Emotioneel uitgelubberd

Hi, ik kom hier al duizend jaar maar doe dit topic even met een nieuwe nick omdat ik graag nog duizend jaar wil blijven maar vurig hoop dat deze nachtmerrie ooit in de achteruitkijkspiegel verdwijnt en dan wil ik hem ook echt echt echt niet meer tegenkomen. Mijn nick staat voorlopig in mijn motto, dus niks geheimzinnigs.

Korte samenvatting: bijna 25 jaar geleden maakte ik een Hele Grote Fout en trouwde ik met een, laat ik het heel netjes formuleren, klootzak. Een paar jaar later kregen we kinderen. Nog een paar jaar later liet hij me alle hoeken van het huis zien en dat was de laatste dag dat we samen waren. Ik wilde graag de kinderen, hij wilde graag de spullen, iedereen kreeg wat hij wou.

Hij ontmoette een nieuwe vrouw waar onze kinderen binnen één seconde een hekel aan hadden. Die relatie was voor hem belangrijker dan zijn kinderen dus die moesten er maar gewoon mee zien te leven. Voor de oudste was dat bijna een jaar drie dagen huilen als hij er heen moest en drie dagen huilen als hij ervan terugkwam (ouderwetse bezoekregeling om de week een weekend + 50% van de vakanties). Bij de jongste keerde het naar binnen.

Ik vond het destijds belangrijk dat ze het contact met hun vader niet zouden verliezen en dat leek bij de oudste even te gebeuren. Dus ik praatte en praatte met hem en uiteindelijk wilde hij in die weekenden weer gaan. Toen begon de grote ellende met de jongste. De (kleine, petite) inmiddels echtgenote van zijn vader vond hem te dik. Dat was hij niet. Bij de geboorte was hij al 60 centimeter en al de jaren daarna vloog hij ver boven de curve uit qua lengte en bleef hij keurig op de bovenlijn zitten qua gewicht. De verhoudingen waren dus prima, maar hij is gewoon een soort reus. Voor haar was het voldoende aanleiding voor twee hele foute dingen: 1) ongelimiteerd commentaar op zijn lichaam (hij was toen een jaar of 8, 9) en 2) continue hameren op het feit dat ik zo'n ontzettende slechte moeder was.

In eerste instantie heb ik hier hun vader op aangesproken. Zijn antwoord was kort, hij zei dat zijn nieuwe vrouw zelf een problematische verhouding had met eten en dat hij haar daar al op aangesproken had en ze er zelfs ruzie over hadden gemaakt dat zij dit niet bij onze zoon neer mocht leggen. So far,, so good. Maar in de praktijk bleek hier niets van. Uit loyaliteit naar zijn vader of om mij te beschermen is mijn zoon op slot gegaan als een soort oester. Pas heel veel later kwam er in horten en stoten uit dat hij wanneer hij daar in het weekend was verplicht op de weegschaal moest staan, om beurten met zijn broer en de dochter van die vrouw en dat hij dan iedere twee weken te horen kreeg dat er niks deugde van hem, zijn BMI te hoog was, hij een voorbeeld moest nemen aan zijn broer en "zus" en nog meer van dat soort zielsverwoestende bullshit.

Dit op zich is natuurlijk al voldoende input om scarred for life uit je jeugd tevoorschijn te komen, but wait there's more. Deze heerlijke, intens lieve, slimme, dromerige, alles-voor-je-overhebbende, kleurrijke reus past in geen enkel hokje. Duizend procent autonoom. Dus ook niet in een gender hokje en ook niet in een seksualiteit hokje. Al deze dingen waren al volledig helder toen hij in groep 1 per se met zijn glitterschoenen in de zandbak wilde en een paar jaar later van zijn eerste zakgeld een make-updoos kocht. Ik heb het ook expliciet tegen zijn vader gezegd toen hij aan het begin van de bovenbouw van de lagere school zijn eerste fikse crush op een jongen had (nog steeds zijn allerbeste vriend ). Kortom: tegen de tijd dat hij "officieel" uit de kast kwam was dat Echt Geen Verrassing.

Wat het wel was, was het begin van homo "grappen", nichten opmerkingen, heel veel onbegrip en nog meer afkeuring. Maar wel aan maar binnenskamers, want naar buiten toe was zijn vader "natúúúúúrlijk all inclusive".

Dus ja, om de boel even in te korten, toen hij 16 was heeft mijn zoon me met klem gevraagd niet meer neutraal te zijn (give me ALL the Oscars) en voortaan expliciet zijn kant te kiezen en gewoon te zeggen dat zijn vader een klootzak is (auw...). Toen hij 17 was is hij daar een keer zo verdrietig de deur uitgelopen dat hij me huilend opbelde of ik hem op wilde komen halen in the middle of nowhere omdat hij zó ver gelopen had dat hij niet meer voor het donker terug kon zijn en hij ook eigenlijk nooit meer terug wilde. Dat heb ik uiteraard gedaan. Toen hij 18 was verviel de bezoekregeling en heb ik zijn vader gezegd dat hij het voortaan zelf mocht gaan doen en ik er alleen nog was voor onze zoon.

Het ingewikkelde is dat onze zoon heel erg lang tòch heel erg verlangde naar acceptatie en goedkeuring door zijn vader. En dus ook steeds weer toenadering zocht. Omdat hij niet meer daar wilde slapen en al helemáál geen zin had om iets met zijn vrouw te moeten spraken ze meestal of voor een wandeling in het bos nabij zijn huis. Los van alle keren dat hij tijdens zo'n wandeling dan steeds weer werd gebombardeerd met allerhande commentaar is zijn vader hem ook twee keer gewoon vergeten. Zat'ie daar helemaal kwetsbaar te wezen op een bankje bij de ingang wachtend en hopend dat het deze keer misschien wèl zou lukken.

Inmiddels is hij twintig. En na bijna een jaar op de wachtlijst bij de GGZ is hij nu gestart met een behandeling. Zijn behandelaar is goud, ik kan niet anders zeggen. Maar wat hij tegen mij niet wilde zeggen (maar ik in mijn achterhoofd wel wist) krijgt zij er wel uit. Hij heeft zoveel verdriet dat hij vaak liever niet meer wil leven.

Even heel hard janken nu, dan komt er nog een stukje.

Doreia* schreef: ↑

06-01-2023 16:08

Je mag anderen toestemming geven zichzelf geen geweld meer aan te doen, omwille van de goede vrede / hoe heurt het / makkelijker voor de ander ten koste van jezelf. Het is dus niet iemand de les lezen, maar iemand uit het patroon halen dat niet goed is voor die persoon.

Oh, hij moest na zijn zestiende nooit meer naar zijn vader van mij. Hij wilde steeds zelf.

Doreia* schreef: ↑

06-01-2023 16:15

Ik denk dat hij zichzelf best vaak geweld heeft aangedaan om een band te proberen te krijgen met zijn vader.
Voor hem hoop ik dat hij inmiddels heeft geleerd dat je je nooit aan moet passen om de ander je leuk te laten vinden. En dat is een waardevolle les voor de rest van zijn leven.

100% zeker, wat ik alleen niet helemaal zeker weet is of dat was om een band te krijgen of om de bevestiging te krijgen die hij nodig had van zijn vader.

Het wonderlijke is dat hij in àl de andere dingen echt extreem autonoom is. Hij houdt enorm van gezelligheid en wil overal graag bijhoren, maar als hij er ook maar één ding van zichzelf voor moet aanpassen laat hij alles ook zo weer los. Bij een diner aan het einde van de introductieweek van zijn nieuwe opleiding werd er aan zijn tafel heel lelijk geslutshamed over een meisje aan een andere tafel, daar zegt hij dan een keer wat van maar toen dat geen effect had trok hij zijn conclusie, stond op en liep weg. Daar denkt hij daarna ook nooit meer over na. Als hij genoeg gezien heeft is het klaar en afgesloten. Maar zijn vader, die afwijzing, dat raakt zo diep.

Fantafles schreef: ↑

05-01-2023 09:19

(Mijn situatie lijkt een beetje op de jouwe) dikke knuffel.

Wat super shit voor je. Of voor jullie eigenlijk natuurlijk. Het is echt alarmerend met hoeveel kinderen het slecht gaat. Ik hoop dat jullie ook een plek hebben met fijne hulp. De wachtlijsten waren hier echt niet te doen. Tegen de tijd dat zoon aan de beurt was had hij al een hoop gesprekken gevoerd met de praktijkondersteuner en met een vrijgevestigde psycholoog. Maar daar kwam geen echte vooruitgang uit naar voren. Dus hij had zichzelf alweer bijna zo in zichzelf teruggetrokken dat toen hij uiteindelijk het telefoontje kreeg dat hij bovenaan de wachtlijst stond en kon komen voor een intake hij zijn puberschouders optrok en zei dat hij niet meer hoefde. Godzijdank tegen mij en niet aan de telefoon tegen de mevrouw die hem in wilde plannen, daar had hij tegen gezegd dat hij eerst even met zijn moeder zou praten

Als je meer wil schrijven over hoe het bij/met jou is ben je heel welkom hoor!

Lief dat je zegt dat je je soms optrekt aan wat ik schrijf. Ik heb hier door de jaren heen zoveel liefde en wijsheid gelezen dat het fijn is om er zelf ook aan bij te kunnen dragen.

Mooilicht schreef: ↑

05-01-2023 10:58

Ik ben vooral blij dat jouw zoon nu goede hulp heeft. Hopelijk maakt dat dat je mag ontspannen (je deelt de verantwoordelijkheid) en dat je tijd en aandacht en energie hebt voor je eigen wens/proces. En ik wil tóch even gezegd hebben: dat jouw berichten mij weer een hoop brengen, betekent niet dat ik zeg dat jij het precies zo doet als ik. Zo is het niet. Dus het kan best zijn dat jíj niet herkent wat ik schrijf, maar míj brengt het deze zelfreflectie. Waar ik blij mee ben! Omdat het inderdaad een thema is waar je niet 'zo maar' met iedereen op elk moment over praat.

Fijn dat we er samen iets aan hebben juist! Deels herken ik wel wat je schrijft, maar ik gok dat het vanuit een ander perspectief komt omdat er nuanceverschillen in zitten. Ik heb niet zo'n hele toffe jeugd gehad. Mijn zusje en ik waren eigenlijk meer een soort porseleinen poppen van mijn moeder die je heel mooi aan kon kleden en heel erg keurig kon laten zijn, maar dat er ook een binnenwerk inzat met emoties, dromen, wensen en verlangens dat was erg onwenselijk. Dus ik heb wel héél veel nagedacht over hoe het heurt. Maar dan voornamelijk over hoe het heurt om moeder te zijn. Ik ben oneindig nieuwsgierig naar wat mijn kinderen willen en waar ze van dromen en daar praten we ook super veel over. En in die wensen en dromen ben ik net als jij heel druk met faciliteren.

De middelbare school was -dacht ik- het laatste hete hangijzer. Daarvan had hij zo ontzettend vaak gehoord dat wat hij wilde te hoog gegrepen was en dat het onzin was als hij zou opstromen (van zijn vader, niet van school of van mij). En ik weet prima waarom: in ons echtscheidingsconvenant staat dat de alimentatie doorloopt tot aan het einde van de studie van onze kinderen. Dus opstromen betekende +2 jaar alimentatie. Volledig los dus van zijn capaciteiten en dromen. Zo intens gemeen om hem daarin dan toch jaren lang tegen proberen te houden en te frustreren. En ik snap het zelf ook totaal niet want het gaat om het geluk van je kind. Als je het geld niet hebt wordt het een totaal ander verhaal hè, begrijp me niet verkeerd. Maar daaraan is gewoon geen gebrek (tenzij zijn vader opeens hele kostbare hobby's heeft opgepakt: briefjes van vijfhonderd euro verbranden of mailen met Nigeriaanse prinsen).

Dat ik de zorg nu deel is behoorlijk wennen. Maar ik ben wel erg onder de indruk van de expertise bij de GGZ hier. Hoe snel ze een adequaat beeld hadden van wat er speelt, hoe mijn zoon is en ook hoe ik ben. En vooral over hoe goed en diep de therapeut van mijn zoon zijn vertrouwen heeft weten te winnen. Het is ingewikkeld om te zien dat ze zijn vader volledig buiten beschouwing laten. Aan de ene kant sta ik daar verbluft naar te kijken dat professionals zo vanzelfsprekend de knoop doorhakken dat daar niets te halen valt (en dat dat kennelijk "mag", eyeopener voor mij dus) en van de andere kant maakt het me ook heel erg boos. Want die trekt dus in het weekend gewoon lekker een fles wijn open, gooit zijn voeten omhoog en draagt nul procent van de last die hij zelf heeft veroorzaakt.

Dank voor je openhartige post, ik ga er nog een beetje verder op kauwen of ik misschien niet toch een beetje dichter tegen je aanzit dan ik in eerste instantie denk,

belgali schreef: ↑

05-01-2023 13:00

Volgens mij mag je best toegeven naar je zoon toe dat je bang bent. Maar dat je dat kan dragen door er bijvoorbeeld met je vrienden over te praten. Angst mag, het hoeft je niet persé te verlammen. Het is gewoon een indicatie dat er iets ernstigs aan de hand is nu wat aandacht moet hebben. Je hoeft je emoties denk ik niet te verstoppen. Wel voorleven hoe je er dan mee omgaat.

Dankjewel voor heel je post. Maar vooral voor dit zinnetje. Stuk beter behapbaar als je het zo formuleert. Ook omdat het die aandacht nu ook heel actief krijgt.

"Mijn" therapeut drukte me ook weer op het hart dat het feit dat hij nu uitgesproken heeft vaak niet te willen leven voor hem de druk heeft laten afnemen. Dus het risico is momenteel niet nul, maar het is wel lager dan het was. Rationeel kan ik dat helemaal volgen. Maar emotioneel is dat gewoon lastiger.

Rooss4.0 schreef: ↑

05-01-2023 16:14

Ja. Mijn eigen zoon.

wat krijgen een hoop mensen het toch zo vreselijk onrechtvaardig hard voor de kiezen.

Zoon is onderweg naar huis met een mooi cijfer voor een examen op zak.
Van mij mag echt heel die studie drie keer de gracht in, maar dit zijn dingen waar hij zich heel erg aan op kan trekken, dus I'll take what I can get.

Ik hoop dat iedereen hier die zich zorgen maakt over een geliefde ook met een mooi en rustgevend bericht het weekend in kan gaan. Dit waren echt mijn donkerste weken ooit en jullie berichten hebben veel verschil gemaakt.

Nou, wat in ieder geval niet meer helpend is, is dit topic. Ik doe echt mijn best om aanknopingspunten te vinden om vriendelijk en met een open hart te reageren op de reacties waarin mij van alles word aangesmeerd dat iedere fundering ontbeert en ik zou echt willen dat ik een goede reactie in me had op mensen die proberen "mee te denken" over wat helpend is voor mijn zoon (en voor mij) maar ik heb het momenteel gewoon allemaal niet. Daarom opende ik ook dit topic. Omdat ik momenteel Zo Ontzettend Veel NIET heb. Ik heb geen slimme ladder voor hem uit deze diepe put. Ik heb geen magisch potje geduld ergens in de kast dat het opeens heel licht maakt om iedere dag wéér ergens opbeurende woorden vandaan te halen. Ik heb geen schakelaar in mezelf die ik om kan klikken waardoor ik me plotseling geen zorgen meer maak diep in mijn maag en ver in mijn achterhoofd, nog geen toverkookwekker die het precies dertig minuten zou kunnen regelen. Ik heb ook geen woorden meer over aan het einde van de dag waardoor het idee van met mijn vriendinnen afspreken als een soort horroropdracht voelt in plaats van iets waar ik energie uit zou kunnen halen of wat me zou kunnen helpen mijn zinnen te verzetten.

En dat is waar ik eigenlijk een topic voor opende. Omdat ik ook maar gewoon een mens ben, en dit hele gebeuren óók impact heeft op mij. En ik dat graag van me af wilde schrijven. Een heel klein stukje internet waar het gewoon mag gaan over mij. Waar ik geen verantwoording hoef af te leggen over of ik wel door het allerhoogste hoepeltje van het (papieren) moederschap en mens-zijn ben gesprongen die dag. Waar ik niet een dramaqueen ben die zichzelf heel zielig vindt omdat ik het niet over mijn zoon heb maar over mezelf. Want dat gevoel heb ik thuis gewoon al 24/7 als ik worstel om er te zijn voor mijn zoon maar dat gewoon fucking intens is als het opeens daadwerkelijk gaat over leven of dood en ik zelf óók weleens gewoon onder de dekens wil kruipen en een dag of drie over wil slaan. Of als ik pijn heb maar mijn pijnstillers niet durf te gebruiken omdat ik daar suf van word en doodsbang ben dat hij me niet wakker krijgt als hij me nodig heeft of ik geen auto mag rijden als ik hem 's ochtends buiten bewustzijn aantref of met zijn polsen doorgesneden of Joost mag weten hoe.

En rationeel weet ik dat de lieve dingen die de meesten van jullie me geven er meer zijn dan de kritische. Maar mijn huid is zó dun op dit moment dat ik van die paar woorden zo hard in de verdediging schiet dat ik mijn laptop dichtklap. Dus grote dank voor al die lieve woorden. Groter dan ik op dit moment kan verwoorden.

Mijn zoon heeft hulp, ècht goede hulp.
Ik heb hulp om hem te helpen, ècht goede hulp vanuit hetzelfde team dus er gaat ook niks langs elkaar heen.
De kans is groot dat we er goed uitkomen over een tijdje.
Wat ik hier hoopte te vinden ga ik elders zoeken.

We hebben de zomervakantie gehaald!

Gisteren had hij zijn laatste examen. Zijn broer was al een week eerder klaar en sinds vandaag zitten ze als een soort Siamese tweeling op de bank Zelda te spelen. Balsem voor mijn ziel.

Het gaat kruipend een beetje beter. Hij heeft door een personeelswissel een nieuwe therapeut. Dat maakte het even spannend omdat het geen directe overstap was maar een pauze had van bijna een maand. Hij heeft die tijd duidelijk gebruikt voor reflectie en de nieuwe vrouw die hem helpt is heel goed gebrieft en houdt duidelijk van aanpakken. Met als resultaat dat hij sinds een week (misschien twee) boos is. En dat is glorieus. Hij heeft zó veel grond om boos te zijn. Maar tot nu toe werd hij altijd boos op zichzelf en/of intens verdrietig en onzeker.

Van mij mag hij de hele tent afbreken (maar dat zal waarschijnlijk wel meevallen). De therapeuten hadden een poosje geleden al aangegeven dat het risico op suïcide wel was gaan liggen. En ook dat dat voor bezorgde ouders vaak nog lang na-ijlt. Dat was bij mij zeker het geval (ik heb cPTSS, dat helpt daar niet bij). Nu hij boos is geloof ik het wel.

We zijn er nog niet, en hij blijft voorlopig nog maanden onder behandeling. Dus geen Hoog Hosanna voorlopig. Maar het was zo'n heftig onderwerp dat ik dit ook graag even met jullie wilde delen.