En nu ben ík aan de beurt!!!!

Mijn relatie is over en ja, verdriet doet het wel...maar rouwig ben ik niet. Ik ben klaar met die relatie wat gewoon een regelrechte aanfluiting was.



Het verhaal:



Ik ben niet erg zeker van mezelf. Sterker nog, ik stroom over van onzekerheid en vraag ook wel eens bevestiging, maar dat doe ik om alles te relativeren. Na de bevestiging geloof ik het wel, dan realiseer ik me dat die negatieve gedachten gewoon van mezelf zijn. Maar wat nu als inuitief alles nog steeds niet klopt. Het zijn geen kleine signalen maar gewoon overduidelijke alarmbellen: Geld pakken uit mijn portemonnee, weken geen seks willen en mij voor gek uitmaken wanneer ik toenadering zocht. Leugens over het verleden, een half jaar gereisd terwijl nadien bleek dat wel eens een weekendje weg werd gepland maar 6 maanden reizen..nee, dat klopte niet. Liegen over het roken van een jointje. Voor de duidelijkheid, ik heb niets tegen jointjes of whatsoever, maar het gaat er mij meer om dat het op een normale manier gebeurd en dat er gewoon eerlijk over word gedaan. Als ik plotseling op de meest vreemde plekken zakjes wiet vind, ga ik wel eventjes nadenken? Of is dit achterdochtig! En telkens weer een weerwoord. Deze week was zijn telefoonnummer geblokkeerd. Hij kon me dus ook niet bellen. Althans dat dácht ik. Toen ik gisteravond, na een fikse ruzie omdat het me langzamerhand duidelijk werd, zijn telefoon afpakte om te zien of mijn gevoel me echt niet voor de gek hield, bleek dat hij al twee dagen kon bellen. Terwijl ik 's middags mijn (ex)vriend dringend nodig had voor regelzaken en hij geen gehoor gaf en zelfs niet terugbelde. Zijn excuus: Ik was geblokkeerd en toen een paar uur gedeblokkeerd, later weer geblokkeerd en gisteravond ná 9 uur plotseling weer gedeblokkeerd. Ze hebben het bij de telefoonprovider maar druk met deze klant.

We wonen samen, dus zit ik nog wel een tijdje vast aan dit figuur, voor wie ik geen goed woord meer over heb. Ik ben er klaar mee, geen vernederende momenten meer, geen momenten van verdriet. Het was overigens een korte (6maanden, dat samenwonen ging dus erg snel!) maar zeer krachtige relatie, vol leugens en bedrog dus!



Nu ben ik aan de beurt en ga ik alleen nog maar dingen doen die ik leuk vind....



maar oh, wat ben ik bang! En deze gebeurtenis bevestigd mijn negatieve zelfbeeld...dát doet mij verdriet!



een heel verdrietige mcdrek!

Ben al weg, gelukkig! Echt verdriet om die kerel heb ik niet, maar gewoon de situatie eromheen. Alsof er "neuk me en verneuk me" op mijn voorhoofd staat. Hij ontkent in alle toonaarden, maar zelfs een blinde kan zien dat hij liegt dat het gedrukt staat!



Ja, ik ben heel erg bang om alleen te zijn...alleen is voor mij eenzaam!

Ja heel veel zelfs, lieve vriendinnetjes en mijn ouders die er onvoorwaardelijk voor me zijn.

Heb me voor een paar daagjes ziekgemeld op mijn werk. Ik moet eerst een paar dingen op een rijtje hebben staan...



voel me zo belabberd en jank me de ogen uit mijn kop!