Emotioneel uitgelubberd

Hi, ik kom hier al duizend jaar maar doe dit topic even met een nieuwe nick omdat ik graag nog duizend jaar wil blijven maar vurig hoop dat deze nachtmerrie ooit in de achteruitkijkspiegel verdwijnt en dan wil ik hem ook echt echt echt niet meer tegenkomen. Mijn nick staat voorlopig in mijn motto, dus niks geheimzinnigs.

Korte samenvatting: bijna 25 jaar geleden maakte ik een Hele Grote Fout en trouwde ik met een, laat ik het heel netjes formuleren, klootzak. Een paar jaar later kregen we kinderen. Nog een paar jaar later liet hij me alle hoeken van het huis zien en dat was de laatste dag dat we samen waren. Ik wilde graag de kinderen, hij wilde graag de spullen, iedereen kreeg wat hij wou.

Hij ontmoette een nieuwe vrouw waar onze kinderen binnen één seconde een hekel aan hadden. Die relatie was voor hem belangrijker dan zijn kinderen dus die moesten er maar gewoon mee zien te leven. Voor de oudste was dat bijna een jaar drie dagen huilen als hij er heen moest en drie dagen huilen als hij ervan terugkwam (ouderwetse bezoekregeling om de week een weekend + 50% van de vakanties). Bij de jongste keerde het naar binnen.

Ik vond het destijds belangrijk dat ze het contact met hun vader niet zouden verliezen en dat leek bij de oudste even te gebeuren. Dus ik praatte en praatte met hem en uiteindelijk wilde hij in die weekenden weer gaan. Toen begon de grote ellende met de jongste. De (kleine, petite) inmiddels echtgenote van zijn vader vond hem te dik. Dat was hij niet. Bij de geboorte was hij al 60 centimeter en al de jaren daarna vloog hij ver boven de curve uit qua lengte en bleef hij keurig op de bovenlijn zitten qua gewicht. De verhoudingen waren dus prima, maar hij is gewoon een soort reus. Voor haar was het voldoende aanleiding voor twee hele foute dingen: 1) ongelimiteerd commentaar op zijn lichaam (hij was toen een jaar of 8, 9) en 2) continue hameren op het feit dat ik zo'n ontzettende slechte moeder was.

In eerste instantie heb ik hier hun vader op aangesproken. Zijn antwoord was kort, hij zei dat zijn nieuwe vrouw zelf een problematische verhouding had met eten en dat hij haar daar al op aangesproken had en ze er zelfs ruzie over hadden gemaakt dat zij dit niet bij onze zoon neer mocht leggen. So far,, so good. Maar in de praktijk bleek hier niets van. Uit loyaliteit naar zijn vader of om mij te beschermen is mijn zoon op slot gegaan als een soort oester. Pas heel veel later kwam er in horten en stoten uit dat hij wanneer hij daar in het weekend was verplicht op de weegschaal moest staan, om beurten met zijn broer en de dochter van die vrouw en dat hij dan iedere twee weken te horen kreeg dat er niks deugde van hem, zijn BMI te hoog was, hij een voorbeeld moest nemen aan zijn broer en "zus" en nog meer van dat soort zielsverwoestende bullshit.

Dit op zich is natuurlijk al voldoende input om scarred for life uit je jeugd tevoorschijn te komen, but wait there's more. Deze heerlijke, intens lieve, slimme, dromerige, alles-voor-je-overhebbende, kleurrijke reus past in geen enkel hokje. Duizend procent autonoom. Dus ook niet in een gender hokje en ook niet in een seksualiteit hokje. Al deze dingen waren al volledig helder toen hij in groep 1 per se met zijn glitterschoenen in de zandbak wilde en een paar jaar later van zijn eerste zakgeld een make-updoos kocht. Ik heb het ook expliciet tegen zijn vader gezegd toen hij aan het begin van de bovenbouw van de lagere school zijn eerste fikse crush op een jongen had (nog steeds zijn allerbeste vriend ). Kortom: tegen de tijd dat hij "officieel" uit de kast kwam was dat Echt Geen Verrassing.

Wat het wel was, was het begin van homo "grappen", nichten opmerkingen, heel veel onbegrip en nog meer afkeuring. Maar wel aan maar binnenskamers, want naar buiten toe was zijn vader "natúúúúúrlijk all inclusive".

Dus ja, om de boel even in te korten, toen hij 16 was heeft mijn zoon me met klem gevraagd niet meer neutraal te zijn (give me ALL the Oscars) en voortaan expliciet zijn kant te kiezen en gewoon te zeggen dat zijn vader een klootzak is (auw...). Toen hij 17 was is hij daar een keer zo verdrietig de deur uitgelopen dat hij me huilend opbelde of ik hem op wilde komen halen in the middle of nowhere omdat hij zó ver gelopen had dat hij niet meer voor het donker terug kon zijn en hij ook eigenlijk nooit meer terug wilde. Dat heb ik uiteraard gedaan. Toen hij 18 was verviel de bezoekregeling en heb ik zijn vader gezegd dat hij het voortaan zelf mocht gaan doen en ik er alleen nog was voor onze zoon.

Het ingewikkelde is dat onze zoon heel erg lang tòch heel erg verlangde naar acceptatie en goedkeuring door zijn vader. En dus ook steeds weer toenadering zocht. Omdat hij niet meer daar wilde slapen en al helemáál geen zin had om iets met zijn vrouw te moeten spraken ze meestal of voor een wandeling in het bos nabij zijn huis. Los van alle keren dat hij tijdens zo'n wandeling dan steeds weer werd gebombardeerd met allerhande commentaar is zijn vader hem ook twee keer gewoon vergeten. Zat'ie daar helemaal kwetsbaar te wezen op een bankje bij de ingang wachtend en hopend dat het deze keer misschien wèl zou lukken.

Inmiddels is hij twintig. En na bijna een jaar op de wachtlijst bij de GGZ is hij nu gestart met een behandeling. Zijn behandelaar is goud, ik kan niet anders zeggen. Maar wat hij tegen mij niet wilde zeggen (maar ik in mijn achterhoofd wel wist) krijgt zij er wel uit. Hij heeft zoveel verdriet dat hij vaak liever niet meer wil leven.

Even heel hard janken nu, dan komt er nog een stukje.

Ik kwam even bijlezen, maar dat was zo gepiept

Avage, het is prima dat je alles wat ik schrijf in twijfel trekt. Het hoeft niet, maar het mag uiteraard altijd. Ik kan hier redelijk anoniem schrijven (mijn beste vriendin appte me vanmiddag dat ze bij regel twee al wist dat ik het was haha) en het is fijn om even gewoon ongefilterd in mijn eigen woorden leeg te kunnen lopen.

Bang zijn dat je kind zo verdrietig is dat hij er opeens tussenuit piept is iets dat op mij de uitwerking heeft dat ik extreem alert ben op ALLES hier in huis. En dus ook op mijn eigen woorden. Ik wil niet dat mijn kind me uit hoort spreken dat ik bang ben, hij heeft mij nodig om op te leunen, dus is het mijn taak te zorgen dat ik zelf plaatsen vind waar ik dat uit kan spreken.

Voor mij zijn die glitterschoenen een warme herinnering. Glitterschoenen overleven exact één dag in een zandbak. Dan heeft het zand de glitters er vanaf geschuurd. Interesseerde hem niks, hij is ongekend senang met consequenties. Doreia noemde hem in dit proces mijn mentor, maar hij is dat als levenskunstenaar eigenlijk al heel lang op heel veel punten in mijn leven.

Van een afstandje bekeken snap ik denk ik ook wel iets van je opmerking. Het is hier in huis gewoon de manier waarop we met elkaar praten, ik ervaar het zelf ook niet als theatraal. We zijn hier alle drie talig en dol op lachen. Maar voor een deel is het misschien ook wel de liefdevolle moederbril waardoor ik hem beschrijf omdat ik zijn "eigen"-zijn niet wil wegstoppen alsof het er niet mag zijn. Over zijn broer praat ik weer heel anders. Omdat dat bij uitstek zo'n jongen is die echt moeiteloos door ieder poortje past. Iets dat je pas op waarde schat wanneer je dat zelf niet kan. Maar ook daar heb ik meer superlatieven dan bescheiden woorden. Ik ben gewoon gruwelijk trots.

Maar misschien is het ondanks mijn begrip toch fijner voor je om me over te slaan als mijn woorden je zo tegen de haren instrijken. No hard feelings, misschien zien we elkaar een keer in een topic waar we meer op één lijn zitten