Relaties
alle pijlers
Compromissen sluiten in relatie
woensdag 24 november 2021 om 01:55
Hi allemaal,
Ik merk dat ik de laatste tijd nogal tegen dit onderwerp aan loop en hoor graag jullie mening en hoe jullie hier zelf mee omgaan.
Ik ben begin 30, heb sinds twee jaar een leuke relatie met een tien jaar oudere man die al een kind van rond de tien heeft met zijn ex-vrouw. Na een jaar daten heb ik kind ontmoet, en het klikt goed. Dat ligt vooral aan het kind, want het is verschrikkelijk lief, sociaal en grappig. Maar nu na twee jaar loop ik tegen veel dingen aan die waarschijnlijk onvermijdelijk zijn met het leeftijdsverschil en leefsituatie tussen partner en mijzelf.
Hij heeft recent een huis gekocht in een plaats waar kind naar middelbare school zal gaan, een plaats die ruim anderhalf uur rijden voor mij is. Ik huur een apartement in een bruisende stad waar al mijn vrienden en familie ook wonen en waar ik ook werk. Als we ooit zouden gaan samenwonen, dan zou het bij hem zijn. Hij heeft een (meer dan) full time baan tijdens kantooruren, ik werk op alle tijden van de dag (vergelijkbaar met horeca), part-time, maar geen vaste dagen en elke maand is het rooster weer anders. Ik ben dus degene die elke maand probeert om zoveel mogelijk avonden vrij te houden voor hem, maar ik ben juist veel overdag vrij. Tot slot heeft hij co-ouderschap met zijn ex en een vrij ingewikkeld schema waarbij het kind vrij veel wisselt. Nu ben ik dus degene die zich altijd aan moet passen. En ik begrijp het, ik begrijp het echt. Kind gaat voor. Maar nu wring ik me dus al maanden in bochten om in ieder geval één avond per week vrij te houden van werk/sociale verplichtingen/sport etc. om samen een avond in zijn huis te kunnen doorbrengen en dan krijg ik vandaag het bericht dat kind morgen toch bij hem is, omdat ex moet overwerken. En ik word dan zo boos, niet tegen partner, want ik snap het compleet dat hij geen nee zegt (het gaat tenslotte over kind), maar ik vind het moeilijk.
Kerstdagen is bijvoorbeeld ook een ding. We zouden kijken of we dat dit jaar eventueel samen willen vieren, en ik heb altijd slechts één enkele verplichting staan, die is op kerstavond. Die avond houden mijn ouders, sibling, en oom plus aanhang altijd vrij. Met de kerstdagen zelf werk ik dan vaak. En nu raad je het al; ook partner viert altijd kerstavond, samen met ex en kind. En nu voelde ik alweer aan; als we iets samen willen vieren met kind/ouders, dan ben ik weer degene die moet buigen. Terecht, want kind verdient deze traditie met zijn ouders en dat snap ik. Nu kunnen we uiteraard samen een andere kerstdag vieren, maar ik zou het zo leuk vinden om met hem mee te doen en hem aan te laten schuiven tijdens mijn traditionele feestje.
Lang verhaal kort; ik heb het gevoel dat ik altijd moet schikken als er een compromis moet worden gesloten (dat is dan dus niet echt een compromis meer natuurlijk
en ik vind dat moeilijk. Al aangekaart bij partner en die ziet ook wel dat ik degene ben die het meest moet inbinden en vindt dat ook vervelend, maar we zien allebei niet echt een andere oplossing.
Misschien is er iemand die het herkent of die gewoon even iets opbeurends kan zeggen. Of misschien heb ik gewoon een beetje een schop onder mijn kont nodig, kan ook. Ik hoor het graag!
Ik merk dat ik de laatste tijd nogal tegen dit onderwerp aan loop en hoor graag jullie mening en hoe jullie hier zelf mee omgaan.
Ik ben begin 30, heb sinds twee jaar een leuke relatie met een tien jaar oudere man die al een kind van rond de tien heeft met zijn ex-vrouw. Na een jaar daten heb ik kind ontmoet, en het klikt goed. Dat ligt vooral aan het kind, want het is verschrikkelijk lief, sociaal en grappig. Maar nu na twee jaar loop ik tegen veel dingen aan die waarschijnlijk onvermijdelijk zijn met het leeftijdsverschil en leefsituatie tussen partner en mijzelf.
Hij heeft recent een huis gekocht in een plaats waar kind naar middelbare school zal gaan, een plaats die ruim anderhalf uur rijden voor mij is. Ik huur een apartement in een bruisende stad waar al mijn vrienden en familie ook wonen en waar ik ook werk. Als we ooit zouden gaan samenwonen, dan zou het bij hem zijn. Hij heeft een (meer dan) full time baan tijdens kantooruren, ik werk op alle tijden van de dag (vergelijkbaar met horeca), part-time, maar geen vaste dagen en elke maand is het rooster weer anders. Ik ben dus degene die elke maand probeert om zoveel mogelijk avonden vrij te houden voor hem, maar ik ben juist veel overdag vrij. Tot slot heeft hij co-ouderschap met zijn ex en een vrij ingewikkeld schema waarbij het kind vrij veel wisselt. Nu ben ik dus degene die zich altijd aan moet passen. En ik begrijp het, ik begrijp het echt. Kind gaat voor. Maar nu wring ik me dus al maanden in bochten om in ieder geval één avond per week vrij te houden van werk/sociale verplichtingen/sport etc. om samen een avond in zijn huis te kunnen doorbrengen en dan krijg ik vandaag het bericht dat kind morgen toch bij hem is, omdat ex moet overwerken. En ik word dan zo boos, niet tegen partner, want ik snap het compleet dat hij geen nee zegt (het gaat tenslotte over kind), maar ik vind het moeilijk.
Kerstdagen is bijvoorbeeld ook een ding. We zouden kijken of we dat dit jaar eventueel samen willen vieren, en ik heb altijd slechts één enkele verplichting staan, die is op kerstavond. Die avond houden mijn ouders, sibling, en oom plus aanhang altijd vrij. Met de kerstdagen zelf werk ik dan vaak. En nu raad je het al; ook partner viert altijd kerstavond, samen met ex en kind. En nu voelde ik alweer aan; als we iets samen willen vieren met kind/ouders, dan ben ik weer degene die moet buigen. Terecht, want kind verdient deze traditie met zijn ouders en dat snap ik. Nu kunnen we uiteraard samen een andere kerstdag vieren, maar ik zou het zo leuk vinden om met hem mee te doen en hem aan te laten schuiven tijdens mijn traditionele feestje.
Lang verhaal kort; ik heb het gevoel dat ik altijd moet schikken als er een compromis moet worden gesloten (dat is dan dus niet echt een compromis meer natuurlijk
en ik vind dat moeilijk. Al aangekaart bij partner en die ziet ook wel dat ik degene ben die het meest moet inbinden en vindt dat ook vervelend, maar we zien allebei niet echt een andere oplossing. Misschien is er iemand die het herkent of die gewoon even iets opbeurends kan zeggen. Of misschien heb ik gewoon een beetje een schop onder mijn kont nodig, kan ook. Ik hoor het graag!
woensdag 24 november 2021 om 20:49
Je wil zelf geen kinderen TO, maar hebt nu wel de lasten en niet de lusten van die van hem voor de komende 10 jaar, even overdreven gezegd.
Als zijn ex of zijn kind roepen, dan springt hij. Dat is zijn keuze maar zo hoeft het echt niet te gaan. Je kind kan ook op nummer 1 staan terwijl je er een normaal leven naast hebt, met ruimte voor jou en waarin ex vaker ‘nee’ hoort. Maar hij kiest hiervoor en zet jou daarmee op plek 3 (na kind en ex). Daar moet je zin in hebben, en dat zou ik dus niet hebben.
Ik zou nooit jouw mooie leven in je bruisende stad opgeven om op nummer 3 te staan bij hem. Dan zijn er echt nog zoveel andere leuke mannen, zonder kind of met een normale, duidelijke omgangsregeling zonder kerstvieringen met ex. Terwijl hij zonder overleg doet wat hij wil onder het mom dat kind voor gaat. Lekker makkelijk ook voor hem want jij vindt je totaal inschikken naar zijn leven en wensen, een compromis sluiten.
Als zijn ex of zijn kind roepen, dan springt hij. Dat is zijn keuze maar zo hoeft het echt niet te gaan. Je kind kan ook op nummer 1 staan terwijl je er een normaal leven naast hebt, met ruimte voor jou en waarin ex vaker ‘nee’ hoort. Maar hij kiest hiervoor en zet jou daarmee op plek 3 (na kind en ex). Daar moet je zin in hebben, en dat zou ik dus niet hebben.
Ik zou nooit jouw mooie leven in je bruisende stad opgeven om op nummer 3 te staan bij hem. Dan zijn er echt nog zoveel andere leuke mannen, zonder kind of met een normale, duidelijke omgangsregeling zonder kerstvieringen met ex. Terwijl hij zonder overleg doet wat hij wil onder het mom dat kind voor gaat. Lekker makkelijk ook voor hem want jij vindt je totaal inschikken naar zijn leven en wensen, een compromis sluiten.
woensdag 24 november 2021 om 21:55
woensdag 24 november 2021 om 23:22
Is het zo moeilijk om dat zelf te bedenken? Denk maar aan plotselinge ziekenhuisopname van een ouder of van TO zelf of een overlijden van een ouder, of een situatie waarin de partner een belangrijke rol speelt als het gaat om steun / hulp, Me dunkt dat als je een relatie hebt, en dan hoef je nog niet eens samen te wonen, het niet meer dan normaal is dat je er voor de ander als het nodig is.FeeLucifer01 schreef: ↑24-11-2021 18:20Overkomt? Noem eens wat? En wat bedoel je met nodig zijn? En een kind dat aan hem trekt?
Als er sprake is van kinderen bij een partner, in dit geval bij vriend, en zij hebben gelijktijdig hulp / zorg of wat dan ook nodig......... dan mag m.i. de vraag gesteld worden of de partner op dat moment een belangrijkere prioriteit is dan kind. Bedoel daar mee te zeggen, kun je als het nodig is ook NEE tegen je kind zeggen omdat degene met wie je een liefdesrelatie hebt op dat moment belangrijker is?
Wellicht mijn woorden niet 'kind dat aan hem trekt' niet goed gekozen, maar denk dat ik met uitleg duidelijk gemaakt heb wat en hoe ik het bedoel.
woensdag 24 november 2021 om 23:30
Dat is exact de reden waarom ik nooit meer een relatie aan zou gaan met iemand die kinderen heeft.
Je wil iemand die voor jou gaat, waar je tijd hebt om samen te zijn en samen iets op te bouwen. Waar je de eerste jaren op nummer een staat.
En dat zal je nooit krijgen. Want jij bungelt er altijd als 3e bij aan, na kind en ex.
Lieve TO, je bent nog zo jong. Genoeg leuke kinderloze mannen. Denk aan jezelf en volg je hart. Je mag echt op zoek gaan naar waar je hart naar verlangd. En ik vermoed dat dit het niet is.
Je wil iemand die voor jou gaat, waar je tijd hebt om samen te zijn en samen iets op te bouwen. Waar je de eerste jaren op nummer een staat.
En dat zal je nooit krijgen. Want jij bungelt er altijd als 3e bij aan, na kind en ex.
Lieve TO, je bent nog zo jong. Genoeg leuke kinderloze mannen. Denk aan jezelf en volg je hart. Je mag echt op zoek gaan naar waar je hart naar verlangd. En ik vermoed dat dit het niet is.
Het leven is te kort om te lang op de verkeerde plek te blijven.
donderdag 25 november 2021 om 09:09
Als ik dit voor mezelf bekijk, in een situatie waarin ik nog wel met de vader van mijn kind ben, zou mijn kind ook voorgaan. Als kind ernstig ziek is, terwijl schoonmoeder terminaal is en ik moet echt kiezen qua tijd, dan gaat mijn kind voor. Denk ik (want godzijdank ben ik nog nooit in die situatie geweest). En hoe kut mijn partner het ook zou vinden dat hij op dat moment geen steun van mij krijgt, hij zou het ook logisch vinden, want bij hem gaat zijn kind ook voor.Kleppeboxx schreef: ↑24-11-2021 23:22Is het zo moeilijk om dat zelf te bedenken? Denk maar aan plotselinge ziekenhuisopname van een ouder of van TO zelf of een overlijden van een ouder, of een situatie waarin de partner een belangrijke rol speelt als het gaat om steun / hulp, Me dunkt dat als je een relatie hebt, en dan hoef je nog niet eens samen te wonen, het niet meer dan normaal is dat je er voor de ander als het nodig is.
Als er sprake is van kinderen bij een partner, in dit geval bij vriend, en zij hebben gelijktijdig hulp / zorg of wat dan ook nodig......... dan mag m.i. de vraag gesteld worden of de partner op dat moment een belangrijkere prioriteit is dan kind. Bedoel daar mee te zeggen, kun je als het nodig is ook NEE tegen je kind zeggen omdat degene met wie je een liefdesrelatie hebt op dat moment belangrijker is?
Wellicht mijn woorden niet 'kind dat aan hem trekt' niet goed gekozen, maar denk dat ik met uitleg duidelijk gemaakt heb wat en hoe ik het bedoel.
Dus ja, dit is de consequentie van een relatie hebben met iemand die al ouder is. En daar zijn niet zo veel grijstinten in denk ik.
donderdag 25 november 2021 om 10:41
Eens. De keuzes die deze man maakt (omwille van zijn kind) vind ik volstrekt begrijpelijk. Maar het moet niet zo zijn dat enkel omdat TO in de positie zit dat zij in theorie "makkelijker" kan schikken zij dat dan ook maar moet doen. Dat zorgt ook voor ongelijkwaardigheid in de relatie. Weet niet hoe deze relatie ooit begonnen is, maar vind dat TO's vriend zich eigenlijk beter had moeten richten op dates in zijn omgeving, want hij had van tevoren al geweten dat hij in de buurt van kind/ex zou blijven wonen - wat heel logisch is - en zou dan vroeg of laat zijn nieuwe partner voor een dilemma plaatsen. Want wanneer de relatie verder gewoon prettig is, is het lastig deze dan te verbreken.Desayuno schreef: ↑24-11-2021 20:49Je wil zelf geen kinderen TO, maar hebt nu wel de lasten en niet de lusten van die van hem voor de komende 10 jaar, even overdreven gezegd.
Als zijn ex of zijn kind roepen, dan springt hij. Dat is zijn keuze maar zo hoeft het echt niet te gaan. Je kind kan ook op nummer 1 staan terwijl je er een normaal leven naast hebt, met ruimte voor jou en waarin ex vaker ‘nee’ hoort. Maar hij kiest hiervoor en zet jou daarmee op plek 3 (na kind en ex). Daar moet je zin in hebben, en dat zou ik dus niet hebben.
Ik zou nooit jouw mooie leven in je bruisende stad opgeven om op nummer 3 te staan bij hem. Dan zijn er echt nog zoveel andere leuke mannen, zonder kind of met een normale, duidelijke omgangsregeling zonder kerstvieringen met ex. Terwijl hij zonder overleg doet wat hij wil onder het mom dat kind voor gaat. Lekker makkelijk ook voor hem want jij vindt je totaal inschikken naar zijn leven en wensen, een compromis sluiten.
donderdag 25 november 2021 om 12:18
Wat is dat toch tegenwoordig, een kind weet best dat ouders zijn gescheiden, hoe moeilijk is het om gewoon te verwachten dat ze daarmee dealen? Kerst is voortaan OF bij pappa met nieuwe partner OF bij mamma met nieuwe partner, of eventueel om het jaar ofzo. Natuurlijk is het zijn kind maar komop zeg, dit valt voor mij niet onder "kind op 1 zetten". De hele situatie is gewoon anders en dat kan best moeilijk zijn voor alle partijen, wie denken ze in godsnaam voor de gek te houden met deze constructie? Ga hier niet mee door ts, dit gaat je doodongelukkig maken...
donderdag 25 november 2021 om 13:47
Ik ben bang dat je hier de spijker op z’n kop slaat. De omstandigheden op zich zijn al niet mega ideaal en dat ik altijd moet inschikken, frustreert me al een tijdje. Ik ben eigenlijk aan het hopen dat ik me erbij neer kan leggen, maar dat is (nog) niet zo.cassata schreef: ↑24-11-2021 14:55Bij jullie spelen meerdere factoren een rol die op zichzelf staand al voor uitdagingen kunnen zorgen, laat staan als ze cumuleren. Onregelmatige werktijden, anderhalf uur reistijd en een co-ouderschap. Dan wordt het een enorme puzzel om tijd samen te plannen, en omdat hij nou eenmaal een kind heeft trek jij aan het kortste eind. Ik kan me voorstellen dat het voelt alsof jij je steeds maar weer moet aanpassen. Op een gegeven moment is de rek eruit. Dan moet je òf bereid zijn om je verwachtingen bij te stellen òf tot de conclusie komen dat deze man jou niet kan bieden wat je nodig hebt. Ik ben bang dat jouw ideaalplaatje gewoon niet haalbaar is (met deze man).
donderdag 25 november 2021 om 14:02
Onze relatie begon vlak voor Corona, toen hij veel minder werk had (en flexibeler was) en ik nog een andere baan had waarmee ik tijdens Corona volledig thuis kwam te zitten. We hebben elkaar dus ruim een half jaar, maar ook daarna toen mijn werk weer opstartte met zeer flexibele uren, veel gezien. Ook zijn ex zat toen thuis dus er was geen ‘gedoe’ als kind ziek was oid. Vriend woonde toen ongeveer op 20 minuten reistijd van mij.appeltje schreef: ↑25-11-2021 10:41Eens. De keuzes die deze man maakt (omwille van zijn kind) vind ik volstrekt begrijpelijk. Maar het moet niet zo zijn dat enkel omdat TO in de positie zit dat zij in theorie "makkelijker" kan schikken zij dat dan ook maar moet doen. Dat zorgt ook voor ongelijkwaardigheid in de relatie. Weet niet hoe deze relatie ooit begonnen is, maar vind dat TO's vriend zich eigenlijk beter had moeten richten op dates in zijn omgeving, want hij had van tevoren al geweten dat hij in de buurt van kind/ex zou blijven wonen - wat heel logisch is - en zou dan vroeg of laat zijn nieuwe partner voor een dilemma plaatsen. Want wanneer de relatie verder gewoon prettig is, is het lastig deze dan te verbreken.
Pas sinds mei dit jaar, toen hij een huis kocht vlakbij middelbare school kind (ex gaat daar ook wonen) en ik een promotie kreeg op mijn werk en daardoor veel meer avonden en weekenden werk, zijn de dingen waarop ik altijd al moest inschikken dus een stuk groter geworden. Dat zien we allebei, ook vriend, echt wel in. Maar we zien ook beiden niet hoe dit op te lossen is.
Vriend staat er een stuk relaxter in, logisch want hij hoeft niet veel in te schikken, maar probeert ook wel eens een avond bij mij te slapen, terwijl dat voor hem niet ideaal is. Of mij op te pikken van werk. Maar goed, ik weet dat in de toekomst er ook weer zakenreizen aankomen voor vriend en dat zal uiteraard gebeuren op de dagen dat kind niet bij hem is. En daar kan ik dan nu al van balen.
En uiteindelijk is het dus de vraag of ik hiermee kan leven en of ik er ook gelukkig van word. Deze man maakt mij verschrikkelijk gelukkig, hij is lief, grappig, slim, sociaal, gepassioneerd, avontuurlijk en een fantastische vader. Maar de situatie frustreert me en maakt mij daarmee ook geen leukere partner. Ik weet het dus nog niet.
vrijdag 26 november 2021 om 09:19
Lexi123
Om je een kleine bijkomende update te geven over mijn leven ... Ik ben ook met open ogen in die relatie gestapt, zeer nuchter van aard, en zelf geen echte kinderwens hebbende. Ik heb na 7 jaar de relatie afgebroken met mijn 10 jaar oudere, co-ouderschappende vader, en ben een tijdje alleen geweest. Ben gaan reizen, alleen. Heb de meest fantastische momenten gehad tussen mijn 30 en 35 jaar. En ben toen mijn huidige verloofde tegengekomen. Ook zonder kids. Ik ben mama geworden - wie had dat uiteindelijk nog gedacht, ik als laatste! - op 40 jaar. Je hebt dus alle tijd ! EN JE HOEFT NIET TE SETTELEN voor minder dan je hart echt wil !
Ik zeg niet dat je deze relatie dadelijk moet afkappen nu ... Maar je zit na amper 2 jaar al met frustraties om een kind dat 10 jaar oud is. Wat naar de toekomst toe? Kijk wat vooruit down the road: Kind gaat samenwonen? Trouwen? Kleinkinderen? Altijd hand in hand met de ex? Altijd Kerst vieren zoals hij het wil? Waar is jouw plaats in al dat? Wil je dat?
Ik denk toch dat je eens serieus moet nadenken over wat jij juist wil. En daarna eens goed met hem daarover moet babbelen. Ik wens je heel veel succes!
Om je een kleine bijkomende update te geven over mijn leven ... Ik ben ook met open ogen in die relatie gestapt, zeer nuchter van aard, en zelf geen echte kinderwens hebbende. Ik heb na 7 jaar de relatie afgebroken met mijn 10 jaar oudere, co-ouderschappende vader, en ben een tijdje alleen geweest. Ben gaan reizen, alleen. Heb de meest fantastische momenten gehad tussen mijn 30 en 35 jaar. En ben toen mijn huidige verloofde tegengekomen. Ook zonder kids. Ik ben mama geworden - wie had dat uiteindelijk nog gedacht, ik als laatste! - op 40 jaar. Je hebt dus alle tijd ! EN JE HOEFT NIET TE SETTELEN voor minder dan je hart echt wil !
Ik zeg niet dat je deze relatie dadelijk moet afkappen nu ... Maar je zit na amper 2 jaar al met frustraties om een kind dat 10 jaar oud is. Wat naar de toekomst toe? Kijk wat vooruit down the road: Kind gaat samenwonen? Trouwen? Kleinkinderen? Altijd hand in hand met de ex? Altijd Kerst vieren zoals hij het wil? Waar is jouw plaats in al dat? Wil je dat?
Ik denk toch dat je eens serieus moet nadenken over wat jij juist wil. En daarna eens goed met hem daarover moet babbelen. Ik wens je heel veel succes!
zaterdag 27 november 2021 om 10:48
Misschien ook relevant hoelang ze gescheiden zijn. Kan me de 1e jaren voorstellen dat je bepaalde feestdagen als gezin wilt vieren, maar uiteindelijk moet er in mijn beleving ook een plek zijn voor zijn nieuwe partner.
Dit soort zaken moeten ook een beetje z'n weg vinden weet ik uit ervaring,maar moet je wel bespreken.
En tuurlijk gaat het kind voor,maar dat betekent niet dat er geen plek voor jou is of alleen maar achteraan in de rij...
Dit soort zaken moeten ook een beetje z'n weg vinden weet ik uit ervaring,maar moet je wel bespreken.
En tuurlijk gaat het kind voor,maar dat betekent niet dat er geen plek voor jou is of alleen maar achteraan in de rij...
zaterdag 27 november 2021 om 10:52
Ah dat is mooi verhaalNarkomeid1981 schreef: ↑26-11-2021 09:19Lexi123
Om je een kleine bijkomende update te geven over mijn leven ... Ik ben ook met open ogen in die relatie gestapt, zeer nuchter van aard, en zelf geen echte kinderwens hebbende. Ik heb na 7 jaar de relatie afgebroken met mijn 10 jaar oudere, co-ouderschappende vader, en ben een tijdje alleen geweest. Ben gaan reizen, alleen. Heb de meest fantastische momenten gehad tussen mijn 30 en 35 jaar. En ben toen mijn huidige verloofde tegengekomen. Ook zonder kids. Ik ben mama geworden - wie had dat uiteindelijk nog gedacht, ik als laatste! - op 40 jaar. Je hebt dus alle tijd ! EN JE HOEFT NIET TE SETTELEN voor minder dan je hart echt wil !
Ik zeg niet dat je deze relatie dadelijk moet afkappen nu ... Maar je zit na amper 2 jaar al met frustraties om een kind dat 10 jaar oud is. Wat naar de toekomst toe? Kijk wat vooruit down the road: Kind gaat samenwonen? Trouwen? Kleinkinderen? Altijd hand in hand met de ex? Altijd Kerst vieren zoals hij het wil? Waar is jouw plaats in al dat? Wil je dat?
Ik denk toch dat je eens serieus moet nadenken over wat jij juist wil. En daarna eens goed met hem daarover moet babbelen. Ik wens je heel veel succes!
zaterdag 27 november 2021 om 13:09
lexi123 schreef: ↑25-11-2021 14:02Onze relatie begon vlak voor Corona, toen hij veel minder werk had (en flexibeler was) en ik nog een andere baan had waarmee ik tijdens Corona volledig thuis kwam te zitten. We hebben elkaar dus ruim een half jaar, maar ook daarna toen mijn werk weer opstartte met zeer flexibele uren, veel gezien. Ook zijn ex zat toen thuis dus er was geen ‘gedoe’ als kind ziek was oid. Vriend woonde toen ongeveer op 20 minuten reistijd van mij.
Pas sinds mei dit jaar, toen hij een huis kocht vlakbij middelbare school kind (ex gaat daar ook wonen) en ik een promotie kreeg op mijn werk en daardoor veel meer avonden en weekenden werk, zijn de dingen waarop ik altijd al moest inschikken dus een stuk groter geworden. Dat zien we allebei, ook vriend, echt wel in. Maar we zien ook beiden niet hoe dit op te lossen is.
Vriend staat er een stuk relaxter in, logisch want hij hoeft niet veel in te schikken, maar probeert ook wel eens een avond bij mij te slapen, terwijl dat voor hem niet ideaal is. Of mij op te pikken van werk. Maar goed, ik weet dat in de toekomst er ook weer zakenreizen aankomen voor vriend en dat zal uiteraard gebeuren op de dagen dat kind niet bij hem is. En daar kan ik dan nu al van balen.
En uiteindelijk is het dus de vraag of ik hiermee kan leven en of ik er ook gelukkig van word. Deze man maakt mij verschrikkelijk gelukkig, hij is lief, grappig, slim, sociaal, gepassioneerd, avontuurlijk en een fantastische vader. Maar de situatie frustreert me en maakt mij daarmee ook geen leukere partner. Ik weet het dus nog niet.
Hoe ziet jouw ideale relatie er dan uit? Ik lees alleen maar problemen en wat niet kan. Schrijf eens op hoe jouw ideale relatie er ziet.
En kijk dan samen met je partner hoe haalbaar dit is. En wat jij en je partner kunnen doen. En beslis daarna pas wat jullie gaan doen. Blijft er een compromis over wat voor jullie beide haalbaar is? Zo niet, dan moeten er serieuze beslissingen genomen worden.
I can't control the wind but I can adjust the sail
explore, dream & discover
explore, dream & discover
dinsdag 30 november 2021 om 22:29
Wat een mooi verhaal zo!Narkomeid1981 schreef: ↑26-11-2021 09:19Lexi123
Om je een kleine bijkomende update te geven over mijn leven ... Ik ben ook met open ogen in die relatie gestapt, zeer nuchter van aard, en zelf geen echte kinderwens hebbende. Ik heb na 7 jaar de relatie afgebroken met mijn 10 jaar oudere, co-ouderschappende vader, en ben een tijdje alleen geweest. Ben gaan reizen, alleen. Heb de meest fantastische momenten gehad tussen mijn 30 en 35 jaar. En ben toen mijn huidige verloofde tegengekomen. Ook zonder kids. Ik ben mama geworden - wie had dat uiteindelijk nog gedacht, ik als laatste! - op 40 jaar. Je hebt dus alle tijd ! EN JE HOEFT NIET TE SETTELEN voor minder dan je hart echt wil !
Ik zeg niet dat je deze relatie dadelijk moet afkappen nu ... Maar je zit na amper 2 jaar al met frustraties om een kind dat 10 jaar oud is. Wat naar de toekomst toe? Kijk wat vooruit down the road: Kind gaat samenwonen? Trouwen? Kleinkinderen? Altijd hand in hand met de ex? Altijd Kerst vieren zoals hij het wil? Waar is jouw plaats in al dat? Wil je dat?
Ik denk toch dat je eens serieus moet nadenken over wat jij juist wil. En daarna eens goed met hem daarover moet babbelen. Ik wens je heel veel succes!
Ik moet inderdaad goed nadenken. Ik ben de afgelopen twee jaar zo gelukkig geweest ondanks alles en mijn vriend is zo'n goede man en partner <3 Maar als dit een langetermijnding is, dan moet ik goed bedenken wat ik wil en of dat voor ons beiden werkt. Dank voor je advies.
dinsdag 30 november 2021 om 22:32
Je hebt gelijk hoor, Hamerhaai. Ik ben ook altijd iemand die beren op de weg ziet, en daarom is deze man zo goed voor mij. Hij trekt me uit mijn comfortzone, maar ondersteunt me altijd en is er voor me als ik hem nodig heb. Ik denk dat ik gewoon het spontane en de flexibiliteit mis. En het feit dat ik nooit op nummer één zal staan voor deze man. Logisch, maar het maakt me soms wel verdrietig. Dank voor de schop onder mijn kont!hamerhaai schreef: ↑27-11-2021 13:09Hoe ziet jouw ideale relatie er dan uit? Ik lees alleen maar problemen en wat niet kan. Schrijf eens op hoe jouw ideale relatie er ziet.
En kijk dan samen met je partner hoe haalbaar dit is. En wat jij en je partner kunnen doen. En beslis daarna pas wat jullie gaan doen. Blijft er een compromis over wat voor jullie beide haalbaar is? Zo niet, dan moeten er serieuze beslissingen genomen worden.
