Emotioneel uitgelubberd

Hi, ik kom hier al duizend jaar maar doe dit topic even met een nieuwe nick omdat ik graag nog duizend jaar wil blijven maar vurig hoop dat deze nachtmerrie ooit in de achteruitkijkspiegel verdwijnt en dan wil ik hem ook echt echt echt niet meer tegenkomen. Mijn nick staat voorlopig in mijn motto, dus niks geheimzinnigs.

Korte samenvatting: bijna 25 jaar geleden maakte ik een Hele Grote Fout en trouwde ik met een, laat ik het heel netjes formuleren, klootzak. Een paar jaar later kregen we kinderen. Nog een paar jaar later liet hij me alle hoeken van het huis zien en dat was de laatste dag dat we samen waren. Ik wilde graag de kinderen, hij wilde graag de spullen, iedereen kreeg wat hij wou.

Hij ontmoette een nieuwe vrouw waar onze kinderen binnen één seconde een hekel aan hadden. Die relatie was voor hem belangrijker dan zijn kinderen dus die moesten er maar gewoon mee zien te leven. Voor de oudste was dat bijna een jaar drie dagen huilen als hij er heen moest en drie dagen huilen als hij ervan terugkwam (ouderwetse bezoekregeling om de week een weekend + 50% van de vakanties). Bij de jongste keerde het naar binnen.

Ik vond het destijds belangrijk dat ze het contact met hun vader niet zouden verliezen en dat leek bij de oudste even te gebeuren. Dus ik praatte en praatte met hem en uiteindelijk wilde hij in die weekenden weer gaan. Toen begon de grote ellende met de jongste. De (kleine, petite) inmiddels echtgenote van zijn vader vond hem te dik. Dat was hij niet. Bij de geboorte was hij al 60 centimeter en al de jaren daarna vloog hij ver boven de curve uit qua lengte en bleef hij keurig op de bovenlijn zitten qua gewicht. De verhoudingen waren dus prima, maar hij is gewoon een soort reus. Voor haar was het voldoende aanleiding voor twee hele foute dingen: 1) ongelimiteerd commentaar op zijn lichaam (hij was toen een jaar of 8, 9) en 2) continue hameren op het feit dat ik zo'n ontzettende slechte moeder was.

In eerste instantie heb ik hier hun vader op aangesproken. Zijn antwoord was kort, hij zei dat zijn nieuwe vrouw zelf een problematische verhouding had met eten en dat hij haar daar al op aangesproken had en ze er zelfs ruzie over hadden gemaakt dat zij dit niet bij onze zoon neer mocht leggen. So far,, so good. Maar in de praktijk bleek hier niets van. Uit loyaliteit naar zijn vader of om mij te beschermen is mijn zoon op slot gegaan als een soort oester. Pas heel veel later kwam er in horten en stoten uit dat hij wanneer hij daar in het weekend was verplicht op de weegschaal moest staan, om beurten met zijn broer en de dochter van die vrouw en dat hij dan iedere twee weken te horen kreeg dat er niks deugde van hem, zijn BMI te hoog was, hij een voorbeeld moest nemen aan zijn broer en "zus" en nog meer van dat soort zielsverwoestende bullshit.

Dit op zich is natuurlijk al voldoende input om scarred for life uit je jeugd tevoorschijn te komen, but wait there's more. Deze heerlijke, intens lieve, slimme, dromerige, alles-voor-je-overhebbende, kleurrijke reus past in geen enkel hokje. Duizend procent autonoom. Dus ook niet in een gender hokje en ook niet in een seksualiteit hokje. Al deze dingen waren al volledig helder toen hij in groep 1 per se met zijn glitterschoenen in de zandbak wilde en een paar jaar later van zijn eerste zakgeld een make-updoos kocht. Ik heb het ook expliciet tegen zijn vader gezegd toen hij aan het begin van de bovenbouw van de lagere school zijn eerste fikse crush op een jongen had (nog steeds zijn allerbeste vriend ). Kortom: tegen de tijd dat hij "officieel" uit de kast kwam was dat Echt Geen Verrassing.

Wat het wel was, was het begin van homo "grappen", nichten opmerkingen, heel veel onbegrip en nog meer afkeuring. Maar wel aan maar binnenskamers, want naar buiten toe was zijn vader "natúúúúúrlijk all inclusive".

Dus ja, om de boel even in te korten, toen hij 16 was heeft mijn zoon me met klem gevraagd niet meer neutraal te zijn (give me ALL the Oscars) en voortaan expliciet zijn kant te kiezen en gewoon te zeggen dat zijn vader een klootzak is (auw...). Toen hij 17 was is hij daar een keer zo verdrietig de deur uitgelopen dat hij me huilend opbelde of ik hem op wilde komen halen in the middle of nowhere omdat hij zó ver gelopen had dat hij niet meer voor het donker terug kon zijn en hij ook eigenlijk nooit meer terug wilde. Dat heb ik uiteraard gedaan. Toen hij 18 was verviel de bezoekregeling en heb ik zijn vader gezegd dat hij het voortaan zelf mocht gaan doen en ik er alleen nog was voor onze zoon.

Het ingewikkelde is dat onze zoon heel erg lang tòch heel erg verlangde naar acceptatie en goedkeuring door zijn vader. En dus ook steeds weer toenadering zocht. Omdat hij niet meer daar wilde slapen en al helemáál geen zin had om iets met zijn vrouw te moeten spraken ze meestal of voor een wandeling in het bos nabij zijn huis. Los van alle keren dat hij tijdens zo'n wandeling dan steeds weer werd gebombardeerd met allerhande commentaar is zijn vader hem ook twee keer gewoon vergeten. Zat'ie daar helemaal kwetsbaar te wezen op een bankje bij de ingang wachtend en hopend dat het deze keer misschien wèl zou lukken.

Inmiddels is hij twintig. En na bijna een jaar op de wachtlijst bij de GGZ is hij nu gestart met een behandeling. Zijn behandelaar is goud, ik kan niet anders zeggen. Maar wat hij tegen mij niet wilde zeggen (maar ik in mijn achterhoofd wel wist) krijgt zij er wel uit. Hij heeft zoveel verdriet dat hij vaak liever niet meer wil leven.

Even heel hard janken nu, dan komt er nog een stukje.

Lief dat jullie zo voor me op de bres springen, maar ik kan hem hebben vandaag. Sterker nog, ik zal hem even beantwoorden: ja.

Ik had gisteren nog een tweede post geschreven maar omdat mijn topic op goedkeuring moest wachten omdat dit een nieuwe nick is kon ik hem wel posten maar is hij nu weg (althans ik denk dat dat de reden is).

Mijn zoon heeft nu hulp die ècht helpt. Hiervoor heeft hij een heleboel gesprekken gevoerd met de praktijkondersteuner en heb ik zo lang dat lukte particulier hulp ingekocht. Dat heeft hem geholpen om niet kopje onder te gaan maar was alle twee toch meer een doekje voor het bloeden en bood niet echt een oplossing. De vrouw die nu met hem werkt heeft zijn vertrouwen weten te winnen en heeft daardoor te zien gekregen waar de pijn echt zit en hoe ze hem echt mag en kan helpen.

Ik heb aan het begin van het traject heel veel vragenlijsten ingevuld en een lang gesprek met haar gehad. Nu hij daar heeft verteld over dat hij het leven zoveel pijn vindt doen dat hij soms liever niet meer wil heb ik een "eigen" psychotherapeut gekregen. Voornamelijk om samen in kaart te brengen hoe ik hem het beste kan helpen (waarvoor echt duizend keer hoera) maar op termijn ook voor mezelf. Ik zeg op termijn omdat ik pas net ben begonnen en het nu vooral gaat om wat er in het verleden is gebeurd en het onwaarschijnlijk onaangenaam is om die dingen op te rakelen.

Oh, in die tweede post had ik ook gezet dat ik het topic niet opende om hulp of tips te vragen voor mijn zoon of voor hoe ik met hem om moet gaan. Hij is in zeer deskundige liefdevolle handen, zijn behandeling gaat goed en het ziet er op dit moment naar uit dat die ook succesvol zal zijn. Ik opende het topic gewoon ordinair voor mezelf. Omdat ik rationeel gezien weet en snap dat hij niet dood-dood wil, maar dat hij heel erg graag zou willen dat hij niet meer zo verdrietig was. Maar ik toch iedere dag dat hij de deur uitgaat (hij studeert voor het eerst in een andere stad) zó bang ben dat ik iets heb gemist of over het hoofd heb gezien en dat dit dan de dag is waarop hij nooit meer thuiskomt.

Dus voordat jullie straks denken "Wat een ongelofelijke bosheks die vrouw, alléén maar praten over zichzelf, ik zou ook niet meer willen als ik haar kind was" dat valt dus (relatief ) mee. Ik weet gewoon niet zo goed wat ik met mezelf moet. Omdat hij twee studies doet volgt de ene studie het deeltijdprogramma. Dat programma is eigenlijk ontworpen voor mensen die naast hun werk willen studeren en is dus vaak in de avond. Als hij bijvoorbeeld op maandagavond heel verdrietig was dan kan het zomaar zijn dat hij op dinsdag om kwart over zes 's ochtends de deur uitgaat maar hij toch pas na negen uur 's avonds weer thuiskomt. En ik kan hem natuurlijk niet ieder uur appen om te vragen hoe het gaat. Maar dan ben ik tegen een uur of zeven wel emotioneel gevierendeeld.

Het verhaal is een beetje emotioneel om coherent te blijven merk ik, dus ik post dit alvast even.

Doreia* schreef: ↑

04-01-2023 11:12

Lieverd,
Het is nooit te laat om je zoon in de ogen te kijken en te zeggen dat het je spijt dat je zó op het goede contact bent gaan zitten, dat je hém uit het oog bent verloren.

Dat je hem nú wilt zien en horen. Dat je nú weet hoe het is en dat je nú veel beter begrijpt wat hij tóen nodig had gehad. En dat het je ontzettend spijt dat je het zo hebt aangepakt terwijl je dat anders had moeten doen.

Misschien mag je een keer mee naar de therapeut om dat daar te vertellen. Niet om je acties 'goed te praten', maar om te verklaren waar jij vandaan bent gekomen. Dat je naar beste kunnen hebt gehandeld, maar niet erin bent geslaagd om dit stuk voor hem goed te krijgen. En je daar alsnog mee wilt gaan helpen.

Dit is ook een beetje verloren gegaan met mijn tweede post van gisteren. Toen hij zestien was heeft hij er een keer heel gefrustreerd uitgegooid of ik niet alsjeblieft een keer niet neutraal wilde zijn maar zijn kant wilde kiezen en zijn vader gewoon een klootzak te noemen. Dat maakte behoorlijk veel indruk op me. Ten eerste omdat hij nog nooit zo tegen me gesproken had en het duidelijk van heel diep kwam, maar ook omdat ik het zo knap van hem vond hoe kort en krachtig hij kon verwoorden wat hem dwarszat en wat hij anders wilde. Na die dag heb ik het goed houden van het contact losgelaten als primair doel.

Maarrrr als hij bij me kwam om te vragen om advies over het contact met zijn vader heb ik daar wel altijd met hem gezocht naar manieren om dat te kunnen proberen. Ik heb nooit gezegd dat hij beter zijn vader af kon laten drijven op een houtvlot omdat de enige uitkomst sowieso kommer en kwel zou zijn. Daar worstel ik nu heel erg mee. Want toen ik dat deed vond ik dat natuurlijk de koninklijke weg. Het was bovendien een raar soort spagaat met een broer in huis die wèl een ok contact heeft met zijn vader om iets te zeggen met een strekking dat dat niet haalbaar is. Ze hebben beiden een eigen realiteit en die realiteiten zijn niet verenigbaar maar moesten in mijn ogen wel beide ondersteund worden.

Sorry zeggen heb ik direct en in de weken daaropvolgend wel uitvoerig gedaan. Tot dat hem ook weer verdrietig maakte omdat hij zei dat het niet mijn sorry was waar hij behoefte aan had. Nu hij een paar maanden bij deze therapeut is hebben we daar wel weer openhartige gesprekken over. Hij is nu ook ouder natuurlijk, dus dat heeft ook invloed op onze gesprekken.

Onze band is de hemel zij geprezen ook heel erg goed. Zo goed zelfs dat ik zo veilig voor hem ben dat een onderdeel van zijn behandeling is dat hij leert meer op zichzelf te gaan vertrouwen dan op mij en wat losser komt van mij. Hij is nu een soort sticker. Eén met glitter, dus als het lukt om hem van me af te peuteren blijft er tot in de eeuwigheid waarschijnlijk wel wat zitten.

Vroeger zei hij altijd dat hij kok wilde worden en een restaurant zou beginnen. Dan zou hij het huis naast het restaurant ook kopen en daar moest ik dan gaan wonen. Op die manier kon hij dan iedere dag het heerlijkste eten komen brengen. Zo ontzettend niet hetero is hij dat hij zelfs als kind niet met zijn moeder wilde trouwen haha. Maar dat soort herinneringen die ik ooit zo koesterde laten me nu belanden in een spiraal van twijfel over of dat niet al een signaal was en of ik er nog wel met zoveel liefde op terug mag kijken.

Doreia* schreef: ↑

04-01-2023 13:18

Het enige wat jij daarin voor jezelf mag gaan onderzoeken is: waar doe ik mezelf (of anderen) nog meer geweld aan voor de lieve vrede? Omdat ik denk dat het zo moet, terwijl mijn hart zegt dat ik iets heel anders moet kiezen?

Scherp en je hebt volledig gelijk. Mijn hart is helaas niet zo'n luide spreker. In dit hele proces met mijn zoon, zeker in de stroomversnelling waarin dat nu terecht is gekomen, heb ik me de laatste tijd zo vaak zo'n ontzettende hypocriet gevoeld. Omdat ik hem probeerde te leren dat hij zich niet hoeft in te houden om ruimte in te nemen en dat wat hij voelt er veel meer toe doet dan hij zelf toestaat. Maar ik zelf die dingen in mijn eigen leven eigenlijk helemaal niet toepas.

En ik hou helemáál niet van hypocrisie dus nu ik het zie kan ik zo ook in mijn eigen leven niet meer verder. Dus ook daar zijn opeens een paar deuren dicht gegaan die niemand aan zag komen omdat je altijd voor eeeeeeeeeeuwig bij mij aan kan kloppen. Het zijn wonderlijke tijden.

Oh, en iemand vroeg hoe het zit met mijn kring om me heen. Ik heb dus nu een eigen therapeut bij de jeugd GGZ. Mijn ouders hebben vrij weinig oog voor andere dingen dan hun eigen gevoel. Zij hebben een hekel aan de vader van mijn jongens (heel begrijpelijk) en vinden gesprekken over hem daarom vervelend. Mijn moeder kapt ze af, mijn vader zwijgt gewoon in alle talen.

En ik denk dat ik op sommige manieren de meest moederkloekerige moeder ben die je maar zou kunnen zijn, maar ik vind praten met vriendinnen over wederzijdse kinderen op één of andere manier maar beperkt interessant. Dus ik heb echt voor 92% ofzo vriendinnen zonder kinderen. En die zijn er voor me door dik en dun hoor, dus ik ben een gezegend mens. Maar dit soort diepe zorgen over een kind zijn gewoon niet zo eenvoudig over te brengen aan iemand die geen kinderen heeft. Alhoewel me dat misschien beter af zou gaan als ik beter in mijn vel zat.

De ene vriendin met kinderen die ik hierover in vertrouwen zou kunnen nemen op een manier dat het voor mij iets op zou kunnen leveren qua herkenning heeft zelf haar zusje verloren aan zelfdoding. Dus in geen honderd jaar dat ik dit zo expliciet bij haar neer ga leggen.

lemoos2 schreef: ↑

04-01-2023 13:52

Ik vind je geen bosheks hoor, echt niet. Een dikke voor jou en zoon. Wat ontzettend fijn dat hij een behandelaar heeft waarmee hij een klik heeft! En fijn dat hij hulp wil aannemen. En ik vind het ook super dat jij aan de slag bent gegaan met een stuk ondersteuning voor jezelf.

En je mag best klootzak schrijven over ex en zijn hex. Wat afschuwelijk hoe zij zijn omgegaan met die kinderen.

Dankjewel
Weet je, ik heb echt helemaal niks met haar. Tenminste, ik ga niet gezellig theedrinken met haar en op meta niveau heb ik natuurlijk zéker mijn mening over hoe ze is omgegaan met zulke jonge kinderen. Maar daar houdt het wel op. Zijn vader was verantwoordelijk voor hem. Die had dwars voor de kar moeten gaan liggen en zijn kinderen moeten beschermen. Maar in plaats daarvan heeft hij door de tijd heen haar gedrag gewoon overgenomen. Ik denk niet dat ik me in dit leven ooit een voorstelling zal kunnen maken van hoe je een relatie kan hebben met iemand die lelijk doet tegen je kinderen. Bij mij kwam je gewoon niet meer binnen, en ik denk -gelukkig- bij de meeste ouders niet. Dat geeft gewoon een fysieke afstotingsreactie, niet eens een gewone afknapper.

Youk79 schreef: ↑

04-01-2023 13:41

Maar misschien is zij wel heel erg blij dat haar ervaring jou nu kan helpen?
Als je het toch hebt over ruimte innemen

Ik typte het en dacht hetzelfde haha.
Maar ze is veel jonger dan ik en ze zit nu echt midden in de tropenjaren met een peuter en een verse baby. Als ik haar uit balans breng vergeef ik mezelf dat nooit.