Eenzaamheid mijn grootste vijand

Regelmatig lees ik berichten op dit forum, maar ik neem haast nooit het initiatief om hier zelf wat te plaatsen...Nu heb ik echt behoefte aan mijn hart te luchten.



Voelt iemand van jullie zich wel eens echt alleen? Ik heb het idee dat er zo'n taboe rust op eenzaamheid, maar misschien is dat alleen mijn persoonlijke schaamte. Ik ben nu 26 en ik ben al eenzaam zo lang ik me kan heugen.



Ik heb wat dingen mee in mij leven, zo zie ik er best leuk uit, kan ik mezelf intelligent noemen en ben ik zeer sociaal en altijd zeer geinteresseerd en betrokken. Het is niet dat ik niet waardeer wat ik wel heb, maar er is zo'n gat in mijn bestaan, zo'n leegte.



Ik ben opgegroeid met een broer en een zus. Ik ben de middelste. Mijn zus heeft veel problemen en kreeg daardoor altijd veel aandacht. Mijn ouders hadden veel ruzie en nou ja, waar het op neer komt is dat niemand mij ooit leek te zien. Ik zat veel op mijn kamertje, in mijn eentje. Op de middelbare school was ik een beetje het buitenbeentje. Ik was erg onzeker en ik denk dat je je daardoor ook best wel buiten de groep plaatst.

Ik kreeg een paar vriendinnen, maar achteraf bleken dit niet echt de goede meiden voor mij, ze roddelden over me, gunden me weinig en hebben me uiteindelijk zonder ommekeer aan de kant gezet. De jongen waar ik stapelverliefd op was en dat wist, nam het initiatief om me te verleiden voor een avond en me daarna nooit meer een blik waardig te keuren. Hij lachte met zijn vrienden over hoe makkelijk hij mij had gebruikt.



Ik werd nogmaals verliefd. Deze keer dacht ik dat ik eindelijk iemand had gevonden die van mij hield zoals ik ben. Maar helaas, hij 'kon zich niet binden' en einidgde de relatie.



Ik begon steeds meer in een sociaal isolement te raken. Woonde bij mijn ouders en durfde niet op mezelf te gaan wonen, bang dat ik in mijn eentje weg zou kwijnen.  Gefrustreerd hierover kreeg ik thuis steeds meer ruzie, wat al helemaal niet hielp.



Toen kwam ik een jongen tegen. Ik voelde bij hem meteen dat hij een goed persoon is en ik heb nog nooit zo'n lieve jongen ontmoet. Hij werd verliefd op mij en ik wist natuurlijk niet wat mij overkwam. Het voelde echt als mijn redding; er was iemand in de wereld die wat positiefs zag in mij! Ik voelde me niet zo verliefd als ik op de andere jongens was geweest, maar was denk ik vooral erg verliefd op het verliefd zijn en genoot met volle teugen. Eindelijk in het weekend de deur uit, eindelijk op reis!



Wij zijn nu al 5 jaar bij elkaar. In deze 5 jaar ben ik naar wat psychologen geweest omdat mijn depressieve klachten en eenzaamheid aan bleven houden. Na een test bleek dat ik sociale angst heb; oftewel een sociale fobie. Ik krijg daar therapie voor en het begint al wat te helpen; ik durf mezelf eindelijk weer leuk te vinden af en toe. Nog steeds heb ik amper vriendinnen, maar laten we zeggen dat ik weer wat meer zin zie in het leven.



Maar zo gaat het ene voorruit en loop ik tegen wat anders aan. Helaas begin ik me nu steeds meer te beseffen dat de liefde die ik voel voor mijn vriend geen ware romantische liefde is. Het is liefde voor de man die mij uit mijn dal heeft getrokken en die iets in mij zag toen niemand anders dat deed. Ik was zo eenzaam en depressief dat ik niet eens weet of ik er uberhaubt nog zou zijn als ik hem niet tegen was gekomen. Nu voel ik me nog dagelijks alleen, maar het is al stukken minder dan het was. Het heeft mij heel veel geholpen dat ik de laatste jaren iemand had die er voor mij was en om mijn gevoelens mee te delen.



Maar nu door die therapie mijn hoofd wordt geordend begin ik ineens te begrijpen dat hij mijn allerliefste vriendje is en mijn soulmate, maar niet de man waar ik mee wil trouwen. Ik voel me hierdoor werkelijk afschuwelijk! Ik probeer deze gevoelens op allerlei manieren weg te drukken, want hem verlaten of pijn doen zou voor mijn gevoel echt  hoogverraad betekenen. Na alles wat hij voor mij heeft gedaan! Ik wil hem absoluut niet kwetsen.

Ik weet dat ik hem zo veel verdriet doe als ik bij hem weg zou gaan en daarnaast weet ik matuurlijk ook niet hoe ik het ooit moet redden ik mijn eentje...Maar hij verdient een vrouw die ook denkt aan kinderen met hem! Die hem net zo graag ziet als hij haar! Ik heb voor mezelf een tijdlang besloten dat ik bij hem blijf en er alles voor ga doen om hem gelukkig te maken, want hij is er zo voor mij geweest..maar het blijft aan me knagen, ik kan het niet. En hij voelt mijn twijfel steeds meer, het maakt hem onzeker.



Ik zit nu alleen in ons leuke rijtjeshuis en voel me erg verdrietig. Wat gemene speling van het lot. Ik weet me weinig raad meer kan ik zeggen. Kan iemand me helpen? Wat is de beste keuze in dit dilemma en wat is de oplossing om eindelijk gelukkig te zijn en hem niet te kwetsen...??