Relaties
alle pijlers
Ernstige relatietwijfels, birdnesting, gevolgen kinderen etc
zaterdag 15 oktober 2022 om 19:58
anoniem account aangemaakt voor dit topic. Samenvatting: relatie zonder ruzie of groot gedoe, maar al lang gevoel niet gelukkig te zijn in relatie. Knaagt steeds meer. Bij elkaar blijven voor kinderen en partner of kiezen voor mezelf en uit elkaar.
Al een poos heb ik twijfels of ik verder wil met mijn man. We zijn een jaar of tien samen, hebben twee kinderen onder de zes jaar. Deze twijfels heb ik eerder gehad, voor we kinderen gehad (is weer over gegaan) en tussen de 1e en 2e in ook een tijd. Het heeft met name te maken met dat ik blijkbaar andere verwachtingen van hem heb, dan hoe hij is. Hij is minder ambitieus dan ik, snel tevreden met werk/ zijn leven en daar ook oprecht tevreden/ gelukkig in. Praat niet makkelijk, dus dat is niet een vorm waarop we makkelijk in verbinding staan. Ik erger me aan zijn passiviteit, gebrek aan dromen/ wensen/ ambities voor de toekomst. En ik zit soms in dubio of mijn onvrede met ons huidige leven bij mij ligt (los van onze relatie) of toch door de relatie komt en dat laatste lijkt steeds duidelijker te worden. Ik heb het idee dat hij merkt dat ik andere dingen van hem hoop/ wens dan hoe hij is. Ik merk op momenten dat ik niet prettig naar / met hem communiceer en ik ben bang dat hij door mij niet goed tot zijn recht komt. Dat iemand anders beter voor hem zou zijn, maar ik weet het niet natuurlijk, want ik ken hem alleen met mij. Hij wil niet uit elkaar, we praten hier wel eens over. Hij heeft niet het idee dat ik niet goed ben voor hem (en ik denk dan weer dat hij het niet merkt).
Twee dingen vind ik heel moeilijk hierin. Eerste is dat hij weinig contacten heeft buiten gezamenlijk contacten/ familie van mij. Ik ben bang dat hij als we uit elkaar zouden gaan nergens echt terecht kan waar iemand hem goed kent en weet hoe hem te ondersteunen/ troosten. Het tweede is onze kinderen. Wij hebben niet echt ruzies oid, onze kinderen groeien in een warm thuis op. We kunnen super goed samen ouders zijn en hierin samenwerken. Een scheiding is wat dat betreft niet goed voor de kinderen. Ik overweeg birdnesting, maar dat is financieel gezien wel lastig (drie huishoudens opeens ipv een).
Ik cijfer mezelf/ mijn gevoel weg voor de kinderen en de relatie. Als we geen kinderen hadden en/of mijn partner een sterk fijn netwerk had buiten mijn familie om had ik er denk ik een punt achter gezet. De andere kant is dat scheiden voor de kinderen niet goed is en het tot nog toe lukt mijn gevoel weg te cijferen. Aan de andere kant wil ik mijn kinderen niet het voorbeeld geven dat ik kreeg (bij je partner blijven, terwijl je echt ongelukkig bent in je relatie). Hoop hier wat inzichten te vinden. Ik durf er niet met mensen in mijn omgeving over te praten en voel me erg alleen met mijn gedachten/ gepieker.
Al een poos heb ik twijfels of ik verder wil met mijn man. We zijn een jaar of tien samen, hebben twee kinderen onder de zes jaar. Deze twijfels heb ik eerder gehad, voor we kinderen gehad (is weer over gegaan) en tussen de 1e en 2e in ook een tijd. Het heeft met name te maken met dat ik blijkbaar andere verwachtingen van hem heb, dan hoe hij is. Hij is minder ambitieus dan ik, snel tevreden met werk/ zijn leven en daar ook oprecht tevreden/ gelukkig in. Praat niet makkelijk, dus dat is niet een vorm waarop we makkelijk in verbinding staan. Ik erger me aan zijn passiviteit, gebrek aan dromen/ wensen/ ambities voor de toekomst. En ik zit soms in dubio of mijn onvrede met ons huidige leven bij mij ligt (los van onze relatie) of toch door de relatie komt en dat laatste lijkt steeds duidelijker te worden. Ik heb het idee dat hij merkt dat ik andere dingen van hem hoop/ wens dan hoe hij is. Ik merk op momenten dat ik niet prettig naar / met hem communiceer en ik ben bang dat hij door mij niet goed tot zijn recht komt. Dat iemand anders beter voor hem zou zijn, maar ik weet het niet natuurlijk, want ik ken hem alleen met mij. Hij wil niet uit elkaar, we praten hier wel eens over. Hij heeft niet het idee dat ik niet goed ben voor hem (en ik denk dan weer dat hij het niet merkt).
Twee dingen vind ik heel moeilijk hierin. Eerste is dat hij weinig contacten heeft buiten gezamenlijk contacten/ familie van mij. Ik ben bang dat hij als we uit elkaar zouden gaan nergens echt terecht kan waar iemand hem goed kent en weet hoe hem te ondersteunen/ troosten. Het tweede is onze kinderen. Wij hebben niet echt ruzies oid, onze kinderen groeien in een warm thuis op. We kunnen super goed samen ouders zijn en hierin samenwerken. Een scheiding is wat dat betreft niet goed voor de kinderen. Ik overweeg birdnesting, maar dat is financieel gezien wel lastig (drie huishoudens opeens ipv een).
Ik cijfer mezelf/ mijn gevoel weg voor de kinderen en de relatie. Als we geen kinderen hadden en/of mijn partner een sterk fijn netwerk had buiten mijn familie om had ik er denk ik een punt achter gezet. De andere kant is dat scheiden voor de kinderen niet goed is en het tot nog toe lukt mijn gevoel weg te cijferen. Aan de andere kant wil ik mijn kinderen niet het voorbeeld geven dat ik kreeg (bij je partner blijven, terwijl je echt ongelukkig bent in je relatie). Hoop hier wat inzichten te vinden. Ik durf er niet met mensen in mijn omgeving over te praten en voel me erg alleen met mijn gedachten/ gepieker.
maandag 17 oktober 2022 om 13:32
Ken je eigen blokkades en patronen waarin je verstrikt bent geraakt.Phlox schreef: ↑15-10-2022 21:58Het gaat me niet per se in ambitie voor werk. Ik zou het ook fijn vinden als hij iets voor zichzelf doet of tijd voor zichzelf (zonder kinderen) claimt, maar hij doet het niet. Terwijl hij het af en toe wel nodig heeft. Daardoor moet ik het regelen/ plannen. Hij weet dat ik dit vervelend vindt, het maakt dat ik geen tijd voor mezelf kan claimen. Maar hij doet het dan weer niet uit een soort angst mij kwijt te raken. Nu sinds een maand is hij wel iets voor zichzelf gaan doen twee keer per week, en hij haalt er plezier en energie uit, dus heel fijn. Ik doe het wel, wat ik van hem verlang. Met schuldgevoel en dat is mijn eigen ding, dat weet ik. Maar de passiviteit maakt dat ik een gelijkwaardige partner mis.
Je kunt beter voor jezelf gaan onderzoeken wat maakt dat jij denkt dat je alles voor je partner wil regelen.
Wat is het in jou dat je geen tijd voor jezelf vrijmaakt. Waarom denk je dat je partner geen gelijkwaardige partner kan zijn voor jou. Waarom voel je je schuldig etc. Feitelijk spiegelt jouw partner wat in jou nog niet goed zit of waar bepaalde vasteroeste overtuigingen je acties stagneren. Hierdoor blijf je passief en alles op je partner projecteren.
Wat triggerd je partner in jou? Ga daarmee aan de sĺag dan komen de antwoorden vanzelf......
maandag 17 oktober 2022 om 14:39
TO vraagt om inzichten, dus meningen over scheiden lijken me zeer ontopic.SweetFirefly schreef: ↑17-10-2022 12:19Kunnen we bij de vraag van TO blijven, voor alle meningen over scheiden kan er een apart topic geopend worden. Het gaat nu om TO en haar probleem.
Those who choose the lesser evil forget quickly that they chose evil.
Hannah Arendt
Hannah Arendt
maandag 17 oktober 2022 om 15:09
Relatietherapie + eigen geluk in handen nemen bínnen de relatie.
Heb je een hobby of een passie? Ga je er regelmatig op uit met vriendinnen? Ga je wel eens een weekendje samen of alleen weg?
Dat hij daar minder behoefte aan heeft moet jou niet tegenhouden. Integendeel, je hebt ineens een oppas die thuis is!
We kunnen niet verwachten dat onze partner ál onze noden vervult.
Op basis van jouw openingstopic zou ik voor het geluk kiezen. Dat van mijn kinderen. Ze groeien op in een warm en goed nest, dat zou voor mij prioriteit zijn. En mijn spanning en vervulling zoek ik dan op andere manieren (carrière, hobby, vrije tijd…)
Heb je een hobby of een passie? Ga je er regelmatig op uit met vriendinnen? Ga je wel eens een weekendje samen of alleen weg?
Dat hij daar minder behoefte aan heeft moet jou niet tegenhouden. Integendeel, je hebt ineens een oppas die thuis is!
We kunnen niet verwachten dat onze partner ál onze noden vervult.
Op basis van jouw openingstopic zou ik voor het geluk kiezen. Dat van mijn kinderen. Ze groeien op in een warm en goed nest, dat zou voor mij prioriteit zijn. En mijn spanning en vervulling zoek ik dan op andere manieren (carrière, hobby, vrije tijd…)
maandag 17 oktober 2022 om 15:18
Dat kan natuurlijk. Maar misschien ook, in die 10 jaar dat jullie bij elkaar zijn, zijn jullie zover mogelijk naar elkaar toegegroeid, en verder gaat het niet. Dan is het de vraag, is dit voldoende of niet.Phlox schreef: ↑15-10-2022 21:41het is natuurlijk niet zo dat dit tien jaar geleden al zo speelde. We hebben, ik denk zoals in elke relatie, momenten gehad met moeilijke gesprekken en ook momenten dat we heel gelukkig waren met elkaar. Ik ben in de afgelopen tien jaar veranderd, mijn partner minder. Misschien zit daar de crux? En ik hou ontzettend van hem en gun hem het beste, maar weet niet of dat met mij is.
Ik herken wel jouw verhaal, minus de kinderen. Onze conclusie was: dat ex en ik gewoon te verschillend zijn, en nu zijn het vaak nog kleine irritaties, maar dat zal zeker uitgroeien naar meer. Liever nu in harmonie uit elkaar, dan pas als de relatie echt verzuurd is.
Als klagen telde als werk, dan had mijn ex zich ook moeiteloos een Mercedes kunnen veroorloven.
maandag 17 oktober 2022 om 15:20
Winterland schreef: ↑17-10-2022 15:09
We kunnen niet verwachten dat onze partner ál onze noden vervult.
Precies. Die partner gaat nl toch nooit volledig reageren zoals jij het allemaal wil. Daarom zelfonderzoek doen en het heft in eigen handen nemen zodat je minder afhankelijk bent van die partner die niet 100% aan jouw verwachtingen voldoet.
maandag 17 oktober 2022 om 16:26
Hoi phlox,
Eigenlijk heb ik helemaal geen tips voor je want ik zit in hetzelfde schuitje. 15 jaar samen, kinderen 10 en 8. Ik ben zelf met therapie bezig om dingen uit het verleden te verwerken en als dat is afgerond gaan wij ook aan de slag met relatietherapie.
Wat mij ik afvraag is of er wel nog aantrekkingskracht is tussen jullie? Vanuit mijn kant is die volledig weg en dat maakt het moeilijk. Ik erger me steeds meer aan hem. Praten doet hij niet, voor hem is alles goed zo. Maar ik wil mijn kinderen geen scheiding aandoen. Dat ze mij of hun vader moeten missen en ik hun. Hopelijk gaat de therapie wat brengen. Ik wil je sterkte wensen want het is een ***. situatie
Eigenlijk heb ik helemaal geen tips voor je want ik zit in hetzelfde schuitje. 15 jaar samen, kinderen 10 en 8. Ik ben zelf met therapie bezig om dingen uit het verleden te verwerken en als dat is afgerond gaan wij ook aan de slag met relatietherapie.
Wat mij ik afvraag is of er wel nog aantrekkingskracht is tussen jullie? Vanuit mijn kant is die volledig weg en dat maakt het moeilijk. Ik erger me steeds meer aan hem. Praten doet hij niet, voor hem is alles goed zo. Maar ik wil mijn kinderen geen scheiding aandoen. Dat ze mij of hun vader moeten missen en ik hun. Hopelijk gaat de therapie wat brengen. Ik wil je sterkte wensen want het is een ***. situatie
zaterdag 14 oktober 2023 om 00:59
Ik ben verzeild geraakt in deze topic maar zie dat het van vorig jaar is.
Ik ben gaan volgen omdat ik mij herkende in TO en het verbaasde mij hoeveel mensen haar zo veroordeelden.
Ik heb ook heel lang gedacht dat mijn man gewoon tevreden was. Daar hij weinig ondernam en passief gedrag vertoonde. Later ben ik, door veel met hem te praten, erachter gekomen dat hij passief is uit angst om te falen. Dus in feite is hij niet tevreden maar neemt hij het voor lief, dat is iets heel anders!
Je bent te maken met een man met (ernstige) issues.
We volgenden relatietherapie, mijn man liet zich onderzoeken en werd gediagnosticeerd met ADD en emotionele blokkades.
Om hem gelukkig, en daarmee jezelf en je gezin gelukkig te houden moest ik keihard strijden.
In mijn geval betekende dat heel veel geduld hebben, aanpassen en continu inleven.
En in een gezonde situatie zou je er niet van uitgeput raken.
Maar als je daartegenover niets van dat terug krijgt, nooit een enthausiaste reactie op een spontaan voorstel, bang om geld uit te geven (terwijl er geen gebrek aan is), voorkomend uit angst voor veranderingen.
Tel erbij op dat ik nooit complimenten ontving en ik niet gesteund werd op emotioneel vlak.
Dan raakt het een keer op.
Jaren lang heb ik gedacht dat ik een ontevreden zeur was (zoals veel mensen in deze toppic ook TO veroordelen). Ik zocht het altijd bij mezelf, heb er echt alles aan gedaan om het te laten lukken. Maar als er iets diepers aan de hand is zoals bij mijn man het geval was, dan is het een heel ander verhaal.
Helaas is onze relatie gestrandt. 4 weken na de relatietherapie was zijn inzet al verslapt en moest ik de kar wederom trekken. Maanden lang heb ik nog hoop gehouden. Maar ik ben kapotgestreden. En ik denk dat er in onze 20 jaar samen al teveel gebeurd is waardoor ik het vertrouwen ben verloren dat het ooit beter zal worden.
Ik zeg niet dat dit bij TO het geval is, maar wees gewoon voorzichtiger in het oordelen van iemand die in de knoop zit en zich kwetsbaar opstelt.
Ik ben gaan volgen omdat ik mij herkende in TO en het verbaasde mij hoeveel mensen haar zo veroordeelden.
Ik heb ook heel lang gedacht dat mijn man gewoon tevreden was. Daar hij weinig ondernam en passief gedrag vertoonde. Later ben ik, door veel met hem te praten, erachter gekomen dat hij passief is uit angst om te falen. Dus in feite is hij niet tevreden maar neemt hij het voor lief, dat is iets heel anders!
Je bent te maken met een man met (ernstige) issues.
We volgenden relatietherapie, mijn man liet zich onderzoeken en werd gediagnosticeerd met ADD en emotionele blokkades.
Om hem gelukkig, en daarmee jezelf en je gezin gelukkig te houden moest ik keihard strijden.
In mijn geval betekende dat heel veel geduld hebben, aanpassen en continu inleven.
En in een gezonde situatie zou je er niet van uitgeput raken.
Maar als je daartegenover niets van dat terug krijgt, nooit een enthausiaste reactie op een spontaan voorstel, bang om geld uit te geven (terwijl er geen gebrek aan is), voorkomend uit angst voor veranderingen.
Tel erbij op dat ik nooit complimenten ontving en ik niet gesteund werd op emotioneel vlak.
Dan raakt het een keer op.
Jaren lang heb ik gedacht dat ik een ontevreden zeur was (zoals veel mensen in deze toppic ook TO veroordelen). Ik zocht het altijd bij mezelf, heb er echt alles aan gedaan om het te laten lukken. Maar als er iets diepers aan de hand is zoals bij mijn man het geval was, dan is het een heel ander verhaal.
Helaas is onze relatie gestrandt. 4 weken na de relatietherapie was zijn inzet al verslapt en moest ik de kar wederom trekken. Maanden lang heb ik nog hoop gehouden. Maar ik ben kapotgestreden. En ik denk dat er in onze 20 jaar samen al teveel gebeurd is waardoor ik het vertrouwen ben verloren dat het ooit beter zal worden.
Ik zeg niet dat dit bij TO het geval is, maar wees gewoon voorzichtiger in het oordelen van iemand die in de knoop zit en zich kwetsbaar opstelt.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
