Relaties
alle pijlers
Dat demonstratieve ziekzijn, hoe kom ik van die ergernis af!
zondag 9 december 2007 om 18:22
Manlief en ik al jaren getrouwd, geen kinderen. We hebben het prima met elkaar, met natuurlijk de normale strubbelingen.
Maar waar ik me zo aan erger is dat demonstratieve ziekzijn als-ie iets heeft! Sowieso is het een beetje een hypochonder (hebben wel meer mannen last van geloof ik
) dus altijd veel aandacht voor pijntjes en kwaaltjes en bultjes en vlekjes.
Maar los daarvan: als er iets is dan meet ie dat ook zo breed uit! Heel veel zuchten en kreunen, op visite bij m'n moeder middenin de kamer oefeningen gaan liggen doen voor z'n rug, of demonstratief met sjaals of pijnstillers in de weer, of het eindeloos hebben over z'n klachten. Nou heeft-ie op het moment wel een échte blessure, maar vooral dat gekreun de hele dag en nacht maakt me onderhand stikchagrijnig van ergernis. Bij elke stap een kreun, bij elke beweging een kreun, als hij z'n koffie optilt al een zucht
Hij zegt wel dat ik me er niks van aan moet trekken, dat het voor hem gewoon maar een uiting is, maar het voelt voor mij als een voortdurende vraag om erkenning "kijk eens hoe zielig ik ben".
Dus tsja, hij weet wel dat het een beetje wonderlijk gedrag is, maar niet dat het me écht zo irriteert. Ik zou er ook liever goedmoedig glimlachend mijn schouders over ophalen, zo van "erger u niet verwonder u slechts". Maar ik vrees dat ik niet zo tolerant ben, ik ben zelf ook een heel stuk minder pieperig. Hoe kom ik van die ergernis af, zonder er nou ook weer een groot issue van te maken? (ha, erover schrijven, dat helpt al een heel stuk!)
Maar waar ik me zo aan erger is dat demonstratieve ziekzijn als-ie iets heeft! Sowieso is het een beetje een hypochonder (hebben wel meer mannen last van geloof ik
) dus altijd veel aandacht voor pijntjes en kwaaltjes en bultjes en vlekjes. Maar los daarvan: als er iets is dan meet ie dat ook zo breed uit! Heel veel zuchten en kreunen, op visite bij m'n moeder middenin de kamer oefeningen gaan liggen doen voor z'n rug, of demonstratief met sjaals of pijnstillers in de weer, of het eindeloos hebben over z'n klachten. Nou heeft-ie op het moment wel een échte blessure, maar vooral dat gekreun de hele dag en nacht maakt me onderhand stikchagrijnig van ergernis. Bij elke stap een kreun, bij elke beweging een kreun, als hij z'n koffie optilt al een zucht
Hij zegt wel dat ik me er niks van aan moet trekken, dat het voor hem gewoon maar een uiting is, maar het voelt voor mij als een voortdurende vraag om erkenning "kijk eens hoe zielig ik ben". Dus tsja, hij weet wel dat het een beetje wonderlijk gedrag is, maar niet dat het me écht zo irriteert. Ik zou er ook liever goedmoedig glimlachend mijn schouders over ophalen, zo van "erger u niet verwonder u slechts". Maar ik vrees dat ik niet zo tolerant ben, ik ben zelf ook een heel stuk minder pieperig. Hoe kom ik van die ergernis af, zonder er nou ook weer een groot issue van te maken? (ha, erover schrijven, dat helpt al een heel stuk!)
maandag 10 december 2007 om 20:43
Haha, ik zou wel willen, maar dat zou-ie prima vinden. Want dat accepteert-ie gewoon en dan zou ik nooit meer iets lelijks over hem mogen zeggen, want ik "doe het zelf ook".
Ik geloof dat mannen inderdaad ergens in hun jeugd ingefluisterd wordt dat we om de 5 minuten een gezondheidsupdate van ze willen hebben
Met complete uitleg erbij:
- "kijk, als ik dit doe doet het geen pijn, als ik dat doe doet het wél pijn. Gek he"
- "Nou weet je lieve schat, dan doe je dat ene gewoon níet, en dan doet het ook geen pijn. Lijkt je dat niet handig?"
- "Nee, want ik moet natuurlijk wel oefenen, anders komt het vast te zitten en wordt het nog veel erger, maar ja, dat doet natuurlijk wel pijn. Oefh. Aargh. Auwhhhh. MMhhhh. Oef!"
- "......."
maandag 10 december 2007 om 21:50
:
Hem extra verwennen en bevestigen als hij ziek is lijkt me niet slim; misschien dat je dan tijdelijk van het gezeur af bent, maar op de lange termijn versterk je het gepiep alleen maar. Op die manier gaat hij ziek zijn associeren met die aandacht en stopt hij er dus nooit van z'n leven meer mee. Waarschijnlijk heeft z'n moeder hem vroeger ook altijd verteld dattie zo zielig is, vandaar dat hij dat gedrag nu (nog) vertoont. Hoe je het gedrag doorbreekt, daar heb ik geen idee vaniemand psycholoog hier?
Dit soort verwennerij associeer ik met druilende kinderen in een supermarkt en dan vooral maar toegeven en snoep of koek kopen om van het gezeur af te zijn.
Van mij hoeft hij het helemaal niet af te leren, ik kan er goed mee leven. Ik heb soms ook mijn dingen (PMS, moe, of gewoon een niet-zo-sociaal-humeur) en dat gaat hij me toch ook niet afleren? Dan vind ik het ook lekker om met rust gelaten te worden of juist verwend te worden. Niets mis mee toch?
dinsdag 11 december 2007 om 11:44
Hallo,
Mijn man is gelukkig echt zelden ziek (even afkloppen), maar als hij ziek is....tjonge tjonge tjonge...bij een echte griep wil ik in bed liggen en slapen en MET RUST GELATEN WORDEN. Nee meneer wil dan thee, kom eens bij mij liggen, voel eens hoe warm ik het heb, kun je voor me naar de apotheek (waarom, want je hebt griep en dat moet er gewoon uit...lijkt me zo) en het allerliefste had hij dan ook nog sex...Is echt het laatste waar ik dan aan moet denken.
Verder is mijn schoonmoeder verpleegkundige. En bij elk pukkeltje, hoestje, bleekheidje etc, weet ze wel een ziekte (ook bij mijn zoontjes)...balen hoor.
Mijn man gaat daar gewoon in mee. Een hoestje en schijnbaar heel Limburg heeft op dit moment een nieuwe variant van kinkhoest of iets dergelijks.
Als hij een spiertje in zijn hand/rug of waar dan ook verrekt heeft dan moet dat uiteraard geinspecteerd worden door schoonma....tjezus, wat een ellende die mannen van ons.
Succes allemaal.
PS Verder hier wel alles gezellig hoor, haha.
Mijn man is gelukkig echt zelden ziek (even afkloppen), maar als hij ziek is....tjonge tjonge tjonge...bij een echte griep wil ik in bed liggen en slapen en MET RUST GELATEN WORDEN. Nee meneer wil dan thee, kom eens bij mij liggen, voel eens hoe warm ik het heb, kun je voor me naar de apotheek (waarom, want je hebt griep en dat moet er gewoon uit...lijkt me zo) en het allerliefste had hij dan ook nog sex...Is echt het laatste waar ik dan aan moet denken.
Verder is mijn schoonmoeder verpleegkundige. En bij elk pukkeltje, hoestje, bleekheidje etc, weet ze wel een ziekte (ook bij mijn zoontjes)...balen hoor.
Mijn man gaat daar gewoon in mee. Een hoestje en schijnbaar heel Limburg heeft op dit moment een nieuwe variant van kinkhoest of iets dergelijks.
Als hij een spiertje in zijn hand/rug of waar dan ook verrekt heeft dan moet dat uiteraard geinspecteerd worden door schoonma....tjezus, wat een ellende die mannen van ons.
Succes allemaal.
PS Verder hier wel alles gezellig hoor, haha.
dinsdag 18 december 2007 om 20:55
Ik heb een schat van een man die ook bijna nooit ziek is, maar owee de eerste keer (jaren geleden alweer) dat hij een straf verkoudheidsvirusje te pakken had! Na een dag kreunen en steunen van 'waarom heb IK dit toch ALTIJD?????' heb ik hem liefjes gevraagd of hij al bijna doodging.... 
Het heeft geholpen. Als hij nu een loopneus heeft of veel niest meldt hij uit zichzelf dat hij nog niet doodgaat, en dat ik me niet ongerust hoef te maken.
Het heeft geholpen. Als hij nu een loopneus heeft of veel niest meldt hij uit zichzelf dat hij nog niet doodgaat, en dat ik me niet ongerust hoef te maken.
Laat het los, heb vertrouwen, het komt goed.....
dinsdag 18 december 2007 om 21:12
Mijn man is ook een ongelooflijke zeur als hij ziek is. Een paar jaar geleden had ik met mijn viva-vriendinnen een meeting geregeld bij mij thuis. Een maand vantevoren heeft mijn man een 'ongelukje' : dubbele open-beenbreuk. Ik kon de meeting niet meer afzeggen, wij waren van het 'buitenland-topic'. Dus alle vluchten waren al geregeld en betaald. Ik heb er nachten niet van kunnen slapen, maar het ging prima : mijn man had zoveel pijnstillers dat-ie gewoon heerlijk suf op de bank zat. Ideetje voor de anderen : gewoon zoveel paracetamol geven dat-ie vanzelf z'n mond houdt. Werkt prima !
woensdag 19 december 2007 om 11:45
Woehaha ik ben zo blij om andervrouws verhalen te lezen hierover, dat verlicht mijn ergernis aanzienlijk
Keep them comin' . Het is gewoon een vrij algemene manneneigenschap geloof ik. Het is ook wel weer schattig hoor, nu is de blessure bijna genezen en dan vertelt hij uitvoerig wat hij allemaal wel en niet weer kan, en wat hij daarbij dan voelt, en dan zegt ie 'sorry, ik moet weer even verslag doen'.
