Relaties
alle pijlers
En.....?
maandag 11 juni 2007 om 09:52
Hallo Meiden,
Ik heb jullie advies nodig en misschien kunnen jullie mij helpen.
Situatieschets van mijn leven. Samenwonend, 10 jaar bijelkaar, 2 kinderen een eigen huis, leuke mensen om mij heen. Heb het op sociaal gebied allemaal wel voorelkaar. Maar ik weet niet of ik nog wel supergelukkig ben met mijn relatie. Ik heb het idee dat ik overal alleen voor sta en dat ik meer alleenstaande moeder ben, als samenwonend!
Als ik dit tegen mijn vriend zeg, dan heeft hij daar geen passend antwoord op. Hij vindt dat ik me gewoon aanstel en neemt me dan op dat moment niet serieus.
Werk alle ochtenden als de kinderen naar school zijn, daarna kom ik thuis en kan de plunje van iedereen opruimen en schoonmaken en zorgen dat het allemaal weer spik en span is hoe iedereen het graag ziet.
Mijn vriend is voor zijn hobby twee keer in de week weg. Geen probleem, toch? Maar het begint steeds vaker dat hij in het weekend ook weg is en geen tijd heeft voor onze kinderen en dat mag ik dan weer opknappen. Begrijp me goed hoor, voor onze kinderen doe ik alles en ga door het vuur. Maar als hij dan thuis is, dan moet ik alles vragen of hij iets voor ons wil doen. Het gaat dan allemaal met een zucht en een kreun en alles is te veel. Daar wordt ik dan weer boos over! Hij weer boos tegen mij dat hij zijn hobby wel afzegt, bla bla bla. Dat hoeft voor mij niet, alleen ik wil wel als hij dan WEL thuis is er ook voor ons is. Of verlang ik dan te veel? Ik heb echt het idee dat alles om hem draait en dat ik me maar aan elke situatie moet aanpassen en dat ben ik beu.
Ben gewoon heel opstandig aan het worden, ik wil ook een keer rust.
Willen jullie mij een beetje helpen?
XXX
Ik heb jullie advies nodig en misschien kunnen jullie mij helpen.
Situatieschets van mijn leven. Samenwonend, 10 jaar bijelkaar, 2 kinderen een eigen huis, leuke mensen om mij heen. Heb het op sociaal gebied allemaal wel voorelkaar. Maar ik weet niet of ik nog wel supergelukkig ben met mijn relatie. Ik heb het idee dat ik overal alleen voor sta en dat ik meer alleenstaande moeder ben, als samenwonend!
Als ik dit tegen mijn vriend zeg, dan heeft hij daar geen passend antwoord op. Hij vindt dat ik me gewoon aanstel en neemt me dan op dat moment niet serieus.
Werk alle ochtenden als de kinderen naar school zijn, daarna kom ik thuis en kan de plunje van iedereen opruimen en schoonmaken en zorgen dat het allemaal weer spik en span is hoe iedereen het graag ziet.
Mijn vriend is voor zijn hobby twee keer in de week weg. Geen probleem, toch? Maar het begint steeds vaker dat hij in het weekend ook weg is en geen tijd heeft voor onze kinderen en dat mag ik dan weer opknappen. Begrijp me goed hoor, voor onze kinderen doe ik alles en ga door het vuur. Maar als hij dan thuis is, dan moet ik alles vragen of hij iets voor ons wil doen. Het gaat dan allemaal met een zucht en een kreun en alles is te veel. Daar wordt ik dan weer boos over! Hij weer boos tegen mij dat hij zijn hobby wel afzegt, bla bla bla. Dat hoeft voor mij niet, alleen ik wil wel als hij dan WEL thuis is er ook voor ons is. Of verlang ik dan te veel? Ik heb echt het idee dat alles om hem draait en dat ik me maar aan elke situatie moet aanpassen en dat ben ik beu.
Ben gewoon heel opstandig aan het worden, ik wil ook een keer rust.
Willen jullie mij een beetje helpen?
XXX
maandag 11 juni 2007 om 14:29
Túúrlijk..............maar je kunt niet met zekerheid zeggen dat je een zélfde soort relatie zou hebben als je met deze man de toch wel heftig tijd van het opvoeden van drie koters zou hebben meegemaakt..... kun je een hardstike lieve man hebben nu, maar misschien had die ook wel gaan stuiterballen van alle drukte , of van eh...........niet zo heel veel sex, wat toch vaak het geval is wanneer de kinderen klein zijn , of was die chagrijnig geworden van iets wat nu geen issue is bij jullie.
Nee BGB, mijn man is vroeger ook nooit chagrijnig geworden bij zijn ex toen hij nog kleine kinderen had, hij is gewoon niet het type dat gaat stuiterballen (ondanks dat hij veel minder seks had dan hij had gewild) en hij was en is een liefdevolle vader die veel met de kinderen deed. Dat weet ik allemaal van zijn broers en zussen, van zijn vrienden en ex-schoonfamilie en van een van zijn kinderen zelf.
Pfff, geloof me nu maar :D Dit is overigens behoorlijk off-topic...
Nee BGB, mijn man is vroeger ook nooit chagrijnig geworden bij zijn ex toen hij nog kleine kinderen had, hij is gewoon niet het type dat gaat stuiterballen (ondanks dat hij veel minder seks had dan hij had gewild) en hij was en is een liefdevolle vader die veel met de kinderen deed. Dat weet ik allemaal van zijn broers en zussen, van zijn vrienden en ex-schoonfamilie en van een van zijn kinderen zelf.
Pfff, geloof me nu maar :D Dit is overigens behoorlijk off-topic...
maandag 11 juni 2007 om 14:30
@ reiger: Ik veroordeel je niet omdat je na -tig ongelukkige maanden een punt achter je relatie hebt gezet. Je hebt groot gelijk, een niet- gelijkwaardige relatie is gewoon niet goed.
Maar ik vind het wat kort door de bocht om anderen te adviseren op basis van wat jou overkomen is, ook al zie je punten van gelijkenis. De ene relatie is nou eenmaal de andere niet. En vragen als "hou je nog van hem?" zijn nare vragen om te beantwoorden als je kwaad op hem bent.
Maar ik vind het wat kort door de bocht om anderen te adviseren op basis van wat jou overkomen is, ook al zie je punten van gelijkenis. De ene relatie is nou eenmaal de andere niet. En vragen als "hou je nog van hem?" zijn nare vragen om te beantwoorden als je kwaad op hem bent.
maandag 11 juni 2007 om 15:19
maandag 11 juni 2007 om 16:22
Op zich niks mis mee hoor Reiger. Maar je zegt dat ze helemaal niet gelukkig is, terwijl de TO in haar openigspost zegt "niet te weten of ze nu wel zo supergelukkig is"
Uit de zin van de TO haal ik nog wel wat positiefs, het klinkt als "ik ben heel blij, maar er zijn enkele dingen waar ik minder blij om ben". Naar mijn idee (of ben ik nou gek?) klinkt dat anders als helemaal niet gelukkig of ronduit ongelukkig.
En zo ben ik dus (positief ingesteld) van mening dat als het allemaal wel meevalt met je ongeluk, dat je het vermogen hebt om er wat aan te veranderen. Van uit elkaar gaan is volgens mij bij lange na nog geen sprake.
maandag 11 juni 2007 om 21:52
Tweety, jij vat de woorden 'ik weet niet of ik nog wel supergelukkig ben met mijn relatie' veel positiever op dan ik. Je schrijft dat er volgens jou nog geen sprake is van weggaan, maar TO schrijft :
quote:
Maar sinds de geboorte van mijn oudste kind, heb ik hem pas echt leren kennen. Dat hij best bot en onverschillig is. Ik heb toen ook op het punt gestaan om bij hem weg te gaan en niet gedaan, want het lot besliste anders, k ik was kort daarna zwanger geraakt van ons tweede kind en hij beloofde me beterschap en dat hij er wel voor ons zou zijn.
quote:
Maar sinds de geboorte van mijn oudste kind, heb ik hem pas echt leren kennen. Dat hij best bot en onverschillig is. Ik heb toen ook op het punt gestaan om bij hem weg te gaan en niet gedaan, want het lot besliste anders, k ik was kort daarna zwanger geraakt van ons tweede kind en hij beloofde me beterschap en dat hij er wel voor ons zou zijn.
maandag 11 juni 2007 om 23:07
Het zou toch beter zijn als ik eerst eens fatsoenlijk leerde lezen...:$.
Maar vertel, vertel Pandora: Ben je gelukkig? Geef er eens een rapportcijfer voor? Denk je dat je je situatie kunt veranderen naar aanleiding van onze tips, of ga je wellicht morgen (of vanavond nog) je spullen pakken of een telefoontje wagen naar een huwelijkstherapeut?
Er zijn hier twee rare vogels die het willen weten! ;)
Maar vertel, vertel Pandora: Ben je gelukkig? Geef er eens een rapportcijfer voor? Denk je dat je je situatie kunt veranderen naar aanleiding van onze tips, of ga je wellicht morgen (of vanavond nog) je spullen pakken of een telefoontje wagen naar een huwelijkstherapeut?
Er zijn hier twee rare vogels die het willen weten! ;)
dinsdag 12 juni 2007 om 00:37
Ok, hier ben ik weer, is een beetje laat, i know!
Heb de eerste stap gezet en mijn baas gebeld dat ik ziek ben, niet helemaal eerlijk, maar ben wel toe aan wat tijd voor mezelf en niet te denken aan een ander. Dit is de eerste keer in 6 jaar dat ik mij ziek meld, dus mijn baas was al helemaal verrast dat ik ziek was. Maar goed, dat terzijde.
Echt gelukkig ben ik ook niet, maar echt dat hele diepe ongelukkige gevoel heb ik ook weer niet. maar dat komt denk ik ook, mede doordat ik best wel leuke, gezellige vriendinnen heb en zoals ik al aangaf heb ik op dat gebied niets te klagen.
Ik mis gewoon dingen in mijn relatie, ik mis een schouder, een maatje, mijn beste vriend, mijn thuishaven!
Ik heb me wel heel rot gevoeld en diep ongelukkig dat ik geen andere uitvlucht had, dan hier vluchten, maar ik geloof altijd weer in het goede van een mens en ben weer terug gekomen, omdat wij toch samen 2 kinderen hebben en ben bang. Bang om die stap te nemen, bang dat het niet de jusite is. Ik weet dat ik me ga redden en evengoed heb ik er veel angst voor, ik moet het allemaal alleen doen. En dan kan ik me wel voor mijn kop slaan, want ik doe het nu allemaal ook alleen, misschien bang voor het onbekende, niet weten wat me te wachten staat.
Wat ik nog het ergste vind is dat hij zijn kinderen voor mijn gevoel verwaarloost, dat als ze wat vragen dat het al te veel is, Zucht en kreun. het is toch niet te veel gevraag om wat met ze te doen? Ik moet dat ook net zoals alle moeders en vaders, ik kan niet allebei de taken op me nemen en toch doe ik dat. Omdat ik later geen verwijt wil krijgen van hen dat ik niet voor ze klaarstond....
Ik vind het echt verdomde moeilijk om een beslissing te maken en te zeggen, NU IS HET GENOEG!!
Heb de eerste stap gezet en mijn baas gebeld dat ik ziek ben, niet helemaal eerlijk, maar ben wel toe aan wat tijd voor mezelf en niet te denken aan een ander. Dit is de eerste keer in 6 jaar dat ik mij ziek meld, dus mijn baas was al helemaal verrast dat ik ziek was. Maar goed, dat terzijde.
Echt gelukkig ben ik ook niet, maar echt dat hele diepe ongelukkige gevoel heb ik ook weer niet. maar dat komt denk ik ook, mede doordat ik best wel leuke, gezellige vriendinnen heb en zoals ik al aangaf heb ik op dat gebied niets te klagen.
Ik mis gewoon dingen in mijn relatie, ik mis een schouder, een maatje, mijn beste vriend, mijn thuishaven!
Ik heb me wel heel rot gevoeld en diep ongelukkig dat ik geen andere uitvlucht had, dan hier vluchten, maar ik geloof altijd weer in het goede van een mens en ben weer terug gekomen, omdat wij toch samen 2 kinderen hebben en ben bang. Bang om die stap te nemen, bang dat het niet de jusite is. Ik weet dat ik me ga redden en evengoed heb ik er veel angst voor, ik moet het allemaal alleen doen. En dan kan ik me wel voor mijn kop slaan, want ik doe het nu allemaal ook alleen, misschien bang voor het onbekende, niet weten wat me te wachten staat.
Wat ik nog het ergste vind is dat hij zijn kinderen voor mijn gevoel verwaarloost, dat als ze wat vragen dat het al te veel is, Zucht en kreun. het is toch niet te veel gevraag om wat met ze te doen? Ik moet dat ook net zoals alle moeders en vaders, ik kan niet allebei de taken op me nemen en toch doe ik dat. Omdat ik later geen verwijt wil krijgen van hen dat ik niet voor ze klaarstond....
Ik vind het echt verdomde moeilijk om een beslissing te maken en te zeggen, NU IS HET GENOEG!!
dinsdag 12 juni 2007 om 01:33
Pandora, het loopt zoals het loopt , je bent niet echt ongelukkig maar ook niet echt gelukkig , geen pieken , geen dalen , j ziet jezelf nog jaren doorgaan , maar je kan je ook voorstellen dat je weg zou gaan.......vlees nog vis.......
Weet je man hoe je hierover denkt ? Zou een wake-up call hem nog kunnen redden van het weekendvaderschap ?
Je legt ook wel elke schuld bij hém neer nu ;
ik zou als vader van kinderen die gingen huilen als mam dr hielen licht ook niet spontaan voorstellen om iets samen mt de kinderen te doen ( al helemaal niet - en ik gok maar even - als mam het t;och altijd beter weet , of met d'r ogen rolt , of ..)
Ik zou ook gaan hobbyén als er thuis niets te beleven viel.......
Kip of het ei, weet je wel............. zeur jij en gaat hij weg of gaat hij weg en zeur jij daarover ?
Wat is er over van degene waar HIJ zo verliefd op is geworden ? En wat is er over van die lekkere vent van toen ; trekken jullie die lui nog weleens uit die stoffige kast doo af en toe samen eens wat leuks te doen ipv alleen maar gezinnetje te spelen ?
Door verwijten wordt iemand niet liever, door investeren in elkaar misschien wel ?
Weet je man hoe je hierover denkt ? Zou een wake-up call hem nog kunnen redden van het weekendvaderschap ?
Je legt ook wel elke schuld bij hém neer nu ;
ik zou als vader van kinderen die gingen huilen als mam dr hielen licht ook niet spontaan voorstellen om iets samen mt de kinderen te doen ( al helemaal niet - en ik gok maar even - als mam het t;och altijd beter weet , of met d'r ogen rolt , of ..)
Ik zou ook gaan hobbyén als er thuis niets te beleven viel.......
Kip of het ei, weet je wel............. zeur jij en gaat hij weg of gaat hij weg en zeur jij daarover ?
Wat is er over van degene waar HIJ zo verliefd op is geworden ? En wat is er over van die lekkere vent van toen ; trekken jullie die lui nog weleens uit die stoffige kast doo af en toe samen eens wat leuks te doen ipv alleen maar gezinnetje te spelen ?
Door verwijten wordt iemand niet liever, door investeren in elkaar misschien wel ?
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
dinsdag 12 juni 2007 om 10:57
Pandora, vraag jezelf wel eerlijk af of hij wel aan JOUW verwachtingspatroon kan voldoen, want je zeg zelf in meerdere postings dat dat alles aan jou blijft hangen, misschien is het wel wat anderen zeggen kip en ei...
Even illustreren aan een voorbeeld, stel jij vraagt je partner om hutspot te maken (=doel) maar gaat dan wel door met zeggen en dan moet je dit snijplankje nemen en dat mesje, je moet de wortels zo schoonmaken en dan zo snijden, de uien moet je zo en zo schillen (=jij bepaalt dus hoe doel bereikt moet worden) en dan zolang koken.
Denk dat dan iedereen zou zeggen, waarom doe je het dan niet meteen zelf als je alles al beter weet.
Als je wilt dat je man verantwoordelijkheid neemt, moet jij die dan wel geven, zonder dat daaraan van jouw kant ongevraagd voorschriften gedaan worden over hoe hij het dan moet opknappen.
spring meid... laat zijn spullen liggen, deel taken gewoon en doe dan alleen die dingen die volgens jullie afspraken voor jou zijn en laat hem zelf ontdekken hoe het is de kinderen naar bed te brengen, jij wist dat toch zeker ook niet van de ene op andere dag???
dinsdag 12 juni 2007 om 13:42
Ik ga even in op het voorbeeldje in, wat je mij hebt gegeven. Het is niet zo dat ik hem verbeter enzio, het is juist dat hij dat bij mij doet! Hij doet niets, ook niet met onze kinderen, maar heeft wel commentaar op alle dingen die ik doe, die doe ik dus standaard verkeerd.
Als hij wat aan het doen is, dan doet hij dat op zijn eigen manier en dan ga ik er niet tussen zitten en op hem zit te blaken dat hij het verkeerd doet.
Dus dat is een iritatie die ik bij hem voel en dan heb ik ook dat gevoel van, doe het even lekker zelf als je het allemaal beter weet en kan!
De kinderen vragen bij hem gewoon op een heel negatieve manier aandacht van hun vader. BV ze komen met een boek aan en vragen aan papa of hij wilt voor lezen en daar heeft hij geen zin in en zegt dat hun maar voor papa moeten voorlezen en dan doen ze dat(ze kunnen niet lezen), maar als ik dan kijk, dan heeft hij zijn ogen zowat alweer dicht of zit tv te kijken. En daar baal ik zo van, dus hun PAPAAAAAAAAAA. En dan krijgen ze een sneer dat ze hun grote mond moeten houden. Tja?
Ik moest een keer op een ochtend in een weekend even langs mijn werk, ga weg en kom terug. Kinderen zitten nog in pyama, de ontbijttafel staat nog vol, er is dus helemaal niets gedaan zeg maar. Als hij dan iets met hun had gedaan, prima. Nee, maar meneer had het te druk met zijn computer...En dan denk ik van, slappe zak, ga even met ze wandelen oid, maar doe gewoon wat en ga niet zo duf achter de comp zitten en je kinderen in pyama houden...Snappen jullie mijn gevoel hierin?
Of ben ik een te moeilijke vrouw?
Zijn hobby zeur ik niet om, vind het alleen maar prettig als hij wat doet voor zichzelf, daar wordt iedereen een beter en gelukkiger mens van, maar op de dagen dat je er wel bent, ben er dan ook een beetje voor ons en duik niet gelijk achter de tv of comp en vrouwlief doet alles wel. En ik heb dit al zo vaak uitgelegd aan hem en datgaat hij zeggen dat hij zijn hobby afzegt, en dat hoeft helemaal niet!!
xxx
Pandora
dinsdag 12 juni 2007 om 13:55
dinsdag 12 juni 2007 om 14:09
Oandora,
ik snap je gevoel, maar daar heb je natuurlijk weinig aan. Het zal weinig helpen als je het topic uitprint en hem laat lezen wat ik ervan vind .......
Vraag is wat wil je bereiken.
Dat hij verandert in een ideale of op zn minst wat meewerkende vader en partner?.
Wil je steun of motivatie om bij hem weg te gaan?
Voor wat het eerste betreft. Omdat je eerder vertelde dat hij eigenlijk altijd al zo was (maar jij het niet wilde zien) geef ik niet veel kans om hem te veranderen.
Maar zou je een poging in die richting nog aandurven, dan moet je toch met hem praten. En dan wellicht niet uitgaan van je eigen ergernissen, wat dat zal in eerste instantie averechts werken. Misschien moet je eens vragen of dit het leven is wat hij wil of dit aan zn gedroomde of verwachte toekomst voldoet. (Het is natuurlijk maar mijn waarneming gebaseerd op jouw kant van het verhaal, maar ik vind hem zo'n sneue, zelfs onwillige passant in zn eigen leven).
Wees er wel op voorbereid dat als hij erop ingaat jij ook een emmmer bagger over je heen zult krijgen (met veel ALTIJD's en NOOIT's). Probeer dan je kaken op elkaar te klemmen en goed te luisteren, eerlijk te luisteren, misschien heeft hij hier en daar ook wel een punt.
ik snap je gevoel, maar daar heb je natuurlijk weinig aan. Het zal weinig helpen als je het topic uitprint en hem laat lezen wat ik ervan vind .......
Vraag is wat wil je bereiken.
Dat hij verandert in een ideale of op zn minst wat meewerkende vader en partner?.
Wil je steun of motivatie om bij hem weg te gaan?
Voor wat het eerste betreft. Omdat je eerder vertelde dat hij eigenlijk altijd al zo was (maar jij het niet wilde zien) geef ik niet veel kans om hem te veranderen.
Maar zou je een poging in die richting nog aandurven, dan moet je toch met hem praten. En dan wellicht niet uitgaan van je eigen ergernissen, wat dat zal in eerste instantie averechts werken. Misschien moet je eens vragen of dit het leven is wat hij wil of dit aan zn gedroomde of verwachte toekomst voldoet. (Het is natuurlijk maar mijn waarneming gebaseerd op jouw kant van het verhaal, maar ik vind hem zo'n sneue, zelfs onwillige passant in zn eigen leven).
Wees er wel op voorbereid dat als hij erop ingaat jij ook een emmmer bagger over je heen zult krijgen (met veel ALTIJD's en NOOIT's). Probeer dan je kaken op elkaar te klemmen en goed te luisteren, eerlijk te luisteren, misschien heeft hij hier en daar ook wel een punt.
dinsdag 12 juni 2007 om 14:21
Keertje praten met een onpartijdig iemand erbij ?
Relatie therapeut o.i.d. ??
Het ene gedrag lokt het andere uit namelijk.
Jij hebt verwachtingen en bent teleurgesteld als die niet uit komen.
Zoals die morgen dat je naar je werk gaat.
Misschien had je die verwchtingen moeten uitspreken.
Aangezien hij niet gewend is om allen te zijn en dus ook niet precies ziet wat er moet gebeuren.
Hij zal misschien zelfs zeggen "dat is toch niet zo erg dat de kinderen wat langer in hun pyjama zitten?".
De vaat had hij achter in de middag gedaan enz enz.
Iedereen doet dingen op zijn of haar manier en dat is niet de manier die jij graag wilt.
Je had ook kunnen zeggen dat je geen zin had om zo thuis te komen en linea recta weer de deur uit kunnen gaan en hem daadwerkelijk de hele dag met de kinderen alleen te laten.
Maarrrrrrrrr.... dat doe je niet, want je kinderen bla bla bla bla (soap)
Je kinderen gaan niet dood aan een dagje in hun pyjama.
De kinderen hebben ook geen last van een dag de vaat op het aanrecht.
Naar hem toe maak je echter wel iets duidelijk.
Namelijk dat je niet zijn sloofje bent.....
Relatie therapeut o.i.d. ??
Het ene gedrag lokt het andere uit namelijk.
Jij hebt verwachtingen en bent teleurgesteld als die niet uit komen.
Zoals die morgen dat je naar je werk gaat.
Misschien had je die verwchtingen moeten uitspreken.
Aangezien hij niet gewend is om allen te zijn en dus ook niet precies ziet wat er moet gebeuren.
Hij zal misschien zelfs zeggen "dat is toch niet zo erg dat de kinderen wat langer in hun pyjama zitten?".
De vaat had hij achter in de middag gedaan enz enz.
Iedereen doet dingen op zijn of haar manier en dat is niet de manier die jij graag wilt.
Je had ook kunnen zeggen dat je geen zin had om zo thuis te komen en linea recta weer de deur uit kunnen gaan en hem daadwerkelijk de hele dag met de kinderen alleen te laten.
Maarrrrrrrrr.... dat doe je niet, want je kinderen bla bla bla bla (soap)
Je kinderen gaan niet dood aan een dagje in hun pyjama.
De kinderen hebben ook geen last van een dag de vaat op het aanrecht.
Naar hem toe maak je echter wel iets duidelijk.
Namelijk dat je niet zijn sloofje bent.....
woensdag 13 juni 2007 om 09:44
Hai Pandora,
Heb je je alweer beter gemeld bij je wergkgever, of zit je nog steeds thuis?
Ik heb dan gisteren niet gepost, maar heb wel meegelezen. Je schetst een beeld van je man zoals ik de meest nare mannen wel eens zie bij "jouw vrouw/mijn vrouw" en ook bij opvoedprogramma "Schatjes" (want daar wordt papa net zo gemakkelijk opgevoed als de kinderen ;)).
Ik gruwel van zo'n vent! Maar ieder persoon kan veranderen, als hij dat wil. Maarja, ik denk altijd maar: "WIE wil er nou als loser door het leven? Niemand toch?" Ik bedoel: iedereen wil toch een beter mens zijn/worden?
Het is misschien wat té positief van me, maar ik ga altijd nog uit van het goede in de mens. Relatietherapie lijkt me trouwens een prima methode om zijn tekortkomingen aan het licht te stellen (en ook jouw tekortkomingen, want die zijn er natuurlijk ook)
Heb je je alweer beter gemeld bij je wergkgever, of zit je nog steeds thuis?
Ik heb dan gisteren niet gepost, maar heb wel meegelezen. Je schetst een beeld van je man zoals ik de meest nare mannen wel eens zie bij "jouw vrouw/mijn vrouw" en ook bij opvoedprogramma "Schatjes" (want daar wordt papa net zo gemakkelijk opgevoed als de kinderen ;)).
Ik gruwel van zo'n vent! Maar ieder persoon kan veranderen, als hij dat wil. Maarja, ik denk altijd maar: "WIE wil er nou als loser door het leven? Niemand toch?" Ik bedoel: iedereen wil toch een beter mens zijn/worden?
Het is misschien wat té positief van me, maar ik ga altijd nog uit van het goede in de mens. Relatietherapie lijkt me trouwens een prima methode om zijn tekortkomingen aan het licht te stellen (en ook jouw tekortkomingen, want die zijn er natuurlijk ook)
woensdag 13 juni 2007 om 11:59
Hoi Alle,
Bedankt voor de reacties.
Nee, heb nog niet beter gemeld, slecht mens dat ik ben:D
Maar moet zeggen het is wel heerlijk even relax alles doen.
Het gaat goed met me, ben altijd wel positief ingesteld, dus mijn humeur zal onder dit niet echt lijden en bovenal, zit er al zolang in, dat alles op een gegeven moment ook wel weer went.
Heb wel met mijn vriend hierover gehad(voor de zoveelste keer).
Heb hem ook aangekaart wat ik dan zoal verkeerd doe, want tja, twee kijven twee schuld. Hij vindt dat ik te snel mijn grote mond open trek. Ok, kan ik inkomen, maar voor mij is de emmer dan even vol en ja dan ga je misschien op alle slakken zout leggen. Maar dat gevoel heb ik ook weer niet, ik heb een mening en die mag ik uiten, net zoals hij. En als je een keer een fiks e ruzie heb is voor mij niet erg, je leert dan allebei van je fouten en kan die of veranderen of er anders mee omgaan.
Maar ik verander elke keer, doe wat hij graag wilt etc, etc, maar er komt elke keer weer een schepje bovenop, terwijl hij stil blijft staan en niet gaat veranderen. Dat is het toppunt!
Misschien had ik die tip van houvanjezelf, wel moeten doen, het was eigenlijk een goeie, en ik weet ook wel dat ze niet dood gaan van een dagje pyama en het aanrecht vol, whateverhouding aannemen. Ik zou dat allemaal niet erg hebben gevonden, als hij de kinderen wat aandacht had gegeven en niet achter de comp gaat zitten en hun vervelen zich te pletter. Had ze dan aangekleed en laat ze naar buiten gaan, was mooi weer ervan. Zo heeft iedereen zijn zin en is iedereen tevrede. Hij denkt voor mijn gevoel meer aanzichzelf als aan een ander. Zijn ik is belangrijker als wie dan ook en dat botst natuurlik, want bij mij is het juist anderom, eerst een ander dan ik!.
Ik ga zo eerst mijn kinderen van school halen, ik kom hier weer terug!
Bedankt hoor!!
xxx
Pandora
Bedankt voor de reacties.
Nee, heb nog niet beter gemeld, slecht mens dat ik ben:D
Maar moet zeggen het is wel heerlijk even relax alles doen.
Het gaat goed met me, ben altijd wel positief ingesteld, dus mijn humeur zal onder dit niet echt lijden en bovenal, zit er al zolang in, dat alles op een gegeven moment ook wel weer went.
Heb wel met mijn vriend hierover gehad(voor de zoveelste keer).
Heb hem ook aangekaart wat ik dan zoal verkeerd doe, want tja, twee kijven twee schuld. Hij vindt dat ik te snel mijn grote mond open trek. Ok, kan ik inkomen, maar voor mij is de emmer dan even vol en ja dan ga je misschien op alle slakken zout leggen. Maar dat gevoel heb ik ook weer niet, ik heb een mening en die mag ik uiten, net zoals hij. En als je een keer een fiks e ruzie heb is voor mij niet erg, je leert dan allebei van je fouten en kan die of veranderen of er anders mee omgaan.
Maar ik verander elke keer, doe wat hij graag wilt etc, etc, maar er komt elke keer weer een schepje bovenop, terwijl hij stil blijft staan en niet gaat veranderen. Dat is het toppunt!
Misschien had ik die tip van houvanjezelf, wel moeten doen, het was eigenlijk een goeie, en ik weet ook wel dat ze niet dood gaan van een dagje pyama en het aanrecht vol, whateverhouding aannemen. Ik zou dat allemaal niet erg hebben gevonden, als hij de kinderen wat aandacht had gegeven en niet achter de comp gaat zitten en hun vervelen zich te pletter. Had ze dan aangekleed en laat ze naar buiten gaan, was mooi weer ervan. Zo heeft iedereen zijn zin en is iedereen tevrede. Hij denkt voor mijn gevoel meer aanzichzelf als aan een ander. Zijn ik is belangrijker als wie dan ook en dat botst natuurlik, want bij mij is het juist anderom, eerst een ander dan ik!.
Ik ga zo eerst mijn kinderen van school halen, ik kom hier weer terug!
Bedankt hoor!!
xxx
Pandora
woensdag 13 juni 2007 om 16:54
Hoi Pandora,
Ja die man heeft wel erg veel last van zijn ego... Net zoveel last als dat jij jezelf wegcijfert. Dat moet je echt niet doen! Zo te lezen zitten je kinderen op de basisschool, dus zouden ze mijns inziens ook zichzelf aan kunnen kleden.
Ze zouden ook zelf kunnen opruimen, mijn kinders van 3 doen dat ook (zo nu en dan;)). Maar dat ze zich vervelen terwijl hun vader achter de computer zit, dat vind ik van je kinderen ook wel erg passief, alsof ze niet lief zelfstandig kunnen spelen.
Maar je partner maakt het ook wel erg bont, en ik vind dan ook dat je het volste recht hebt om JOUW ego net zo groot te maken als het zijne. Dat hoeft niet zozeer te betekenen dat je juist extra met je mening rond moet gaan strooien. Eén woord (namelijk NEE) kan heel vaak al voldoende zijn.
Daarbij is jezelf verdedigen vaak ook overbodig en dat kost teveel energie. Je bent geen verantwoording schuldig. Je hoeft niet uit te leggen waarom je de dingen doet zoals je ze doet. Het is gedaan, het is klaar en als hij het beter had gekund had hij het zelf mogen doen en dat geldt dus zeker voor de eerstvolgende keer. Laat alles wat hij beter kan dan jij, maar gewoon aan hem over (je kunt er nog bij slijmen dat hij dat allemaal zo ontzéttend goed kan!). Ik vermoed dat heel veel praten en het maken van wederzijdse verwijten wel oplucht, maar niet veel verandert. Ik denk dat je bepaalde regels moet stellen en dat je je daar dan samen aan gaat houden. Bij ons thuis wordt bijvoorbeeld niet achter de computer gezeten als de kinderen wakker zijn. Er wordt aan tafel gegeten en als we samen vrij zijn, zijn de huishoudelijke taken voor ons samen. Er moet een bepaalde verdeling zijn, een eerlijke verdeling, en jullie moeten je samen daaraan houden, anders werkt het niet.
Ja die man heeft wel erg veel last van zijn ego... Net zoveel last als dat jij jezelf wegcijfert. Dat moet je echt niet doen! Zo te lezen zitten je kinderen op de basisschool, dus zouden ze mijns inziens ook zichzelf aan kunnen kleden.
Ze zouden ook zelf kunnen opruimen, mijn kinders van 3 doen dat ook (zo nu en dan;)). Maar dat ze zich vervelen terwijl hun vader achter de computer zit, dat vind ik van je kinderen ook wel erg passief, alsof ze niet lief zelfstandig kunnen spelen.
Maar je partner maakt het ook wel erg bont, en ik vind dan ook dat je het volste recht hebt om JOUW ego net zo groot te maken als het zijne. Dat hoeft niet zozeer te betekenen dat je juist extra met je mening rond moet gaan strooien. Eén woord (namelijk NEE) kan heel vaak al voldoende zijn.
Daarbij is jezelf verdedigen vaak ook overbodig en dat kost teveel energie. Je bent geen verantwoording schuldig. Je hoeft niet uit te leggen waarom je de dingen doet zoals je ze doet. Het is gedaan, het is klaar en als hij het beter had gekund had hij het zelf mogen doen en dat geldt dus zeker voor de eerstvolgende keer. Laat alles wat hij beter kan dan jij, maar gewoon aan hem over (je kunt er nog bij slijmen dat hij dat allemaal zo ontzéttend goed kan!). Ik vermoed dat heel veel praten en het maken van wederzijdse verwijten wel oplucht, maar niet veel verandert. Ik denk dat je bepaalde regels moet stellen en dat je je daar dan samen aan gaat houden. Bij ons thuis wordt bijvoorbeeld niet achter de computer gezeten als de kinderen wakker zijn. Er wordt aan tafel gegeten en als we samen vrij zijn, zijn de huishoudelijke taken voor ons samen. Er moet een bepaalde verdeling zijn, een eerlijke verdeling, en jullie moeten je samen daaraan houden, anders werkt het niet.
vrijdag 9 november 2007 om 00:02
Heel herkenbaar!!
Volgens mij en mijn vriendinnen, zijn dit soort mannen vroeger altijd enorm verwend geweest door hun moeder.
Ik herken dus de symptomen, maar heb helaas geen oplossing voor je..
We hebben (o.a.daarom), volgende week een intake gesprek voor relatie therapie..
Volgens mij en mijn vriendinnen, zijn dit soort mannen vroeger altijd enorm verwend geweest door hun moeder.
Ik herken dus de symptomen, maar heb helaas geen oplossing voor je..
We hebben (o.a.daarom), volgende week een intake gesprek voor relatie therapie..
Doe allles op je gevoel, dan kun je nooit spijt krijgen..
