Relaties
alle pijlers
Broer is favoriete kind van mijn ouders
vrijdag 30 augustus 2024 om 01:55
Ik zit al jaren met een gevoel wat steeds meer begint te knagen en steeds ergere vormen begint aan te nemen. Waar het om gaat: mijn ouders hebben overduidelijk een favoriet kind, en dat ben ik zeker niet. Mijn broer wordt in alles voorgetrokken. Voornamelijk als het gaat om interesse tonen, tijd vrijmaken voor mij of broer en zelfs op financieel vlak.
Wat betreft interesse tonen merk ik dat mijn broer de favoriet is omdat het altijd over hem gaat als ik bij mijn ouders op bezoek ben. Mijn broer woont nog thuis, maar is wel bezig met een huis opknappen om daar uiteindelijk te gaan wonen. Als ik bij mijn ouders op bezoek kom dan gaat het binnen 2 minuten al over wat mijn broer op zijn werk heeft meegemaakt, wat hij die week aan zijn huis heeft gedaan, etc. Vooral vanuit mijn moeder gaat dit zo. Maar interesse tonen in mij zit er niet in. Zij zal nooit vragen wat ik in het weekend ga doen, hoe mijn werkdag was, etc. Vanuit mijn vader komt die vraag nog wel eens af en toe, maar vanuit mijn moeder nooit. Ik zat laatst eens te denken hoe goed mijn moeder mij eigenlijk kent en ik kwam tot de conclusie dat ik eigenlijk een halve vreemde voor haar ben, ondanks dat ik daar een paar keer per maand over de vloer kom. Als ik kijk wat mijn moeder over mij weet, dan weet ze waar ik werk, waar ik woon en wat mijn hobby is. Maar zij kan niet uitleggen wat ik nou echt doe. Wat doe ik op mijn werk? Waar ben ik met mijn hobby op dit moment mee bezig? Ik heb besloten om bewust ook niet teveel uit mezelf te delen om zo te ontdekken of er echt zo weinig interesse in mij is. En dat is daarmee eigenlijk wel bevestigd.
Ik ben wat betreft werk en opleiding eigenlijk een vreemde eend in de bijt binnen onze familie. Onze hele familie bestaat bijna volledig uit techneuten en mensen in de zorg. Mijn vader en broer zijn ook techneuten. Mijn moeder is altijd huisvrouw geweest. Ik ben zelf echter een andere weg ingeslagen en ben de financiële kant op gegaan. Ik snap heel goed dat mijn kennis en interesses niet volledig overeenkomen met mijn ouders en ik verwacht ook zeker niet dat zij vakinhoudelijk op het niveau van mij kunnen meepraten. Maar alleen al eens algemene interesse tonen in wat ik doe en hoe het met mij gaat zou ik al waarderen. Maar zelfs dat niet. Het enige waar dus over gepraat wordt is het leven van mijn broer. Als ik een middag van 4 of 5 uur bij hen ben geweest, dan is het 80% van de tijd daarover gegaan.
Wat betreft mijn hobby doe ik zingen en heb ik een halfjaar geleden een groot optreden in een uitverkocht theater gehad. Dat was voor mij best wel een mijlpaal en echt wel een grote belevenis. Mijn ouders wisten hier lang van tevoren al van, maar toonden nooit interesse in die voorstelling. Op een gegeven moment heb ik de vraag gesteld of ze ook wilden komen. Mijn vader liet dat vanaf het begin nog open. Mijn moeder reageerde meteen met 'Nee, dat zie ik niet zitten'. Nu zitten een paar familieleden in een toneelvereniging en daar gaat mijn moeder wel elk jaar trouw naartoe. Toen heb ik naar mijn moeder toe ook heel direct gereageerd en letterlijk gezegd 'Voor het toneel ben je al kaarten aan het regelen nog voordat bekend is wanneer de voorstelling is, maar naar mij komen kijken is dus blijkbaar teveel gevraagd...'. Die opmerking heeft er uiteindelijk wel toe geleid dat mijn ouders toch allebei zijn komen kijken, maar alleen al het feit dat zo'n opmerking daaraan vooraf moet gaan geeft aan dat de interesse in mij laag is.
Buiten het tonen van interesse wordt ook op financieel vlak een ongelijke behandeling gehanteerd. Hier kwam ik 4 jaar geleden via mijn broer achter. Sindsdien ben ik dit meer in de gaten gaat houden en zijn me op dat vlak steeds vaker dingen opgevallen.
Ik kwam hier via mijn broer achter omdat hij destijds een studie volgde naast zijn werk. Uiteindelijk heeft hij die niet afgemaakt door gebrek aan motivatie. Gevolg: ca 7000 euro kwijt aan lesgeld zonder diploma. In feite dus weggegooid geld. Via mijn broer hoorde ik dat mijn ouders na het stoppen van mijn broers studie mijn broer 3500 euro hadden geschonken als compensatie. Hier hebben ze mij nooit iets over verteld. Als mijn broer mij dit niet had verteld, dan was ik hier nooit achter gekomen. Dit hebben mijn ouders dus in feite geheim gehouden voor mij.
Ik volgde in die tijd ook nog een deeltijdstudie naast mijn drukke baan. Ik heb mijn studie wel afgemaakt na 5 jaar keihard werken. Na het behalen van mijn diploma kreeg ik vanuit mijn ouders 1 woordje: 'Gefeliciteerd'. Niet meer dan dat. Zelfs geen kleinigheidje. Helemaal niks, behalve 'gefeliciteerd'. Geld is niet het allerbelangrijkste, maar hier ben ik wel echt kwaad over. Het gaat hier niet om tientjeswerk, maar om duidelijk ongelijke behandeling. Dit is echt de tegenovergestelde wereld. Iemand die ongemotiveerd is en daardoor afhaakt stoppen ze 3500 euro toe. Iemand die keihard heeft gewerkt en resultaat heeft bereikt zien ze nog amper staan.
Ook bij de verbouwing van mijn broers huis en bij mijn huis dat ik 3 jaar geleden kocht zie ik financiële ongelijke behandeling. Zoals gezegd is mijn broer techneut. Omdat hij handig is heeft hij mij geholpen met wat timmerwerken. Elk uur dat mijn broer gewerkt heeft bij mij werd opgeschreven en heb ik uiteindelijk iets voor moeten betalen. En niet alleen omdat mijn broer dat wilde, maar omdat mijn moeder mij dat min of meer opdwong. Bij elk klein klusje kreeg ik van mijn moeder te horen 'Daar moet je je broer wel voor betalen he'. Op dit moment is mijn broer zoals gezegd met zijn eigen huis bezig. Wat betreft het echte klussen kan ik natuurlijk weinig betekenen omdat ik dat simpelweg niet kan en daar niet sterk genoeg voor ben. Wel heb ik laatst eens een hele dag geholpen met schroot ruimen. Simpel werk, maar wel iets wat moet gebeuren. Waar mijn broer bij mij zowat elke minuut betaald moest krijgen, heb ik helemaal niks gekregen, behalve 'dankjewel'. En natuurlijk zal mijn moeder ook echt niet tegen mijn broer hebben gezegd dat hij mij iets moest geven voor het helpen. Dit is ook meteen de laatste keer geweest dat ik daar een vinger heb uitgestoken.
Mijn vader is inmiddels gepensioneerd en heeft dus alle tijd om bij mij of bij mijn broer iets te komen doen als aan huis iets gedaan moet worden. Mijn vader heeft vorig jaar een paar weken bij mij gewerkt omdat ik een nieuwe keuken kreeg. Hij heeft geholpen bij het aanleggen van water en elektriciteit. Superfijn natuurlijk, maar ik kreeg wel meerdere keren te horen hoeveel geld me dat wel niet bespaard heeft. 'Dat ik je kom helpen bespaart jou minimaal 4000 euro' kreeg ik regelmatig te horen. Alsof ik me dat zelf niet realiseerde...
Waar mijn vader bij mij een paar weken is komen helpen, is hij bij mijn broer al bijna een jaar bezig. Mijn broer heeft een echte opknapper waar alle ruimtes worden aangepakt en het huis wordt zelfs deels opnieuw gebouwd. Wel wat meer werk dan bij mij dus. Zo'n uitspraken als 'Dat ik je kom helpen bespaart jou minimaal 4000 euro' heb ik hem richting mijn broer nog nooit horen maken, terwijl het werk dat hij daar in heeft gestopt al een veelvoud is van wat hij bij mij heeft gedaan. En dat werk is ook nog lang niet klaar.
Nu laat ik volgende maand nieuwe ruiten plaatsen. De glazenzetter heeft al aangegeven dat als gevolg daarvan het schilderwerk van de kozijnen hoogstwaarschijnlijk opnieuw zal moeten. Daarom vroeg ik mijn vader vorige week of hij binnenkort misschien een paar dagen naar mij wil komen om mij nog eens een keer te helpen. Als antwoord kreeg ik 'Mwa liever niet, schilderen is niet mijn hobby'. En dat dus nadat hij het afgelopen jaar wel elke week 4 of 5 keer naar het huis van mijn broer gaat. Toen heb ik een vergelijkbare opmerking gemaakt als hoe ik het ook bij mijn moeder had aangepakt en gezegd 'Oke maar je gaat dus wel 4-5 keer per week naar mijn broer...' Daarna draaide hij iets bij door te zeggen 'Ik zal eens kijken of ik kan komen', al heeft hij ook nog niet gezegd dat hij mij daadwerkelijk wil komen helpen.
Op dit vlak zie ik zowel in aandacht/interesse als in financiële behandeling ongelijkheid. Blijkbaar is het huis van mijn broer interessanter dan dat van mij en de veelvoud aan tijd die door mijn vader in het huis van mijn broer wordt gestopt levert mijn broer ook weer een veel groter financieel voordeel op.
Nogmaals is geld niet het allerbelangrijkste en kijk ik echt niet op elke 10 euro, maar dit gaat zover dat het mij echt kwaad maakt door ongelijke behandeling. Ik heb een goedbetaalde baan en verdien een stuk meer dan mijn broer. Ik heb er dan ook wel veel harder voor moeten werken om hier te komen. Ik merk aan alles dat daar vooral vanuit mijn moeder behoorlijk wat jaloezie in zit. Ik denk dat dat de reden is waarom ze mij op deze manier behandelen.
Ik zit in dubio wat ik moet doen. Ik voel gewoon dat de bom een keer gaat barsten als ik dit nog lang laat doorsudderen. Al betwijfel ik ook of een normaal gesprek er met mijn ouders in gaat zitten. Ik heb al meermaals gemerkt dat mijn moeder op laag niveau zit wat betreft zelfreflectie. Zij schiet meteen in de weerstand als ze wordt aangesproken. Het ligt nooit aan haar, maar altijd aan de ander. Mijn vader kennende zal hij vooral mijn gevoelens gaan ontkennen en argumenten gaan verzinnen waarom mijn gevoel niet overeenkomt met de werkelijkheid.
Ik kan dus een gewoon gesprek aangaan, wat voor mijn gevoel op niks gaat uitlopen.
Ik zou ook nog kunnen overwegen om gewoon mede te delen wat mij dwars zit, het contact even te breken zodat mijn ouders eens kunnen nadenken over hetgeen ik gezegd heb en vervolgens kunnen bepalen wat zij hiermee willen doen. Al is die laatste optie ook meteen best hard. Maar misschien is hard zijn in dit geval ook wel het beste.
Zijn er meer mensen die zich in een soortgelijk verhaal herkennen? En dan vooral dat ze net zoals ik aan de verkeerde kant zitten. Hoe zouden jullie dit aanvliegen?
Wat betreft interesse tonen merk ik dat mijn broer de favoriet is omdat het altijd over hem gaat als ik bij mijn ouders op bezoek ben. Mijn broer woont nog thuis, maar is wel bezig met een huis opknappen om daar uiteindelijk te gaan wonen. Als ik bij mijn ouders op bezoek kom dan gaat het binnen 2 minuten al over wat mijn broer op zijn werk heeft meegemaakt, wat hij die week aan zijn huis heeft gedaan, etc. Vooral vanuit mijn moeder gaat dit zo. Maar interesse tonen in mij zit er niet in. Zij zal nooit vragen wat ik in het weekend ga doen, hoe mijn werkdag was, etc. Vanuit mijn vader komt die vraag nog wel eens af en toe, maar vanuit mijn moeder nooit. Ik zat laatst eens te denken hoe goed mijn moeder mij eigenlijk kent en ik kwam tot de conclusie dat ik eigenlijk een halve vreemde voor haar ben, ondanks dat ik daar een paar keer per maand over de vloer kom. Als ik kijk wat mijn moeder over mij weet, dan weet ze waar ik werk, waar ik woon en wat mijn hobby is. Maar zij kan niet uitleggen wat ik nou echt doe. Wat doe ik op mijn werk? Waar ben ik met mijn hobby op dit moment mee bezig? Ik heb besloten om bewust ook niet teveel uit mezelf te delen om zo te ontdekken of er echt zo weinig interesse in mij is. En dat is daarmee eigenlijk wel bevestigd.
Ik ben wat betreft werk en opleiding eigenlijk een vreemde eend in de bijt binnen onze familie. Onze hele familie bestaat bijna volledig uit techneuten en mensen in de zorg. Mijn vader en broer zijn ook techneuten. Mijn moeder is altijd huisvrouw geweest. Ik ben zelf echter een andere weg ingeslagen en ben de financiële kant op gegaan. Ik snap heel goed dat mijn kennis en interesses niet volledig overeenkomen met mijn ouders en ik verwacht ook zeker niet dat zij vakinhoudelijk op het niveau van mij kunnen meepraten. Maar alleen al eens algemene interesse tonen in wat ik doe en hoe het met mij gaat zou ik al waarderen. Maar zelfs dat niet. Het enige waar dus over gepraat wordt is het leven van mijn broer. Als ik een middag van 4 of 5 uur bij hen ben geweest, dan is het 80% van de tijd daarover gegaan.
Wat betreft mijn hobby doe ik zingen en heb ik een halfjaar geleden een groot optreden in een uitverkocht theater gehad. Dat was voor mij best wel een mijlpaal en echt wel een grote belevenis. Mijn ouders wisten hier lang van tevoren al van, maar toonden nooit interesse in die voorstelling. Op een gegeven moment heb ik de vraag gesteld of ze ook wilden komen. Mijn vader liet dat vanaf het begin nog open. Mijn moeder reageerde meteen met 'Nee, dat zie ik niet zitten'. Nu zitten een paar familieleden in een toneelvereniging en daar gaat mijn moeder wel elk jaar trouw naartoe. Toen heb ik naar mijn moeder toe ook heel direct gereageerd en letterlijk gezegd 'Voor het toneel ben je al kaarten aan het regelen nog voordat bekend is wanneer de voorstelling is, maar naar mij komen kijken is dus blijkbaar teveel gevraagd...'. Die opmerking heeft er uiteindelijk wel toe geleid dat mijn ouders toch allebei zijn komen kijken, maar alleen al het feit dat zo'n opmerking daaraan vooraf moet gaan geeft aan dat de interesse in mij laag is.
Buiten het tonen van interesse wordt ook op financieel vlak een ongelijke behandeling gehanteerd. Hier kwam ik 4 jaar geleden via mijn broer achter. Sindsdien ben ik dit meer in de gaten gaat houden en zijn me op dat vlak steeds vaker dingen opgevallen.
Ik kwam hier via mijn broer achter omdat hij destijds een studie volgde naast zijn werk. Uiteindelijk heeft hij die niet afgemaakt door gebrek aan motivatie. Gevolg: ca 7000 euro kwijt aan lesgeld zonder diploma. In feite dus weggegooid geld. Via mijn broer hoorde ik dat mijn ouders na het stoppen van mijn broers studie mijn broer 3500 euro hadden geschonken als compensatie. Hier hebben ze mij nooit iets over verteld. Als mijn broer mij dit niet had verteld, dan was ik hier nooit achter gekomen. Dit hebben mijn ouders dus in feite geheim gehouden voor mij.
Ik volgde in die tijd ook nog een deeltijdstudie naast mijn drukke baan. Ik heb mijn studie wel afgemaakt na 5 jaar keihard werken. Na het behalen van mijn diploma kreeg ik vanuit mijn ouders 1 woordje: 'Gefeliciteerd'. Niet meer dan dat. Zelfs geen kleinigheidje. Helemaal niks, behalve 'gefeliciteerd'. Geld is niet het allerbelangrijkste, maar hier ben ik wel echt kwaad over. Het gaat hier niet om tientjeswerk, maar om duidelijk ongelijke behandeling. Dit is echt de tegenovergestelde wereld. Iemand die ongemotiveerd is en daardoor afhaakt stoppen ze 3500 euro toe. Iemand die keihard heeft gewerkt en resultaat heeft bereikt zien ze nog amper staan.
Ook bij de verbouwing van mijn broers huis en bij mijn huis dat ik 3 jaar geleden kocht zie ik financiële ongelijke behandeling. Zoals gezegd is mijn broer techneut. Omdat hij handig is heeft hij mij geholpen met wat timmerwerken. Elk uur dat mijn broer gewerkt heeft bij mij werd opgeschreven en heb ik uiteindelijk iets voor moeten betalen. En niet alleen omdat mijn broer dat wilde, maar omdat mijn moeder mij dat min of meer opdwong. Bij elk klein klusje kreeg ik van mijn moeder te horen 'Daar moet je je broer wel voor betalen he'. Op dit moment is mijn broer zoals gezegd met zijn eigen huis bezig. Wat betreft het echte klussen kan ik natuurlijk weinig betekenen omdat ik dat simpelweg niet kan en daar niet sterk genoeg voor ben. Wel heb ik laatst eens een hele dag geholpen met schroot ruimen. Simpel werk, maar wel iets wat moet gebeuren. Waar mijn broer bij mij zowat elke minuut betaald moest krijgen, heb ik helemaal niks gekregen, behalve 'dankjewel'. En natuurlijk zal mijn moeder ook echt niet tegen mijn broer hebben gezegd dat hij mij iets moest geven voor het helpen. Dit is ook meteen de laatste keer geweest dat ik daar een vinger heb uitgestoken.
Mijn vader is inmiddels gepensioneerd en heeft dus alle tijd om bij mij of bij mijn broer iets te komen doen als aan huis iets gedaan moet worden. Mijn vader heeft vorig jaar een paar weken bij mij gewerkt omdat ik een nieuwe keuken kreeg. Hij heeft geholpen bij het aanleggen van water en elektriciteit. Superfijn natuurlijk, maar ik kreeg wel meerdere keren te horen hoeveel geld me dat wel niet bespaard heeft. 'Dat ik je kom helpen bespaart jou minimaal 4000 euro' kreeg ik regelmatig te horen. Alsof ik me dat zelf niet realiseerde...
Waar mijn vader bij mij een paar weken is komen helpen, is hij bij mijn broer al bijna een jaar bezig. Mijn broer heeft een echte opknapper waar alle ruimtes worden aangepakt en het huis wordt zelfs deels opnieuw gebouwd. Wel wat meer werk dan bij mij dus. Zo'n uitspraken als 'Dat ik je kom helpen bespaart jou minimaal 4000 euro' heb ik hem richting mijn broer nog nooit horen maken, terwijl het werk dat hij daar in heeft gestopt al een veelvoud is van wat hij bij mij heeft gedaan. En dat werk is ook nog lang niet klaar.
Nu laat ik volgende maand nieuwe ruiten plaatsen. De glazenzetter heeft al aangegeven dat als gevolg daarvan het schilderwerk van de kozijnen hoogstwaarschijnlijk opnieuw zal moeten. Daarom vroeg ik mijn vader vorige week of hij binnenkort misschien een paar dagen naar mij wil komen om mij nog eens een keer te helpen. Als antwoord kreeg ik 'Mwa liever niet, schilderen is niet mijn hobby'. En dat dus nadat hij het afgelopen jaar wel elke week 4 of 5 keer naar het huis van mijn broer gaat. Toen heb ik een vergelijkbare opmerking gemaakt als hoe ik het ook bij mijn moeder had aangepakt en gezegd 'Oke maar je gaat dus wel 4-5 keer per week naar mijn broer...' Daarna draaide hij iets bij door te zeggen 'Ik zal eens kijken of ik kan komen', al heeft hij ook nog niet gezegd dat hij mij daadwerkelijk wil komen helpen.
Op dit vlak zie ik zowel in aandacht/interesse als in financiële behandeling ongelijkheid. Blijkbaar is het huis van mijn broer interessanter dan dat van mij en de veelvoud aan tijd die door mijn vader in het huis van mijn broer wordt gestopt levert mijn broer ook weer een veel groter financieel voordeel op.
Nogmaals is geld niet het allerbelangrijkste en kijk ik echt niet op elke 10 euro, maar dit gaat zover dat het mij echt kwaad maakt door ongelijke behandeling. Ik heb een goedbetaalde baan en verdien een stuk meer dan mijn broer. Ik heb er dan ook wel veel harder voor moeten werken om hier te komen. Ik merk aan alles dat daar vooral vanuit mijn moeder behoorlijk wat jaloezie in zit. Ik denk dat dat de reden is waarom ze mij op deze manier behandelen.
Ik zit in dubio wat ik moet doen. Ik voel gewoon dat de bom een keer gaat barsten als ik dit nog lang laat doorsudderen. Al betwijfel ik ook of een normaal gesprek er met mijn ouders in gaat zitten. Ik heb al meermaals gemerkt dat mijn moeder op laag niveau zit wat betreft zelfreflectie. Zij schiet meteen in de weerstand als ze wordt aangesproken. Het ligt nooit aan haar, maar altijd aan de ander. Mijn vader kennende zal hij vooral mijn gevoelens gaan ontkennen en argumenten gaan verzinnen waarom mijn gevoel niet overeenkomt met de werkelijkheid.
Ik kan dus een gewoon gesprek aangaan, wat voor mijn gevoel op niks gaat uitlopen.
Ik zou ook nog kunnen overwegen om gewoon mede te delen wat mij dwars zit, het contact even te breken zodat mijn ouders eens kunnen nadenken over hetgeen ik gezegd heb en vervolgens kunnen bepalen wat zij hiermee willen doen. Al is die laatste optie ook meteen best hard. Maar misschien is hard zijn in dit geval ook wel het beste.
Zijn er meer mensen die zich in een soortgelijk verhaal herkennen? En dan vooral dat ze net zoals ik aan de verkeerde kant zitten. Hoe zouden jullie dit aanvliegen?
vrijdag 30 augustus 2024 om 11:48
ik snap dat jij je schuldgevoel wil afkopen, maar echt niet iedereen vindt het belangrijk om betaald te krijgen.Lorem_Ipsum schreef: ↑30-08-2024 11:22Nee, geen kinderopvangtarief voor iemand die oppast.
Ik betaal voor alles wat met professioneel klussen te maken heeft, maar ook een bevriend advocaat heb ik betaald, bijvoorbeeld. Catering ook. Kapper etc. zou ik ook betalen, maar ik ken geen kappers. Wel allemaal friends & family-tarief.
De realiteit is dat je vooral veel gevraagd wordt als je een bouw-gerelateerd beroep hebt, dus daarom ben ik daar precies op. Deze mensen worden door iedereen aan hun jasje getrokken, en het zijn altijd hun weekenden die aan gort gaan. Terwijl de mensen met kantoorbanen hun eventuele werk vaak gewoon onder werktijd doen.
En ja, dan zijn er ook nog onderlinge vriendendiensten, maar dat is dus dat oppassen, of helpen met behangen, van mens tot mens. Voor een fles wijn en pizza. Maar een professionele behanger betaal ik (oké, met korting dus).
Mijn broer heeft bijvoorbeeld een huisje in het buitenland. Ook daar betaal ik voor, terwijl hij dat niet vraagt. Maar hij zou het die periode ook kunnen verhuren, vandaar.
Mijn gedachtengang komt waarschijnlijk vooral voort uit het feit dat ik zelf niets te bieden heb. Niemand zit op mijn kennis en kunde te wachten. Dat loopt op den duur scheef.
Mijn man vindt ergens helpen met een klus, leuk om te doen. En als hij geen zin/tijd heeft, zegt hij nee. Bij semi-betaalde klussen aannemen, wordt een volgende keer 'nee' zeggen lastiger
Maar goed, ik vind jouw manier ook prima hoor. Het is alleen niet de mijne
vrijdag 30 augustus 2024 om 11:50
Want?Lila-Linda schreef: ↑30-08-2024 11:48ik snap dat jij je schuldgevoel wil afkopen, maar echt niet iedereen vindt het belangrijk om betaald te krijgen.
Mijn man vindt ergens helpen met een klus, leuk om te doen. En als hij geen zin/tijd heeft, zegt hij nee. Bij semi-betaalde klussen aannemen, wordt een volgende keer 'nee' zeggen lastiger
Maar goed, ik vind jouw manier ook prima hoor. Het is alleen niet de mijne
vrijdag 30 augustus 2024 om 11:50
O, dat is fijn!yucca1970 schreef: ↑30-08-2024 11:31Als wij, mijn siblings en ik, bij mijn ouders op bezoek gaan vertellen mijn ouders heel vaak hoe goed siblings of hun kinderen het doen.
1 van mijn siblings sprak het gevoel uit dat ouders altijd zaten te pochen over andere kinderen en kleinkinderen, en hun prestaties en sociale leven er niet toe deden.
Gelukkig werd dit met siblings onderling besproken, en bleek dat ze het altijd over een ander hebben, vol trots, en direct vrijwel nooit complimentjes geven.
Was een opluchting dat het was besproken. Want kinderen en kleinkinderen liepen hier tegenaan, en ook leuk om nu de complimentjes via je siblings te horen, het heeft onze band als siblings alleen maar versterkt
, het heeft onze band als siblings alleen maar versterkt
Het is niet altijd zo, helaas. Ik ben toen ik nog op kamers zat op een gegeven moment gestopt met mijn moeder bellen, omdat ze altijd meteen begon over mijn zusje en mij geen kans gaf om ook iets te vertellen. Dat zij dus tegen mijn zusje over mij vertelde lijkt me onmogelijk, want ze had niks gehoord
Verder herken ik nog wel meer uit de openingspost.
vrijdag 30 augustus 2024 om 12:03
Dit is echt heel vervelend en je kan je ouders niet veranderen. Dit is bij ons in de familie ook zo.
Wat mij heeft geholpen is:
- voor jezelf zorgen, vraag niet om hulp van familie maar regel vakmensen
- maak geen vergelijkingen want dat verlies je
- geld is niet belangrijk, dop je eigen boontjes (geeft het grootste positieve gevoel)
- zorg voor minder contact. Laat hun maar een keer contact zoeken, laat hun maar eens op bezoek komen, laat het van hun uit komen
- ga je wel op bezoek, ga niet te lang. Ipv 4-5 uur, blijf maar een uurtje of 2
- zorg voor je eigen familie, zoek mensen waar jij gelukkig van wordt
- maak eigen keuzes
Sterkte!
Wat mij heeft geholpen is:
- voor jezelf zorgen, vraag niet om hulp van familie maar regel vakmensen
- maak geen vergelijkingen want dat verlies je
- geld is niet belangrijk, dop je eigen boontjes (geeft het grootste positieve gevoel)
- zorg voor minder contact. Laat hun maar een keer contact zoeken, laat hun maar eens op bezoek komen, laat het van hun uit komen
- ga je wel op bezoek, ga niet te lang. Ipv 4-5 uur, blijf maar een uurtje of 2
- zorg voor je eigen familie, zoek mensen waar jij gelukkig van wordt
- maak eigen keuzes
Sterkte!
vrijdag 30 augustus 2024 om 12:07
Mijn broer was ook favoriet, eigenlijk een halve heilige, de stamhouder. Ik had toen ik 15 was een bijbaantje van anderhalve dag in de week er werd wel aangedrongen dat ik schoenen etc voor mijn broer betaalde want die had geen tijd voor een bijbaantje, die moest studeren, dat hoefde meisjes niet.
Toen ik op kamers ging wonen zijn mijn ouders al die jaren nooit eens op bezoek geweest, ik moest wel een groot deel kostgeld betalen voor de keren dat ik naar hen toe ging, eten was niet gratis en de studie van mijn broer en jongere zus kostte handen vol geld enz enz
Toen ik op kamers ging wonen zijn mijn ouders al die jaren nooit eens op bezoek geweest, ik moest wel een groot deel kostgeld betalen voor de keren dat ik naar hen toe ging, eten was niet gratis en de studie van mijn broer en jongere zus kostte handen vol geld enz enz
De sterren wandlen, de tijd gaat, de klok zal slaan,.
vrijdag 30 augustus 2024 om 12:07
Maar klust je man in zijn vakgebied?Lila-Linda schreef: ↑30-08-2024 11:48ik snap dat jij je schuldgevoel wil afkopen, maar echt niet iedereen vindt het belangrijk om betaald te krijgen.
Mijn man vindt ergens helpen met een klus, leuk om te doen. En als hij geen zin/tijd heeft, zegt hij nee. Bij semi-betaalde klussen aannemen, wordt een volgende keer 'nee' zeggen lastiger
Maar goed, ik vind jouw manier ook prima hoor. Het is alleen niet de mijne
Nee, geen schuldgevoel. Ik vind het gewoon het juiste. Maar ieder zijn ding, inderdaad. En nee zeggen kan prima.
Ik heb mijn eerdere bericht aangepast, want dit punt doet niets af aan de verdere oneerlijkheid die TO ervaart. Er loopt daar wel wat scheef in het gezin.
lorem_ipsum wijzigde dit bericht op 30-08-2024 12:14
4.64% gewijzigd
vrijdag 30 augustus 2024 om 12:11
Vervelend dat dit gaande is bij jou. Onderstaande is dus echt niet gericht aan jou persoonlijk.Java schreef: ↑30-08-2024 11:12Ik denk dat dit voor veel (volwassen) kinderen herkenbaar is, zo ook voor mij. Het geeft een ontzettend rotgevoel en je kunt er eigenlijk niets mee. Ouders zijn vaak al te oud en daarmee te star om de oneerlijkheid in te zien of te willen toegeven. Compensatie is geen beginnen meer aan, en het geheel zou ook een geforceerd en onnatuurlijk karakter krijgen.
Meestal komt de oneerlijkheid voort uit patronen die al in de kindertijd zijn ontstaan en helemaal vastgeroest zitten: Het kind dat vroeger de meeste hulp en aandacht nodig had, krijgt (en vraagt) dat op volwassen leeftijd nog steeds. Het kind dat zich juist flink hield en altijd zijn eigen boontjes probeerde te doppen, wordt door de ouders 'vergeten' op het gebied van aandacht, hulp en financiële ondersteuning. Want die heeft het toch zeker niet nodig?
Ouders zijn zich meestal van geen kwaad bewust en zijn ervan overtuigd dat alles eerlijk verloopt. Ook pijnlijk als het patroon zich voortzet richting de verschillende kleinkinderen, trouwens.
Het is eigenlijk niet op te lossen behalve door er ruzie over te maken, meer afstand te nemen, te breken. Maar in alle gevallen zul jij de onsympathiek persoon lijken die haar gezinsleden hun fijne patroon misgunt en die verongelijkt en zelfmedelijdend is.
Nogmaals, deze oneerlijkheid is 'echt' en dat voelt heel rot. Maar zoals anderen ook al zeggen, je gaat het niet winnen van dit vastgeroeste patroon. Het enige wat je kunt doen is het voor jezelf verwerken (evt. met hulp), ermee leren omgaan, en jezelf schouderklopjes geven omdat jij altijd zelf je boontjes hebt gedopt en ook door je ouders wordt gezien als iemand die ontzettend zelfstandig en succesvol is, in tegenstelling tot je hulpbehoevende, vaak falende sibbling(s).
Veel sterkte, ik voel met je mee.
Met het meer algemene deel ben ik het niet eens. Ik ben "de favoriet". Volgens mijn broer dan. Ik ben ook degene die zelf haar boontjes dopt, zaakjes op orde heeft etc. Mijn broer was juist het zorgenkind en heeft meer gekregen in aandacht, in geld, in hulp. Toch voelt hij zich achtergesteld. Misschien juist omdat ik degene ben die de hulp minder nodig heeft?
Daarnaast ben ik ook degene die zich makkelijk over fouten van een ander heen zet. Ja, mijn ouders hebben dingen gedaan die niet handig zijn, maar met de beste intenties denk ik dan. Ja, mijn vader is een moeilijke man, maar daar werken we gewoon omheen en dat accepteren we maar. Mijn broer kan/wil dat niet. Ik vraag me regelmatig af waarom hij zo moeilijk doet/ dingen negatief invult mbt mijn ouders. Hij vindt mij een pushover. Daar kunnen we gelukkig samen inmiddels ook om lachen.
Ik zeg niet dat dit bij TO ook het geval is. Maar misschien is jouw broer gewoon wat makkelijker / meegaander? En dat wil niet zeggen dat jij ook zo moet zijn.
"I'd like a coke". " Is Pepsi ok?" " Is Monopolymoney ok?"
vrijdag 30 augustus 2024 om 12:18
Ik vind het herkenbaar. Sommige ouders vinden hun ene kind meer zoals zichzelf, leuker, zieliger, prettiger in de omgang of wat dan ook dan hun andere kind, wat resulteert in een ongelijke behandeling. Vaak zien ouders dat zelf absoluut niet omdat ze het zo gewóón vinden dat ze doen wat ze doen.
Mijn schoonouders vinden hun dochter het leukst en uiten dat in geld, zorg en interesse, voor haar en haar kind. Ik ben er inmiddels klaar mee, dus ik ben gestopt met een rol spelen in het contact. Mijn man doet het ook nauwelijks; inmiddels zien we ze dus nog maar zelden. Dat vinden ze verdrietig, denk ik. Maar zo lopen deze dingen. Ongelijkheid resulteert niet zo vaak in vreugdevol contact.
Mijn schoonouders vinden hun dochter het leukst en uiten dat in geld, zorg en interesse, voor haar en haar kind. Ik ben er inmiddels klaar mee, dus ik ben gestopt met een rol spelen in het contact. Mijn man doet het ook nauwelijks; inmiddels zien we ze dus nog maar zelden. Dat vinden ze verdrietig, denk ik. Maar zo lopen deze dingen. Ongelijkheid resulteert niet zo vaak in vreugdevol contact.
vrijdag 30 augustus 2024 om 12:40
To super vervelend! Wat rot dat je in deze situatie zit.
Ik herken het ook bij mijn schoonfamilie waarin alles draait om schoonzus. Maar als je wat dieper gaat kijken klopt er gewoon een hoop niet binnen het gezin op emotioneel niveau. En hoef je daarom ook echt niet jaloers te zijn op je vroer. Eigenlijk is jouw rol veel prettiger want jij kan jezelf emotioneel hieruit onttrekken en voor jezelf gaan kiezen. Als ik het zo lees zijn je ouders er vooral praktisch voor jullie, hoe waren ze er voor jullie als kind, op emotioneel niveau?
Als ik jou was zou ik gaan focussen op jezelf en (emotioneel en praktisch) loskomen van je ouders. Dit ook om verdere teleurstelling te voorkomen.
In mijn schoonouders geval zit mn schoonzus eigenlijk ook gevangen. Ze doet idd alles volgens traditie van de familie, hetzelfde werk als schoonmoeder etc etc maar in hoeverre is er ruimte om ecgt zichzelf te zijn en haar passies te ontwikkelen? Omdat mn schoonouders zoveel voor haar doen en betalen wordt ze klein gehouden.
Ik lees dat jij wel je eigen keuzes hebt gemaakt en je passies volgt. Dat is waar je geluk uit haalt, super goed!
De aandacht en waardering van je ouders zou je niet moeten verwachten. Haal die uit jezelf. Je hebt het waarschijnlijk als kind ook niet gehad en daarom heb he het nu nog zo nodig. Je gaat het nooit krijgen want je ouders kunnen dit ( waarschijnlijk) niet.
Sterkte met alles!
Ik herken het ook bij mijn schoonfamilie waarin alles draait om schoonzus. Maar als je wat dieper gaat kijken klopt er gewoon een hoop niet binnen het gezin op emotioneel niveau. En hoef je daarom ook echt niet jaloers te zijn op je vroer. Eigenlijk is jouw rol veel prettiger want jij kan jezelf emotioneel hieruit onttrekken en voor jezelf gaan kiezen. Als ik het zo lees zijn je ouders er vooral praktisch voor jullie, hoe waren ze er voor jullie als kind, op emotioneel niveau?
Als ik jou was zou ik gaan focussen op jezelf en (emotioneel en praktisch) loskomen van je ouders. Dit ook om verdere teleurstelling te voorkomen.
In mijn schoonouders geval zit mn schoonzus eigenlijk ook gevangen. Ze doet idd alles volgens traditie van de familie, hetzelfde werk als schoonmoeder etc etc maar in hoeverre is er ruimte om ecgt zichzelf te zijn en haar passies te ontwikkelen? Omdat mn schoonouders zoveel voor haar doen en betalen wordt ze klein gehouden.
Ik lees dat jij wel je eigen keuzes hebt gemaakt en je passies volgt. Dat is waar je geluk uit haalt, super goed!
De aandacht en waardering van je ouders zou je niet moeten verwachten. Haal die uit jezelf. Je hebt het waarschijnlijk als kind ook niet gehad en daarom heb he het nu nog zo nodig. Je gaat het nooit krijgen want je ouders kunnen dit ( waarschijnlijk) niet.
Sterkte met alles!
vrijdag 30 augustus 2024 om 12:41
Als ik wekenlang bij iemand gratis en voor niets zou hebben gewerkt om vervolgens te horen "ja, maaaarrrr.... bij die-en-die heb je veel langer gewerkt" dan was ik er helemaal klaar mee. Wat een verwend gedrag! Hij had ook niet bij jou kunnen werken, hè?
Je bent volwassen, ga je eigen boontjes doppen en hou op met dat kinderachtige vergelijken.
Je bent volwassen, ga je eigen boontjes doppen en hou op met dat kinderachtige vergelijken.
vrijdag 30 augustus 2024 om 13:04
Wat fijn om te zien dat al zoveel reacties zijn. Ik heb ze allemaal gelezen. Fijn om te lezen dat bijna iedereen op basis van mijn verhaal wel vind dat er een ongelijke behandeling is. Ik stel me in die zin dus niet aan.
Ik lees ook een paar keer dat ik misschien in de slappe was zit en mijn broer financiële hulp nodig heeft. Dat wordt wel echt uit verband getrokken. Maar misschien heb ik in mijn OP ook dingen wat onhandig verwoord waardoor deze reactie een paar keer wordt geplaatst. Daarom wat meer context:
Ik ben 31, mijn broer is 25. Financieel hebben we het allebei niet slecht. Het feit dat hij in deze tijd op zijn 25ste in zijn eentje een huis kan kopen geeft aan dat ook hij niet hoeft te klagen. De verbouwing die hij nu aan het doen is gaat naar verwachting meer dan een ton kosten en verwacht hij over een periode van 3-4 jaar af te krijgen. De verbouwing kan hij naar verwachting volledig met eigen geld betalen, dus dan heb je het echt niet slecht.
Feit is wel dat ik meer verdien dan hij. Al is het echt niet zo dat ik 5 keer zoveel heb. Het gaat om een verschil van ca 800 euro netto per maand en betere secundaire arbeidsvoorwaarden.
Wat betreft de studie van mijn broer lijkt het helemaal niet zo zielig voor hem. Hij heeft een studie gevolgd en afgemaakt waarin hij al lange tijd werk heeft. De vervolgstudie die hij volgde en niet afmaakte heeft hij zelf verprutst. Geen tijd in steken, geen zin hebben om in avonden of weekenden nog even te studeren. Logisch dat je het dan niet gaat redden. Ik schat mijn broer capabel genoeg in om die studie te halen als hij er genoeg tijd in had gestoken, maar het lag volledig aan gebrek aan motivatie en discipline. Hij heeft zelf ook letterlijk gezegd dat hij daar geen zin in had.
Ik zie dat vooral mijn moeder in de reacties regelmatig genoemd wordt en dat vooral haar gedrag als niet oke wordt gezien. 'Niet oke dat ze in eerste instantie niet naar mijn optreden wilde komen'. 'Waarom maakt jou moeder zo de dienst uit?'
Het enige antwoord wat ik daarop heb is dat ik al lange tijd merk dat het een stikjaloerse vrouw is. Haar wereldje is op zich best klein. Ik denk mede ook omdat zij nooit gewerkt heeft en altijd thuis is geweest. Daarnaast mag zij niet autorijden, waardoor ze afhankelijk is van mijn vader, wat het ook niet altijd makkelijk maakt. Ik daarentegen heb een leven waarin altijd wel iets speelt waarmee ik bezig ben. Voorbereiden op een optreden, weekendjes weg, veranderingen op werkgebied, etc. Mijn leven is dus inderdaad heel anders dan dat van mijn moeder, maar in plaats van jaloerse blikken geven richting je kind zou je dat als ouder ook vanuit de positieve kant kunnen bekijken. Blij zijn dat je kind dingen bereikt heeft. Blij zijn dat je kind gekomen is tot waar die nu staat en niet de afgrond is ingegleden. Als het mij gegund is om kinderen te krijgen dan zou ik er altijd vanuit die gedachtegang naar kijken. Maar zij kijkt volgens mij vanuit de bril dat ze het niet eerlijk vind dat ik misschien nog meer bereikt heb dan mijn broer en dat dat dan allemaal met geld en aandacht gecompenseerd moet worden. Volgens mij realiseert zij zich alleen niet hoe hard ik hiervoor heb gewerkt. Niks is mij in de schoot geworpen.
Wat betreft het klussen en tegenprestaties die ik kan leveren kan ik op dit moment nog niet zo heel veel betekenen, buiten de eenvoudige klusjes als schroot dragen zoals al eerder genoemd. Of een keer een boodschap doen. Dit kan in de toekomst echter heel anders worden. Mijn ouders zijn 60+ en er gaat een tijd komen dat zij hulpbehoevend worden, in welke zin dan ook. Mijn vader is goed bij de tijd en red zich nog heel goed zelf. Mijn moeder daarentegen is volledig afhankelijk en weet nog niet hoe een computer werkt (niet overdreven!). Stel dat mijn vader weg zou vallen en mijn moeder alleen over zou blijven, dan heeft zij echt een probleem want zij kan echt niet zelfstandig een goede administratie voeren. Mijn broer is op dat vlak ook niet de allersterkste. Die heeft al een hekel aan zijn eigen administratie bijhouden. Als het tot de situatie zou komen dat mijn moeder ooit eens alleen over zou blijven, dan zal ik degene zijn die daarmee moet gaan helpen, of ze zou zich een boekhouder moeten zoeken. Een ander scenario is als mijn ouders dement raken. Ook dan zou ik nog wel eens heel veel voor hun kunnen betekenen op dat vlak. En binnen onze familie zijn meerdere gevallen van dementie bekend, dus dat zie ik als een realistisch scenario voor ergens in de komende jaren.
Ik lees ook een paar keer dat ik misschien in de slappe was zit en mijn broer financiële hulp nodig heeft. Dat wordt wel echt uit verband getrokken. Maar misschien heb ik in mijn OP ook dingen wat onhandig verwoord waardoor deze reactie een paar keer wordt geplaatst. Daarom wat meer context:
Ik ben 31, mijn broer is 25. Financieel hebben we het allebei niet slecht. Het feit dat hij in deze tijd op zijn 25ste in zijn eentje een huis kan kopen geeft aan dat ook hij niet hoeft te klagen. De verbouwing die hij nu aan het doen is gaat naar verwachting meer dan een ton kosten en verwacht hij over een periode van 3-4 jaar af te krijgen. De verbouwing kan hij naar verwachting volledig met eigen geld betalen, dus dan heb je het echt niet slecht.
Feit is wel dat ik meer verdien dan hij. Al is het echt niet zo dat ik 5 keer zoveel heb. Het gaat om een verschil van ca 800 euro netto per maand en betere secundaire arbeidsvoorwaarden.
Wat betreft de studie van mijn broer lijkt het helemaal niet zo zielig voor hem. Hij heeft een studie gevolgd en afgemaakt waarin hij al lange tijd werk heeft. De vervolgstudie die hij volgde en niet afmaakte heeft hij zelf verprutst. Geen tijd in steken, geen zin hebben om in avonden of weekenden nog even te studeren. Logisch dat je het dan niet gaat redden. Ik schat mijn broer capabel genoeg in om die studie te halen als hij er genoeg tijd in had gestoken, maar het lag volledig aan gebrek aan motivatie en discipline. Hij heeft zelf ook letterlijk gezegd dat hij daar geen zin in had.
Ik zie dat vooral mijn moeder in de reacties regelmatig genoemd wordt en dat vooral haar gedrag als niet oke wordt gezien. 'Niet oke dat ze in eerste instantie niet naar mijn optreden wilde komen'. 'Waarom maakt jou moeder zo de dienst uit?'
Het enige antwoord wat ik daarop heb is dat ik al lange tijd merk dat het een stikjaloerse vrouw is. Haar wereldje is op zich best klein. Ik denk mede ook omdat zij nooit gewerkt heeft en altijd thuis is geweest. Daarnaast mag zij niet autorijden, waardoor ze afhankelijk is van mijn vader, wat het ook niet altijd makkelijk maakt. Ik daarentegen heb een leven waarin altijd wel iets speelt waarmee ik bezig ben. Voorbereiden op een optreden, weekendjes weg, veranderingen op werkgebied, etc. Mijn leven is dus inderdaad heel anders dan dat van mijn moeder, maar in plaats van jaloerse blikken geven richting je kind zou je dat als ouder ook vanuit de positieve kant kunnen bekijken. Blij zijn dat je kind dingen bereikt heeft. Blij zijn dat je kind gekomen is tot waar die nu staat en niet de afgrond is ingegleden. Als het mij gegund is om kinderen te krijgen dan zou ik er altijd vanuit die gedachtegang naar kijken. Maar zij kijkt volgens mij vanuit de bril dat ze het niet eerlijk vind dat ik misschien nog meer bereikt heb dan mijn broer en dat dat dan allemaal met geld en aandacht gecompenseerd moet worden. Volgens mij realiseert zij zich alleen niet hoe hard ik hiervoor heb gewerkt. Niks is mij in de schoot geworpen.
Wat betreft het klussen en tegenprestaties die ik kan leveren kan ik op dit moment nog niet zo heel veel betekenen, buiten de eenvoudige klusjes als schroot dragen zoals al eerder genoemd. Of een keer een boodschap doen. Dit kan in de toekomst echter heel anders worden. Mijn ouders zijn 60+ en er gaat een tijd komen dat zij hulpbehoevend worden, in welke zin dan ook. Mijn vader is goed bij de tijd en red zich nog heel goed zelf. Mijn moeder daarentegen is volledig afhankelijk en weet nog niet hoe een computer werkt (niet overdreven!). Stel dat mijn vader weg zou vallen en mijn moeder alleen over zou blijven, dan heeft zij echt een probleem want zij kan echt niet zelfstandig een goede administratie voeren. Mijn broer is op dat vlak ook niet de allersterkste. Die heeft al een hekel aan zijn eigen administratie bijhouden. Als het tot de situatie zou komen dat mijn moeder ooit eens alleen over zou blijven, dan zal ik degene zijn die daarmee moet gaan helpen, of ze zou zich een boekhouder moeten zoeken. Een ander scenario is als mijn ouders dement raken. Ook dan zou ik nog wel eens heel veel voor hun kunnen betekenen op dat vlak. En binnen onze familie zijn meerdere gevallen van dementie bekend, dus dat zie ik als een realistisch scenario voor ergens in de komende jaren.
cla wijzigde dit bericht op 30-08-2024 13:20
0.01% gewijzigd
vrijdag 30 augustus 2024 om 13:10
Het mooiste is als je simpelweg je behoefte om door hen gezien te worden, kunt uiten. En dan zonder drama of vergelijking met je broer. Maar wel: ik zou erg blij worden als jullie als mijn ouders met plezier naar mijn voorstelling op (datum) komen. Of als het gesprek te eenzijdig wordt, aangeven dat je het nu graag even over X wilt hebben. Dwalen ze af naar ander onderwerp (broer..), dat aanhoren en zeggen dat je toch nog graag even doorpraat over X. Houd het dan wel kort daarna, maar geef je behoefte aan en je presenteer je grens er direct bij (nog niet klaar, even koppen dicht voor nog 3 minuten).
vrijdag 30 augustus 2024 om 13:25
Ik ben heel erg benieuwd naar de studie(s) die hij gedaan heeft én al lange tijd in werkt dat je dit allemaal voor elkaar kan krijgen op je 25-ste.CLA schreef: ↑30-08-2024 13:04
Ik ben 31, mijn broer is 25. Financieel hebben we het allebei niet slecht. Het feit dat hij in deze tijd op zijn 25ste in zijn eentje een huis kan kopen geeft aan dat ook hij niet hoeft te klagen. De verbouwing die hij nu aan het doen is gaat naar verwachting meer dan een ton kosten en verwacht hij over een periode van 3-4 jaar af te krijgen. De verbouwing kan hij naar verwachting volledig met eigen geld betalen, dus dan heb je het echt niet slecht.
Feit is wel dat ik meer verdien dan hij. Al is het echt niet zo dat ik 5 keer zoveel heb. Het gaat om een verschil van ca 800 euro netto per maand en betere secundaire arbeidsvoorwaarden.
Wat betreft de studie van mijn broer lijkt het helemaal niet zo zielig voor hem. Hij heeft een studie gevolgd en afgemaakt waarin hij al lange tijd werk heeft. De vervolgstudie die hij volgde en niet afmaakte heeft hij zelf verprutst. Geen tijd in steken, geen zin hebben om in avonden of weekenden nog even te studeren. Logisch dat je het dan niet gaat redden. Ik schat mijn broer capabel genoeg in om die studie te halen als hij er genoeg tijd in had gestoken, maar het lag volledig aan gebrek aan motivatie en discipline. Hij heeft zelf ook letterlijk gezegd dat hij daar geen zin in had.
Honey, you should see me in a crown
vrijdag 30 augustus 2024 om 13:28
To, je stukje maakt het alweer veel duidelijker mbt je moeder.
( het stukje klussen heb ik overgeslagen want daar gaat het naar mijn idee in de kern niet om).
De kern gaat om emotionele volwassengeid, die je moeder niet is want ze is niet gelukkig ( heeft geen eigen leven en ongelijkwaardig huwelijk) en is jaloers op haar dochter.
Ze wil zich nodig gevonden voelen om die leegte in haar op te vullen. Dat heeft ze bij je broer gevonden. Dit is geen liefde naar hem, maar andersom. Hij krijgt ook geen oprechte aandacht voor wie hij is. Zij houdt hem klein zodat zij voor hem kan blijven moederen.
De kans is heel groot dat jullie als kinderen ook niet de emotionele aandacgt en begeleiding hebt gehad simpelweg omdat je moeder ( en zeer waarschijnlijk ook je vader) dit niet kunnen.
Deepdown vechten jij en je broer nog om erkenning en liefde die nooit zal komen.
Je ouders doen dit niet expres, maar het doet voor jou logisch! Wel heel veel pijn.
Stop dus met verwachten wat je nooit zal krijgen. En ga het jezelf geven.
Sterkte
( het stukje klussen heb ik overgeslagen want daar gaat het naar mijn idee in de kern niet om).
De kern gaat om emotionele volwassengeid, die je moeder niet is want ze is niet gelukkig ( heeft geen eigen leven en ongelijkwaardig huwelijk) en is jaloers op haar dochter.
Ze wil zich nodig gevonden voelen om die leegte in haar op te vullen. Dat heeft ze bij je broer gevonden. Dit is geen liefde naar hem, maar andersom. Hij krijgt ook geen oprechte aandacht voor wie hij is. Zij houdt hem klein zodat zij voor hem kan blijven moederen.
De kans is heel groot dat jullie als kinderen ook niet de emotionele aandacgt en begeleiding hebt gehad simpelweg omdat je moeder ( en zeer waarschijnlijk ook je vader) dit niet kunnen.
Deepdown vechten jij en je broer nog om erkenning en liefde die nooit zal komen.
Je ouders doen dit niet expres, maar het doet voor jou logisch! Wel heel veel pijn.
Stop dus met verwachten wat je nooit zal krijgen. En ga het jezelf geven.
Sterkte
vrijdag 30 augustus 2024 om 13:39
Nou ja, jij hoeft dat niet per se te doen natuurlijk. Ik denk niet dat iemand je kan verplichten.CLA schreef: ↑30-08-2024 13:04Stel dat mijn vader weg zou vallen en mijn moeder alleen over zou blijven, dan heeft zij echt een probleem want zij kan echt niet zelfstandig een goede administratie voeren. Mijn broer is op dat vlak ook niet de allersterkste. Die heeft al een hekel aan zijn eigen administratie bijhouden. Als het tot de situatie zou komen dat mijn moeder ooit eens alleen over zou blijven, dan zal ik degene zijn die daarmee moet gaan helpen, of ze zou zich een boekhouder moeten zoeken. Een ander scenario is als mijn ouders dement raken. Ook dan zou ik nog wel eens heel veel voor hun kunnen betekenen op dat vlak. En binnen onze familie zijn meerdere gevallen van dementie bekend, dus dat zie ik als een realistisch scenario voor ergens in de komende jaren.
Mijn schoonmoeder kon ook niks toen mijn schoonvader overleed. Ze mocht van hem nooit op de computer. Mijn man doet het nu op afstand. Geen idee wie het anders gedaan zou hebben, maar als hij geen zin had gehad had dat vast ook gekund en had ze zelf maar even haar best moeten doen. Nu hoeft ze alsnog niks te doen en belt ze hem steeds met onzin. (Het moge duidelijk zijn dat ik dus niks doe
) Ik zou me er nu nog niet heel druk om maken. Mijn moeder en mijn schoonvader waren binnen een paar weken overleden, dus wellicht hoef je helemaal nooit iets te doen. Je hoeft er zeker geen band om in stand te houden tegen je zin. Omdat het anders zielig is later of zo, want zoiets kunnen zij zelf ook bedenken en nu meer in jou investeren.
vrijdag 30 augustus 2024 om 13:47
Kan het zijn dat je moeder voelt dat je op haar neerkijkt? Dat ze dat bij jouw broer niet voelt want die is wat meer "gewoontjes" gebleven.CLA schreef: ↑30-08-2024 13:04Wat fijn om te zien dat al zoveel reacties zijn. Ik heb ze allemaal gelezen. Fijn om te lezen dat bijna iedereen op basis van mijn verhaal wel vind dat er een ongelijke behandeling is. Ik stel me in die zin dus niet aan.
Ik zie dat vooral mijn moeder in de reacties regelmatig genoemd wordt en dat vooral haar gedrag als niet oke wordt gezien. 'Niet oke dat ze in eerste instantie niet naar mijn optreden wilde komen'. 'Waarom maakt jou moeder zo de dienst uit?'
Het enige antwoord wat ik daarop heb is dat ik al lange tijd merk dat het een stikjaloerse vrouw is. Haar wereldje is op zich best klein. Ik denk mede ook omdat zij nooit gewerkt heeft en altijd thuis is geweest. Daarnaast mag zij niet autorijden, waardoor ze afhankelijk is van mijn vader, wat het ook niet altijd makkelijk maakt. Ik daarentegen heb een leven waarin altijd wel iets speelt waarmee ik bezig ben. Voorbereiden op een optreden, weekendjes weg, veranderingen op werkgebied, etc. Mijn leven is dus inderdaad heel anders dan dat van mijn moeder, maar in plaats van jaloerse blikken geven richting je kind zou je dat als ouder ook vanuit de positieve kant kunnen bekijken. Blij zijn dat je kind dingen bereikt heeft. Blij zijn dat je kind gekomen is tot waar die nu staat en niet de afgrond is ingegleden. Als het mij gegund is om kinderen te krijgen dan zou ik er altijd vanuit die gedachtegang naar kijken. Maar zij kijkt volgens mij vanuit de bril dat ze het niet eerlijk vind dat ik misschien nog meer bereikt heb dan mijn broer en dat dat dan allemaal met geld en aandacht gecompenseerd moet worden. Volgens mij realiseert zij zich alleen niet hoe hard ik hiervoor heb gewerkt. Niks is mij in de schoot geworpen.
Wat betreft het klussen en tegenprestaties die ik kan leveren kan ik op dit moment nog niet zo heel veel betekenen, buiten de eenvoudige klusjes als schroot dragen zoals al eerder genoemd. Of een keer een boodschap doen. Dit kan in de toekomst echter heel anders worden. Mijn ouders zijn 60+ en er gaat een tijd komen dat zij hulpbehoevend worden, in welke zin dan ook. Mijn vader is goed bij de tijd en red zich nog heel goed zelf. Mijn moeder daarentegen is volledig afhankelijk en weet nog niet hoe een computer werkt (niet overdreven!). Stel dat mijn vader weg zou vallen en mijn moeder alleen over zou blijven, dan heeft zij echt een probleem want zij kan echt niet zelfstandig een goede administratie voeren. Mijn broer is op dat vlak ook niet de allersterkste. Die heeft al een hekel aan zijn eigen administratie bijhouden. Als het tot de situatie zou komen dat mijn moeder ooit eens alleen over zou blijven, dan zal ik degene zijn die daarmee moet gaan helpen, of ze zou zich een boekhouder moeten zoeken. Een ander scenario is als mijn ouders dement raken. Ook dan zou ik nog wel eens heel veel voor hun kunnen betekenen op dat vlak. En binnen onze familie zijn meerdere gevallen van dementie bekend, dus dat zie ik als een realistisch scenario voor ergens in de komende jaren.
Zij mag trots zijn op wat jij hebt bereikt. Maar dat is soms lastig als je voelt dat de ander blij is dat ze niet hetzelfde als jij terecht is gekomen.
"I'd like a coke". " Is Pepsi ok?" " Is Monopolymoney ok?"
vrijdag 30 augustus 2024 om 14:03
vrijdag 30 augustus 2024 om 14:30
Het klopt naar mijn mening wel wat je zegt, het is alleen kort door de bocht;)
Ze piept niet. Ze voelt het goed aan, dat haar ( als kind) tekort is gedaan. En het is een hele normale reactie dat je als kind altijd blijft hopen dat het verandert.
Je hebt wel gelijk dat het voor to beter is dit nu in te gaan zien en verwerken dat ze de liefde aandacht erkenning die ze graag wil, nooit gaat krijgen van haar ouders. Dat is heel rot en daar mag ze zeker haar verdriet om hebben om dat te verwerken. Kan je niet 123 overheenstappen en door want daarmee doet ze zichzelf net zo tekort als haar ouders doen.
Het is wel aan jou to wat je ermee gaat doen om weer verder te kunnen. Prof hulp, wel/weinig/ geen contact ouders etc.
Eigen keuzes maken die goed voor jou voelen/zijn, en emotioneel loskomen van je ouders.
vrijdag 30 augustus 2024 om 14:43
Sorrie ik voel heel erg de behoefte om op te komen voor je broer.NoPepsiPlease schreef: ↑30-08-2024 12:11Vervelend dat dit gaande is bij jou. Onderstaande is dus echt niet gericht aan jou persoonlijk.
Met het meer algemene deel ben ik het niet eens. Ik ben "de favoriet". Volgens mijn broer dan. Ik ben ook degene die zelf haar boontjes dopt, zaakjes op orde heeft etc. Mijn broer was juist het zorgenkind en heeft meer gekregen in aandacht, in geld, in hulp. Toch voelt hij zich achtergesteld. Misschien juist omdat ik degene ben die de hulp minder nodig heeft?
Daarnaast ben ik ook degene die zich makkelijk over fouten van een ander heen zet. Ja, mijn ouders hebben dingen gedaan die niet handig zijn, maar met de beste intenties denk ik dan. Ja, mijn vader is een moeilijke man, maar daar werken we gewoon omheen en dat accepteren we maar. Mijn broer kan/wil dat niet. Ik vraag me regelmatig af waarom hij zo moeilijk doet/ dingen negatief invult mbt mijn ouders. Hij vindt mij een pushover. Daar kunnen we gelukkig samen inmiddels ook om lachen.
Ik zeg niet dat dit bij TO ook het geval is. Maar misschien is jouw broer gewoon wat makkelijker / meegaander? En dat wil niet zeggen dat jij ook zo moet zijn.
Je broer doet niet moeilijk. Als jij dat zo ziet en dat laat blijken snap ik zijn frustraties wel eerlijk gezegd.
Je broer heeft ook groot gelijk dat hij zich niet in allerlei bochten gaat wringen en daarmee zijn behoeftes opzij schuift vanwege het onvolwassen 'lastige' gedrag van je vader.
Je broer is niet moeilijk maar moest overleven in een, zo te lezen in je stuk, emotioneel onvolwassen gezin waarin te weinig aandacht was voor hem. En hij vocht voor die aandacht waar je als kind recht op hebt.
Dat jij je aanpaste, en natuuuurlijk door je ouders werd gezien als makkelijk gedrag, en jij dit daardoor ook zo bent gaan zien, is helemaal niet.
Is overlevingsgedrag en daarmee heb je jezelf tekort gedaan.
En jij bent ook door de opvoeding van je ouders, je broer als moeilijk gaan zien en niet voor wie hij is. Heel logisch he! Geen aanval naar jou. Daarin zal hij zich heel erg alleen in hebben voelen staan.
vrijdag 30 augustus 2024 om 14:46
Het vervelende van een gezin met ouders die er een zooitje van maken... is dat je kinderen krijgt, die een hekel aan elkaar krijgen.
Dit topic gaat niet over TO of zijn broer, maar over twee ouders die niet in staat zijn, hun beide kinderen te bieden wat die kinderen nodig hebben.
En die ouders gaan niet veranderen, TO. Dat is rot. Ik heb in therapie leren omgaan, met de gaten die zij veroorzaakt hebben.
Dit topic gaat niet over TO of zijn broer, maar over twee ouders die niet in staat zijn, hun beide kinderen te bieden wat die kinderen nodig hebben.
En die ouders gaan niet veranderen, TO. Dat is rot. Ik heb in therapie leren omgaan, met de gaten die zij veroorzaakt hebben.
vrijdag 30 augustus 2024 om 15:04
Ik sluit me bij de meerderheid aan. Ik snap helemaal je gevoel en het is ook hartstikke logisch, maar het leest voor mij dat je in een soort vechtstand bent geraakt naar je ouders toe. 'Zie mij, geef mij de aandacht die ik ook verdien!' Enorm terecht, maar ik vrees dat het je alleen maar ontzettend veel energie en frustratie kost, zonder dat het je gaat opleveren waar je behoefte aan hebt.
Zoals anderen ook schrijven, ze herkennen en zien het niet. Je schreef zelf al dat je moeder weinig tot geen zelfreflectie heeft, dus het is vechten tegen de bierkaai.
Het is heel rot, verdrietig en oneerlijk, maar ik denk ook dat je jezelf het meest helpt door dit los proberen te laten.
Ik heb iets soortgelijks meegemaakt; mijn moeder heeft mij en mijn zussen alle drie €5000 onder voorbehoud gegeven toen we nog een stuk jonger en arm waren. Het scheelde haar vermogensrendement, wij kregen extra rente dus win-win dacht ze. We moesten het geld wel voor haar beschikbaar houden als ze het nodig had, bijv voor thuiszorg later. Toen ik een huis kocht met mijn man en dus naar de notaris moest, wilde ik helderheid dat mijn geld ook echt mijn geld was en niet dit vage gedoe, dus toen heb ik haar dat geld teruggestort. Ik hoorde later dat mijn zussen die €5000 gekregen hadden voor een bruiloft/verbouwing. Ondanks dat zij een stuk betere band met onze moeder hebben stak dat wel (mijn moeder riep vroeger altijd hoe belangrijk gelijke behandeling van kinderen is, zeker financieel), maar ik probeer er geen energie aan te besteden. Moeder mag natuurlijk ook haar geld besteden zoals ze wil.
Zoals anderen ook schrijven, ze herkennen en zien het niet. Je schreef zelf al dat je moeder weinig tot geen zelfreflectie heeft, dus het is vechten tegen de bierkaai.
Het is heel rot, verdrietig en oneerlijk, maar ik denk ook dat je jezelf het meest helpt door dit los proberen te laten.
Ik heb iets soortgelijks meegemaakt; mijn moeder heeft mij en mijn zussen alle drie €5000 onder voorbehoud gegeven toen we nog een stuk jonger en arm waren. Het scheelde haar vermogensrendement, wij kregen extra rente dus win-win dacht ze. We moesten het geld wel voor haar beschikbaar houden als ze het nodig had, bijv voor thuiszorg later. Toen ik een huis kocht met mijn man en dus naar de notaris moest, wilde ik helderheid dat mijn geld ook echt mijn geld was en niet dit vage gedoe, dus toen heb ik haar dat geld teruggestort. Ik hoorde later dat mijn zussen die €5000 gekregen hadden voor een bruiloft/verbouwing. Ondanks dat zij een stuk betere band met onze moeder hebben stak dat wel (mijn moeder riep vroeger altijd hoe belangrijk gelijke behandeling van kinderen is, zeker financieel), maar ik probeer er geen energie aan te besteden. Moeder mag natuurlijk ook haar geld besteden zoals ze wil.
maree wijzigde dit bericht op 30-08-2024 15:06
0.94% gewijzigd
vrijdag 30 augustus 2024 om 15:05
Verdien jij heel veel?
Ik vind eerlijk gezegd dat als je een goede baan hebt je vader en je broer je inderdaad niet gratis hoeven te helpen met klussen. Leuk als ze er zin in hebben, maar als het geen noodzaak is (omdat je het anders niet kan betalen) dan zijn ze vrij om geen zin te hebben of om er geld voor te vragen.
Ik verdien bijvoorbeeld veel meer dan waar mijn vader van rond moet komen en mijn vader werkt zelfs nog wat uurtjes terwijl hij al lang voorbij de pensioenleeftijd is. Als ik mijn vader dus vraag om hetgeen te doen waar hij normaal voor betaald wordt , dan betaal ik hem ook altijd. Wel het speciale "dochtertarief" wat feitelijk neerkomt op dat ik ongeveer zijn reiskosten en onkosten vergoed, maar hij komt niet gratis. Dat deed hij natuurlijk wel toen ik nog jong en arm was, maar vanaf het moment dat ik ook anderen kon betalen voor hun diensten ging ik dat bij hem ook doen.
Ik vind het klinken alsof jij een veel ruimer inkomen hebt dan je ouders en je broer en dat ze dus eigenlijk vinden dat je ook best gewoon een schilder of een timmerbedrijf had kunnen inschakelen. Het klinkt alsof ze een beetje het gevoel hebben dat je misbruik van hen probeert te maken.
Ik vind eerlijk gezegd dat als je een goede baan hebt je vader en je broer je inderdaad niet gratis hoeven te helpen met klussen. Leuk als ze er zin in hebben, maar als het geen noodzaak is (omdat je het anders niet kan betalen) dan zijn ze vrij om geen zin te hebben of om er geld voor te vragen.
Ik verdien bijvoorbeeld veel meer dan waar mijn vader van rond moet komen en mijn vader werkt zelfs nog wat uurtjes terwijl hij al lang voorbij de pensioenleeftijd is. Als ik mijn vader dus vraag om hetgeen te doen waar hij normaal voor betaald wordt , dan betaal ik hem ook altijd. Wel het speciale "dochtertarief" wat feitelijk neerkomt op dat ik ongeveer zijn reiskosten en onkosten vergoed, maar hij komt niet gratis. Dat deed hij natuurlijk wel toen ik nog jong en arm was, maar vanaf het moment dat ik ook anderen kon betalen voor hun diensten ging ik dat bij hem ook doen.
Ik vind het klinken alsof jij een veel ruimer inkomen hebt dan je ouders en je broer en dat ze dus eigenlijk vinden dat je ook best gewoon een schilder of een timmerbedrijf had kunnen inschakelen. Het klinkt alsof ze een beetje het gevoel hebben dat je misbruik van hen probeert te maken.
Am Yisrael Chai!
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
