Relaties
alle pijlers
Ernstige relatietwijfels, birdnesting, gevolgen kinderen etc
zaterdag 15 oktober 2022 om 19:58
anoniem account aangemaakt voor dit topic. Samenvatting: relatie zonder ruzie of groot gedoe, maar al lang gevoel niet gelukkig te zijn in relatie. Knaagt steeds meer. Bij elkaar blijven voor kinderen en partner of kiezen voor mezelf en uit elkaar.
Al een poos heb ik twijfels of ik verder wil met mijn man. We zijn een jaar of tien samen, hebben twee kinderen onder de zes jaar. Deze twijfels heb ik eerder gehad, voor we kinderen gehad (is weer over gegaan) en tussen de 1e en 2e in ook een tijd. Het heeft met name te maken met dat ik blijkbaar andere verwachtingen van hem heb, dan hoe hij is. Hij is minder ambitieus dan ik, snel tevreden met werk/ zijn leven en daar ook oprecht tevreden/ gelukkig in. Praat niet makkelijk, dus dat is niet een vorm waarop we makkelijk in verbinding staan. Ik erger me aan zijn passiviteit, gebrek aan dromen/ wensen/ ambities voor de toekomst. En ik zit soms in dubio of mijn onvrede met ons huidige leven bij mij ligt (los van onze relatie) of toch door de relatie komt en dat laatste lijkt steeds duidelijker te worden. Ik heb het idee dat hij merkt dat ik andere dingen van hem hoop/ wens dan hoe hij is. Ik merk op momenten dat ik niet prettig naar / met hem communiceer en ik ben bang dat hij door mij niet goed tot zijn recht komt. Dat iemand anders beter voor hem zou zijn, maar ik weet het niet natuurlijk, want ik ken hem alleen met mij. Hij wil niet uit elkaar, we praten hier wel eens over. Hij heeft niet het idee dat ik niet goed ben voor hem (en ik denk dan weer dat hij het niet merkt).
Twee dingen vind ik heel moeilijk hierin. Eerste is dat hij weinig contacten heeft buiten gezamenlijk contacten/ familie van mij. Ik ben bang dat hij als we uit elkaar zouden gaan nergens echt terecht kan waar iemand hem goed kent en weet hoe hem te ondersteunen/ troosten. Het tweede is onze kinderen. Wij hebben niet echt ruzies oid, onze kinderen groeien in een warm thuis op. We kunnen super goed samen ouders zijn en hierin samenwerken. Een scheiding is wat dat betreft niet goed voor de kinderen. Ik overweeg birdnesting, maar dat is financieel gezien wel lastig (drie huishoudens opeens ipv een).
Ik cijfer mezelf/ mijn gevoel weg voor de kinderen en de relatie. Als we geen kinderen hadden en/of mijn partner een sterk fijn netwerk had buiten mijn familie om had ik er denk ik een punt achter gezet. De andere kant is dat scheiden voor de kinderen niet goed is en het tot nog toe lukt mijn gevoel weg te cijferen. Aan de andere kant wil ik mijn kinderen niet het voorbeeld geven dat ik kreeg (bij je partner blijven, terwijl je echt ongelukkig bent in je relatie). Hoop hier wat inzichten te vinden. Ik durf er niet met mensen in mijn omgeving over te praten en voel me erg alleen met mijn gedachten/ gepieker.
Al een poos heb ik twijfels of ik verder wil met mijn man. We zijn een jaar of tien samen, hebben twee kinderen onder de zes jaar. Deze twijfels heb ik eerder gehad, voor we kinderen gehad (is weer over gegaan) en tussen de 1e en 2e in ook een tijd. Het heeft met name te maken met dat ik blijkbaar andere verwachtingen van hem heb, dan hoe hij is. Hij is minder ambitieus dan ik, snel tevreden met werk/ zijn leven en daar ook oprecht tevreden/ gelukkig in. Praat niet makkelijk, dus dat is niet een vorm waarop we makkelijk in verbinding staan. Ik erger me aan zijn passiviteit, gebrek aan dromen/ wensen/ ambities voor de toekomst. En ik zit soms in dubio of mijn onvrede met ons huidige leven bij mij ligt (los van onze relatie) of toch door de relatie komt en dat laatste lijkt steeds duidelijker te worden. Ik heb het idee dat hij merkt dat ik andere dingen van hem hoop/ wens dan hoe hij is. Ik merk op momenten dat ik niet prettig naar / met hem communiceer en ik ben bang dat hij door mij niet goed tot zijn recht komt. Dat iemand anders beter voor hem zou zijn, maar ik weet het niet natuurlijk, want ik ken hem alleen met mij. Hij wil niet uit elkaar, we praten hier wel eens over. Hij heeft niet het idee dat ik niet goed ben voor hem (en ik denk dan weer dat hij het niet merkt).
Twee dingen vind ik heel moeilijk hierin. Eerste is dat hij weinig contacten heeft buiten gezamenlijk contacten/ familie van mij. Ik ben bang dat hij als we uit elkaar zouden gaan nergens echt terecht kan waar iemand hem goed kent en weet hoe hem te ondersteunen/ troosten. Het tweede is onze kinderen. Wij hebben niet echt ruzies oid, onze kinderen groeien in een warm thuis op. We kunnen super goed samen ouders zijn en hierin samenwerken. Een scheiding is wat dat betreft niet goed voor de kinderen. Ik overweeg birdnesting, maar dat is financieel gezien wel lastig (drie huishoudens opeens ipv een).
Ik cijfer mezelf/ mijn gevoel weg voor de kinderen en de relatie. Als we geen kinderen hadden en/of mijn partner een sterk fijn netwerk had buiten mijn familie om had ik er denk ik een punt achter gezet. De andere kant is dat scheiden voor de kinderen niet goed is en het tot nog toe lukt mijn gevoel weg te cijferen. Aan de andere kant wil ik mijn kinderen niet het voorbeeld geven dat ik kreeg (bij je partner blijven, terwijl je echt ongelukkig bent in je relatie). Hoop hier wat inzichten te vinden. Ik durf er niet met mensen in mijn omgeving over te praten en voel me erg alleen met mijn gedachten/ gepieker.
zaterdag 15 oktober 2022 om 21:26
Zo veel en vaak al getwijfeld en nog vond je het verstandig om kinderen te krijgen.
Iets met keuzes en consequenties.
Ik vind niet dat jij van jou probleem die van je kinderen moet maken.
Kinderen zijn altijd de dupe bij een scheiding.
Hun hebben er niet voor gekozen geboren te worden en kiezen er al helemaal niet voor om tussen 2 ouders geslingerd te worden
Iets met keuzes en consequenties.
Ik vind niet dat jij van jou probleem die van je kinderen moet maken.
Kinderen zijn altijd de dupe bij een scheiding.
Hun hebben er niet voor gekozen geboren te worden en kiezen er al helemaal niet voor om tussen 2 ouders geslingerd te worden
zaterdag 15 oktober 2022 om 21:35
In mijn omgeving zie ik elke keer als mensen uit elkaar gaan (als er geen grote ruzies, onhoudbare situaties zijn), dat ze dénken er gelukkiger van te zullen worden, maar dat het alleen maar moeilijker wordt. Financieel is het echt een heel groot ding om überhaupt te scheiden en daarna in deze tijd een huis te vinden, te kunnen betalen en alles te kunnen onderhouden. Dat levert dan als eerste stress op. Vervolgens blijkt het vrijgezelle leven vaak eerder eenzaam dan een leuke nieuwe fase. Kinderen lijden er enorm onder en daar krijg je dan als ouder uiteraard ook weer extra zorgen van (ook als het allemaal in goed overleg gaat zonder ruzie, is het gewoon heel heftig voor kinderen).
Ik denk in jouw geval dat je veel beter in kunt zetten op relatietherapie. Ga eens samen zoeken naar waarom je elkaar eigenlijk aantrekkelijk vond, en hoe je dat misschien weer terug kunt vinden. Onderzoek hoe je het beste in elkaar naar boven kunt halen en ook waar je je eigen ruimte nodig hebt.
Het gras is echt niet allemaal groener aan de overkant…
Ik denk in jouw geval dat je veel beter in kunt zetten op relatietherapie. Ga eens samen zoeken naar waarom je elkaar eigenlijk aantrekkelijk vond, en hoe je dat misschien weer terug kunt vinden. Onderzoek hoe je het beste in elkaar naar boven kunt halen en ook waar je je eigen ruimte nodig hebt.
Het gras is echt niet allemaal groener aan de overkant…
zaterdag 15 oktober 2022 om 21:40
Wat is nou precies het grote probleem? Kijk iedereen heeft mindere kanten, je moet juist het goede uit iemand benadrukken. Heel veel mannen zijn geen enorme praters en met 2 kinderen onder de zes is het sowieso pittig
En even een tegengeluid, ik vind het juist prachtig als mensen geluk nastreven en gewoon blij kunnen zijn met stilstand. Het hoogste haalbare is gelukkig kunnen zijn, dat is pas echt ambitie. Vreselijk die mensen die altijd bezig zijn met meer en beter, dat vind ik echt geestelijke armoede. Even heel onaardig geschetst hoe een ander misschien over een partner als jij denkt.
En even een tegengeluid, ik vind het juist prachtig als mensen geluk nastreven en gewoon blij kunnen zijn met stilstand. Het hoogste haalbare is gelukkig kunnen zijn, dat is pas echt ambitie. Vreselijk die mensen die altijd bezig zijn met meer en beter, dat vind ik echt geestelijke armoede. Even heel onaardig geschetst hoe een ander misschien over een partner als jij denkt.
zaterdag 15 oktober 2022 om 21:41
het is natuurlijk niet zo dat dit tien jaar geleden al zo speelde. We hebben, ik denk zoals in elke relatie, momenten gehad met moeilijke gesprekken en ook momenten dat we heel gelukkig waren met elkaar. Ik ben in de afgelopen tien jaar veranderd, mijn partner minder. Misschien zit daar de crux? En ik hou ontzettend van hem en gun hem het beste, maar weet niet of dat met mij is.
zaterdag 15 oktober 2022 om 21:44
Ik wil ook zeker relatietherapie nog gaan inzetten. Ik merk alleen dat ik teleurgesteld raak van de passiviteit ook hier in bij partner… als ik nergens over begin dan is het er niet en hanteert hij een soort struisvogelpolitiek. Dus ik zal het moeten regelen en dat is natuurlijk prima; maar ik vind het zo’n stap om te zetten. De praktische dingen die je noemt zijn herkenbaar voor mij, dat ik daar mee zit ook.Minik schreef: ↑15-10-2022 21:35In mijn omgeving zie ik elke keer als mensen uit elkaar gaan (als er geen grote ruzies, onhoudbare situaties zijn), dat ze dénken er gelukkiger van te zullen worden, maar dat het alleen maar moeilijker wordt. Financieel is het echt een heel groot ding om überhaupt te scheiden en daarna in deze tijd een huis te vinden, te kunnen betalen en alles te kunnen onderhouden. Dat levert dan als eerste stress op. Vervolgens blijkt het vrijgezelle leven vaak eerder eenzaam dan een leuke nieuwe fase. Kinderen lijden er enorm onder en daar krijg je dan als ouder uiteraard ook weer extra zorgen van (ook als het allemaal in goed overleg gaat zonder ruzie, is het gewoon heel heftig voor kinderen).
Ik denk in jouw geval dat je veel beter in kunt zetten op relatietherapie. Ga eens samen zoeken naar waarom je elkaar eigenlijk aantrekkelijk vond, en hoe je dat misschien weer terug kunt vinden. Onderzoek hoe je het beste in elkaar naar boven kunt halen en ook waar je je eigen ruimte nodig hebt.
Het gras is echt niet allemaal groener aan de overkant…
zaterdag 15 oktober 2022 om 21:44
Dit.Minik schreef: ↑15-10-2022 21:35In mijn omgeving zie ik elke keer als mensen uit elkaar gaan (als er geen grote ruzies, onhoudbare situaties zijn), dat ze dénken er gelukkiger van te zullen worden, maar dat het alleen maar moeilijker wordt. Financieel is het echt een heel groot ding om überhaupt te scheiden en daarna in deze tijd een huis te vinden, te kunnen betalen en alles te kunnen onderhouden. Dat levert dan als eerste stress op. Vervolgens blijkt het vrijgezelle leven vaak eerder eenzaam dan een leuke nieuwe fase. Kinderen lijden er enorm onder en daar krijg je dan als ouder uiteraard ook weer extra zorgen van (ook als het allemaal in goed overleg gaat zonder ruzie, is het gewoon heel heftig voor kinderen).
zaterdag 15 oktober 2022 om 21:46
Je draait het nu heel erg om. Je gaat zeggen dat jij denkt dat hij beter af zou zijn met een ander omdat jij niet het beste uit hem haalt. Dat maakt het een heel raar excuus. Hij vindt het prima, jij hebt er alleen geen zin meer in. En dat heeft echt niks te maken met dat het voor hem beter zou zijn, want dat is het sowieso niet.Phlox schreef: ↑15-10-2022 21:41het is natuurlijk niet zo dat dit tien jaar geleden al zo speelde. We hebben, ik denk zoals in elke relatie, momenten gehad met moeilijke gesprekken en ook momenten dat we heel gelukkig waren met elkaar. Ik ben in de afgelopen tien jaar veranderd, mijn partner minder. Misschien zit daar de crux? En ik hou ontzettend van hem en gun hem het beste, maar weet niet of dat met mij is.
Wees eens echt eerlijk naar jezelf, en ga aan jezelf en aan je relatie werken. Dit gooi je niet zomaar weg.
zaterdag 15 oktober 2022 om 21:47
Belangrijk in een relatie is dat je jezelf kunt zijn. En dat je iemand accepteert zoals hij of zij is. Vraag jezelf af waarom je wilt dat hij gaat veranderen. Waarom heb jij last van zijn weinige ambities op het gebied van werk. Hij is zelf gelukkig met wat hij doet. Wat heb jij met zijn werk en carrière te maken? Als hij werkeloos op de bank zou hangen is het natuurlijk anders. Of als hij jou zou belemmeren in jouw werk. Ik ken genoeg zeer ambitieuze mannen. Die zijn alleen maar aan het werk en hebben hun prioriteit vaak niet bij hun gezin. Niet thuis en als ze dat wel zijn nog aan het werk of moe. Bedenk of dat is wat jij wilt.
Wat zou hij verder moeten doen volgens jou? Druk sociaal leven, reizen, hobby's, sport? En doe jij zelf al die zaken die je van hem verwacht? Wil hij nooit meedoen en vormt hij daarom een probleem?
Kijk dus concreet wat er "mis" is.
En zoals gezegd een scheiding is nooit goed voor kinderen. En voor volwassenen heeft het ook ingrijpende gevolgen (wat de goede redenen ook zijn). Meer werken, gedoe met opvang en omgang, nieuwe partners, communicatie met de ex of exen en geldproblemen.
Wat zou hij verder moeten doen volgens jou? Druk sociaal leven, reizen, hobby's, sport? En doe jij zelf al die zaken die je van hem verwacht? Wil hij nooit meedoen en vormt hij daarom een probleem?
Kijk dus concreet wat er "mis" is.
En zoals gezegd een scheiding is nooit goed voor kinderen. En voor volwassenen heeft het ook ingrijpende gevolgen (wat de goede redenen ook zijn). Meer werken, gedoe met opvang en omgang, nieuwe partners, communicatie met de ex of exen en geldproblemen.
zaterdag 15 oktober 2022 om 21:48
Hij heeft geen probleem hè.. daarom kan hij passiever zijn. Hoe eerlijk ben je over je gevoelens tegen hem? Praat vanuit jezelf, ik voel me niet gelukkig, ik wil graag aan onze relatie werken. Dikke kans dat hij er echt wel aan wil werken. Maar eerlijk gezegd denk ik dat je zelfs door alleen aan jezelf te gaan werken al heel wat kunt bereiken.Phlox schreef: ↑15-10-2022 21:44Ik wil ook zeker relatietherapie nog gaan inzetten. Ik merk alleen dat ik teleurgesteld raak van de passiviteit ook hier in bij partner… als ik nergens over begin dan is het er niet en hanteert hij een soort struisvogelpolitiek. Dus ik zal het moeten regelen en dat is natuurlijk prima; maar ik vind het zo’n stap om te zetten. De praktische dingen die je noemt zijn herkenbaar voor mij, dat ik daar mee zit ook.
zaterdag 15 oktober 2022 om 21:49
Helemaal met je eens hoor, je tweede alinea. Alleen zeg ik het misschien verkeerd; hij wil dit niet altijd blijven doen en heeft al vijf jaar plannen om iets anders te doen, maar hij doet het niet. En zijn geluk is dat hij zichzelf gewoon weer motiveert elke werkdag om te doen wat hij doet. Hij kan overal het positieve/ leuke van in zien. Zeker een hele mooie kwaliteit. Ik heb dat minder; hoef ook niet meer en beter, zijn meer idealistische doelen.TiumPerfectum schreef: ↑15-10-2022 21:40Wat is nou precies het grote probleem? Kijk iedereen heeft mindere kanten, je moet juist het goede uit iemand benadrukken. Heel veel mannen zijn geen enorme praters en met 2 kinderen onder de zes is het sowieso pittig
En even een tegengeluid, ik vind het juist prachtig als mensen geluk nastreven en gewoon blij kunnen zijn met stilstand. Het hoogste haalbare is gelukkig kunnen zijn, dat is pas echt ambitie. Vreselijk die mensen die altijd bezig zijn met meer en beter, dat vind ik echt geestelijke armoede. Even heel onaardig geschetst hoe een ander misschien over een partner als jij denkt.
Het probleem is dat ik het niet meer zo goed kan, het goede in hem benadrukken. Dat we gesprekken hebben en hij het eens is met mijn kritiek en dan vervolgens niks doe. Dat ik me afvraag of het oneerlijk is van mij dingen van hem te verlangen. Dat ik bang ben hem niet meer te bekrachtigen maar juist te ontkrachtigen. Dat ik mega verdrietig wordt als ik denk aan zo samen blijven nog tien jaar. Ik mis iemand die aan me vraagt hoe het gaat, praat over dromen en verlangens en kritische vragen stelt. Ik voel me vaak alleen in mijn relatie.
zaterdag 15 oktober 2022 om 21:50
zaterdag 15 oktober 2022 om 21:58
Het gaat me niet per se in ambitie voor werk. Ik zou het ook fijn vinden als hij iets voor zichzelf doet of tijd voor zichzelf (zonder kinderen) claimt, maar hij doet het niet. Terwijl hij het af en toe wel nodig heeft. Daardoor moet ik het regelen/ plannen. Hij weet dat ik dit vervelend vindt, het maakt dat ik geen tijd voor mezelf kan claimen. Maar hij doet het dan weer niet uit een soort angst mij kwijt te raken. Nu sinds een maand is hij wel iets voor zichzelf gaan doen twee keer per week, en hij haalt er plezier en energie uit, dus heel fijn. Ik doe het wel, wat ik van hem verlang. Met schuldgevoel en dat is mijn eigen ding, dat weet ik. Maar de passiviteit maakt dat ik een gelijkwaardige partner mis.evelien2010 schreef: ↑15-10-2022 21:47Belangrijk in een relatie is dat je jezelf kunt zijn. En dat je iemand accepteert zoals hij of zij is. Vraag jezelf af waarom je wilt dat hij gaat veranderen. Waarom heb jij last van zijn weinige ambities op het gebied van werk. Hij is zelf gelukkig met wat hij doet. Wat heb jij met zijn werk en carrière te maken? Als hij werkeloos op de bank zou hangen is het natuurlijk anders. Of als hij jou zou belemmeren in jouw werk. Ik ken genoeg zeer ambitieuze mannen. Die zijn alleen maar aan het werk en hebben hun prioriteit vaak niet bij hun gezin. Niet thuis en als ze dat wel zijn nog aan het werk of moe. Bedenk of dat is wat jij wilt.
Wat zou hij verder moeten doen volgens jou? Druk sociaal leven, reizen, hobby's, sport? En doe jij zelf al die zaken die je van hem verwacht? Wil hij nooit meedoen en vormt hij daarom een probleem?
Kijk dus concreet wat er "mis" is.
En zoals gezegd een scheiding is nooit goed voor kinderen. En voor volwassenen heeft het ook ingrijpende gevolgen (wat de goede redenen ook zijn). Meer werken, gedoe met opvang en omgang, nieuwe partners, communicatie met de ex of exen en geldproblemen.
zaterdag 15 oktober 2022 om 21:59
zaterdag 15 oktober 2022 om 22:01
Ik heb al veel aan mezelf gewerkt en daardoor ben ik veranderd. Meer zelfvertrouwen, weet beter wie ik ben/ wat ik wil. In gesprekken zegt hij ook wel aan onze relatie te willen werken en ook aan zichzelf te willen werken (zijn wens, niet mijne), maar vervolgens doet hij niets tot ik er weer over begin. Dat geeft mij het idee dat hij het voor mij doet.Minik schreef: ↑15-10-2022 21:48Hij heeft geen probleem hè.. daarom kan hij passiever zijn. Hoe eerlijk ben je over je gevoelens tegen hem? Praat vanuit jezelf, ik voel me niet gelukkig, ik wil graag aan onze relatie werken. Dikke kans dat hij er echt wel aan wil werken. Maar eerlijk gezegd denk ik dat je zelfs door alleen aan jezelf te gaan werken al heel wat kunt bereiken.
zaterdag 15 oktober 2022 om 22:04
Nee het is niet tevredenheid, hij heeft in andere relaties (familie) ook deze passiviteit en dat stoort hem zelf ook. Hij kan/ is er alleen nog nooit mee aan de slag gegaan. En ja ik vind relatietherapie een grotere stap dan individuele therapie, en ja ik twijfel al lang en niet gescheiden, maar wel al met hem erover gepraat meerdere keren. En verder vliegt de tijd met twee kinderen en beiden werken.
zaterdag 15 oktober 2022 om 22:04
Ik vind dit echt heel vreemd klinken. Hij vindt het allemaal wel prima, maar jij vindt dat hij tijd voor zichzelf moet claimen. Heel bijzonder. Geniet er liever van dat hij het blijkbaar prima vindt om lekker thuis bij zijn gezin te zijn, hetgeen jou ook nog eens vrijheid geeft om je eigen ding te doen. Wat een zegen voor jou! Ik zie echt het probleem niet. Er zit een enorm stuk ontevredenheid in jou, maar dat ligt echt bij JOU, niet bij hem. Ga naar je huisarts en regel een doorverwijzing voor een psycholoog om aan jezelf te kunnen werken, daar heb je voor altijd wat aan!Phlox schreef: ↑15-10-2022 21:58Het gaat me niet per se in ambitie voor werk. Ik zou het ook fijn vinden als hij iets voor zichzelf doet of tijd voor zichzelf (zonder kinderen) claimt, maar hij doet het niet. Terwijl hij het af en toe wel nodig heeft. Daardoor moet ik het regelen/ plannen. Hij weet dat ik dit vervelend vindt, het maakt dat ik geen tijd voor mezelf kan claimen. Maar hij doet het dan weer niet uit een soort angst mij kwijt te raken. Nu sinds een maand is hij wel iets voor zichzelf gaan doen twee keer per week, en hij haalt er plezier en energie uit, dus heel fijn. Ik doe het wel, wat ik van hem verlang. Met schuldgevoel en dat is mijn eigen ding, dat weet ik. Maar de passiviteit maakt dat ik een gelijkwaardige partner mis.
zaterdag 15 oktober 2022 om 22:06
Ik lees nu dat je zelf al therapie hebt gehad, is dat afgesloten of kun je nog verder?
Echt, zet daarnaast in op relatietherapie, geef aan dat je dat echt nodig vindt en ga het regelen. Tijdgebrek is heel begrijpelijk met jonge kinderen maar tegelijkertijd echt een idiote smoes natuurlijk. Weet je hoeveel tijd uit elkaar gaan je gaat kosten?
Echt, zet daarnaast in op relatietherapie, geef aan dat je dat echt nodig vindt en ga het regelen. Tijdgebrek is heel begrijpelijk met jonge kinderen maar tegelijkertijd echt een idiote smoes natuurlijk. Weet je hoeveel tijd uit elkaar gaan je gaat kosten?
zaterdag 15 oktober 2022 om 22:10
Ik snap dat het vreemd klinkt. Het komt niet zo vanuit mij, hij geeft wel aan in gedrag dat hij het nodig heeft en als ik erover begin ook verbaal, maar handelt niet. En ik zorg teveel, want ik ga dan zorgen dat hij niet op zijn grens kom door dingen te regelen voor hem. Het geeft mij dus niet per se vrijheid want hij bereikt een grens wat ook zijn weerslag heeft op mij.
Ik heb al best wat therapie gehad ivm recividerende depressies en ik denk dat ik mezelf al vrij goed ken.. ik zie niet zo wat ik individueel nog zou moeten doen hierin. Ik heb het idee dat hoe meer keuzes ik voor mezelf maak, hoe verder ik van hem af kom te staan.
Aanvulling:
Tijdgebrek niet als reden voor geen relatietherapie, meer dat het langer voortduurt voor ik/ we iets doen. Meer therapie voor mij individueel: zou kunnen en k denk dat het altijd verrijkend is, maar ik heb juist door aan mezelf te werken het idee dat hij ergens achterblijft en ik alleen verder ga met mijn leven. En ik zou hem zo graag erbij willen hebben.
Ik heb al best wat therapie gehad ivm recividerende depressies en ik denk dat ik mezelf al vrij goed ken.. ik zie niet zo wat ik individueel nog zou moeten doen hierin. Ik heb het idee dat hoe meer keuzes ik voor mezelf maak, hoe verder ik van hem af kom te staan.
Aanvulling:
Tijdgebrek niet als reden voor geen relatietherapie, meer dat het langer voortduurt voor ik/ we iets doen. Meer therapie voor mij individueel: zou kunnen en k denk dat het altijd verrijkend is, maar ik heb juist door aan mezelf te werken het idee dat hij ergens achterblijft en ik alleen verder ga met mijn leven. En ik zou hem zo graag erbij willen hebben.
zaterdag 15 oktober 2022 om 22:15
Bij elkaar blijven voor de kinderen is denk ik wel het slechtste wat je kunt doen.
Waar toch dat idee vandaan komt dat een scheiding voor kinderen zo vreselijk is......
Ongelukkig bij elkaar blijven, dat is pas erg voor de kinderen.
Waar toch dat idee vandaan komt dat een scheiding voor kinderen zo vreselijk is......
Ongelukkig bij elkaar blijven, dat is pas erg voor de kinderen.
Those who choose the lesser evil forget quickly that they chose evil.
Hannah Arendt
Hannah Arendt
zaterdag 15 oktober 2022 om 22:16
Nou nou, ik vind dat men weer erg streng is voor TO.
Ik begrijp het wel. Je zit al een tijd lang in een relatie en jullie zijn door de jaren heen verandert, het sluit allemaal niet meer aan en zijn zo wat uit elkaar gegroeid. Daarbij ben je je al jaren aan het wegcijferen voor man en kinderen. Dat is natuurlijk geen houdbare situatie zo en gaat je opbreken.
Relatietherapie kan, tenminste; als je nog heil ziet in je relatie. Omdat er kinderen in het spel zijn, zou dit de moeite waard zijn nog te doen. Maar aan de andere kant vind ik ook dat je voor jezelf mag kiezen. Als het goed gaat met jou, dan gaat het goed met je kinderen. Ik ben zelf een kind van gescheiden ouders en ja, het is moeilijk als je ouders scheiden. Maar je vindt er als kind echt wel een weg in hoor. En het lijkt me verschrikkelijk om als kind later te horen dat een van je ouders al die tijd doodongelukkig is geweest.
TO, ik lees eigenlijk dat je gewoon niet meer gelukkig gaat zijn in deze relatie en daar heb je je redenen voor. Opmerkingen over 'dan had je geen kinderen moeten nemen', daar kan je echt niets mee. Het gebeurt nu eenmaal dat je vroeg of laat twijfels hebt over je relatie. Daar hoef je je ook niet voor te verantwoorden vind ik.
En misschien doe ik er wat makkelijker over omdat ik juist uit een gezin kom met gescheiden ouders en heb gezien dat het voor iedereen ook een enorme opluchting kan zijn ipv geforceerd bij elkaar blijven.
Ik begrijp het wel. Je zit al een tijd lang in een relatie en jullie zijn door de jaren heen verandert, het sluit allemaal niet meer aan en zijn zo wat uit elkaar gegroeid. Daarbij ben je je al jaren aan het wegcijferen voor man en kinderen. Dat is natuurlijk geen houdbare situatie zo en gaat je opbreken.
Relatietherapie kan, tenminste; als je nog heil ziet in je relatie. Omdat er kinderen in het spel zijn, zou dit de moeite waard zijn nog te doen. Maar aan de andere kant vind ik ook dat je voor jezelf mag kiezen. Als het goed gaat met jou, dan gaat het goed met je kinderen. Ik ben zelf een kind van gescheiden ouders en ja, het is moeilijk als je ouders scheiden. Maar je vindt er als kind echt wel een weg in hoor. En het lijkt me verschrikkelijk om als kind later te horen dat een van je ouders al die tijd doodongelukkig is geweest.
TO, ik lees eigenlijk dat je gewoon niet meer gelukkig gaat zijn in deze relatie en daar heb je je redenen voor. Opmerkingen over 'dan had je geen kinderen moeten nemen', daar kan je echt niets mee. Het gebeurt nu eenmaal dat je vroeg of laat twijfels hebt over je relatie. Daar hoef je je ook niet voor te verantwoorden vind ik.
En misschien doe ik er wat makkelijker over omdat ik juist uit een gezin kom met gescheiden ouders en heb gezien dat het voor iedereen ook een enorme opluchting kan zijn ipv geforceerd bij elkaar blijven.
lboompje wijzigde dit bericht op 15-10-2022 22:21
0.07% gewijzigd
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
