijn vader een hand geven, maar mijn vader negeerde hem en liep weg. Dat brak echt mijn hart.
Ik denk dat mijn moeder echt wel een bemiddelende functie heeft gehad. Toen we samen een huis wilden kopen ging mijn vader ineens vragen wat de plannen waren. Omdat mijn vriend nog geen verblijfsvergunning heeft, konden we niet trouwen. Mijn ouders zijn helemaal tegen samenwonen, dus dat kwam er ook nog eens bij. Maar blijkbaar drong het toen door bij mijn vader dat we echt voor elkaar kozen en hij is vanaf dat moment helemaal omgedraaid. Hij deed heel aardig tegen mijn vriend en nog steeds. Mijn vriend vond dat natuurlijk wel moeilijk af en toe, omdat hij zo lang was genegeerd en ik er ook best veel problemen door heb gehad. Maar gelukkig kon hij zich er best makkelijk overheen zetten. Ik denk dat ook de afstand een positieve factor is. We hoeven elkaar niet zo vaak te zien.
Ook is het belangrijk dat ze zagen dat ik gelukkig ben en niet erg ben veranderd, dat mijn vriend niet de baas over mij speelt, dat hij mij juist stimuleert om naar de kerk te gaan. Echt running ik had nooit gedacht dat mijn vader het zou accepteren en het is echt een wonder dat het wel is gebeurd. Hopelijk krijg jij ook een happy ending...
zondag 24 februari 2008 om 21:06
Hoi Scorpion, mijn ouders hebben heel duidelijk laten merken dat ze de kerk van mijn vriend helemaal afkeurden. Ze vonden hem een prima jongen, maar er was altijd een hele grote MAAR.... Mijn vader heeft bijvoorbeeld gezegd dat hij niet naar onze trouwdienst zou komen als de dominee van mijn vriend deze dienst zou leiden. Uiteindelijk gaf hij aan wel te willen komen, maar hij heeft nooit zijn excuses aangeboden en probeerde zich er onder uit te praten dat hij dat gezegd had. Geloof is persoonlijk en als een ander dat afkeurt dan is dat kwetsend, vooral als het komt van iemand die een ander vanuit zijn geloof juist zou moeten respecteren. Verder wilde mijn vriend onze zaken op financieel gebied (mbt tot huis enz) goed regelen. Mijn vader noemde hem echter inhalig. Hij moest maar dankbaar zijn voor wat hij ontving en niet te kritisch.
zondag 24 februari 2008 om 21:24
eigenlijk is het niet alleen wat er gezegd is maar ook wat mijn ouders uitstraalden en wat ze niet deden. Bij veel dingen was dat niet persoonlijk op hem gericht, maar gewoon hoe ze zijn. Dingen waar ik aan gewend ben. Die dingen zijn niet leuk en ik had ze liever anders gehad, maar ik had ze geaccepteerd. Mijn ouders zijn nou eenmaal zo. Ik heb het dan over persoonlijke aandacht, de moeite doen om de ander echt te begrijpen en te leren kennen, te laten merken dat de ander belangrijk en waardevol is. Deze dingen daar zijn mijn ouders niet goed in. Ze komen eerder wat gierig, bot, tactloos en ongeinteresseerd over. Dit zijn dingen die ik zelf moeilijk vind aan hen. Ze zijn echt wel lief en ik weet wel dat ze van me houden, maar ze tonen het zo raar. Dus deze houding en hun nare opmerkingen bij elkaar hebben ervoor gezorgd dat mijn vriend totaal op hen is afgeknapt.
maandag 25 februari 2008 om 10:17
Zowel je ouders als je (ex)vriend hebben niet het recht om zoveel druk op je uit te oefenen. Ik weet niet hoe oud je bent, maar ik schat dat je 18+ bent, dus meerderjarig en wettelijk gezien vrij om je eigen leven te leiden en in te richten. Als je toegeeft aan de wens van je (ex)vriend met je ouders te breken is dat de eerste stap van grote afhankelijkheid van hem. Wat zal hij vervolgens van je eisen?
Aan de andere kant lijkt het me ook verstandig om je los te maken van je ouders. Niet het contact verbreken, maar zelfstandig te leven. Geen huis dat zij betalen accepteren, maar zelf een huurwoning of een koopwoning zoeken. Als je nog jong bent is het niet gek om eerst een woning te huren. Zoek ook zelf de kerk uit waar jij je thuis voelt. Laat dat niet bepalen door je ouders of je (ex)vriend. Natuurlijk zal dat voor conflicten met je ouders zorgen, maar ook dat hoort bij het volwassen worden.
Het is belangrijk dat je anderen niet te veel macht over jouw leven, jouw keuzes en jouw emoties geeft. Een voorbeeld. Zodra je vader een kwetsende opmerking maakt over jouw vriend of jouw keuzes stap je op en zeg je: ik heb veel respect voor je, papa, maar ik ben oud en wijs genoeg om mijn eigen leven te leiden. Vervolgens vertrek je. Je ouders moeten inzien dat zij jou niet kunnen manipuleren en besturen.
Aan de andere kant lijkt het me ook verstandig om je los te maken van je ouders. Niet het contact verbreken, maar zelfstandig te leven. Geen huis dat zij betalen accepteren, maar zelf een huurwoning of een koopwoning zoeken. Als je nog jong bent is het niet gek om eerst een woning te huren. Zoek ook zelf de kerk uit waar jij je thuis voelt. Laat dat niet bepalen door je ouders of je (ex)vriend. Natuurlijk zal dat voor conflicten met je ouders zorgen, maar ook dat hoort bij het volwassen worden.
Het is belangrijk dat je anderen niet te veel macht over jouw leven, jouw keuzes en jouw emoties geeft. Een voorbeeld. Zodra je vader een kwetsende opmerking maakt over jouw vriend of jouw keuzes stap je op en zeg je: ik heb veel respect voor je, papa, maar ik ben oud en wijs genoeg om mijn eigen leven te leiden. Vervolgens vertrek je. Je ouders moeten inzien dat zij jou niet kunnen manipuleren en besturen.
maandag 25 februari 2008 om 10:20
quote:running schreef op 24 februari 2008 @ 21:24:
Bij veel dingen was dat niet persoonlijk op hem gericht, maar gewoon hoe ze zijn. Dingen waar ik aan gewend ben. Die dingen zijn niet leuk en ik had ze liever anders gehad, maar ik had ze geaccepteerd. Mijn ouders zijn nou eenmaal zo. Ik heb het dan over persoonlijke aandacht, de moeite doen om de ander echt te begrijpen en te leren kennen, te laten merken dat de ander belangrijk en waardevol is. Deze dingen daar zijn mijn ouders niet goed in. Ze komen eerder wat gierig, bot, tactloos en ongeinteresseerd over. Als je een (nieuwe) relatie hebt kun je er ook voor kiezen om niet zovaak naar je ouders te gaan met je vriend. Je bent niet verplicht om jezelf en je vriend zo vaak bloot te stellen aan de slechte eigenschappen van je ouders. Ik kan me voorstellen dat het voor je vriend niet leuk is geweest om tijd door te brengen bij jouw ouders en het zwarte schaap te zijn. Anderzijds vraag ik me altijd of waarom mensen zichzelf dit aandoen. Als je respectloos behandeld wordt stap je op, je laat zo'n situatie niet voortduren. Daarmee geef je de kwetsende partij een groot wapen in handen.
Bij veel dingen was dat niet persoonlijk op hem gericht, maar gewoon hoe ze zijn. Dingen waar ik aan gewend ben. Die dingen zijn niet leuk en ik had ze liever anders gehad, maar ik had ze geaccepteerd. Mijn ouders zijn nou eenmaal zo. Ik heb het dan over persoonlijke aandacht, de moeite doen om de ander echt te begrijpen en te leren kennen, te laten merken dat de ander belangrijk en waardevol is. Deze dingen daar zijn mijn ouders niet goed in. Ze komen eerder wat gierig, bot, tactloos en ongeinteresseerd over. Als je een (nieuwe) relatie hebt kun je er ook voor kiezen om niet zovaak naar je ouders te gaan met je vriend. Je bent niet verplicht om jezelf en je vriend zo vaak bloot te stellen aan de slechte eigenschappen van je ouders. Ik kan me voorstellen dat het voor je vriend niet leuk is geweest om tijd door te brengen bij jouw ouders en het zwarte schaap te zijn. Anderzijds vraag ik me altijd of waarom mensen zichzelf dit aandoen. Als je respectloos behandeld wordt stap je op, je laat zo'n situatie niet voortduren. Daarmee geef je de kwetsende partij een groot wapen in handen.
maandag 25 februari 2008 om 10:38
Jullie helpen me om te bepalen wat ik het beste kan doen, bedankt daarvoor. Ik ben nu alleen zo bang dat het allemaal te laat is. Ik had moeten kiezen en sterk moeten zijn voor het uit ging en niet pas nu het te laat is. misschien kan ik het vertrouwen van mijn vriend wel nooit meer helemaal terugwinnen. Ik ben zo boos op mezelf...
maandag 25 februari 2008 om 10:58
Je moet niet boos op jezelf zijn. Als je uit een streng christelijke cultuur komt waar respect voor je ouders hoog in het vaandel staat is het niet zo gek dat je je aanpast aan hun wensen. Jouw vriend komt uit een eendere cultuur, ook al gaat hij naar een andere kerk. Hij moet ook begrip hebben voor jou. Ook hij had meer voor zichzelf op kunnen komen. Als zijn aanstaande schoonouders hem steeds kwetsten had hij tegen jou kunnen zeggen: ik ga niet meer mee, ze zoeken maar iemand anders op hun frustraties op af te reageren. Dat is iets anders dan jou verbieden met je ouders om te gaan.
maandag 25 februari 2008 om 11:02
Running, hou oud ben je? Ben je 17, studeer je nog, ben je nog financieel afhankelijk van je ouders? Dan kan ik me voorstellen dat je twijfelt.
Ben je volwassen, financieel tamelijk zelfstandig, kortom: een grote meid? Dan is de keuze simpel: alleen jij bepaalt hoe jouw leven eruit gaat zien, alleen jij bepaalt met wie je een relatie hebt, alleen jij bepaalt met wie je trouwt. Natuurlijk mogen je ouders een andere mening hebben, maar de keuze met wie jij denkt gelukkig te worden is toch echt alleen aan jou, het is jouw leven!
Waarom zou jouw ex-vriend jou onvoorwaardelijk moeten accepteren, dus ook accepteren dat je met je ouders omgaat? Zij accepteren hém niet ....... Zij hebben hem gekwetst, en niet omdat hij zo'n boosdoener of crimineel of weet-ik-wat is, neen, omdat hij van de verkeerde kerk is. Kom nou toch ......
Mág hij dan alsjeblieft nadat hij dat allemaal heeft moeten ondergaan nu ook zijn voorwaarden stellen? Hoe zou een relatie met hem eruit moeten zien als je ouders hem niet accepteren en jij wel met je ouders om wil gaan? Ga jij dan zonder je vriend bij ze op bezoek? Zo werkt dat toch niet!
Zelf ben ik ook 'ervaringsdeskundige'; 42 jaar geleden eiste mijn moeder dat ik de relatie met mijn vriendje verbrak omdat ze mijn vriendje niet pruimde; zijn opleiding was niet goed genoeg in haar ogen ...... Ik verbrak de relatie met mijn moeder, na een paar jaar draaide ze bij omdat ze wel inzag dat ze geen invloed op mijn leven meer had en met datzelfde vriendje ben ik inmiddels bijna 39 jaar gelukkig getrouwd.
Ben je volwassen, financieel tamelijk zelfstandig, kortom: een grote meid? Dan is de keuze simpel: alleen jij bepaalt hoe jouw leven eruit gaat zien, alleen jij bepaalt met wie je een relatie hebt, alleen jij bepaalt met wie je trouwt. Natuurlijk mogen je ouders een andere mening hebben, maar de keuze met wie jij denkt gelukkig te worden is toch echt alleen aan jou, het is jouw leven!
Waarom zou jouw ex-vriend jou onvoorwaardelijk moeten accepteren, dus ook accepteren dat je met je ouders omgaat? Zij accepteren hém niet ....... Zij hebben hem gekwetst, en niet omdat hij zo'n boosdoener of crimineel of weet-ik-wat is, neen, omdat hij van de verkeerde kerk is. Kom nou toch ......
Mág hij dan alsjeblieft nadat hij dat allemaal heeft moeten ondergaan nu ook zijn voorwaarden stellen? Hoe zou een relatie met hem eruit moeten zien als je ouders hem niet accepteren en jij wel met je ouders om wil gaan? Ga jij dan zonder je vriend bij ze op bezoek? Zo werkt dat toch niet!
Zelf ben ik ook 'ervaringsdeskundige'; 42 jaar geleden eiste mijn moeder dat ik de relatie met mijn vriendje verbrak omdat ze mijn vriendje niet pruimde; zijn opleiding was niet goed genoeg in haar ogen ...... Ik verbrak de relatie met mijn moeder, na een paar jaar draaide ze bij omdat ze wel inzag dat ze geen invloed op mijn leven meer had en met datzelfde vriendje ben ik inmiddels bijna 39 jaar gelukkig getrouwd.
maandag 25 februari 2008 om 11:55
Ja, ik kan je goed volgen wanda. wat je zegt klinkt heel logisch. Maar wat ik fout heb gedaan is dat ik wel van hem vroeg mijn ouders te accepteren. Terwijl zij dat niet bij hem deden. En het kunnen echt zeer vervelende mensen zijn, slechte ouders soms maar het zijn ook weer geen monsters (vind ik, mijn vriend denkt daar heel anders over...). Ik heb broers en zussen die getrouwd zijn. Hun partners gaan vrij normaal met mijn ouders om. Ik wilde dat gewoon ook graag voor mezelf. Achteraf behoorlijk egoistisch. Het is ook niet zo dat ze eisten dat ik het uitmaakte met mijn vriend. Ze vonden het wel prima allemaal, MAAR die kerk die konden ze niet accepteren. En dat lieten ze merken ook. En dan probeerden ze mij te beinvloeden. Ze waren gewoon aan het stoken tussen ons. Zelf hebben ze daar helaas totaal geen inzicht in. Zij denken werkelijk dat ze niks verkeerd hebben gedaan. Ze denken er mij voor te hebben behoed voor de verkeerde kerk te kiezen. Als ik dit zo opschrijf merk ik dat ik van walg, van deze denkwijze. Maar waarom is het toch zo moeilijk voor me om hen de waarheid te zeggen?!
Ik ben trouwens midden twintig en sinds een half jaar afgestudeerd en aan het werk. Kan mezelf onderhouden. In werkelijkheid ben ik dus echt vrij om te gaan en staan waar ik wil. Maar het kostte me erg veel moeite om dat ook emotioneel zo te ervaren. Het valt me op dat er best verschillend wordt gedacht over wat je aan je ouders verplicht bent. Ik ben traditioneel opgevoed en het is moeilijk om je aan de normen en waarden die je van jongsaf hebt meegekregen te ontworstelen. Maar ook mensen die niet zo zijn opgevoed zeggen dat je eigenlijk nooit met je ouders mag breken, tenzij ze je bijvoorbeeld mishandelen ofzo. Hoe komt het toch dat dit zo moeilijk is?
@ Joyce: heeft je moeder zelf weer pogingen ondernomen om het contact te herstellen? Hoe is jullie relatie nu?
Ik ben trouwens midden twintig en sinds een half jaar afgestudeerd en aan het werk. Kan mezelf onderhouden. In werkelijkheid ben ik dus echt vrij om te gaan en staan waar ik wil. Maar het kostte me erg veel moeite om dat ook emotioneel zo te ervaren. Het valt me op dat er best verschillend wordt gedacht over wat je aan je ouders verplicht bent. Ik ben traditioneel opgevoed en het is moeilijk om je aan de normen en waarden die je van jongsaf hebt meegekregen te ontworstelen. Maar ook mensen die niet zo zijn opgevoed zeggen dat je eigenlijk nooit met je ouders mag breken, tenzij ze je bijvoorbeeld mishandelen ofzo. Hoe komt het toch dat dit zo moeilijk is?
@ Joyce: heeft je moeder zelf weer pogingen ondernomen om het contact te herstellen? Hoe is jullie relatie nu?
