Relaties
alle pijlers
Breuk met je familie
woensdag 17 oktober 2007 om 11:57
Hallo,
In mijn familie heeft een aantal jaar geleden een drama plaatsgevonden ( zus heeft gebroken met iedereen) en dat feit heeft nogal wat gevolgen gehad, met name voor mijn ouders. Die zien hun kleinkinderen niet meer en ze lijden daar onder, en nu ben ik benieuwd of anderen misschien met dat bijltje hebben gehakt en hoe ga je hier mee dan mee om?
Er wordt continue gesproken over mogelijkheden om deze impasse te doorbreken maar niemand weet hoe...zelf denk ik daar sceptisch over; ik verwacht niet dat dit op te lossen is, maar ik ben wel benieuwd of er mensen zijn die willen vertellen hoe zij er mee omgaan. Ook ben ik benieuwd naar mensen die zelf hebben gebroken, en waarom.
In mijn familie heeft een aantal jaar geleden een drama plaatsgevonden ( zus heeft gebroken met iedereen) en dat feit heeft nogal wat gevolgen gehad, met name voor mijn ouders. Die zien hun kleinkinderen niet meer en ze lijden daar onder, en nu ben ik benieuwd of anderen misschien met dat bijltje hebben gehakt en hoe ga je hier mee dan mee om?
Er wordt continue gesproken over mogelijkheden om deze impasse te doorbreken maar niemand weet hoe...zelf denk ik daar sceptisch over; ik verwacht niet dat dit op te lossen is, maar ik ben wel benieuwd of er mensen zijn die willen vertellen hoe zij er mee omgaan. Ook ben ik benieuwd naar mensen die zelf hebben gebroken, en waarom.
vrijdag 19 oktober 2007 om 14:32
Ik ga ook naar verjaardagen, bruiloften en de geboorte van nichtjes e.d. Mijn ervaring is dat familieleden zich toch wel een mening over de situatie hebben aangemeten. Vaak geven ze aan dat ze niet precies weten wat er gebeurd is, maar dat ze het wel vervelend vinden zoals het nu gaat. Wat het voor mij minder ongemakkelijk maakt om naar verjaardagen en bruiloften te gaan, is dat ik van te voren goed nadenk over het waarom van het bezoek. Ik ga naar de verjaardagen van mijn broers, omdat ik contact met hen wil onderhouden en zij er waarde aan hechten als ik op dat moment langskom. Wat andere familieleden daarvan denken, valt voor mij dan weg. Op zo'n verjaardag feliciteer ik mijn moeder net als dat ik anderen feliciteer, waarna ik me richt op de mensen die ik leuk vind. Mijn moeder zorgt er verder zelf voor dat ze uit mijn buurt blijft, dus dat is in mijn geval vrij makkelijk.
vrijdag 19 oktober 2007 om 18:16
Het enige moment dat ik mijn broer verwacht te zien zal zijn bij de crematie van een oom binnenkort (stervende) en evt in de toekomst het overlijden van mijn oma. Maar dat zijn momenten dat ik met andere dingen bezig ben en me daarover niet ga drukmaken. Er zijn nog wel een paar wederzijdse vrienden, maar dat worden er eigenlijk steeds minder. Het is nog slechts het feit dat we in dezelfde plaats wonen en elkaar dus op straat kunnen tegenkomen. Maar dan zet ik gewoon de negeer-modus aan.
vrijdag 19 oktober 2007 om 20:06
Mensenlief, wat een herkenning lees ik hier allemaal.
Sterkte voor wie het nodig heeft. Ik snap zo ontzettend goed wat hier allemaal geschreven is, alsof ik het zelf geschreven heb, dat je niet jouw ouders mist maar ouders in het algemeen, de leegte maar tegelijkertijd die o zo fijne rust, dat je zelfvertrouwen een enorme optater heeft gehad want als zelfs je ouders niet onvoorwaardelijk van je houden? Dat dat allemaal best te doen is want aan andere kant is het goed om voor jezelf te kiezen en je alleen te laten omringen met mensen die jou goedkeuren en liefhebben zoals je bent, niet zoals men zou wíllen dat je bent.
Nou ja, allemaal al gezegd. Maar goed, ik vind het ook prettig om hier eens van anderen over te lezen.
Dignity,
Dat lijkt me wel heel erg naar, je familie onverwachts tegenkomen op straat of op andere openbare plek. Gebeurt dat regelmatig? Ben je -ondanks die negeer-modus- achteraf niet van slag?
Sterkte voor wie het nodig heeft. Ik snap zo ontzettend goed wat hier allemaal geschreven is, alsof ik het zelf geschreven heb, dat je niet jouw ouders mist maar ouders in het algemeen, de leegte maar tegelijkertijd die o zo fijne rust, dat je zelfvertrouwen een enorme optater heeft gehad want als zelfs je ouders niet onvoorwaardelijk van je houden? Dat dat allemaal best te doen is want aan andere kant is het goed om voor jezelf te kiezen en je alleen te laten omringen met mensen die jou goedkeuren en liefhebben zoals je bent, niet zoals men zou wíllen dat je bent.
Nou ja, allemaal al gezegd. Maar goed, ik vind het ook prettig om hier eens van anderen over te lezen.
Dignity,
Dat lijkt me wel heel erg naar, je familie onverwachts tegenkomen op straat of op andere openbare plek. Gebeurt dat regelmatig? Ben je -ondanks die negeer-modus- achteraf niet van slag?
vrijdag 19 oktober 2007 om 20:25
Tuurlijk. Ik schrik wel even als ik hem zie. Dat is sinds het allemaal een jaar geleden foutging nu 2 keer gebeurd. Van beide keren weet ik niet zeker of hij mij ook gezien heeft, er was in ieder geval geen blijk van reactie. Maar het gevoel van schrik is ook heel snel weer weg, misschien tot nu toe omdat een echte confrontatie is uitgebleven. Ik weet niet hoe ik zou zijn als ik bijvoorbeeld per ongeluk tegen hem opbots. Maar ja, dat zie ik ook eigenlijk niet zo snel gebeuren. Het grootste risico loop ik op het station waar ik dagelijks langskom, en voor zover ik weet hij ook. Maar ondanks dat ik daar dagelijks ben heb ik hem nog nooit gezien.
Ik moet wel zeggen dat door de rust die er nu is de relatie met mijn ouders met sprongen verbeterd is. Er is meer aandacht voor elkaar omdat er niet meer iemand tussenzit die op wat voor manier dan ook de aandacht naar zich toetrekt. Ik stond altijd een beetje in de schaduw van... Dat is nu niet meer. En daar geniet ik van en is me ook veel waard.
Ik moet wel zeggen dat door de rust die er nu is de relatie met mijn ouders met sprongen verbeterd is. Er is meer aandacht voor elkaar omdat er niet meer iemand tussenzit die op wat voor manier dan ook de aandacht naar zich toetrekt. Ik stond altijd een beetje in de schaduw van... Dat is nu niet meer. En daar geniet ik van en is me ook veel waard.
vrijdag 19 oktober 2007 om 20:26
Mijn zus heeft dus met niemand meer contact. Niet met onze ouders, niet met ooms en tantes en neven en nichten. Als er iets wordt georganiseerd door iemand, reageert zij niet. Terwijl ze uiteraard wel altijd weer opnieuw uitgenodigd wordt. Dan denk ik: de "rest" van de familie heeft wel gewoon leuk contact met elkaar. Aan wie ligt het dan???
