Ernstige relatietwijfels, birdnesting, gevolgen kinderen etc

Relatietherapie lijkt mij een heel goed plan.
Er lijkt niets mis met hem of jou, maar met jullie.
En of dat nu komt door onrealistische verwachtingen van jou of door een (te) passieve houding van hem, jullie wisselwerking of iets anders… het lijkt oplosbaar.
Jullie geluk en in het verlengde daarvan het geluk van jullie kinderen lijkt het mij waard om daar een actieve poging in te ondernemen.

Als ik je lees denk ik: neem eens verantwoordelijkheid... Hoe jij je voelt daar ga jij over. Niet gelukkig? Werk eraan.
Ga in therapie, ga aan de slag met je gevoel... Onderzoek het... Ga alleen op vakantie....ga op yoga retraite of schilderweekend etc
Leg nieuwe contacten waarmee je dit kan delen....
Daar heeft iedereen iets aan.. Jij... Je kids en je man.

Phlox schreef: ↑

15-10-2022 23:24

Ja dat samen lukt dus niet! Ik
Kan best allemaal plannen maken en dingen organiseren en mijn partner wil ook graag samen. En een week na een gesprek samen hierover wil hij ook, maar dan raakt hij weer in zijn passiviteit en moet ik weer initiëren. Maar goed. Ik zal in ieder geval nog relatietherapie bij een psychotherapeut initiëren en dan verder kijken. Ik zie het ook niet als onwil van hem, maar meer als onkunde.

Jullie willen allebei, maar doen allebei niks. Jij bent nu niet blij, neem dan het voortouw en bel een relatietherapeut, maak een afspraak.

Phlox schreef: ↑

15-10-2022 21:41

het is natuurlijk niet zo dat dit tien jaar geleden al zo speelde. We hebben, ik denk zoals in elke relatie, momenten gehad met moeilijke gesprekken en ook momenten dat we heel gelukkig waren met elkaar. Ik ben in de afgelopen tien jaar veranderd, mijn partner minder. Misschien zit daar de crux? En ik hou ontzettend van hem en gun hem het beste, maar weet niet of dat met mij is.

Hij zegt dat hij bij jou wil zijn en blijven. Er is een onrust in jou. Waardoor je hem niet geloofd als hij dit zegt maar wel je eigen opstoken gedachtes. Ik denk dat het zeer belangrijk is dat jij met jezelf aan de slag gaat. Eventueel met hem samen. Ik zou met een psycholoog onderzoeken waar deze onrust vandaan komt... tevredenheid is een zeer groot goed.

Phlox schreef: ↑

15-10-2022 23:24

Ja dat samen lukt dus niet! Ik
Kan best allemaal plannen maken en dingen organiseren en mijn partner wil ook graag samen. En een week na een gesprek samen hierover wil hij ook, maar dan raakt hij weer in zijn passiviteit en moet ik weer initiëren. Maar goed. Ik zal in ieder geval nog relatietherapie bij een psychotherapeut initiëren en dan verder kijken. Ik zie het ook niet als onwil van hem, maar meer als onkunde.

Dit is gewoon wat het is, een tevreden man zonder die niet veel (mensen) nodig heeft. Dat gaat niet veranderen, dat kan iedereen voorspellen, dus daar heb je het mee te doen voor de rest van je leven.
Hoe voelt het als je daar aan denkt? Als je je dat echt probeert voor te stellen, weet je of je het gaat trekken om te blijven.

Idd je trekt aan die man joh. En hij gaat, uit goed fatsoen, dan even daarin mee maar valt later toch weer terug. Omdat dit het is.

Dit is het. Waarom moet hij vanalles? Misschien moet jij wat minder en hij ietsjes meer.

Ben zo benieuwd naar die gesprekken van jullie over jullie huwelijk.

https://www.annaklijn.nl/blog/de-koek-is-op

https://www.annaklijn.nl/blog/Scheiding ... r-kinderen

Amato geeft aan dat kinderen van gescheiden ouders het slecht doen na een scheiding, wanneer er weinig conflicten in het huwelijk van hun ouders waren. Dat wil zeggen dat de ouders weinig ruzies hadden en over het algemeen redelijk gelukkig waren in hun huwelijk, ze bleven goed met elkaar omgaan en na de scheiding zeiden ze dat ze nog van elkaar hielden.

Als kinderen opgroeien in een gezin waarin ouders een voldoende stabiel huwelijk hebben, dat uiteindelijk toch eindigt in een scheiding, dan ondervinden deze kinderen gemiddeld meer emotionele problemen en gedragsproblemen, hebben ze een lager gevoel van wel-bevinden, een negatiever zelfbeeld, meer problemen met relaties en slechtere schoolprestaties dan jongeren uit intacte gezinnen.

Volgens Amato hebben deze kinderen later veel moeite met vertrouwen, ze vragen zich af in hoeverre liefde en toewijding te vertrouwen zijn. In het eigen huwelijk hebben ze een lagere tolerantie voor problemen, wat makkelijk gedachten over scheiden triggert. De kansen dat deze kinderen uiteindelijk zelf gaan scheiden is ook hoger.

Zijn conclusie is dat deze kinderen later, als volwassen persoon, angstig worden en bang zijn dat dingen mis gaan en slecht aflopen. Hij brengt dit in relatie met het feit dat de scheiding van de ouders voor hen onverwachts was en dat ze het echt niet hadden zien aankomen.

Het is een mythe om te denken dat kinderen niet lijden als een scheiding vreedzaam verloopt. En die gedachte moet ook niet worden gekoesterd tijdens de besluitvorming om te scheiden of niet. Juist omdat onderzoeken laten zien dat een scheiding met weinig conflicten net zo schadelijk is voor de kinderen als een scheiding die intens en luid verloopt, zegt Paul Coleridge, oprichter van de Marriage Foundation, waar veel onderzoek wordt gedaan na de gevolgen van een scheiding.

Als de borden in het rond vliegen en er wordt gescholden, kan een jong brein begrijpen waarom papa en mama niet meer samen verder kunnen, zegt Coleridge. Kinderen uit gezinnen waarin de ouders weinig conflicten hebben, kunnen de scheiding en de reden ervoor niet verwerken, omdat ze de scheiding niet zagen aankomen.

Kinderen kunnen stabiliteit erg waarderen terwijl hun ouders in stilte lijden

Een huwelijk kan goed genoeg zijn voor de kinderen, maar niet goed genoeg voor de ouders. Kinderen kunnen de structuur in het gezin beleven als een veilige en koesterende plek, zelfs als hun ouders in stilte lijden, zegt Robert Emery, professor in de psychologie en directeur van het Center for Children and Families van de Universiteit van Virginia.

Als ouders ontevreden zijn in de relatie, wil dat nog niet zeggen dat hun kinderen hetzelfde emotionele ongemak ervaren. Soms denken de ouders: ik voel me niet happy in mijn relatie, en mijn kind zal hetzelfde beleven. Maar dat is niet noodzakelijk het geval.

Kinderen uit gezinnen waarin de ouders weinig conflicten hebben, zijn eigenlijk niet bezig met het geluk van hun ouders. Ze zijn ook niet bezig met hoe de ouders zich ten opzichte van elkaar voelen. Zeker niet op de manier waarop de ouders daar zelf mee bezig kunnen zijn.

De behoeften van de kinderen en die van de ouders zijn niet altijd hetzelfde en kunnen soms haaks op elkaar staan. Ook op het moment dat de ouders overwegen om uit elkaar te gaan.

Dat wil niet zeggen dat mensen in een miserabele relatie moeten blijven. Als uit elkaar gaan voor jou de enige oplossing is, dan moet je dat doen. Maar doe het voor jezelf en niet voor je kinderen

Ik herken het wel een beetje TO. Ik ben op een gegeven moment qua werk en carrière een route ingeslagen die hij niet zal gaan bijbenen. We zijn verhuisd (uiteraard op mijn initiatief) en ik heb makkelijker contact gemaakt in onze nieuwe regio dan hij. Ik ben actiever en ondernemender en ik praat ook meer over mezelf en mijn gevoelens.

En op een gegeven moment begon ik hem dat een beetje te verwijten. Van het ‘hij is mijn rustpunt, hij zet me met beide benen op de grond, hij is mijn veilige haven’ werd het: ‘hij is saai, passief, te snel tevreden.’

Het leven dat we samen hebben opgebouwd is veilig. We hebben geld, een koophuis, beiden een baan. Auto voor de deur, 2 gezonde kinderen. Dit soort ‘veiligheid’ en dit hele sterke gevoel van een thuis hebben, heb ik heel lang niet gehad (o.a. door gescheiden ouders ). En toen ik het kreeg wist ik totaal niet wat ik ermee aan moest, ik vond het namelijk hartstikke saai!

Want met dat veilige thuis ontstond er ook ruimte voor groei en ontwikkeling naar iemand die die basis niet per se nodig heeft om te floreren. Ontstond er een gevoel dat ik het ook wel red zonder die veiligheid. Maar nu zat ik erin vast, en de schuldige was (uiteraard) mijn man.

En toen ik me daarvan bewust werd gebeurden er 2 dingen:

1) ik realiseerde me dat als ik nu op deze voet doorging met naar mijn man kijken, het erop neerkwam dat ik hem had ‘gebruikt’ om op te krabbelen.
2) ik realiseerde me dat ik zo’n vrouw, zo’n echtgenote en zo’n moeder niet wil zijn.

Dus ik heb mijn focus verlegd. Ik geef hem niet langer de schuld van mijn verveling en de saaiheid. Ik heb een gezamenlijke hobby geïnitieerd en ons seksleven op de schop genomen. En ik ben de situatie fundamenteel anders gaan bekijken:

Ik heb een baan die ik als single ouder maar moeilijk zou kunnen behouden. Ik werk onregelmatig en heb flink wat diensten en ik kan er heel erg moe van zijn. Dankzij hem heb ik die ruimte.
Ik heb de wens om voor deze baan een periode in het buitenland te gaan wonen en als ik dat voorstel, dan vindt hij dat wel prima. Zijn werk kan op afstand, hij is inschikkelijker. Dankzij hem heb ik die ruimte.
Ik ben iemand die moeilijk slaapt en niet goed is in het opstarten van de dag. Hij heeft daar minder mee en doet vaker de kinderen. Dankzij hem heb ik die ruimte.

Als ik nu naar hem kijk zie ik de (wat vermoeidere versie van) man waar ik ooit verliefd op werd. Ik vind hem aantrekkelijk, ik kan weer met hem lachen. Hij is lief voor onze zoons en zou de wereld voor ons geven. Hij houdt het uit met een vrouw die altijd 13 dromen en wensen heeft, die telkens weer op zoek gaat naar avontuur. Soms loopt hij erachteraan met het vrachtje veiligheid waardoor (let’s face it) ik het durf, soms zet hij me met beide benen op de grond.
20kg zwaarder na mijn zwangerschappen, hij heeft er nooit een onvertogen woord over gezegd. Toen ik te moe was om te sporten zette hij thee voor me, toen ik eraan toe was zette hij de hometrainer voor me in elkaar. Hij haalt zonder morren de kinderen als ik weer eens langer blijf op mijn werk voor iets interessants, doet zonder onvertogen woord de kinderen als ik weer eens een of ander netwerkevenement heb. Als ik roep: ‘schat, zullen we naar Engeland’ en 2 weken voor vertrek wordt het toch Tsjechië, dan hoor je van hem geen onvertogen woord. Ik ben een wervelende storm. Hij is de rots die zich er niet door omver laat blazen.

En toen ik dat zag kon ik al het andere ook langzamerhand weer zien. Ja hij heeft ‘maar’ 2 hobby’s die al hetzelfde zijn sinds, nouja, altijd. Maar als je hem ernaar vraagt vertelt hij er gepassioneerd over. Hij staat altijd voor anderen klaar, hij is behulpzaam, zorgzaam en vindt het belangrijk dat het goed gaat met zijn handjevol dierbaren. Hij schept niet op, hij blaast zijn ego niet op, hij is geen haantje en hij zal nooit over je lullen achter je rug om. Hij is trouw als een hond en hij heeft een hele droge, scherpe humor.

Ik moet er niet meer aan denken dat ik een andere man zou hebben, waar ik me misschien voortdurend aan zou moeten aanpassen, die mijn groei zou beknotten door zijn ambities en carrière en alle dingen die hij voor zichzelf wil. Ik heb een man die tevreden is met zijn baan, zijn gezin, zijn vrouw en zijn hobby. Een man die mij kan laten fladderen. Die precies is wat ik nodig heb. Die een verschrikkelijk goed mens is. Een man waar ik van hou.

Ik weet niet wat jouw toekomst je zal brengen, maar als ik je zo lees herken ik een hoop dingen die ik ook heb gedacht. Onaardige, arrogante, maar vooral onechte dingen. Dit zit in jou, niet in hem. En dit zat altijd al in jou, alleen toen zag je het niet. Hij is niet stil blijven staan terwijl jij verder ging. Jij bent jezelf beter gaan leren kennen.

De vraag waar je nu voor staat is: wat doe ik met die kennis? Laat je je meevoeren naar de toekomst, of ga je terug om dat te zoeken wat je bent kwijtgeraakt.

Ik wens je veel wijsheid toe. Hopelijk heb je iets aan mijn verhaal.

@lux-
Mooi, eerlijk en realistisch verhaal.
En knap dat je zo naar jezelf en de situatie hebt kunnen kijken en de goede dingen weet te koesteren.

Lux!
Niets meer aan toe te voegen. TO: uitprinten, inlijsten en herlezen!

lux- schreef: ↑

16-10-2022 01:14

Ik herken het wel een beetje TO. Ik ben op een gegeven moment qua werk en carrière een route ingeslagen die hij niet zal gaan bijbenen. We zijn verhuisd (uiteraard op mijn initiatief) en ik heb makkelijker contact gemaakt in onze nieuwe regio dan hij. Ik ben actiever en ondernemender en ik praat ook meer over mezelf en mijn gevoelens.

En op een gegeven moment begon ik hem dat een beetje te verwijten. Van het ‘hij is mijn rustpunt, hij zet me met beide benen op de grond, hij is mijn veilige haven’ werd het: ‘hij is saai, passief, te snel tevreden.’

Het leven dat we samen hebben opgebouwd is veilig. We hebben geld, een koophuis, beiden een baan. Auto voor de deur, 2 gezonde kinderen. Dit soort ‘veiligheid’ en dit hele sterke gevoel van een thuis hebben, heb ik heel lang niet gehad (o.a. door gescheiden ouders ). En toen ik het kreeg wist ik totaal niet wat ik ermee aan moest, ik vond het namelijk hartstikke saai!

Want met dat veilige thuis ontstond er ook ruimte voor groei en ontwikkeling naar iemand die die basis niet per se nodig heeft om te floreren. Ontstond er een gevoel dat ik het ook wel red zonder die veiligheid. Maar nu zat ik erin vast, en de schuldige was (uiteraard) mijn man.

En toen ik me daarvan bewust werd gebeurden er 2 dingen:

1) ik realiseerde me dat als ik nu op deze voet doorging met naar mijn man kijken, het erop neerkwam dat ik hem had ‘gebruikt’ om op te krabbelen.
2) ik realiseerde me dat ik zo’n vrouw, zo’n echtgenote en zo’n moeder niet wil zijn.

Dus ik heb mijn focus verlegd. Ik geef hem niet langer de schuld van mijn verveling en de saaiheid. Ik heb een gezamenlijke hobby geïnitieerd en ons seksleven op de schop genomen. En ik ben de situatie fundamenteel anders gaan bekijken:

Ik heb een baan die ik als single ouder maar moeilijk zou kunnen behouden. Ik werk onregelmatig en heb flink wat diensten en ik kan er heel erg moe van zijn. Dankzij hem heb ik die ruimte.
Ik heb de wens om voor deze baan een periode in het buitenland te gaan wonen en als ik dat voorstel, dan vindt hij dat wel prima. Zijn werk kan op afstand, hij is inschikkelijker. Dankzij hem heb ik die ruimte.
Ik ben iemand die moeilijk slaapt en niet goed is in het opstarten van de dag. Hij heeft daar minder mee en doet vaker de kinderen. Dankzij hem heb ik die ruimte.

Als ik nu naar hem kijk zie ik de (wat vermoeidere versie van) man waar ik ooit verliefd op werd. Ik vind hem aantrekkelijk, ik kan weer met hem lachen. Hij is lief voor onze zoons en zou de wereld voor ons geven. Hij houdt het uit met een vrouw die altijd 13 dromen en wensen heeft, die telkens weer op zoek gaat naar avontuur. Soms loopt hij erachteraan met het vrachtje veiligheid waardoor (let’s face it) ik het durf, soms zet hij me met beide benen op de grond.
20kg zwaarder na mijn zwangerschappen, hij heeft er nooit een onvertogen woord over gezegd. Toen ik te moe was om te sporten zette hij thee voor me, toen ik eraan toe was zette hij de hometrainer voor me in elkaar. Hij haalt zonder morren de kinderen als ik weer eens langer blijf op mijn werk voor iets interessants, doet zonder onvertogen woord de kinderen als ik weer eens een of ander netwerkevenement heb. Als ik roep: ‘schat, zullen we naar Engeland’ en 2 weken voor vertrek wordt het toch Tsjechië, dan hoor je van hem geen onvertogen woord. Ik ben een wervelende storm. Hij is de rots die zich er niet door omver laat blazen.

En toen ik dat zag kon ik al het andere ook langzamerhand weer zien. Ja hij heeft ‘maar’ 2 hobby’s die al hetzelfde zijn sinds, nouja, altijd. Maar als je hem ernaar vraagt vertelt hij er gepassioneerd over. Hij staat altijd voor anderen klaar, hij is behulpzaam, zorgzaam en vindt het belangrijk dat het goed gaat met zijn handjevol dierbaren. Hij schept niet op, hij blaast zijn ego niet op, hij is geen haantje en hij zal nooit over je lullen achter je rug om. Hij is trouw als een hond en hij heeft een hele droge, scherpe humor.

Ik moet er niet meer aan denken dat ik een andere man zou hebben, waar ik me misschien voortdurend aan zou moeten aanpassen, die mijn groei zou beknotten door zijn ambities en carrière en alle dingen die hij voor zichzelf wil. Ik heb een man die tevreden is met zijn baan, zijn gezin, zijn vrouw en zijn hobby. Een man die mij kan laten fladderen. Die precies is wat ik nodig heb. Die een verschrikkelijk goed mens is. Een man waar ik van hou.

Ik weet niet wat jouw toekomst je zal brengen, maar als ik je zo lees herken ik een hoop dingen die ik ook heb gedacht. Onaardige, arrogante, maar vooral onechte dingen. Dit zit in jou, niet in hem. En dit zat altijd al in jou, alleen toen zag je het niet. Hij is niet stil blijven staan terwijl jij verder ging. Jij bent jezelf beter gaan leren kennen.

De vraag waar je nu voor staat is: wat doe ik met die kennis? Laat je je meevoeren naar de toekomst, of ga je terug om dat te zoeken wat je bent kwijtgeraakt.

Ik wens je veel wijsheid toe. Hopelijk heb je iets aan mijn verhaal.

Je man heeft een partner met depressies. Knap dat hij zo consistent en rustig jou bij staat. Hij is jouw anker. Jij hebt diverse keren twijfels gehad maar koos er toch voor met hem door te gaan, samen kinderen te nemen. Waarom moet hij ambitieus zijn? Maakt dat hem een beter mens? Of is hij dan een interessantere partner voor jou.

Jij hebt een probleem en zoekt de oorzaak bij hem. Ga eerst maar een goed naar je eigen gedrag, houding en inbreng kijken. Besef wat je allemaal hebt. Jouw problemen zijn niet ineens opgelost als je gaat scheiden.

Lux, wat prachtig bekeken en onwijs mooi verwoord! Jouw verhaal zou uitgeprint in de wachtkamer bij relatietherapie moeten hangen, zou voor velen al veel sessies schelen vermoed ik....

Je verhaal is voor mij super herkenbaar, TO. Ik had precies dezelfde situaties en twijfels met mijn man. Grote verschil is dat (nog) geen kinderen hadden, en wij kortgeleden besloten hebben uit elkaar te gaan. Ik was helemaal niet diep ongelukkig in mijn relatie, maar als ik vooruit keek zag ik mezelf precies zo zitten zoals jij nu beschrijft: het gevoel vast te zitten maar niet tevreden te zijn, met kleine kinderen. Daarom ben ik gescheiden, omdat die stap van kinderen krijgen samen me te onverstandig leek. Maar het was doodeng, is nog steeds, om zoveel goeds op te geven, voor een onbekende toekomst, en ik vond en het ook verschrikkelijk moeilijk om hem zoveel pijn aan te doen, want hij wilde wel door.

Ondanks dat er dus ook een groot verschil zit tussen ons, wil ik toch een paar van mijn inzichten meegeven, hoop dat jij dan nog iets hebt aan mijn lijden in twijfel Ik heb in ieder geval veel aan jouw posts.

Ik zou voor jezelf een moment kiezen waarop je gekozen wil hebben over je relatie. Vanaf dat moment besluit je door te gaan samen, en ga je er 300% voor, omdat je weet dat je van plan bent nog minstens 10 jaar samen te blijven, dus beter maak je die leuk; of je gaat scheiden, wonden likken, en door. Dat moment kan ver in de toekomst zijn, eind 2023, wat je wil. Maar mij gaf het rust dat er sowieso een einde aan de twijfelfase zou komen.

De partner die altijd samen wil zijn, die geen behoefte heeft aan alleen-tijd, die alles opgeeft voor de ander: dat is de goedzak en de romantische lieverd, toch? Zo zie jij het volgens mij, en zo zag ik het ook. En daarmee ben jij, als rusteloze liefhebber van verandering en me-time, de slechterik. Dat is geen productieve gedachte. Voor een goede relatie zijn twee mensen nodig, en voor een slechte dus ook. Het is dus niet zo dat jij moet veranderen om weer in de mal te passen. Hij heeft net zo goed de verantwoordelijkheid om die mal zo te maken dat jij je er prettig in kunt voelen. Dat zou ik zeker met een relatietherapeut gaan verkennen.

Ik ben zelf gaan lezen over de dynamiek van twee partners met verbindings- of verlatingsangst. Ik denk niet dat dat een enorme rol speelde tussen mijn man en mij, we zijn niet ernstig beschadigd. Maar ergens zitten er wel factoren van in: ik die behoefte had aan onafhankelijkheid, hij die daardoor juist nog strakker ging vastklampen in angst me kwijt te raken. Volgens mij lees ik die dynamiek bij jullie ook. Misschien helpt het je, om daar ook eens over te lezen.

Omdat mijn man zo'n goeie gast is, durfde ik ook met niemand over mijn twijfels te praten, want wie zou dat snappen? Ze zouden me vast allemaal maar egoistisch en gemeen vinden. Nou, conclusie: zo denken helpt niet, en eigenlijk vinden veel mensen het fijn om deelgenoot te zijn van je overwegingen en je daarbij van raad te voorzien. En die nieuwe inzichten hebben bij mij echt wel geholpen om het rondjes draaien in mijn hoofd te doorbreken. Dus ik zou toch een paar mensen in vertrouwen nemen.

Heel veel succes en sterkte! Neem je tijd.

blijfgewoonbianca schreef: ↑

16-10-2022 00:49

https://www.annaklijn.nl/blog/Scheiding ... r-kinderen

Dat is dus een reclamepraatje van een relatietherapeut.
Er zijn echt tig onderzoeken die andere uitkomsten hebben.
Dit is namelijk ook een stukje uit datzelfde artikel.

Zo kunnen we zien dat bij ongeveer twintig procent van de kinderen van gescheiden ouders de problemen blijven voortduren. De resterende tachtig procent van de kinderen past zich in de twee tot drie jaar na een scheiding aan aan het nieuwe leven en ervaart geen serieuze problemen. (Spruijt & Kormos, 2014)

Disclaimer: ik begreep als kind al niet dat mensen gingen trouwen of er überhaupt vanuit gingen dat ze een heel leven met één persoon zouden willen samen zijn.
En dat was al ver voordat het huwelijk van mijn ouders stukliep.
Dat kleurt uiteraard mijn beeld.
Ik begrijp het gewoon niet.

Solomio schreef: ↑

16-10-2022 07:49

Dat is dus een reclamepraatje van een relatietherapeut.
Er zijn echt tig onderzoeken die andere uitkomsten hebben.
Dit is namelijk ook een stukje uit datzelfde artikel.

Zo kunnen we zien dat bij ongeveer twintig procent van de kinderen van gescheiden ouders de problemen blijven voortduren. De resterende tachtig procent van de kinderen past zich in de twee tot drie jaar na een scheiding aan aan het nieuwe leven en ervaart geen serieuze problemen. (Spruijt & Kormos, 2014)

Disclaimer: ik begreep als kind al niet dat mensen gingen trouwen of er überhaupt vanuit gingen dat ze een heel leven met één persoon zouden willen samen zijn.
En dat was al ver voordat het huwelijk van mijn ouders stukliep.
Dat kleurt uiteraard mijn beeld.
Ik begrijp het gewoon niet.

Om eerlijk te zijn, vind ik dat ook geen hele rooskleurige cijfers. Twee jaar op een kinderleven is lang. En 20% die daarna een achterstand heeft vind ik ook best heel wat. Van tevoren weet je niet of jouw kind bij die 20% gaat horen.

Naast hoe je iemand ziet en naast dat elke relatiedynamiek zijn voor- en nadelen heeft, heb je ook nog de 1 op 1 relatie. De interactie.

In een relatie gaat het er niet heel erg om dat dingen moet initiëren, en je kan superblij met met een rustige, meegaande man die een fantastische vader is, natuurlijk. Daar moet je ook naar kijken.

Maar de emotionele connectie moet vooral goed zittenen daar heb je minder invloed op vanuit jezelf. Dat is nog veel belangrijker. Zegt je man wel eens hoe leuk hij je vindt? Of mooi? Stelt hij wel eens iets voor om meer verbinding te krijgen? Een etentje maar een simpele lunchwandeling kan ook. Praat hij over emoties, wat hem dwars zit, wat hij ergens van vindt. Is hij wel eens enthousiast? Kan hij je emotioneel steunen als je verdriet hebt, of komt hij dan met oplossingen? Kortom, kan hij emotioneel verbinding maken?

Werktijden en wel of niet naar het buitenland, daar kom je wel uit als je 2 goed communicerende mensen bent. Ik ga liever 3 maanden naar het buitenland in zonder gezin en dat ze me geregeld bezoeken, en dat er thuis een man op me wacht die zegt dat 'ie van me houdt, die lieve dingen initieert en zegt, die kan praten, een mening heeft, interesses heeft, dan dat ik 2 jaar naar het buitenland ga met het hele gezin met een man waar niks vanuit gaat.