Relaties
alle pijlers
Broer is favoriete kind van mijn ouders
vrijdag 30 augustus 2024 om 01:55
Ik zit al jaren met een gevoel wat steeds meer begint te knagen en steeds ergere vormen begint aan te nemen. Waar het om gaat: mijn ouders hebben overduidelijk een favoriet kind, en dat ben ik zeker niet. Mijn broer wordt in alles voorgetrokken. Voornamelijk als het gaat om interesse tonen, tijd vrijmaken voor mij of broer en zelfs op financieel vlak.
Wat betreft interesse tonen merk ik dat mijn broer de favoriet is omdat het altijd over hem gaat als ik bij mijn ouders op bezoek ben. Mijn broer woont nog thuis, maar is wel bezig met een huis opknappen om daar uiteindelijk te gaan wonen. Als ik bij mijn ouders op bezoek kom dan gaat het binnen 2 minuten al over wat mijn broer op zijn werk heeft meegemaakt, wat hij die week aan zijn huis heeft gedaan, etc. Vooral vanuit mijn moeder gaat dit zo. Maar interesse tonen in mij zit er niet in. Zij zal nooit vragen wat ik in het weekend ga doen, hoe mijn werkdag was, etc. Vanuit mijn vader komt die vraag nog wel eens af en toe, maar vanuit mijn moeder nooit. Ik zat laatst eens te denken hoe goed mijn moeder mij eigenlijk kent en ik kwam tot de conclusie dat ik eigenlijk een halve vreemde voor haar ben, ondanks dat ik daar een paar keer per maand over de vloer kom. Als ik kijk wat mijn moeder over mij weet, dan weet ze waar ik werk, waar ik woon en wat mijn hobby is. Maar zij kan niet uitleggen wat ik nou echt doe. Wat doe ik op mijn werk? Waar ben ik met mijn hobby op dit moment mee bezig? Ik heb besloten om bewust ook niet teveel uit mezelf te delen om zo te ontdekken of er echt zo weinig interesse in mij is. En dat is daarmee eigenlijk wel bevestigd.
Ik ben wat betreft werk en opleiding eigenlijk een vreemde eend in de bijt binnen onze familie. Onze hele familie bestaat bijna volledig uit techneuten en mensen in de zorg. Mijn vader en broer zijn ook techneuten. Mijn moeder is altijd huisvrouw geweest. Ik ben zelf echter een andere weg ingeslagen en ben de financiële kant op gegaan. Ik snap heel goed dat mijn kennis en interesses niet volledig overeenkomen met mijn ouders en ik verwacht ook zeker niet dat zij vakinhoudelijk op het niveau van mij kunnen meepraten. Maar alleen al eens algemene interesse tonen in wat ik doe en hoe het met mij gaat zou ik al waarderen. Maar zelfs dat niet. Het enige waar dus over gepraat wordt is het leven van mijn broer. Als ik een middag van 4 of 5 uur bij hen ben geweest, dan is het 80% van de tijd daarover gegaan.
Wat betreft mijn hobby doe ik zingen en heb ik een halfjaar geleden een groot optreden in een uitverkocht theater gehad. Dat was voor mij best wel een mijlpaal en echt wel een grote belevenis. Mijn ouders wisten hier lang van tevoren al van, maar toonden nooit interesse in die voorstelling. Op een gegeven moment heb ik de vraag gesteld of ze ook wilden komen. Mijn vader liet dat vanaf het begin nog open. Mijn moeder reageerde meteen met 'Nee, dat zie ik niet zitten'. Nu zitten een paar familieleden in een toneelvereniging en daar gaat mijn moeder wel elk jaar trouw naartoe. Toen heb ik naar mijn moeder toe ook heel direct gereageerd en letterlijk gezegd 'Voor het toneel ben je al kaarten aan het regelen nog voordat bekend is wanneer de voorstelling is, maar naar mij komen kijken is dus blijkbaar teveel gevraagd...'. Die opmerking heeft er uiteindelijk wel toe geleid dat mijn ouders toch allebei zijn komen kijken, maar alleen al het feit dat zo'n opmerking daaraan vooraf moet gaan geeft aan dat de interesse in mij laag is.
Buiten het tonen van interesse wordt ook op financieel vlak een ongelijke behandeling gehanteerd. Hier kwam ik 4 jaar geleden via mijn broer achter. Sindsdien ben ik dit meer in de gaten gaat houden en zijn me op dat vlak steeds vaker dingen opgevallen.
Ik kwam hier via mijn broer achter omdat hij destijds een studie volgde naast zijn werk. Uiteindelijk heeft hij die niet afgemaakt door gebrek aan motivatie. Gevolg: ca 7000 euro kwijt aan lesgeld zonder diploma. In feite dus weggegooid geld. Via mijn broer hoorde ik dat mijn ouders na het stoppen van mijn broers studie mijn broer 3500 euro hadden geschonken als compensatie. Hier hebben ze mij nooit iets over verteld. Als mijn broer mij dit niet had verteld, dan was ik hier nooit achter gekomen. Dit hebben mijn ouders dus in feite geheim gehouden voor mij.
Ik volgde in die tijd ook nog een deeltijdstudie naast mijn drukke baan. Ik heb mijn studie wel afgemaakt na 5 jaar keihard werken. Na het behalen van mijn diploma kreeg ik vanuit mijn ouders 1 woordje: 'Gefeliciteerd'. Niet meer dan dat. Zelfs geen kleinigheidje. Helemaal niks, behalve 'gefeliciteerd'. Geld is niet het allerbelangrijkste, maar hier ben ik wel echt kwaad over. Het gaat hier niet om tientjeswerk, maar om duidelijk ongelijke behandeling. Dit is echt de tegenovergestelde wereld. Iemand die ongemotiveerd is en daardoor afhaakt stoppen ze 3500 euro toe. Iemand die keihard heeft gewerkt en resultaat heeft bereikt zien ze nog amper staan.
Ook bij de verbouwing van mijn broers huis en bij mijn huis dat ik 3 jaar geleden kocht zie ik financiële ongelijke behandeling. Zoals gezegd is mijn broer techneut. Omdat hij handig is heeft hij mij geholpen met wat timmerwerken. Elk uur dat mijn broer gewerkt heeft bij mij werd opgeschreven en heb ik uiteindelijk iets voor moeten betalen. En niet alleen omdat mijn broer dat wilde, maar omdat mijn moeder mij dat min of meer opdwong. Bij elk klein klusje kreeg ik van mijn moeder te horen 'Daar moet je je broer wel voor betalen he'. Op dit moment is mijn broer zoals gezegd met zijn eigen huis bezig. Wat betreft het echte klussen kan ik natuurlijk weinig betekenen omdat ik dat simpelweg niet kan en daar niet sterk genoeg voor ben. Wel heb ik laatst eens een hele dag geholpen met schroot ruimen. Simpel werk, maar wel iets wat moet gebeuren. Waar mijn broer bij mij zowat elke minuut betaald moest krijgen, heb ik helemaal niks gekregen, behalve 'dankjewel'. En natuurlijk zal mijn moeder ook echt niet tegen mijn broer hebben gezegd dat hij mij iets moest geven voor het helpen. Dit is ook meteen de laatste keer geweest dat ik daar een vinger heb uitgestoken.
Mijn vader is inmiddels gepensioneerd en heeft dus alle tijd om bij mij of bij mijn broer iets te komen doen als aan huis iets gedaan moet worden. Mijn vader heeft vorig jaar een paar weken bij mij gewerkt omdat ik een nieuwe keuken kreeg. Hij heeft geholpen bij het aanleggen van water en elektriciteit. Superfijn natuurlijk, maar ik kreeg wel meerdere keren te horen hoeveel geld me dat wel niet bespaard heeft. 'Dat ik je kom helpen bespaart jou minimaal 4000 euro' kreeg ik regelmatig te horen. Alsof ik me dat zelf niet realiseerde...
Waar mijn vader bij mij een paar weken is komen helpen, is hij bij mijn broer al bijna een jaar bezig. Mijn broer heeft een echte opknapper waar alle ruimtes worden aangepakt en het huis wordt zelfs deels opnieuw gebouwd. Wel wat meer werk dan bij mij dus. Zo'n uitspraken als 'Dat ik je kom helpen bespaart jou minimaal 4000 euro' heb ik hem richting mijn broer nog nooit horen maken, terwijl het werk dat hij daar in heeft gestopt al een veelvoud is van wat hij bij mij heeft gedaan. En dat werk is ook nog lang niet klaar.
Nu laat ik volgende maand nieuwe ruiten plaatsen. De glazenzetter heeft al aangegeven dat als gevolg daarvan het schilderwerk van de kozijnen hoogstwaarschijnlijk opnieuw zal moeten. Daarom vroeg ik mijn vader vorige week of hij binnenkort misschien een paar dagen naar mij wil komen om mij nog eens een keer te helpen. Als antwoord kreeg ik 'Mwa liever niet, schilderen is niet mijn hobby'. En dat dus nadat hij het afgelopen jaar wel elke week 4 of 5 keer naar het huis van mijn broer gaat. Toen heb ik een vergelijkbare opmerking gemaakt als hoe ik het ook bij mijn moeder had aangepakt en gezegd 'Oke maar je gaat dus wel 4-5 keer per week naar mijn broer...' Daarna draaide hij iets bij door te zeggen 'Ik zal eens kijken of ik kan komen', al heeft hij ook nog niet gezegd dat hij mij daadwerkelijk wil komen helpen.
Op dit vlak zie ik zowel in aandacht/interesse als in financiële behandeling ongelijkheid. Blijkbaar is het huis van mijn broer interessanter dan dat van mij en de veelvoud aan tijd die door mijn vader in het huis van mijn broer wordt gestopt levert mijn broer ook weer een veel groter financieel voordeel op.
Nogmaals is geld niet het allerbelangrijkste en kijk ik echt niet op elke 10 euro, maar dit gaat zover dat het mij echt kwaad maakt door ongelijke behandeling. Ik heb een goedbetaalde baan en verdien een stuk meer dan mijn broer. Ik heb er dan ook wel veel harder voor moeten werken om hier te komen. Ik merk aan alles dat daar vooral vanuit mijn moeder behoorlijk wat jaloezie in zit. Ik denk dat dat de reden is waarom ze mij op deze manier behandelen.
Ik zit in dubio wat ik moet doen. Ik voel gewoon dat de bom een keer gaat barsten als ik dit nog lang laat doorsudderen. Al betwijfel ik ook of een normaal gesprek er met mijn ouders in gaat zitten. Ik heb al meermaals gemerkt dat mijn moeder op laag niveau zit wat betreft zelfreflectie. Zij schiet meteen in de weerstand als ze wordt aangesproken. Het ligt nooit aan haar, maar altijd aan de ander. Mijn vader kennende zal hij vooral mijn gevoelens gaan ontkennen en argumenten gaan verzinnen waarom mijn gevoel niet overeenkomt met de werkelijkheid.
Ik kan dus een gewoon gesprek aangaan, wat voor mijn gevoel op niks gaat uitlopen.
Ik zou ook nog kunnen overwegen om gewoon mede te delen wat mij dwars zit, het contact even te breken zodat mijn ouders eens kunnen nadenken over hetgeen ik gezegd heb en vervolgens kunnen bepalen wat zij hiermee willen doen. Al is die laatste optie ook meteen best hard. Maar misschien is hard zijn in dit geval ook wel het beste.
Zijn er meer mensen die zich in een soortgelijk verhaal herkennen? En dan vooral dat ze net zoals ik aan de verkeerde kant zitten. Hoe zouden jullie dit aanvliegen?
Wat betreft interesse tonen merk ik dat mijn broer de favoriet is omdat het altijd over hem gaat als ik bij mijn ouders op bezoek ben. Mijn broer woont nog thuis, maar is wel bezig met een huis opknappen om daar uiteindelijk te gaan wonen. Als ik bij mijn ouders op bezoek kom dan gaat het binnen 2 minuten al over wat mijn broer op zijn werk heeft meegemaakt, wat hij die week aan zijn huis heeft gedaan, etc. Vooral vanuit mijn moeder gaat dit zo. Maar interesse tonen in mij zit er niet in. Zij zal nooit vragen wat ik in het weekend ga doen, hoe mijn werkdag was, etc. Vanuit mijn vader komt die vraag nog wel eens af en toe, maar vanuit mijn moeder nooit. Ik zat laatst eens te denken hoe goed mijn moeder mij eigenlijk kent en ik kwam tot de conclusie dat ik eigenlijk een halve vreemde voor haar ben, ondanks dat ik daar een paar keer per maand over de vloer kom. Als ik kijk wat mijn moeder over mij weet, dan weet ze waar ik werk, waar ik woon en wat mijn hobby is. Maar zij kan niet uitleggen wat ik nou echt doe. Wat doe ik op mijn werk? Waar ben ik met mijn hobby op dit moment mee bezig? Ik heb besloten om bewust ook niet teveel uit mezelf te delen om zo te ontdekken of er echt zo weinig interesse in mij is. En dat is daarmee eigenlijk wel bevestigd.
Ik ben wat betreft werk en opleiding eigenlijk een vreemde eend in de bijt binnen onze familie. Onze hele familie bestaat bijna volledig uit techneuten en mensen in de zorg. Mijn vader en broer zijn ook techneuten. Mijn moeder is altijd huisvrouw geweest. Ik ben zelf echter een andere weg ingeslagen en ben de financiële kant op gegaan. Ik snap heel goed dat mijn kennis en interesses niet volledig overeenkomen met mijn ouders en ik verwacht ook zeker niet dat zij vakinhoudelijk op het niveau van mij kunnen meepraten. Maar alleen al eens algemene interesse tonen in wat ik doe en hoe het met mij gaat zou ik al waarderen. Maar zelfs dat niet. Het enige waar dus over gepraat wordt is het leven van mijn broer. Als ik een middag van 4 of 5 uur bij hen ben geweest, dan is het 80% van de tijd daarover gegaan.
Wat betreft mijn hobby doe ik zingen en heb ik een halfjaar geleden een groot optreden in een uitverkocht theater gehad. Dat was voor mij best wel een mijlpaal en echt wel een grote belevenis. Mijn ouders wisten hier lang van tevoren al van, maar toonden nooit interesse in die voorstelling. Op een gegeven moment heb ik de vraag gesteld of ze ook wilden komen. Mijn vader liet dat vanaf het begin nog open. Mijn moeder reageerde meteen met 'Nee, dat zie ik niet zitten'. Nu zitten een paar familieleden in een toneelvereniging en daar gaat mijn moeder wel elk jaar trouw naartoe. Toen heb ik naar mijn moeder toe ook heel direct gereageerd en letterlijk gezegd 'Voor het toneel ben je al kaarten aan het regelen nog voordat bekend is wanneer de voorstelling is, maar naar mij komen kijken is dus blijkbaar teveel gevraagd...'. Die opmerking heeft er uiteindelijk wel toe geleid dat mijn ouders toch allebei zijn komen kijken, maar alleen al het feit dat zo'n opmerking daaraan vooraf moet gaan geeft aan dat de interesse in mij laag is.
Buiten het tonen van interesse wordt ook op financieel vlak een ongelijke behandeling gehanteerd. Hier kwam ik 4 jaar geleden via mijn broer achter. Sindsdien ben ik dit meer in de gaten gaat houden en zijn me op dat vlak steeds vaker dingen opgevallen.
Ik kwam hier via mijn broer achter omdat hij destijds een studie volgde naast zijn werk. Uiteindelijk heeft hij die niet afgemaakt door gebrek aan motivatie. Gevolg: ca 7000 euro kwijt aan lesgeld zonder diploma. In feite dus weggegooid geld. Via mijn broer hoorde ik dat mijn ouders na het stoppen van mijn broers studie mijn broer 3500 euro hadden geschonken als compensatie. Hier hebben ze mij nooit iets over verteld. Als mijn broer mij dit niet had verteld, dan was ik hier nooit achter gekomen. Dit hebben mijn ouders dus in feite geheim gehouden voor mij.
Ik volgde in die tijd ook nog een deeltijdstudie naast mijn drukke baan. Ik heb mijn studie wel afgemaakt na 5 jaar keihard werken. Na het behalen van mijn diploma kreeg ik vanuit mijn ouders 1 woordje: 'Gefeliciteerd'. Niet meer dan dat. Zelfs geen kleinigheidje. Helemaal niks, behalve 'gefeliciteerd'. Geld is niet het allerbelangrijkste, maar hier ben ik wel echt kwaad over. Het gaat hier niet om tientjeswerk, maar om duidelijk ongelijke behandeling. Dit is echt de tegenovergestelde wereld. Iemand die ongemotiveerd is en daardoor afhaakt stoppen ze 3500 euro toe. Iemand die keihard heeft gewerkt en resultaat heeft bereikt zien ze nog amper staan.
Ook bij de verbouwing van mijn broers huis en bij mijn huis dat ik 3 jaar geleden kocht zie ik financiële ongelijke behandeling. Zoals gezegd is mijn broer techneut. Omdat hij handig is heeft hij mij geholpen met wat timmerwerken. Elk uur dat mijn broer gewerkt heeft bij mij werd opgeschreven en heb ik uiteindelijk iets voor moeten betalen. En niet alleen omdat mijn broer dat wilde, maar omdat mijn moeder mij dat min of meer opdwong. Bij elk klein klusje kreeg ik van mijn moeder te horen 'Daar moet je je broer wel voor betalen he'. Op dit moment is mijn broer zoals gezegd met zijn eigen huis bezig. Wat betreft het echte klussen kan ik natuurlijk weinig betekenen omdat ik dat simpelweg niet kan en daar niet sterk genoeg voor ben. Wel heb ik laatst eens een hele dag geholpen met schroot ruimen. Simpel werk, maar wel iets wat moet gebeuren. Waar mijn broer bij mij zowat elke minuut betaald moest krijgen, heb ik helemaal niks gekregen, behalve 'dankjewel'. En natuurlijk zal mijn moeder ook echt niet tegen mijn broer hebben gezegd dat hij mij iets moest geven voor het helpen. Dit is ook meteen de laatste keer geweest dat ik daar een vinger heb uitgestoken.
Mijn vader is inmiddels gepensioneerd en heeft dus alle tijd om bij mij of bij mijn broer iets te komen doen als aan huis iets gedaan moet worden. Mijn vader heeft vorig jaar een paar weken bij mij gewerkt omdat ik een nieuwe keuken kreeg. Hij heeft geholpen bij het aanleggen van water en elektriciteit. Superfijn natuurlijk, maar ik kreeg wel meerdere keren te horen hoeveel geld me dat wel niet bespaard heeft. 'Dat ik je kom helpen bespaart jou minimaal 4000 euro' kreeg ik regelmatig te horen. Alsof ik me dat zelf niet realiseerde...
Waar mijn vader bij mij een paar weken is komen helpen, is hij bij mijn broer al bijna een jaar bezig. Mijn broer heeft een echte opknapper waar alle ruimtes worden aangepakt en het huis wordt zelfs deels opnieuw gebouwd. Wel wat meer werk dan bij mij dus. Zo'n uitspraken als 'Dat ik je kom helpen bespaart jou minimaal 4000 euro' heb ik hem richting mijn broer nog nooit horen maken, terwijl het werk dat hij daar in heeft gestopt al een veelvoud is van wat hij bij mij heeft gedaan. En dat werk is ook nog lang niet klaar.
Nu laat ik volgende maand nieuwe ruiten plaatsen. De glazenzetter heeft al aangegeven dat als gevolg daarvan het schilderwerk van de kozijnen hoogstwaarschijnlijk opnieuw zal moeten. Daarom vroeg ik mijn vader vorige week of hij binnenkort misschien een paar dagen naar mij wil komen om mij nog eens een keer te helpen. Als antwoord kreeg ik 'Mwa liever niet, schilderen is niet mijn hobby'. En dat dus nadat hij het afgelopen jaar wel elke week 4 of 5 keer naar het huis van mijn broer gaat. Toen heb ik een vergelijkbare opmerking gemaakt als hoe ik het ook bij mijn moeder had aangepakt en gezegd 'Oke maar je gaat dus wel 4-5 keer per week naar mijn broer...' Daarna draaide hij iets bij door te zeggen 'Ik zal eens kijken of ik kan komen', al heeft hij ook nog niet gezegd dat hij mij daadwerkelijk wil komen helpen.
Op dit vlak zie ik zowel in aandacht/interesse als in financiële behandeling ongelijkheid. Blijkbaar is het huis van mijn broer interessanter dan dat van mij en de veelvoud aan tijd die door mijn vader in het huis van mijn broer wordt gestopt levert mijn broer ook weer een veel groter financieel voordeel op.
Nogmaals is geld niet het allerbelangrijkste en kijk ik echt niet op elke 10 euro, maar dit gaat zover dat het mij echt kwaad maakt door ongelijke behandeling. Ik heb een goedbetaalde baan en verdien een stuk meer dan mijn broer. Ik heb er dan ook wel veel harder voor moeten werken om hier te komen. Ik merk aan alles dat daar vooral vanuit mijn moeder behoorlijk wat jaloezie in zit. Ik denk dat dat de reden is waarom ze mij op deze manier behandelen.
Ik zit in dubio wat ik moet doen. Ik voel gewoon dat de bom een keer gaat barsten als ik dit nog lang laat doorsudderen. Al betwijfel ik ook of een normaal gesprek er met mijn ouders in gaat zitten. Ik heb al meermaals gemerkt dat mijn moeder op laag niveau zit wat betreft zelfreflectie. Zij schiet meteen in de weerstand als ze wordt aangesproken. Het ligt nooit aan haar, maar altijd aan de ander. Mijn vader kennende zal hij vooral mijn gevoelens gaan ontkennen en argumenten gaan verzinnen waarom mijn gevoel niet overeenkomt met de werkelijkheid.
Ik kan dus een gewoon gesprek aangaan, wat voor mijn gevoel op niks gaat uitlopen.
Ik zou ook nog kunnen overwegen om gewoon mede te delen wat mij dwars zit, het contact even te breken zodat mijn ouders eens kunnen nadenken over hetgeen ik gezegd heb en vervolgens kunnen bepalen wat zij hiermee willen doen. Al is die laatste optie ook meteen best hard. Maar misschien is hard zijn in dit geval ook wel het beste.
Zijn er meer mensen die zich in een soortgelijk verhaal herkennen? En dan vooral dat ze net zoals ik aan de verkeerde kant zitten. Hoe zouden jullie dit aanvliegen?
zaterdag 31 augustus 2024 om 07:23
Nee dat heb ik ook niet. Mijn kennis daarover is gebaseerd op aannames.
Ik denk dat mijn ene zus en zwager minder te besteden hebben dan wij want alleen zwager werkt. Hun huis is hypotheekvrij, en ze leven best zuinig. Mijn andere zus en zwager hebben samen meer te besteden dan wij, denk ik aan de hand van wat zij allemaal doen en dat mijn zus ook nog heel goed kan sparen (vertelt ze).
zaterdag 31 augustus 2024 om 07:36
CLA schreef: ↑30-08-2024 23:55Ik zie dat het inmiddels 2 verhalen door elkaar zijn geworden haha. Even goed moeten kijken wat bij wat hoort.
Mijn broer is interieurbouwer en ik weet wat hij verdient doordat ik voor de hypotheek even met hem samen heb gezeten voordat hij zijn huis kocht. Het bancaire stuk is meer mijn vakgebied. Toen we gingen kijken wat hij kon lenen kwam natuurlijk ook zijn salaris aan bod.
Ik las dat iemand zei dat ze bij vader nog een opening voelde, maar dat ze het met moeder niet meer goed zag komen. Precies het gevoel dat ik ook heb. Ik heb het gevoel dat ik hier met mijn vader misschien nog wel eens een gesprek over kan hebben, maar dat dit met mijn moeder kansloos is op basis van haar houding en het ogenschijnlijk lage niveau van zelfreflectie. Alleen met mijn vader praten lost het probleem alleen niet op. Als ik een gesprek ga aansnijden dan is het automatisch met hen allebei.
Jammer dat ook iemand mij onvolwassen, passief-agressief, veroordelend en gericht op het negatieve noemt. Veroordelend ben ik misschien wel enigszins. Ik neem het mijn ouders kwalijk dat ik zo overduidelijk op alle vlakken wordt achtergesteld. Dit is niet iets eenmaligs, maar iets wat al jarenlang speelt. Ik denk dat iedereen dat tot op een bepaald niveau zou trekken, maar dat bij iedereen wel een keer een moment komt dat de bom gaat barsten. Bij de een misschien al na een paar maanden, bij de ander pas na 10 jaar. En ik voel aan alles dat dat punt bij mij nu ook bijna is bereikt.
Ik probeer het juist op een positieve manier te benaderen. Althans, ik hoop op een positieve afloop. Daarom dat ik nu aan het overwegen ben of en hoe ik dit ga aanpakken. Er nu iets mee doen is de enige manier om misschien tot een verandering te komen en het niet te laten escaleren.
Wat iemand anders ook al zegt: een gesprek zal het niet oplossen. Waarschijnlijker is dat het dan escaleert.
Wil je de band veranderen doe dan positieve dingen met en voor je ouders. Kijk bij alles wat je niet zo leuk vindt gaan hoe je zelf invloed zou kunnen hebben op hoe het loopt.
Vraag niet of ze naar je zangvoorstelling komen kijken maar geef ze 'vrij'kaartjes.
Voordat je moeder kan zeggen dat je je broer wel moet betalen voor zijn diensten geef jij aan dat dat al geregeld is. (En heb je het dus ook geregeld) Of je huurt een professional (zijnde niet je broer) in.
Ga je er heen en wil je echt iets vertellen neem foto's mee.
Als mijn schoonouders foto's kijken van onze vakantie is het lastiger om over zwagers vakantie te vertellen. (Dat gebeurde vroeger regelmatig. Gingen wij na de vakantie even langs, wisten wij na afloop alles van zwager zijn vakantie en zij niks van onze.)
zaterdag 31 augustus 2024 om 08:12
TO, verhaal is best herkenbaar maar dan is mijn partner jou in dit verhaal. Mijn schoonmoeder is volgensmij echt stik en stik jaloers, ze kan het maar moeilijk verbergen. Ik wens je sterkte met het verwerken, ik zou het er zeker over hebben met je ouders maar ik beng bang dat het gesprek misschien niet echt bevredigend zal zijn.Kaarsjevoordesfeer schreef: ↑31-08-2024 07:36Wat iemand anders ook al zegt: een gesprek zal het niet oplossen. Waarschijnlijker is dat het dan escaleert.
Wil je de band veranderen doe dan positieve dingen met en voor je ouders. Kijk bij alles wat je niet zo leuk vindt gaan hoe je zelf invloed zou kunnen hebben op hoe het loopt.
Vraag niet of ze naar je zangvoorstelling komen kijken maar geef ze 'vrij'kaartjes.
Voordat je moeder kan zeggen dat je je broer wel moet betalen voor zijn diensten geef jij aan dat dat al geregeld is. (En heb je het dus ook geregeld) Of je huurt een professional (zijnde niet je broer) in.
Ga je er heen en wil je echt iets vertellen neem foto's mee.
Als mijn schoonouders foto's kijken van onze vakantie is het lastiger om over zwagers vakantie te vertellen. (Dat gebeurde vroeger regelmatig. Gingen wij na de vakantie even langs, wisten wij na afloop alles van zwager zijn vakantie en zij niks van onze.)
Wat betreft deze reactie, ikzelf zou niet doorgaan alsof er niks aan de hand is. Ze kunnen het niet ruiken. Er zijn ‘patronen’ ingesleten die volgensmij niet vanzelf verdwijnen zonder ze bloot te leggen. Met praten kom je echt veel verder, daarna kan je altijd nog op positieve voet verder als je dat wilt. Zolang het veel energie kost (dat kost het voor mijn vriend bijvoorbeeld), zou ik daar zelf geen trek in hebben. Maaaaaar, natuurlijk wel doen als jij je er wel fijn bij voelt!
zaterdag 31 augustus 2024 om 08:18
Dit verhaal doet me een klein beetje denken aan de intelligente vrouw die opgroeide in een zwak sociaal gezin, er is een boek over geschreven, ik weet de titel niet meer.
Daarmee bedoel ik niet te zeggen, TO, dat je opgroeide in een zwak sociaal gezin, maar de tegenstellingen die je beschrijft, samen met wat je over je moeder beschrijft deed me daar aan denken.
Ook zij had te maken met ouders die haar niet begrepen, zij was anders dan de rest, en had het zwaar daardoor.
In het begin van dit topic beschreef iemand het al, maar kan het niet zijn dat de dingen die jij doet erg ver van hun af staan? En doordat het te veel van hun eigen wereld af staat, zij er geen vragen over stellen. Denk aan het voorbeeld van zingen in een klassiek koor met zware stukken. Terwijl dat ver van hun wereld af staat. En natuurlijk hadden ze kunnen voorstellen om te komen kijken, maar dat kwam niet in hen op.
Soms zul je moeten accepteren dat iets wat er niet in zit, er ook echt niet in zit. En ga je wat jij wil en nodig hebt, nooit krijgen. Je gaat iemand met gebroken been niet vragen om een hordeloop te nemen, datzelfde geldt voor je ouders. En bedenk ook: ieder mens heeft z'n beperkingen, dat is niet onwil. Ook jij zou weer fouten maken als je kinderen zou hebben.
Ga eens samen doen met je moeder. Misschien hebben jullie heel andere raakvlakken. en kunnen jullie elkaar op een ander gebied wel vinden.
En hoe moeilijk ook, probeer te accepteren dat ze niet zijn zoals je zou willen.
Daarmee bedoel ik niet te zeggen, TO, dat je opgroeide in een zwak sociaal gezin, maar de tegenstellingen die je beschrijft, samen met wat je over je moeder beschrijft deed me daar aan denken.
Ook zij had te maken met ouders die haar niet begrepen, zij was anders dan de rest, en had het zwaar daardoor.
In het begin van dit topic beschreef iemand het al, maar kan het niet zijn dat de dingen die jij doet erg ver van hun af staan? En doordat het te veel van hun eigen wereld af staat, zij er geen vragen over stellen. Denk aan het voorbeeld van zingen in een klassiek koor met zware stukken. Terwijl dat ver van hun wereld af staat. En natuurlijk hadden ze kunnen voorstellen om te komen kijken, maar dat kwam niet in hen op.
Soms zul je moeten accepteren dat iets wat er niet in zit, er ook echt niet in zit. En ga je wat jij wil en nodig hebt, nooit krijgen. Je gaat iemand met gebroken been niet vragen om een hordeloop te nemen, datzelfde geldt voor je ouders. En bedenk ook: ieder mens heeft z'n beperkingen, dat is niet onwil. Ook jij zou weer fouten maken als je kinderen zou hebben.
Ga eens samen doen met je moeder. Misschien hebben jullie heel andere raakvlakken. en kunnen jullie elkaar op een ander gebied wel vinden.
En hoe moeilijk ook, probeer te accepteren dat ze niet zijn zoals je zou willen.
zaterdag 31 augustus 2024 om 08:19
Ach, wat naar voor je, TO. Dikke knuffel. 
Zoiets voelt gewoon echt enorm klote en ik weet er alles van. Niet bij mijn moeder maar mijn ( overleden ) vader's familie trok mijn broertje echt enorm voor altijd. Hij was zo'n beetje de heilige graal en ik werd altijd genegeerd en uiteindelijk ook uit mijn familie verbannen. Ook door de zussen van mijn vader. Mijn neefjes heb ik daarna nooit meer gezien. Ik was toen 17. Het doet soms nog zeer als ik er aan terug denk, niet alleen aan het buitensluiten en het verbannen maar vooral het gevoel van niet goed genoeg zijn. Het doet gewoon zeer.
Het ironische is dat als je het mijn broer vraagt dat hij vindt dat ik het lievelingetje ben van mijn moeder. Terwijl ik dat dus nooit zo ervaren heb als kind. Want ik was het probleemkind, ik werd gepest, had geen vrienden, hing erg aan haar vast. Maar ik frustreerde haar ook dus ze was soms best hard en streng voor me. Het was zeker niet zo dat ik voorgetrokken werd of alles mocht, juist niet. Toch hadden we wel een hechtere band en nog steeds wel.
We wonen in hetzelfde dorp, doen veel samen. Ook voor broer een gezin had speelde dat al. Hij is gewoon wat meer op zichzelf en mijn moeder en ik hebben gewoon meer met elkaar. Ik heb ook weinig met mijn broer, we zijn een beetje als water en vuur.
Als mijn moeder een vriend had ( en dat was meestal ) hing broer daar erg aan en vond hij het leuk om een man in huis te hebben.
Ik heb niet echt tips voor je, TO. Maar ik wilde je even een hart onder de riem steken want dat gevoel is gewoon enorm pijnlijk en dat mag er ook gewoon zijn.
Zoiets voelt gewoon echt enorm klote en ik weet er alles van. Niet bij mijn moeder maar mijn ( overleden ) vader's familie trok mijn broertje echt enorm voor altijd. Hij was zo'n beetje de heilige graal en ik werd altijd genegeerd en uiteindelijk ook uit mijn familie verbannen. Ook door de zussen van mijn vader. Mijn neefjes heb ik daarna nooit meer gezien. Ik was toen 17. Het doet soms nog zeer als ik er aan terug denk, niet alleen aan het buitensluiten en het verbannen maar vooral het gevoel van niet goed genoeg zijn. Het doet gewoon zeer.
Het ironische is dat als je het mijn broer vraagt dat hij vindt dat ik het lievelingetje ben van mijn moeder. Terwijl ik dat dus nooit zo ervaren heb als kind. Want ik was het probleemkind, ik werd gepest, had geen vrienden, hing erg aan haar vast. Maar ik frustreerde haar ook dus ze was soms best hard en streng voor me. Het was zeker niet zo dat ik voorgetrokken werd of alles mocht, juist niet. Toch hadden we wel een hechtere band en nog steeds wel.
We wonen in hetzelfde dorp, doen veel samen. Ook voor broer een gezin had speelde dat al. Hij is gewoon wat meer op zichzelf en mijn moeder en ik hebben gewoon meer met elkaar. Ik heb ook weinig met mijn broer, we zijn een beetje als water en vuur.
Als mijn moeder een vriend had ( en dat was meestal ) hing broer daar erg aan en vond hij het leuk om een man in huis te hebben.
Ik heb niet echt tips voor je, TO. Maar ik wilde je even een hart onder de riem steken want dat gevoel is gewoon enorm pijnlijk en dat mag er ook gewoon zijn.
zaterdag 31 augustus 2024 om 08:19
Ik herken het helemaal!
Mijn siblings hebben zowel op financieel als geestelijk vlak niet alles op een rijtje. Daar gaat vanuit mijn ouders veel meer aandacht heen. Ben er vaak verdrietig over geweest (en soms nog steeds, vooral bij grote gebeurtenissen in mijn leven en het gebrek aan belamgstelling vanuit mijn ouders), maar wat mij heel erg heeft geholpen is het accepteren en niet meer de hoop hebben dat het ooit nog gaat veranderen.
Lieve to, ik voel je, het ligt aan hen, niet aan jou
Mijn siblings hebben zowel op financieel als geestelijk vlak niet alles op een rijtje. Daar gaat vanuit mijn ouders veel meer aandacht heen. Ben er vaak verdrietig over geweest (en soms nog steeds, vooral bij grote gebeurtenissen in mijn leven en het gebrek aan belamgstelling vanuit mijn ouders), maar wat mij heel erg heeft geholpen is het accepteren en niet meer de hoop hebben dat het ooit nog gaat veranderen.
Lieve to, ik voel je, het ligt aan hen, niet aan jou
zaterdag 31 augustus 2024 om 08:41
Toetie schreef: ↑31-08-2024 08:12TO, verhaal is best herkenbaar maar dan is mijn partner jou in dit verhaal. Mijn schoonmoeder is volgensmij echt stik en stik jaloers, ze kan het maar moeilijk verbergen. Ik wens je sterkte met het verwerken, ik zou het er zeker over hebben met je ouders maar ik beng bang dat het gesprek misschien niet echt bevredigend zal zijn.
Wat betreft deze reactie, ikzelf zou niet doorgaan alsof er niks aan de hand is. Ze kunnen het niet ruiken. Er zijn ‘patronen’ ingesleten die volgensmij niet vanzelf verdwijnen zonder ze bloot te leggen. Met praten kom je echt veel verder, daarna kan je altijd nog op positieve voet verder als je dat wilt. Zolang het veel energie kost (dat kost het voor mijn vriend bijvoorbeeld), zou ik daar zelf geen trek in hebben. Maaaaaar, natuurlijk wel doen als jij je er wel fijn bij voelt!
Zelfs als je die dingen blootlegt kan het zijn dat die mensen zich er niet in herkennen. Mijn schoonouders vertellen altijd dat ze hun kinderen gelijk behandelen. Wat ze voor de één doen, doen ze ook voor de ander, zeggen ze. Dus als je dat dan aankaart ben jij het jaloerse kind.
zaterdag 31 augustus 2024 om 08:47
Haar ouders en broer zijn niet sociaal zwak.
Hebben je ouders en je broer er misschien moeite mee, dat het bij jou vooral om geld en de waarde van geld draait en oordelen die je hebt rondom geld. Uit eindelijk is het maar een ruilmiddel en in relatie met familie, vrienden en geliefden zou je juist niet moeten willen dat de basis van de relatie transactioneel is.
Transactionele relaties gaan over controle. Je vindt pas dat de relatie goed is, wanneer in jouw ogen je ouders net zoveel in jou investeren als in je broer. Daarmee maak je je liefde voor je ouders voorwaardelijk. Je bent gefocust op de voordelen die de relatie met je ouders oplevert en dat jij er niet zoveel voordeel uithaalt als je broer. Je vindt het uit balans (wat mogelijk waar is) en daarom geef je jezelf minimaal.
In gezonde relaties houden mensen geen scores bij.
Je ouders weten helemaal niet welke verwachting jij van ze hebt. Ze weten niet dat jij in aandacht en geld precies hetzelfde wil krijgen als je broer. Zij kunnen niet aan verwachtingen voldoen die jij niet kenbaar hebt gemaakt. Je hebt kortom geen harde afspraak met je ouders dat je recht hebt op evenveel geld en aandacht als je broer.
Transactionele relaties zijn niet gebaseerd op emoties of liefde en ook niet op gezamenlijk mooie herinneringen maken. Je bent gericht op wat je zou kunnen krijgen. Of wat jij vindt dat je zou moeten krijgen van je ouders.
Het is de vraag of je echt gelukkig gaat worden wanneer je relaties aan gaat op basis van transacties. Wanneer relatie alleen een soort overeenkomsten met scorecards is: waar is dan de liefde?
Je kan ook je verwachtingen bijstellen.
Niet alles vergelijken, tellen en bijhouden.
Je veilig voelen met de wetenschap dat je volwassen bent en dat het goed met je gaat.
Relaties met familie, partners en vrienden niet beschouwen als een wedstrijd wie het meeste geld en aandacht krijgt.
Authentiek zijn en je leven leiden met respect, zorg en aandacht voor jezelf en anderen.
Samen tijd door brengen en je richten op het maken van mooie herinneringen.
Klusjes voor je ouders oppakken.
Je kwetsbaar opstellen en begripvol zijn.
Hebben je ouders en je broer er misschien moeite mee, dat het bij jou vooral om geld en de waarde van geld draait en oordelen die je hebt rondom geld. Uit eindelijk is het maar een ruilmiddel en in relatie met familie, vrienden en geliefden zou je juist niet moeten willen dat de basis van de relatie transactioneel is.
Transactionele relaties gaan over controle. Je vindt pas dat de relatie goed is, wanneer in jouw ogen je ouders net zoveel in jou investeren als in je broer. Daarmee maak je je liefde voor je ouders voorwaardelijk. Je bent gefocust op de voordelen die de relatie met je ouders oplevert en dat jij er niet zoveel voordeel uithaalt als je broer. Je vindt het uit balans (wat mogelijk waar is) en daarom geef je jezelf minimaal.
In gezonde relaties houden mensen geen scores bij.
Je ouders weten helemaal niet welke verwachting jij van ze hebt. Ze weten niet dat jij in aandacht en geld precies hetzelfde wil krijgen als je broer. Zij kunnen niet aan verwachtingen voldoen die jij niet kenbaar hebt gemaakt. Je hebt kortom geen harde afspraak met je ouders dat je recht hebt op evenveel geld en aandacht als je broer.
Transactionele relaties zijn niet gebaseerd op emoties of liefde en ook niet op gezamenlijk mooie herinneringen maken. Je bent gericht op wat je zou kunnen krijgen. Of wat jij vindt dat je zou moeten krijgen van je ouders.
Het is de vraag of je echt gelukkig gaat worden wanneer je relaties aan gaat op basis van transacties. Wanneer relatie alleen een soort overeenkomsten met scorecards is: waar is dan de liefde?
Je kan ook je verwachtingen bijstellen.
Niet alles vergelijken, tellen en bijhouden.
Je veilig voelen met de wetenschap dat je volwassen bent en dat het goed met je gaat.
Relaties met familie, partners en vrienden niet beschouwen als een wedstrijd wie het meeste geld en aandacht krijgt.
Authentiek zijn en je leven leiden met respect, zorg en aandacht voor jezelf en anderen.
Samen tijd door brengen en je richten op het maken van mooie herinneringen.
Klusjes voor je ouders oppakken.
Je kwetsbaar opstellen en begripvol zijn.
faceofoz wijzigde dit bericht op 31-08-2024 10:50
0.73% gewijzigd
zaterdag 31 augustus 2024 om 08:52
Jakkie, wat vervelend voor je. Ik denk dat je de situatie prima geanalyseerd hebt. Je ouders hebben meer interesse in je broer en ze doen meer voor hem. Jouw moeder is jaloers op je en heeft niet de capaciteit om zich in je in te leven. Zo'n ongelijke verhouding komt in heel veel families voor. En de rest van de familie ziet dat gewoon niet. Je kunt op je kop staan, maar dat gaat gewoon niet gebeuren.
In dit topic zijn ook al heel wat verklaringen vanuit je ouders bedacht. Je moeder kan nog lekker over je broer moederen, dat is ongeveer de enige rol die ze nog kan vervullen in haar leven. Waarschijnlijk vindt je vader het gezelliger om samen met je broer te klussen, dan in zijn eentje bij jou een rotklus (schilderen) te doen. Etcetc.
Het kan zijn dat jouw broer hier in de toekomst nog lelijk tegenaan gaat lopen. Want ik vermoed dat als hij een vriendin krijgt, die razendsnel hier op het forum een topic opent: "Help, mijn schoonmoeder bepaalt alles".
Want jouw moeder heeft haar klauwen nog in haar zoon en die laat ze echt niet los als hij over drie/vier jaar (!!!) pas het huis uitgaat. Ze doet al naar tegen haar eigen dochter als het om zoon gaat. Een 'vreemde vrouw' gaat het nog heel lastig krijgen. Als je broer niet uitkijkt, saboteert dat zijn kansen op een relatie. (Je schrijft nergens over een vriendin, dus ik neem aan dat die er niet is.)
Misschien kun je per relatie opsplitsen en kijken wat er te redden valt. En kijken wat je eigenlijk wil.
- Als je op zich een goede band met je broer hebt, kun je er misschien voor kiezen om daarop in te zetten. Over veertig jaar zijn je ouders er waarschijnlijk niet meer. Dan is het fijn om nog steeds een gezellige broer te hebben. Hij heeft ook niet voor deze situatie gekozen, dat doen jouw ouders. Ja, hij is er blind voor. Dat zijn de meeste mensen voor hun eigen voorkeurspositie.
- Misschien meer één-op-één contact met je vader? Schilderen haat hij, maar misschien kan hij wel met je meedenken over het aannemen van een goede schilder? Met mijn eigen vader praat ik ook alleen over zijn eigen bezigheden. Ik heb nog maar één ouder: beter een oppervlakkige band, dan geen band.
- Snellader gaf ook een mooie optie. Kijken of jij met je moeder haar wereld iets kan uitbreiden. Als jullie samen activiteiten doen, heeft ze ook meer over jou te vertellen dat ze 'snapt'. ("CLA en ik zijn samen naar Soldaat van Oranje geweest" is makkelijker uit te leggen dan "CLA is heel goed in IFRS, FINREP en COREP. Haar baas is vooral onder de indruk van haar kennis van BCBS 239.")
Het is ongelofelijk zuur dat het niet vanuit haar komt. Jij bent haar dochter, die interesse zou er vanzelf moeten zijn. Maar dat lukt haar duidelijk niet.
In dit topic zijn ook al heel wat verklaringen vanuit je ouders bedacht. Je moeder kan nog lekker over je broer moederen, dat is ongeveer de enige rol die ze nog kan vervullen in haar leven. Waarschijnlijk vindt je vader het gezelliger om samen met je broer te klussen, dan in zijn eentje bij jou een rotklus (schilderen) te doen. Etcetc.
Het kan zijn dat jouw broer hier in de toekomst nog lelijk tegenaan gaat lopen. Want ik vermoed dat als hij een vriendin krijgt, die razendsnel hier op het forum een topic opent: "Help, mijn schoonmoeder bepaalt alles".
Want jouw moeder heeft haar klauwen nog in haar zoon en die laat ze echt niet los als hij over drie/vier jaar (!!!) pas het huis uitgaat. Ze doet al naar tegen haar eigen dochter als het om zoon gaat. Een 'vreemde vrouw' gaat het nog heel lastig krijgen. Als je broer niet uitkijkt, saboteert dat zijn kansen op een relatie. (Je schrijft nergens over een vriendin, dus ik neem aan dat die er niet is.)
Misschien kun je per relatie opsplitsen en kijken wat er te redden valt. En kijken wat je eigenlijk wil.
- Als je op zich een goede band met je broer hebt, kun je er misschien voor kiezen om daarop in te zetten. Over veertig jaar zijn je ouders er waarschijnlijk niet meer. Dan is het fijn om nog steeds een gezellige broer te hebben. Hij heeft ook niet voor deze situatie gekozen, dat doen jouw ouders. Ja, hij is er blind voor. Dat zijn de meeste mensen voor hun eigen voorkeurspositie.
- Misschien meer één-op-één contact met je vader? Schilderen haat hij, maar misschien kan hij wel met je meedenken over het aannemen van een goede schilder? Met mijn eigen vader praat ik ook alleen over zijn eigen bezigheden. Ik heb nog maar één ouder: beter een oppervlakkige band, dan geen band.
- Snellader gaf ook een mooie optie. Kijken of jij met je moeder haar wereld iets kan uitbreiden. Als jullie samen activiteiten doen, heeft ze ook meer over jou te vertellen dat ze 'snapt'. ("CLA en ik zijn samen naar Soldaat van Oranje geweest" is makkelijker uit te leggen dan "CLA is heel goed in IFRS, FINREP en COREP. Haar baas is vooral onder de indruk van haar kennis van BCBS 239.")
Het is ongelofelijk zuur dat het niet vanuit haar komt. Jij bent haar dochter, die interesse zou er vanzelf moeten zijn. Maar dat lukt haar duidelijk niet.
zaterdag 31 augustus 2024 om 11:39
Ah TO ik kan me jouw gevoel helemaal voorstellen. En ik vind het opvallend dat hier sommigen e.e.a. rationaliseren en bagatelliseren.
Maar weet je, als kind wil gewoon gezien worden en erkenning krijgen. Dat lijkt me bij jou niet helemaal het geval. En ik weet uit ervaring hoe pijnlijk en verdrietig dat kan zijn.
Sterkte
Probeer het te accepteren zoals het is en stel je verwachtingen bij. Maar weet ook dat het verdriet er om mag zijn.
Je bent niet de enige die dit heeft. Het is gewoon klote. Ik heb zelf emotioneel onbeschikbare ouders. Ik weet hoe het komt maar desalniettemin doet het me nog vaak verdriet.
Maar weet je, als kind wil gewoon gezien worden en erkenning krijgen. Dat lijkt me bij jou niet helemaal het geval. En ik weet uit ervaring hoe pijnlijk en verdrietig dat kan zijn.
Sterkte
Probeer het te accepteren zoals het is en stel je verwachtingen bij. Maar weet ook dat het verdriet er om mag zijn.
Je bent niet de enige die dit heeft. Het is gewoon klote. Ik heb zelf emotioneel onbeschikbare ouders. Ik weet hoe het komt maar desalniettemin doet het me nog vaak verdriet.
zaterdag 31 augustus 2024 om 11:53
Ik herken dit wel een beetje en het kan nog heel af en toe wel eens steken. moeder appt alleen maar om over mijn zus te praten, wel ook vaak negatief maar ze heeft een obsessie met haar en haar problemen. Altijd al zo geweest, mijn siblings hebben meer hulp nodig en krijgen dus alle aandacht. Ik vind het tegenwoordig wel lekker rustig, ik woon als enige wat verder weg en zie mijn moeder een paar keer per jaar, dan praat ik wel mee over hun dingetjes. In plaats daarvan heb ik genoeg goede vrienden en daar is wel volop wederzijdse interesse.
Je vraagt je wel eens af: 'Waar hebben wij het aan verdiend?
zaterdag 31 augustus 2024 om 12:03
In een gezonde relatie is een moeder ook kundig om te vragen hoe het met je gaat en luistert ze met aandacht naar je verhaal. Als een moeder dat om welke reden dan ook structureel niet kan, dan is er iets met de moeder aan de hand. To zegt dat het al langere tijd aan de gang is en dat ze er pijn van heeft. In een gezonde relatie staat iemand liefdevol tegenover de pijn van de ander. To voelt dat deze deuren bij haar moeder potdicht staan.
Ik ben het wel eens met de oplossing: accepteren dat liefde en erkenning van haar moeder (nu) niet mogelijk is en bewust bouwen aan een vloot van mensen om samen mee door het leven te varen. Mensen die je wel zien, horen en waarderen. Als ze merkt dat ze voldoende liefde over heeft kan ze met een lange adem verbinding proberen te zoeken met haar moeder, niet om iets van haar te verwachten, maar met een meer open houding. Wie weet vinden ze ergens common ground, al is het in het gezamenlijk eten van een chocolaatje ofzo.
Ik ben het wel eens met de oplossing: accepteren dat liefde en erkenning van haar moeder (nu) niet mogelijk is en bewust bouwen aan een vloot van mensen om samen mee door het leven te varen. Mensen die je wel zien, horen en waarderen. Als ze merkt dat ze voldoende liefde over heeft kan ze met een lange adem verbinding proberen te zoeken met haar moeder, niet om iets van haar te verwachten, maar met een meer open houding. Wie weet vinden ze ergens common ground, al is het in het gezamenlijk eten van een chocolaatje ofzo.
woensdag 4 september 2024 om 16:31
Mijn ouders hebben gelukkig altijd zowel aandacht als (financiële) steun redelijk verdeeld over mij en m'n broertje.
Iets anders ging het met mijn grootouders (de ouders van mijn vader), daar waren ik en mijn broertje zeker niet de favorieten. Ze waren niet zozeer onhebbelijk tegen ons, maar we waren gewoon geen prio vergeleken met mijn neven en nichtjes.
Zo heb ik ze nooit op mijn verjaardag gezien, ook niet vlak daarna of voor. Was altijd te moeilijk, te ver, maar dan wel tijd hebben om op die dag een ander familielid te bezoeken.
Toen mijn oma was overleden vertelde 1 van mijn nichtjes op de receptie na de begrafenis enthousiast aan ons wat voor gezellige en warme oma het was, hoe vaak ze samen leuke uitjes hadden etc.
Mijn broertje zei later in de auto naar huis: 'ik moest me echt inhouden om niet te vragen: over welke vrouw heb je het precies?'
Hetzelfde gedrag zie ik nu ook bij 1 van mijn tantes: alle aandacht voor de kinderen van haar dochter, 0 aandacht voor de kinderen van haar zoon. Blijkbaar is dit gedrag erfelijk.
Ik vrees dat zoals sommigen al aangaven een gezonde band met moeder vrij moeilijk of zelf onmogelijk wordt. Simpelweg omdat je moeder zoals je omschrijft zo slecht openstaat voor kritiek en dan defensief wordt. Het klinkt nogal narcistisch (waar ik niet gelijk mee wil zeggen dat je moeder dat is).
Een moment waarop je aan je ouders rustig, zonder verwijten, probeert aan te geven hoe volgens jou de situatie is scheefgegroeid en hoe dit voor jou voelt zou ik toch zeker aanpakken. Wie weet komt er toch een verrassend mea culpa vanuit je ouders.
En zo niet, dan heb je iig je zegje gedaan.
Iets anders ging het met mijn grootouders (de ouders van mijn vader), daar waren ik en mijn broertje zeker niet de favorieten. Ze waren niet zozeer onhebbelijk tegen ons, maar we waren gewoon geen prio vergeleken met mijn neven en nichtjes.
Zo heb ik ze nooit op mijn verjaardag gezien, ook niet vlak daarna of voor. Was altijd te moeilijk, te ver, maar dan wel tijd hebben om op die dag een ander familielid te bezoeken.
Toen mijn oma was overleden vertelde 1 van mijn nichtjes op de receptie na de begrafenis enthousiast aan ons wat voor gezellige en warme oma het was, hoe vaak ze samen leuke uitjes hadden etc.
Mijn broertje zei later in de auto naar huis: 'ik moest me echt inhouden om niet te vragen: over welke vrouw heb je het precies?'
Hetzelfde gedrag zie ik nu ook bij 1 van mijn tantes: alle aandacht voor de kinderen van haar dochter, 0 aandacht voor de kinderen van haar zoon. Blijkbaar is dit gedrag erfelijk.
Ik vrees dat zoals sommigen al aangaven een gezonde band met moeder vrij moeilijk of zelf onmogelijk wordt. Simpelweg omdat je moeder zoals je omschrijft zo slecht openstaat voor kritiek en dan defensief wordt. Het klinkt nogal narcistisch (waar ik niet gelijk mee wil zeggen dat je moeder dat is).
Een moment waarop je aan je ouders rustig, zonder verwijten, probeert aan te geven hoe volgens jou de situatie is scheefgegroeid en hoe dit voor jou voelt zou ik toch zeker aanpakken. Wie weet komt er toch een verrassend mea culpa vanuit je ouders.
En zo niet, dan heb je iig je zegje gedaan.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
