Relaties
alle pijlers
Ernstige relatietwijfels, birdnesting, gevolgen kinderen etc
zaterdag 15 oktober 2022 om 19:58
anoniem account aangemaakt voor dit topic. Samenvatting: relatie zonder ruzie of groot gedoe, maar al lang gevoel niet gelukkig te zijn in relatie. Knaagt steeds meer. Bij elkaar blijven voor kinderen en partner of kiezen voor mezelf en uit elkaar.
Al een poos heb ik twijfels of ik verder wil met mijn man. We zijn een jaar of tien samen, hebben twee kinderen onder de zes jaar. Deze twijfels heb ik eerder gehad, voor we kinderen gehad (is weer over gegaan) en tussen de 1e en 2e in ook een tijd. Het heeft met name te maken met dat ik blijkbaar andere verwachtingen van hem heb, dan hoe hij is. Hij is minder ambitieus dan ik, snel tevreden met werk/ zijn leven en daar ook oprecht tevreden/ gelukkig in. Praat niet makkelijk, dus dat is niet een vorm waarop we makkelijk in verbinding staan. Ik erger me aan zijn passiviteit, gebrek aan dromen/ wensen/ ambities voor de toekomst. En ik zit soms in dubio of mijn onvrede met ons huidige leven bij mij ligt (los van onze relatie) of toch door de relatie komt en dat laatste lijkt steeds duidelijker te worden. Ik heb het idee dat hij merkt dat ik andere dingen van hem hoop/ wens dan hoe hij is. Ik merk op momenten dat ik niet prettig naar / met hem communiceer en ik ben bang dat hij door mij niet goed tot zijn recht komt. Dat iemand anders beter voor hem zou zijn, maar ik weet het niet natuurlijk, want ik ken hem alleen met mij. Hij wil niet uit elkaar, we praten hier wel eens over. Hij heeft niet het idee dat ik niet goed ben voor hem (en ik denk dan weer dat hij het niet merkt).
Twee dingen vind ik heel moeilijk hierin. Eerste is dat hij weinig contacten heeft buiten gezamenlijk contacten/ familie van mij. Ik ben bang dat hij als we uit elkaar zouden gaan nergens echt terecht kan waar iemand hem goed kent en weet hoe hem te ondersteunen/ troosten. Het tweede is onze kinderen. Wij hebben niet echt ruzies oid, onze kinderen groeien in een warm thuis op. We kunnen super goed samen ouders zijn en hierin samenwerken. Een scheiding is wat dat betreft niet goed voor de kinderen. Ik overweeg birdnesting, maar dat is financieel gezien wel lastig (drie huishoudens opeens ipv een).
Ik cijfer mezelf/ mijn gevoel weg voor de kinderen en de relatie. Als we geen kinderen hadden en/of mijn partner een sterk fijn netwerk had buiten mijn familie om had ik er denk ik een punt achter gezet. De andere kant is dat scheiden voor de kinderen niet goed is en het tot nog toe lukt mijn gevoel weg te cijferen. Aan de andere kant wil ik mijn kinderen niet het voorbeeld geven dat ik kreeg (bij je partner blijven, terwijl je echt ongelukkig bent in je relatie). Hoop hier wat inzichten te vinden. Ik durf er niet met mensen in mijn omgeving over te praten en voel me erg alleen met mijn gedachten/ gepieker.
Al een poos heb ik twijfels of ik verder wil met mijn man. We zijn een jaar of tien samen, hebben twee kinderen onder de zes jaar. Deze twijfels heb ik eerder gehad, voor we kinderen gehad (is weer over gegaan) en tussen de 1e en 2e in ook een tijd. Het heeft met name te maken met dat ik blijkbaar andere verwachtingen van hem heb, dan hoe hij is. Hij is minder ambitieus dan ik, snel tevreden met werk/ zijn leven en daar ook oprecht tevreden/ gelukkig in. Praat niet makkelijk, dus dat is niet een vorm waarop we makkelijk in verbinding staan. Ik erger me aan zijn passiviteit, gebrek aan dromen/ wensen/ ambities voor de toekomst. En ik zit soms in dubio of mijn onvrede met ons huidige leven bij mij ligt (los van onze relatie) of toch door de relatie komt en dat laatste lijkt steeds duidelijker te worden. Ik heb het idee dat hij merkt dat ik andere dingen van hem hoop/ wens dan hoe hij is. Ik merk op momenten dat ik niet prettig naar / met hem communiceer en ik ben bang dat hij door mij niet goed tot zijn recht komt. Dat iemand anders beter voor hem zou zijn, maar ik weet het niet natuurlijk, want ik ken hem alleen met mij. Hij wil niet uit elkaar, we praten hier wel eens over. Hij heeft niet het idee dat ik niet goed ben voor hem (en ik denk dan weer dat hij het niet merkt).
Twee dingen vind ik heel moeilijk hierin. Eerste is dat hij weinig contacten heeft buiten gezamenlijk contacten/ familie van mij. Ik ben bang dat hij als we uit elkaar zouden gaan nergens echt terecht kan waar iemand hem goed kent en weet hoe hem te ondersteunen/ troosten. Het tweede is onze kinderen. Wij hebben niet echt ruzies oid, onze kinderen groeien in een warm thuis op. We kunnen super goed samen ouders zijn en hierin samenwerken. Een scheiding is wat dat betreft niet goed voor de kinderen. Ik overweeg birdnesting, maar dat is financieel gezien wel lastig (drie huishoudens opeens ipv een).
Ik cijfer mezelf/ mijn gevoel weg voor de kinderen en de relatie. Als we geen kinderen hadden en/of mijn partner een sterk fijn netwerk had buiten mijn familie om had ik er denk ik een punt achter gezet. De andere kant is dat scheiden voor de kinderen niet goed is en het tot nog toe lukt mijn gevoel weg te cijferen. Aan de andere kant wil ik mijn kinderen niet het voorbeeld geven dat ik kreeg (bij je partner blijven, terwijl je echt ongelukkig bent in je relatie). Hoop hier wat inzichten te vinden. Ik durf er niet met mensen in mijn omgeving over te praten en voel me erg alleen met mijn gedachten/ gepieker.
zondag 16 oktober 2022 om 12:58
Voor volwassenen in een relatie kan dit gescheiden.
Voor kinderen is dit toch wel een dingetje hoor. Zeker jonge kinderen.
Je kunt wel zeggen: twee jaar na de scheiding is 80% van de kinderen weer ok. Maar die twee jaar dan? Als je het niet doet, blijven ze OK. Ik werk in het PO en ik zie echt veel scheidingen plaatsvinden, na 2 jaar heeft iedereen weer een beetje zijn draai gevonden, dat klopt wel. Maar je kunt echt niet ontkennen dat sommige (en dat is echt geen uitzondering) kinderen ernstige problemen krijgen en dat dat na 2 jaar weer een beetje gelijmd is, dat is natuurlijk fijn maar je stelt ze echt wel voor een bijzonder harde uitdaging hoor. Ik zou dat alleen als aller-uiterste redmiddel kiezen.
Kijk, spanning, veel ruzies, geweld, etc is een ander verhaal. Als het gaat om: hij heeft iets teveel goedzak gehalte en dat spreekt me niet meer zo aan.. Tsja..
zondag 16 oktober 2022 om 12:59
Ik vind je probleem steeds meer overkomen als ‘ik wil dat hij wordt zoals ik ben’.
Daar kan ik naast zitten hoor, ik weet hoe moeilijk het is om de werkelijkheid te beschrijven.
Maar je beschrijft jezelf nogal positief ‘ik ben ambitieus, ik ben actief, ik heb dromen, ik kan praten’ en hij… niet.
Terwijl die eigenschappen helemaal niet per definitie positief zijn, en de tegengestelden ook niet per definitie negatief.
Als ik me focus op een ander zinnetje uit je OP krijg ik een ander beeld:
‘Hij is daar oprecht tevreden/gelukkig mee’ en jij…niet. (Als ik bij dit beeld moet kiezen tussen ‘hem zijn’ of ‘jou zijn’ is de keuze érg makkelijk).
Mensen zeggen soms dat ze iets ook zo wel zouden willen zonder de ambitie ook zo te zíjn of te worden. Bijvoorbeeld een topsporter zijn: veel mensen zouden dat ook wel willen, maar veel van diezelfde mensen willen dat helemaal niet echt worden of zijn.
Om het overdreven te stellen: waarom moet jouw man van jou actief, ambitieus, met hobby’s en een sociaal leven en praatgraag over gevoelens zijn? Om dat jij dat prettiger vindt in jouw leven? Omdat jij dat makkelijker herkenbaar vindt?
Jij schrijft dat jij je ontwikkeld hebt. Kennelijk had jij dat nodig. Hij was 10 jaar geleden al goed zoals hij was.
Ik lees dat jij hem te veel wil veranderen naar hoe jij bent (Sterker nog: jij wil van hem dat hij dat zelf wil).Ik denk dat daarbij jouw focus wel eens helemaal verkeerd kan liggen. Probeer je eens te richten op hoe jullie samen kunnen veranderen naar een situatie waarin jullie jezelf kunnen zijn, aan kunnen vullen, waarderen en beide gelukkig kunnen zijn.
Daar kan ik naast zitten hoor, ik weet hoe moeilijk het is om de werkelijkheid te beschrijven.
Maar je beschrijft jezelf nogal positief ‘ik ben ambitieus, ik ben actief, ik heb dromen, ik kan praten’ en hij… niet.
Terwijl die eigenschappen helemaal niet per definitie positief zijn, en de tegengestelden ook niet per definitie negatief.
Als ik me focus op een ander zinnetje uit je OP krijg ik een ander beeld:
‘Hij is daar oprecht tevreden/gelukkig mee’ en jij…niet. (Als ik bij dit beeld moet kiezen tussen ‘hem zijn’ of ‘jou zijn’ is de keuze érg makkelijk).
Mensen zeggen soms dat ze iets ook zo wel zouden willen zonder de ambitie ook zo te zíjn of te worden. Bijvoorbeeld een topsporter zijn: veel mensen zouden dat ook wel willen, maar veel van diezelfde mensen willen dat helemaal niet echt worden of zijn.
Om het overdreven te stellen: waarom moet jouw man van jou actief, ambitieus, met hobby’s en een sociaal leven en praatgraag over gevoelens zijn? Om dat jij dat prettiger vindt in jouw leven? Omdat jij dat makkelijker herkenbaar vindt?
Jij schrijft dat jij je ontwikkeld hebt. Kennelijk had jij dat nodig. Hij was 10 jaar geleden al goed zoals hij was.
Ik lees dat jij hem te veel wil veranderen naar hoe jij bent (Sterker nog: jij wil van hem dat hij dat zelf wil).Ik denk dat daarbij jouw focus wel eens helemaal verkeerd kan liggen. Probeer je eens te richten op hoe jullie samen kunnen veranderen naar een situatie waarin jullie jezelf kunnen zijn, aan kunnen vullen, waarderen en beide gelukkig kunnen zijn.
Je hebt zo’n 26.000 dagen tussen níets en eeuwigheid, je kunt lachen, je kunt klagen, maar elke dag ben je voor eeuwig kwijt.
zondag 16 oktober 2022 om 13:13
https://scientias.nl/kinderen-van-gesch ... lhormonen/
Wetenschappelijker kun je het niet krijgen, toch ?
En in dat kader : https://mediationenscheiding.nl/relatie ... n-de-ziel/
Wetenschappelijker kun je het niet krijgen, toch ?
En in dat kader : https://mediationenscheiding.nl/relatie ... n-de-ziel/
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
zondag 16 oktober 2022 om 13:32
Als een man zijn deel van het werk in de emotionele connectie niet doet, dan is dat wel heel lastig hoor. Dan kun je nog zoveel hobby's samen nemen, met de je vriendinnen leuke dingen doen, dates plannen en enorm waarderen dat hij een rustige haven is en een fantastische vader, maar dan heb je geen vervullende relatie maar een hele eenzame.
Natuurlijk moet je kijken wat je zelf kan doen,TO. Het is echt wel nuttig om met jouw dilemma weer in therapie te gaan want er ligt ongetwijfeld een stuk onrust in jou waar je zelf heel veel aan kan doen en wat misschien niet eens met de relatie te maken heeft.
Maar het is ook niet zo dat alles bij TO ligt, dat kán gewoon niet, als er 1 al tijden ongelukkig wordt van de relatie dan kan hij niet perfect en tevreden zijn en dat zij zich maar aan hem aan moet passen. Het klinkt alsof hij emotioneel behoorlijk afgesloten is, en dan kan je je als partner heel eenzaam voelen.
Hij zal ook iets moeten doen om aan de behoeften van TO tegemoet te komen, iets meer praten, meer in contact proberen te komen met zijn eigen gevoelens, op dingen terugkomen als TO iets verteld heeft (kan je ook afspraken over maken TO, vertel hem dat je dat nodig hebt om je gezien te voelen).
Maar als hij dat niet kan of wil dan houdt het op. Dan is het blijven en accepteren, en je behoeften bij vrienden en bezigheden zoeken (met risico dat je nog verder van elkaar verwijdert). Of je maakt nu de keuze om uit elkaar te gaan.
Ik zou toch kiezen voor het vervullen van je eigen levensbehoeftes met deze relatie. Als dat tot gevolg heeft dat jullie verder uit elkaar drijven dan is dat zo. Dan kan je altijd nog uit elkaar. Als je dat risico a niet durft te nemen dan durf je nu ook niet te kiezen voor een scheiding dus daar hoef je niet meer over na te denken. Bedenk eerst maar eens of je het risico wil lopen dat er meer afstand komt als jij écht jezelf gelukkig gaat maken.
Natuurlijk moet je kijken wat je zelf kan doen,TO. Het is echt wel nuttig om met jouw dilemma weer in therapie te gaan want er ligt ongetwijfeld een stuk onrust in jou waar je zelf heel veel aan kan doen en wat misschien niet eens met de relatie te maken heeft.
Maar het is ook niet zo dat alles bij TO ligt, dat kán gewoon niet, als er 1 al tijden ongelukkig wordt van de relatie dan kan hij niet perfect en tevreden zijn en dat zij zich maar aan hem aan moet passen. Het klinkt alsof hij emotioneel behoorlijk afgesloten is, en dan kan je je als partner heel eenzaam voelen.
Hij zal ook iets moeten doen om aan de behoeften van TO tegemoet te komen, iets meer praten, meer in contact proberen te komen met zijn eigen gevoelens, op dingen terugkomen als TO iets verteld heeft (kan je ook afspraken over maken TO, vertel hem dat je dat nodig hebt om je gezien te voelen).
Maar als hij dat niet kan of wil dan houdt het op. Dan is het blijven en accepteren, en je behoeften bij vrienden en bezigheden zoeken (met risico dat je nog verder van elkaar verwijdert). Of je maakt nu de keuze om uit elkaar te gaan.
Ik zou toch kiezen voor het vervullen van je eigen levensbehoeftes met deze relatie. Als dat tot gevolg heeft dat jullie verder uit elkaar drijven dan is dat zo. Dan kan je altijd nog uit elkaar. Als je dat risico a niet durft te nemen dan durf je nu ook niet te kiezen voor een scheiding dus daar hoef je niet meer over na te denken. Bedenk eerst maar eens of je het risico wil lopen dat er meer afstand komt als jij écht jezelf gelukkig gaat maken.
zondag 16 oktober 2022 om 14:30
Ik denk niet dat het iets oplost als je op een bepaalde (neerbuigende of veroordelende) manier je man tegen het licht gaat zetten van wat je voor jezelf bent gaan doen. Als het een 'zie je wel, allemaal leuke gezellige outgoning mensen hier, waarom is mijn man niet meer als mij/zij/die anderen' dan voedt het idd het uit elkaar groeien.
Als jij iets buiten de deur doen kan zien als een kadootje van jezelf en waarvan je geniet en je kunt je plezier woordelijk met hem delen, zonder de (verborgen) hoop of verwachting dat hij nu ook wel geinspireerd zal raken of vast weer niet enthousiast genoeg zal reageren (zie je wel), dan kan het zeker een oplossing zijn. Maar de oplossing zit in jezelf en hoe jij er tegenaan kijkt. Niet alleen maar in het doen.
singlejingle wijzigde dit bericht op 16-10-2022 15:17
0.90% gewijzigd
zondag 16 oktober 2022 om 14:37
Nou, dit hoor. Tuurlijk kan het dat je een leuke man treft. Maar ik denk dat je je vergist in hoeveel 'gelukkiger' mensen zijn na een scheiding, als de relatie niet slecht was en de personen in die relatie geen verkeerde mensen waren. Om me heen, maar ook bij mezelf, zie ik dat scheidingen binnen vergelijkbare relaties als de jouwe vooral heel veel verdriet geven en na een aantal jaren stabiliseert het wel weer naar normaal. De kinderen wennen uiteindelijk ook wel weer. Ze hebben weinig andere keuze immers.carrie-bradshaw schreef: ↑16-10-2022 09:19
Een harmonieus gezin en een man die jou niet kwijt wil. Tel je zegeningen zou ik zeggen. Als ik zie wat vrijgezelle vriendinnen allemaal aan hun fiets hebben hangen dan wordt je echt niet gelukkig van het aanbod vrijgezelle 30 plussers.
En ook komen er dan nieuwe relaties. Maar die zijn na de verliefdsheidsfase ook vaak niet beter dan de eerdere relatie. Want ook je nieuwe partner heeft tekortkomingen en wordt het op een gegeven moment saai en voorspelbaar.
Je neemt nl. altijd jezelf mee. Altijd.
zondag 16 oktober 2022 om 14:47
En hoe verbonden ben je met ZIJN leven en interesses? Je kunt ook verbinding zoeken door je te gaan interesseren in zijn leefwereld. Geen idee waar hij warm voor loopt, maar stel dat dat mountainbiken is en archeologie en een bepaalde muziekvoorkeur, verdiep je in zijn wereld. Ga met hem mee naar dingen, stel vragen, kijk of er iets is wat jou zou kunnen aanspreken.
Voor wat ik van mannen weet, is het voor hen veel makkelijker om verbinding te vinden door een interesse en activiteit te delen. Jij mist het misschien in woorden en vragen over jouw dag. Hij mist het misschien in een gedeelde interesse. Wat dat betreft kunnen mensen echt een andere taal spreken en beiden het gevoel van gemis ervaren, zonder dat van elkaar te weten of het zelf te beseffen.
Doe jij wel genoeg moeite voor zijn wereld of verwacht je dat hij meer naar de jouwe toekruipt, terwijl jij zo te lezen degene bent die de spelregels is gaan veranderen?
zondag 16 oktober 2022 om 14:58
Singlejingle schreef: ↑16-10-2022 14:37Nou, dit hoor. Tuurlijk kan het dat je een leuke man treft. Maar ik denk dat je je vergist in hoeveel 'gelukkiger' mensen zijn na een scheiding, als de relatie niet slecht was en de personen in die relatie geen verkeerde mensen waren. Om me heen, maar ook bij mezelf, zie ik dat scheidingen binnen vergelijkbare relaties als de jouwe vooral heel veel verdriet geven en na een aantal jaren stabiliseert het wel weer naar normaal. De kinderen wennen uiteindelijk ook wel weer. Ze hebben weinig andere keuze immers.
En ook komen er dan nieuwe relaties. Maar die zijn na de verliefdsheidsfase ook vaak niet beter dan de eerdere relatie. Want ook je nieuwe partner heeft tekortkomingen en wordt het op een gegeven moment saai en voorspelbaar.
Je neemt nl. altijd jezelf mee. Altijd.
Nou dit dus. Ik zie dit ook bij vriendinnen. 'Vrijgevochten en voor zichzelf' gekozen".. maar de eindjes aan elkaar moeten knopen en toch,, echt.. tis zo,, de hand moeten ophouden bij ex. Voor de kinderen, weet je wel..
Helemaal in de gloria als ze 2 of 3 biertjes hebben gehad in de kroeg, van een knulletje die hun zoon had kunnen zijn.. "zie je, ik lig nog goed in de markt hoor!"
En uiteindelijk belanden ze weer op dat vrijgevochten bankstel.. waar Goddank die ex niet meer op zit, of ligt... maar verder zijn ze alleen.
Ingeschreven op tig datingsites, als aas aan een haakje.. en wat bijten er toch weinig?!
Wat zitten er toch bijster weinig mannen te wachten op jouw hele gezinsleven, puber kids, bagage en behoefte aan diepgang..
Echt hoor, ik zie het aan de lopende band om me heen.
Echt geen domme moekes of lelijke vrouwen, die het wel even anders gingen aanpakken.. en nu, jaren later, haast van die wanhopige types beginnen te worden.
En hoe anders hadden ze het zich voorgesteld..
zondag 16 oktober 2022 om 15:00
Ik proef uit je verhaal een structurele groeiende ontevredenheid. Een ontevredenheid die je erg op je man lijkt te projecteren, TO. Ik weet niet hoe oud je bent, of je de 40 al gepasseerd bent, maar het zou zo maar eens kunnen dat die ontevredenheid deels wordt veroorzaakt door een verandering in je hormonen.
Sinds ik de 45 naderde ben ik me daar in gaan verdiepen want ik merkte bij mezelf dat er dingen aan het veranderen zijn. Ik merk dat ik minder gericht ben op het verzorgen en naar de zin maken van anderen (zoek het lekker zelf uit, denk ik vaak) en dat ik veel minder behoefte heb om vanalles te ondernemen.
Ik kan me heel goed voorstellen dat veel vrouwen deze gevoelsmatige afstand tot je naasten en het algehele saaie doos in wording-gevoel zijn weerslag heeft op je relatie. Je zet jezelf nu veel meer op plek 1 en tegelijkertijd is het leven wat minder enerverend geworden. Het is logisch dat je - zolang daar zelf nog over in ontkenning bent - de schuld van dat saaie bestaan bij je man legt. De irritatie die je voelt bij je man, is eigenlijk een irritatie die je voelt bij jezelf. Geef jezelf de tijd om te wennen aan de nieuwe versie van jezelf en praat erover.
Sinds ik de 45 naderde ben ik me daar in gaan verdiepen want ik merkte bij mezelf dat er dingen aan het veranderen zijn. Ik merk dat ik minder gericht ben op het verzorgen en naar de zin maken van anderen (zoek het lekker zelf uit, denk ik vaak) en dat ik veel minder behoefte heb om vanalles te ondernemen.
Ik kan me heel goed voorstellen dat veel vrouwen deze gevoelsmatige afstand tot je naasten en het algehele saaie doos in wording-gevoel zijn weerslag heeft op je relatie. Je zet jezelf nu veel meer op plek 1 en tegelijkertijd is het leven wat minder enerverend geworden. Het is logisch dat je - zolang daar zelf nog over in ontkenning bent - de schuld van dat saaie bestaan bij je man legt. De irritatie die je voelt bij je man, is eigenlijk een irritatie die je voelt bij jezelf. Geef jezelf de tijd om te wennen aan de nieuwe versie van jezelf en praat erover.
zondag 16 oktober 2022 om 15:19
Maar waarom toch die nadruk op hoe erg het voor kinderen is?DrBrowns schreef: ↑16-10-2022 12:58Voor volwassenen in een relatie kan dit gescheiden.
Voor kinderen is dit toch wel een dingetje hoor. Zeker jonge kinderen.
Je kunt wel zeggen: twee jaar na de scheiding is 80% van de kinderen weer ok. Maar die twee jaar dan? Als je het niet doet, blijven ze OK. Ik werk in het PO en ik zie echt veel scheidingen plaatsvinden, na 2 jaar heeft iedereen weer een beetje zijn draai gevonden, dat klopt wel. Maar je kunt echt niet ontkennen dat sommige (en dat is echt geen uitzondering) kinderen ernstige problemen krijgen en dat dat na 2 jaar weer een beetje gelijmd is, dat is natuurlijk fijn maar je stelt ze echt wel voor een bijzonder harde uitdaging hoor. Ik zou dat alleen als aller-uiterste redmiddel kiezen.
Kijk, spanning, veel ruzies, geweld, etc is een ander verhaal. Als het gaat om: hij heeft iets teveel goedzak gehalte en dat spreekt me niet meer zo aan.. Tsja..
Ik lees hier op het forum schokkend vaak echt keiharde opvoedadviezen, want ze moeten vooral goed voorbereid de maatschappij in en als je later een baan hebt is het allemaal afzien (jaja, ik chargeer).
En bij een mogelijke scheiding zijn die kinderen ineens kwetsbare poppetjes die beschermd moeten worden.
Ik verbaas me erover dat iedereen elkaar daarin zo makkelijk napraat.
Maar ja, die hoeksteen van de samenleving zit hardnekkig ingebakken in onze maatschappij.
Those who choose the lesser evil forget quickly that they chose evil.
Hannah Arendt
Hannah Arendt
zondag 16 oktober 2022 om 15:22
Zeer wetenschappelijk, maar correlatie betekent niet meteen causatie.blijfgewoonbianca schreef: ↑16-10-2022 13:13https://scientias.nl/kinderen-van-gesch ... lhormonen/
Wetenschappelijker kun je het niet krijgen, toch ?
En in dat kader : https://mediationenscheiding.nl/relatie ... n-de-ziel/
Those who choose the lesser evil forget quickly that they chose evil.
Hannah Arendt
Hannah Arendt
zondag 16 oktober 2022 om 15:41
Datzelfde advies zou komen als je kinderen wegrukt bij hun twee andere vaders, een van de twee moeders, als je ze als BOM moeder voortaan bij de buren laat wonen, ze weghaalt uit een stikgezellige commune, etc. Dit gaat zo heel erg niet over vadertjemoedertje.Solomio schreef: ↑16-10-2022 15:19Maar waarom toch die nadruk op hoe erg het voor kinderen is?
Ik lees hier op het forum schokkend vaak echt keiharde opvoedadviezen, want ze moeten vooral goed voorbereid de maatschappij in en als je later een baan hebt is het allemaal afzien (jaja, ik chargeer).
En bij een mogelijke scheiding zijn die kinderen ineens kwetsbare poppetjes die beschermd moeten worden.
Ik verbaas me erover dat iedereen elkaar daarin zo makkelijk napraat.
Maar ja, die hoeksteen van de samenleving zit hardnekkig ingebakken in onze maatschappij.
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
zondag 16 oktober 2022 om 16:07
blijfgewoonbianca schreef: ↑16-10-2022 15:41Datzelfde advies zou komen als je kinderen wegrukt bij hun twee andere vaders, een van de twee moeders, als je ze als BOM moeder voortaan bij de buren laat wonen, ze weghaalt uit een stikgezellige commune, etc. Dit gaat zo heel erg niet over vadertjemoedertje.
Precies. Dit gaat over een bepaalde situatie waarin de kinderen zijn opgegroeid. Ze kennen niet anders en ineens worden ze uit dat veilige thuis weggehaald, krijgen ze een omgangsregeling,, met wat geluk niet twee vechtende ouders, maar meestal toch wel verdrietige.. heel raar om te doen alsof dat niet zo belangrijk is, omdat ‘ze op andere gebieden immers ook moeten leren omgaan met tegenspoed en teleurstellingen’.
zondag 16 oktober 2022 om 16:39
Ik zeg niet dat het niet belangrijk is, ik vind wel dat er anders mee omgegaan zou moeten worden.eva_luna schreef: ↑16-10-2022 16:07Precies. Dit gaat over een bepaalde situatie waarin de kinderen zijn opgegroeid. Ze kennen niet anders en ineens worden ze uit dat veilige thuis weggehaald, krijgen ze een omgangsregeling,, met wat geluk niet twee vechtende ouders, maar meestal toch wel verdrietige.. heel raar om te doen alsof dat niet zo belangrijk is, omdat ‘ze op andere gebieden immers ook moeten leren omgaan met tegenspoed en teleurstellingen’.
Those who choose the lesser evil forget quickly that they chose evil.
Hannah Arendt
Hannah Arendt
zondag 16 oktober 2022 om 16:44
Ik weet dat ik n=1 ben en er zullen vast hordes mensen zijn die het helemaal niet herkennen (gelukkig maar!), maar na de scheiding van mijn ‘we-zijn-goede-vrienden-maar-niet-meer-zo-verliefd-ouders’ op mijn twaalfde heb ik me nooit meer ergens heel erg thuisgevoeld. Ik ben naarstig een plek gaan creëren waar ik dat wel was (met mijn eigen gezin), omdat ik me nog niet gegrond genoeg voelde als persoon om het zonder een gezin, ‘een thuishaven’ te doen.Solomio schreef: ↑16-10-2022 15:19Maar waarom toch die nadruk op hoe erg het voor kinderen is?
Ik lees hier op het forum schokkend vaak echt keiharde opvoedadviezen, want ze moeten vooral goed voorbereid de maatschappij in en als je later een baan hebt is het allemaal afzien (jaja, ik chargeer).
En bij een mogelijke scheiding zijn die kinderen ineens kwetsbare poppetjes die beschermd moeten worden.
Ik verbaas me erover dat iedereen elkaar daarin zo makkelijk napraat.
Maar ja, die hoeksteen van de samenleving zit hardnekkig ingebakken in onze maatschappij.
Dat zie ik nu achteraf, toen had ik dat helemaal niet door. Het heeft allemaal prima uitgepakt, dus in die zin is het niet erg, maar ik vind het wel jammer dat de scheiding me jarenlang zo enorm gevormd heeft. Vooral als m’n moeder dan dingen zegt als ‘achteraf denk ik wel dat je vader en ik beter samen hadden kunnen blijven’.
Ik had het dus wel fijn gevonden als m’n moeder iets meer bezig was met hoe het voor ons zou zijn. Maar ze vertelde me laatst dat ze toen echt het idee had dat we ‘gewoon’ verder zouden gaan als gezin, maar dan zonder mijn vader (en met haar nieuwe liefde). Dat dat heus allemaal niet zo ingewikkeld zou zijn, wij soms bij m’n vader en soms bij haar in haar nieuwe gezin (er kwam ook direct een broertje bij).
Het is niet voor ieder kind slechter en niet voor ieder kind beter. Maar tot welke groep behoren die van jou (of beter gezegd die van TO? Dat is de vraag.
Statistics are used much like a drunk uses a lamppost: for support, not illumination.
zondag 16 oktober 2022 om 16:53
Punt blijft wat mij betreft dat je nooit zeker weet of dat daadwerkelijk door die scheiding komt.lux- schreef: ↑16-10-2022 16:44Ik weet dat ik n=1 ben en er zullen vast hordes mensen zijn die het helemaal niet herkennen (gelukkig maar!), maar na de scheiding van mijn ‘we-zijn-goede-vrienden-maar-niet-meer-zo-verliefd-ouders’ op mijn twaalfde heb ik me nooit meer ergens heel erg thuisgevoeld. Ik ben naarstig een plek gaan creëren waar ik dat wel was (met mijn eigen gezin), omdat ik me nog niet gegrond genoeg voelde als persoon om het zonder een gezin, ‘een thuishaven’ te doen.
Dat zie ik nu achteraf, toen had ik dat helemaal niet door. Het heeft allemaal prima uitgepakt, dus in die zin is het niet erg, maar ik vind het wel jammer dat de scheiding me jarenlang zo enorm gevormd heeft. Vooral als m’n moeder dan dingen zegt als ‘achteraf denk ik wel dat je vader en ik beter samen hadden kunnen blijven’.
Ik had het dus wel fijn gevonden als m’n moeder iets meer bezig was met hoe het voor ons zou zijn. Maar ze vertelde me laatst dat ze toen echt het idee had dat we ‘gewoon’ verder zouden gaan als gezin, maar dan zonder mijn vader (en met haar nieuwe liefde). Dat dat heus allemaal niet zo ingewikkeld zou zijn, wij soms bij m’n vader en soms bij haar in haar nieuwe gezin (er kwam ook direct een broertje bij).
Het is niet voor ieder kind slechter en niet voor ieder kind beter. Maar tot welke groep behoren die van jou (of beter gezegd die van TO? Dat is de vraag.
En hoe het was geweest als je ouders bij elkaar waren gebleven.
Ik ken echt alle onderzoeken en zie dat vrijwel al die onderzoeken eigenlijk nooit de moeite nemen om eventueel alternatieve verklaringen te bekijken.
Bij ons thuis was geen sprake van geweld of verwaarlozing, maar pas na de scheiding van mijn ouders heb ik gemerkt dat het toch ook niet zo gezellig was en hoeveel ontspannener het in huis werd.
Maar nog steeds hebben mensen de neiging om bijv mijn keuze om BAM te worden te verklaren vanuit die scheiding van mijn ouders.
En ik denk dat het eerder komt door de periode daarvoor, áls er al een verklaring in mijn jeugd zou moeten worden gevonden.
Those who choose the lesser evil forget quickly that they chose evil.
Hannah Arendt
Hannah Arendt
zondag 16 oktober 2022 om 17:05
Het is een beetje raar dat je mijn conclusie dat iets dóór de scheiding komt ontkracht als jij zelf niet wil dat andere mensen ontkrachten dat iets bij jou juist níét door de scheiding komt, toch?Solomio schreef: ↑16-10-2022 16:53Punt blijft wat mij betreft dat je nooit zeker weet of dat daadwerkelijk door die scheiding komt.
En hoe het was geweest als je ouders bij elkaar waren gebleven.
Ik ken echt alle onderzoeken en zie dat vrijwel al die onderzoeken eigenlijk nooit de moeite nemen om eventueel alternatieve verklaringen te bekijken.
Bij ons thuis was geen sprake van geweld of verwaarlozing, maar pas na de scheiding van mijn ouders heb ik gemerkt dat het toch ook niet zo gezellig was en hoeveel ontspannener het in huis werd.
Maar nog steeds hebben mensen de neiging om bijv mijn keuze om BAM te worden te verklaren vanuit die scheiding van mijn ouders.
En ik denk dat het eerder komt door de periode daarvoor, áls er al een verklaring in mijn jeugd zou moeten worden gevonden.
Ik denk wel dat het zeker meespeelt dat het bij ons juist veel ongezelliger werd, helaas, na de scheiding. Dus als het bij jullie er juist beter op werd lijkt me het logisch dat jij daar blij mee was.
Statistics are used much like a drunk uses a lamppost: for support, not illumination.
zondag 16 oktober 2022 om 18:03
Dat je alles moet regelen heeft ook voordelen. Je kunt het dan dus ook zelf regelen, hoe jij het wel.Phlox schreef: ↑15-10-2022 21:44Ik wil ook zeker relatietherapie nog gaan inzetten. Ik merk alleen dat ik teleurgesteld raak van de passiviteit ook hier in bij partner… als ik nergens over begin dan is het er niet en hanteert hij een soort struisvogelpolitiek. Dus ik zal het moeten regelen en dat is natuurlijk prima; maar ik vind het zo’n stap om te zetten. De praktische dingen die je noemt zijn herkenbaar voor mij, dat ik daar mee zit ook.
Goed over nadenken dus. Het wordt jouw feestje.
Mijn collega heeft bijvoorbeeld een kamer voor haar man gezocht, drie maanden huur vooruitbetaald en hem zelf verhuisd.
Want de man had geen idee waar te beginnen.
Eerst kwam hij nog de hele tijd langs en wilde mee eten etc maar na een maand kreeg hij een appartement van een collega aangeboden en kon zo rustig verhuizen.
Relatietherapie is sowieso noodzakelijk omdat je of je relatie of je nahuwelijk moet regelen en dat is gewoon veel werk met kinderen.
Maar: dit kost je ook energie.
zondag 16 oktober 2022 om 18:21
zondag 16 oktober 2022 om 18:32
Ik vind niet dat degene die het initiatief neemt voor de scheiding altijd per se degene is die moet vertrekken en het huis moet opgeven.
Wie uiteindelijk in het huis blijft hangt van heel veel dingen af.
Jij schrijft dan wel dat je uit gaat zoeken wie uiteindelijk het huis krijgt, maar ik vraag me af of dat nog zo makkelijk is als je al zelf bent verhuisd.
Wie uiteindelijk in het huis blijft hangt van heel veel dingen af.
Jij schrijft dan wel dat je uit gaat zoeken wie uiteindelijk het huis krijgt, maar ik vraag me af of dat nog zo makkelijk is als je al zelf bent verhuisd.
susan wijzigde dit bericht op 16-10-2022 18:33
27.66% gewijzigd
Don't waste your time on jealousy,
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
zondag 16 oktober 2022 om 18:33
Ik kan je uit persoonlijke ervaring zeggen, dat dat wel afhangt van de situatie. Zeg je tegen een vrouw die mishandeld wordt dat ook zo cru?Singlejingle schreef: ↑16-10-2022 18:21Ik mag hopen dat het dan ook haar huis was, want ik vind het nogal brutaal om je partner waar je vanaf wilt, te laten verhuizen. Als je weg wil, ga dan zelf weg en zoek later uit hoe de kosten verdeeld worden of wie alsnog in het huis blijft.
zondag 16 oktober 2022 om 19:34
Klopt, en tweemaal zo vaak problemen is ook niet echt rooskleurig.madamecannibale schreef: ↑16-10-2022 08:03Om eerlijk te zijn, vind ik dat ook geen hele rooskleurige cijfers. Twee jaar op een kinderleven is lang. En 20% die daarna een achterstand heeft vind ik ook best heel wat. Van tevoren weet je niet of jouw kind bij die 20% gaat horen.
zondag 16 oktober 2022 om 19:37
Geinig, ik lees juist ook vaak het tegengestelde. Namelijk ouders die allerlei egoïstische keuzes met nieuwe partners/neukertjes goedpraten onder het mom van "kinderen worden gelukkig van een gelukkige ouder".
zondag 16 oktober 2022 om 19:49
Nee, ik zeg dit in een (vergelijkbare) situatie als to. Ik ga er hier even vanuit dat ik spreek over de normale situatie waarbij de een klaar is met de relatie, omdat het niet is wat ervan gehoopt wordt. Niet vanuit het perspectief van mishandeling. Gelijkwaardige relatie dus. Dan ben ik wel van mening dat degene die niet meer 'in love' is, zelf de eerste stap mag zetten, tenzij samen anders overeengekomen.
Maar je (ex) partner het huis uitzetten vind ik erg, tja, niet chique zeg maar. Nogal logisch dat je sneller gaat met stappen maken. Jij bent ten slotte degene die er al een hele hoop maanden/weken nadenken op hebt zitten. Dat geeft je automatisch een voorsprong en als je dan die knoop doorhakt, vertrek dan ook. Dat past imo wel bij de verantwoordelijkheid van er klaar mee zijn. En als je samen een koophuis hebt of getekend huurcontract, dan kun je achteraf idd samen keuzes terugdraaien.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
