Relaties
alle pijlers
Doorgaan met jongere vriend, of niet? twijfel zo erg...
dinsdag 18 maart 2008 om 21:36
Hallo, ik zou graag jullie mening willen over mijn probleem, want ik kom er zelf niet echt uit. Ik weet dat ik het zelf moet oplossen, maar jullie reacties zou ik toch graag horen.
Ik heb nu bijna 8 maanden een relatie met een jongen die 2,5 jaar jonger is dan ik (ik ben 25). Ik heb altijd een bepaald beeld voor ogen gehad van mijn ideale partner: een man die werkt, zelfstandig is, die een rijbwijs heeft en op zichzelf woont..dingen die ik allemaal heb. Nou is mijn vriend aardig het tegenovergestelde van dit, hij woont nog thuis, geen rijbewijs en gaat aan een nieuwe studie beginnen voor ongeveer 3 jaar. Een tijdje terug irriteerde ik me heel erg aan hem, hij kwam elk weekend bij mij, want ik heb een eigen huisje en dat is toch het leukst dan..maar goed, meeste weekenden bij mij, deden nauwelijks iets leuks omdat hij financieel niet veel te makken had...hij lag op de bank, en deed bijna niks. Ik vind het normaal als ik bij iemand anders eet dat ik dan uit mezelf even help met opruimen/afwassen, hij deed dat niet. Grote irritatie voor mij..daarnaast heb ik een auto en haalde ik hem altijd op als hij naar mij toe kwam van station..als hij ergens heen moest ging hij er een beetje vanuit dat ik hem wel bracht. Op mij kwam dit alles over dat het gewoon makkelijk was om met mij te zijn, want ik reed altijd en hij hoefde bijna niks te doen. Ongeveer 5 weken terug was de maat vol en heb ik alles eruit gegooid. Hij gaf aan dat het nooit zn bedoeling was om van mij te profiteren en het zelf ook erg vond dat hij zn rijbewijs nog niet heeft en hij nooit kon rijden. Ik zei dat ik twijfelde aan onze relatie, omdat ik graag een zelfstandige man wil, die ook eens voor mij kookt, en me helpt met dingen, en niet verwend is. Hij is toen wel geschrokken, hij ziet heel erg in wat hij moet veranderen, en doet nu zo zijn best. Nu merk ik pas eigenlijk dat hij daadwerkelijk gek is op mij, en mij niet alleen makkelijk vind. Toch kan ik me hier niet makkelijk overheen zetten. Ik zie dat hij veranderd, hij doet zn best, maar zal hij over een tijdje niet weer in zn oude patroon vallen?
Ik blijf met het gevoel zitten dat ik zelfstandiger ben, en verder!
Hij heeft wel veel dingen die mij aanspreken, we denken hetzelfde over de toekomst, trouwen, kinderen enz. Hij is ook de eerste jongen waarbij ik me compleet op mn gemak voel, dat vertrouwd voelt en ik ben nog geen moment onzeker geweest. Bij hem kan ik ook helemaal mezelf zijn, iets wat ik in vorige relaties niet had. En dit is oor mij allemaal erg belangrijk. Het punt waar ik mee blij zitten is dat ik me steeds ''verder'' voel dan hij. Ik heb altijd een partner gewil die ouder was dan ik. Hij moet nog 3 jaar naar school, iets wat ik hem nooit zal verbieden ofzo, maar ik denk dan wel ''als hij klaar is ben ik al bijna 29''...ik zou graag op termijn kinderen willen, wil iets opbouwen, samenwonen enz. maar ik zie samenwonen niet echt zitten met een student, omdat ik financieel gezien graag wat zekerheid wil. Ik ben bang dat als we samenblijven uiteindelijk alles op mij neer zou komen, door zijn gedrag eerder (nooit iets in huis doen). Ik heb nu niet het gevoel dat we iets opbouwen, omdat ik al verder ben voor mijn gevoel. Ik weet het natuurlijk niet, maar ik zit zo te twijfelen. Wat ik ook erg vind is dat mijn ouders en een zusje nu zeggen dat zij ook een ander type naast mij hadden verwacht (zelfstandig, ouder enz) end at ze ons dus niet heel erg bij elkaar vinden passen. Ik trek me dit heel erg aan, want ik heb zo'n goede band met mn ouders, en wil zo graag dat zij mijn vriend leuk vinden. Ze vinden hem ook wel leuk hoor, maar vinden hem gewoon niet bij mij passen. Aan de ene kant denk ik ik zie nu mn hele leven niet met hem, maar aan de andere kant het idee dat ik hem kwijt zou zijn vind ik ook niks! Ik maak me dus toch druk om het leeftijdsverschil, en verschil levensfase.
Ik wil eigenlijk een tijdje uit elkaar zodat ik zelf alles op een rijtje kan zetten, dat lukt me nu niet. Ik ben tijdje terug overspannen geweest, he nu therapie en ik moet eerstweer blij worden met mezelf, voordat ik echt met een relatie verder kan toch! Wat vinden jullie hiervan?
2,5 jaar is niet veel, maar is het terecht dat ik daar nu zo over al..moet ik het niet gewoon proberen en kijken hoe het loopt?
Ik heb nu bijna 8 maanden een relatie met een jongen die 2,5 jaar jonger is dan ik (ik ben 25). Ik heb altijd een bepaald beeld voor ogen gehad van mijn ideale partner: een man die werkt, zelfstandig is, die een rijbwijs heeft en op zichzelf woont..dingen die ik allemaal heb. Nou is mijn vriend aardig het tegenovergestelde van dit, hij woont nog thuis, geen rijbewijs en gaat aan een nieuwe studie beginnen voor ongeveer 3 jaar. Een tijdje terug irriteerde ik me heel erg aan hem, hij kwam elk weekend bij mij, want ik heb een eigen huisje en dat is toch het leukst dan..maar goed, meeste weekenden bij mij, deden nauwelijks iets leuks omdat hij financieel niet veel te makken had...hij lag op de bank, en deed bijna niks. Ik vind het normaal als ik bij iemand anders eet dat ik dan uit mezelf even help met opruimen/afwassen, hij deed dat niet. Grote irritatie voor mij..daarnaast heb ik een auto en haalde ik hem altijd op als hij naar mij toe kwam van station..als hij ergens heen moest ging hij er een beetje vanuit dat ik hem wel bracht. Op mij kwam dit alles over dat het gewoon makkelijk was om met mij te zijn, want ik reed altijd en hij hoefde bijna niks te doen. Ongeveer 5 weken terug was de maat vol en heb ik alles eruit gegooid. Hij gaf aan dat het nooit zn bedoeling was om van mij te profiteren en het zelf ook erg vond dat hij zn rijbewijs nog niet heeft en hij nooit kon rijden. Ik zei dat ik twijfelde aan onze relatie, omdat ik graag een zelfstandige man wil, die ook eens voor mij kookt, en me helpt met dingen, en niet verwend is. Hij is toen wel geschrokken, hij ziet heel erg in wat hij moet veranderen, en doet nu zo zijn best. Nu merk ik pas eigenlijk dat hij daadwerkelijk gek is op mij, en mij niet alleen makkelijk vind. Toch kan ik me hier niet makkelijk overheen zetten. Ik zie dat hij veranderd, hij doet zn best, maar zal hij over een tijdje niet weer in zn oude patroon vallen?
Ik blijf met het gevoel zitten dat ik zelfstandiger ben, en verder!
Hij heeft wel veel dingen die mij aanspreken, we denken hetzelfde over de toekomst, trouwen, kinderen enz. Hij is ook de eerste jongen waarbij ik me compleet op mn gemak voel, dat vertrouwd voelt en ik ben nog geen moment onzeker geweest. Bij hem kan ik ook helemaal mezelf zijn, iets wat ik in vorige relaties niet had. En dit is oor mij allemaal erg belangrijk. Het punt waar ik mee blij zitten is dat ik me steeds ''verder'' voel dan hij. Ik heb altijd een partner gewil die ouder was dan ik. Hij moet nog 3 jaar naar school, iets wat ik hem nooit zal verbieden ofzo, maar ik denk dan wel ''als hij klaar is ben ik al bijna 29''...ik zou graag op termijn kinderen willen, wil iets opbouwen, samenwonen enz. maar ik zie samenwonen niet echt zitten met een student, omdat ik financieel gezien graag wat zekerheid wil. Ik ben bang dat als we samenblijven uiteindelijk alles op mij neer zou komen, door zijn gedrag eerder (nooit iets in huis doen). Ik heb nu niet het gevoel dat we iets opbouwen, omdat ik al verder ben voor mijn gevoel. Ik weet het natuurlijk niet, maar ik zit zo te twijfelen. Wat ik ook erg vind is dat mijn ouders en een zusje nu zeggen dat zij ook een ander type naast mij hadden verwacht (zelfstandig, ouder enz) end at ze ons dus niet heel erg bij elkaar vinden passen. Ik trek me dit heel erg aan, want ik heb zo'n goede band met mn ouders, en wil zo graag dat zij mijn vriend leuk vinden. Ze vinden hem ook wel leuk hoor, maar vinden hem gewoon niet bij mij passen. Aan de ene kant denk ik ik zie nu mn hele leven niet met hem, maar aan de andere kant het idee dat ik hem kwijt zou zijn vind ik ook niks! Ik maak me dus toch druk om het leeftijdsverschil, en verschil levensfase.
Ik wil eigenlijk een tijdje uit elkaar zodat ik zelf alles op een rijtje kan zetten, dat lukt me nu niet. Ik ben tijdje terug overspannen geweest, he nu therapie en ik moet eerstweer blij worden met mezelf, voordat ik echt met een relatie verder kan toch! Wat vinden jullie hiervan?
2,5 jaar is niet veel, maar is het terecht dat ik daar nu zo over al..moet ik het niet gewoon proberen en kijken hoe het loopt?
dinsdag 18 maart 2008 om 21:49
Jij schuift nu iets af op leeftijd wat helemaal niets met leeftijd te maken heeft.
Helpen met opruimen/afwassen heeft met je karakter te maken. Niet met leeftijd.
Er zijn genoeg 22 jarigen die wel hun rijbewijs hebben. Van school af zijn en een baan hebben en wel op zich zelf wonen.
Dus je ergert je niet aan zijn leeftijd maar aan de keuzes die hij maakt.
Helpen met opruimen/afwassen heeft met je karakter te maken. Niet met leeftijd.
Er zijn genoeg 22 jarigen die wel hun rijbewijs hebben. Van school af zijn en een baan hebben en wel op zich zelf wonen.
Dus je ergert je niet aan zijn leeftijd maar aan de keuzes die hij maakt.
dinsdag 18 maart 2008 om 21:52
Ja misschien heb je wel gelijk. Ik vind zelf ook dat 2,5 jaar verschil niet veel is. Het is meer dat ik me druk maak om het verschil in levensfase, dat ik al verder ben met dingen.
De fase waar hij in zit, studeren, weinig werken/inkomen, thuis wonen..die fase heb ik al gehad toen ik 22 was.
Daarom koppel ik het wel een beetje aan het leeftijdsprobleem.
Ik word nu ouder, dus kijk dan ook vooruit, en wil graag iets opbouwen.
De fase waar hij in zit, studeren, weinig werken/inkomen, thuis wonen..die fase heb ik al gehad toen ik 22 was.
Daarom koppel ik het wel een beetje aan het leeftijdsprobleem.
Ik word nu ouder, dus kijk dan ook vooruit, en wil graag iets opbouwen.
dinsdag 18 maart 2008 om 22:06
Je schrijft dat je vriend, sinds jouw 'uitbarsting', heel erg zijn best doet om zijn gedrag te veranderen. En dat hij echt gek op jou is.
Als jij ook gek op hem bent moet je hem misschien de kans geven om te kunnen laten zien dat hij het wél kan.
Wat betreft de verschillende levensfasen. Als jullie echt gek op elkaar zijn en jullie best voor elkaar doen (hij dus ook voor jou) dan trekt dat op de langere termijn wel recht. Hoe ouder je wordt, hoe minder het leeftijdsverschil er toe doet. Stel dat jullie over 4 jaar nog bij elkaar zijn, dan zou hij ook werken, misschien een rijbewijs hebben en zelfstandiger zijn. Dan zijn jullie wat dat betreft gelijkwaardiger.
Jij zult voor jezelf duidelijk moeten krijgen of je genoeg van hem houd om hem die tijd te gunnen, en misschien de eerstvolgende jaren daarom meer op je te nemen w.b. financiën etc.
Wat ik me ook nog afvraag: hoe ziet hij zijn nabije toekomst? Wil hij voorlopig nog bij zijn ouders blijven wonen of kijkt hij uit naar een kamer o.i.d.?
Als jij ook gek op hem bent moet je hem misschien de kans geven om te kunnen laten zien dat hij het wél kan.
Wat betreft de verschillende levensfasen. Als jullie echt gek op elkaar zijn en jullie best voor elkaar doen (hij dus ook voor jou) dan trekt dat op de langere termijn wel recht. Hoe ouder je wordt, hoe minder het leeftijdsverschil er toe doet. Stel dat jullie over 4 jaar nog bij elkaar zijn, dan zou hij ook werken, misschien een rijbewijs hebben en zelfstandiger zijn. Dan zijn jullie wat dat betreft gelijkwaardiger.
Jij zult voor jezelf duidelijk moeten krijgen of je genoeg van hem houd om hem die tijd te gunnen, en misschien de eerstvolgende jaren daarom meer op je te nemen w.b. financiën etc.
Wat ik me ook nog afvraag: hoe ziet hij zijn nabije toekomst? Wil hij voorlopig nog bij zijn ouders blijven wonen of kijkt hij uit naar een kamer o.i.d.?
dinsdag 18 maart 2008 om 22:16
Bedankt voor je reactie Moondancer! (jij ook Sugarmiss)
Jehebt gelijk dat hoe ouder je wordt je minder merkt van die levensfasen. Ik weet dat hij op den duur zelf ook zn rijbewijs wil halen enz. Ik moet me alleen sterk afvragen of ik dat ''geduld'' heb. Aan ene kant denk ik jammer ik zou dat nu al zo graag willen, maar aan de andere kant hoef ik ook niet binnen nu en 2 jaar kids ofzo.
Hij heeft wel een beeld van de toekomst. Hij zou al best willen samenwonen. Hij wil liever vanuit huis gaan samenwonen, dus niet zoals ik eerst alleen wonen. De 1e gedachte die bij mij toen opkwam was 'zie je bent niet zo zelfstandig, en wil samenwonen zodat je zelf niet veel hoeft te doen.
Misschien geen eerlijke gedachte van mij, maar door zijn gedrag dat ik heb gezien is het voor mij een logische gedachte. toch?
Hij denkt ook wel erg aan mij, hij zegt dat hij gaat studeren zodat hij straks een nog betere baan krijgt, en dat hij dat ook doet voor mij, voor ons.
Hij heeft ongeveer wel hetzelfde toekomstbeeld als ik, trouwen, kindjes, huis boompje beestje zeg maar...alleen ben ik daar waarschijnlijk al eerder mee bezig en aan toe dan hij, omdat ik dus 2,5 jaar ouder ben, en ik altijd dit toekomstbeeld heb gehad voor mezelf!
Jehebt gelijk dat hoe ouder je wordt je minder merkt van die levensfasen. Ik weet dat hij op den duur zelf ook zn rijbewijs wil halen enz. Ik moet me alleen sterk afvragen of ik dat ''geduld'' heb. Aan ene kant denk ik jammer ik zou dat nu al zo graag willen, maar aan de andere kant hoef ik ook niet binnen nu en 2 jaar kids ofzo.
Hij heeft wel een beeld van de toekomst. Hij zou al best willen samenwonen. Hij wil liever vanuit huis gaan samenwonen, dus niet zoals ik eerst alleen wonen. De 1e gedachte die bij mij toen opkwam was 'zie je bent niet zo zelfstandig, en wil samenwonen zodat je zelf niet veel hoeft te doen.
Misschien geen eerlijke gedachte van mij, maar door zijn gedrag dat ik heb gezien is het voor mij een logische gedachte. toch?
Hij denkt ook wel erg aan mij, hij zegt dat hij gaat studeren zodat hij straks een nog betere baan krijgt, en dat hij dat ook doet voor mij, voor ons.
Hij heeft ongeveer wel hetzelfde toekomstbeeld als ik, trouwen, kindjes, huis boompje beestje zeg maar...alleen ben ik daar waarschijnlijk al eerder mee bezig en aan toe dan hij, omdat ik dus 2,5 jaar ouder ben, en ik altijd dit toekomstbeeld heb gehad voor mezelf!
dinsdag 18 maart 2008 om 22:24
Je zou het ook van de andere kant kunnen bekijken. Hij heeft nu al niets te makke maar zal na zijn studie vast een betere baan kunnen krijgen dan dat hij nu zou hebben. Ergo meer inkomsten daar profiteert hij niet alleen van maar jij ook. Dat hij nu niet meehelpt in het huishouden en dergelijke is idd zoals Sugarmiss al zegt een karaktertrek die hij zelf kan veranderen of jij zult moeten accepteren. Heb je hem gevraagd mee te helpen? En als je het vraagt helpt hij dan mee of blijft hij op de bank zitten?
Zet voor jezelf eens op een rijtje wat de plus en min punten zijn. Zoveel verschil zit er niet in jullie leven. Want zoals je zelf al zegt hij denkt in grote lijnen net als jij over wezenlijke dingen. Dat maakt wat je in hem aan trekt toch? Of is het feit dat hij thuiswoont, nog studeerd een te groot minpunt aan hem?(ik zie dat niet als minpunt eerder investeren in de toekomst)
En dan nog iets. Heb je al bedacht wat je gaat doen als je kids hebt? Blijf je dan werken en is dat fulltime of zal dat toch parttime worden? Of zelfs helemaal niet werken dan is de situatie totaal omgekeerd. Dan verdien jij niets en is hij diegene die alles betaald en zorgt voor brood op de plank. Zou hij dan ook gaan twijfelen over de relatie doordat alles nu op zijn schouders komt te vallen of zegt hij wat anders?
Ik vind het verstandig dat je aan jezelf werkt. En dat je blij wilt zijn met jezelf. Maar dat kun je ook doen binnen een relatie. Hij kan je steunen waar je dat nodig hebt. En al doe jij de therapie hij kan je toch op vele manieren helpen. Het jammere is dat je het gevoel alles alleen te moeten doen opgekropt hebt. Tenminste zo komt het op mij over. Had je hem eerder gevraagd mee te helpen dan had het denk ik niet zo hoog op hoeven lopen. En nadenken over de toekomst? Meis je hebt nog zoveel tijd! Je hoeft niet alles gelijk, direct perfect. Je hebt al even genoeg aan jezelf en de dingen die je moet verwerken. En daarnaast heb je volgens mij een leuke gozer die je als je hem vertelt wat je bezighoudt vast wel wilt helpen, steunen of wat je dan ook nodig hebt. Als je met hem praat dat je graag wilt dat hij helpt bij jou in het huishouden denk ik dat het al een stuk scheelt in frustratie.
Zet voor jezelf eens op een rijtje wat de plus en min punten zijn. Zoveel verschil zit er niet in jullie leven. Want zoals je zelf al zegt hij denkt in grote lijnen net als jij over wezenlijke dingen. Dat maakt wat je in hem aan trekt toch? Of is het feit dat hij thuiswoont, nog studeerd een te groot minpunt aan hem?(ik zie dat niet als minpunt eerder investeren in de toekomst)
En dan nog iets. Heb je al bedacht wat je gaat doen als je kids hebt? Blijf je dan werken en is dat fulltime of zal dat toch parttime worden? Of zelfs helemaal niet werken dan is de situatie totaal omgekeerd. Dan verdien jij niets en is hij diegene die alles betaald en zorgt voor brood op de plank. Zou hij dan ook gaan twijfelen over de relatie doordat alles nu op zijn schouders komt te vallen of zegt hij wat anders?
Ik vind het verstandig dat je aan jezelf werkt. En dat je blij wilt zijn met jezelf. Maar dat kun je ook doen binnen een relatie. Hij kan je steunen waar je dat nodig hebt. En al doe jij de therapie hij kan je toch op vele manieren helpen. Het jammere is dat je het gevoel alles alleen te moeten doen opgekropt hebt. Tenminste zo komt het op mij over. Had je hem eerder gevraagd mee te helpen dan had het denk ik niet zo hoog op hoeven lopen. En nadenken over de toekomst? Meis je hebt nog zoveel tijd! Je hoeft niet alles gelijk, direct perfect. Je hebt al even genoeg aan jezelf en de dingen die je moet verwerken. En daarnaast heb je volgens mij een leuke gozer die je als je hem vertelt wat je bezighoudt vast wel wilt helpen, steunen of wat je dan ook nodig hebt. Als je met hem praat dat je graag wilt dat hij helpt bij jou in het huishouden denk ik dat het al een stuk scheelt in frustratie.
dinsdag 18 maart 2008 om 22:58
Ook jij bedankt voor je reactie, het opent mn ogen toch wel enigzins. Zker als je zegt dat bij kinderen ik idd parttime wil werken. Dan komt veel op hem neer, en zal hij ook niet gaan klagen!
Ik denk dat ik misschien teveel te snel wil. Ik ben perfectionistisch, wil dat altijd alles zo goed mogelijk gaat zoals ik het wel, maar ik weet dat dat zo niet werkt.
Hiervoor ben ik ook in therapie, om dingen meer los te laten en minder perfectionistisch.
Mijn vriend doet nu zeker wel dingen voor me. Bij hem thuis hoeft hij weinig te doen, zo is hij opgevoed. Ik ben anders opgevoed, ik heb altijd geholpen, en zo ben ik ook qua persoon.
Hij weet nu dat ik dat belangrijk vind, en hij veranderd dat ook. Hij weet wat hij moet veranderen, en doet zn best daarvoor.
Ik ben alleen bang dat hij later weer in zn oude patroon valt, maar ik moet hem wel de kans geven.
Je hebt helemaal gelijk dat ik het te lang opgekropt heb! Dat is eigenlijk ook de hoofdoorzaak van mijn burn out geweest...altijd al krop ik dingen op, zeg altijd dat het goed gaat terwijl dat niet altijd zo was. Daarvoor ben ik nu ook in therapie!
Het feit dat hij thuis woont is niet een heel groot minpunt. Oke, ik had het liever anders gezien, maar het is nu eenmaal niet anders. Het komt een beetje dat ik altijd een perfect plaatje in mn hoofd heb gehad over hoe ik mijn ideale relatie voor me zie.
Een man die me op zaterdag bijvoorbeeld mee de auto in trekt om lekker een dagje weg te gaan.
Dat hij studeerd is ook niet echt en groot minpunt, maar mijn iedeale man zou net als ik werken.
Samenwonen lijkt me op den duur leuk, maar ik zie dat de komende 3-4 jaar niet gebeuren, omdat hij dan studeerd. Dan kwel ik mijzelf met gedachtes, tja moet het dan nog 3-4 jaar op deze manier? blijft hij dan nog zolang thuiswonen?
een punt dat ik nog niet genoemd heb, is dat hij eerder niet wilde werken. Hij had geen school meer, dus sliep altijd uit n deed weinig (behalve dan veel voetballen). Ik kon er niet tegen dat hij financieel weinig had, hierover klaagde en dat wij daardoor ook weinig erop uit gingen, maar dat hij dan niet gewoon een (bij)baan ging zoeken. Ik heb alijd gewerkt, ook naast mn studie, dus voor mij is dat normaal! Hij maakte op mij een luie indruk, waar nog bjkwam dat hij bij mij ook niks deed! Dus frustraties volop!
Nu ziet hij het ook in, nadat ik het heb gezegd, en nu werkt hij wel en vind het ook leuk. Ditis ook een voorbeeld waarbij ik het zie als minder zelfstandi dan ik
Ik heb dan liever dat het nu eindigt dan over 2 jaar alsnog om dezelfde reden. Misschien wil ik teveel..maar mij heeft het huisje, boompje beestje altijd zo aangetrokken, ik wil niets liever. Ik kan dat nu niet van hem verwachten, logisch...maar dan denk ik, moet ik dan niet gewoon een oudere vent zoeken die hier ook al eerder aan toe is?
Aan de andere kant wil ik niet te snel opgeven, dat is de makkelijkste weg, en wie zegt dat bij een nieuwe relatie ik inet tegen hetzelfde aanloop?
Ik denk dat ik misschien teveel te snel wil. Ik ben perfectionistisch, wil dat altijd alles zo goed mogelijk gaat zoals ik het wel, maar ik weet dat dat zo niet werkt.
Hiervoor ben ik ook in therapie, om dingen meer los te laten en minder perfectionistisch.
Mijn vriend doet nu zeker wel dingen voor me. Bij hem thuis hoeft hij weinig te doen, zo is hij opgevoed. Ik ben anders opgevoed, ik heb altijd geholpen, en zo ben ik ook qua persoon.
Hij weet nu dat ik dat belangrijk vind, en hij veranderd dat ook. Hij weet wat hij moet veranderen, en doet zn best daarvoor.
Ik ben alleen bang dat hij later weer in zn oude patroon valt, maar ik moet hem wel de kans geven.
Je hebt helemaal gelijk dat ik het te lang opgekropt heb! Dat is eigenlijk ook de hoofdoorzaak van mijn burn out geweest...altijd al krop ik dingen op, zeg altijd dat het goed gaat terwijl dat niet altijd zo was. Daarvoor ben ik nu ook in therapie!
Het feit dat hij thuis woont is niet een heel groot minpunt. Oke, ik had het liever anders gezien, maar het is nu eenmaal niet anders. Het komt een beetje dat ik altijd een perfect plaatje in mn hoofd heb gehad over hoe ik mijn ideale relatie voor me zie.
Een man die me op zaterdag bijvoorbeeld mee de auto in trekt om lekker een dagje weg te gaan.
Dat hij studeerd is ook niet echt en groot minpunt, maar mijn iedeale man zou net als ik werken.
Samenwonen lijkt me op den duur leuk, maar ik zie dat de komende 3-4 jaar niet gebeuren, omdat hij dan studeerd. Dan kwel ik mijzelf met gedachtes, tja moet het dan nog 3-4 jaar op deze manier? blijft hij dan nog zolang thuiswonen?
een punt dat ik nog niet genoemd heb, is dat hij eerder niet wilde werken. Hij had geen school meer, dus sliep altijd uit n deed weinig (behalve dan veel voetballen). Ik kon er niet tegen dat hij financieel weinig had, hierover klaagde en dat wij daardoor ook weinig erop uit gingen, maar dat hij dan niet gewoon een (bij)baan ging zoeken. Ik heb alijd gewerkt, ook naast mn studie, dus voor mij is dat normaal! Hij maakte op mij een luie indruk, waar nog bjkwam dat hij bij mij ook niks deed! Dus frustraties volop!
Nu ziet hij het ook in, nadat ik het heb gezegd, en nu werkt hij wel en vind het ook leuk. Ditis ook een voorbeeld waarbij ik het zie als minder zelfstandi dan ik
Ik heb dan liever dat het nu eindigt dan over 2 jaar alsnog om dezelfde reden. Misschien wil ik teveel..maar mij heeft het huisje, boompje beestje altijd zo aangetrokken, ik wil niets liever. Ik kan dat nu niet van hem verwachten, logisch...maar dan denk ik, moet ik dan niet gewoon een oudere vent zoeken die hier ook al eerder aan toe is?
Aan de andere kant wil ik niet te snel opgeven, dat is de makkelijkste weg, en wie zegt dat bij een nieuwe relatie ik inet tegen hetzelfde aanloop?
dinsdag 18 maart 2008 om 23:20
Sid, je bent pas 25!
Je vriend studeert nog maar dat duurt maar een paar jaar en dan heeft hij ook een baan. Het is een investering in de toekomst. Als hij klaar is ben je pas 28.
Je bent misschien ietsje verder doordat je al op jezelf woont en werkt maar ik vind dat je het verschil wel heel erg benadrukt.
Bovendien, jij hebt dan wel die baan en dat huis maar loopt tegen dingen in jezelf aan, bent in therapie. Hartstikke goed. Neem de tijd om aan jezelf te werken, minder perfectionistisch te worden, dan kan hij studeren en dan kun je straks samen verder kijken.
Dat hij niets doet als hij bij je is dan kun je hem zeker op aanspreken. Dat heb je ook gedaan en hij pakt het ook op maar als hij dat van thuis uit niet gewend is zal dat wennen zijn.
Je denkt aan het perfecte plaatje maar dat bestaat niet! En steeds zoeken naar het perfecte plaatje daar word je niet gelukkig van.
Kijk eens naar hoe hij is, wat hij je wel geeft en kijk of je dan het perfecte plaatje kunt loslaten en blij kunt zijn met wat je hebt en wat hij voor je betekent.
Je vriend studeert nog maar dat duurt maar een paar jaar en dan heeft hij ook een baan. Het is een investering in de toekomst. Als hij klaar is ben je pas 28.
Je bent misschien ietsje verder doordat je al op jezelf woont en werkt maar ik vind dat je het verschil wel heel erg benadrukt.
Bovendien, jij hebt dan wel die baan en dat huis maar loopt tegen dingen in jezelf aan, bent in therapie. Hartstikke goed. Neem de tijd om aan jezelf te werken, minder perfectionistisch te worden, dan kan hij studeren en dan kun je straks samen verder kijken.
Dat hij niets doet als hij bij je is dan kun je hem zeker op aanspreken. Dat heb je ook gedaan en hij pakt het ook op maar als hij dat van thuis uit niet gewend is zal dat wennen zijn.
Je denkt aan het perfecte plaatje maar dat bestaat niet! En steeds zoeken naar het perfecte plaatje daar word je niet gelukkig van.
Kijk eens naar hoe hij is, wat hij je wel geeft en kijk of je dan het perfecte plaatje kunt loslaten en blij kunt zijn met wat je hebt en wat hij voor je betekent.
woensdag 19 maart 2008 om 00:30
quote:annetd schreef op 18 maart 2008 @ 23:20:
Je denkt aan het perfecte plaatje maar dat bestaat niet! En steeds zoeken naar het perfecte plaatje daar word je niet gelukkig van.
Kijk eens naar hoe hij is, wat hij je wel geeft en kijk of je dan het perfecte plaatje kunt loslaten en blij kunt zijn met wat je hebt en wat hij voor je betekent.
Daar ben ik het volledig mee eens..
Mijn vriend is 6 jaar jonger en dat merk je niet (meer)..
We hebben van alles meegemaakt samen en zijn naar elkaar toegegroeid. Hij is wat ouder geworden (geestelijk) en ik wat jonger hihi..
Ik zou hem nu voor geen goud meer willen missen..!
Ook ik heb me weleens aan hem en zijn situatie (thuiswonend nog want had geen vriendin grrr..) geergerd.
Maar "listen to your heart" before yuo tell him goodbye..
Je denkt aan het perfecte plaatje maar dat bestaat niet! En steeds zoeken naar het perfecte plaatje daar word je niet gelukkig van.
Kijk eens naar hoe hij is, wat hij je wel geeft en kijk of je dan het perfecte plaatje kunt loslaten en blij kunt zijn met wat je hebt en wat hij voor je betekent.
Daar ben ik het volledig mee eens..
Mijn vriend is 6 jaar jonger en dat merk je niet (meer)..
We hebben van alles meegemaakt samen en zijn naar elkaar toegegroeid. Hij is wat ouder geworden (geestelijk) en ik wat jonger hihi..
Ik zou hem nu voor geen goud meer willen missen..!
Ook ik heb me weleens aan hem en zijn situatie (thuiswonend nog want had geen vriendin grrr..) geergerd.
Maar "listen to your heart" before yuo tell him goodbye..
woensdag 19 maart 2008 om 01:27
Mijn vriend is 4 jaar jonger ik heb eerst ook getwijfeld over het leeftijds verschil.Maar hij heeft zo veel meegemaakt dat je het niet eens merkt.En hij doet alles thuis alleen de was wassen niet ja de handoeken en theedoeken die kan hij niet verprutsen.Ik ben nu 28 en zwanger van de eerste we zijn nu 6 jaar bij elkaar.Hij heeft een vaste baan.Ik heb nu geen werk.Dus zo zie je maar dat het ook goed kan uitpakken.
Om eerlijk te zijn denk ik niet dat jullie relatie gaat werken.Ik denk dat je teveel eisen stelt.
Om eerlijk te zijn denk ik niet dat jullie relatie gaat werken.Ik denk dat je teveel eisen stelt.
woensdag 19 maart 2008 om 13:12
Het is ook niet dat ik ech het leeftijdsverschil merk..hij heeft ook een hoop dngen meegemaakt, en is wel volwassen!
De reden waarom ik 'klaag' over het leeftijdsverschil heeft gewoon te maken met het gevoel van ''verder'' zijn dan hij!
Ik stel ook geen eisen aan hem, nuu een betje dan haha...maar ff serieus....ik weet heus wel dat hij het allemaal kan, helpen in huis, uit zichzelf afwassen..maar nu hij nog thuis woont hoeft hij dat allemaal niet te doen, dus hij weet ook niet beter.
Ik ben van mezelf gewoon zo, dus ik had graag gehad dat mijn vriend dat ook uit zichzelf zou doen. Hij is er nu mee bezig, en is zn gedrag op dat gebied aan het veranderen!
het grote punt is gewoon dat ik geduld moet hebben, want over en paar jaar als hij ook gewoon werkt enz dan trekt het allemaal wel recht, en dan zal ik meer het gevoel hebben van gelijkwaardigheid.
En dat is het gekke, aan de ene kant denk ik ja hij is heel leuk, en hij past wel bij me dus gewoon die paar jaar doorkomen zeg maar...maar ik heb dan soms ook gedachtes van tja ik zou het allemaal eerder willen, en ik zou graag eerder dan over 3-4 jaar dat huisje, boompje beestje willen.
Ik zit mezelf met mn eigen gedachtes en gepieker in de weg.
Als ik aan het idee denk dat ik een andere vriend zou krijgen, dan weet ik dat ik ook bij hem tegen dingen aan zal lopen, want idd het kan niet perfect zijn.
Ik denk dat ik af moet van het perfecte plaatje, dat zit echt zo in mn hoofd gebrand!
De reden waarom ik 'klaag' over het leeftijdsverschil heeft gewoon te maken met het gevoel van ''verder'' zijn dan hij!
Ik stel ook geen eisen aan hem, nuu een betje dan haha...maar ff serieus....ik weet heus wel dat hij het allemaal kan, helpen in huis, uit zichzelf afwassen..maar nu hij nog thuis woont hoeft hij dat allemaal niet te doen, dus hij weet ook niet beter.
Ik ben van mezelf gewoon zo, dus ik had graag gehad dat mijn vriend dat ook uit zichzelf zou doen. Hij is er nu mee bezig, en is zn gedrag op dat gebied aan het veranderen!
het grote punt is gewoon dat ik geduld moet hebben, want over en paar jaar als hij ook gewoon werkt enz dan trekt het allemaal wel recht, en dan zal ik meer het gevoel hebben van gelijkwaardigheid.
En dat is het gekke, aan de ene kant denk ik ja hij is heel leuk, en hij past wel bij me dus gewoon die paar jaar doorkomen zeg maar...maar ik heb dan soms ook gedachtes van tja ik zou het allemaal eerder willen, en ik zou graag eerder dan over 3-4 jaar dat huisje, boompje beestje willen.
Ik zit mezelf met mn eigen gedachtes en gepieker in de weg.
Als ik aan het idee denk dat ik een andere vriend zou krijgen, dan weet ik dat ik ook bij hem tegen dingen aan zal lopen, want idd het kan niet perfect zijn.
Ik denk dat ik af moet van het perfecte plaatje, dat zit echt zo in mn hoofd gebrand!
woensdag 19 maart 2008 om 17:00
Je maakt die ongelijkwaardigheid erg groot vind ik. Je bent beter, verder, meer volwassen en hij zou net zoals jij dingen uit zichzelf moeten doen. Hmm, klinkt wel als je jezelf te goed voelt voor hem. Al lijkt het er ook op dat je eigenlijk op zoek bent naar iemand die jou vooruit helpt omdat je je onzeker voelt en niet blij bent met jezelf?
Misschien ook de reden waarom je zo aan dat plaatje vast houdt?
Ben je echt wel toe aan huisje, boompje, beestje of is het meer vanuit je gevoel van niet lekker in je vel zitten dat je je zo richt op dat idee.
Misschien ook de reden waarom je zo aan dat plaatje vast houdt?
Ben je echt wel toe aan huisje, boompje, beestje of is het meer vanuit je gevoel van niet lekker in je vel zitten dat je je zo richt op dat idee.
woensdag 19 maart 2008 om 17:54
Annetd jij slaat de spijker wel een beetje op zn kop...ik heb inderdaad het gevoel dat ik boven hem sta, meer volwassen. Als ik het mezelf nu hoor zeggen weet ik dat het belachelijk is, dat ik echt niet beter ben dan hij! Maar ik heb dat gevoel! En ik wil daar graag vanaf, maar weet niet hoe.
Op dit moment wil ik nog geen huisje boompje beestje, maar over een jaar of 2 ofzo lijkt me dat heerlijk. Ik denk ook dat ik graag zoveel zekerheid wil...ik zou graag willen weten hoe het er over zoveel jaar uitziet. Ik denk weleens hadden we elkaar maar over 4 jaar leren kennen, dan had hij een huis gehad, werk enz....en dan had ik niet dat gevoel van ongelijkwaardigheid hebben gehad!
Ik wil me er zo graag overheen zetten, maar ik word gek van mezelf..
Je hebt ook gelijk dat ik onzeker ben, en niet zo blij met mezelf. Ook een reden van mn burn out, en daar ben ik ook mee aan het werk in de therapie!
Maar ik zie zelf niet in waarom mijn onzekerheid de reden zou zijn voor mijn getwijfel aan de relatie. Maar misschien speelt het een rol..
Ik wil ook alles perfect hebben, ik wil de man die ik altijd in mijn plaatje heb gezien...ouder dan ik, sterker, zelfstandig, onafhankelijk...ik weet ook dat ik altijd gezocht heb naar die man, maar nooit heb gevonden. Er was altijd iets in mn vorige relaties, en ik denk dat ik die perfecte man nooit zal vinden.
Op dit moment wil ik nog geen huisje boompje beestje, maar over een jaar of 2 ofzo lijkt me dat heerlijk. Ik denk ook dat ik graag zoveel zekerheid wil...ik zou graag willen weten hoe het er over zoveel jaar uitziet. Ik denk weleens hadden we elkaar maar over 4 jaar leren kennen, dan had hij een huis gehad, werk enz....en dan had ik niet dat gevoel van ongelijkwaardigheid hebben gehad!
Ik wil me er zo graag overheen zetten, maar ik word gek van mezelf..
Je hebt ook gelijk dat ik onzeker ben, en niet zo blij met mezelf. Ook een reden van mn burn out, en daar ben ik ook mee aan het werk in de therapie!
Maar ik zie zelf niet in waarom mijn onzekerheid de reden zou zijn voor mijn getwijfel aan de relatie. Maar misschien speelt het een rol..
Ik wil ook alles perfect hebben, ik wil de man die ik altijd in mijn plaatje heb gezien...ouder dan ik, sterker, zelfstandig, onafhankelijk...ik weet ook dat ik altijd gezocht heb naar die man, maar nooit heb gevonden. Er was altijd iets in mn vorige relaties, en ik denk dat ik die perfecte man nooit zal vinden.
woensdag 19 maart 2008 om 18:20
Ik vind dat juist helemaal niet zo vreemd. Als je onzeker bent kun je veel twijfelen, ook aan je relatie. En waarschijnlijk is het juist vanuit die onzekerheid dat je je liever een partner hebt die verder is dan jij. Die jou dat huisje, boompje, beestje en dus zekerheid wel kan geven.
Maar 100% zekerheid bestaat niet. Je wilt weten hoe het erover een paar jaar uitziet. dat weet je nooit. Er kan van alles gebeuren. Met jou, met hem. Met het huis, met een baan.
Ik zeg niet dat je bij je vriend moet blijven of dat hij de juiste partner voor je is. Maar ik zeg wel nogmaals dat het perfecte plaatje niet bestaat en dat als je alleen daarmee bezig bent en met de toekomst dat je niet gelukkiger zult worden.
Maar 100% zekerheid bestaat niet. Je wilt weten hoe het erover een paar jaar uitziet. dat weet je nooit. Er kan van alles gebeuren. Met jou, met hem. Met het huis, met een baan.
Ik zeg niet dat je bij je vriend moet blijven of dat hij de juiste partner voor je is. Maar ik zeg wel nogmaals dat het perfecte plaatje niet bestaat en dat als je alleen daarmee bezig bent en met de toekomst dat je niet gelukkiger zult worden.
woensdag 19 maart 2008 om 19:15
Hoi Sid, de perfecte man bestaat denk ik niet en het zal nooit zijn zoals je in je dromen voorstelde. Mijn vriend is dat ook niet. Maar uit jouw verhaal denk ik wel dat deze jongen het voor jou kan zijn, zeker als je gaat samenwonen en hij een verantwoordelijkheid krijgt (huur betalen, huis onderhouden et cetera). Dan verandert hij vanzelf. Als je globaal dezelfde toekomstplannen hebt, is dat al heel wat waard, echt waar!
woensdag 19 maart 2008 om 21:35
Hey, misschien moet je je iets meer op zijn positieve eigenschappen richten ik lees hier vooral veel negatiefs. Ik denk ook dat dit helemaal niets met zijn leeftijd te maken heeft.
Het feit dat hij weer een studie oppakt vind ik alleen maar een goed teken. En samen wonen met een student is nou zo erg ook weer niet met een lening via IBG kom je prima rond en heb je genoeg zekerheid.
Als het voor jou zo belangrijk is dat je op korte termijn kinderen wil moet je snel een knoop gaan doorhakken. Of je steekt je energie in deze relatie. Of je gaat hard opzoek naar een nieuwe want zoiets heeft ook veel tijd nodig voor dat je over kinderen kan beginnen.
Het feit dat hij weer een studie oppakt vind ik alleen maar een goed teken. En samen wonen met een student is nou zo erg ook weer niet met een lening via IBG kom je prima rond en heb je genoeg zekerheid.
Als het voor jou zo belangrijk is dat je op korte termijn kinderen wil moet je snel een knoop gaan doorhakken. Of je steekt je energie in deze relatie. Of je gaat hard opzoek naar een nieuwe want zoiets heeft ook veel tijd nodig voor dat je over kinderen kan beginnen.
woensdag 19 maart 2008 om 23:50
Bedankt voor jullie reacties!
Ik weet ook dat als ik bij wijze van nu een nieuwe vriend ga zoeken, dat ik dan ook niet binnen een jaar kinderen zal krijge enz. En ik zal ook nooit die partner vinden die helemaal zo is als in mijn perfecte plaatje.
Heeft misschien toch idd met mn onzekerheid te maken...het liefst zou ik een man vinden die mij geijk het huisje boompje beestje zou aanbieden, en vandaar altijd dat idee dat ik een man wilde die ouder was dan ik!
Als ik maar ga blijven zoeken naar die ene perfecte man dan zal ik teleurgesteld blijven worden, omdat er met elke man wel iets is dat niet naar mijn zin is.
Ik zou eigenlijk tevreden moeten zijn met wat ik heb! Ik vind het ook zo jammer dat ik zelf van die irreële gedachtes heb, omdat ik zo dus niet kan genieten van mn relatie. Daar komt bij dat mijn ouders en zusje ons niet echt heel erg bij elkaar vinden passen, iets dat ik me heel erg aantrek! Ze vinden hem wel leuk en aardig hoor, maar zouden iemand anders bij mij verwachten.
Zij zouden ook een type man bij mij voorstellen die ik ook in mn hoofd heb, dus ook een beetje onrealistisch! Maar ik merk dat ik me helaas wel laat beïnvloeden door hun reacties!
Ik weet ook dat als ik bij wijze van nu een nieuwe vriend ga zoeken, dat ik dan ook niet binnen een jaar kinderen zal krijge enz. En ik zal ook nooit die partner vinden die helemaal zo is als in mijn perfecte plaatje.
Heeft misschien toch idd met mn onzekerheid te maken...het liefst zou ik een man vinden die mij geijk het huisje boompje beestje zou aanbieden, en vandaar altijd dat idee dat ik een man wilde die ouder was dan ik!
Als ik maar ga blijven zoeken naar die ene perfecte man dan zal ik teleurgesteld blijven worden, omdat er met elke man wel iets is dat niet naar mijn zin is.
Ik zou eigenlijk tevreden moeten zijn met wat ik heb! Ik vind het ook zo jammer dat ik zelf van die irreële gedachtes heb, omdat ik zo dus niet kan genieten van mn relatie. Daar komt bij dat mijn ouders en zusje ons niet echt heel erg bij elkaar vinden passen, iets dat ik me heel erg aantrek! Ze vinden hem wel leuk en aardig hoor, maar zouden iemand anders bij mij verwachten.
Zij zouden ook een type man bij mij voorstellen die ik ook in mn hoofd heb, dus ook een beetje onrealistisch! Maar ik merk dat ik me helaas wel laat beïnvloeden door hun reacties!
donderdag 20 maart 2008 om 18:20
Hey Sid, ik las je topic omdat ik zelf ook een jongere vriend heb (7 jaar jonger, hij was 23 en ik 30 toen we elkaar leerden kennen), en ik herken veel van je twijfels en overpeinzingen, en het beste advies wat ik je kan geven is: leef wat meer in het nu! Niet in de toekomst, want die komt toch nooit uit zoals je het had bedacht, en niet met die ideeen over 'hoe het moet' die je in het verleden hebt gevormd. Dat is moeilijk, maar jezelf betrappen op deze gedachten is de eerste stap! Als je nu geniet van de relatie, nu bij hem wil zijn, en er zijn geen enorm grote obstakels (in de zin van: hij wil nooit kinderen), wat zou je dan gaan zitten piekeren? Je kan het toch niet allemaal van tevoren uitdenken.
Je kan een ander niet veranderen, dus daar moet je ook niet teveel op gokken. Hij zal misschien veranderen, misschien niet, maar uiteindelijk alleen voor hemzelf, omdat hij het wil.
Je kan een ander niet veranderen, dus daar moet je ook niet teveel op gokken. Hij zal misschien veranderen, misschien niet, maar uiteindelijk alleen voor hemzelf, omdat hij het wil.
donderdag 20 maart 2008 om 18:57
Hoi Caramella2,
ik heb veel aan je reactie. Ik ga langzamerhand, ook door deandere reacties, dat ik idd meer moet leven in het nu.
Wat je zegt over de ideeën van ''hoe het moet''...daar herken ik mezelf helemaal in. Van jongs af aan heb ik zo'n plaatje, en zulke ideeën in mn hoofd, en zo gauw ik een vriend heb, of een potentiele partner tegenkom dan blijkt elke keer weer dat het niet volgens mijn plaatje is zoals het zou moeten. Ik vraag me dan af, zou die echte ware zoals het lijkt dan echt niet bestaan, of moet ik hopen dat ik die ooit toch tegenkom?!
Maar ik weet ook dat ik nooit een vriend zal vinden die comleet aan dat plaatje voldoet, en dat ik elke keer dan weer meer wil, als ik dat plaatje en ideeen in mijn hoofd houd!
Mijn vriend en relatie wijkt idd af van mijn ideeen over hoe het zou moeten die ik altijd gehad heb, maar hij heeft ook veel dingen die mij wel aanspreken, en we hebben hetzelfde toekomstbeeld iets dat voor mij belangrijk is.
Dus tja, ik kan verder zoeken..hem misschien wel vinden, maar waarschijnlijk weer teleurgesteld worden omdat die ander ook niet voldoet aan mn plaatje hoe het zou moeten.
Het is alleen idd heel moeilijk om van die ideeen af te stappen, omdat het al jaren in mn hoofd zit!
caramella2..zou ik je misschien eens persoonlijk mogen mailen?
ik heb veel aan je reactie. Ik ga langzamerhand, ook door deandere reacties, dat ik idd meer moet leven in het nu.
Wat je zegt over de ideeën van ''hoe het moet''...daar herken ik mezelf helemaal in. Van jongs af aan heb ik zo'n plaatje, en zulke ideeën in mn hoofd, en zo gauw ik een vriend heb, of een potentiele partner tegenkom dan blijkt elke keer weer dat het niet volgens mijn plaatje is zoals het zou moeten. Ik vraag me dan af, zou die echte ware zoals het lijkt dan echt niet bestaan, of moet ik hopen dat ik die ooit toch tegenkom?!
Maar ik weet ook dat ik nooit een vriend zal vinden die comleet aan dat plaatje voldoet, en dat ik elke keer dan weer meer wil, als ik dat plaatje en ideeen in mijn hoofd houd!
Mijn vriend en relatie wijkt idd af van mijn ideeen over hoe het zou moeten die ik altijd gehad heb, maar hij heeft ook veel dingen die mij wel aanspreken, en we hebben hetzelfde toekomstbeeld iets dat voor mij belangrijk is.
Dus tja, ik kan verder zoeken..hem misschien wel vinden, maar waarschijnlijk weer teleurgesteld worden omdat die ander ook niet voldoet aan mn plaatje hoe het zou moeten.
Het is alleen idd heel moeilijk om van die ideeen af te stappen, omdat het al jaren in mn hoofd zit!
caramella2..zou ik je misschien eens persoonlijk mogen mailen?
donderdag 20 maart 2008 om 19:10
Sid, je geeft aan dat je een man wilt die sterker is dan jij, maar komt dat idd niet voort uit jouw eigen onzekerheid? Je kan het toch zelf ook rooien? Daar heb je toch geen 'sterke' man voor nodig? Het klinkt alsof je iemand zoekt die jou moet gaan opvangen en waarmee jij je 'compleet' zou voelen, maar of je gelukkig bent hangt alleen van jezelf af. Iemand anders kan jou dat niet brengen. Er komt geen persoon op het witte paard die jou gaat redden.
donderdag 20 maart 2008 om 19:14
Je noemt overigens vrijwel alleen negatieve eigenschappen van je vriend, maar ik zie juist (ook) een aantal goede. Dat hij studeert zou ik juist een pluspunt vinden, dat hij er nu bij werkt is ook alleen maar goed. En hij geeft en respecteert je genoeg om wat jij zegt over zijn 'onzelfstandigheid' het zich aan te trekken en gaat daar direct mee aan de slag. Menig topic hier gaat juist over mannen die zich niets aantrekken van waar vriendin mee zit.
donderdag 20 maart 2008 om 19:23
Hoi Branwen76,
je hebt gelijk...ik zou graag een sterke man (zowel uiterlijk als innerlijk) naast me zien. Zal best met mijn onzekerheid te maken hebben ja....ik straals dit totaal niet uit, maar van binnen ben ik vrij onzeker, en dan vooral over mezelf. Ben niet heel blij met mezelf (voornamelijk uiterlijk) en ik denk dat ik een sterke man zoek die mij onbewust kan opvangen als ik minder gaat!
Ik weet dat gelukkig zijn puur en alleen uit mezelf moet komen, en ik ben me daar wel bewust van. Het is wel moeilijk om hier overheen te stappen, omdat ik dit al jaren heb!
In mijn therapie nu wordt het wel enigzins behandeld.
Ik weet ook dat ik eerst gelukkig met mezelf moet worden!
Ik zie nu ik al deze reacties lees idd in dat er ook positieve eigenschappen zijn, ik focus me teveel op het negatieve. Dat doe ik niet alleen met hem, maar eigenlijk met alles...ik zal veel eerst negatief zien, en dat is niet prettig!
je hebt gelijk...ik zou graag een sterke man (zowel uiterlijk als innerlijk) naast me zien. Zal best met mijn onzekerheid te maken hebben ja....ik straals dit totaal niet uit, maar van binnen ben ik vrij onzeker, en dan vooral over mezelf. Ben niet heel blij met mezelf (voornamelijk uiterlijk) en ik denk dat ik een sterke man zoek die mij onbewust kan opvangen als ik minder gaat!
Ik weet dat gelukkig zijn puur en alleen uit mezelf moet komen, en ik ben me daar wel bewust van. Het is wel moeilijk om hier overheen te stappen, omdat ik dit al jaren heb!
In mijn therapie nu wordt het wel enigzins behandeld.
Ik weet ook dat ik eerst gelukkig met mezelf moet worden!
Ik zie nu ik al deze reacties lees idd in dat er ook positieve eigenschappen zijn, ik focus me teveel op het negatieve. Dat doe ik niet alleen met hem, maar eigenlijk met alles...ik zal veel eerst negatief zien, en dat is niet prettig!
