Relaties
alle pijlers
Breuk met je familie
woensdag 17 oktober 2007 om 11:57
Hallo,
In mijn familie heeft een aantal jaar geleden een drama plaatsgevonden ( zus heeft gebroken met iedereen) en dat feit heeft nogal wat gevolgen gehad, met name voor mijn ouders. Die zien hun kleinkinderen niet meer en ze lijden daar onder, en nu ben ik benieuwd of anderen misschien met dat bijltje hebben gehakt en hoe ga je hier mee dan mee om?
Er wordt continue gesproken over mogelijkheden om deze impasse te doorbreken maar niemand weet hoe...zelf denk ik daar sceptisch over; ik verwacht niet dat dit op te lossen is, maar ik ben wel benieuwd of er mensen zijn die willen vertellen hoe zij er mee omgaan. Ook ben ik benieuwd naar mensen die zelf hebben gebroken, en waarom.
In mijn familie heeft een aantal jaar geleden een drama plaatsgevonden ( zus heeft gebroken met iedereen) en dat feit heeft nogal wat gevolgen gehad, met name voor mijn ouders. Die zien hun kleinkinderen niet meer en ze lijden daar onder, en nu ben ik benieuwd of anderen misschien met dat bijltje hebben gehakt en hoe ga je hier mee dan mee om?
Er wordt continue gesproken over mogelijkheden om deze impasse te doorbreken maar niemand weet hoe...zelf denk ik daar sceptisch over; ik verwacht niet dat dit op te lossen is, maar ik ben wel benieuwd of er mensen zijn die willen vertellen hoe zij er mee omgaan. Ook ben ik benieuwd naar mensen die zelf hebben gebroken, en waarom.
woensdag 17 oktober 2007 om 23:47
Trieste verhalen allemaal hier.
Ik kan me er eerlijk gezegd niets bij voorstellen. Dat je je ouders niet meer wil zien, bedoel ik.
Ik heb eigenlijk het idee dat heel veel voortkomt uit koppigheid. En dat is heel erg jammer. Je ouders hebben je 'gemaakt' en opgevoed. Die band is voor mij onverbreekbaar. Ik ga door het vuur voor ze. Mijn vader is vorig jaar december onverwachts overleden en dat is het allerergste wat mij ooit overkomen is.
Helaas speelt dit probleem in mijn familie ook. Mijn broer heeft een jaar of 6 geleden het contact met ons verbroken. Het is me nog steeds niet helemaal duidelijk waarom precies. Hij kwam aan met een hoop vage redenen die ik totaal niet begrijp. Natuurlijk zijn er in het verleden wel eens dingen gebeurd die niet zo leuk waren (bij wie niet?) maar om dan opeens zoveel jaren later het contact te verbreken, dat kan er bij mij niet in.
Toen mijn vader vorig jaar in coma in het ziekenhuis lag, heeft mijn moeder hem gebeld om te vragen of hij naar het ziekenhuis wilde komen. Hij kwam niet. En toen mijn vader 3 dagen later overleed heb ik hem weer gebeld. Hij is dus ook niet op de crematie geweest. Dat was voor mij de druppel. Ik wil hem nu ook zeker nooit meer zien.
Zamirah, ik snap dat je hier mee zit. Het blijft toch je zus. Ik hoop voor je dat het bij jullie niet zo escaleert als bij mijn familie het geval is. Probeer toch om met je zus in contact te komen. Spreek af op neutraal terrein, in een cafe ofzo. Op het moment dat er iemand overlijdt kan je niets meer terugdraaien.
Ik kan me er eerlijk gezegd niets bij voorstellen. Dat je je ouders niet meer wil zien, bedoel ik.
Ik heb eigenlijk het idee dat heel veel voortkomt uit koppigheid. En dat is heel erg jammer. Je ouders hebben je 'gemaakt' en opgevoed. Die band is voor mij onverbreekbaar. Ik ga door het vuur voor ze. Mijn vader is vorig jaar december onverwachts overleden en dat is het allerergste wat mij ooit overkomen is.
Helaas speelt dit probleem in mijn familie ook. Mijn broer heeft een jaar of 6 geleden het contact met ons verbroken. Het is me nog steeds niet helemaal duidelijk waarom precies. Hij kwam aan met een hoop vage redenen die ik totaal niet begrijp. Natuurlijk zijn er in het verleden wel eens dingen gebeurd die niet zo leuk waren (bij wie niet?) maar om dan opeens zoveel jaren later het contact te verbreken, dat kan er bij mij niet in.
Toen mijn vader vorig jaar in coma in het ziekenhuis lag, heeft mijn moeder hem gebeld om te vragen of hij naar het ziekenhuis wilde komen. Hij kwam niet. En toen mijn vader 3 dagen later overleed heb ik hem weer gebeld. Hij is dus ook niet op de crematie geweest. Dat was voor mij de druppel. Ik wil hem nu ook zeker nooit meer zien.
Zamirah, ik snap dat je hier mee zit. Het blijft toch je zus. Ik hoop voor je dat het bij jullie niet zo escaleert als bij mijn familie het geval is. Probeer toch om met je zus in contact te komen. Spreek af op neutraal terrein, in een cafe ofzo. Op het moment dat er iemand overlijdt kan je niets meer terugdraaien.
donderdag 18 oktober 2007 om 12:54
Ik heb ook gebroken met mijn ouders. Jarenlange therapie om het oud zeer uit mijn jeugd een plaats te geven heeft me geleerd te accepteren dat ik van mijn ouders nooit zal krijgen wat ik van ze verwacht, namelijk onvoorwaardelijke liefde en acceptatie. Ik heb het losgelaten en dat voelt bevrijdend en dus goed. Ik mis ze niet en heb ze niet nodig om gelukkig te zijn. Ik heb mijn leven prima op de rit: fijne relatie, leuke vrienden en sinds enkele weken een dochter.
En daar zit nu ineens het probleem weer, want mijn moeder heeft lucht gekregen van mijn zwangerschap en dringt zich nu op als liefhebbende oma door steeds post te sturen en onaangekondigd op kraamvisite te komen. Dat voelt als een afschuwelijke inbreuk op mijn privacy en ik wil haar helemaal niet terug in m'n leven, alleen maar vanwege het feit dat ik haar kleinkind gebaard heb. Heel vervelend dat ik in zo'n mooie periode als de kraamtijd me weer bezig moet houden met dit negatieve familiegedoe. Ik besef nu meer dan ooit hoe gebaat ik ben bij het verbreken van het contact.
En daar zit nu ineens het probleem weer, want mijn moeder heeft lucht gekregen van mijn zwangerschap en dringt zich nu op als liefhebbende oma door steeds post te sturen en onaangekondigd op kraamvisite te komen. Dat voelt als een afschuwelijke inbreuk op mijn privacy en ik wil haar helemaal niet terug in m'n leven, alleen maar vanwege het feit dat ik haar kleinkind gebaard heb. Heel vervelend dat ik in zo'n mooie periode als de kraamtijd me weer bezig moet houden met dit negatieve familiegedoe. Ik besef nu meer dan ooit hoe gebaat ik ben bij het verbreken van het contact.
donderdag 18 oktober 2007 om 13:33
wyfke.
gefeliciteerd met de geboorte van je dochter!!
wat jij schrijft .. daar ben ik dus ook bang voor..zodra de kleine er is ze dat als excuus gaat gebruiken om langs te komen. Niet dat ik haar een geboortekaart stuur, maar ik woon in een klein dorpje..
Laat je haar dan wel binnen als ze langskomt?? ik weet namelijk echt zeker dat ze er bij mij niet inkomen.. jarenlange therapie heeft me wel afgeschermd voor ze
Iemand maakte de opmerking dat veel vooromt uit koppigheid.. ook daar ben ik het voor een gedeelte mee eens.. maar zie die koppigheid meer als zelfbescherming. Hard wordt je niet zomaar.. zo wordt je door de ervaringen heen
gefeliciteerd met de geboorte van je dochter!!
wat jij schrijft .. daar ben ik dus ook bang voor..zodra de kleine er is ze dat als excuus gaat gebruiken om langs te komen. Niet dat ik haar een geboortekaart stuur, maar ik woon in een klein dorpje..
Laat je haar dan wel binnen als ze langskomt?? ik weet namelijk echt zeker dat ze er bij mij niet inkomen.. jarenlange therapie heeft me wel afgeschermd voor ze
Iemand maakte de opmerking dat veel vooromt uit koppigheid.. ook daar ben ik het voor een gedeelte mee eens.. maar zie die koppigheid meer als zelfbescherming. Hard wordt je niet zomaar.. zo wordt je door de ervaringen heen
donderdag 18 oktober 2007 om 13:45
Wyfke en 77beetje28,
Ik ben waarschijnlijk een beetje kort door de bocht geweest door te zeggen dat ik het me niet voor kan stellen. Natuurlijk zullen er situaties zijn waarin je niet anders kan. Ik ben alleen even uitgegaan van mijn eigen familieproblemen en mijn eigen ouders.
Maar doet het heel af en toe niet een beetje pijn dat jullie je ouders niet meer zien? Of bijna niet meer zien?
Ik ben waarschijnlijk een beetje kort door de bocht geweest door te zeggen dat ik het me niet voor kan stellen. Natuurlijk zullen er situaties zijn waarin je niet anders kan. Ik ben alleen even uitgegaan van mijn eigen familieproblemen en mijn eigen ouders.
Maar doet het heel af en toe niet een beetje pijn dat jullie je ouders niet meer zien? Of bijna niet meer zien?
donderdag 18 oktober 2007 om 13:46
Ik denk er ook over om nu echt definitief te breken met me moeder, ik heb al een aantal keren eerder een tijd geen contact gehad en het dan toch weer geprobeerd maar elke keer weet ze me weer te kwetsen ze is constant aan het stoken bijv tussen mij en me broer en ik merk dat ik er zo moe van van wordt om altijd maar weer op me hoede te moeten zijn met wat ik zeg, je moeder moet je toch kunnen vertrouwen of niet? Ieder ander die me zo zou behandelen en die ik zo niet kan vertrouwen zou ik al lang uit me leven geweerd hebben de reden dat ik dat met haar niet gedaan heb is omdat het toch me moeder is en omdat je toch steeds hoopt dat ze veranderd, maar daardoor blijf ik dus maar op me bek gaan. Ik vind het hartstikke moeilijk want natuurlijk wil ik gewoon een moeder in mijn leven, maar ik ben bang dat zij dat gewoon niet kan zijn.
donderdag 18 oktober 2007 om 13:57
Ze zeggen wel eens dat wat je loslaat, naar je toekomt. En dat is nu erg van toepassing in de relatie met m'n ouders. Ik heb me erbij neergelegd dat ze me niet kunnen geven wat ik nodig heb en dat ik beter af ben door ze los te laten, ik ben zonder enige wrok of haat tot dat besef gekomen. Mijn ouders zijn 20 jaar geleden gescheiden en het losmakingsproces is sindsdien begonnen. Ze konden het niet aan om mij op te voeden en ik ben dus elders uitgegroeid tot de vrouw die ik nu ben. Jarenlang heb ik letterlijk en figuurlijk voor hun deur gestaan, maar werd stelselmatig afgewezen. Net zolang tot ik gevoelsmatig los van hun kwam en nu tegenover mijn moeder kan zitten zonder het gevoel te hebben dat we een bloedband hebben. Het zal sommige van jullie raar in de oren klinken, maar dat is gewoon het resultaat van jarenlange emotionele verwaarlozing. En ik heb er heus vrede mee, zolang ze me maar met rust laten.
Ik weet dat het beter was geweest om gewoon bot te zijn en m'n moeder niet binnen te laten met haar vriendin, maar ik was te overrompeld en verbijsterd. M'n verstand werd even uitgeschakeld.
@77beetje28: volg je gevoel. Als jij je ouders niet wilt betrekken bij je leven, doe het dan ook niet. Je moet goed voor jezelf zorgen en laat daarom dat zelfbeschermingsmechanisme maar toe. En trek je niets aan van de mening van de buitenwereld, er is niemand die zo goed weet hoe de vork in de steel steekt als jijzelf.
@Lapin: als het pijn doet om geen contact met je ouders te hebben moet je vooral proberen om het contact te herstellen. Toen ik dat nog had, heb ik het ook eindeloos geprobeerd. Tot dat ik het simpelweg niet meer op kon of wilde brengen.
Ik weet dat het beter was geweest om gewoon bot te zijn en m'n moeder niet binnen te laten met haar vriendin, maar ik was te overrompeld en verbijsterd. M'n verstand werd even uitgeschakeld.
@77beetje28: volg je gevoel. Als jij je ouders niet wilt betrekken bij je leven, doe het dan ook niet. Je moet goed voor jezelf zorgen en laat daarom dat zelfbeschermingsmechanisme maar toe. En trek je niets aan van de mening van de buitenwereld, er is niemand die zo goed weet hoe de vork in de steel steekt als jijzelf.
@Lapin: als het pijn doet om geen contact met je ouders te hebben moet je vooral proberen om het contact te herstellen. Toen ik dat nog had, heb ik het ook eindeloos geprobeerd. Tot dat ik het simpelweg niet meer op kon of wilde brengen.
donderdag 18 oktober 2007 om 14:00
@sienna72: heel herkenbaar wat je schrijft. Heb je al eens professionele hulp gezocht? Zorg goed voor jezelf en pas op dat dit je niet blijvend beschadigt! Daarom is het zaak om hulp te zoeken want dit is te zwaar om in je eentje mee om te gaan. En je kunt er heus mee leren leven ooit, dat weet ik zeker.
Het is heel ontzettend heftig als je je moeder niet kunt vertrouwen en je dus niet veilig kunt voelen. Ik kan dat ook niet en misschien is dat wel de belangrijkste reden dat ik geen contact meer met haar wil.
Het is heel ontzettend heftig als je je moeder niet kunt vertrouwen en je dus niet veilig kunt voelen. Ik kan dat ook niet en misschien is dat wel de belangrijkste reden dat ik geen contact meer met haar wil.
donderdag 18 oktober 2007 om 14:01
@lapin...
Voor mezelf kan ik zeggen dat ik er een hoop rust voor terug heb gekregen. ik hoef niet meer op mn tenen te lopen of mezelf verplichten daar op de kofie te gaan omdat het zo "hoort".
hoef me niet meer op te laten fokken doordat alle gesprekken gaan over haar pijntjes/problemen en haar leven.
Er zal altijd wel een stukje verdiet blijven.. maar dat is meer doordat je graag een moeder zou willen die geintesseerd is in je.. niet om haar als persoon.
Ik mis een moeder.. maar niet HAAR als moeder.
mijn haptotherapeut zei ooit.. wat verwacht je van haar.. blijkbaar teveel wat ze me toch niet kan geven. dat heb ik uiteindelijk wel geaccepteerd..ze is nou eenmaal zo en ik heb voor mezelf besloten dat k daar geen deel van uit wil maken..
Voor mezelf kan ik zeggen dat ik er een hoop rust voor terug heb gekregen. ik hoef niet meer op mn tenen te lopen of mezelf verplichten daar op de kofie te gaan omdat het zo "hoort".
hoef me niet meer op te laten fokken doordat alle gesprekken gaan over haar pijntjes/problemen en haar leven.
Er zal altijd wel een stukje verdiet blijven.. maar dat is meer doordat je graag een moeder zou willen die geintesseerd is in je.. niet om haar als persoon.
Ik mis een moeder.. maar niet HAAR als moeder.
mijn haptotherapeut zei ooit.. wat verwacht je van haar.. blijkbaar teveel wat ze me toch niet kan geven. dat heb ik uiteindelijk wel geaccepteerd..ze is nou eenmaal zo en ik heb voor mezelf besloten dat k daar geen deel van uit wil maken..
donderdag 18 oktober 2007 om 14:49
Ik heb ook een tijdje het contact verbroken omdat ik de bemoeizucht binnen mijn familie helemaal zat was.
Er is weer contact maar echt hecht is het niet.
Probleem ligt met name bij mijn moeder, zij is ontzettend dominant en verwacht dat ze van volwassenen nog van alles kan eisen.
Mijn zussen gaan daar anders mee om, die gaan er in mee, met het gevolg dat ze ongeveer elk weekend bij mijn ouders zitten omdat mijn moeder dat zo gezellig vindt. (Mijn zussen zijn allebei in de dertig, getrouwd en hebben een gezin). En zij logeren dus zo'n beetje elk weekend bij mijn ouders.
Ik heb mij hier heel erg tegen verzet, ook omdat ik uit ervaring weet dat het heel vaak allemaal een kant op was. Wij moesten naar ma, maar als wij iets leuks hadden (ik heb bijvoorbeeld een jaar in het buitenland gewerkt, toen is er niemand langsgeweest).
Op een gegeven moment was ik het zat en heb ik iedereen de wacht aan gezegd. Besloot om eerst wat issues met mijn moeder op te lossen, met gevolg dat zij alleen maar liep te eisen dat ik mijn zussen zou opbellen.
Pas veel later heb ik mijn zussen gebeld (want zo recalcitrant ben ik ook wel weer). Uiteindelijk is er nu wel contact maar het gaat niet echt van harte.
Ik zie mijn familie eigenlijk alleen met verjaardagen en soms een keertje tussendoor. kerst etc. vier ik lekker met mijn eigen gezin.
Nu heeft mijn moeder wel een bord voor haar hoofd want ze heeft nu bedacht om volgend jaar als ze 30 jaar getrouwd zijn met het hele gezin op vakantie te gaan. Ik zie de bui al weer hangen als ik meedeel dat ik daar geen behoefte aan heb.
Er is weer contact maar echt hecht is het niet.
Probleem ligt met name bij mijn moeder, zij is ontzettend dominant en verwacht dat ze van volwassenen nog van alles kan eisen.
Mijn zussen gaan daar anders mee om, die gaan er in mee, met het gevolg dat ze ongeveer elk weekend bij mijn ouders zitten omdat mijn moeder dat zo gezellig vindt. (Mijn zussen zijn allebei in de dertig, getrouwd en hebben een gezin). En zij logeren dus zo'n beetje elk weekend bij mijn ouders.
Ik heb mij hier heel erg tegen verzet, ook omdat ik uit ervaring weet dat het heel vaak allemaal een kant op was. Wij moesten naar ma, maar als wij iets leuks hadden (ik heb bijvoorbeeld een jaar in het buitenland gewerkt, toen is er niemand langsgeweest).
Op een gegeven moment was ik het zat en heb ik iedereen de wacht aan gezegd. Besloot om eerst wat issues met mijn moeder op te lossen, met gevolg dat zij alleen maar liep te eisen dat ik mijn zussen zou opbellen.
Pas veel later heb ik mijn zussen gebeld (want zo recalcitrant ben ik ook wel weer). Uiteindelijk is er nu wel contact maar het gaat niet echt van harte.
Ik zie mijn familie eigenlijk alleen met verjaardagen en soms een keertje tussendoor. kerst etc. vier ik lekker met mijn eigen gezin.
Nu heeft mijn moeder wel een bord voor haar hoofd want ze heeft nu bedacht om volgend jaar als ze 30 jaar getrouwd zijn met het hele gezin op vakantie te gaan. Ik zie de bui al weer hangen als ik meedeel dat ik daar geen behoefte aan heb.
donderdag 18 oktober 2007 om 15:46
Ik vind trouwens dat niemand verplicht is om "gezellig" te doen. Als je dat niet op kunt brengen, doe dat dan niet. Je hoeft van mij niet tegen heug en meug met je familie close te zijn.
Maar dat is bij ons niet eens aan de orde. Al jaren gaat iedereen zijn/haar eigen gang. Dat wordt over het algemeen ook gewoon gerespecteerd, dus geen verplichte Kerst en zo.
Punt is, dat mijn zus dat juist altijd wel wilde. Ze wilde allerlei dingen samen doen. Ze was 2 jaar geleden boos, dat ik een vage afspraak met Oudjaar afzei. ( Dat had te maken met mijn vriend, die voelde er niet zo veel voor) Dat ik toen die afspraak af heb gezegd, nam ze me heel erg kwalijk.
Dsu mijn redenatie is dan: zij wil graag familiedingetjes doen, maar omdat de andere familieleden daar niet altijd voor voelen, heeft ze afstand genomen..zoiets?
Ik snap er eigenlijk nog steeds geen bal van...
(Poez, ik moet je nog mailen maar ben daar nog niet aan toe gekomen, zit nu nog op mijn werk..maar t komt er aan).
Maar dat is bij ons niet eens aan de orde. Al jaren gaat iedereen zijn/haar eigen gang. Dat wordt over het algemeen ook gewoon gerespecteerd, dus geen verplichte Kerst en zo.
Punt is, dat mijn zus dat juist altijd wel wilde. Ze wilde allerlei dingen samen doen. Ze was 2 jaar geleden boos, dat ik een vage afspraak met Oudjaar afzei. ( Dat had te maken met mijn vriend, die voelde er niet zo veel voor) Dat ik toen die afspraak af heb gezegd, nam ze me heel erg kwalijk.
Dsu mijn redenatie is dan: zij wil graag familiedingetjes doen, maar omdat de andere familieleden daar niet altijd voor voelen, heeft ze afstand genomen..zoiets?
Ik snap er eigenlijk nog steeds geen bal van...
(Poez, ik moet je nog mailen maar ben daar nog niet aan toe gekomen, zit nu nog op mijn werk..maar t komt er aan).
donderdag 18 oktober 2007 om 18:00
Het doet pijn om geen ouders te hebben maar wel twee personen in je leven die het "pretenderen" te zijn. Als dat je hele leven al zo is, doet het heel wat minder pijn om (tijdelijk) te breken. Zo'n groot verlies is het dan niet eerlijk gezegd. Het grootste verlies is de realisatie dat je nooit ouders zult hebben, dat er nooit onvoorwaardelijk van je gehouden zal worden door de mensen die dat zouden moeten doen.
Wanneer je dit niet hebt meegemaakt is het heel makkelijk om het een vreemde keuze te vinden. Er is een wereld van verschil in de basis, of er wel zo van je gehouden is of niet. Even heel zwart wit: wanneer je ouders van je houden, je beschermen, je steunen, voel je je meestal veilig in de wereld, het gevoel dat je recht hebt op de plek die je inneemt, de zuurstof die je gebruikt. Dat is dan heel vanzelfsprekend. Wanneer dit niet gebeurd is, moet je leren dat op te eisen en dat is niet makkelijk. Wanneer je ouders dat proces ook nog eens moeilijker maken door hoe ze zijn kan het een opluchting zijn om geen rekening met ze te hoeven houden, geen klappen meer te hoeven incasseren.
Ik vond dat misschien nog wel het vervelendste toen ik het contact tijdelijk met mijn ouders verbroken had: het moeten verantwoorden naar anderen toe. "Het zijn toch je ouders..." Op een gegeven moment ben ik maar gestopt met proberen het uit te leggen, ik kan me voorstellen dat voor mensen met een warmere relatie met hun ouders het echt niet te begrijpen is.
Wanneer je dit niet hebt meegemaakt is het heel makkelijk om het een vreemde keuze te vinden. Er is een wereld van verschil in de basis, of er wel zo van je gehouden is of niet. Even heel zwart wit: wanneer je ouders van je houden, je beschermen, je steunen, voel je je meestal veilig in de wereld, het gevoel dat je recht hebt op de plek die je inneemt, de zuurstof die je gebruikt. Dat is dan heel vanzelfsprekend. Wanneer dit niet gebeurd is, moet je leren dat op te eisen en dat is niet makkelijk. Wanneer je ouders dat proces ook nog eens moeilijker maken door hoe ze zijn kan het een opluchting zijn om geen rekening met ze te hoeven houden, geen klappen meer te hoeven incasseren.
Ik vond dat misschien nog wel het vervelendste toen ik het contact tijdelijk met mijn ouders verbroken had: het moeten verantwoorden naar anderen toe. "Het zijn toch je ouders..." Op een gegeven moment ben ik maar gestopt met proberen het uit te leggen, ik kan me voorstellen dat voor mensen met een warmere relatie met hun ouders het echt niet te begrijpen is.
donderdag 18 oktober 2007 om 18:17
@Feliciaatje: stop met uitleggen!!!! Het gaat niet om die buitenwereld maar om jou.
Wat heerlijk om hier te lezen hoe jullie er tegenaan kijken. Dat er mensen zijn die het verschil zien tussen je eigen ouders missen of ouders in het algemeen missen.
En inderdaad, het moeilijkste is nog wel dat er in je jeugd niet onvoorwaardelijk van je gehouden is en je van je ouders niet hebt gekregen waar je als kind recht op hebt (acceptatie, vertrouwen, respect, liefde). Daardoor maak je zo'n valse start in 't leven. Het is wel bij te slijpen met therapie, maar je blijft er tegenaan lopen. Ik heb er bijvoorbeeld grote moeite mee om anderen om een gunst te vragen en ook in m'n werk ben ik vaak onzeker of ik wel aan de verwachtingen van de werkgever voldoe.
Wat heerlijk om hier te lezen hoe jullie er tegenaan kijken. Dat er mensen zijn die het verschil zien tussen je eigen ouders missen of ouders in het algemeen missen.
En inderdaad, het moeilijkste is nog wel dat er in je jeugd niet onvoorwaardelijk van je gehouden is en je van je ouders niet hebt gekregen waar je als kind recht op hebt (acceptatie, vertrouwen, respect, liefde). Daardoor maak je zo'n valse start in 't leven. Het is wel bij te slijpen met therapie, maar je blijft er tegenaan lopen. Ik heb er bijvoorbeeld grote moeite mee om anderen om een gunst te vragen en ook in m'n werk ben ik vaak onzeker of ik wel aan de verwachtingen van de werkgever voldoe.
donderdag 18 oktober 2007 om 19:38
Mijn god, wat een herkenning. Zo verdrietig en tegelijkertijd zo'n opluchting om alle verhalen te lezen..
Het is waar dat je bijvoorbeeld niet je moeder mist, maar een moeder.
Het is waar dat lange slepende kwesties niet makkelijk of nooit meer op te lossen zijn.
Het is waar dat trots in de vorm van zelfbescherming een grote rol speelt.
Het is ook waar dat je met een valse start altijd moet knokken voor je bestaan en dat je een leegte ervaart die gepaard gaat met rust. En dat dat altijd zal knagen. Maar dat dat niet opweegt tegen de onrust die eventueel contact met zich mee brengt.
Het is zelfs waar dat het door sijpelt in allerlei aspecten van je leven zoals je werk.
Het is moeilijk los te laten, zelfs wanneer je dat allang hebt gedaan.
Nog moeilijker is het om onvoorwaardelijk van jezelf te houden wanneer je je zo onbegrepen voelt.
IK brak met een deel van mijn familie.
Mijn zus brak met mijn vader. Mijn hele familie is een grote breuk.
Psychologisch komt daar veel bij kijken. En diep respect voor de mensen die dan bijvoorbeeld hun schoonfamilie nog durven toe te laten.
Ik moet daar enorm mijn best voor doen. en dat vreet energie en het maakt me zo moe.
Maar verdorie ik wil liefheben en leven!
Want het is ook waar dat karakter doorslaggevend is!
Het is waar dat je bijvoorbeeld niet je moeder mist, maar een moeder.
Het is waar dat lange slepende kwesties niet makkelijk of nooit meer op te lossen zijn.
Het is waar dat trots in de vorm van zelfbescherming een grote rol speelt.
Het is ook waar dat je met een valse start altijd moet knokken voor je bestaan en dat je een leegte ervaart die gepaard gaat met rust. En dat dat altijd zal knagen. Maar dat dat niet opweegt tegen de onrust die eventueel contact met zich mee brengt.
Het is zelfs waar dat het door sijpelt in allerlei aspecten van je leven zoals je werk.
Het is moeilijk los te laten, zelfs wanneer je dat allang hebt gedaan.
Nog moeilijker is het om onvoorwaardelijk van jezelf te houden wanneer je je zo onbegrepen voelt.
IK brak met een deel van mijn familie.
Mijn zus brak met mijn vader. Mijn hele familie is een grote breuk.
Psychologisch komt daar veel bij kijken. En diep respect voor de mensen die dan bijvoorbeeld hun schoonfamilie nog durven toe te laten.
Ik moet daar enorm mijn best voor doen. en dat vreet energie en het maakt me zo moe.
Maar verdorie ik wil liefheben en leven!
Want het is ook waar dat karakter doorslaggevend is!
..popcorn?
donderdag 18 oktober 2007 om 20:28
Ook bij mij veel herkenning. Zo moeilijk om uiteindelijk te accepteren dat het echt niet gaat om contact te hebben met je ouders. Lange tijd heb ik geworsteld met schuldgevoelens hierover.
Ik dacht heel lang dat ik het wel zou kunnen oplossen. Als ik me maar voldoende aanpaste zou het toch wel kunnen werken.
Door de verhalen die ik hier lees voel ik me echt gesteund, dank jullie wel daarvoor! (f)
Ik dacht heel lang dat ik het wel zou kunnen oplossen. Als ik me maar voldoende aanpaste zou het toch wel kunnen werken.
Door de verhalen die ik hier lees voel ik me echt gesteund, dank jullie wel daarvoor! (f)
donderdag 18 oktober 2007 om 20:59
nola.. mooi verwoord..
ik blijf erbij..zoiets gebeurd niet in een opwelling.. ik kan me dan ook niet voorstellen dat ouders zelf hier geen verdriet van hebben.. Het onbegrijpelijke vindt ik wel.. waarom moet zoiets goedgemaaktworden vanuit het kind? ik bedoel.. kreeg te horen dat IK maar mijn excuus moest komen aanbieden.. dat IK mezelf wel tegen zou komen.. het wijzende vingertje ging altijd richting mij. waarom niet eerst de hand in eigen boezem steken en kijken waar het fout is gegaan.. mij zwart lopen maken to de rest van de familie.. wat heeft dat voor extra waarde.. nee ik ben geen familiemens.. nooit geweest ook. Ik kan hun niet veranderen en zij mij niet.. Ik zie ze al heeel erg lang niet meer als ouders.. ookal heeft mn hele jeugd en alles eromheen me wel gemaak tot wat ik nu ben.. en daar ben ik absoluut trots op. ben ook erg blij veel herkenning te kunnen lezen in jullie reacties en verhalen.. Zou het ook niet zo zijn dat we nu meer leven in een wereld van IK? en veel bewuster over dingen nadenken dan voorheen?? de maatschappij is daarin meeveranderd denk ik.. hoe dan ook... ik zie ze als mensen die mij het leven hebben geschonken.. niets meer.. niets minder..
ik blijf erbij..zoiets gebeurd niet in een opwelling.. ik kan me dan ook niet voorstellen dat ouders zelf hier geen verdriet van hebben.. Het onbegrijpelijke vindt ik wel.. waarom moet zoiets goedgemaaktworden vanuit het kind? ik bedoel.. kreeg te horen dat IK maar mijn excuus moest komen aanbieden.. dat IK mezelf wel tegen zou komen.. het wijzende vingertje ging altijd richting mij. waarom niet eerst de hand in eigen boezem steken en kijken waar het fout is gegaan.. mij zwart lopen maken to de rest van de familie.. wat heeft dat voor extra waarde.. nee ik ben geen familiemens.. nooit geweest ook. Ik kan hun niet veranderen en zij mij niet.. Ik zie ze al heeel erg lang niet meer als ouders.. ookal heeft mn hele jeugd en alles eromheen me wel gemaak tot wat ik nu ben.. en daar ben ik absoluut trots op. ben ook erg blij veel herkenning te kunnen lezen in jullie reacties en verhalen.. Zou het ook niet zo zijn dat we nu meer leven in een wereld van IK? en veel bewuster over dingen nadenken dan voorheen?? de maatschappij is daarin meeveranderd denk ik.. hoe dan ook... ik zie ze als mensen die mij het leven hebben geschonken.. niets meer.. niets minder..
donderdag 18 oktober 2007 om 22:41
Dat van dat aanpassen herken ik ook goed. Het was weliswaar mijn broer en niet mijn ouders, maar als we met het gezin samen waren was het altijd op onze tenen lopen, besef ik me nu achteraf. We genoten van de momenten dat het goed ging, maar dat waren er maar zo weinig en als het niet goed ging, was er ook geen land met hem te bezeilen.
Hij stelt mijn ouders met mij nog steeds verantwoordelijk voor alle 'ellende' die wij hem de afgelopen 27 jaar zouden hebben aangedaan. Ten eerste is dat volslagen onzin, en ten tweede kan ik me daar in redelijkheid niet tegen verdedigen. Wij hebben hem altijd naar eer en geweten proberen te helpen met alle psychische issues die hij had, zo goed en kwaad als dat ging. Natuurlijk hebben mijn ouders daarbij wel eens fouten gemaakt, het zijn ook maar mensen, maar ze hadden goede bedoelingen en dat wil hij niet inzien. Hij ziet alleen maar de slechte dingen en niet de goede, een zwart-wit beeld dus
Hij is ook erg manipulatief en verbaal heel sterk. Daarom weet ik dat ik de discussie niet meer met hem moet aangaan. Ik kan nog zo gelijk hebben, winnen doe ik het nooit. Dus daarom probeer ik het niet meer en lijkt het me beter het contact definitief te verbreken. Op dat punt sta ik nu. Ik verwacht dat ik daarover binnen enkele dagen/weken definitief te knoop ga doorhakken.
Hij stelt mijn ouders met mij nog steeds verantwoordelijk voor alle 'ellende' die wij hem de afgelopen 27 jaar zouden hebben aangedaan. Ten eerste is dat volslagen onzin, en ten tweede kan ik me daar in redelijkheid niet tegen verdedigen. Wij hebben hem altijd naar eer en geweten proberen te helpen met alle psychische issues die hij had, zo goed en kwaad als dat ging. Natuurlijk hebben mijn ouders daarbij wel eens fouten gemaakt, het zijn ook maar mensen, maar ze hadden goede bedoelingen en dat wil hij niet inzien. Hij ziet alleen maar de slechte dingen en niet de goede, een zwart-wit beeld dus
Hij is ook erg manipulatief en verbaal heel sterk. Daarom weet ik dat ik de discussie niet meer met hem moet aangaan. Ik kan nog zo gelijk hebben, winnen doe ik het nooit. Dus daarom probeer ik het niet meer en lijkt het me beter het contact definitief te verbreken. Op dat punt sta ik nu. Ik verwacht dat ik daarover binnen enkele dagen/weken definitief te knoop ga doorhakken.
donderdag 18 oktober 2007 om 22:57
Ik heb ook al eerder 2 keer een tijd geen contact meer met me moeder gehad en het loopt nu dus weer fout. Maar het rotte is ergens dat je je ook schaamt leuk is het niet om te zeggen dat je dus geen contact meer hebt net of je mislukt ben dat je geen relatie kan onderhouden. Ik merk ook dat ik het moeilijk vind om iemand te vertrouwen want als je je moeder al niet kan vertrouwen wie dan wel. En dan probeer ik er nuchter over na te denken me moeder heeft dus ook regelmatig bonje met me broer, heeft jaren geen contact met haar beide broers gehad ze had ruzie met haar vader toen die overleed toen haar moeder overleed liet die wel een brief voor haar broers na maar dus niet voor haar me moeder heeft een aantal "beste" vriendinnen gehad waar ze ook echt ontzettende ruzie mee kreeg, maar zo op het eerste gezicht komt ze ontzettend sociaal over en vind iedereen het zo leuke vrouw en als je haar niet goed kent zullen de steken onder water en de streken die ze uithaald misschien ook wel niet zo opvallen. Ik weet dus dat ik bij lange na niet de enige ben die problemen met haar heeft maar toch twijfel ik of ik dan niet iets anders had kunnen doen of dat ik misschien niet overgevoelig reageer.
vrijdag 19 oktober 2007 om 00:13
Sienna, die schaamte voel ik ook, heel vervelend je hebt toch het idee dat mensen anders tegen je aankijken als ze weten dat je geen contact hebt met je ouders.
Ik heb zelfs nog overwogen om een soort van -voor de buitenwereld- contact te hebben, puur om dat dat handiger is bij familie bijeenkomsten e.d. Maar ik kwam er op uit dat ik dat gewoon absoluut niet kan. Mede door mijn jeugd heb ik een ontzettende hekel aan 'nepgedrag' en daar wil en kan ik gewoon niet aan mee doen.
Ik heb heel veel gehad aan gestalt therapie. Het effect is dat ik een stuk assertiever ben geworden en veel meer met volle teugen geniet van het leven. Ook kan ik het beter naast me neer liggen als mensen niet blij met mij zijn. Voorheen kon ik dat niet goed. Ik bleef me dan toch afvragen of ik iets fout deed. Terwijl je sommige mensen gewoon lekker het ene oor in en het andere oor uit moet laten gaan... Voor de therapie wist ik dat wel maar bleef een deel van me toch twijfelen, nu voel ik echt dat ik niet iedereen het naar de zin hoef te maken.
Maar voor ik zo ver was... pff het is niet niks hoor
Ik heb zelfs nog overwogen om een soort van -voor de buitenwereld- contact te hebben, puur om dat dat handiger is bij familie bijeenkomsten e.d. Maar ik kwam er op uit dat ik dat gewoon absoluut niet kan. Mede door mijn jeugd heb ik een ontzettende hekel aan 'nepgedrag' en daar wil en kan ik gewoon niet aan mee doen.
Ik heb heel veel gehad aan gestalt therapie. Het effect is dat ik een stuk assertiever ben geworden en veel meer met volle teugen geniet van het leven. Ook kan ik het beter naast me neer liggen als mensen niet blij met mij zijn. Voorheen kon ik dat niet goed. Ik bleef me dan toch afvragen of ik iets fout deed. Terwijl je sommige mensen gewoon lekker het ene oor in en het andere oor uit moet laten gaan... Voor de therapie wist ik dat wel maar bleef een deel van me toch twijfelen, nu voel ik echt dat ik niet iedereen het naar de zin hoef te maken.
Maar voor ik zo ver was... pff het is niet niks hoor
vrijdag 19 oktober 2007 om 00:19
Ik vraag me af hoe de mensen die geen contact meer hebben met hun vader/moeder/ouders omgaan met het feit dat je je vader/moeder/ouders op sommige plekken toch nog tegenkomt. Hoe gedraag je je als je op een verjaardag van een neef/nicht/oom/tante/... bent en je vader/moeder/ouders loopt/lopen daar ook rond? Mijn moeder heeft o.a. een theatrale persoonlijkheidsstoornis. Zij gedraagt zich in groepssituaties dus heel overdreven geïnteresseerd, zodat ze na afloop tegen iedereen kan zeggen wat voor vreselijke dochter ze heeft en veel mensen medelijden krijgen. Ik heb een tijd lang bepaalde situaties vermeden, maar uiteindelijk vond ik dat ik mezelf tekort deed en nu laat ik mijn moeders aanwezigheid geen rol meer spelen in mijn keuze om wel of niet te gaan. Hoe gaan jullie daarmee om?
vrijdag 19 oktober 2007 om 10:57
Ik kom m'n moeder gelukkig niet tegen omdat de rest van de familie ook heel ver van mij af staat.
En over dat vreselijke dingen zeggen over je dochter: dat doet mijn moeder dus ook. En als ik met haar praatte kon ze het nooit laten om te roddelen over m'n vader en m'n broers. Ze heeft een keer zo vreselijk over me zitten praten tegen een tante van mij, toen ik die tante later sprak informeerde ze mij erover en toen ben ik zo'n beetje ontploft. Heb mijn moeder vervolgens een verschrikkelijke scheldmail gestuurd waar ik nooit een reactie op heb gekregen.
Kwaad spreken over je kind: dat is iets wat je gewoon niet doet. Dat hoort niet.
En over dat vreselijke dingen zeggen over je dochter: dat doet mijn moeder dus ook. En als ik met haar praatte kon ze het nooit laten om te roddelen over m'n vader en m'n broers. Ze heeft een keer zo vreselijk over me zitten praten tegen een tante van mij, toen ik die tante later sprak informeerde ze mij erover en toen ben ik zo'n beetje ontploft. Heb mijn moeder vervolgens een verschrikkelijke scheldmail gestuurd waar ik nooit een reactie op heb gekregen.
Kwaad spreken over je kind: dat is iets wat je gewoon niet doet. Dat hoort niet.
vrijdag 19 oktober 2007 om 14:09
wat een herkenning, helaas..
Ik heb nog niet defintief met mijn moeder gebroken maar een 'moeder' is zij al meer dan 10 jaar niet meer voor mij.
Mijn ouders zijn gescheiden toen ik 10 was. en mijn moeder zag mij meer als een vriendin dan als kind. Ik kreeg de verantwoordelijkheid voor mijn broertje en mijn moeder. Dat was heel moeilijk, ik was nog een kind.
Doordat zij mij veel nare dingen heeft verteld over de scheiding en mijn vader heb ik het contact met mijn vader verbroken. Hem heb ik 3 jaar niet gesproken.
Toen ik eenmaal 16 was heb ik weer contact gezocht met mijn vader. Dat is heel goed gegaan. Op mijn 18e ben ik het huis bijna uitgevlucht om maar weg te zijn. En toen was het genoeg.
Ik heb er een aantal jaar over gedaan om het voor mezelf goed af te kunnen sluiten. En ik kan nu zeggen dat ik heel goed zonder haar kan. Ze maakt het me nu ook wel makkelijk door de manier waarop ze zich gedraagt. Ze heeft haar kleindochter drie keer gezien, kleinzoon 2 keer. Dit omdat ik graag wilde dat mijn kinderen oma kennen, niet omdat zij ze graag wilde zien. En dat doet een moederhart wel pijn moet ik zeggen. Maar ik heb er nu vrede mee, er is binnenkort een belangrijke gebeurtenis in haar leven en wij zijn niet uitgenodigd. So what? Een half uur in haar gezelschap en ik was weer gillend weggerend. Moet wel erbij vermelden dat mijn moeder bordeline heeft, dus erg moeilijk is om mee om te gaan..
En ik heb een hele goede band met mijn vader opgebouwd de afgelopen jaren en met mijn schoonfamilie. Contact met broertje is er overigens ook niet, mede door mijn moeder. Dat vind ik wel jammer..
Ik heb het geluk dat ik mijn moeder en broertje niet zomaar tegen het lijf zal lopen, we wonen erg ver bij elkaar vandaan. Ik denk dat als mijn broertje en ik dichter bij elkaar hadden gewoond, het contact ook niet verbroken zou zijn geweest.
Ik heb nog niet defintief met mijn moeder gebroken maar een 'moeder' is zij al meer dan 10 jaar niet meer voor mij.
Mijn ouders zijn gescheiden toen ik 10 was. en mijn moeder zag mij meer als een vriendin dan als kind. Ik kreeg de verantwoordelijkheid voor mijn broertje en mijn moeder. Dat was heel moeilijk, ik was nog een kind.
Doordat zij mij veel nare dingen heeft verteld over de scheiding en mijn vader heb ik het contact met mijn vader verbroken. Hem heb ik 3 jaar niet gesproken.
Toen ik eenmaal 16 was heb ik weer contact gezocht met mijn vader. Dat is heel goed gegaan. Op mijn 18e ben ik het huis bijna uitgevlucht om maar weg te zijn. En toen was het genoeg.
Ik heb er een aantal jaar over gedaan om het voor mezelf goed af te kunnen sluiten. En ik kan nu zeggen dat ik heel goed zonder haar kan. Ze maakt het me nu ook wel makkelijk door de manier waarop ze zich gedraagt. Ze heeft haar kleindochter drie keer gezien, kleinzoon 2 keer. Dit omdat ik graag wilde dat mijn kinderen oma kennen, niet omdat zij ze graag wilde zien. En dat doet een moederhart wel pijn moet ik zeggen. Maar ik heb er nu vrede mee, er is binnenkort een belangrijke gebeurtenis in haar leven en wij zijn niet uitgenodigd. So what? Een half uur in haar gezelschap en ik was weer gillend weggerend. Moet wel erbij vermelden dat mijn moeder bordeline heeft, dus erg moeilijk is om mee om te gaan..
En ik heb een hele goede band met mijn vader opgebouwd de afgelopen jaren en met mijn schoonfamilie. Contact met broertje is er overigens ook niet, mede door mijn moeder. Dat vind ik wel jammer..
Ik heb het geluk dat ik mijn moeder en broertje niet zomaar tegen het lijf zal lopen, we wonen erg ver bij elkaar vandaan. Ik denk dat als mijn broertje en ik dichter bij elkaar hadden gewoond, het contact ook niet verbroken zou zijn geweest.
