Relaties
alle pijlers
Een vader, maar geen papa...
dinsdag 8 januari 2008 om 13:20
Beste mensen,
Al eerder heb een keer over dit onderwerp geschreven, maar ik kon dat topic niet meer terugvinden. Vandaar dat ik nu een nieuwe open.
Hmmm, hoe begin ik het schrijven van dit verhaal. Misschien maar het beste bij het begin. Mijn ouders zijn gescheiden toen ik 6 jaar oud was. Daar ligt denk ik de basis van deze situatie. Mijn vader is bij ons (moeder met 4 kinderen in de leeftijd van 8 tot 2 jaar) weggegaan. Daarna heb zag ik hem eens in de 3 weken voor een weekendje. Een weekenden die soms leuk waren, soms niet, maar waar vooral veiligheid in ontbrak. In die periode noemde ik mijn vader bij zijn voornaam, of ik hem ooit met papa heb aangesproken...ik weet het niet.
Op het moment heb ik amper contact. Spreek hem bijna niet. Als ik bij hem ben, is er geen echt gesprek en zijn er altijd meer mensen omheen (heb ook nog een half broertje en zusje). De laatste keer dat ik een uurtje met hem alleen was, is 2 jaar geleden geweest.
Nu is hij morgen jarig, dus zaterdag ga ik daar (met een verplicht gevoel) naartoe. Ergens heb ik de neiging om hem een etentje met mij alleen, voor zn verjaardag te geven. Maar dat maakt me aan de andere kant bang, bang om weer teleurgesteld te worden...
Bedankt voor het lezen;
Iemand tips, herkenning, .......????
Al eerder heb een keer over dit onderwerp geschreven, maar ik kon dat topic niet meer terugvinden. Vandaar dat ik nu een nieuwe open.
Hmmm, hoe begin ik het schrijven van dit verhaal. Misschien maar het beste bij het begin. Mijn ouders zijn gescheiden toen ik 6 jaar oud was. Daar ligt denk ik de basis van deze situatie. Mijn vader is bij ons (moeder met 4 kinderen in de leeftijd van 8 tot 2 jaar) weggegaan. Daarna heb zag ik hem eens in de 3 weken voor een weekendje. Een weekenden die soms leuk waren, soms niet, maar waar vooral veiligheid in ontbrak. In die periode noemde ik mijn vader bij zijn voornaam, of ik hem ooit met papa heb aangesproken...ik weet het niet.
Op het moment heb ik amper contact. Spreek hem bijna niet. Als ik bij hem ben, is er geen echt gesprek en zijn er altijd meer mensen omheen (heb ook nog een half broertje en zusje). De laatste keer dat ik een uurtje met hem alleen was, is 2 jaar geleden geweest.
Nu is hij morgen jarig, dus zaterdag ga ik daar (met een verplicht gevoel) naartoe. Ergens heb ik de neiging om hem een etentje met mij alleen, voor zn verjaardag te geven. Maar dat maakt me aan de andere kant bang, bang om weer teleurgesteld te worden...
Bedankt voor het lezen;
Iemand tips, herkenning, .......????
dinsdag 8 januari 2008 om 13:31
Roosje, wat vervelend dat je dit gevoel hebt..
Denk je dat je er met je vader over zou kunnen praten? Het kan mss ook een beetje bij volwassen worden horen en dan blijkt dat ouders ook "gewoon" mensen zijn.. dat je je vroeger niet veilig voelde bij dje vader, heeft hij daar een actieve rol in gespeeld, of zou dat ook in jezelf kunnen zitten?
Ik vind het een prachtkado, net als BGB hoop ik ook dat je vader dat zo voelt en dat jullie een bijzondere avond mogen hebben!
Denk je dat je er met je vader over zou kunnen praten? Het kan mss ook een beetje bij volwassen worden horen en dan blijkt dat ouders ook "gewoon" mensen zijn.. dat je je vroeger niet veilig voelde bij dje vader, heeft hij daar een actieve rol in gespeeld, of zou dat ook in jezelf kunnen zitten?
Ik vind het een prachtkado, net als BGB hoop ik ook dat je vader dat zo voelt en dat jullie een bijzondere avond mogen hebben!
Computer says nooooo
dinsdag 8 januari 2008 om 13:33
dinsdag 8 januari 2008 om 13:38
Ik moest bij het lezen van de titel van dit topic gelijk denken aan dat spreukje: "every man can be a father, but it takes someone special to be a daddy".
Ik vind het ook een mooi cadeau, máár ik denk dat je ook echt wel heel erg rekening moet houden met teleurstellingen. En dan niet eens zozeer omdat hij niet zou willen, maar bijvoorbeeld omdat blijkt dat je eigenlijk niks deelt met je vader (wat een pijnlijke constatering kan zijn) of bijvoorbeeld omdat jij echt ergens over wil praten en hij het bij koetjes en kalfjes houdt.
Ik vind het ook een mooi cadeau, máár ik denk dat je ook echt wel heel erg rekening moet houden met teleurstellingen. En dan niet eens zozeer omdat hij niet zou willen, maar bijvoorbeeld omdat blijkt dat je eigenlijk niks deelt met je vader (wat een pijnlijke constatering kan zijn) of bijvoorbeeld omdat jij echt ergens over wil praten en hij het bij koetjes en kalfjes houdt.
dinsdag 8 januari 2008 om 13:42
Dat zijn snelle reacties, fijn dankjewel!!!
Mijn vader heeft zich na de scheiding niet meer echt betrokken bij onze opvoeding. Zo wist mijn broertje op een gegeven moment niet eens wie zijn vader was. In mijn kindertijd was hij een man bij wie ik af en toe ging logeren. Verder niet, echt veilig heb ik me er nooit gevoeld. ik kon mijzelf niet zijn bij hem. Toen ik begon met studeren is hij naar het buitenland verhuisd (met zijn vrouw en mijn inmiddels 3 jaar oude halfzusje). Dit zorgde ervoor dat er ook letterlijk een afstand tussen ons ontstond. In die tijd weigerde mijn vader zijn inkomsten gegevens op te geven aan de ib-groep. Wat weer voor problemen zorgde voor het bepalen van de studiebeurs. De situatie die ontstond, was voor mij toen een reden om een (nooit verzonden) brief te schrijven waar ik het contact mee wou verbreken. Alleen zou dat ook betekenen dat ik geen contact met mijn zusje (van nu 11) en broertje(van 5) zou kunnen onderhouden en dat is wel weer heel belangrijk. De afgelopen jaren zijn er steeds voorvallen geweest waarbij hij mij teleurstelde. Afspraken die om vreemde redenen niet doorgingen. Ik heb vorig jaar een periode stage gelopen in Ghana, iets waar hij totaal niet achter stond. en dat ook duidelijk liet merken.
Over de onveiligheid:
Ik denk dat het daar vroeger aan ontbrak als gevolg van de scheiding. Het zomaar weggaan uit huis...verlatingsangst van mn moeder...het gevoel van als hij bij mijn moeder weg kan gaan, dan kan hij mij ook in de steek laten. Ik was een vrij gesloten meisje, die dan probeerde alles zo goed mogelijk te doen om anderen te `pleasen´.
De onveiligheid die er nu is, denk dat dat komt door de teleurstellingen die keer op keer ontstaan. Ik weet dat ik naar de positieve momenten moet kijken, maar dat is makkelijker gezegt dan gedaan...
Waarom me dit juist nu aan het denken zet...ik heb de laatste jaren meerdere mensen verloren die heel plotseling zijn overleden. En dat heeft me er bij stil don laten staan, dat dat mij kan overkomen, dat het leven kwetsbaar is, dingen uitgesproken moeten worden. Stel dat er nu iets met mijn vader zou gebeuren, dan zouden er dingen nooit meer uitgesproken kunnen worden....
(oja, ik ben 24)
Mijn vader heeft zich na de scheiding niet meer echt betrokken bij onze opvoeding. Zo wist mijn broertje op een gegeven moment niet eens wie zijn vader was. In mijn kindertijd was hij een man bij wie ik af en toe ging logeren. Verder niet, echt veilig heb ik me er nooit gevoeld. ik kon mijzelf niet zijn bij hem. Toen ik begon met studeren is hij naar het buitenland verhuisd (met zijn vrouw en mijn inmiddels 3 jaar oude halfzusje). Dit zorgde ervoor dat er ook letterlijk een afstand tussen ons ontstond. In die tijd weigerde mijn vader zijn inkomsten gegevens op te geven aan de ib-groep. Wat weer voor problemen zorgde voor het bepalen van de studiebeurs. De situatie die ontstond, was voor mij toen een reden om een (nooit verzonden) brief te schrijven waar ik het contact mee wou verbreken. Alleen zou dat ook betekenen dat ik geen contact met mijn zusje (van nu 11) en broertje(van 5) zou kunnen onderhouden en dat is wel weer heel belangrijk. De afgelopen jaren zijn er steeds voorvallen geweest waarbij hij mij teleurstelde. Afspraken die om vreemde redenen niet doorgingen. Ik heb vorig jaar een periode stage gelopen in Ghana, iets waar hij totaal niet achter stond. en dat ook duidelijk liet merken.
Over de onveiligheid:
Ik denk dat het daar vroeger aan ontbrak als gevolg van de scheiding. Het zomaar weggaan uit huis...verlatingsangst van mn moeder...het gevoel van als hij bij mijn moeder weg kan gaan, dan kan hij mij ook in de steek laten. Ik was een vrij gesloten meisje, die dan probeerde alles zo goed mogelijk te doen om anderen te `pleasen´.
De onveiligheid die er nu is, denk dat dat komt door de teleurstellingen die keer op keer ontstaan. Ik weet dat ik naar de positieve momenten moet kijken, maar dat is makkelijker gezegt dan gedaan...
Waarom me dit juist nu aan het denken zet...ik heb de laatste jaren meerdere mensen verloren die heel plotseling zijn overleden. En dat heeft me er bij stil don laten staan, dat dat mij kan overkomen, dat het leven kwetsbaar is, dingen uitgesproken moeten worden. Stel dat er nu iets met mijn vader zou gebeuren, dan zouden er dingen nooit meer uitgesproken kunnen worden....
(oja, ik ben 24)
dinsdag 8 januari 2008 om 13:44
dinsdag 8 januari 2008 om 13:55
roosje bedankt voor je aanvulling.
En om gelijk met de deur in huis te vallen ik denk dat je moet gaan voor het gevoel dat je hebt gekregen nav het gegeven dat een aantal dierbare mensen je zomaar ontvallen zijn..... en dat je met hen wellicht dingen nooit hebt kunnen bespreken omdat het moment er niet toe was, of omdat je een afwachtende rol aannam, of omdat je om te pleasen idd niet wilde zeggen wat je daadwerkelijk dacht/voelde.
Ik denk dus dat je gehoor aan je gevoel moet geven nl dat je wilt praten met je vader. Ik denk dat je dit het beste afgaat als je hem serieus voor dat doel uitnodigt voor een gesprek, dat zou tijdens een etentje kunnen maar of een restaurant daar de geschikte lokatie voor is .......... 'gewoon' op de meest directie manier die jij kent (wat bij jou past) en in jouw woorden aangeven wat je graag wilt, wat je vragen zijn bijv.. dat je geen ruzie wil maar op zoek bent naar antwoorden. dat dit belangrijk voor je is en of hij daaraan mee wil werken.
pff als ik zo lees, klinkt het allemaal zo plastisch, dat is het natuurlijk helemaal niet ! maar als ik beetje denk te lezen hoe jij in elkaar steekt is het ook lastig voor je om t zeggen wat je precies wilt,voelt of denkt ....
Juist dan zou je in de situatie met je vader (omdat het je al zoooo lang bezighoudt) zo direct mogelijk zijn.
Mocht zijn reactie zijn: dat hij het niet wil, in de zin van geweest is geweest, dan weet je waar je aan toe bent en kun je hopelijk van daaruit verder. Al dan niet met hem in je toekomst.
kan ook zijn dat hij het altijd voor zich uitgeschoven heeft , ook lastig vindt om te praten echt weer te geven wat ie voelt. In dat geval pakt jouw initiatief tot het gesprek wellicht anders en positiever uit.
En om gelijk met de deur in huis te vallen ik denk dat je moet gaan voor het gevoel dat je hebt gekregen nav het gegeven dat een aantal dierbare mensen je zomaar ontvallen zijn..... en dat je met hen wellicht dingen nooit hebt kunnen bespreken omdat het moment er niet toe was, of omdat je een afwachtende rol aannam, of omdat je om te pleasen idd niet wilde zeggen wat je daadwerkelijk dacht/voelde.
Ik denk dus dat je gehoor aan je gevoel moet geven nl dat je wilt praten met je vader. Ik denk dat je dit het beste afgaat als je hem serieus voor dat doel uitnodigt voor een gesprek, dat zou tijdens een etentje kunnen maar of een restaurant daar de geschikte lokatie voor is .......... 'gewoon' op de meest directie manier die jij kent (wat bij jou past) en in jouw woorden aangeven wat je graag wilt, wat je vragen zijn bijv.. dat je geen ruzie wil maar op zoek bent naar antwoorden. dat dit belangrijk voor je is en of hij daaraan mee wil werken.
pff als ik zo lees, klinkt het allemaal zo plastisch, dat is het natuurlijk helemaal niet ! maar als ik beetje denk te lezen hoe jij in elkaar steekt is het ook lastig voor je om t zeggen wat je precies wilt,voelt of denkt ....
Juist dan zou je in de situatie met je vader (omdat het je al zoooo lang bezighoudt) zo direct mogelijk zijn.
Mocht zijn reactie zijn: dat hij het niet wil, in de zin van geweest is geweest, dan weet je waar je aan toe bent en kun je hopelijk van daaruit verder. Al dan niet met hem in je toekomst.
kan ook zijn dat hij het altijd voor zich uitgeschoven heeft , ook lastig vindt om te praten echt weer te geven wat ie voelt. In dat geval pakt jouw initiatief tot het gesprek wellicht anders en positiever uit.
dinsdag 8 januari 2008 om 14:00
Je verhaal is erg herkenbaar. Gelukkig ben ik wat ouder en dus wat verder in het hele proces, maar ik kan goed invoelen hoe je eea ervaart en hebt ervaren, misschien
Belangrijkste gegeven (meest herkenbaar) wat je beschrijft m.i. is de verlatingsangst van je moeder en het niet veilig voelen bij je vader en ook de invloed die het heeft op jou als persoon.. Dat hij bv zijn gegevens niet wilde invullen voor de IBG is heel erg, kan zelfs ook als een afwijzing hebben gevoeld. Dergeijke gevoelens hebben mij als volwassene weleens wat hindernissen opgeleverd waarvan ik hoop dat jij daar minder last van zult hebben.Wat ik je wel zou willen mee geven, is: probeer zoveel mogelijk van jezelf uit te gaan. Probeer te accepteren dat hoe de situatie nu is tussen jou en je vader, niet door jou alleen veranderd kan worden. Hoe graag je dat mss ook zou willen. Hij is dus klaarblijkelijk niet perfect, en geen 'daddy' voor jou... vreselijk jammer en misschien bij tijd en wijle onbegrijpelijk en/of onverteerbaar. Maar het zegt niets over jou en jij mag daarin helemaal je eigen plek (je eigen manier van 'houden van') bepalen. Je vader is een op zichzelf staande persoon en iemand zei ooit het eenvoudigste dat ik ooit hoorde, maar me soms nog steeds goed doet om bij stil te staan:"niemand is hetzelfde en geen situatie is hetzelfde"
Belangrijkste gegeven (meest herkenbaar) wat je beschrijft m.i. is de verlatingsangst van je moeder en het niet veilig voelen bij je vader en ook de invloed die het heeft op jou als persoon.. Dat hij bv zijn gegevens niet wilde invullen voor de IBG is heel erg, kan zelfs ook als een afwijzing hebben gevoeld. Dergeijke gevoelens hebben mij als volwassene weleens wat hindernissen opgeleverd waarvan ik hoop dat jij daar minder last van zult hebben.Wat ik je wel zou willen mee geven, is: probeer zoveel mogelijk van jezelf uit te gaan. Probeer te accepteren dat hoe de situatie nu is tussen jou en je vader, niet door jou alleen veranderd kan worden. Hoe graag je dat mss ook zou willen. Hij is dus klaarblijkelijk niet perfect, en geen 'daddy' voor jou... vreselijk jammer en misschien bij tijd en wijle onbegrijpelijk en/of onverteerbaar. Maar het zegt niets over jou en jij mag daarin helemaal je eigen plek (je eigen manier van 'houden van') bepalen. Je vader is een op zichzelf staande persoon en iemand zei ooit het eenvoudigste dat ik ooit hoorde, maar me soms nog steeds goed doet om bij stil te staan:"niemand is hetzelfde en geen situatie is hetzelfde"
Computer says nooooo
dinsdag 8 januari 2008 om 14:06
Het is denk ik voor mijzelf ook makkelijker om deze situatie te accepteren als ik van mijzelf weet dat ik alles heb geprobeerd om het te verbeteren. Nu is het iets dat voor me ligt, en er steeds blijft.
Daarnaast wat het voor mij nog iets moeilijker maakt is dat ik er aan zit te denken om voor langere tijd (is 18 maanden tot 2 jaar) ontwikkelingswerk te gaan doen in Afrika. Toen ik voor een periode van 6 maanden naar Ghana ging, stond hij hier niet achter en dat was duidelijk ook. Opmerkingen etc. Ik snap ook wel dat het voor hem moeilijk kan zijn wanneer één van zijn dochters zo ver weg is. Geen controle over de situatie. Niet ergens snel naartoe kunnen als het mis gaat. De afstand die niet één twee drie overbrugt kan worden.
Mijn moeder staat hier positief tegenover. Het is iets wat er als kind al in zat, en waarvan zij weet dat het belangrijk is voor mij om te doen.
Vertrek staat gepland rond febr 2009, dus een jaar voorbereiding. Mijn vader weet niet waarmee ik bezig ben, niet met mijn studie, niet met werk, niet met mijn toekomstplannen. Graag zou ik hem dit zo graag willen vertellen...maar ik ben dus bang voor een reactie die mij zal teleurstellen...en dat terwijl het juist met dergelijke grote stappen zo belangrijk is dat mensen achter me staan...
Daarnaast wat het voor mij nog iets moeilijker maakt is dat ik er aan zit te denken om voor langere tijd (is 18 maanden tot 2 jaar) ontwikkelingswerk te gaan doen in Afrika. Toen ik voor een periode van 6 maanden naar Ghana ging, stond hij hier niet achter en dat was duidelijk ook. Opmerkingen etc. Ik snap ook wel dat het voor hem moeilijk kan zijn wanneer één van zijn dochters zo ver weg is. Geen controle over de situatie. Niet ergens snel naartoe kunnen als het mis gaat. De afstand die niet één twee drie overbrugt kan worden.
Mijn moeder staat hier positief tegenover. Het is iets wat er als kind al in zat, en waarvan zij weet dat het belangrijk is voor mij om te doen.
Vertrek staat gepland rond febr 2009, dus een jaar voorbereiding. Mijn vader weet niet waarmee ik bezig ben, niet met mijn studie, niet met werk, niet met mijn toekomstplannen. Graag zou ik hem dit zo graag willen vertellen...maar ik ben dus bang voor een reactie die mij zal teleurstellen...en dat terwijl het juist met dergelijke grote stappen zo belangrijk is dat mensen achter me staan...
dinsdag 8 januari 2008 om 14:17
lieve roosje,
je vader weet niet waar je mee bezig bent.... je wilt het hem zo graag vertellen maar bent bang dat je hij je in zijn reactie teleurstelt of dat je hem teleurstelt.
Kom op hoor !
Waarom vraagt hij niet hoe het met zijn dochter gaat? wat haar bezighoudt etc.?? het komt teveel van 1 kant Roos.
Als jou iets dwars zit moet, ben bij degene die dit aan kan geven,wat hij niet weet daar kan hij niet op reageren....
maar aan andere kant: hoe staat het met zijn interesse in jou of de andere kinderen die hij destijds achtergelaten heeft?
Was jouw mening en gevoel belangrijk toen hij vertrok en later nog wel naar het buitenland??? nee toch ?
Roos: ga het gesprek met hem aan.
je vader weet niet waar je mee bezig bent.... je wilt het hem zo graag vertellen maar bent bang dat je hij je in zijn reactie teleurstelt of dat je hem teleurstelt.
Kom op hoor !
Waarom vraagt hij niet hoe het met zijn dochter gaat? wat haar bezighoudt etc.?? het komt teveel van 1 kant Roos.
Als jou iets dwars zit moet, ben bij degene die dit aan kan geven,wat hij niet weet daar kan hij niet op reageren....
maar aan andere kant: hoe staat het met zijn interesse in jou of de andere kinderen die hij destijds achtergelaten heeft?
Was jouw mening en gevoel belangrijk toen hij vertrok en later nog wel naar het buitenland??? nee toch ?
Roos: ga het gesprek met hem aan.
dinsdag 8 januari 2008 om 14:23
Roosje, als jij het gevoel hebt dat je dit moet doen, moet je het doen. Ongeacht je vrees voor de eventuele teleurstellende reactie. Blijf dicht bij jezelf en probeer met hem het gesprek aan te gaan. Vertel hem hoe je jullie contact ervaart, wat je mist en wat je graag zou willen. Vertel hem hoe je vroeger hebt ervaren en vraag hem of hij zijn kant kan en wil belichten. Geef hem de ruimte om te antwoorden en probeer tot een overeenstemming te komen voor de toekomst.
Computer says nooooo
zaterdag 12 januari 2008 om 19:28
Uiteindelijk zijn de plannen gewijzigd...ik had een mailtje van hun kant uit verkeerd gelezen. Ze (mijn vader en zijn vrouw) vieren volgende week samen hun verjaardag. Ik heb hem heel even gesproken op zijn verjaardag...
Volgende week zal het een dag zijn waar er niet echt tijd gesprek zal zijn voor een echt gesprek (we zijn dan weer met 6 kinderen compleet, en daarbij nog veel familie enzo).
Maar ik wil hem wel dat etentje gaan geven...zie wel waar het op uit loopt, maar heb t dan in ieder geval geprobeerd...
Volgende week zal het een dag zijn waar er niet echt tijd gesprek zal zijn voor een echt gesprek (we zijn dan weer met 6 kinderen compleet, en daarbij nog veel familie enzo).
Maar ik wil hem wel dat etentje gaan geven...zie wel waar het op uit loopt, maar heb t dan in ieder geval geprobeerd...
zondag 13 januari 2008 om 13:28
Je zegt ook dat je het belangrijk vindt dat jij er alles aan hebt gedaan. Daarom is het lijkt me uiteindelijk belangrijker dat jij het gesprek aangaat dan de uitkomst daarvan.
Natuurlijk moet je er rekening mee houden dat je wordt teleurgesteld en dit zal ook pijnlijk zijn, maar mocht dit zo zijn dan heb je er wel alles aan gedaan en kan je daardoor denk ik gemakkelijker verder.
Ik vind het wel heel erg knap van je, ik heb al een tijdje onuitgesproken frustraties naar vooral mijn vader, maar ik durf daarover het gesprek niet aan te gaan...
Doen dus, en ongeacht wat de uitkomst is kan je trots op jezelf zijn!
Natuurlijk moet je er rekening mee houden dat je wordt teleurgesteld en dit zal ook pijnlijk zijn, maar mocht dit zo zijn dan heb je er wel alles aan gedaan en kan je daardoor denk ik gemakkelijker verder.
Ik vind het wel heel erg knap van je, ik heb al een tijdje onuitgesproken frustraties naar vooral mijn vader, maar ik durf daarover het gesprek niet aan te gaan...
Doen dus, en ongeacht wat de uitkomst is kan je trots op jezelf zijn!
zondag 13 januari 2008 om 14:20
Roosje, heel goed dat voornemen, anders blijft het altijd zeuren in je hoofd. En als je bevestiging van hem wilt, bv voor die tijd in afrika, zeg hem dat gewoon. Ik ga ervan uit dat hij probeert te doen wat goed voor jouw is in zo'n gesprek, en dan heb je geen behoefte aan kritiek. Ik denk dat hij niet zo handig is met zijn gevoelens te tonen, en waarschijnlijk werkt het het beste, door hem te vertellen wat je van hem wilt en wat je niet van hem wilt.
Succes kreeft.
Succes kreeft.
woensdag 16 januari 2008 om 20:03
Als eerste bedankt weer voor jullie reactie!
Mijn vader had gister mijn voicemail ingesproken, dus ik dacht vanmiddag wat heb ik te verliezen.......en heb hem teruggebeld. Ik heb hem maar gewoon verteld waarmee ik bezig ben, en hij luisterde. Op een gegeven moment kwam het onderwerp op werk, en vroeg hij of ik nog lang in deze functie blijf werken (ik heb een leuke functie maar niet in de richting waarin ik verder wil), maar kon hem nog niet vertellen over mn plannen. Heb het een beetje in het midden gelaten. Is ook niet iets om over de telefoon te vertellen vind ik.
Maargoed, het is alweer een contactmoment...positief verlopen en daar daar gaat het nu om.
Zaterdag zien we wel weer verder...
Mijn vader had gister mijn voicemail ingesproken, dus ik dacht vanmiddag wat heb ik te verliezen.......en heb hem teruggebeld. Ik heb hem maar gewoon verteld waarmee ik bezig ben, en hij luisterde. Op een gegeven moment kwam het onderwerp op werk, en vroeg hij of ik nog lang in deze functie blijf werken (ik heb een leuke functie maar niet in de richting waarin ik verder wil), maar kon hem nog niet vertellen over mn plannen. Heb het een beetje in het midden gelaten. Is ook niet iets om over de telefoon te vertellen vind ik.
Maargoed, het is alweer een contactmoment...positief verlopen en daar daar gaat het nu om.
Zaterdag zien we wel weer verder...
zondag 27 januari 2008 om 15:00
Hej allemaal,
Hier dan nog even een berichtje over hoe het is gegaan vorige week!
Ik heb hem dus een kaartje gegeven met de uitnodiging om uit eten te gaan, en hij reageerde hier heel positief op! Zijn vrouw vroeg of het alleen met hem was, en hij reageerde heel enthousiast met JA.
Dus dat gaan we binnenkort doen.
Besef meer en meer dat als ik niet tevreden ben met het contact dat er is, ik daar in eerste instantie zelf in moet investeren. Pas dan kan ik zeggen als het niet lukt dat ik vanuit mijn kant mijn best heb gedaan!
Meiden heel erg bedant voor jullie reactie, gaf me de steun door te zetten!
Ik zal jullie op de hoogte houden!
Hier dan nog even een berichtje over hoe het is gegaan vorige week!
Ik heb hem dus een kaartje gegeven met de uitnodiging om uit eten te gaan, en hij reageerde hier heel positief op! Zijn vrouw vroeg of het alleen met hem was, en hij reageerde heel enthousiast met JA.
Dus dat gaan we binnenkort doen.
Besef meer en meer dat als ik niet tevreden ben met het contact dat er is, ik daar in eerste instantie zelf in moet investeren. Pas dan kan ik zeggen als het niet lukt dat ik vanuit mijn kant mijn best heb gedaan!
Meiden heel erg bedant voor jullie reactie, gaf me de steun door te zetten!
Ik zal jullie op de hoogte houden!
