Relaties
alle pijlers
Emotioneel uitgelubberd
dinsdag 3 januari 2023 om 17:42
Hi, ik kom hier al duizend jaar maar doe dit topic even met een nieuwe nick omdat ik graag nog duizend jaar wil blijven maar vurig hoop dat deze nachtmerrie ooit in de achteruitkijkspiegel verdwijnt en dan wil ik hem ook echt echt echt niet meer tegenkomen. Mijn nick staat voorlopig in mijn motto, dus niks geheimzinnigs.
Korte samenvatting: bijna 25 jaar geleden maakte ik een Hele Grote Fout en trouwde ik met een, laat ik het heel netjes formuleren, klootzak. Een paar jaar later kregen we kinderen. Nog een paar jaar later liet hij me alle hoeken van het huis zien en dat was de laatste dag dat we samen waren. Ik wilde graag de kinderen, hij wilde graag de spullen, iedereen kreeg wat hij wou.
Hij ontmoette een nieuwe vrouw waar onze kinderen binnen één seconde een hekel aan hadden. Die relatie was voor hem belangrijker dan zijn kinderen dus die moesten er maar gewoon mee zien te leven. Voor de oudste was dat bijna een jaar drie dagen huilen als hij er heen moest en drie dagen huilen als hij ervan terugkwam (ouderwetse bezoekregeling om de week een weekend + 50% van de vakanties). Bij de jongste keerde het naar binnen.
Ik vond het destijds belangrijk dat ze het contact met hun vader niet zouden verliezen en dat leek bij de oudste even te gebeuren. Dus ik praatte en praatte met hem en uiteindelijk wilde hij in die weekenden weer gaan. Toen begon de grote ellende met de jongste. De (kleine, petite) inmiddels echtgenote van zijn vader vond hem te dik. Dat was hij niet. Bij de geboorte was hij al 60 centimeter en al de jaren daarna vloog hij ver boven de curve uit qua lengte en bleef hij keurig op de bovenlijn zitten qua gewicht. De verhoudingen waren dus prima, maar hij is gewoon een soort reus. Voor haar was het voldoende aanleiding voor twee hele foute dingen: 1) ongelimiteerd commentaar op zijn lichaam (hij was toen een jaar of 8, 9) en 2) continue hameren op het feit dat ik zo'n ontzettende slechte moeder was.
In eerste instantie heb ik hier hun vader op aangesproken. Zijn antwoord was kort, hij zei dat zijn nieuwe vrouw zelf een problematische verhouding had met eten en dat hij haar daar al op aangesproken had en ze er zelfs ruzie over hadden gemaakt dat zij dit niet bij onze zoon neer mocht leggen. So far,, so good. Maar in de praktijk bleek hier niets van. Uit loyaliteit naar zijn vader of om mij te beschermen is mijn zoon op slot gegaan als een soort oester. Pas heel veel later kwam er in horten en stoten uit dat hij wanneer hij daar in het weekend was verplicht op de weegschaal moest staan, om beurten met zijn broer en de dochter van die vrouw en dat hij dan iedere twee weken te horen kreeg dat er niks deugde van hem, zijn BMI te hoog was, hij een voorbeeld moest nemen aan zijn broer en "zus" en nog meer van dat soort zielsverwoestende bullshit.
Dit op zich is natuurlijk al voldoende input om scarred for life uit je jeugd tevoorschijn te komen, but wait there's more. Deze heerlijke, intens lieve, slimme, dromerige, alles-voor-je-overhebbende, kleurrijke reus past in geen enkel hokje. Duizend procent autonoom. Dus ook niet in een gender hokje en ook niet in een seksualiteit hokje. Al deze dingen waren al volledig helder toen hij in groep 1 per se met zijn glitterschoenen in de zandbak wilde en een paar jaar later van zijn eerste zakgeld een make-updoos kocht. Ik heb het ook expliciet tegen zijn vader gezegd toen hij aan het begin van de bovenbouw van de lagere school zijn eerste fikse crush op een jongen had (nog steeds zijn allerbeste vriend
). Kortom: tegen de tijd dat hij "officieel" uit de kast kwam was dat Echt Geen Verrassing.
Wat het wel was, was het begin van homo "grappen", nichten opmerkingen, heel veel onbegrip en nog meer afkeuring. Maar wel aan maar binnenskamers, want naar buiten toe was zijn vader "natúúúúúrlijk all inclusive".
Dus ja, om de boel even in te korten, toen hij 16 was heeft mijn zoon me met klem gevraagd niet meer neutraal te zijn (give me ALL the Oscars) en voortaan expliciet zijn kant te kiezen en gewoon te zeggen dat zijn vader een klootzak is (auw...). Toen hij 17 was is hij daar een keer zo verdrietig de deur uitgelopen dat hij me huilend opbelde of ik hem op wilde komen halen in the middle of nowhere omdat hij zó ver gelopen had dat hij niet meer voor het donker terug kon zijn en hij ook eigenlijk nooit meer terug wilde. Dat heb ik uiteraard gedaan. Toen hij 18 was verviel de bezoekregeling en heb ik zijn vader gezegd dat hij het voortaan zelf mocht gaan doen en ik er alleen nog was voor onze zoon.
Het ingewikkelde is dat onze zoon heel erg lang tòch heel erg verlangde naar acceptatie en goedkeuring door zijn vader. En dus ook steeds weer toenadering zocht. Omdat hij niet meer daar wilde slapen en al helemáál geen zin had om iets met zijn vrouw te moeten spraken ze meestal of voor een wandeling in het bos nabij zijn huis. Los van alle keren dat hij tijdens zo'n wandeling dan steeds weer werd gebombardeerd met allerhande commentaar is zijn vader hem ook twee keer gewoon vergeten. Zat'ie daar helemaal kwetsbaar te wezen op een bankje bij de ingang wachtend en hopend dat het deze keer misschien wèl zou lukken.
Inmiddels is hij twintig. En na bijna een jaar op de wachtlijst bij de GGZ is hij nu gestart met een behandeling. Zijn behandelaar is goud, ik kan niet anders zeggen. Maar wat hij tegen mij niet wilde zeggen (maar ik in mijn achterhoofd wel wist) krijgt zij er wel uit. Hij heeft zoveel verdriet dat hij vaak liever niet meer wil leven.
Even heel hard janken nu, dan komt er nog een stukje.
Korte samenvatting: bijna 25 jaar geleden maakte ik een Hele Grote Fout en trouwde ik met een, laat ik het heel netjes formuleren, klootzak. Een paar jaar later kregen we kinderen. Nog een paar jaar later liet hij me alle hoeken van het huis zien en dat was de laatste dag dat we samen waren. Ik wilde graag de kinderen, hij wilde graag de spullen, iedereen kreeg wat hij wou.
Hij ontmoette een nieuwe vrouw waar onze kinderen binnen één seconde een hekel aan hadden. Die relatie was voor hem belangrijker dan zijn kinderen dus die moesten er maar gewoon mee zien te leven. Voor de oudste was dat bijna een jaar drie dagen huilen als hij er heen moest en drie dagen huilen als hij ervan terugkwam (ouderwetse bezoekregeling om de week een weekend + 50% van de vakanties). Bij de jongste keerde het naar binnen.
Ik vond het destijds belangrijk dat ze het contact met hun vader niet zouden verliezen en dat leek bij de oudste even te gebeuren. Dus ik praatte en praatte met hem en uiteindelijk wilde hij in die weekenden weer gaan. Toen begon de grote ellende met de jongste. De (kleine, petite) inmiddels echtgenote van zijn vader vond hem te dik. Dat was hij niet. Bij de geboorte was hij al 60 centimeter en al de jaren daarna vloog hij ver boven de curve uit qua lengte en bleef hij keurig op de bovenlijn zitten qua gewicht. De verhoudingen waren dus prima, maar hij is gewoon een soort reus. Voor haar was het voldoende aanleiding voor twee hele foute dingen: 1) ongelimiteerd commentaar op zijn lichaam (hij was toen een jaar of 8, 9) en 2) continue hameren op het feit dat ik zo'n ontzettende slechte moeder was.
In eerste instantie heb ik hier hun vader op aangesproken. Zijn antwoord was kort, hij zei dat zijn nieuwe vrouw zelf een problematische verhouding had met eten en dat hij haar daar al op aangesproken had en ze er zelfs ruzie over hadden gemaakt dat zij dit niet bij onze zoon neer mocht leggen. So far,, so good. Maar in de praktijk bleek hier niets van. Uit loyaliteit naar zijn vader of om mij te beschermen is mijn zoon op slot gegaan als een soort oester. Pas heel veel later kwam er in horten en stoten uit dat hij wanneer hij daar in het weekend was verplicht op de weegschaal moest staan, om beurten met zijn broer en de dochter van die vrouw en dat hij dan iedere twee weken te horen kreeg dat er niks deugde van hem, zijn BMI te hoog was, hij een voorbeeld moest nemen aan zijn broer en "zus" en nog meer van dat soort zielsverwoestende bullshit.
Dit op zich is natuurlijk al voldoende input om scarred for life uit je jeugd tevoorschijn te komen, but wait there's more. Deze heerlijke, intens lieve, slimme, dromerige, alles-voor-je-overhebbende, kleurrijke reus past in geen enkel hokje. Duizend procent autonoom. Dus ook niet in een gender hokje en ook niet in een seksualiteit hokje. Al deze dingen waren al volledig helder toen hij in groep 1 per se met zijn glitterschoenen in de zandbak wilde en een paar jaar later van zijn eerste zakgeld een make-updoos kocht. Ik heb het ook expliciet tegen zijn vader gezegd toen hij aan het begin van de bovenbouw van de lagere school zijn eerste fikse crush op een jongen had (nog steeds zijn allerbeste vriend
). Kortom: tegen de tijd dat hij "officieel" uit de kast kwam was dat Echt Geen Verrassing. Wat het wel was, was het begin van homo "grappen", nichten opmerkingen, heel veel onbegrip en nog meer afkeuring. Maar wel aan maar binnenskamers, want naar buiten toe was zijn vader "natúúúúúrlijk all inclusive".
Dus ja, om de boel even in te korten, toen hij 16 was heeft mijn zoon me met klem gevraagd niet meer neutraal te zijn (give me ALL the Oscars) en voortaan expliciet zijn kant te kiezen en gewoon te zeggen dat zijn vader een klootzak is (auw...). Toen hij 17 was is hij daar een keer zo verdrietig de deur uitgelopen dat hij me huilend opbelde of ik hem op wilde komen halen in the middle of nowhere omdat hij zó ver gelopen had dat hij niet meer voor het donker terug kon zijn en hij ook eigenlijk nooit meer terug wilde. Dat heb ik uiteraard gedaan. Toen hij 18 was verviel de bezoekregeling en heb ik zijn vader gezegd dat hij het voortaan zelf mocht gaan doen en ik er alleen nog was voor onze zoon.
Het ingewikkelde is dat onze zoon heel erg lang tòch heel erg verlangde naar acceptatie en goedkeuring door zijn vader. En dus ook steeds weer toenadering zocht. Omdat hij niet meer daar wilde slapen en al helemáál geen zin had om iets met zijn vrouw te moeten spraken ze meestal of voor een wandeling in het bos nabij zijn huis. Los van alle keren dat hij tijdens zo'n wandeling dan steeds weer werd gebombardeerd met allerhande commentaar is zijn vader hem ook twee keer gewoon vergeten. Zat'ie daar helemaal kwetsbaar te wezen op een bankje bij de ingang wachtend en hopend dat het deze keer misschien wèl zou lukken.
Inmiddels is hij twintig. En na bijna een jaar op de wachtlijst bij de GGZ is hij nu gestart met een behandeling. Zijn behandelaar is goud, ik kan niet anders zeggen. Maar wat hij tegen mij niet wilde zeggen (maar ik in mijn achterhoofd wel wist) krijgt zij er wel uit. Hij heeft zoveel verdriet dat hij vaak liever niet meer wil leven.
Even heel hard janken nu, dan komt er nog een stukje.
Nu staat er iets anders.
woensdag 4 januari 2023 om 14:06
Soms komt pijn gewoon naar buiten op een stekelige manier.
Ik heb momenteel ook niet iedere dag de schoonheidsprijs te pakken.
Rot voor haar als ze ook iets soortgelijks doormaakt.
Nu staat er iets anders.
woensdag 4 januari 2023 om 14:09
Daarom vraag je haar eerst even of ze oke genoeg is om te praten. Je bent niet verantwoordelijk voor haar uit balans brengen he? Jij kan vragen en zij kan geven of nee zeggen.
I noticed how your people didn't support you. So, I sent you strangers -- The Universe
woensdag 4 januari 2023 om 14:15
Pepernootje schreef: ↑04-01-2023 13:56Ik snap 1 ding niet zo goed. Je schrijft dat je kind uniek is en niet in een hokje past maar dat geldt voor iedereen toch, iedereen is uniek toch?
Dat klopt natuurlijk, iedereen is uniek en gelukkig maar.
Maar veruit de meeste mensen zijn hetero, veruit de meeste jongens van vier dromen 's nachts niet van glitterschoenen, en van de mensen bij wie dat wel samenkomt heeft een goed deel daar eerst nog een drempel te overwinnen voor ze daarmee de buitenwereld instappen. Deze reus niet, die liep zo trots als aan pauw het schoolgebouw in en snapte niet waarom niet iedereen op glitterschoenen liep. Want zeg nou zelf... glitterschoenen!!!! (ik heb hier stevig wat tienminutengesprekjes over mogen voeren op school over het risico gepest te worden en waar school dan de verantwoordelijkheid tot aanpassing zag en waar ik die vond liggen)
Nu staat er iets anders.
woensdag 4 januari 2023 om 14:17
Ik ga hier heel diep over nadenken.
En nu ook even naar mijn eigen therapeut.
Héél erg bedankt aan iedereen die leest en (of) schrijft
Nu staat er iets anders.
woensdag 4 januari 2023 om 14:27
Dus in jouw huis, bij zijn school, mocht hij gewoon zijn wie hij is.Nagtegaal schreef: ↑04-01-2023 14:15Dat klopt natuurlijk, iedereen is uniek en gelukkig maar.
Maar veruit de meeste mensen zijn hetero, veruit de meeste jongens van vier dromen 's nachts niet van glitterschoenen, en van de mensen bij wie dat wel samenkomt heeft een goed deel daar eerst nog een drempel te overwinnen voor ze daarmee de buitenwereld instappen. Deze reus niet, die liep zo trots als aan pauw het schoolgebouw in en snapte niet waarom niet iedereen op glitterschoenen liep. Want zeg nou zelf... glitterschoenen!!!! (ik heb hier stevig wat tienminutengesprekjes over mogen voeren op school over het risico gepest te worden en waar school dan de verantwoordelijkheid tot aanpassing zag en waar ik die vond liggen)
En nog steeds.
Het enige waar dat niet kon en mocht, was bij zijn vader. En jij voelt je schuldig dat je hem daar naartoe hebt gepraat elke keer weer.
Maar volgens mij heb je ook veel goeds gedaan he? De glitterschoenen kopen, niet afschieten. De 10 minuten gesprekken voeren elke keer weer opnieuw. Nee, hij past zich niet aan, aan de grijze muizen. Hij is de witte muis. En dat blijft hij.
Het is zijn vader die hem anders wil zien en hebben. En jij die je zoon daarheen heeft gestuurd. Maar wat zei je dan als hij terug kwam? Dat hij mag zijn wie hij is? Let goed op waar jouw verantwoordelijkheid ophoudt en dat van zijn vader begint.
I noticed how your people didn't support you. So, I sent you strangers -- The Universe
woensdag 4 januari 2023 om 14:45
Nagtegaal, ik begrijp waar je schuldgevoel vandaan komt, maar ik denk dat je met de beste bedoelingen geprobeerd hebt om de band tussen je zoon en zijn vader te houden (wilde eerst goed te houden schrijven, maar dat voelde niet helemaal kloppend). Toen je wist dat dit niet was wat je zoon nodig had, heb je naar hem geluisterd en heb je het veranderd.
Denk dat het goed is dat ook jij nu iemand hebt om mee te praten en ik hoop dat je daar ook vindt wat je nodig hebt net als je zoon.
Denk dat het goed is dat ook jij nu iemand hebt om mee te praten en ik hoop dat je daar ook vindt wat je nodig hebt net als je zoon.
I was born in the sign of water, and it's there that I feel my best
woensdag 4 januari 2023 om 15:17
Ik heb een pesthekel aan ouders die na een (v)echtscheiding de hekel die ze hebben aan elkaar over de ruggen van hun kinderen uitspelen. Jij ook, vermoed ik. Sterker nog, zoals ik je lees heb je er alles aan gedaan om je kinderen niet als pion in te zetten en om het contact tussen je kinderen en hun vader te behouden. Je dacht er goed aan te doen.
Het is ook een algemeen geaccepteerd uitgangspunt dat regelmatig contact met de biologische ouder(s) het beste is voor kinderen. (Dat vinden zelfs jeugdzorgmedewerkers in situaties waarin ik dat ten zeerste betwijfel) Maar soms is een ouder simpelweg geen goede ouder. Soms doet regelmatig contact tussen ouder en kind dat kind meer kwaad dan goed. Het lijkt me als moeder ontzettend lastig om de negatieve gevoelens die je zelf ervaart voor je ex los te koppelen van de impact van (het gedrag van) je ex op je kind.
Fijn dat je zoon goede hulp heeft gevonden en stappen zet in zijn herstel!
Het is ook een algemeen geaccepteerd uitgangspunt dat regelmatig contact met de biologische ouder(s) het beste is voor kinderen. (Dat vinden zelfs jeugdzorgmedewerkers in situaties waarin ik dat ten zeerste betwijfel) Maar soms is een ouder simpelweg geen goede ouder. Soms doet regelmatig contact tussen ouder en kind dat kind meer kwaad dan goed. Het lijkt me als moeder ontzettend lastig om de negatieve gevoelens die je zelf ervaart voor je ex los te koppelen van de impact van (het gedrag van) je ex op je kind.
Fijn dat je zoon goede hulp heeft gevonden en stappen zet in zijn herstel!
Ik geloof niet meer in sprookjes.
woensdag 4 januari 2023 om 16:03
Vraag het haar. Gooi een balletje op. Ontneem haar niet de mogelijkheid zelf aan te geven wat ze wil.
En oefen met ruimte innemen
Het is zoals het is
woensdag 4 januari 2023 om 16:10
Juist! Dat hij dit zo gedaan heeft ligt bij hem.
Dat is belangrijk om te zien. Bij jou liggen andere zaken. Jij bent niet verantwoordelijk voor hoe hij zijn ouderschap oppakt.
Het is zoals het is
woensdag 4 januari 2023 om 16:18
Nagtegaal, gevoelens zijn maar gevoelens hè? Veranderlijk en niet persé leidend al vinden veel mensen van wel. Ik vind dat je het er tot nu toe heel goed van af hebt gebracht als verstandelijke (?) moeder en ik denk niet dat je iets anders had moeten doen. Ik denk dat jij op elk moment dátgene hebt gedaan wat op dát moment het beste leek en dat is echt goed genoeg. Voor schuldgevoel is geen plaats.
Ik kan me voorstellen dat jouw vriendin heel erg graag voor jouw verhaal open staat, ondanks tropenjaren en het verlies van haar zus. Als ik mezelf in haar positie zet zou ik het ronduit beledigend vinden dat jij niét bij mij aanklopte omdat jij voor mij had bedacht dat ik dat teveel zou vinden!
Ikzelf heb ook een kind met een af en toe doodswens. Ik snap het want het leven is vaak ook gewoon stom. Gelukkig praat hij erover en ik ga er vanuit dat hij het niet in zijn hoofd haalt zolang hij erover praat. Mocht hij toch die enorm rigoreuze stap zetten dan weet ik dat ik mezelf de haren uit mijn harses zal trekken omdat ik vind dat ik hem aan de tafelpoot had moeten vastbinden. Dat heet moederschap. Tegelijkertijd weet ik dat ik niks kan doen om te voorkomen dat hij zichzelf wat aandoet. Hij woont niet meer onder mijn vleugels en zet zijn eigen stappen, het enige dat ik mag doen is loslaten, achterwacht zijn en heel veel van hem houden.
Ik kan me voorstellen dat jouw vriendin heel erg graag voor jouw verhaal open staat, ondanks tropenjaren en het verlies van haar zus. Als ik mezelf in haar positie zet zou ik het ronduit beledigend vinden dat jij niét bij mij aanklopte omdat jij voor mij had bedacht dat ik dat teveel zou vinden!
Ikzelf heb ook een kind met een af en toe doodswens. Ik snap het want het leven is vaak ook gewoon stom. Gelukkig praat hij erover en ik ga er vanuit dat hij het niet in zijn hoofd haalt zolang hij erover praat. Mocht hij toch die enorm rigoreuze stap zetten dan weet ik dat ik mezelf de haren uit mijn harses zal trekken omdat ik vind dat ik hem aan de tafelpoot had moeten vastbinden. Dat heet moederschap. Tegelijkertijd weet ik dat ik niks kan doen om te voorkomen dat hij zichzelf wat aandoet. Hij woont niet meer onder mijn vleugels en zet zijn eigen stappen, het enige dat ik mag doen is loslaten, achterwacht zijn en heel veel van hem houden.
.
woensdag 4 januari 2023 om 16:26
[...]
TO geen advies maar wil je een hele dikke knuffel geven. Je doet wat je kan en wat je op dat moment het beste lijkt. Volgens mij heeft je zoon een hele veilige basis bij jou. Ik heb het in het verleden mijn moeder kwalijk genomen dat zij me niet meer tegen mijn vader in bescherming heeft genomen (psychische mishandeling, mijn ouders zijn overigens niet gescheiden) maar ook zij deed wat haar op dat moment het beste leek, ook met in acht neming van haar eigen tekortkomingen en beperkingen, want die hebben we allemaal.
TO geen advies maar wil je een hele dikke knuffel geven. Je doet wat je kan en wat je op dat moment het beste lijkt. Volgens mij heeft je zoon een hele veilige basis bij jou. Ik heb het in het verleden mijn moeder kwalijk genomen dat zij me niet meer tegen mijn vader in bescherming heeft genomen (psychische mishandeling, mijn ouders zijn overigens niet gescheiden) maar ook zij deed wat haar op dat moment het beste leek, ook met in acht neming van haar eigen tekortkomingen en beperkingen, want die hebben we allemaal.
moderatorviva wijzigde dit bericht op 04-01-2023 17:54
Reden: quote verwijderd
Reden: quote verwijderd
39.09% gewijzigd
woensdag 4 januari 2023 om 16:34
Mooie post!!Rooss4.0 schreef: ↑04-01-2023 16:18Nagtegaal, gevoelens zijn maar gevoelens hè? Veranderlijk en niet persé leidend al vinden veel mensen van wel. Ik vind dat je het er tot nu toe heel goed van af hebt gebracht als verstandelijke (?) moeder en ik denk niet dat je iets anders had moeten doen. Ik denk dat jij op elk moment dátgene hebt gedaan wat op dát moment het beste leek en dat is echt goed genoeg. Voor schuldgevoel is geen plaats.
Ik kan me voorstellen dat jouw vriendin heel erg graag voor jouw verhaal open staat, ondanks tropenjaren en het verlies van haar zus. Als ik mezelf in haar positie zet zou ik het ronduit beledigend vinden dat jij niét bij mij aanklopte omdat jij voor mij had bedacht dat ik dat teveel zou vinden!
Ikzelf heb ook een kind met een af en toe doodswens. Ik snap het want het leven is vaak ook gewoon stom. Gelukkig praat hij erover en ik ga er vanuit dat hij het niet in zijn hoofd haalt zolang hij erover praat. Mocht hij toch die enorm rigoreuze stap zetten dan weet ik dat ik mezelf de haren uit mijn harses zal trekken omdat ik vind dat ik hem aan de tafelpoot had moeten vastbinden. Dat heet moederschap. Tegelijkertijd weet ik dat ik niks kan doen om te voorkomen dat hij zichzelf wat aandoet. Hij woont niet meer onder mijn vleugels en zet zijn eigen stappen, het enige dat ik mag doen is loslaten, achterwacht zijn en heel veel van hem houden.
Heftig wat jullie doormaken met jullie kinderen
Het is zoals het is
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
