Daar práát je toch over?!

Hallo allemaal,



regelmatig lees ik hier op het forum, specifiek op relaties en kinderen, topics van mensen die na een lange tijd in hun relatie tot de conclusie komen dat ze op essentiële punten van mening verschillen met hun partner.



Dit verbaast me ontzettend, zeker als het gaat om dingen die ik als zeer belangrijk beschouw en waarvan ik, eerlijk gezegd, vind dat als je er níet over nadenkt en over praat, dit simpelweg onverantwoordelijk is.



Neem bijvoorbeeld het onderwerp kinderen. Natuurlijk kan het zijn dat twee mensen er niet helemaal uit zijn wanneer, of en hoeveel kinderen ze in de toekomst zouden willen. Vooruit. Mensen kunnen zelfs van gedachte veranderen op dit punt. Zolang je maar blijft communiceren hierover (iets dat blijkbaar ook al weinig gebeurt, zo te lezen), moet je daar, dunkt me, samen uit kunnen komen. Voor mij was het een dealbreaker geweest wanneer mijn partner over dat punt anders dacht dan ik, maar ik begrijp dat dat niet voor iedereen hoeft te gelden.



Maar dan heb je het wel over een geplande zwangerschap. Maar wat als het eens niet gepland gebeurt? Praat je daar over?



Je hebt een relatie, je gaat met elkaar naar bed. Dan zou je er toch, lijkt mij, bewust van moeten zijn dat het zomaar kan gebeuren dat je ongepland zwanger raakt. Wat zou je dan doen? Zou je het dan ook eens zijn? Of heb je dan een groot probleem? En is het niet op z'n minst gewoon verantwoordelijk gedrag om, voordat je met elkaar het bed induikt, een idee te hebben over hoe je samen met de eventuele consequenties zou omgaan?



Ik snap gewoon werkelijk niet dat zoveel mensen daar blijkbaar totaal niet over praten samen en er geen rekening mee houden dat zoiets kan gebeuren.



Hoe denken jullie daar over? Praten jullie over dit soort dingen? Of vinden jullie het allemaal niet zo belangrijk en ben je meer van het type 'wie dan leeft, dan zorgt'?

Natuurlijk kun je niet alles van tevoren bespreken en plannen. Maar weten hoe de ander de toekomst ziet, in grote lijnen in ieder geval, bijvoorbeeld en dat leggen naast jouw toekomstbeeld is toch helemaal niet raar?



Ik hoor zo vaak van mensen die, wanneer het aankomt op belangrijke keuzes, dat kan bijvoorbeeld al de keuze van baan of woonplaats zijn, ineens een onoverkomelijk probleem tegenkomen in hun relatie. Omdat bijvoorbeeld één van beiden altijd al wel wist dat diegene nóóit weg zou willen uit de streek waarin diegene woont, of omdat de ander altijd al wist een baan op internationaal vlak te ambiëren. En dan blijkt ineens dat de relatie samen wel erg lastig wordt. Dat vind ik vreemd. Je bouwt toch samen wat op, op een gegeven moment. Dat je eerst wat leuk aanspeelt en nog niet verder kijkt, lijkt me alleen maar logisch, maar op een gegeven moment besluiten mensen hun leven samen te delen. Dan wil je toch wel weten of jullie beeld bij dat leven in grove lijnen overeenkomt? Dan is het toch raar dat je na alle energie en liefde die je in het opbouwen van die relatie hebt gestoken tot de conclusie komt dat je samen niet verder komt om iets dat je al in het begin had kunnen aan zien komen? Dat verbaast me steeds zo.



En ja, dan het onderwerp onverwachte zwangerschap. Misschien scheelt het wel als je niet al teveel moeite hebt met de verschillende mogelijkheden die je dan hebt. Voor mij was dat anders: Abortus was voor mij geen optie. Dus had ik een partner gehad die een eventueel kind niet (op het moment dat het onverhoopt zich zou aandienen) zou willen verwelkomen, dan hadden we, in mijn ogen, alleen nog maar de optie om het risico niet te nemen. Dus óf niet te vrijen, of een andere partner te zoeken. Maar goed, zoals ik al zei, ik neem een zwangerschap heel serieus en het is niet iets dat ik met een schouderophalen zou kunnen afdoen. Vandaar dat ik de mogelijkheid ervan alleen al als iets dat wel degelijk besproken móest worden beschouw.

De dingen die je nog niet weet, die weet je gewoon nog niet. Zo simpel is dat natuurlijk. Maar ik had het dan ook over de dingen die je wél weet. Zoals bijvoorbeeld een kinderwens duidelijk aanwezig kan zijn, of de sterke gevoelens géén kinderen te willen. Of een bepaalde gehechtheid aan een specifieke omgeving. Of de ambitie om in het buitenland je geluk te beproeven. Dát soort dingen. Dat mensen dergelijke, sterke, wensen niet met elkaar bespreken begrijp ik gewoon niet. Dat is toch niet slim?



De dingen die je nog niet weet kun je natuurlijk ook gaandeweg bespreken. Samen groei en ontwikkel je ook, en het lijkt me dat je elkaar wel op de hoogte houdt wanneer bepaalde zaken duidelijk worden voor je. Het is toch niet meer dan logisch het te bespreken wanneer dingen voor jou op hun plek 'klikken', als je je leven met iemand deelt? Dat heeft dan toch ook invloed op die ander?



Het gaat me er gewoon om dat het me blijft verbazen hoe mensen zo voor verrassingen komen te staan in hun relatie. Dat geeft toch aan dat je niet goed gecommuniceerd hebt. Want zelfs al wist je iets in het begin niet, dan is er toch nog een proces vooraf gegaan aan de uiteindelijke stelligheid. En dat proces had je ook al samen kunnen delen, en wie weet had dat dan een hoop gedoe en moeilijkheden gescheeld.



Overigens: Hopen dat de ander wel van gedachten zal veranderen en daarom tóch de relatie ingaan vind ik vrij onverstandig, en bovendien, waarom ben je dan bij de ander, als je een zo sterke wens van iemand, die dus onderdeel uitmaakt van hoe iemand is, niet accepteren kunt?



Wat de onverwachte zwangerschappen betreft: Tja, ik vind het, nogmaals, eigenlijk niet meer dan verantwoordelijk gedrag om rekening te houden met de mogelijkheid dat zoiets gebeurt. Al was het alleen maar dat je voor jezelf eens hebt nagedacht wat er zou gebeuren in een dergelijke situatie, en wat je dan zou doen. Ik verbaas me behoorlijk over, erger me zelfs aan, de mensen die hier posten en in totale shock zijn als zoiets gebeurt, en zich daar volledig slachtoffer in voelen, Als je volwassen genoeg bent om te vrijen,, wees dan ook volwassen genoeg om rekening te houden met de eventuele consequenties. Voorbehoedsmiddelen zijn niet honderd procent veilig, en een zwangerschap is niet niks. Of ben ik daar dan zo'n ouderwetse trien in?