Relaties
alle pijlers
Emotioneel uitgelubberd
dinsdag 3 januari 2023 om 17:42
Hi, ik kom hier al duizend jaar maar doe dit topic even met een nieuwe nick omdat ik graag nog duizend jaar wil blijven maar vurig hoop dat deze nachtmerrie ooit in de achteruitkijkspiegel verdwijnt en dan wil ik hem ook echt echt echt niet meer tegenkomen. Mijn nick staat voorlopig in mijn motto, dus niks geheimzinnigs.
Korte samenvatting: bijna 25 jaar geleden maakte ik een Hele Grote Fout en trouwde ik met een, laat ik het heel netjes formuleren, klootzak. Een paar jaar later kregen we kinderen. Nog een paar jaar later liet hij me alle hoeken van het huis zien en dat was de laatste dag dat we samen waren. Ik wilde graag de kinderen, hij wilde graag de spullen, iedereen kreeg wat hij wou.
Hij ontmoette een nieuwe vrouw waar onze kinderen binnen één seconde een hekel aan hadden. Die relatie was voor hem belangrijker dan zijn kinderen dus die moesten er maar gewoon mee zien te leven. Voor de oudste was dat bijna een jaar drie dagen huilen als hij er heen moest en drie dagen huilen als hij ervan terugkwam (ouderwetse bezoekregeling om de week een weekend + 50% van de vakanties). Bij de jongste keerde het naar binnen.
Ik vond het destijds belangrijk dat ze het contact met hun vader niet zouden verliezen en dat leek bij de oudste even te gebeuren. Dus ik praatte en praatte met hem en uiteindelijk wilde hij in die weekenden weer gaan. Toen begon de grote ellende met de jongste. De (kleine, petite) inmiddels echtgenote van zijn vader vond hem te dik. Dat was hij niet. Bij de geboorte was hij al 60 centimeter en al de jaren daarna vloog hij ver boven de curve uit qua lengte en bleef hij keurig op de bovenlijn zitten qua gewicht. De verhoudingen waren dus prima, maar hij is gewoon een soort reus. Voor haar was het voldoende aanleiding voor twee hele foute dingen: 1) ongelimiteerd commentaar op zijn lichaam (hij was toen een jaar of 8, 9) en 2) continue hameren op het feit dat ik zo'n ontzettende slechte moeder was.
In eerste instantie heb ik hier hun vader op aangesproken. Zijn antwoord was kort, hij zei dat zijn nieuwe vrouw zelf een problematische verhouding had met eten en dat hij haar daar al op aangesproken had en ze er zelfs ruzie over hadden gemaakt dat zij dit niet bij onze zoon neer mocht leggen. So far,, so good. Maar in de praktijk bleek hier niets van. Uit loyaliteit naar zijn vader of om mij te beschermen is mijn zoon op slot gegaan als een soort oester. Pas heel veel later kwam er in horten en stoten uit dat hij wanneer hij daar in het weekend was verplicht op de weegschaal moest staan, om beurten met zijn broer en de dochter van die vrouw en dat hij dan iedere twee weken te horen kreeg dat er niks deugde van hem, zijn BMI te hoog was, hij een voorbeeld moest nemen aan zijn broer en "zus" en nog meer van dat soort zielsverwoestende bullshit.
Dit op zich is natuurlijk al voldoende input om scarred for life uit je jeugd tevoorschijn te komen, but wait there's more. Deze heerlijke, intens lieve, slimme, dromerige, alles-voor-je-overhebbende, kleurrijke reus past in geen enkel hokje. Duizend procent autonoom. Dus ook niet in een gender hokje en ook niet in een seksualiteit hokje. Al deze dingen waren al volledig helder toen hij in groep 1 per se met zijn glitterschoenen in de zandbak wilde en een paar jaar later van zijn eerste zakgeld een make-updoos kocht. Ik heb het ook expliciet tegen zijn vader gezegd toen hij aan het begin van de bovenbouw van de lagere school zijn eerste fikse crush op een jongen had (nog steeds zijn allerbeste vriend
). Kortom: tegen de tijd dat hij "officieel" uit de kast kwam was dat Echt Geen Verrassing.
Wat het wel was, was het begin van homo "grappen", nichten opmerkingen, heel veel onbegrip en nog meer afkeuring. Maar wel aan maar binnenskamers, want naar buiten toe was zijn vader "natúúúúúrlijk all inclusive".
Dus ja, om de boel even in te korten, toen hij 16 was heeft mijn zoon me met klem gevraagd niet meer neutraal te zijn (give me ALL the Oscars) en voortaan expliciet zijn kant te kiezen en gewoon te zeggen dat zijn vader een klootzak is (auw...). Toen hij 17 was is hij daar een keer zo verdrietig de deur uitgelopen dat hij me huilend opbelde of ik hem op wilde komen halen in the middle of nowhere omdat hij zó ver gelopen had dat hij niet meer voor het donker terug kon zijn en hij ook eigenlijk nooit meer terug wilde. Dat heb ik uiteraard gedaan. Toen hij 18 was verviel de bezoekregeling en heb ik zijn vader gezegd dat hij het voortaan zelf mocht gaan doen en ik er alleen nog was voor onze zoon.
Het ingewikkelde is dat onze zoon heel erg lang tòch heel erg verlangde naar acceptatie en goedkeuring door zijn vader. En dus ook steeds weer toenadering zocht. Omdat hij niet meer daar wilde slapen en al helemáál geen zin had om iets met zijn vrouw te moeten spraken ze meestal of voor een wandeling in het bos nabij zijn huis. Los van alle keren dat hij tijdens zo'n wandeling dan steeds weer werd gebombardeerd met allerhande commentaar is zijn vader hem ook twee keer gewoon vergeten. Zat'ie daar helemaal kwetsbaar te wezen op een bankje bij de ingang wachtend en hopend dat het deze keer misschien wèl zou lukken.
Inmiddels is hij twintig. En na bijna een jaar op de wachtlijst bij de GGZ is hij nu gestart met een behandeling. Zijn behandelaar is goud, ik kan niet anders zeggen. Maar wat hij tegen mij niet wilde zeggen (maar ik in mijn achterhoofd wel wist) krijgt zij er wel uit. Hij heeft zoveel verdriet dat hij vaak liever niet meer wil leven.
Even heel hard janken nu, dan komt er nog een stukje.
Korte samenvatting: bijna 25 jaar geleden maakte ik een Hele Grote Fout en trouwde ik met een, laat ik het heel netjes formuleren, klootzak. Een paar jaar later kregen we kinderen. Nog een paar jaar later liet hij me alle hoeken van het huis zien en dat was de laatste dag dat we samen waren. Ik wilde graag de kinderen, hij wilde graag de spullen, iedereen kreeg wat hij wou.
Hij ontmoette een nieuwe vrouw waar onze kinderen binnen één seconde een hekel aan hadden. Die relatie was voor hem belangrijker dan zijn kinderen dus die moesten er maar gewoon mee zien te leven. Voor de oudste was dat bijna een jaar drie dagen huilen als hij er heen moest en drie dagen huilen als hij ervan terugkwam (ouderwetse bezoekregeling om de week een weekend + 50% van de vakanties). Bij de jongste keerde het naar binnen.
Ik vond het destijds belangrijk dat ze het contact met hun vader niet zouden verliezen en dat leek bij de oudste even te gebeuren. Dus ik praatte en praatte met hem en uiteindelijk wilde hij in die weekenden weer gaan. Toen begon de grote ellende met de jongste. De (kleine, petite) inmiddels echtgenote van zijn vader vond hem te dik. Dat was hij niet. Bij de geboorte was hij al 60 centimeter en al de jaren daarna vloog hij ver boven de curve uit qua lengte en bleef hij keurig op de bovenlijn zitten qua gewicht. De verhoudingen waren dus prima, maar hij is gewoon een soort reus. Voor haar was het voldoende aanleiding voor twee hele foute dingen: 1) ongelimiteerd commentaar op zijn lichaam (hij was toen een jaar of 8, 9) en 2) continue hameren op het feit dat ik zo'n ontzettende slechte moeder was.
In eerste instantie heb ik hier hun vader op aangesproken. Zijn antwoord was kort, hij zei dat zijn nieuwe vrouw zelf een problematische verhouding had met eten en dat hij haar daar al op aangesproken had en ze er zelfs ruzie over hadden gemaakt dat zij dit niet bij onze zoon neer mocht leggen. So far,, so good. Maar in de praktijk bleek hier niets van. Uit loyaliteit naar zijn vader of om mij te beschermen is mijn zoon op slot gegaan als een soort oester. Pas heel veel later kwam er in horten en stoten uit dat hij wanneer hij daar in het weekend was verplicht op de weegschaal moest staan, om beurten met zijn broer en de dochter van die vrouw en dat hij dan iedere twee weken te horen kreeg dat er niks deugde van hem, zijn BMI te hoog was, hij een voorbeeld moest nemen aan zijn broer en "zus" en nog meer van dat soort zielsverwoestende bullshit.
Dit op zich is natuurlijk al voldoende input om scarred for life uit je jeugd tevoorschijn te komen, but wait there's more. Deze heerlijke, intens lieve, slimme, dromerige, alles-voor-je-overhebbende, kleurrijke reus past in geen enkel hokje. Duizend procent autonoom. Dus ook niet in een gender hokje en ook niet in een seksualiteit hokje. Al deze dingen waren al volledig helder toen hij in groep 1 per se met zijn glitterschoenen in de zandbak wilde en een paar jaar later van zijn eerste zakgeld een make-updoos kocht. Ik heb het ook expliciet tegen zijn vader gezegd toen hij aan het begin van de bovenbouw van de lagere school zijn eerste fikse crush op een jongen had (nog steeds zijn allerbeste vriend
). Kortom: tegen de tijd dat hij "officieel" uit de kast kwam was dat Echt Geen Verrassing. Wat het wel was, was het begin van homo "grappen", nichten opmerkingen, heel veel onbegrip en nog meer afkeuring. Maar wel aan maar binnenskamers, want naar buiten toe was zijn vader "natúúúúúrlijk all inclusive".
Dus ja, om de boel even in te korten, toen hij 16 was heeft mijn zoon me met klem gevraagd niet meer neutraal te zijn (give me ALL the Oscars) en voortaan expliciet zijn kant te kiezen en gewoon te zeggen dat zijn vader een klootzak is (auw...). Toen hij 17 was is hij daar een keer zo verdrietig de deur uitgelopen dat hij me huilend opbelde of ik hem op wilde komen halen in the middle of nowhere omdat hij zó ver gelopen had dat hij niet meer voor het donker terug kon zijn en hij ook eigenlijk nooit meer terug wilde. Dat heb ik uiteraard gedaan. Toen hij 18 was verviel de bezoekregeling en heb ik zijn vader gezegd dat hij het voortaan zelf mocht gaan doen en ik er alleen nog was voor onze zoon.
Het ingewikkelde is dat onze zoon heel erg lang tòch heel erg verlangde naar acceptatie en goedkeuring door zijn vader. En dus ook steeds weer toenadering zocht. Omdat hij niet meer daar wilde slapen en al helemáál geen zin had om iets met zijn vrouw te moeten spraken ze meestal of voor een wandeling in het bos nabij zijn huis. Los van alle keren dat hij tijdens zo'n wandeling dan steeds weer werd gebombardeerd met allerhande commentaar is zijn vader hem ook twee keer gewoon vergeten. Zat'ie daar helemaal kwetsbaar te wezen op een bankje bij de ingang wachtend en hopend dat het deze keer misschien wèl zou lukken.
Inmiddels is hij twintig. En na bijna een jaar op de wachtlijst bij de GGZ is hij nu gestart met een behandeling. Zijn behandelaar is goud, ik kan niet anders zeggen. Maar wat hij tegen mij niet wilde zeggen (maar ik in mijn achterhoofd wel wist) krijgt zij er wel uit. Hij heeft zoveel verdriet dat hij vaak liever niet meer wil leven.
Even heel hard janken nu, dan komt er nog een stukje.
Nu staat er iets anders.
woensdag 4 januari 2023 om 22:12
Wat een toestand Nagtegaal. Ik las ooit op een geboortekaartje: ‘je hoeft niets te worden alleen te zijn wie je bent’ en die heb ik altijd onthouden. Je zoon mag er uiteraard zijn en ik zo lezende heb jij als moeder altijd gedaan waarvan jij dacht dat het het beste/minst slechtste was, ook met betrekking tot zijn vader en zijn nieuwe partner. Dat dit soms anders uitpakt is een ander verhaal. Goed dat hij helpt zoekt en krijgt. Veel liefs en slaap lekker vast. 
A lie doesn't become truth, wrong doesn't become right, and evil doesn't become good, just because it's accepted by a majority.
woensdag 4 januari 2023 om 22:25
Wat een liefde bij jullie. Heel mooi om te lezen.Nagtegaal schreef: ↑04-01-2023 22:10
Heel erg zorgzaam. Ze zijn samen heel erg Jut en Jul. Aan het oppervlak lijken ze dag en nacht verschillend: de oudste is introvert en de overtreffende trap van binair, letterlijk enen en nullen alllllllll the damn day. Maar een laagje dieper zijn ze alle twee heel gevoelig en zorgzaam.
Maar de oudste is ook nog erg loyaal naar zijn vader. Kijkt ook naar hem op vanwege zijn mooie carrière en materieel bezit. Dus het was een tijdje ingewikkeld voor ze om elkaar echt goed te vinden in dit woelige water. Maar er is iets verschoven waardoor het nu weer heel erg hecht is. Ik weet dat hij is geschrokken van hoe heftig slecht het opeens ging, maar ik weet niet of dat het enige is.
Overigens denk ik ook dat het opeens zo'n nose dive heeft genomen juist omdat mijn jongste zelf ook voelde dat hij nu bij deze therapeut in zulke goede handen is dat hij durfde los te laten. Omdat hij wist dat opgevangen zou worden (en waarschijnlijk hoopte dat omdat iemand anders dat opvangen dan deed hij mij er niet mee zou belasten).
Ook dat ze beide proberen de ander zijn eigen gevoel te laten hebben naar vader. Mega moeilijk dus alleen de poging vind ik al enorm knap.
Het is zoals het is
donderdag 5 januari 2023 om 09:19
Ik lees je al langer, lief dapper mens. Ik trek me vaak aan jou posten op. Je hebt gehandeld uit wat het beste leek vroeger: goed contact te stimuleren tss vader en kinderen. Dat vader en nieuwe partner zo een a**holes zijn, kan jou niet aangerekend worden. Toen je zoon vroeg om minder neutraal te zijn, heb je dat gedaan. Aub leg de schuld niet bij jezelf! Goed dat je er aan kan werken en ik hoop dat je het kan verwerken en in een schuifje leggen. Zoon gaat jou uiteindelijk niets aanrekenen dus doe dat ook zelf niet ajb. (Mijn situatie lijkt een beetje op de jouwe) dikke knuffel.
donderdag 5 januari 2023 om 10:58
Ha Nagtegaal. Als ik jou lees, herken ik mezelf (en de situatie) heel erg. Dat schreef ik je al. Ik merk dat als ik je 'verder' lees, ik heel erg op mezelf gewezen wordt. Wat jij aan mij laat zien, is dat ik veel 'rond' wil maken. Dat ik het nauwelijks verdraag, verduur, dat iemand (laat staan mijn eigen kind(eren)!) het moeilijk heeft. Ik interpreteer, ik repareer, ik bemoedig, bestendig, bevestig, en dat doe ik allemaal bevreesd. Met veel angst. Ik vul daarmee ook in, maak waar wat ík denk (en dat is ook al heel vaak 'wensdenken' geweest) en geef de ander(en) nauwelijks kans 'gewoon hún kant' te laten zien. Hun leven in te vullen zoals zij dat willen. Ik heb bij mezelf gemerkt dat er toch altijd oordeel onder zit bij mij. De gedachte van: als zoon het zó en zó doet, dán zal hij gelukkiger zijn. Met oordeel bedoel ik dan niet dat ik hém be- of veroordeel, maar wel dat ik een eigen definitie, míjn definitie, van gelukkig en gezond zijn geneigd ben op hem te projecteren. Dat ís vaak dat wensdenken al, vrees ik. Hoe dan ook: als ik jou lees, zie ik jou een beetje doen wat ik zelf heel erg deed en waar ik stapjes in zet om anders te gaan doen. Jouw zoon is wat jonger dan de mijne, dat maakt helemaal dat ik een andere relatie met mijn zoon wil aangaan. Natuurlijk nog steeds eentje die ook gebaseerd is op zorg en 'bijsturen', maar hopelijk ook steeds meer een die gericht is op wederzijdse verbinding vanuit verschillen, vanuit eigenheid, vanuit elkaar echt zien en aanvaarden en misschien wel opnieuw leren kennen, nu, in de volwassen situatie en niet meer 'in nood'. Nu ja. Ik ben vooral blij dat jouw zoon nu goede hulp heeft. Hopelijk maakt dat dat je mag ontspannen (je deelt de verantwoordelijkheid) en dat je tijd en aandacht en energie hebt voor je eigen wens/proces. En ik wil tóch even gezegd hebben: dat jouw berichten mij weer een hoop brengen, betekent niet dat ik zeg dat jij het precies zo doet als ik. Zo is het niet. Dus het kan best zijn dat jíj niet herkent wat ik schrijf, maar míj brengt het deze zelfreflectie. Waar ik blij mee ben! Omdat het inderdaad een thema is waar je niet 'zo maar' met iedereen op elk moment over praat.
mooilicht wijzigde dit bericht op 05-01-2023 11:19
0.11% gewijzigd
donderdag 5 januari 2023 om 11:19
Mooilicht,
dank voor je prachtige post.
Het doet mij ook reflecteren aan mijn wensdenken voor mijn jongens, die ook niet passen in het normaal van de wereld. Ik herken wat je zegt, dat het 'rond' moet zijn, dat als ik nu dit en dat voor ze regel (die van mij zijn nog maar 6 en 9) ze dan gelukkig gaan worden in de wereld. Ik stop daar veel energie in. Ben bang ze tekort te doen. Ik ga mijn greep daarop ook bewust even proberen minder hard te maken. Dank!
dank voor je prachtige post.
Het doet mij ook reflecteren aan mijn wensdenken voor mijn jongens, die ook niet passen in het normaal van de wereld. Ik herken wat je zegt, dat het 'rond' moet zijn, dat als ik nu dit en dat voor ze regel (die van mij zijn nog maar 6 en 9) ze dan gelukkig gaan worden in de wereld. Ik stop daar veel energie in. Ben bang ze tekort te doen. Ik ga mijn greep daarop ook bewust even proberen minder hard te maken. Dank!
I noticed how your people didn't support you. So, I sent you strangers -- The Universe
donderdag 5 januari 2023 om 13:00
Omdat ik zelf geen goede veilige jeugd heb gehad, ben ik zelf erg doorgeslagen in mijn verwachtingen van mezelf als ouder: ik moest alles perfect doen en dan zou mijn kind altijd gelukkig zijn. En anders had ik gefaald. Gelukkig mag ik dat steeds meer loslaten van mezelf: ondanks dat ik hartstikke mijn best heb gedaan, zijn er best wel een aantal dingen die tegen zitten in het leven van mijn kind. Dingen waar ik niet altijd vat op heb. En ook dingen waar ik juist door mijn overdreven er bovenop zitten mede debet aan ben.
Ik herken zeker het punt van het zo doorschieten in "niet kwaadspreken" over ex partner, dat het meer begon te neigen naar het ontkennen van een probleem.
Nu zit ik op een punt dat ik weet dat ik "God" niet ben. Dat ik geen vat heb op het hele universum. En zelf ook beperkt ben door mijn blinde vlekken en oude patronen.
Ik durf dat ook steeds meer uit te spreken naar mijn bijna 18-jarige. Die ziet mij nu denk ik ook realistischer als een volledig persoon - en niet als superwoman / mama die altijd weet wat juist is om te doen in welke situatie dan ook.
Dat leidt er in elk geval ook toe, dat mijn dochter nu in elk geval voelt dat het ok is als je het even niet meer weet - of als je even bang bent bijvoorbeeld.
Volgens mij mag je best toegeven naar je zoon toe dat je bang bent. Maar dat je dat kan dragen door er bijvoorbeeld met je vrienden over te praten. Angst mag, het hoeft je niet persé te verlammen. Het is gewoon een indicatie dat er iets ernstigs aan de hand is nu wat aandacht moet hebben. Je hoeft je emoties denk ik niet te verstoppen. Wel voorleven hoe je er dan mee omgaat.
Ik herken zeker het punt van het zo doorschieten in "niet kwaadspreken" over ex partner, dat het meer begon te neigen naar het ontkennen van een probleem.
Nu zit ik op een punt dat ik weet dat ik "God" niet ben. Dat ik geen vat heb op het hele universum. En zelf ook beperkt ben door mijn blinde vlekken en oude patronen.
Ik durf dat ook steeds meer uit te spreken naar mijn bijna 18-jarige. Die ziet mij nu denk ik ook realistischer als een volledig persoon - en niet als superwoman / mama die altijd weet wat juist is om te doen in welke situatie dan ook.
Dat leidt er in elk geval ook toe, dat mijn dochter nu in elk geval voelt dat het ok is als je het even niet meer weet - of als je even bang bent bijvoorbeeld.
Volgens mij mag je best toegeven naar je zoon toe dat je bang bent. Maar dat je dat kan dragen door er bijvoorbeeld met je vrienden over te praten. Angst mag, het hoeft je niet persé te verlammen. Het is gewoon een indicatie dat er iets ernstigs aan de hand is nu wat aandacht moet hebben. Je hoeft je emoties denk ik niet te verstoppen. Wel voorleven hoe je er dan mee omgaat.
Even if you are on the right track, you will get run over if you just sit there.â€
donderdag 5 januari 2023 om 13:09
Nagtegaal, je openings post en je verdere reacties ontroeren mij!
De liefde toewijding als moeder stralen ervan af, het zit zo diep geworteld dat het door mijn scherm heen dringt!
Wat betreft het delen van je verhaal met je vriendin , misschien heb je wat aan mijn verhaal ( korte versie ik beloof het )
Ik ben mijn beste vriendin aan zelfdoding verloren, hier heb ik ontzettend veel verdriet van gehad, ik was een hele tijd lam geslagen.
Een aantal maanden later merkte ik bij mijn andere vriendin onrust en verdriet op, na wat langer doordraven ( drammen) kwam haar verhaal boven water haar moeder was zwaar depressief en had zelfmoord gedachten , de hele rattenplan, ze wou mij er niet mee belasten, na zoveel gesprekken samen te hebben gehad heb ik misschien wat hulp kunnen bieden, bepaalde alarmbellen eerder doen rinkelen ect.
We zijn nu ruim 5 jaar verder en haar moeder staat weer vol in het leven!
Niet dat dat aan mij te danken is hoor, daar zijn de fanatstishce hulpverleners voro verantwoordelijk ,maar ik had niet anders gewild dan haar en haar moeder te helpen! Als ik dat niet had aangekund haD ik dat ook mogen aangeven en dat was ook prima geweest.
Wat ik wil zeggen, benader haar dan kan zij zelf oordelen of zij hier ruimte voor heeft!
En voor sommige mensen hier in het topic een empathishhe klap in het gezicht met een gevoels stoel zou wel passend zijn!
De liefde toewijding als moeder stralen ervan af, het zit zo diep geworteld dat het door mijn scherm heen dringt!
Wat betreft het delen van je verhaal met je vriendin , misschien heb je wat aan mijn verhaal ( korte versie ik beloof het )
Ik ben mijn beste vriendin aan zelfdoding verloren, hier heb ik ontzettend veel verdriet van gehad, ik was een hele tijd lam geslagen.
Een aantal maanden later merkte ik bij mijn andere vriendin onrust en verdriet op, na wat langer doordraven ( drammen) kwam haar verhaal boven water haar moeder was zwaar depressief en had zelfmoord gedachten , de hele rattenplan, ze wou mij er niet mee belasten, na zoveel gesprekken samen te hebben gehad heb ik misschien wat hulp kunnen bieden, bepaalde alarmbellen eerder doen rinkelen ect.
We zijn nu ruim 5 jaar verder en haar moeder staat weer vol in het leven!
Niet dat dat aan mij te danken is hoor, daar zijn de fanatstishce hulpverleners voro verantwoordelijk ,maar ik had niet anders gewild dan haar en haar moeder te helpen! Als ik dat niet had aangekund haD ik dat ook mogen aangeven en dat was ook prima geweest.
Wat ik wil zeggen, benader haar dan kan zij zelf oordelen of zij hier ruimte voor heeft!
En voor sommige mensen hier in het topic een empathishhe klap in het gezicht met een gevoels stoel zou wel passend zijn!
donderdag 5 januari 2023 om 13:16
donderdag 5 januari 2023 om 13:28
Niet lullig bedoeld, maar heb je zelf iemand in je omgeving die suïcidaal is (geweest)?Poespas schreef: ↑05-01-2023 13:16Misschien kun je het wensdenken wat ombuigen naar vertrouwendenken.
Als je je zoon de hele dag niet ziet, kun je ook proberen te denken: hij redt zich wel, het komt goed, er gebeuren op een dag ook zoveel dingen in zijn voordeel, andere mensen waarderen hem vandaag iig etc etc.
De ellende is juist dat zo iemand niet meer oppikt wat er allemaal in zijn voordeel gebeurt. En ja, daar kun je je enorm zorgen over maken.
donderdag 5 januari 2023 om 14:07
Jazeker, meerdere... Zowel volwassenen als kinderen, soms als gevolg van trauma soms door psychische stoornis.
donderdag 5 januari 2023 om 15:17
donderdag 5 januari 2023 om 16:14
Ja. Mijn eigen zoon.
En ik probeer inderdaad vol vertrouwen aan de zijlijn zachtjes mee te juichen over de stappen die hij wel of niet maakt. Ik kan niet elke dag bezig zijn met zijn meest zwarte doemgedachten, dan ga ik eraan onderdoor.
.
donderdag 5 januari 2023 om 16:38
Nee dat snap ik, dat is onmogelijk. Maar ik begreep dat Nagtegaal het vooral moeilijk had als ze hem langere tijd niet kan bereiken op een moment dat het slecht gaat. Maar misschien lees ik dat verkeerd.
donderdag 5 januari 2023 om 18:38
Ik trek je verhaal niet in twijfel.Nagtegaal schreef: ↑04-01-2023 18:42Ik kwam even bijlezen, maar dat was zo gepiept
Avage, het is prima dat je alles wat ik schrijf in twijfel trekt. Het hoeft niet, maar het mag uiteraard altijd. Ik kan hier redelijk anoniem schrijven (mijn beste vriendin appte me vanmiddag dat ze bij regel twee al wist dat ik het was haha) en het is fijn om even gewoon ongefilterd in mijn eigen woorden leeg te kunnen lopen.
Bang zijn dat je kind zo verdrietig is dat hij er opeens tussenuit piept is iets dat op mij de uitwerking heeft dat ik extreem alert ben op ALLES hier in huis. En dus ook op mijn eigen woorden. Ik wil niet dat mijn kind me uit hoort spreken dat ik bang ben, hij heeft mij nodig om op te leunen, dus is het mijn taak te zorgen dat ik zelf plaatsen vind waar ik dat uit kan spreken.
Voor mij zijn die glitterschoenen een warme herinnering. Glitterschoenen overleven exact één dag in een zandbak. Dan heeft het zand de glitters er vanaf geschuurd. Interesseerde hem niks, hij is ongekend senang met consequenties. Doreia noemde hem in dit proces mijn mentor, maar hij is dat als levenskunstenaar eigenlijk al heel lang op heel veel punten in mijn leven.
Van een afstandje bekeken snap ik denk ik ook wel iets van je opmerking. Het is hier in huis gewoon de manier waarop we met elkaar praten, ik ervaar het zelf ook niet als theatraal. We zijn hier alle drie talig en dol op lachen. Maar voor een deel is het misschien ook wel de liefdevolle moederbril waardoor ik hem beschrijf omdat ik zijn "eigen"-zijn niet wil wegstoppen alsof het er niet mag zijn. Over zijn broer praat ik weer heel anders. Omdat dat bij uitstek zo'n jongen is die echt moeiteloos door ieder poortje past. Iets dat je pas op waarde schat wanneer je dat zelf niet kan. Maar ook daar heb ik meer superlatieven dan bescheiden woorden. Ik ben gewoon gruwelijk trots.
Maar misschien is het ondanks mijn begrip toch fijner voor je om me over te slaan als mijn woorden je zo tegen de haren instrijken. No hard feelings, misschien zien we elkaar een keer in een topic waar we meer op één lijn zitten
En ik ben ook talig en lach elke dag, maar ik zie niet hoe dat relevant is als je wil vertellen dat je angst hebt of boos bent, of wat je gevoelens ook zijn want dat lees ik dus niet in je OP. Die leest als een aanklacht tegen anderen die jouw fantastische kind iets hebben aangedaan. Vandaar mijn vraag of het een aanklacht is, of wat je ermee wil.
Je zal zelf ook een aandeel hebben gehad in wat je nu een Hele Grote Fout noemt, iedereen heeft zijn eigen schade en patronen vanuit zijn jeugd op basis waarvan je relaties aangaat en aanhoudt.
Let op het is absoluut niet jouw schuld geweest dat huwelijk en hoe het afliep, maar als ouder ligt daar wel het enige gedeelte waar je werkelijk iets van kan leren en dus waardoor je iets kan veranderen in het heden. Jij leeft je kinderen immers voor, dat effect is vele malen groter dan wat je dagelijks tegen ze zegt. Die blik naar binnen mis ik een beetje eerlijk gezegd.
Juist van anderen zal er altijd een gedeelte zijn dat je niet zal kennen, hun innerlijke wereld. En daar worstelt je kind nu mee, los van jou.
Wat me overigens super zwaar lijkt als ouder, zelfs een reden dat ik geen kinderen wil. Ik wil me niet zo machteloos en bang voelen dat ik me ga vastklampen en ze daarmee verneuk, want dat zou ik geheid doen. Natuurlijk loopt elk kind wel enige "schade" op van z'n opvoeding en vaak komt het wel weer goed, maar het lijkt me moeilijk om dat los te laten.
donderdag 5 januari 2023 om 18:41
donderdag 5 januari 2023 om 20:43
Mss is Avage de enige die het post.
Ik lees het ook exact zoals zij schrijft.
Those who choose the lesser evil forget quickly that they chose evil.
Hannah Arendt
Hannah Arendt
donderdag 5 januari 2023 om 22:46
Heel erg bedankt voor al de lieve berichten. Zoon ging vroeg naar bed, hij had weinig ruimte voor een gesprek.
Gisteren liep mijn eigen afspraak in de soep maar die kon gelukkig naar vandaag. Daarna heb ik uren in de duinen gewandeld in de stukken waar je niemand tegenkomt. De woorden van mijn eigen therapeut zijn positief en hoopvol. Maar mijn hoofd blijft malen wat ik anders had moeten doen, waar ik in had moeten grijpen, wat ik echt niet mag missen als signaal, waar ik mijn zoon moest vasthouden waar ik hem moet loslaten. Ze zei heel geruststellend "we hebben de tijd hè". Dat klopt in de zin dat jeugd GGZ hier behandelt tot en met 23 (ik weet niet of dat standaard zo is). Maar ik voel heel die tijd niet. Voor mij moet hij eerst weg bij de afgrond voor ik blij word van tijd.
Ik reageer morgen even wat beter op jullie bemoedigende woorden, ik zou ze nu geen recht doen.
Avage en Solomio, ik snap dat jullie me anders lezen dan ik mijn woorden bedoel. Maar ik heb echt geen enkele intentie om door jullie wenshoepeltje heen te springen om geen verwijten te krijgen over mijn communicatie of integriteit. Er zijn hier honderden topics, als mijn woorden je zo tegen de haren instrijken zitten er daar vast tussen die je zonder ergernis en achterdocht kunt lezen. Overigens stonden we vroeger op hetzelfde schoolplein Solommio, dus je kent mij en mijn zoon (en misschien ook nog net op de valreep zijn beste vriend) nog van wayyyyyy back when. En ik gok dat je me niet als theatraal slachtoffer in je herinnering hebt.
Gisteren liep mijn eigen afspraak in de soep maar die kon gelukkig naar vandaag. Daarna heb ik uren in de duinen gewandeld in de stukken waar je niemand tegenkomt. De woorden van mijn eigen therapeut zijn positief en hoopvol. Maar mijn hoofd blijft malen wat ik anders had moeten doen, waar ik in had moeten grijpen, wat ik echt niet mag missen als signaal, waar ik mijn zoon moest vasthouden waar ik hem moet loslaten. Ze zei heel geruststellend "we hebben de tijd hè". Dat klopt in de zin dat jeugd GGZ hier behandelt tot en met 23 (ik weet niet of dat standaard zo is). Maar ik voel heel die tijd niet. Voor mij moet hij eerst weg bij de afgrond voor ik blij word van tijd.
Ik reageer morgen even wat beter op jullie bemoedigende woorden, ik zou ze nu geen recht doen.
Avage en Solomio, ik snap dat jullie me anders lezen dan ik mijn woorden bedoel. Maar ik heb echt geen enkele intentie om door jullie wenshoepeltje heen te springen om geen verwijten te krijgen over mijn communicatie of integriteit. Er zijn hier honderden topics, als mijn woorden je zo tegen de haren instrijken zitten er daar vast tussen die je zonder ergernis en achterdocht kunt lezen. Overigens stonden we vroeger op hetzelfde schoolplein Solommio, dus je kent mij en mijn zoon (en misschien ook nog net op de valreep zijn beste vriend) nog van wayyyyyy back when. En ik gok dat je me niet als theatraal slachtoffer in je herinnering hebt.
Nu staat er iets anders.
vrijdag 6 januari 2023 om 07:58
Ik reageerde alleen even op het feit dat Avage commentaar kreeg op haar mening.Nagtegaal schreef: ↑05-01-2023 22:46
Avage en Solomio, ik snap dat jullie me anders lezen dan ik mijn woorden bedoel. Maar ik heb echt geen enkele intentie om door jullie wenshoepeltje heen te springen om geen verwijten te krijgen over mijn communicatie of integriteit. Er zijn hier honderden topics, als mijn woorden je zo tegen de haren instrijken zitten er daar vast tussen die je zonder ergernis en achterdocht kunt lezen. Overigens stonden we vroeger op hetzelfde schoolplein Solommio, dus je kent mij en mijn zoon (en misschien ook nog net op de valreep zijn beste vriend) nog van wayyyyyy back when. En ik gok dat je me niet als theatraal slachtoffer in je herinnering hebt.
Those who choose the lesser evil forget quickly that they chose evil.
Hannah Arendt
Hannah Arendt
vrijdag 6 januari 2023 om 07:58
Wat goed n fijn dat ook jij een fijne behandelaar hebt! En heel logisch dat je nog geen rust hebt. Voor nu is leven bij de dag denk ik. Misschien lukt dat soms, wat minder ver vooruit (en terug) denken en je voornemen dat later nog eens te doen.Nagtegaal schreef: ↑05-01-2023 22:46Heel erg bedankt voor al de lieve berichten. Zoon ging vroeg naar bed, hij had weinig ruimte voor een gesprek.
Gisteren liep mijn eigen afspraak in de soep maar die kon gelukkig naar vandaag. Daarna heb ik uren in de duinen gewandeld in de stukken waar je niemand tegenkomt. De woorden van mijn eigen therapeut zijn positief en hoopvol. Maar mijn hoofd blijft malen wat ik anders had moeten doen, waar ik in had moeten grijpen, wat ik echt niet mag missen als signaal, waar ik mijn zoon moest vasthouden waar ik hem moet loslaten. Ze zei heel geruststellend "we hebben de tijd hè". Dat klopt in de zin dat jeugd GGZ hier behandelt tot en met 23 (ik weet niet of dat standaard zo is). Maar ik voel heel die tijd niet. Voor mij moet hij eerst weg bij de afgrond voor ik blij word van tijd.
Ik reageer morgen even wat beter op jullie bemoedigende woorden, ik zou ze nu geen recht doen.
Hoop dat je lekker slaapt en wens je een fijne (of anders oké) dag voor jou en zoon
Het is zoals het is
vrijdag 6 januari 2023 om 15:45
Sorry dat ik zo matig reageer op al jullie hart-onder-de-riem-stekers. Ze doen me meer goed dan ik had durven hopen. Mijn hoofd is echt prut in de overtreffende trap. Ik ga er even een paar dingen uit halen om op te reageren omdat ik bij sommige dingen ook twijfel of ik ze goed genoeg geformuleerd heb.
Mijn zoon heeft me dat gevraagd toen hij een jaar of zestien was. Hij was daar zo helder in dat het binnen vijf minuten beklonken was. Voor mij was/is het ook een stuk makkelijker om niet neutraal te zijn als ik over hem praat want mijn gevoelens zijn ook vèrre van neutraal. Maar ik vond, en dat vind ik ondanks alles nog steeds, dat wanneer je gaat scheiden je kinderen er rècht op hebben dat je minimaal neutraal over hun andere ouder blijft praten. Hun vader deed dat vanaf dag één heel uitgesproken niet en daar hebben mijn kinderen veel schade door opgelopen. Wanneer je een heel weekend iemands moeder afzeikt en je zet daar dan vervolgens zondagavond je kinderen weer fluitend bij op de stoep dan creëert dat een gigantisch gevoel van onveiligheid. Mijn kinderen hebben in de loop der jaren de meest groteske dingen bij me geverifieerd die hun vader ze had ingefluisterd dat ik zeker weten zou gaan doen. Dus mijn eigen ideeën werden heel erg bevestigd door wat ik voor mijn ogen zag gebeuren.
Inmiddels is hij twintig. Dus ik ben al vier jaar niet meer neutraal (in mijn relatie met mijn jongste zoon omdat hij daar expliciet om heeft gevraagd, met de oudste zou ik vrij snel bonje hebben als ik een kwaad woord over zijn vader zou zeggen dus daar ben ik wel nog neutraal-ish). Wat moeilijk was en is, is dat mijn zoon zèlf nog heel lang hoopte op een verbetering van hun band. Ergens rond zijn zeventiende toen hij daar een keer boos en verdrietig het huis uit is gestormd zijn de weekenden daar zijn en slapen zo'n beetje opgehouden. Zijn vader was in die weekenden ook steeds vaker weg. Soms ging hij er dan overdag heen en kwam hij 's avonds weer terug. Soms was het zo naar dat hij een paar weken niet ging. En hij had àltijd gelijk in waarom hij boos was en daar heb ik hem ook altijd in bevestigd. Maarrrr na een paar weken (waarin het zijn vader dus zoveel kon schelen dat hij precies nul keer toenadering zocht) bedacht mijn zoon dan toch weer strategieën om het weer goed te maken. En dan vertelde ik hem wel dat ik dat heel lief vond van hem maar dat ik ook vond dat hij zichzelf heel kwetsbaar maakte in een situatie waar de kans uiterst gering was dat hij zou krijgen wat hij nodig had. Maar ik zei nooit "Mop, je weet ondertussen zelf ook wel dat je vader een lul is gooi dit plan toch lekker in de vuilnisbak en laat hem lekker eenzaam oud worden".
En nu, op de toppen van mijn onmacht, zou ik natuurlijk grof geld betalen om terug te kunnen gaan in de tijd en een neonbord te kopen met een tekst van die strekking. Wat onzin is, want zo'n mens ben ik helemaal niet.
andnowwedance schreef: ↑04-01-2023 18:39
Ik weet ook niet of TS er helemaal niets aan kan doen. Ze is in elk geval tot inzicht gekomen dat het niet helpend is om helemaal neutraal te zijn jegens haar expartner, omdat zoon zich daarin niet erkend voelde. Aan het gedrag van ex kan ze uiteraard niks doen, maar als andere ouder heeft ze dus te meer invloed.
Mijn zoon heeft me dat gevraagd toen hij een jaar of zestien was. Hij was daar zo helder in dat het binnen vijf minuten beklonken was. Voor mij was/is het ook een stuk makkelijker om niet neutraal te zijn als ik over hem praat want mijn gevoelens zijn ook vèrre van neutraal. Maar ik vond, en dat vind ik ondanks alles nog steeds, dat wanneer je gaat scheiden je kinderen er rècht op hebben dat je minimaal neutraal over hun andere ouder blijft praten. Hun vader deed dat vanaf dag één heel uitgesproken niet en daar hebben mijn kinderen veel schade door opgelopen. Wanneer je een heel weekend iemands moeder afzeikt en je zet daar dan vervolgens zondagavond je kinderen weer fluitend bij op de stoep dan creëert dat een gigantisch gevoel van onveiligheid. Mijn kinderen hebben in de loop der jaren de meest groteske dingen bij me geverifieerd die hun vader ze had ingefluisterd dat ik zeker weten zou gaan doen. Dus mijn eigen ideeën werden heel erg bevestigd door wat ik voor mijn ogen zag gebeuren.
Inmiddels is hij twintig. Dus ik ben al vier jaar niet meer neutraal (in mijn relatie met mijn jongste zoon omdat hij daar expliciet om heeft gevraagd, met de oudste zou ik vrij snel bonje hebben als ik een kwaad woord over zijn vader zou zeggen dus daar ben ik wel nog neutraal-ish). Wat moeilijk was en is, is dat mijn zoon zèlf nog heel lang hoopte op een verbetering van hun band. Ergens rond zijn zeventiende toen hij daar een keer boos en verdrietig het huis uit is gestormd zijn de weekenden daar zijn en slapen zo'n beetje opgehouden. Zijn vader was in die weekenden ook steeds vaker weg. Soms ging hij er dan overdag heen en kwam hij 's avonds weer terug. Soms was het zo naar dat hij een paar weken niet ging. En hij had àltijd gelijk in waarom hij boos was en daar heb ik hem ook altijd in bevestigd. Maarrrr na een paar weken (waarin het zijn vader dus zoveel kon schelen dat hij precies nul keer toenadering zocht) bedacht mijn zoon dan toch weer strategieën om het weer goed te maken. En dan vertelde ik hem wel dat ik dat heel lief vond van hem maar dat ik ook vond dat hij zichzelf heel kwetsbaar maakte in een situatie waar de kans uiterst gering was dat hij zou krijgen wat hij nodig had. Maar ik zei nooit "Mop, je weet ondertussen zelf ook wel dat je vader een lul is gooi dit plan toch lekker in de vuilnisbak en laat hem lekker eenzaam oud worden".
En nu, op de toppen van mijn onmacht, zou ik natuurlijk grof geld betalen om terug te kunnen gaan in de tijd en een neonbord te kopen met een tekst van die strekking. Wat onzin is, want zo'n mens ben ik helemaal niet.
Nu staat er iets anders.
vrijdag 6 januari 2023 om 15:52
En tóch Nagtegaal, mag je dat nu alsnog zeggen.
Ik meld het mijn kind al nu hij 9 is. 'Je weet toch dat als je dat spel speelt met die kinderen in de pauze, dat je dan geheid ruzie gaat krijgen he? Omdat het spel met veel valsspelen gepaard gaat en jij niet het type bent die tegen valsspelen kan. En die ene jongen doet altijd mee, waar je nooit mee op kunt schieten. Dus je mag er ook voor kiezen om niet mee te doen, of om er mee te stoppen als je voelt dat je er heel kwaad om word. Dat mag allemaal. En dat je hem dan 'bent' in de volgende pauze omdat je eruit naait, ach, na 10 seconden is de ander hem weer. Maar je hóeft niet iets te doen als je dat niet wilt. En je mag gewoon zeggen: ik doe niet meer mee.'
Dit had ik 2 jaar terug echt niet gedaan! Dan had ik gemaand om je dan aan te passen, om het in te slikken, weet ik veel. En dat heb ik ook echt zo gedaan. Maar ik had mijn kind nooit verteld dat hij ook mag kiezen voor eruit gaan. Nu wel. En dat mag je nu alsnog zeggen tegen hem.
Ik meld het mijn kind al nu hij 9 is. 'Je weet toch dat als je dat spel speelt met die kinderen in de pauze, dat je dan geheid ruzie gaat krijgen he? Omdat het spel met veel valsspelen gepaard gaat en jij niet het type bent die tegen valsspelen kan. En die ene jongen doet altijd mee, waar je nooit mee op kunt schieten. Dus je mag er ook voor kiezen om niet mee te doen, of om er mee te stoppen als je voelt dat je er heel kwaad om word. Dat mag allemaal. En dat je hem dan 'bent' in de volgende pauze omdat je eruit naait, ach, na 10 seconden is de ander hem weer. Maar je hóeft niet iets te doen als je dat niet wilt. En je mag gewoon zeggen: ik doe niet meer mee.'
Dit had ik 2 jaar terug echt niet gedaan! Dan had ik gemaand om je dan aan te passen, om het in te slikken, weet ik veel. En dat heb ik ook echt zo gedaan. Maar ik had mijn kind nooit verteld dat hij ook mag kiezen voor eruit gaan. Nu wel. En dat mag je nu alsnog zeggen tegen hem.
I noticed how your people didn't support you. So, I sent you strangers -- The Universe
vrijdag 6 januari 2023 om 15:55
Voelen is inderdaad niet mijn expertise. Maar nu is het hek echt even helemaal van de dam. Afgelopen week liep ik ergens de deur uit en hield iemand me tegen om mijn sjaal even goed te doen. Die zorgzaamheid kwam zó hard binnen dat ik zo snel mogelijk naar huis ben gegaan (ik had eigenlijk andere plannen) om ongezien knetterhard te huilen. Terwijl, als je me een half uur geeft en een post-it dan denk ik dat ik al mijn huilbuien vanaf 2019 op kan schrijven.
Nu staat er iets anders.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
