Relaties
alle pijlers
Erg onzeker als het om vriendschappen gaat
donderdag 21 december 2023 om 13:42
Ik heb besloten om het hele bericht te verwijderen omdat ik merk dat er maar door een enkeling mijn bericht wordt geïnterpreteerd zoals ik het bedoelt heb. Dat is niet handig. Nu wordt er één zin voornamelijk geciteerd en uit zijn verband getrokken. Mijn vriendschappen bestaan absoluut niet alleen door het feit dat ik opdring. Dat heb ik niet gezegd. Dat is een copingstijl wat zich over de tijd, in bepaalde situaties, ontwikkeld heeft. Logisch gezien mijn achtergrond.
Ik zal 'm anders insteken. Ik vind het zelf nogal onbegrijpelijk als je vriendinnen die je +15 jaar kent, laat vallen omdat ze (in mijn geval klein jaar) uit beeld zijn omdat je ziek bent. Dat maakt mij erg onzeker omdat ik niet in mijn hoofd haal om iemand te laten vallen die ziek is. Ik geef om de mensen met wie ik omga (anders ga ik niet met je om) en heb niet zo last van mijn ego. Dat merk ik ook wel aan sommige reacties hieronder, dat je een vriendin laat vallen 'omdat ze geen positieve energie' afgeeft (joh, nogal logisch als iemand met zichzelf in de knoei zit). Ik vind dat egoïstisch en getuigd van weinig empathie. Heb je zelf ooit de vraag gesteld: "Hoe zou ik het vinden als vrienden, waarvan je dacht dat je ze kon vertrouwen, je als een baksteen laten vallen omdat je ziek bent?" In plaats van dat je als gezond persoon per se gewin uit de vriendschap moet halen, kan je je ook afvragen wat je voor een ander kan doen. En daarbij hoef je je totaal niet jezelf weg te cijferen. Je kan er ook samen over praten wat voor beide werkt en verwachtingen uitspreken. Depressie is mega ingrijpend en is erg voor de persoon die eronder lijdt. Voor de omgeving is het niet fijn, maar zij zijn niet het slachtoffer. Ik weet wel dat, als je laat zien dat je iemand accepteert ook in de huidige hoedanigheid, iemand écht op kan fleuren. Laat zien dat ze op je kunnen vertrouwen is de sleutel om eruit te klimmen (+ een beetje geduld).
Zoals Sauntara zegt, de meeste mensen zijn oppervlakkig omdat ze geen levens veranderde situaties hebben meegemaakt. Burn-out/depressie wordt nog steeds vrij hard veroordeeld. En met de opkomende individualistische maatschappij, ben ik bang dat dat alleen maar erger wordt.
Ik zal mijn vraag dus anders insteken. Ondanks dat ik mijn relatie met mijn goede vriendin erg waardeer en koester, blijf ik in het algemeen onzeker over vriendschappen. En juist wat ik in het verleden heb meegemaakt, vind ik het daarom des te moeilijker om ergens te gaan sporten, vrijwilligerswerk oid te doen. Ik wéét dat het mij goed gaat doen (want ik vind het fijn om onder de mensen te zijn), maar ik ben bang om afgewezen/gepest te worden. Zeker nu dat ik nog depressief ben weegt dat heel zwaar. Als ik merk dat mensen afstand van mij nemen omdat ik depressief ben, lijdt ik daar écht onder. Dat gaat door merg en been. Ik merk dat ik het eigenlijk niet alleen kan.
Zijn mensen die zich hierin herkennen? En hoe hebben jullie dat aangepakt?
Achteraf gezien had dit topic beter bij psyche gekund, maar hij staat nu al hier
Ik zal 'm anders insteken. Ik vind het zelf nogal onbegrijpelijk als je vriendinnen die je +15 jaar kent, laat vallen omdat ze (in mijn geval klein jaar) uit beeld zijn omdat je ziek bent. Dat maakt mij erg onzeker omdat ik niet in mijn hoofd haal om iemand te laten vallen die ziek is. Ik geef om de mensen met wie ik omga (anders ga ik niet met je om) en heb niet zo last van mijn ego. Dat merk ik ook wel aan sommige reacties hieronder, dat je een vriendin laat vallen 'omdat ze geen positieve energie' afgeeft (joh, nogal logisch als iemand met zichzelf in de knoei zit). Ik vind dat egoïstisch en getuigd van weinig empathie. Heb je zelf ooit de vraag gesteld: "Hoe zou ik het vinden als vrienden, waarvan je dacht dat je ze kon vertrouwen, je als een baksteen laten vallen omdat je ziek bent?" In plaats van dat je als gezond persoon per se gewin uit de vriendschap moet halen, kan je je ook afvragen wat je voor een ander kan doen. En daarbij hoef je je totaal niet jezelf weg te cijferen. Je kan er ook samen over praten wat voor beide werkt en verwachtingen uitspreken. Depressie is mega ingrijpend en is erg voor de persoon die eronder lijdt. Voor de omgeving is het niet fijn, maar zij zijn niet het slachtoffer. Ik weet wel dat, als je laat zien dat je iemand accepteert ook in de huidige hoedanigheid, iemand écht op kan fleuren. Laat zien dat ze op je kunnen vertrouwen is de sleutel om eruit te klimmen (+ een beetje geduld).
Zoals Sauntara zegt, de meeste mensen zijn oppervlakkig omdat ze geen levens veranderde situaties hebben meegemaakt. Burn-out/depressie wordt nog steeds vrij hard veroordeeld. En met de opkomende individualistische maatschappij, ben ik bang dat dat alleen maar erger wordt.
Ik zal mijn vraag dus anders insteken. Ondanks dat ik mijn relatie met mijn goede vriendin erg waardeer en koester, blijf ik in het algemeen onzeker over vriendschappen. En juist wat ik in het verleden heb meegemaakt, vind ik het daarom des te moeilijker om ergens te gaan sporten, vrijwilligerswerk oid te doen. Ik wéét dat het mij goed gaat doen (want ik vind het fijn om onder de mensen te zijn), maar ik ben bang om afgewezen/gepest te worden. Zeker nu dat ik nog depressief ben weegt dat heel zwaar. Als ik merk dat mensen afstand van mij nemen omdat ik depressief ben, lijdt ik daar écht onder. Dat gaat door merg en been. Ik merk dat ik het eigenlijk niet alleen kan.
Zijn mensen die zich hierin herkennen? En hoe hebben jullie dat aangepakt?
Achteraf gezien had dit topic beter bij psyche gekund, maar hij staat nu al hier
zonderl wijzigde dit bericht op 22-12-2023 14:37
Reden: Verkeerde interpretatie
Reden: Verkeerde interpretatie
89.29% gewijzigd
vrijdag 22 december 2023 om 10:12
Ik zou daar echt een serieus gesprek over hebben. Als zij zo'n goede vriendin was, dan mag je haar gerust vertellen in welke zin ze veranderd is en dat het jou moeite kost om zo het positieve van de vriendschap in te blijven zien.slekire schreef: ↑21-12-2023 19:10Ik weet natuurlijk helemaal niet hoe jij nu in de omgang bent, maar een (voorheen heel goede) vriendin van mij is herstellende van een depressie en behoorlijk veranderd. Niet op een positieve manier. Ik doe mijn best om de vriendschap vol te houden in de hoop dat het een fase is, maar daar twijfel ik wel aan. Ze vind zelf dat ze nu veel vrijer is en veel meer van zichzelf kan laten zien, dit betekent in de praktijk dat ze overal enorm negatief over spreekt. Over de wereld, over politiek, over andere vrouwen...ik vind dat heel moeilijk.
vrijdag 22 december 2023 om 10:20
Op een gegeven moment heb ik wel geleerd om mezelf 'op een leuke' manier op te dringen, zodat de ander eigenlijk geen ruimte had om mij links te laten liggen.
Het valt me op dat je je OP aangepast hebt én je het niet eens bent met hoe mensen bovenstaande interpreteren. Waarom reageer je niet gewoon in het topic? Wat wil je met dit topic? Wilde je alleen maar ventileren en een arm om je heen? Verder niets, geen reflectie op de situatie, geen advies, inzichten, een gesprek aangaan?
Daar lijkt het nu erg op, gezien je dus niet reageert en wel je OP wat aanpast. Jammer dat je nog niet in gesprek gaat, ga je dat nog proberen?
vrijdag 22 december 2023 om 10:38
Hoe ziet dat eruit? Je zegt de "goede dingen"En ik neem ook verantwoordelijkheid over mijn gedrag en daden, dat vind ik belangrijk.
draait een lijstje af waarom jij wél een fijne vriendin bent maar ik vraag me af hoe dat verantwoordelijkheid nemen eruit ziet.
Je zegt dat je iets triggert in mensen. Wat is dat?
vrijdag 22 december 2023 om 14:52
Ik denk dat het feit dat ik 'verraadden' ben door mijn vriendinnen, het goede overschaduwt. Het is gewoon een trauma geworden. Ik zou liever hebben dat het mij niets deed, maar het doet erg veel met mij. Ik heb er ook al therapie voor gehad en dat heeft iets verlicht, maar ik draag het wel met mij mee. Ik ben overigens wel veel bezig met dat ik de sfeer niet teveel negatief beïnvloed. Mijn vriend vindt mij overigens helemaal niet negatief. Ook niet bij anderen. Ik uit wel als ik ergens mee zit, en dan is het vooral met name dat ik ergens verdrietig van wordt.KOKO-DO schreef: ↑21-12-2023 21:15Eens met hierboven. En waarom is je vriend en vriendin niet goed genoeg voor nu? Het lijkt me goed dat je tijd neemt om de beste versie van jezelf te ontdekken en om in je eigen ik te geloven.
Ik wilde je wel vertellen dat het lastig is om een vriendschap te onderhouden met iemand dat aan veel depressies lijdt. Een vriendin van mij heeft dit ook. Ik ben er altijd voor haar en laat haar niet vallen maar het negatieve sfeer want dat is echt voelbaar moet ik beperken om mezelf te beschermen. Ook zij heeft een laag zelfbeeld wat geregeld te sprake komt of dat je dat merkt uit haar daden. Het liefst schud ik haar wakker en spreek haar streng toe om op te houden en anders moet denken. Maar daar zit het probleem. Ze weet niet hoe je dat moet doen en verschuilt zich in een slachtoffer rol. En legt toch onbewust veel bij anderen neer.
Na paar jaar staat ze op de wachtlijst voor een behandeling. Ik hoop dat ze open staat om de strijd aan te gaan met haar zelf. Ze zal het zelf moeten gaan doen.
Ze heeft ook momenten wanneer het gezellig is hoor. Vaak is dat wel als ik haar niet zo vaak zie. Ik neem dus bewust soms afstand. En dat bevalt me prima.
Toen ik vaak contact had met haar heb ik me wel eens afgevraagd of dit is wat ik wil. Maar ben blij dat ik een middenweg heb gevonden. Als ik haar zou vragen zou ze me meer willen zien. Ik denk niet dat ze naast haar eigen issues het vermogen heeft om zich voor te stellen hoe het voor anderen kan zijn. En dat kan ik haar totaal niet kwalijk nemen. Ze heeft genoeg aan haar zelf.
Dit legt misschien wel weer hoe het kan zijn van de andere kant in een soort gelijke situatie. Ik weet hoe ik er mee om moet gaan. Maar vele lopen er toch voor weg. Wat sommigen vriendinnen hebben gedaan.
Ik vind het wel rot voor je dat je het gevoel hebt dat je altijd anders bent geweest en dat je je eenzaam voelt. Probeer vooral te focussen op je vriend en vriendin. Zij zijn alles wat je nodig bent en meer hoeft niet!
Hoe merk je dat het negatief is? En hoe merk je dat je vriendin haar lage zelfbeeld op de omgeving projecteert? Ik vind het juist goed dat je een middenweg erin hebt gevonden. Het feit dat je haar 'wakker wil schudden' betekent wel dat je er liefde voor voelt. Dat maakt psychische ziektes zo lastig. Ergens hoop je dat een keer de knop omgaat, maar daar heeft de omgeving als zij geen invloed op. Je hoopt dat dat gebeurt met therapie. Maar vooral over blijven communiceren en verwachtingen uitspreken is wel het beste wat je kan doen.
vrijdag 22 december 2023 om 15:15
Ik denk dat je hier een denkfout maakt. Je stelt jezelf voor hoe JIJ een vriendschap zou onderhouden en dat projecteer je vervolgens op een ander. Natuurlijk, je kan je frustreren over hoe iets in jouw ogen hoort te gaan en hoe het in de realiteit vervolgens niet gaat. Maar zo werkt het natuurlijk niet. Jij bent 2-3 jaar afwezig geweest wegens persoonlijke problemen. En hoe vervelend dat ook is, niet iedereen zit op dezelfde manier in elkaar en mensen gaan ook door met hun eigen leven en eigen ontwikkeling. Dat benoem jij als egoistisch en weinig empathie. Maar laten we wel wezen, jij hebt door je depressie natuurlijk ook weinig oog voor hen gehad. Dat is logisch en niet erg, maar het is niet helemaal fair om dan boos te zijn op vrienden van toen. Je kan ze niet verwijten dat zij voor iets anders hebben gekozen. Zo gaat het gewoon in het leven. En dat is niet per se iets persoonlijks naar jou.
Dit hele verhaal klinkt hard, maar door in een slachtofferrol te kruipen ga je hier niet uitkomen. En alles projecteren op je vriendschappen en je OP aanpassen ook niet. Maak een plan -desnoods met je vriend samen- om aan je eigenwaarde te werken.
Heb jij destijds je verwachtingen uitgesproken? En denk je niet dat je vrienden van toen jou hebben gemist in hun leven? En ook zeg je "Laat zien dat ze op je kunnen vertrouwen is de sleutel om eruit te klimmen" waarbij je dus weer aanhaalt dat je eigenwaarde wordt opgehangen aan anderen. Daarvan hebben we al vastgesteld dat dat niet slim is.Je kan er ook samen over praten wat voor beide werkt en verwachtingen uitspreken. Depressie is mega ingrijpend en is erg voor de persoon die eronder lijdt. Voor de omgeving is het niet fijn, maar zij zijn niet het slachtoffer.
Misschien is dat zo, maar jezelf constant als slachtoffer blijven zien maakt het er niet beter op. En een beetje dramatisch om er dan 'individualistische maatschappij' bij te halen. Kom op!Burn-out/depressie wordt nog steeds vrij hard veroordeeld. En met de opkomende individualistische maatschappij, ben ik bang dat dat alleen maar erger wordt.
Ik heb zelf ook een depressie gehad en ik snap heel goed dat is heel moeilijk is. Misschien ben je hier nog niet aan toen. Ik snap dat je hieronder lijdt. Maar het lijden wordt niet opgelost door onzeker te zijn over vriendschappen en die proberen aan te halen. En je zegt dat je het niet alleen kan. Dus: ga naar en psych, ga aan de antidepressiva en zet een klein stapje als je er aan toe bent.... ik ben bang om afgewezen/gepest te worden. Zeker nu dat ik nog depressief ben weegt dat heel zwaar. Als ik merk dat mensen afstand van mij nemen omdat ik depressief ben, lijdt ik daar écht onder. Dat gaat door merg en been. Ik merk dat ik het eigenlijk niet alleen kan.
Dit hele verhaal klinkt hard, maar door in een slachtofferrol te kruipen ga je hier niet uitkomen. En alles projecteren op je vriendschappen en je OP aanpassen ook niet. Maak een plan -desnoods met je vriend samen- om aan je eigenwaarde te werken.
vrijdag 22 december 2023 om 17:02
Eens met Pimpelmeesje87. Ik heb een goede vriendin met een depressie 5 jaar lang proberen eruit te trekken maar zo werkt het niet. Uiteindelijk heb ik het contact verbroken omdat ik zelf in mee werd gesleurd, maakt dat mij een egoist misschien, maar ik heb ook maar 1 leven.
Ik vind het ook nogal arrogant overkomen te zeggen dat het merendeel van de mensen "oppervlakkig"is en niet een levensveranderende gebeurtenis heeft meegemaakt. Ik denk dat ieder mens zijn trauma's heeft, de ene persoon is veerkrachtiger dan de andere.
Je verwacht van andere dat ze voor je klaar blijven staan maar een vriendschap is nu eenmaal niet hetzelfde als onvoorwaardelijke liefde.
Ik denk dat je dit in zijn geheel beter bij een therapeut kan bespreken, want ik heb niet het gevoel dat je klaar bent voor de spiegel die mensen je hier willen voorhouden.
Veel sterkte in ieder geval, ik hoop dat je eruit komt.
Ik vind het ook nogal arrogant overkomen te zeggen dat het merendeel van de mensen "oppervlakkig"is en niet een levensveranderende gebeurtenis heeft meegemaakt. Ik denk dat ieder mens zijn trauma's heeft, de ene persoon is veerkrachtiger dan de andere.
Je verwacht van andere dat ze voor je klaar blijven staan maar een vriendschap is nu eenmaal niet hetzelfde als onvoorwaardelijke liefde.
Ik denk dat je dit in zijn geheel beter bij een therapeut kan bespreken, want ik heb niet het gevoel dat je klaar bent voor de spiegel die mensen je hier willen voorhouden.
Veel sterkte in ieder geval, ik hoop dat je eruit komt.
vrijdag 22 december 2023 om 22:26
Je hebt je openingspost veranderd en wat mij betreft is dat geen verandering ten goede. Je zet jezelf niet bepaald neer als iemand die oog heeft voor anderen. Met je oordeel over oppervlakkige mensen die niks meegemaakt hebben. Hoe weet jij dat? Jij was depressief. Nou niet bepaald een aandoening die gepaard gaat met overmatige belangstelling voor de buitenwereld.
Ik vind het vervelend voor je dat vriendschappen niet gaan zoals je zou willen. Maar je hebt het dan ook uitsluitend over wat die vriendinnen jou zouden moeten brengen. Vraag je eens af wat jij komt brengen en hoe jij zelf een goede vriendin kunt zijn, misschien ziet het er dan heel anders uit.
Ik vind het vervelend voor je dat vriendschappen niet gaan zoals je zou willen. Maar je hebt het dan ook uitsluitend over wat die vriendinnen jou zouden moeten brengen. Vraag je eens af wat jij komt brengen en hoe jij zelf een goede vriendin kunt zijn, misschien ziet het er dan heel anders uit.
zaterdag 23 december 2023 om 10:49
Geef dit thema wat rust. Het triggert je als een malle en je bent er nu niet klaar voor om dit op een forum te bespreken.
En als je nu zo vol en zo emotioneel je bekenden gaat benaderen, werkt dat eerder afstotend dan aantrekkend. Je boosheid, verdriet en rancune is zo groot, iedereen voelt dat. En zelfs als je die weet te verbergen, dan voel je fake, al kunnen mensen er de vinger niet opleggen waarom.
Bespreek dit verder in therapie. Werk er aan. Wat je doormaakt is heftig en ik snap je frustratie en verdriet. Maar nu, met deze grondhouding weer banden aanhalen, gaat waarschijnlijk alleen maar averechts werken. Er is bij je nog te weinig ruimte voor anderen omdat je nog te ziek bent. En die ziekte drukt die ruimte weg, ook al denk je zelf van niet.
Sterkte.
En als je nu zo vol en zo emotioneel je bekenden gaat benaderen, werkt dat eerder afstotend dan aantrekkend. Je boosheid, verdriet en rancune is zo groot, iedereen voelt dat. En zelfs als je die weet te verbergen, dan voel je fake, al kunnen mensen er de vinger niet opleggen waarom.
Bespreek dit verder in therapie. Werk er aan. Wat je doormaakt is heftig en ik snap je frustratie en verdriet. Maar nu, met deze grondhouding weer banden aanhalen, gaat waarschijnlijk alleen maar averechts werken. Er is bij je nog te weinig ruimte voor anderen omdat je nog te ziek bent. En die ziekte drukt die ruimte weg, ook al denk je zelf van niet.
Sterkte.
Everything is fluid
zondag 24 december 2023 om 10:12
Amen. Veel sterkte To.Cauvechront schreef: ↑23-12-2023 10:49Geef dit thema wat rust. Het triggert je als een malle en je bent er nu niet klaar voor om dit op een forum te bespreken.
En als je nu zo vol en zo emotioneel je bekenden gaat benaderen, werkt dat eerder afstotend dan aantrekkend. Je boosheid, verdriet en rancune is zo groot, iedereen voelt dat. En zelfs als je die weet te verbergen, dan voel je fake, al kunnen mensen er de vinger niet opleggen waarom.
Bespreek dit verder in therapie. Werk er aan. Wat je doormaakt is heftig en ik snap je frustratie en verdriet. Maar nu, met deze grondhouding weer banden aanhalen, gaat waarschijnlijk alleen maar averechts werken. Er is bij je nog te weinig ruimte voor anderen omdat je nog te ziek bent. En die ziekte drukt die ruimte weg, ook al denk je zelf van niet.
Sterkte.
zondag 24 december 2023 om 11:26
Ik vind het zelf nogal onbegrijpelijk als je vriendinnen die je +15 jaar kent, laat vallen omdat ze (in mijn geval klein jaar) uit beeld zijn omdat je ziek bent. Dat maakt mij erg onzeker omdat ik niet in mijn hoofd haal om iemand te laten vallen die ziek is.
[...]
Dat merk ik ook wel aan sommige reacties hieronder, dat je een vriendin laat vallen 'omdat ze geen positieve energie' afgeeft (joh, nogal logisch als iemand met zichzelf in de knoei zit). Ik vind dat egoïstisch en getuigd van weinig empathie.
Jij mag dat zo vinden, maar iedereen mag daar zijn eigen grenzen in bepalen. Dat iemand ziek is wil niet zeggen dat je geen grenzen meer mag hebben, dat je iemand niet meer leuk (genoeg) mag vinden, dat je niet mag besluiten dat deze vriendschap op z'n einde is of dat je gewoonweg prioriteiten moet stellen in je contacten/activiteiten. Dus ja, ook met iemand die ziek is mag je het contact verbreken/verminderen/verwateren. Ook jij. En als je gezond zou zijn (mentaal) zou je het ook zo zien.
Ik geef om de mensen met wie ik omga (anders ga ik niet met je om) en heb niet zo last van mijn ego.
Dit is een indirect oordeel naar andere mensen en mensen voelen dat. En jij hebt juist wel last van je ego: maar ego is heel erg kwetsbaar en heeft telkens de bevestiging van anderen nodig om het idee te krijgen dat het er mag zijn.
Ik weet wel dat, als je laat zien dat je iemand accepteert ook in de huidige hoedanigheid, iemand écht op kan fleuren. Laat zien dat ze op je kunnen vertrouwen is de sleutel om eruit te klimmen (+ een beetje geduld).
Nee. De ander kan van alles betekenen, maar je mag echt nooit en te nimmer deze gigantische druk op een ander leggen. Je maakt hiermee die ander verantwoordelijk voor jouw hersel en ook voor jouw gebrek aan herstel. Het is echt heel naar voor je, maar je zult echt op jezelf moeten leren bouwen ipv je zo afhankelijk te maken van een ander. Dit voelen mensen en het stoot af en dat is een heel gezond mechanisme want die ander gaat er uiteindelijk aan onderdoor al s die meegaat in deze ongezonde en enorm hoge verwachting.
Zoals Sauntara zegt, de meeste mensen zijn oppervlakkig omdat ze geen levens veranderde situaties hebben meegemaakt.
En ook dit stoot af. Je oordelen spatten er vanaf en het is gewoon echt heel kortzichtig. Mensen hebben allerlei redenen om niet élk contact heel diep te maken, dat ie niet alleen maar omdat ze niet zo verheven zijn als mensen die levensveranderende situaties hebben meegemaakt.
zondag 24 december 2023 om 11:41
Sowieso: “de helft van de mensen heeft geen levensveranderende situatie meegemaakt”?
Ik noem er even een paar uit mijn directe omgeving: een kind krijgen, gereanimeerd worden na een hartstilstand, onverwacht overlijden van partner, diagnose uitgezaaide kanker krijgen, kind verliezen, ouder op jonge leeftijd kwijtraken, partner/ouder verliezen aan zelfdoding… moet ik doorgaan?
Ik snap echt niet hoe je kan denken dat mensen niks levensveranderends meemaken. Dan zit je echt in een ieniemienie bubbel.
Maar het is waarschijnlijk de depressie die spreekt. Dus ik sluit me aan bij Cauvechront: even niet meer bezig zijn met vrienden. Eerst beter worden.
Sterkte.
Ik noem er even een paar uit mijn directe omgeving: een kind krijgen, gereanimeerd worden na een hartstilstand, onverwacht overlijden van partner, diagnose uitgezaaide kanker krijgen, kind verliezen, ouder op jonge leeftijd kwijtraken, partner/ouder verliezen aan zelfdoding… moet ik doorgaan?
Ik snap echt niet hoe je kan denken dat mensen niks levensveranderends meemaken. Dan zit je echt in een ieniemienie bubbel.
Maar het is waarschijnlijk de depressie die spreekt. Dus ik sluit me aan bij Cauvechront: even niet meer bezig zijn met vrienden. Eerst beter worden.
Sterkte.
donderdag 28 december 2023 om 11:51
Eens.xynix schreef: ↑24-12-2023 11:41Sowieso: “de helft van de mensen heeft geen levensveranderende situatie meegemaakt”?
Ik noem er even een paar uit mijn directe omgeving: een kind krijgen, gereanimeerd worden na een hartstilstand, onverwacht overlijden van partner, diagnose uitgezaaide kanker krijgen, kind verliezen, ouder op jonge leeftijd kwijtraken, partner/ouder verliezen aan zelfdoding… moet ik doorgaan?
Ik snap echt niet hoe je kan denken dat mensen niks levensveranderends meemaken. Dan zit je echt in een ieniemienie bubbel.
Maar het is waarschijnlijk de depressie die spreekt. Dus ik sluit me aan bij Cauvechront: even niet meer bezig zijn met vrienden. Eerst beter worden.
Sterkte.
Naast zaken als zelf scheiden, als je ouders gaan scheiden, ziekte en overlijden van dierbaren, ontslag, geldproblemen...
Als klagen telde als werk, dan had mijn ex zich ook moeiteloos een Mercedes kunnen veroorloven.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
