Relaties
alle pijlers
Broer is favoriete kind van mijn ouders
vrijdag 30 augustus 2024 om 01:55
Ik zit al jaren met een gevoel wat steeds meer begint te knagen en steeds ergere vormen begint aan te nemen. Waar het om gaat: mijn ouders hebben overduidelijk een favoriet kind, en dat ben ik zeker niet. Mijn broer wordt in alles voorgetrokken. Voornamelijk als het gaat om interesse tonen, tijd vrijmaken voor mij of broer en zelfs op financieel vlak.
Wat betreft interesse tonen merk ik dat mijn broer de favoriet is omdat het altijd over hem gaat als ik bij mijn ouders op bezoek ben. Mijn broer woont nog thuis, maar is wel bezig met een huis opknappen om daar uiteindelijk te gaan wonen. Als ik bij mijn ouders op bezoek kom dan gaat het binnen 2 minuten al over wat mijn broer op zijn werk heeft meegemaakt, wat hij die week aan zijn huis heeft gedaan, etc. Vooral vanuit mijn moeder gaat dit zo. Maar interesse tonen in mij zit er niet in. Zij zal nooit vragen wat ik in het weekend ga doen, hoe mijn werkdag was, etc. Vanuit mijn vader komt die vraag nog wel eens af en toe, maar vanuit mijn moeder nooit. Ik zat laatst eens te denken hoe goed mijn moeder mij eigenlijk kent en ik kwam tot de conclusie dat ik eigenlijk een halve vreemde voor haar ben, ondanks dat ik daar een paar keer per maand over de vloer kom. Als ik kijk wat mijn moeder over mij weet, dan weet ze waar ik werk, waar ik woon en wat mijn hobby is. Maar zij kan niet uitleggen wat ik nou echt doe. Wat doe ik op mijn werk? Waar ben ik met mijn hobby op dit moment mee bezig? Ik heb besloten om bewust ook niet teveel uit mezelf te delen om zo te ontdekken of er echt zo weinig interesse in mij is. En dat is daarmee eigenlijk wel bevestigd.
Ik ben wat betreft werk en opleiding eigenlijk een vreemde eend in de bijt binnen onze familie. Onze hele familie bestaat bijna volledig uit techneuten en mensen in de zorg. Mijn vader en broer zijn ook techneuten. Mijn moeder is altijd huisvrouw geweest. Ik ben zelf echter een andere weg ingeslagen en ben de financiële kant op gegaan. Ik snap heel goed dat mijn kennis en interesses niet volledig overeenkomen met mijn ouders en ik verwacht ook zeker niet dat zij vakinhoudelijk op het niveau van mij kunnen meepraten. Maar alleen al eens algemene interesse tonen in wat ik doe en hoe het met mij gaat zou ik al waarderen. Maar zelfs dat niet. Het enige waar dus over gepraat wordt is het leven van mijn broer. Als ik een middag van 4 of 5 uur bij hen ben geweest, dan is het 80% van de tijd daarover gegaan.
Wat betreft mijn hobby doe ik zingen en heb ik een halfjaar geleden een groot optreden in een uitverkocht theater gehad. Dat was voor mij best wel een mijlpaal en echt wel een grote belevenis. Mijn ouders wisten hier lang van tevoren al van, maar toonden nooit interesse in die voorstelling. Op een gegeven moment heb ik de vraag gesteld of ze ook wilden komen. Mijn vader liet dat vanaf het begin nog open. Mijn moeder reageerde meteen met 'Nee, dat zie ik niet zitten'. Nu zitten een paar familieleden in een toneelvereniging en daar gaat mijn moeder wel elk jaar trouw naartoe. Toen heb ik naar mijn moeder toe ook heel direct gereageerd en letterlijk gezegd 'Voor het toneel ben je al kaarten aan het regelen nog voordat bekend is wanneer de voorstelling is, maar naar mij komen kijken is dus blijkbaar teveel gevraagd...'. Die opmerking heeft er uiteindelijk wel toe geleid dat mijn ouders toch allebei zijn komen kijken, maar alleen al het feit dat zo'n opmerking daaraan vooraf moet gaan geeft aan dat de interesse in mij laag is.
Buiten het tonen van interesse wordt ook op financieel vlak een ongelijke behandeling gehanteerd. Hier kwam ik 4 jaar geleden via mijn broer achter. Sindsdien ben ik dit meer in de gaten gaat houden en zijn me op dat vlak steeds vaker dingen opgevallen.
Ik kwam hier via mijn broer achter omdat hij destijds een studie volgde naast zijn werk. Uiteindelijk heeft hij die niet afgemaakt door gebrek aan motivatie. Gevolg: ca 7000 euro kwijt aan lesgeld zonder diploma. In feite dus weggegooid geld. Via mijn broer hoorde ik dat mijn ouders na het stoppen van mijn broers studie mijn broer 3500 euro hadden geschonken als compensatie. Hier hebben ze mij nooit iets over verteld. Als mijn broer mij dit niet had verteld, dan was ik hier nooit achter gekomen. Dit hebben mijn ouders dus in feite geheim gehouden voor mij.
Ik volgde in die tijd ook nog een deeltijdstudie naast mijn drukke baan. Ik heb mijn studie wel afgemaakt na 5 jaar keihard werken. Na het behalen van mijn diploma kreeg ik vanuit mijn ouders 1 woordje: 'Gefeliciteerd'. Niet meer dan dat. Zelfs geen kleinigheidje. Helemaal niks, behalve 'gefeliciteerd'. Geld is niet het allerbelangrijkste, maar hier ben ik wel echt kwaad over. Het gaat hier niet om tientjeswerk, maar om duidelijk ongelijke behandeling. Dit is echt de tegenovergestelde wereld. Iemand die ongemotiveerd is en daardoor afhaakt stoppen ze 3500 euro toe. Iemand die keihard heeft gewerkt en resultaat heeft bereikt zien ze nog amper staan.
Ook bij de verbouwing van mijn broers huis en bij mijn huis dat ik 3 jaar geleden kocht zie ik financiële ongelijke behandeling. Zoals gezegd is mijn broer techneut. Omdat hij handig is heeft hij mij geholpen met wat timmerwerken. Elk uur dat mijn broer gewerkt heeft bij mij werd opgeschreven en heb ik uiteindelijk iets voor moeten betalen. En niet alleen omdat mijn broer dat wilde, maar omdat mijn moeder mij dat min of meer opdwong. Bij elk klein klusje kreeg ik van mijn moeder te horen 'Daar moet je je broer wel voor betalen he'. Op dit moment is mijn broer zoals gezegd met zijn eigen huis bezig. Wat betreft het echte klussen kan ik natuurlijk weinig betekenen omdat ik dat simpelweg niet kan en daar niet sterk genoeg voor ben. Wel heb ik laatst eens een hele dag geholpen met schroot ruimen. Simpel werk, maar wel iets wat moet gebeuren. Waar mijn broer bij mij zowat elke minuut betaald moest krijgen, heb ik helemaal niks gekregen, behalve 'dankjewel'. En natuurlijk zal mijn moeder ook echt niet tegen mijn broer hebben gezegd dat hij mij iets moest geven voor het helpen. Dit is ook meteen de laatste keer geweest dat ik daar een vinger heb uitgestoken.
Mijn vader is inmiddels gepensioneerd en heeft dus alle tijd om bij mij of bij mijn broer iets te komen doen als aan huis iets gedaan moet worden. Mijn vader heeft vorig jaar een paar weken bij mij gewerkt omdat ik een nieuwe keuken kreeg. Hij heeft geholpen bij het aanleggen van water en elektriciteit. Superfijn natuurlijk, maar ik kreeg wel meerdere keren te horen hoeveel geld me dat wel niet bespaard heeft. 'Dat ik je kom helpen bespaart jou minimaal 4000 euro' kreeg ik regelmatig te horen. Alsof ik me dat zelf niet realiseerde...
Waar mijn vader bij mij een paar weken is komen helpen, is hij bij mijn broer al bijna een jaar bezig. Mijn broer heeft een echte opknapper waar alle ruimtes worden aangepakt en het huis wordt zelfs deels opnieuw gebouwd. Wel wat meer werk dan bij mij dus. Zo'n uitspraken als 'Dat ik je kom helpen bespaart jou minimaal 4000 euro' heb ik hem richting mijn broer nog nooit horen maken, terwijl het werk dat hij daar in heeft gestopt al een veelvoud is van wat hij bij mij heeft gedaan. En dat werk is ook nog lang niet klaar.
Nu laat ik volgende maand nieuwe ruiten plaatsen. De glazenzetter heeft al aangegeven dat als gevolg daarvan het schilderwerk van de kozijnen hoogstwaarschijnlijk opnieuw zal moeten. Daarom vroeg ik mijn vader vorige week of hij binnenkort misschien een paar dagen naar mij wil komen om mij nog eens een keer te helpen. Als antwoord kreeg ik 'Mwa liever niet, schilderen is niet mijn hobby'. En dat dus nadat hij het afgelopen jaar wel elke week 4 of 5 keer naar het huis van mijn broer gaat. Toen heb ik een vergelijkbare opmerking gemaakt als hoe ik het ook bij mijn moeder had aangepakt en gezegd 'Oke maar je gaat dus wel 4-5 keer per week naar mijn broer...' Daarna draaide hij iets bij door te zeggen 'Ik zal eens kijken of ik kan komen', al heeft hij ook nog niet gezegd dat hij mij daadwerkelijk wil komen helpen.
Op dit vlak zie ik zowel in aandacht/interesse als in financiële behandeling ongelijkheid. Blijkbaar is het huis van mijn broer interessanter dan dat van mij en de veelvoud aan tijd die door mijn vader in het huis van mijn broer wordt gestopt levert mijn broer ook weer een veel groter financieel voordeel op.
Nogmaals is geld niet het allerbelangrijkste en kijk ik echt niet op elke 10 euro, maar dit gaat zover dat het mij echt kwaad maakt door ongelijke behandeling. Ik heb een goedbetaalde baan en verdien een stuk meer dan mijn broer. Ik heb er dan ook wel veel harder voor moeten werken om hier te komen. Ik merk aan alles dat daar vooral vanuit mijn moeder behoorlijk wat jaloezie in zit. Ik denk dat dat de reden is waarom ze mij op deze manier behandelen.
Ik zit in dubio wat ik moet doen. Ik voel gewoon dat de bom een keer gaat barsten als ik dit nog lang laat doorsudderen. Al betwijfel ik ook of een normaal gesprek er met mijn ouders in gaat zitten. Ik heb al meermaals gemerkt dat mijn moeder op laag niveau zit wat betreft zelfreflectie. Zij schiet meteen in de weerstand als ze wordt aangesproken. Het ligt nooit aan haar, maar altijd aan de ander. Mijn vader kennende zal hij vooral mijn gevoelens gaan ontkennen en argumenten gaan verzinnen waarom mijn gevoel niet overeenkomt met de werkelijkheid.
Ik kan dus een gewoon gesprek aangaan, wat voor mijn gevoel op niks gaat uitlopen.
Ik zou ook nog kunnen overwegen om gewoon mede te delen wat mij dwars zit, het contact even te breken zodat mijn ouders eens kunnen nadenken over hetgeen ik gezegd heb en vervolgens kunnen bepalen wat zij hiermee willen doen. Al is die laatste optie ook meteen best hard. Maar misschien is hard zijn in dit geval ook wel het beste.
Zijn er meer mensen die zich in een soortgelijk verhaal herkennen? En dan vooral dat ze net zoals ik aan de verkeerde kant zitten. Hoe zouden jullie dit aanvliegen?
Wat betreft interesse tonen merk ik dat mijn broer de favoriet is omdat het altijd over hem gaat als ik bij mijn ouders op bezoek ben. Mijn broer woont nog thuis, maar is wel bezig met een huis opknappen om daar uiteindelijk te gaan wonen. Als ik bij mijn ouders op bezoek kom dan gaat het binnen 2 minuten al over wat mijn broer op zijn werk heeft meegemaakt, wat hij die week aan zijn huis heeft gedaan, etc. Vooral vanuit mijn moeder gaat dit zo. Maar interesse tonen in mij zit er niet in. Zij zal nooit vragen wat ik in het weekend ga doen, hoe mijn werkdag was, etc. Vanuit mijn vader komt die vraag nog wel eens af en toe, maar vanuit mijn moeder nooit. Ik zat laatst eens te denken hoe goed mijn moeder mij eigenlijk kent en ik kwam tot de conclusie dat ik eigenlijk een halve vreemde voor haar ben, ondanks dat ik daar een paar keer per maand over de vloer kom. Als ik kijk wat mijn moeder over mij weet, dan weet ze waar ik werk, waar ik woon en wat mijn hobby is. Maar zij kan niet uitleggen wat ik nou echt doe. Wat doe ik op mijn werk? Waar ben ik met mijn hobby op dit moment mee bezig? Ik heb besloten om bewust ook niet teveel uit mezelf te delen om zo te ontdekken of er echt zo weinig interesse in mij is. En dat is daarmee eigenlijk wel bevestigd.
Ik ben wat betreft werk en opleiding eigenlijk een vreemde eend in de bijt binnen onze familie. Onze hele familie bestaat bijna volledig uit techneuten en mensen in de zorg. Mijn vader en broer zijn ook techneuten. Mijn moeder is altijd huisvrouw geweest. Ik ben zelf echter een andere weg ingeslagen en ben de financiële kant op gegaan. Ik snap heel goed dat mijn kennis en interesses niet volledig overeenkomen met mijn ouders en ik verwacht ook zeker niet dat zij vakinhoudelijk op het niveau van mij kunnen meepraten. Maar alleen al eens algemene interesse tonen in wat ik doe en hoe het met mij gaat zou ik al waarderen. Maar zelfs dat niet. Het enige waar dus over gepraat wordt is het leven van mijn broer. Als ik een middag van 4 of 5 uur bij hen ben geweest, dan is het 80% van de tijd daarover gegaan.
Wat betreft mijn hobby doe ik zingen en heb ik een halfjaar geleden een groot optreden in een uitverkocht theater gehad. Dat was voor mij best wel een mijlpaal en echt wel een grote belevenis. Mijn ouders wisten hier lang van tevoren al van, maar toonden nooit interesse in die voorstelling. Op een gegeven moment heb ik de vraag gesteld of ze ook wilden komen. Mijn vader liet dat vanaf het begin nog open. Mijn moeder reageerde meteen met 'Nee, dat zie ik niet zitten'. Nu zitten een paar familieleden in een toneelvereniging en daar gaat mijn moeder wel elk jaar trouw naartoe. Toen heb ik naar mijn moeder toe ook heel direct gereageerd en letterlijk gezegd 'Voor het toneel ben je al kaarten aan het regelen nog voordat bekend is wanneer de voorstelling is, maar naar mij komen kijken is dus blijkbaar teveel gevraagd...'. Die opmerking heeft er uiteindelijk wel toe geleid dat mijn ouders toch allebei zijn komen kijken, maar alleen al het feit dat zo'n opmerking daaraan vooraf moet gaan geeft aan dat de interesse in mij laag is.
Buiten het tonen van interesse wordt ook op financieel vlak een ongelijke behandeling gehanteerd. Hier kwam ik 4 jaar geleden via mijn broer achter. Sindsdien ben ik dit meer in de gaten gaat houden en zijn me op dat vlak steeds vaker dingen opgevallen.
Ik kwam hier via mijn broer achter omdat hij destijds een studie volgde naast zijn werk. Uiteindelijk heeft hij die niet afgemaakt door gebrek aan motivatie. Gevolg: ca 7000 euro kwijt aan lesgeld zonder diploma. In feite dus weggegooid geld. Via mijn broer hoorde ik dat mijn ouders na het stoppen van mijn broers studie mijn broer 3500 euro hadden geschonken als compensatie. Hier hebben ze mij nooit iets over verteld. Als mijn broer mij dit niet had verteld, dan was ik hier nooit achter gekomen. Dit hebben mijn ouders dus in feite geheim gehouden voor mij.
Ik volgde in die tijd ook nog een deeltijdstudie naast mijn drukke baan. Ik heb mijn studie wel afgemaakt na 5 jaar keihard werken. Na het behalen van mijn diploma kreeg ik vanuit mijn ouders 1 woordje: 'Gefeliciteerd'. Niet meer dan dat. Zelfs geen kleinigheidje. Helemaal niks, behalve 'gefeliciteerd'. Geld is niet het allerbelangrijkste, maar hier ben ik wel echt kwaad over. Het gaat hier niet om tientjeswerk, maar om duidelijk ongelijke behandeling. Dit is echt de tegenovergestelde wereld. Iemand die ongemotiveerd is en daardoor afhaakt stoppen ze 3500 euro toe. Iemand die keihard heeft gewerkt en resultaat heeft bereikt zien ze nog amper staan.
Ook bij de verbouwing van mijn broers huis en bij mijn huis dat ik 3 jaar geleden kocht zie ik financiële ongelijke behandeling. Zoals gezegd is mijn broer techneut. Omdat hij handig is heeft hij mij geholpen met wat timmerwerken. Elk uur dat mijn broer gewerkt heeft bij mij werd opgeschreven en heb ik uiteindelijk iets voor moeten betalen. En niet alleen omdat mijn broer dat wilde, maar omdat mijn moeder mij dat min of meer opdwong. Bij elk klein klusje kreeg ik van mijn moeder te horen 'Daar moet je je broer wel voor betalen he'. Op dit moment is mijn broer zoals gezegd met zijn eigen huis bezig. Wat betreft het echte klussen kan ik natuurlijk weinig betekenen omdat ik dat simpelweg niet kan en daar niet sterk genoeg voor ben. Wel heb ik laatst eens een hele dag geholpen met schroot ruimen. Simpel werk, maar wel iets wat moet gebeuren. Waar mijn broer bij mij zowat elke minuut betaald moest krijgen, heb ik helemaal niks gekregen, behalve 'dankjewel'. En natuurlijk zal mijn moeder ook echt niet tegen mijn broer hebben gezegd dat hij mij iets moest geven voor het helpen. Dit is ook meteen de laatste keer geweest dat ik daar een vinger heb uitgestoken.
Mijn vader is inmiddels gepensioneerd en heeft dus alle tijd om bij mij of bij mijn broer iets te komen doen als aan huis iets gedaan moet worden. Mijn vader heeft vorig jaar een paar weken bij mij gewerkt omdat ik een nieuwe keuken kreeg. Hij heeft geholpen bij het aanleggen van water en elektriciteit. Superfijn natuurlijk, maar ik kreeg wel meerdere keren te horen hoeveel geld me dat wel niet bespaard heeft. 'Dat ik je kom helpen bespaart jou minimaal 4000 euro' kreeg ik regelmatig te horen. Alsof ik me dat zelf niet realiseerde...
Waar mijn vader bij mij een paar weken is komen helpen, is hij bij mijn broer al bijna een jaar bezig. Mijn broer heeft een echte opknapper waar alle ruimtes worden aangepakt en het huis wordt zelfs deels opnieuw gebouwd. Wel wat meer werk dan bij mij dus. Zo'n uitspraken als 'Dat ik je kom helpen bespaart jou minimaal 4000 euro' heb ik hem richting mijn broer nog nooit horen maken, terwijl het werk dat hij daar in heeft gestopt al een veelvoud is van wat hij bij mij heeft gedaan. En dat werk is ook nog lang niet klaar.
Nu laat ik volgende maand nieuwe ruiten plaatsen. De glazenzetter heeft al aangegeven dat als gevolg daarvan het schilderwerk van de kozijnen hoogstwaarschijnlijk opnieuw zal moeten. Daarom vroeg ik mijn vader vorige week of hij binnenkort misschien een paar dagen naar mij wil komen om mij nog eens een keer te helpen. Als antwoord kreeg ik 'Mwa liever niet, schilderen is niet mijn hobby'. En dat dus nadat hij het afgelopen jaar wel elke week 4 of 5 keer naar het huis van mijn broer gaat. Toen heb ik een vergelijkbare opmerking gemaakt als hoe ik het ook bij mijn moeder had aangepakt en gezegd 'Oke maar je gaat dus wel 4-5 keer per week naar mijn broer...' Daarna draaide hij iets bij door te zeggen 'Ik zal eens kijken of ik kan komen', al heeft hij ook nog niet gezegd dat hij mij daadwerkelijk wil komen helpen.
Op dit vlak zie ik zowel in aandacht/interesse als in financiële behandeling ongelijkheid. Blijkbaar is het huis van mijn broer interessanter dan dat van mij en de veelvoud aan tijd die door mijn vader in het huis van mijn broer wordt gestopt levert mijn broer ook weer een veel groter financieel voordeel op.
Nogmaals is geld niet het allerbelangrijkste en kijk ik echt niet op elke 10 euro, maar dit gaat zover dat het mij echt kwaad maakt door ongelijke behandeling. Ik heb een goedbetaalde baan en verdien een stuk meer dan mijn broer. Ik heb er dan ook wel veel harder voor moeten werken om hier te komen. Ik merk aan alles dat daar vooral vanuit mijn moeder behoorlijk wat jaloezie in zit. Ik denk dat dat de reden is waarom ze mij op deze manier behandelen.
Ik zit in dubio wat ik moet doen. Ik voel gewoon dat de bom een keer gaat barsten als ik dit nog lang laat doorsudderen. Al betwijfel ik ook of een normaal gesprek er met mijn ouders in gaat zitten. Ik heb al meermaals gemerkt dat mijn moeder op laag niveau zit wat betreft zelfreflectie. Zij schiet meteen in de weerstand als ze wordt aangesproken. Het ligt nooit aan haar, maar altijd aan de ander. Mijn vader kennende zal hij vooral mijn gevoelens gaan ontkennen en argumenten gaan verzinnen waarom mijn gevoel niet overeenkomt met de werkelijkheid.
Ik kan dus een gewoon gesprek aangaan, wat voor mijn gevoel op niks gaat uitlopen.
Ik zou ook nog kunnen overwegen om gewoon mede te delen wat mij dwars zit, het contact even te breken zodat mijn ouders eens kunnen nadenken over hetgeen ik gezegd heb en vervolgens kunnen bepalen wat zij hiermee willen doen. Al is die laatste optie ook meteen best hard. Maar misschien is hard zijn in dit geval ook wel het beste.
Zijn er meer mensen die zich in een soortgelijk verhaal herkennen? En dan vooral dat ze net zoals ik aan de verkeerde kant zitten. Hoe zouden jullie dit aanvliegen?
vrijdag 30 augustus 2024 om 15:25
Dit vind ik wel heel veel aannames en invullingen. Een emotioneel onvolwassen gezin nog wel. Ik begrijp dat je het niet aanvallend bedoelt, maar dit is echt niet van toepassing op ons gezin. En dat is geen beeld dat ik mijzelf heb aangewend om te overlevenAnna2024 schreef: ↑30-08-2024 14:43Sorrie ik voel heel erg de behoefte om op te komen voor je broer.
Je broer doet niet moeilijk. Als jij dat zo ziet en dat laat blijken snap ik zijn frustraties wel eerlijk gezegd.
Je broer heeft ook groot gelijk dat hij zich niet in allerlei bochten gaat wringen en daarmee zijn behoeftes opzij schuift vanwege het onvolwassen 'lastige' gedrag van je vader.
Je broer is niet moeilijk maar moest overleven in een, zo te lezen in je stuk, emotioneel onvolwassen gezin waarin te weinig aandacht was voor hem. En hij vocht voor die aandacht waar je als kind recht op hebt.
Dat jij je aanpaste, en natuuuurlijk door je ouders werd gezien als makkelijk gedrag, en jij dit daardoor ook zo bent gaan zien, is helemaal niet.
Is overlevingsgedrag en daarmee heb je jezelf tekort gedaan.
En jij bent ook door de opvoeding van je ouders, je broer als moeilijk gaan zien en niet voor wie hij is. Heel logisch he! Geen aanval naar jou. Daarin zal hij zich heel erg alleen in hebben voelen staan.
.Mijn broer wilde merkkleding, daar was geen geld voor, en daar was hij vroeger nogal verongelijkt over want vriendjes kregen dat wel. Ik kon begrijpen dat dat niet kon en me daar overheen zetten. Broer bleef daar in hangen. Dat soort situaties.
Mijn vader praat altijd door iedereen heen. Dat is heel erg irritant. Daar kan je hem tevergeefs op wijzen en allerlei persoonlijke conclusies aan verbinden (zoals broer). Maar dit doet hij bij iedereen. Ook bij mij. Ook bij de buurman. Hij zal ook de koning in de rede vallen.
Mijn ouders zijn ook mensen die hem in huis hebben genomen toen zijn relatie stuk ging. Financieel hebben ze hem gesteund bij zijn nieuwe huis. Mijn vader heeft m opgehaald uit Duitsland toen hij daar vast zat. Hij legt zonder mopperen je huis vol met laminaat. Maar een diep gesprek zit er niet in. Door te helpen een mooie border aan te leggen in je tuin laat ie merken dat ie van je houdt.
Ik denk dat er heel veel ouders zijn die het idd niet handig aanpakken. Maar zodra je volwassen bent mag je ook naar je eigen rol kijken. En wat mededogen naar ouders die ook maar wat proberen in zo'n opvoeding ook.
In dit soort topics ligt de schuld altijd bij de ouders. Ik voel dan de behoefte om ook een andere kant te belichten. Ook omdat ik weet hoeveel verdriet mijn ouders hebben van dit gevoel / beschuldigingen van broer.
nopepsiplease wijzigde dit bericht op 30-08-2024 15:32
Reden: Aanvulling
Reden: Aanvulling
3.35% gewijzigd
"I'd like a coke". " Is Pepsi ok?" " Is Monopolymoney ok?"
vrijdag 30 augustus 2024 om 15:28
Ja, de schuld ligt bij de ouders.
En je kunt als kind echt de verzachtende omstandigheden wel verzinnen
Sterker nog,meeste kinderen dien dat
Maar het is ook aan de ouders om de handreiking te bieden. Sorry te zeggen, en aan te geven dat ze fouten gemaakt hebben.
Zolang dat uitblijft, kan kind niet verder.
En je kunt als kind echt de verzachtende omstandigheden wel verzinnen
Sterker nog,meeste kinderen dien dat
Maar het is ook aan de ouders om de handreiking te bieden. Sorry te zeggen, en aan te geven dat ze fouten gemaakt hebben.
Zolang dat uitblijft, kan kind niet verder.
vrijdag 30 augustus 2024 om 15:35
Je hoeft voor mij de tekortkomingen van je ouders niet goed te praten. Ik snap dat jij dat zo voelt vanwege je loyaliteit naar hun. En idd zij hebben hun best gedaan en konden ook niet anders ( nooit geleerd). Dat sluit niet uit dat jij en je broer daardoor een hoop tekort zijn gekomen. Jij bent je gaan aanpassen ( de 'makkelijke' dochter) en je broer is zich gaan afzetten.NoPepsiPlease schreef: ↑30-08-2024 15:25Dit vind ik wel heel veel aannames en invullingen. Een emotioneel onvolwassen gezin nog wel.
Mijn broer wilde merkkleding, daar was geen geld voor, en daar was hij vroeger nogal verongelijkt over want vriendjes kregen dat wel. Ik kon begrijpen dat dat niet kon en me daar overheen zetten. Broer bleef daar in hangen. Dat soort situaties.
Mijn vader praat altijd door iedereen heen. Dat is heel erg irritant. Daar kan je hem tevergeefs op wijzen en allerlei persoonlijke conclusies aan verbinden (zoals broer). Maar dit doet hij bij iedereen. Ook bij mij. Ook bij de buurman. Hij zal ook de koning in de rede vallen.
Mijn ouders zijn ook mensen die hem in huis hebben genomen toen zijn relatie stuk ging. Financieel hebben ze hem gesteund bij zijn nieuwe huis. Mijn vader heeft m opgehaald uit Duitsland toen hij daar vast zat. Hij legt zonder mopperen je huis vol met laminaat. Maar een diep gesprek zit er niet in. Door te helpen een mooie border aan te leggen in je tuin laat ie merken dat ie van je houdt.
Ik denk dat er heel veel ouders zijn die het idd niet handig aanpakken. Maar zodra je volwassen bent mag je ook naar je eigen rol kijken. En wat mededogen naar ouders die ook maar wat proberen in zo'n opvoeding ook.
In dit soort topics ligt de schuld altijd bij de ouders. Ik voel dan de behoefte om ook een andere kant te belichten. Ook omdat ik weet hoeveel verdriet mijn ouders hebben van dit gevoel / beschuldigingen van broer.
Idd je broer is nu volwassen en nu zal hij uit die slachtofferrol moeten komen zodat hij wat van zijn leven kan maken.
Maar om dat te kunnen moet hij eeest erkent worden in wat hij tekort is gekomen.
En je ouders idem dito, due zitten in de slachtofferrol naar je broer toe. Hij doet hun zoveel verdriet aan, ipv naar zichzelf te kijken wat hun rol is dat hij zo is geworden.
vrijdag 30 augustus 2024 om 15:37
Tuurlijk kun je als kind wel verder. Je zult wel moeten, het leven gaat door. Het is een groot onrecht, maar op een bepaald moment zie je je ouders voor wat ze zijn, met al hun tekortkomingen. Verwachtingen bijstellen. Er zit niets anders op dan verder te gaan, ook als de ouders zelf niet inzien wat ze doen.
De ouders van TO lijken toch wel enigszins gevoelig voor kritiek, want na een opmerking komen ze toch maar naar de voorstelling en vader komt toch maar helpen na een opmerking dat bij broer veel meer wordt gedaan. Ik geef het niet veel kans, maar misschien is er toch nog ruimte voor een open gesprek. Wellicht hebben zij een heel ander beeld bij hun handelen.
In moeder heb ik na TO’s laatste berichten minder vertrouwen, die schiet waarschijnlijk in de verdediging.
Wel denk ik dat deze dingen extra benadrukt worden omdat beide kinderen erg veel op de ouders lijken te leunen. Ik heb geen last van dergelijke zaken, want mijn ouders helpen mij niet met verbouwingen en klussen en weet het veel. Wij huren gewoon iemand in.
De ouders van TO lijken toch wel enigszins gevoelig voor kritiek, want na een opmerking komen ze toch maar naar de voorstelling en vader komt toch maar helpen na een opmerking dat bij broer veel meer wordt gedaan. Ik geef het niet veel kans, maar misschien is er toch nog ruimte voor een open gesprek. Wellicht hebben zij een heel ander beeld bij hun handelen.
In moeder heb ik na TO’s laatste berichten minder vertrouwen, die schiet waarschijnlijk in de verdediging.
Wel denk ik dat deze dingen extra benadrukt worden omdat beide kinderen erg veel op de ouders lijken te leunen. Ik heb geen last van dergelijke zaken, want mijn ouders helpen mij niet met verbouwingen en klussen en weet het veel. Wij huren gewoon iemand in.
vrijdag 30 augustus 2024 om 15:44
Op een bepaald moment ben je gewoon volwassenen onder elkaar hoor. Net zoals ik mijn ouders niet voortdurend dankbaar ben voor de opvoeding die ik heb genoten, hoef je ze ook niet de hele tijd dingen te blijven verwijten (als het gaat dingen van het niveau waar we in dit topic over spreken).Anna2024 schreef: ↑30-08-2024 15:35Je hoeft voor mij de tekortkomingen van je ouders niet goed te praten. Ik snap dat jij dat zo voelt vanwege je loyaliteit naar hun. En idd zij hebben hun best gedaan en konden ook niet anders ( nooit geleerd). Dat sluit niet uit dat jij en je broer daardoor een hoop tekort zijn gekomen. Jij bent je gaan aanpassen ( de 'makkelijke' dochter) en je broer is zich gaan afzetten.
Idd je broer is nu volwassen en nu zal hij uit die slachtofferrol moeten komen zodat hij wat van zijn leven kan maken.
Maar om dat te kunnen moet hij eeest erkent worden in wat hij tekort is gekomen.
En je ouders idem dito, due zitten in de slachtofferrol naar je broer toe. Hij doet hun zoveel verdriet aan, ipv naar zichzelf te kijken wat hun rol is dat hij zo is geworden.
vrijdag 30 augustus 2024 om 15:55
Ja als je een voldoende gezonde opvoeding hebt genoten ben je idd op gegeven moment volwassenen onder elkaar. Probleem bij dit soort gezinnen is dat de kinderen nooit voldoende zijn gezien in hun behoeftes en gevoelens waardoor ze emotioneel nooit los zullen komen van hun ouders omdat ze altijd onbewust zullen zoeken naar hun erkenning. Die ze nooit zullen krijgen. Daarom is het zo belangrijk dit in te zien zodat je er los van kan komen en het in jezelf moet gaan zoeken. Dan pas kan je verantwoordelijkheid voor je eigen leven gaan nemen en emotioneel loskomen van je ouders.Lorem_Ipsum schreef: ↑30-08-2024 15:44Op een bepaald moment ben je gewoon volwassenen onder elkaar hoor. Net zoals ik mijn ouders niet voortdurend dankbaar ben voor de opvoeding die ik heb genoten, hoef je ze ook niet de hele tijd dingen te blijven verwijten (als het gaat dingen van het niveau waar we in dit topic over spreken).
Is lastig te begrijpen als je dit niet hebt meegemaakt ( en erkent/verwerkt) en het klinkt waarschijnlijk nogal zweverig;) wees maar blij als je het niet herkend:)
vrijdag 30 augustus 2024 om 16:09
fashionvictim schreef: ↑30-08-2024 15:05Verdien jij heel veel?
Ik vind eerlijk gezegd dat als je een goede baan hebt je vader en je broer je inderdaad niet gratis hoeven te helpen met klussen. Leuk als ze er zin in hebben, maar als het geen noodzaak is (omdat je het anders niet kan betalen) dan zijn ze vrij om geen zin te hebben of om er geld voor te vragen.
Ik verdien bijvoorbeeld veel meer dan waar mijn vader van rond moet komen en mijn vader werkt zelfs nog wat uurtjes terwijl hij al lang voorbij de pensioenleeftijd is. Als ik mijn vader dus vraag om hetgeen te doen waar hij normaal voor betaald wordt , dan betaal ik hem ook altijd. Wel het speciale "dochtertarief" wat feitelijk neerkomt op dat ik ongeveer zijn reiskosten en onkosten vergoed, maar hij komt niet gratis. Dat deed hij natuurlijk wel toen ik nog jong en arm was, maar vanaf het moment dat ik ook anderen kon betalen voor hun diensten ging ik dat bij hem ook doen.
Ik vind het klinken alsof jij een veel ruimer inkomen hebt dan je ouders en je broer en dat ze dus eigenlijk vinden dat je ook best gewoon een schilder of een timmerbedrijf had kunnen inschakelen. Het klinkt alsof ze een beetje het gevoel hebben dat je misbruik van hen probeert te maken.
Het is natuurlijk zelden noodzaak dat anderen gratis bij je komen klussen. Je kunt geen klussen laten doen als je er geen geld voor hebt. Je kunt dus ook geen klushuis kopen als je dat niet kunt betalen en ook niet zelf kunt.
Mijn vader doet voor al zijn kinderen hetzelfde. Wat we ook verdienen doet er niet toe. Of er nou zeven, negen of vier duizend per maand binnen komt maakt voor hem geen verschil. Hele verbouwingen doet hij niet meer, maar als op een dag mijn cv blijkt te lekken is hij de eerste die er in zijn plunje onder ligt op zijn tachtigste.
vrijdag 30 augustus 2024 om 16:12
Anna2024 schreef: ↑30-08-2024 15:55Ja als je een voldoende gezonde opvoeding hebt genoten ben je idd op gegeven moment volwassenen onder elkaar. Probleem bij dit soort gezinnen is dat de kinderen nooit voldoende zijn gezien in hun behoeftes en gevoelens waardoor ze emotioneel nooit los zullen komen van hun ouders omdat ze altijd onbewust zullen zoeken naar hun erkenning. Die ze nooit zullen krijgen. Daarom is het zo belangrijk dit in te zien zodat je er los van kan komen en het in jezelf moet gaan zoeken. Dan pas kan je verantwoordelijkheid voor je eigen leven gaan nemen en emotioneel loskomen van je ouders.
Is lastig te begrijpen als je dit niet hebt meegemaakt ( en erkent/verwerkt) en het klinkt waarschijnlijk nogal zweverig;) wees maar blij als je het niet herkend.
Dat je het niet herkent betekent niet dat het jou niet is overkomen. Soms duurt het heel lang om het te gaan zien.
vrijdag 30 augustus 2024 om 16:14
@NoPepsiPlease, siblings kunnen een op het oog zelfde jeugd heel anders ervaren. Daar lijk jij wat aan voorbij te gaan. Ook proef ik een waardeoordeel over merkkleding. Ik kom uit een omgeving waar dat soort dingen bijzonder belangrijk werden gevonden. Zonder merkkleding viel je dus al meteen buiten de boot. Dat kan pittig zijn als kind. Een ouder die steeds door je heenpraat als je over je belevenissen wil vertellen, daar was ik als kind ook verdrietig van geworden. En ik kan situaties/redenen bedenken dat een aantal van die dingen bij elkaar maakt dat je er als volwassene nog mee bezig bent. Bijvoorbeeld omdat bepaalde gevoelens er niet konden/mochten zijn destijds.
Ik kan heel Nederland inmiddels horen zuchten.
vrijdag 30 augustus 2024 om 16:16
Nee, maar dat je als ouders je kind ook een koophuis gunt en dus maar in dat klushuis dat nét haalbaar was gaat staan klussen omdat al het geld in de hypotheek is gaan zitten is natuurlijk wel logisch. De meeste ouders zouden dat doen. Mijn vader heeft een takke-hekel aan klussen en is eigenlijk ook helemaal niet zo handig, maar toen ik jonger was en geen geld had voor klusjesmannen stond ie ook bij me te klussen, hoor. Je wil toch dat je kind er een beetje knap bij zit. Nu zegt ie doodleuk dat ie echt geen zin heeft en dat ik maar een klusjesman moet bellen. En terecht hoor.Kaarsjevoordesfeer schreef: ↑30-08-2024 16:09Het is natuurlijk zelden noodzaak dat anderen gratis bij je komen klussen. Je kunt geen klussen laten doen als je er geen geld voor hebt. Je kunt dus ook geen klushuis kopen als je dat niet kunt betalen en ook niet zelf kunt.
Mijn vader doet voor al zijn kinderen hetzelfde. Wat we ook verdienen doet er niet toe. Of er nou zeven, negen of vier duizend per maand binnen komt maakt voor hem geen verschil. Hele verbouwingen doet hij niet meer, maar als op een dag mijn cv blijkt te lekken is hij de eerste die er in zijn plunje onder ligt op zijn tachtigste.
Am Yisrael Chai!
vrijdag 30 augustus 2024 om 16:18
canis-felis schreef: ↑30-08-2024 16:14@NoPepsiPlease, siblings kunnen een op het oog zelfde jeugd heel anders ervaren. Daar lijk jij wat aan voorbij te gaan. Ook proef ik een waardeoordeel over merkkleding. Ik kom uit een omgeving waar dat soort dingen bijzonder belangrijk werden gevonden. Zonder merkkleding viel je dus al meteen buiten de boot. Dat kan pittig zijn als kind. Een ouder die steeds door je heenpraat als je over je belevenissen wil vertellen, daar was ik als kind ook verdrietig van geworden. En ik kan situaties/redenen bedenken dat een aantal van die dingen bij elkaar maakt dat je er als volwassene nog mee bezig bent. Bijvoorbeeld omdat bepaalde gevoelens er niet konden/mochten zijn destijds.
Maar dat is toch geen voor altijd vaststaand feit? Je kunt een andere omgeving kiezen of zelf een nieuwe trend inzetten. Dat kost misschien wat moeite maar uiteindelijk kom je met een mooie binnenkant verder dan met een mooie buitenkant.
vrijdag 30 augustus 2024 om 16:21
Ja klopt hoor! Idd. Ik had het alleen ingevuld omdat ik vermoed dat de schrijster wel voldoende emotioneel is opgevoed door de manier hoe ze schrijft en met haar ouders omgaat.Kaarsjevoordesfeer schreef: ↑30-08-2024 16:12Dat je het niet herkent betekent niet dat het jou niet is overkomen. Soms duurt het heel lang om het te gaan zien.
vrijdag 30 augustus 2024 om 16:25
Ik heb het over toen ik kind was, ik meende dat NoPepsidinges daar ook aan refereerde. Er viel geen andere omgeving te kiezen en een trendsetter was ik ook al niet. Ik wilde juist niet opvallen.Kaarsjevoordesfeer schreef: ↑30-08-2024 16:18Maar dat is toch geen voor altijd vaststaand feit? Je kunt een andere omgeving kiezen of zelf een nieuwe trend inzetten. Dat kost misschien wat moeite maar uiteindelijk kom je met een mooie binnenkant verder dan met een mooie buitenkant.
Ik probeerde vooral aan te geven dat er meer achter schuil kan gaan.
canis-felis wijzigde dit bericht op 30-08-2024 16:38
0.43% gewijzigd
Ik kan heel Nederland inmiddels horen zuchten.
vrijdag 30 augustus 2024 om 16:28
En het kan toch ook best zijn dat je als ouder gewoon makkelijker met het ene kind kunt omgaan dan met het andere? Dat wil nog steeds niet zeggen dat de een favoriet is en de ander niet. Het wil alleen zeggen dat het ene karakter beter matcht dan het andere, maar dat doet voor de meeste ouders denk ik niet per se af aan de liefde die ze voor hun kinderen voelen.
Am Yisrael Chai!
vrijdag 30 augustus 2024 om 16:33
Och, mijn ouders hebben ook wel eens dubieus gehandeld en rare beslissingen genomen hoor. Sowieso is “gelijke monniken, gelijke kappen” mijn ouders vreemd, zij zien dat echt heel anders. Maar dat terzijde.Anna2024 schreef: ↑30-08-2024 15:55Ja als je een voldoende gezonde opvoeding hebt genoten ben je idd op gegeven moment volwassenen onder elkaar. Probleem bij dit soort gezinnen is dat de kinderen nooit voldoende zijn gezien in hun behoeftes en gevoelens waardoor ze emotioneel nooit los zullen komen van hun ouders omdat ze altijd onbewust zullen zoeken naar hun erkenning. Die ze nooit zullen krijgen. Daarom is het zo belangrijk dit in te zien zodat je er los van kan komen en het in jezelf moet gaan zoeken. Dan pas kan je verantwoordelijkheid voor je eigen leven gaan nemen en emotioneel loskomen van je ouders.
Is lastig te begrijpen als je dit niet hebt meegemaakt ( en erkent/verwerkt) en het klinkt waarschijnlijk nogal zweverig;) wees maar blij als je het niet herkend:)
Ik vind het raar om de persoon in dit topic (niet TO), die met een realistische blik naar de ouders kijkt te verwijten dat die zich schikt naar haar ouders, en dat dat juist niet verstandig is, waar broer juist blijft hangen in dingen. Zeker gezien de voorbeelden die werden aangehaald (merkkleding en onderbreken etc.). Zo zijn die mensen gewoon, klaar nou hoor. Jammer dan, je bent opgevoed door mensen, en die zijn niet perfect.
Ik heb het hier niet over verwaarlozing en mishandeling etc.
vrijdag 30 augustus 2024 om 16:38
Ja, daar moeten de ouders soms wat meer moeite doen, misschien. Maar daar zit wel de oorzaak. Ze hadden van nature geen interesse in een zangvoorstelling, maar wel in de toneelvoorstelling van het andere familielid. Dat is geen excuus, maar blijkbaar bekeken zij het gewoon vanuit hun eigen interesse, en niet als blijk van steun. Daar zaten ze fout, en toen ze dat inzagen zijn ze toch maar gekomen. Niet voor de voorstelling, maar voor dochter. Helaas op verzoek.fashionvictim schreef: ↑30-08-2024 16:28En het kan toch ook best zijn dat je als ouder gewoon makkelijker met het ene kind kunt omgaan dan met het andere? Dat wil nog steeds niet zeggen dat de een favoriet is en de ander niet. Het wil alleen zeggen dat het ene karakter beter matcht dan het andere, maar dat doet voor de meeste ouders denk ik niet per se af aan de liefde die ze voor hun kinderen voelen.
Maar misschien speelt zoiets bij broer niet, omdat die dingen doet die ze sowieso al leuk vinden.
vrijdag 30 augustus 2024 om 16:39
Ik denk dat je hier helemaal gelijk in hebt.fashionvictim schreef: ↑30-08-2024 16:28En het kan toch ook best zijn dat je als ouder gewoon makkelijker met het ene kind kunt omgaan dan met het andere? Dat wil nog steeds niet zeggen dat de een favoriet is en de ander niet. Het wil alleen zeggen dat het ene karakter beter matcht dan het andere, maar dat doet voor de meeste ouders denk ik niet per se af aan de liefde die ze voor hun kinderen voelen.
Ik ben niet perfecd, wat is daar mis mee?
vrijdag 30 augustus 2024 om 16:40
fashionvictim schreef: ↑30-08-2024 16:28En het kan toch ook best zijn dat je als ouder gewoon makkelijker met het ene kind kunt omgaan dan met het andere? Dat wil nog steeds niet zeggen dat de een favoriet is en de ander niet. Het wil alleen zeggen dat het ene karakter beter matcht dan het andere, maar dat doet voor de meeste ouders denk ik niet per se af aan de liefde die ze voor hun kinderen voelen.
Dat kan inderdaad en lijkt mij ook best normaal. Mijn moeder vraagt mij eerder voor dingen als samen kleding kopen of naar het tuincentrum gaan. Mijn ene zus woont daar wat ver voor weg en mijn andere heeft een heel andere smaak of geniet er niet van.
Maar voorkeur blijkt uit meer dingen. Mijn schoonouders hebben het als ze hier zijn en dus soms ook mijn ouders ontmoeten vooral over hun andere zoon en diens kinderen. In het ziekenhuis bij de geboorte van onze middelste hadden ze tegen mijn ouders hele verhalen over hun andere zoon en zijn vier maanden oude zoontje.
Op de eerste verjaardag na hun verhuizing zaten ze hier te vertellen wat hun voorkeurskind allemaal geklust had. Niet wat mijn man gedaan had. Man deed toen tien keer zo veel als voorkeurskind deed maar dat werd nauwelijks genoemd.
vrijdag 30 augustus 2024 om 16:44
Het gaat om emotionele verwaarlozing.Lorem_Ipsum schreef: ↑30-08-2024 16:33Och, mijn ouders hebben ook wel eens dubieus gehandeld en rare beslissingen genomen hoor.
Ik vind het raar om de persoon in dit topic (niet TO), die met een realistische blik naar de ouders kijkt te verwijten dat die zich schikt naar haar ouders, en dat dat juist niet verstandig is, waar broer juist blijft hangen in dingen. Zeker gezien de voorbeelden die werden aangehaald (merkkleding en onderbreken etc.). Zo zijn die mensen gewoon, klaar nou hoor. Jammer dan, je bent opgevoed door mensen, en die zijn niet perfect.
Ik heb het hier niet over verwaarlozing en mishandeling etc.
Dat ouders niet perfect zijn staat los van wat jou in de opvoeding ontbeerd is.
Daar KAN je gewoonweg niet overheen stappen ook al zou je dat graag willen. Daarmee doet die persoon zichzelf tekort: je neemt jezelf niet serieus, gevoel mag er weer niet zijn.
Kijk maar naar to die op gegeven moment ook schreef als iets van o ik zeur dus niet omdat ze erkenning kreeg voor haar gevoel.
Dat is het waar het om gaat. Luister echt naar een persoon, erken het gevoel ipv omschrijven als gezeur.
Dan kan iemand weer verder, en als volwassenen moet je dan daarna ook er iets mee want anders geef je het weer door aan je eventuele kinderen.
Het ligt allemaal zoveel dieper dan je ouders maken fouten, zet je eroverheen.
vrijdag 30 augustus 2024 om 16:47
En soms zie je dat ook gewoon goed, omdat het (indirect) door anderen wordt bevestigd.
Mijn moeder ontkende altijd dat ze een voorkeurskind had. Helaas kwam op haar crematie toch echt wel duidelijk naar voren dat het zo was toen er een vriendin een praatje ging houden waarin alleen voorkeurskind en kind-van-voorkeurskind werden genoemd.
Als men nou eens gewoon iemand gelóóft die zegt dat haar ouder(s) iemand voortrekken......
vrijdag 30 augustus 2024 om 16:51
Dat weten we toch helemaal niet. Behalve dat NoPepsinogwat het niet als zodanig ziet. Die beleving is mogelijk anders dan die van haar broer, maar niet meer of minder waard. Dus ik vind het ook raar om wat zij schrijft in twijfel te trekken. Ik vind wel dat ze wat milder naar haar broer zou kunnen zijn, omdat die zijn jeugd wellicht anders heeft beleefd dan zij. Of er sprake is van emotionele verwaarlozing - naar beiden of een van tweeën - is vers 2 en lijkt me wat apart en voorbarig om vast te stellen op basis van wat schrijfsels.Anna2024 schreef: ↑30-08-2024 16:44Het gaat om emotionele verwaarlozing.
Dat ouders niet perfect zijn staat los van wat jou in de opvoeding ontbeerd is.
Daar KAN je gewoonweg niet overheen stappen ook al zou je dat graag willen. Daarmee doet die persoon zichzelf tekort: je neemt jezelf niet serieus, gevoel mag er weer niet zijn.
Kijk maar naar to die op gegeven moment ook schreef als iets van o ik zeur dus niet omdat ze erkenning kreeg voor haar gevoel.
Dat is het waar het om gaat. Luister echt naar een persoon, erken het gevoel ipv omschrijven als gezeur.
Dan kan iemand weer verder, en als volwassenen moet je dan daarna ook er iets mee want anders geef je het weer door aan je eventuele kinderen.
Het ligt allemaal zoveel dieper dan je ouders maken fouten, zet je eroverheen.
Ik kan heel Nederland inmiddels horen zuchten.
vrijdag 30 augustus 2024 om 16:59
Dat zit er soms gewoon niet in. Daar zal die broer mee om moeten gaan in plaats van zijn zus opjutten dat ze te makkelijk is. Heb het over wat NoPepsi beschreef, niet de situatie van TO.Anna2024 schreef: ↑30-08-2024 16:44Het gaat om emotionele verwaarlozing.
Dat ouders niet perfect zijn staat los van wat jou in de opvoeding ontbeerd is.
Daar KAN je gewoonweg niet overheen stappen ook al zou je dat graag willen. Daarmee doet die persoon zichzelf tekort: je neemt jezelf niet serieus, gevoel mag er weer niet zijn.
Kijk maar naar to die op gegeven moment ook schreef als iets van o ik zeur dus niet omdat ze erkenning kreeg voor haar gevoel.
Dat is het waar het om gaat. Luister echt naar een persoon, erken het gevoel ipv omschrijven als gezeur.
Dan kan iemand weer verder, en als volwassenen moet je dan daarna ook er iets mee want anders geef je het weer door aan je eventuele kinderen.
Het ligt allemaal zoveel dieper dan je ouders maken fouten, zet je eroverheen.
Wat betreft het voorbeeld van de merkkleding, dat is nou echt zoiets dat als tiener moeilijk is, maar als volwassene zie je in dat echt niet kon.
vrijdag 30 augustus 2024 om 17:07
Dat je als kind niet ziet dat het kopen van die merkschoenen betekent dat er een week geen avondeten op tafel staat dat snap ik nog wel. Maar als volwassene kan je dan best denken, goh, wat hebben die mensen altijd hard gewerkt en hun best gedaan om mij te verzorgen. Kijken naar wat je wel gekregen hebt ipv wat je niet gekregen hebt.canis-felis schreef: ↑30-08-2024 16:14@NoPepsiPlease, siblings kunnen een op het oog zelfde jeugd heel anders ervaren. Daar lijk jij wat aan voorbij te gaan. Ook proef ik een waardeoordeel over merkkleding. Ik kom uit een omgeving waar dat soort dingen bijzonder belangrijk werden gevonden. Zonder merkkleding viel je dus al meteen buiten de boot. Dat kan pittig zijn als kind. Een ouder die steeds door je heenpraat als je over je belevenissen wil vertellen, daar was ik als kind ook verdrietig van geworden. En ik kan situaties/redenen bedenken dat een aantal van die dingen bij elkaar maakt dat je er als volwassene nog mee bezig bent. Bijvoorbeeld omdat bepaalde gevoelens er niet konden/mochten zijn destijds.
Ik vind niet dat mijn ouders zich hoeven te verontschuldigen voor armoe. Ook al had mijn broer daar dus wel last van.
Maar goed, ik wil verder niet een topic kapen. Maar wil wel een tegengeluid laten horen.
"I'd like a coke". " Is Pepsi ok?" " Is Monopolymoney ok?"
vrijdag 30 augustus 2024 om 17:08
Zeker, het zit er niet in, dat is duidelijk. En zowel broer zal dat idd moeten inzien ipv tegen te blijven vechten als volwassene.
Het gaat om de erkenning. Hij was niet moeilijk als kind. Zn ouders konden hem niet geven waar hij ( en zus) recht op hadden. Zolang niemand dat ziet en tegen hem zegt en men blijft zeggen hoe moeilijk hij is en ouders in de slachtofferrol blijven zal hij er ook niet (zomaar) uitkomen.
Maar goed ik hou erover op zo.
Ik ben het er zeker mee eens dat volwassenen uit de slachtofferrol moeten gaan, maar niet dat je je daar zo ff overheen kunt zetten.
Interessant he, ik kan hier uren over praten en nadenken.
De maatschappij heeft op emotioneel gebied enorm veel blinde vlekken.
Het gaat om de erkenning. Hij was niet moeilijk als kind. Zn ouders konden hem niet geven waar hij ( en zus) recht op hadden. Zolang niemand dat ziet en tegen hem zegt en men blijft zeggen hoe moeilijk hij is en ouders in de slachtofferrol blijven zal hij er ook niet (zomaar) uitkomen.
Maar goed ik hou erover op zo.
Ik ben het er zeker mee eens dat volwassenen uit de slachtofferrol moeten gaan, maar niet dat je je daar zo ff overheen kunt zetten.
Interessant he, ik kan hier uren over praten en nadenken.
De maatschappij heeft op emotioneel gebied enorm veel blinde vlekken.
vrijdag 30 augustus 2024 om 17:12
Broer kan ook gewoon fout zitten met zijn conclusies. Misschien was hij wel gewoon moeilijker, dat kan. Niet alles hoeft erkend te worden, misschien zat hij met sommige dingen gewoon fout, aardje naar zijn vaartje, bijvoorbeeld.Anna2024 schreef: ↑30-08-2024 17:08Zeker, het zit er niet in, dat is duidelijk. En zowel broer zal dat idd moeten inzien ipv tegen te blijven vechten als volwassene.
Het gaat om de erkenning. Hij was niet moeilijk als kind. Zn ouders konden hem niet geven waar hij ( en zus) recht op hadden. Zolang niemand dat ziet en tegen hem zegt en men blijft zeggen hoe moeilijk hij is en ouders in de slachtofferrol blijven zal hij er ook niet (zomaar) uitkomen.
Maar goed ik hou erover op zo.
Ik ben het er zeker mee eens dat volwassenen uit de slachtofferrol moeten gaan, maar niet dat je je daar zo ff overheen kunt zetten.
Interessant he, ik kan hier uren over praten en nadenken.
De maatschappij heeft op emotioneel gebied enorm veel blinde vlekken.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
