Ernstige relatietwijfels, birdnesting, gevolgen kinderen etc

Phlox zaterdag 15 oktober 2022 om 19:58

anoniem account aangemaakt voor dit topic. Samenvatting: relatie zonder ruzie of groot gedoe, maar al lang gevoel niet gelukkig te zijn in relatie. Knaagt steeds meer. Bij elkaar blijven voor kinderen en partner of kiezen voor mezelf en uit elkaar.

Al een poos heb ik twijfels of ik verder wil met mijn man. We zijn een jaar of tien samen, hebben twee kinderen onder de zes jaar. Deze twijfels heb ik eerder gehad, voor we kinderen gehad (is weer over gegaan) en tussen de 1e en 2e in ook een tijd. Het heeft met name te maken met dat ik blijkbaar andere verwachtingen van hem heb, dan hoe hij is. Hij is minder ambitieus dan ik, snel tevreden met werk/ zijn leven en daar ook oprecht tevreden/ gelukkig in. Praat niet makkelijk, dus dat is niet een vorm waarop we makkelijk in verbinding staan. Ik erger me aan zijn passiviteit, gebrek aan dromen/ wensen/ ambities voor de toekomst. En ik zit soms in dubio of mijn onvrede met ons huidige leven bij mij ligt (los van onze relatie) of toch door de relatie komt en dat laatste lijkt steeds duidelijker te worden. Ik heb het idee dat hij merkt dat ik andere dingen van hem hoop/ wens dan hoe hij is. Ik merk op momenten dat ik niet prettig naar / met hem communiceer en ik ben bang dat hij door mij niet goed tot zijn recht komt. Dat iemand anders beter voor hem zou zijn, maar ik weet het niet natuurlijk, want ik ken hem alleen met mij. Hij wil niet uit elkaar, we praten hier wel eens over. Hij heeft niet het idee dat ik niet goed ben voor hem (en ik denk dan weer dat hij het niet merkt).

Twee dingen vind ik heel moeilijk hierin. Eerste is dat hij weinig contacten heeft buiten gezamenlijk contacten/ familie van mij. Ik ben bang dat hij als we uit elkaar zouden gaan nergens echt terecht kan waar iemand hem goed kent en weet hoe hem te ondersteunen/ troosten. Het tweede is onze kinderen. Wij hebben niet echt ruzies oid, onze kinderen groeien in een warm thuis op. We kunnen super goed samen ouders zijn en hierin samenwerken. Een scheiding is wat dat betreft niet goed voor de kinderen. Ik overweeg birdnesting, maar dat is financieel gezien wel lastig (drie huishoudens opeens ipv een).

Ik cijfer mezelf/ mijn gevoel weg voor de kinderen en de relatie. Als we geen kinderen hadden en/of mijn partner een sterk fijn netwerk had buiten mijn familie om had ik er denk ik een punt achter gezet. De andere kant is dat scheiden voor de kinderen niet goed is en het tot nog toe lukt mijn gevoel weg te cijferen. Aan de andere kant wil ik mijn kinderen niet het voorbeeld geven dat ik kreeg (bij je partner blijven, terwijl je echt ongelukkig bent in je relatie). Hoop hier wat inzichten te vinden. Ik durf er niet met mensen in mijn omgeving over te praten en voel me erg alleen met mijn gedachten/ gepieker.

Solomio zondag 16 oktober 2022 om 08:10

madamecannibale schreef: ↑
16-10-2022 08:03
Om eerlijk te zijn, vind ik dat ook geen hele rooskleurige cijfers. Twee jaar op een kinderleven is lang. En 20% die daarna een achterstand heeft vind ik ook best heel wat. Van tevoren weet je niet of jouw kind bij die 20% gaat horen.

Die 20% moet je dus bijv vergelijken met de groep die nooit een scheiding meemaakt.
Weet jij hoeveel kinderen daar vergelijkbare problemen hebben? Als ik zie dat de helft van de huwelijken in een scheiding eindigt vraag ik me af wat die 20% zegt.

Daarbij, wat ik al eerder schreef: hoe worden die problemen van die 20% vastgesteld?
Ze blijken o.a. een groter 'risico' te hebben dat ze later zelf gaan scheiden.
Maar dat is dus een cirkelredenering: je kunt namelijk ook zeggen dat ze gezien hebben dat het prima is om niet eindeloos in een matige relatie te blijven hangen en daardoor zelf eerder die keuze durven te maken.

Those who choose the lesser evil forget quickly that they chose evil.
Hannah Arendt

lux- zondag 16 oktober 2022 om 08:22

Parella schreef: ↑
16-10-2022 08:03
Naast hoe je iemand ziet en naast dat elke relatiedynamiek zijn voor- en nadelen heeft, heb je ook nog de 1 op 1 relatie. De interactie.

In een relatie gaat het er niet heel erg om dat dingen moet initiëren, en je kan superblij met met een rustige, meegaande man die een fantastische vader is, natuurlijk. Daar moet je ook naar kijken.

Maar de emotionele connectie moet vooral goed zittenen daar heb je minder invloed op vanuit jezelf. Dat is nog veel belangrijker. Zegt je man wel eens hoe leuk hij je vindt? Of mooi? Stelt hij wel eens iets voor om meer verbinding te krijgen? Een etentje maar een simpele lunchwandeling kan ook. Praat hij over emoties, wat hem dwars zit, wat hij ergens van vindt. Is hij wel eens enthousiast? Kan hij je emotioneel steunen als je verdriet hebt, of komt hij dan met oplossingen? Kortom, kan hij emotioneel verbinding maken?

Werktijden en wel of niet naar het buitenland, daar kom je wel uit als je 2 goed communicerende mensen bent. Ik ga liever 3 maanden naar het buitenland in zonder gezin en dat ze me geregeld bezoeken, en dat er thuis een man op me wacht die zegt dat 'ie van me houdt, die lieve dingen initieert en zegt, die kan praten, een mening heeft, interesses heeft, dan dat ik 2 jaar naar het buitenland ga met het hele gezin met een man waar niks vanuit gaat.

Ja precies. Maar TO is ooit op deze man gevallen, dus ooit zal die emotionele connectie er wel zijn geweest. Het gaat er nu om hoe ze die terugvindt (als ze dat wil).

Statistics are used much like a drunk uses a lamppost: for support, not illumination.

Anoniem_639dcde78f69d zondag 16 oktober 2022 om 08:44

lux- schreef: ↑
16-10-2022 08:22
Ja precies. Maar TO is ooit op deze man gevallen, dus ooit zal die emotionele connectie er wel zijn geweest. Het gaat er nu om hoe ze die terugvindt (als ze dat wil).

Je weet niet of die emotionele connectie er was op een niveau dat TO nu nodig heeft. Ze heeft therapie gehad en kent zichzelf beter, misschien heeft ze nu andere dingen nodig.

Ik ken genoeg vrouwen die jaren tevreden waren met relatie, maar in feite emotioneel verwaarloosd werden. Mannen die niet responsief zijn als ze iets wilden bespreken of als ze iets dwars zat, mannen die uit zichzelf niet vroegen hoe het met hun partner gaat, die zelf weinig emotie laten zien, die uit zichzelf geen energie staken in het maken van die connectie.
En dan als je ouder wordt, je kent jezelf beter, je eigenwaarde gaat omhoog, de kinderen zorgen dat je meer op elkaar aangewezen bent. Dan gaat dat pas opvallen.

En dat kan je heel moeilijk alleen vanuit jouw kant fixen. Je kan hooguit aangeven wat je nodig hebt maar dan houdt het wel op.

Geen idee of dit ook speelt bij TO, dat gebrek aan emotioneel 'aanhaken' van haar man, maar zoals ze het beschrijft van kop in het zand en geen prater, klinkt het wel een beetje zo.

Phlox zondag 16 oktober 2022 om 08:52

Parella, dat is is inderdaad iets wat ik mis. En dat was eerder anders. En dat komt grotendeels omdat ik wel geleerd heb om meer in contact te staan met mijn emoties, mezelf beter ben gaan kennen en begrijpen. Mijn partner vraagt als we een gesprek hebben gehad over dat ik dit mis wel eens uit zichzelf hoe het gaat, maar hij komt er zelden op terug als ik over iets ben begonnen waar ik mee zit. Niet een paar dagen later van ‘hoe gaat het nu’ oid.. ik kan er dan wel weer zelf over beginnen, maar ik mist het echt enorm dat hij niet wat sensitiever en responsiever is. Daardoor mist er een bepaalde diepgang in onze relatie/ ons contact. En ergens voelt het, hoe meer ik buiten de deur/ voor mezelf ga doen, we meer uit elkaar groeien.

pausini zondag 16 oktober 2022 om 09:06

Ik zou je adviseren om eens alleen of met een groepsreis op vakantie te gaan, even afstand nemen van wat je hebt en her-ijken die handel.
Ik vraag me ook af wat jouw dromen zijn welke je nu niet kunt realiseren, zou dat als gescheiden vrouw wel kunnen?
Zou je nu al stappen hierin kunnen nemen, moet je per se uit elkaar om een eigen draai aan je leven te geven?

Hatsjikideee...

Anoniem_6666bc6591591 zondag 16 oktober 2022 om 09:08

Phlox schreef: ↑
16-10-2022 08:52
Parella, dat is is inderdaad iets wat ik mis. En dat was eerder anders. En dat komt grotendeels omdat ik wel geleerd heb om meer in contact te staan met mijn emoties, mezelf beter ben gaan kennen en begrijpen. Mijn partner vraagt als we een gesprek hebben gehad over dat ik dit mis wel eens uit zichzelf hoe het gaat, maar hij komt er zelden op terug als ik over iets ben begonnen waar ik mee zit. Niet een paar dagen later van ‘hoe gaat het nu’ oid.. ik kan er dan wel weer zelf over beginnen, maar ik mist het echt enorm dat hij niet wat sensitiever en responsiever is. Daardoor mist er een bepaalde diepgang in onze relatie/ ons contact. En ergens voelt het, hoe meer ik buiten de deur/ voor mezelf ga doen, we meer uit elkaar groeien.

Snap ik wel TO, maar je zegt het zelf al: "hoe meer ik buiten de deur/ voor mezelf ga doen,, destemeer we uit elkaar groeien.
Maar dat is dan toch een logisch gevolg?
Je bent nu volgens mij enorm in de 'ik- vorm' aan het denken.. terwijl er in een relatie niet één, maar meerdere personen aanwezig zijn, toch?

rosanna08 zondag 16 oktober 2022 om 09:09

Phlox schreef: ↑
16-10-2022 08:52
Parella, dat is is inderdaad iets wat ik mis. En dat was eerder anders. En dat komt grotendeels omdat ik wel geleerd heb om meer in contact te staan met mijn emoties, mezelf beter ben gaan kennen en begrijpen. Mijn partner vraagt als we een gesprek hebben gehad over dat ik dit mis wel eens uit zichzelf hoe het gaat, maar hij komt er zelden op terug als ik over iets ben begonnen waar ik mee zit. Niet een paar dagen later van ‘hoe gaat het nu’ oid.. ik kan er dan wel weer zelf over beginnen, maar ik mist het echt enorm dat hij niet wat sensitiever en responsiever is. Daardoor mist er een bepaalde diepgang in onze relatie/ ons contact. En ergens voelt het, hoe meer ik buiten de deur/ voor mezelf ga doen, we meer uit elkaar groeien.

Jullie relatie is niet (meer) gelijkwaardig en jij kijkt op hem neer. De vraag is of je daar nog wat mee wil, je kunt hem namelijk niet veranderen, dat moet hij zelf willen.

I was born in the sign of water, and it's there that I feel my best

Phlox zondag 16 oktober 2022 om 09:15

Pindakaasjes schreef: ↑
16-10-2022 09:08
Snap ik wel TO, maar je zegt het zelf al: "hoe meer ik buiten de deur/ voor mezelf ga doen,, destemeer we uit elkaar groeien.
Maar dat is dan toch een logisch gevolg?
Je bent nu volgens mij enorm in de 'ik- vorm' aan het denken.. terwijl er in een relatie niet één, maar meerdere personen aanwezig zijn, toch?

Ja klopt… maar ik zie niet precies wt je bedoelt? Ik kan niet voor hem beslissen dat hij aan zichzelf moet werken oid.. hier wordt veel geadviseerd om dingen voor mezelf te doen etc, maar ik vraag me dus af of dat iets oplost

Phlox zondag 16 oktober 2022 om 09:17

pausini schreef: ↑
16-10-2022 09:06
Ik zou je adviseren om eens alleen of met een groepsreis op vakantie te gaan, even afstand nemen van wat je hebt en her-ijken die handel.
Ik vraag me ook af wat jouw dromen zijn welke je nu niet kunt realiseren, zou dat als gescheiden vrouw wel kunnen?
Zou je nu al stappen hierin kunnen nemen, moet je per se uit elkaar om een eigen draai aan je leven te geven?

Ik kan nu ook wel dingen realiseren, maar daarmee verliezen we nog meer verbondenheid, omdat ik dan vooral op mezelf gericht ben. Dus het punt is niet zozeer dat ik nu dingen niet ka die ik gescheiden wel kan denk ik.

Even alleen weg lijkt me heerlijk, maar is op korte termijn praktisch gezien niet mogelijk (had hier toevallig al naar gekeken).

Phlox zondag 16 oktober 2022 om 09:18

rosanna08 schreef: ↑
16-10-2022 09:09
Jullie relatie is niet (meer) gelijkwaardig en jij kijkt op hem neer. De vraag is of je daar nog wat mee wil, je kunt hem namelijk niet veranderen, dat moet hij zelf willen.

Klopt. Als ik er weer over begin zegt hij dat hij wil veranderen, maar hij doet vervolgens niets. Misschien moet ik gewoon er weer over beginnen. Relatietherapie ga ik sowieso voorstellen.

carrie-bradshaw zondag 16 oktober 2022 om 09:19

Phlox schreef: ↑
15-10-2022 21:41
het is natuurlijk niet zo dat dit tien jaar geleden al zo speelde. We hebben, ik denk zoals in elke relatie, momenten gehad met moeilijke gesprekken en ook momenten dat we heel gelukkig waren met elkaar. Ik ben in de afgelopen tien jaar veranderd, mijn partner minder. Misschien zit daar de crux? En ik hou ontzettend van hem en gun hem het beste, maar weet niet of dat met mij is.

Huh, in je openingspost schrijf je dat hij niet uit elkaar wil en dat je simpel wordt van zijn gesprek aan ambitie? Dan is het "uit elkaar willen" toch geen daad van liefdadigheid omdat jij hem beter gunt? Je wil juist voor jezelf 'beter'. Wat dat dan ook moge zijn.

Maar als jouw man 60 uur in de week zou werken aan zijn carrière wordt jij daar dan wel helemaal happy van? Dat je alles alleen kan doen in huis. En als hij dan vervolgens met een burn-out kampt kun je nog steeds alles alleen doen want dan is hij nog passiever.

Ambitie is leuk, zeker. Ik mis het soms ook wel eens bij mijn man. Ik geef ook makkelijk geld uit want ik leef toch nu? Hij is juist zuiniger en pot wat meer op. Maar weet je? Gelukkig leven we niet in de jaren 60 en kun je zelf ook ambitieus zijn of je geld laten rollen. Dat is verder toch geen dealbreaker voor je relatie? Die twee dingen kunnen toch naast elkaar bestaan?

Een harmonieus gezin en een man die jou niet kwijt wil. Tel je zegeningen zou ik zeggen. Als ik zie wat vrijgezelle vriendinnen allemaal aan hun fiets hebben hangen dan wordt je echt niet gelukkig van het aanbod vrijgezelle 30 plussers.

The most exciting, challenging and significant relationship is the one with yourself. And if you can find someone to love the you you love that’s fabulous

Zwartewolk zondag 16 oktober 2022 om 09:26

lux- schreef: ↑
16-10-2022 01:14
Ik herken het wel een beetje TO. Ik ben op een gegeven moment qua werk en carrière een route ingeslagen die hij niet zal gaan bijbenen. We zijn verhuisd (uiteraard op mijn initiatief) en ik heb makkelijker contact gemaakt in onze nieuwe regio dan hij. Ik ben actiever en ondernemender en ik praat ook meer over mezelf en mijn gevoelens.

En op een gegeven moment begon ik hem dat een beetje te verwijten. Van het ‘hij is mijn rustpunt, hij zet me met beide benen op de grond, hij is mijn veilige haven’ werd het: ‘hij is saai, passief, te snel tevreden.’

Het leven dat we samen hebben opgebouwd is veilig. We hebben geld, een koophuis, beiden een baan. Auto voor de deur, 2 gezonde kinderen. Dit soort ‘veiligheid’ en dit hele sterke gevoel van een thuis hebben, heb ik heel lang niet gehad (o.a. door gescheiden ouders ). En toen ik het kreeg wist ik totaal niet wat ik ermee aan moest, ik vond het namelijk hartstikke saai!

Want met dat veilige thuis ontstond er ook ruimte voor groei en ontwikkeling naar iemand die die basis niet per se nodig heeft om te floreren. Ontstond er een gevoel dat ik het ook wel red zonder die veiligheid. Maar nu zat ik erin vast, en de schuldige was (uiteraard) mijn man.

En toen ik me daarvan bewust werd gebeurden er 2 dingen:

1) ik realiseerde me dat als ik nu op deze voet doorging met naar mijn man kijken, het erop neerkwam dat ik hem had ‘gebruikt’ om op te krabbelen.
2) ik realiseerde me dat ik zo’n vrouw, zo’n echtgenote en zo’n moeder niet wil zijn.

Dus ik heb mijn focus verlegd. Ik geef hem niet langer de schuld van mijn verveling en de saaiheid. Ik heb een gezamenlijke hobby geïnitieerd en ons seksleven op de schop genomen. En ik ben de situatie fundamenteel anders gaan bekijken:

Ik heb een baan die ik als single ouder maar moeilijk zou kunnen behouden. Ik werk onregelmatig en heb flink wat diensten en ik kan er heel erg moe van zijn. Dankzij hem heb ik die ruimte.
Ik heb de wens om voor deze baan een periode in het buitenland te gaan wonen en als ik dat voorstel, dan vindt hij dat wel prima. Zijn werk kan op afstand, hij is inschikkelijker. Dankzij hem heb ik die ruimte.
Ik ben iemand die moeilijk slaapt en niet goed is in het opstarten van de dag. Hij heeft daar minder mee en doet vaker de kinderen. Dankzij hem heb ik die ruimte.

Als ik nu naar hem kijk zie ik de (wat vermoeidere versie van) man waar ik ooit verliefd op werd. Ik vind hem aantrekkelijk, ik kan weer met hem lachen. Hij is lief voor onze zoons en zou de wereld voor ons geven. Hij houdt het uit met een vrouw die altijd 13 dromen en wensen heeft, die telkens weer op zoek gaat naar avontuur. Soms loopt hij erachteraan met het vrachtje veiligheid waardoor (let’s face it) ik het durf, soms zet hij me met beide benen op de grond.
20kg zwaarder na mijn zwangerschappen, hij heeft er nooit een onvertogen woord over gezegd. Toen ik te moe was om te sporten zette hij thee voor me, toen ik eraan toe was zette hij de hometrainer voor me in elkaar. Hij haalt zonder morren de kinderen als ik weer eens langer blijf op mijn werk voor iets interessants, doet zonder onvertogen woord de kinderen als ik weer eens een of ander netwerkevenement heb. Als ik roep: ‘schat, zullen we naar Engeland’ en 2 weken voor vertrek wordt het toch Tsjechië, dan hoor je van hem geen onvertogen woord. Ik ben een wervelende storm. Hij is de rots die zich er niet door omver laat blazen.

En toen ik dat zag kon ik al het andere ook langzamerhand weer zien. Ja hij heeft ‘maar’ 2 hobby’s die al hetzelfde zijn sinds, nouja, altijd. Maar als je hem ernaar vraagt vertelt hij er gepassioneerd over. Hij staat altijd voor anderen klaar, hij is behulpzaam, zorgzaam en vindt het belangrijk dat het goed gaat met zijn handjevol dierbaren. Hij schept niet op, hij blaast zijn ego niet op, hij is geen haantje en hij zal nooit over je lullen achter je rug om. Hij is trouw als een hond en hij heeft een hele droge, scherpe humor.

Ik moet er niet meer aan denken dat ik een andere man zou hebben, waar ik me misschien voortdurend aan zou moeten aanpassen, die mijn groei zou beknotten door zijn ambities en carrière en alle dingen die hij voor zichzelf wil. Ik heb een man die tevreden is met zijn baan, zijn gezin, zijn vrouw en zijn hobby. Een man die mij kan laten fladderen. Die precies is wat ik nodig heb. Die een verschrikkelijk goed mens is. Een man waar ik van hou.

Ik weet niet wat jouw toekomst je zal brengen, maar als ik je zo lees herken ik een hoop dingen die ik ook heb gedacht. Onaardige, arrogante, maar vooral onechte dingen. Dit zit in jou, niet in hem. En dit zat altijd al in jou, alleen toen zag je het niet. Hij is niet stil blijven staan terwijl jij verder ging. Jij bent jezelf beter gaan leren kennen.

De vraag waar je nu voor staat is: wat doe ik met die kennis? Laat je je meevoeren naar de toekomst, of ga je terug om dat te zoeken wat je bent kwijtgeraakt.

Ik wens je veel wijsheid toe. Hopelijk heb je iets aan mijn verhaal.

Jemig wat een mooie post. Ik sla hem op.

Anoniem_6666bc6591591 zondag 16 oktober 2022 om 09:28

Phlox schreef: ↑
16-10-2022 09:15
Ja klopt… maar ik zie niet precies wt je bedoelt? Ik kan niet voor hem beslissen dat hij aan zichzelf moet werken oid.. hier wordt veel geadviseerd om dingen voor mezelf te doen etc, maar ik vraag me dus af of dat iets oplost

In mijn geval hielp dat wel.
Ik heb het beeld van hand in hand lopen, samen diepe gesprekken voeren, losgelaten.
Ik heb zelf te erg een bepaald perfect plaatje nagestreefd waarin het voornamelijk om mijn gevoelens en behoeften ging. Wat heel menselijk is volgens mij, want iedereen denkt in de eerste plaats om zichzelf.
De reactie van lux vind ik een hele goede. In een notendop kwam het op mij over als: "Kijk ook naar wat je hebt, niet alleen naar wat je mist!"
Er is niets volmaakt in dit leven, ook niet je partner en je relatie.
En ik ben echt niet anti scheiding/uit elkaar gaan. Zeker niet.
Als men het slechtste in elkaar naar boven gaat halen, er allerhande bedrog, verwaarlozing, spanning of zelfs geweld aan de orde is,, snel de stekker eruit dan.
Maar voor zover ik het begrijp is dat bij jou niet het geval, toch?
Het lijkt eerder een soort gevoel van verveling bij jou? Het "is dit alles" gevoel?

rosanna08 zondag 16 oktober 2022 om 09:29

Phlox schreef: ↑
16-10-2022 09:18
Klopt. Als ik er weer over begin zegt hij dat hij wil veranderen, maar hij doet vervolgens niets. Misschien moet ik gewoon er weer over beginnen. Relatietherapie ga ik sowieso voorstellen.

Maar wil hij het echt of zegt hij wat jij wil horen?

I was born in the sign of water, and it's there that I feel my best

Anoniem_6666bc6591591 zondag 16 oktober 2022 om 09:32

Zwartewolk schreef: ↑
16-10-2022 09:26
Jemig wat een mooie post. Ik sla hem op.

Ik ook.
Eerst dacht ik: "alle mensen, wat een lap tekst, die sla ik effe over!"
Nu zo blij dat ik het gelezen heb. Echt hele wijze en waardevolle woorden.

lux- zondag 16 oktober 2022 om 09:36

Parella schreef: ↑
16-10-2022 08:44
Je weet niet of die emotionele connectie er was op een niveau dat TO nu nodig heeft. Ze heeft therapie gehad en kent zichzelf beter, misschien heeft ze nu andere dingen nodig.

Ik ken genoeg vrouwen die jaren tevreden waren met relatie, maar in feite emotioneel verwaarloosd werden. Mannen die niet responsief zijn als ze iets wilden bespreken of als ze iets dwars zat, mannen die uit zichzelf niet vroegen hoe het met hun partner gaat, die zelf weinig emotie laten zien, die uit zichzelf geen energie staken in het maken van die connectie.
En dan als je ouder wordt, je kent jezelf beter, je eigenwaarde gaat omhoog, de kinderen zorgen dat je meer op elkaar aangewezen bent. Dan gaat dat pas opvallen.

En dat kan je heel moeilijk alleen vanuit jouw kant fixen. Je kan hooguit aangeven wat je nodig hebt maar dan houdt het wel op.

Geen idee of dit ook speelt bij TO, dat gebrek aan emotioneel 'aanhaken' van haar man, maar zoals ze het beschrijft van kop in het zand en geen prater, klinkt het wel een beetje zo.

Nouja, maar als je je partner beschrijft als iemand die onder jou ‘lijdt’ en alles wat hij wel heeft dankzij jou heeft, zit er qua hoe jij je partner ziet ook wel iets heel scheef in de relatie en daar kun je iig deels heus zelf wat mee.

En je kunt jezelf ook afvragen: als ik een connectie probeer te maken, wil ik het dan over mezelf hebben en de dingen die ik belangrijk vind, of vraag ik ook naar de dingen die híj belangrijk vindt?

In ons geval was er in ieder geval een cirkel ontstaan waarin we vooral ouders waren en ik wel graag bij hem wilde ventileren over dingen waar ík mee zat, maar ook erg weinig ruimte had voor de dingen waar híj mee zat of over wilde praten. Onze emmertjes waren gewoon al best vol en nu we langzamerhand richting einde tropenjaren gaan komt daar weer wat ruimte in. Wij verwaarloosden denk ik elkaar meer dan dat dat zíjn probleem was. En niet uit onwil of ‘uit elkaar groeien’, maar uit oververmoeidheid en overvraagdheid.
Of dat bij TO ook zo is kan ik niet zeggen natuurlijk.

Dus ik denk dat als TO haar relatie nog wil redden, er zeker baat zou kunnen zijn bij relatietherapie, maar ook zeker bij bij jezelf te rade gaan wat je wél kunt doen om de relatie te veranderen.

@TO: wat ik overigens ook bedacht toen het een tijdje slecht ging tussen ons, is dat ik dat soort fases ook heb met mijn moeder, siblings, vrienden. De ene keer is er veel contact en zitten we enorm met elkaar op één lijn en de andere keer is er een periode dat dat niet lukt. Maar bijna altijd komt het weer goed. Dat gaf mij het vertrouwen dat dat in mijn relatie ook zo zou zijn.

En wellicht ten overvloede, maar: ik probeer je nergens van te overtuigen. Ik weet dat er een fase was waarin ik niks meer echt leuk vond aan mijn relatie en weet ook dat je daaruit kan komen. Maar het kan ook zijn dat je dat niet wil, en dat is ook je goed recht. Jij bent degene die moet leven met je keuzes dus alleen jij kunt daarin beslissingen maken. Gebruik mijn ervaringen als een van de vele invalshoeken die er zijn en kies uiteindelijk wat bij jou past.

Statistics are used much like a drunk uses a lamppost: for support, not illumination.

Phlox zondag 16 oktober 2022 om 09:36

Pindakaasjes, hee is niet alleen het ‘is dit alles’ gevoel. Dat gevoel heb ik wel eens, maar dat kan ik ‘oplossen’ door invulling van mijn dagen. Iets nieuws op te pakken in werk, hobby etc. Het is voor een groot deel dat ik emotionele verbinding mis en op dat gebied weinig aan hem heb. Ik herken wel je idee van een plaatje in je hoofd hebben, maar ik denk dat ik dat al voor een groot deel heb losgelaten.

Rosanna08, ik denk dat hij dat zelf niet eens weet. Hij zegt dat hij het echt wil, maar op de een of andere manier komt hij er niet toe. Dat is ook die passiviteit die ik eerder benoemde.. ik denk dat hij los van onze relatie er ook veel aan zou kunnen hebben.

Phlox zondag 16 oktober 2022 om 09:40

Lux, het is niet fraai hoe ik nu vaak naar m’n partner kijk, dat kan ik inderdaad veranderen/ zelf iets aan doen. Het is bij ons niet dat ik zelf vooral bij hem terecht wil kunnen. Ik heb altijd veel ruimte ook voor hem, dingen die bij hem spelen, waar hij mee zit of blij van wordt etc. Het is alleen niet zo wederkerig. Maar een deel van je verhaal herken ik wel dus ik neem het zeker mee.

Anoniem_6666bc6591591 zondag 16 oktober 2022 om 09:43

Phlox schreef: ↑
16-10-2022 09:36
Pindakaasjes, hee is niet alleen het ‘is dit alles’ gevoel. Dat gevoel heb ik wel eens, maar dat kan ik ‘oplossen’ door invulling van mijn dagen. Iets nieuws op te pakken in werk, hobby etc. Het is voor een groot deel dat ik emotionele verbinding mis en op dat gebied weinig aan hem heb. Ik herken wel je idee van een plaatje in je hoofd hebben, maar ik denk dat ik dat al voor een groot deel heb losgelaten.

Rosanna08, ik denk dat hij dat zelf niet eens weet. Hij zegt dat hij het echt wil, maar op de een of andere manier komt hij er niet toe. Dat is ook die passiviteit die ik eerder benoemde.. ik denk dat hij los van onze relatie er ook veel aan zou kunnen hebben.

Ik denk dat jullie, en jullie relatie het waard zijn om er professionele hulp bij te halen, want jullie zijn duidelijk elkaar kwijtgeraakt.
Ook samen onder één dak, kun je van elkaar vervreemden terwijl er nog genoeg liefde is.

Anoniem_64f4621f1b20d zondag 16 oktober 2022 om 09:45

lux- schreef: ↑
16-10-2022 01:14
Ik herken het wel een beetje TO. Ik ben op een gegeven moment qua werk en carrière een route ingeslagen die hij niet zal gaan bijbenen. We zijn verhuisd (uiteraard op mijn initiatief) en ik heb makkelijker contact gemaakt in onze nieuwe regio dan hij. Ik ben actiever en ondernemender en ik praat ook meer over mezelf en mijn gevoelens.

En op een gegeven moment begon ik hem dat een beetje te verwijten. Van het ‘hij is mijn rustpunt, hij zet me met beide benen op de grond, hij is mijn veilige haven’ werd het: ‘hij is saai, passief, te snel tevreden.’

Het leven dat we samen hebben opgebouwd is veilig. We hebben geld, een koophuis, beiden een baan. Auto voor de deur, 2 gezonde kinderen. Dit soort ‘veiligheid’ en dit hele sterke gevoel van een thuis hebben, heb ik heel lang niet gehad (o.a. door gescheiden ouders ). En toen ik het kreeg wist ik totaal niet wat ik ermee aan moest, ik vond het namelijk hartstikke saai!

Want met dat veilige thuis ontstond er ook ruimte voor groei en ontwikkeling naar iemand die die basis niet per se nodig heeft om te floreren. Ontstond er een gevoel dat ik het ook wel red zonder die veiligheid. Maar nu zat ik erin vast, en de schuldige was (uiteraard) mijn man.

En toen ik me daarvan bewust werd gebeurden er 2 dingen:

1) ik realiseerde me dat als ik nu op deze voet doorging met naar mijn man kijken, het erop neerkwam dat ik hem had ‘gebruikt’ om op te krabbelen.
2) ik realiseerde me dat ik zo’n vrouw, zo’n echtgenote en zo’n moeder niet wil zijn.

Dus ik heb mijn focus verlegd. Ik geef hem niet langer de schuld van mijn verveling en de saaiheid. Ik heb een gezamenlijke hobby geïnitieerd en ons seksleven op de schop genomen. En ik ben de situatie fundamenteel anders gaan bekijken:

Ik heb een baan die ik als single ouder maar moeilijk zou kunnen behouden. Ik werk onregelmatig en heb flink wat diensten en ik kan er heel erg moe van zijn. Dankzij hem heb ik die ruimte.
Ik heb de wens om voor deze baan een periode in het buitenland te gaan wonen en als ik dat voorstel, dan vindt hij dat wel prima. Zijn werk kan op afstand, hij is inschikkelijker. Dankzij hem heb ik die ruimte.
Ik ben iemand die moeilijk slaapt en niet goed is in het opstarten van de dag. Hij heeft daar minder mee en doet vaker de kinderen. Dankzij hem heb ik die ruimte.

Als ik nu naar hem kijk zie ik de (wat vermoeidere versie van) man waar ik ooit verliefd op werd. Ik vind hem aantrekkelijk, ik kan weer met hem lachen. Hij is lief voor onze zoons en zou de wereld voor ons geven. Hij houdt het uit met een vrouw die altijd 13 dromen en wensen heeft, die telkens weer op zoek gaat naar avontuur. Soms loopt hij erachteraan met het vrachtje veiligheid waardoor (let’s face it) ik het durf, soms zet hij me met beide benen op de grond.
20kg zwaarder na mijn zwangerschappen, hij heeft er nooit een onvertogen woord over gezegd. Toen ik te moe was om te sporten zette hij thee voor me, toen ik eraan toe was zette hij de hometrainer voor me in elkaar. Hij haalt zonder morren de kinderen als ik weer eens langer blijf op mijn werk voor iets interessants, doet zonder onvertogen woord de kinderen als ik weer eens een of ander netwerkevenement heb. Als ik roep: ‘schat, zullen we naar Engeland’ en 2 weken voor vertrek wordt het toch Tsjechië, dan hoor je van hem geen onvertogen woord. Ik ben een wervelende storm. Hij is de rots die zich er niet door omver laat blazen.

En toen ik dat zag kon ik al het andere ook langzamerhand weer zien. Ja hij heeft ‘maar’ 2 hobby’s die al hetzelfde zijn sinds, nouja, altijd. Maar als je hem ernaar vraagt vertelt hij er gepassioneerd over. Hij staat altijd voor anderen klaar, hij is behulpzaam, zorgzaam en vindt het belangrijk dat het goed gaat met zijn handjevol dierbaren. Hij schept niet op, hij blaast zijn ego niet op, hij is geen haantje en hij zal nooit over je lullen achter je rug om. Hij is trouw als een hond en hij heeft een hele droge, scherpe humor.

Ik moet er niet meer aan denken dat ik een andere man zou hebben, waar ik me misschien voortdurend aan zou moeten aanpassen, die mijn groei zou beknotten door zijn ambities en carrière en alle dingen die hij voor zichzelf wil. Ik heb een man die tevreden is met zijn baan, zijn gezin, zijn vrouw en zijn hobby. Een man die mij kan laten fladderen. Die precies is wat ik nodig heb. Die een verschrikkelijk goed mens is. Een man waar ik van hou.

Ik weet niet wat jouw toekomst je zal brengen, maar als ik je zo lees herken ik een hoop dingen die ik ook heb gedacht. Onaardige, arrogante, maar vooral onechte dingen. Dit zit in jou, niet in hem. En dit zat altijd al in jou, alleen toen zag je het niet. Hij is niet stil blijven staan terwijl jij verder ging. Jij bent jezelf beter gaan leren kennen.

De vraag waar je nu voor staat is: wat doe ik met die kennis? Laat je je meevoeren naar de toekomst, of ga je terug om dat te zoeken wat je bent kwijtgeraakt.

Ik wens je veel wijsheid toe. Hopelijk heb je iets aan mijn verhaal.

Wat een prachtige, wijze post Lux.

blijfgewoonbianca zondag 16 oktober 2022 om 09:51

Het zal best op spam of reclame lijken, maar de blogs van deze therapeute vind ik erg verhelderend.

https://www.annaklijn.nl/blog/weggaan-o ... e-te-maken

Lux, wat een mooie, eerlijke post van jou, zeg.

Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.

spuit_111 zondag 16 oktober 2022 om 09:54

Solomio schreef: ↑
15-10-2022 22:15
Bij elkaar blijven voor de kinderen is denk ik wel het slechtste wat je kunt doen.
Waar toch dat idee vandaan komt dat een scheiding voor kinderen zo vreselijk is......
Ongelukkig bij elkaar blijven, dat is pas erg voor de kinderen.

Dat idee komt uit allerlei onderzoeken, waaruit toch echt gewoon blijkt dat het voor kinderen weinig boeit of mama en papa gelukkig zijn samen. Die zijn zelf gelukkiger in een huishouden met ouders die een matige relatie hebben - zonder geweld, er zijn natuurlijk uitzonderingen - dan wanneer ze gaan scheiden. Ouders maken zichzelf graag wijs dat het ook belangrijk is voor de kinderen dat zijzelf gelukkig zijn. Maar dat klopt niet.

Anoniem_6666bc6591591 zondag 16 oktober 2022 om 09:59

Ik heb trouwens zelf, enkele jaren geleden, een enorme scheidings-golf meegemaakt bij familie en vrienden. Echt de een na de ander.
En bij de meeste,.. sorry dat ik het zeg.. benijd ik dat "voor mezelf gekozen" en "vrijgevochten zijn", geenszins.
Ontregelde kinderen, financiële zorgen, belabberd wonen voor teveel geld, spanningen vanwege een nieuwe relatie inclusief bonus kinderen/familie, omgangsregelingen etc..
Ik zie het alom om mee heen..
Ook verscheidene die ervan uitgingen dat die nieuwe grote liefde, inmiddels al lang een keer aan was komen galopperen.. maar na jaren lexa, tinder etc, nog altijd op zich laat wachten.
Echt, probeer je relatie te redden alvorens je denkt dat weggaan het pad naar een betere toekomst gaat zijn.

Anoniem_64f4621f1b20d zondag 16 oktober 2022 om 10:00

rosanna08 schreef: ↑
16-10-2022 09:29
Maar wil hij het echt of zegt hij wat jij wil horen?

Dat laatste denk ik.
To, je schrijft ergens dat jij niet voor hem kan beslissen dat hij moet veranderen, dat moet hij zelf willen. En toch is dat wat jij wil, dit hele topic druipt het ervan af: jij wil beslissen dat hij moet veranderen. Jij hebt een ontwikkeling doorgemaakt dus dat moet hij ook (zodat hij in jouw ogen! weer gelijkwaardig is).
Je legt alles bij hem neer. Want in jouw ogen voldoet hij nu van geen kanten meer.
Dat is niet eerlijk en je schrijft ook echt denigrerend over hem.

Het is niet fijn dat je je ongelukkig voelt, maar wees eens wat minder kritisch naar hem toe en wat kritischer naar jezelf en jouw verwachtingspatroon.

Ik denk dat jullie echt in relatietherapie moeten. Om te kijken of jullie er samen uitkomen. En als dat niet zo is, om te zorgen dat jullie niet in een vechtscheiding terecht komen.

Anoniem_63ea160d55b77 zondag 16 oktober 2022 om 10:05

Phlox schreef: ↑
15-10-2022 21:44
Ik wil ook zeker relatietherapie nog gaan inzetten. Ik merk alleen dat ik teleurgesteld raak van de passiviteit ook hier in bij partner… als ik nergens over begin dan is het er niet en hanteert hij een soort struisvogelpolitiek. Dus ik zal het moeten regelen en dat is natuurlijk prima; maar ik vind het zo’n stap om te zetten. De praktische dingen die je noemt zijn herkenbaar voor mij, dat ik daar mee zit ook.

Jij bent degene die de relatie niet meer waardeert. Hij is tevreden met het leven dat jullie leven. Maar je maakt hém verantwoordelijk voor het nog niet gestart hebben van relatietherapie. Hoe oneerlijk van je. Dan ben je toch bewust op zoek naar een stok om mee te slaan?!
Je bent op al twee eerdere momenten ontevreden geweest, maar hebt ervoor gekozen samen een gezin te starten. Dan heb je wat mij betreft een verantwoordelijkheid te proberen er iets van te maken. Dus regel zelf die therapie en ga niet passief-agressief jouw man verwijten dat hij jouw ‘opdracht’ niet uitvoert.

Actieve topics