De vriendschap van mijn man en mijn zus

‘Stel ik me aan’-topics vind ik altijd het leukst om te lezen, dus uiteraard draag ik daar zelf ook graag aan bij.

Sinds een paar jaar ben ik getrouwd met mijn man. We zijn begin 30, geen kinderen. En enorm blij met elkaar, alles gaat (meer dan) goed! We kennen elkaar via mijn iets oudere zus.

Nu is het zo dat hij, voordat hij mij kende, een tijd erg verliefd was op mijn zus (meer/langer dan hij ooit op mij is geweest). Ze wees hem af en is inmiddels samen met iemand anders. Hij heeft het daar moeilijk mee gehad, nu niet meer.

Mijn man en mijn zus zien elkaar geregeld. We spreken vaak af met zijn drieën/vieren of met de hele familie.
Daarnaast willen ze ook nog steeds met zijn tweeën blijven afspreken (hij vooral). Meestal eten/drinken ze dan een paar uur iets samen. En ik merk dat ik dat laatste heel moeilijk vind.

Rationeel gezien kan ik alleen maar toejuichen dat hun vriendschap samen altijd bewaard is gebleven. Ik zal nooit van ze vragen daarmee te stoppen. Ik vertrouw ze allebei 100% en gun hen beiden uiteraard een fijne vriendschap.

Gevoelsmatig vind ik het lastig. Soms tijdens onze afspraak met zijn drieën (of vlak erna) plannen ze alweer de volgende afspraak dat ze met zijn tweetjes zijn. Ik voel me buitengesloten dat er momenten zijn dat hij liever alleen met haar is dan met mij erbij. Hoewel ik weet dat hun jarenlange vriendschap niets met mij te maken heeft.

Zelf heb ik een keer in hun schoenen gestaan, er bloeide iets op tussen mijn beste vriendin en een goede vriend van mij met wie ik ooit wat heb gedate. Ik vond het toen vanzelfsprekend om niet meer 1-op-1 met hem af te spreken, omdat me dat ergens ongepast zou lijken.
Ik merk nu dat ik het eigenlijk logisch zou vinden als mijn man hier ook zo mee zou omgaan en dat hun 1-op-1 contact als vanzelf zou verwateren. Maar ik ben me ervan bewust dat iedereen dit anders ziet en ik vind vooral dat mensen elkaar nooit moeten willen beperken.

Alles triggert mij nu als het om hun vriendschap gaat.
Als hij zoiets zegt als ‘ik moet haar echt weer snel zien’ dan word ik totaal beroerd.
Of hij vraagt bijvoorbeeld aan haar wanneer ze weer gaan daten, een woord dat ik nooit zou gebruiken in zo’n situatie.
Zij vertelde mij in vertrouwen dat hij zich af en toe op een sexy-achtige, plagerige manier naar haar gedraagt, op een manier waarop hij ook met mij omgaat. Omdat ze liever heeft dat ik dat voor me hou, heb ik dit nooit met hem besproken.

Dit soort dingen steken me, terwijl ik eigenlijk vind dat iemands intenties belangrijker zijn dan hoe iemand (onbedoeld) overkomt. En ik geloof volledig dat zijn intentie niet is om haar alsnog voor zich te winnen. Hij geeft aan dat hij liever met mij is dan dat hij met haar zou zijn.
Ook al zijn hun privé-afspraken maar af en toe, ik ben er vaak continu mee bezig. Ik zou zelf nooit 1-op-1 afspreken met de broer van mijn man, of de man van mijn zus (maar misschien is dat logisch omdat dat geen vriendschappen zijn).

Ik ben bekend met verlatingsangst, wat maakt dat ik me afvraag of ik dit soort dingen realistisch zie.
En zowel mijn man als mijn zus horen bij de belangrijkste personen in mijn leven, dus het laatste wat ik wil is dat ik een van hen (of hen allebei) van me afstoot door mijn gebrek aan vertrouwen.

Ik weet dat ik dit in mezelf moet oplossen en dat wil ik ook zo graag. Een inzicht krijgen waardoor ik deze kwestie kan loslaten en zij gewoon kunnen doen wat ze willen. Ik wil niet zo zijn, ik wil leven vanuit vertrouwen, niet vanuit angst. En normaal kan ik dat ook goed, met andere vriendinnen van mijn man heb ik geen enkele moeite. Hoe zouden jullie deze situatie vinden? En hoe zouden jullie ermee omgaan?

Alvast erg bedankt voor het meedenken!

meisje85 schreef: ↑

22-10-2023 12:08

Weet je, het is voor dit forum vrij atypisch dat een forummer die toch best harde kritiek krijgt, gewoon terug blijft komen en ook steeds maar bedankt voor alle "lieve" berichten. En ergens lijkt het te passen bij jouw karakter: alsof je zelf niet helemaal weet wat je wil, waar je voor staat, en alles van anderen (je man, je zus, volstrekt onbekende forummers) direct aanneemt en als goed en waar ziet.

Dat is waar. Nee hoor, de harde kritiek over dat ik mijn relatie zou moeten verbreken en zo raakt me niet, omdat dat totaal niet aan de orde is. Ik ben 100% zeker van mijn man. In ieder huwelijk is wel eens iets, denk ik. De posts die wel aansluiten bij mijn gevoel raken me wel, en hebben me heel erg bevestigd in mijn gevoel dat de 1-op-1 dates niet oké zijn en ik mag verwachten dat ze daarmee stoppen.

Susan schreef: ↑

22-10-2023 12:15

Tot op zekere hoogte, ja. Ik vind dat je ook heus wel je grenzen aan mag geven in je relatie met je zus, ook al ben je niet getrouwd. Je echtgenoot is uiteindelijk ook vrij om te doen wat hij wil, uiteindelijk ben je elkaars bezit niet, alleen is er dan het risico dat de relatie stukloopt. Dat geldt ook voor je zus. Ja, ze is vrij om te doen wat ze wil, maar dan mag jij er als andere zus wel voor kiezen de relatie op een zeer laag pitje te zetten.

Ja, zo zie ik het ook. Iedereen mag doen wat hij wil, en anderen zijn dan weer vrij om daarop te reageren zoals zij willen.

Lorem_Ipsum schreef: ↑

22-10-2023 12:18

Maar man’s loyaliteit hoort bij TO te liggen.

Dank je, vind ik ook en hij (nu) gelukkig ook.

Susan schreef: ↑

22-10-2023 12:17

En waarom zou zij zo erg gekwetst worden als hij niet meer een op een wil afspreken? Voor haar is hij toch maar gewoon iemand uit haar vriendengroep die een tijdje onbeantwoorde gevoelens voor haar had? Zo'n enorme rol heeft hij toch niet in haar leven? Ja, ze zijn/waren vrienden, maar daar heeft ze er kennelijk zoveel van.

Ik schat in dat ze het vooral naar vindt dat ik mijn man 'voor mezelf wil houden' en daarmee mijn gevoel boven het hare stel. Maar dat is afwachten, misschien begrijpt ze het wel meteen.

meisje85 schreef: ↑

22-10-2023 12:16

Ook nu geldt weer: ze kwetsen jou al tijden met hun gedrag. Ze hielden geen rekening met jou. En nu moet er ineens wel rekening worden gehouden met zus?

Als ik mezelf niet duidelijk uit, kan ik niet verwachten dat mensen rekening met me houden. Ik vind het belangrijk om met alle partijen rekening te houden, zeker omdat mijn man en mijn zus zo belangrijk voor me zijn.

dweedledee schreef: ↑

22-10-2023 12:23

Je doet me een beetje denken aan een andere forummer. Compleet andere situatie, maar ze was er “écht helemaal van overtuigd dat haar (ex)man iets niet zou doen”. Terwijl het halve forum haar probeerde te waarschuwen. Guess what? Haar man ging gewoon wél vreemd.

Zoals ik al zei; compleet andere context. Maar anders dan die desbetreffende forummer, zit jij je kerel ook nog eens extreem op te hemelen. Dat is heel raar gedrag vanuit jouw kant. Als je vent écht een goede vent was, zou je dat niet zo veelvuldig doen. Als iets “is”, is het namelijk niet nodig om dat tig keer te benoemen. Dan is iets gewoon zo.

Ik denk dat jij dondersgoed weet dat jullie situatie alles behalve normaal is. Je houdt jezelf echt voor de gek.

Ik snap je, maar wilde de andere kant van het verhaal ook belichten. Het goede/fijne in ons huwelijk overheerst natuurlijk, daar ben ik best vol van en schreeuw ik altijd graag van de daken.

Susan schreef: ↑

22-10-2023 12:26

Striktgenomen is hij je niks verplicht, in de zin van dat hij niet letterlijk je bezit is en je dus niks af kunt dwingen. Ik vind wel dat je een morele verplichting hebt om de ander niet te kwetsen door over zijn of haar grens heen te denderen. Bij jou proef ik wel een beetje dat je vindt dat je niemand een strobreed in de weg mag leggen, ook niet als ze je kwetsen met hun daden of woorden, maar dat je andersom wel heel bang bent om die ander te kwetsen, al ben je nog zo bescheiden en voorzichtig met hun gevoelens.

Klopt helemaal, dat is wel een beetje de story of my life.

Susan schreef: ↑

22-10-2023 12:29

Je wil je man helemaal niet voor jezelf houden. Je schrijft zelf dat hij ook andere vriendinnen heeft. Als je zus een volstrekt neutrale vriendschap met je man had gehad, er waren nooit gevoelens geweest over en weer, zij had nooit die stomme opmerking tegen je gemaakt, et cetera, dan had je er waarschijnlijk geen probleem mee gehad dat hij ook die vriendschap in stand had gehouden, maar dit contact is gewoon te beladen en te pijnlijk geworden en daar heeft ze zelf een behoorlijk groot aandeel in gehad, dus daar moet ze echt niet over gaan zeiken. Echt hoor, laat je dát niet aanpraten. En ze heeft toch vrienden zat? En ze ziet je man toch nog? Waarom moet ze per se dat een op een contact opeisen? Ik kan niet veel anders bedenken dan dat ze er niet zo goed tegen kan om haar zin niet te krijgen.

Klopt! Je zegt het helemaal goed. Een volstrekt neutrale vriendschap had ik geen enkel probleem gevonden. Het is inderdaad te beladen en pijnlijk geworden. En ja, daar heeft zij ook een aandeel in gehad. Zeker heeft ze ook vrienden genoeg en blijft ze mijn man gewoon zien. Wat mij betreft spreken we nog steeds heel vaak af met zijn drieën of vieren, alleen maar leuk. Als ze de 1-op-1 afspraken met mijn man niet wil missen, denk ik ook dat dat vooral is omdat ze het te lastig vindt dat ik mijn gevoel belangrijker vind dan het hare.

meisje85 schreef: ↑

22-10-2023 12:34

En dus is het niet een situatje waarin je pas recht van spreken hebt als je eerst duidelijk kenbaar hebt gemaakt dat het je kwetst. Je mag er van uitgaan dat zij dat begrijpen en aanvoelen zonder dat jij dat eerst aan hen hebt gemeld.

Ja, misschien heb je gelijk! Dankjewel.

Turtlerain schreef: ↑

22-10-2023 12:35

Maar het is toch volkomen terecht dat je je man voor jezelf wil houden, en dat jouw gevoel boven het hare gaat in deze situatie?

Dat vind ik wel, maar ik kan me voorstellen dat zij het ziet als het totaal afpakken van haar vriend. Maar dat vul ik nu in.

meisje85 schreef: ↑

22-10-2023 12:38

Voor jou gaat het om je huwelijk. Voor haar om een wat merkwaardige vriendschap.

Haha, klopt.