Relaties
alle pijlers
Ethisch probleem
zondag 9 maart 2008 om 17:11
Ik was vandaag de secret aan het lezen en daarin stond dat je je op het goede, positieve moet richten. Nare dingen uit het verleden moet je achter je laten en je richten op het hier en nu. Daar kon ik me wel in vinden en dat heeft me ook aan het denken gezet over mijn ouders.
Ik heb al heel lang geen contact meer met mijn ouders omdat zij mij geestelijk en lichamelijk hebben mishandeld. Het is een heel lang proces geweest voordat ik definitief het contact durfde te verbreken, maar ik ben blij dat ik het heb gedaan, want sindsdien ben ik een stuk gelukkiger geworden.
Wat ik wel nog steeds heb is de schaamte en de angst niet te worden geloofd door anderen. Dit komt omdat toen ik het vertelde niemand mij wilde geloven. Het werd afgedaan als aandachttrekkerij terwijl er regelmatig in bijzijn van familieleden klappen werden uitgedeeld. Nooit en te nimmer kwam iemand op het idee om het voor me op te nemen.
Dit heeft ertoe geleid dat ik met niemand van mijn familie meer contact wil. Ik heb het allemaal achter me gelaten. Het probleem is alleen dat ik nog steeds aan niemand durf te vertellen wat er echt gebeurd is. Dat ik geen contact meer heb met m'n ouders en m'n familie. Ik doe alsof er niets aan de hand is en alsof ik wel gewoon contact heb met familie.
Wat zouden jullie doen in zo'n situatie? Ik bedoel zou je het aan collega's, vrienden of kennisen vertellen. Stel dat ze over je gaan roddelen of dat ze je niet geloven. Ik ben heel erg benieuwd naar jullie mening
Ik heb al heel lang geen contact meer met mijn ouders omdat zij mij geestelijk en lichamelijk hebben mishandeld. Het is een heel lang proces geweest voordat ik definitief het contact durfde te verbreken, maar ik ben blij dat ik het heb gedaan, want sindsdien ben ik een stuk gelukkiger geworden.
Wat ik wel nog steeds heb is de schaamte en de angst niet te worden geloofd door anderen. Dit komt omdat toen ik het vertelde niemand mij wilde geloven. Het werd afgedaan als aandachttrekkerij terwijl er regelmatig in bijzijn van familieleden klappen werden uitgedeeld. Nooit en te nimmer kwam iemand op het idee om het voor me op te nemen.
Dit heeft ertoe geleid dat ik met niemand van mijn familie meer contact wil. Ik heb het allemaal achter me gelaten. Het probleem is alleen dat ik nog steeds aan niemand durf te vertellen wat er echt gebeurd is. Dat ik geen contact meer heb met m'n ouders en m'n familie. Ik doe alsof er niets aan de hand is en alsof ik wel gewoon contact heb met familie.
Wat zouden jullie doen in zo'n situatie? Ik bedoel zou je het aan collega's, vrienden of kennisen vertellen. Stel dat ze over je gaan roddelen of dat ze je niet geloven. Ik ben heel erg benieuwd naar jullie mening
zondag 9 maart 2008 om 17:22
Wat een naar verhaal powerwoman! Ik kan me voorstellen dat het moeilijk is om er open over te zijn als je zulke slechte ervaring hebt!
Ik vind dat niet iedereen altijd alles van mij hoeft te weten. Voor hetzelfde geldt wordt jouw persoonlijke verhaal en verdriet een 'vermakelijk' koffiedrink onderwerp. Dat lijkt mij persoonlijk heel vervelend.
Tegelijk, als jij denkt dat je er beter bij voelt, moet je het doen. Ik zou het wel selectief doen. Vrienden wel, collega's niet bijvoorbeeld. Of ik zou het alleen doen bij mensen bij wie het 'veilig' voelt. Waarvan je denkt dat het een toevoeging heeft voor jullie relatie.
Tenslotte: het hoeft natuurlijk niet allemaal van de ene op de andere dag te gebeuren, niet waar? Als jij opener wilt worden naar je omgeving kun je daarvoor zelf je tempo bepalen. Dus eerst misschein zeggen dat je geen contact hebt met je ouders, maar dan zonder de reden. Dan kun je altijd nog bepalen of je die reden ooit gaat vertellen.
Sterkte er mee!
Ik vind dat niet iedereen altijd alles van mij hoeft te weten. Voor hetzelfde geldt wordt jouw persoonlijke verhaal en verdriet een 'vermakelijk' koffiedrink onderwerp. Dat lijkt mij persoonlijk heel vervelend.
Tegelijk, als jij denkt dat je er beter bij voelt, moet je het doen. Ik zou het wel selectief doen. Vrienden wel, collega's niet bijvoorbeeld. Of ik zou het alleen doen bij mensen bij wie het 'veilig' voelt. Waarvan je denkt dat het een toevoeging heeft voor jullie relatie.
Tenslotte: het hoeft natuurlijk niet allemaal van de ene op de andere dag te gebeuren, niet waar? Als jij opener wilt worden naar je omgeving kun je daarvoor zelf je tempo bepalen. Dus eerst misschein zeggen dat je geen contact hebt met je ouders, maar dan zonder de reden. Dan kun je altijd nog bepalen of je die reden ooit gaat vertellen.
Sterkte er mee!
zondag 9 maart 2008 om 17:28
Ik heb ook gebroken met mijn familie, niet met ouders overigens, maar mijn verhaal heeft wel raakvlakken met het jouwe.
Ik zeg gewoon dat ik geen contact meer heb met mijn familie als er naar gevraagd wordt, waarom niet.
Ik schaam me er niet voor maar heb ook niet de behoefte om me te verantwoorden, waarom zou ik dat doen.
Ik hou het erop dat ik een k*tfamilie heb en blij ben dat ik er vanaf ben, dat is altijd duidelijk genoeg en dan wordt er niet doorgevraagd meestal
Als er dan alsnog wordt doorgevraagd hangt het er vanaf wie het is, soms laat ik wat los maar meestal kap ik het af.
Heel simpel door te zeggen dat ik daar niet over wil praten, dat het een ander niet aan gaat of dat het iets uit het verleden is waar ik het graag wil laten. Klaar.
Ik zeg gewoon dat ik geen contact meer heb met mijn familie als er naar gevraagd wordt, waarom niet.
Ik schaam me er niet voor maar heb ook niet de behoefte om me te verantwoorden, waarom zou ik dat doen.
Ik hou het erop dat ik een k*tfamilie heb en blij ben dat ik er vanaf ben, dat is altijd duidelijk genoeg en dan wordt er niet doorgevraagd meestal
Als er dan alsnog wordt doorgevraagd hangt het er vanaf wie het is, soms laat ik wat los maar meestal kap ik het af.
Heel simpel door te zeggen dat ik daar niet over wil praten, dat het een ander niet aan gaat of dat het iets uit het verleden is waar ik het graag wil laten. Klaar.
zondag 9 maart 2008 om 17:30
Beste Powerwoman,
Allereerst , want ik vind het heel dapper dat je het in ieder geval hier vertelt!
Maar nu zou ik het volgende willen vragen:
Waarom zou je het aan collega's, vrienden of kennissen willen vertellen? Het is jouw leven, je bent niemand een verklaring schuldig waarom je geen contact meer met je ouders hebt. Ik kan me best voorstellen dat je doet alsof je nog wel contact hebt, het is niet een situatie die je zomaar tussen neus en lippen door even uitlegt. Maar hoever ga je daarin; praat je mee in algemene gesprekken over ouders, ik bedoel geef je reacties als :'oh ja dat zei mijn moeder ook laatst'. Om het zo normaal mogelijk te houden.
Het lijkt mij beter voor je eigen gemoedsrust om in therapie te gaan .Dan kun je in ieder geval in elke sessie alles zeggen wat je wilt en hoef je niets achter te houden, niets te verzinnen. Als je al twijfelt of je het aan collega's, kennissen of vrienden moet zeggen moet je het gewoon niet doen. En mocht e.e.a. toch ter sprake komen of iemand vraagt door dan kun je 'gewoon' zeggen: "ik wil daar liever niet over praten". Of desnoods "ik heb de laatste tijd niet zoveel contact met ze dus ik praat er liever niet over". Duidelijk zat lijkt me. Maar ik wil je ook toch een hart onder de riem steken: je nickname is powerwoman, je bent sterk omdat je juist zo'n zware beslissing genomen hebt, en daar mag je best trots op zijn!
Allereerst , want ik vind het heel dapper dat je het in ieder geval hier vertelt!
Maar nu zou ik het volgende willen vragen:
Waarom zou je het aan collega's, vrienden of kennissen willen vertellen? Het is jouw leven, je bent niemand een verklaring schuldig waarom je geen contact meer met je ouders hebt. Ik kan me best voorstellen dat je doet alsof je nog wel contact hebt, het is niet een situatie die je zomaar tussen neus en lippen door even uitlegt. Maar hoever ga je daarin; praat je mee in algemene gesprekken over ouders, ik bedoel geef je reacties als :'oh ja dat zei mijn moeder ook laatst'. Om het zo normaal mogelijk te houden.
Het lijkt mij beter voor je eigen gemoedsrust om in therapie te gaan .Dan kun je in ieder geval in elke sessie alles zeggen wat je wilt en hoef je niets achter te houden, niets te verzinnen. Als je al twijfelt of je het aan collega's, kennissen of vrienden moet zeggen moet je het gewoon niet doen. En mocht e.e.a. toch ter sprake komen of iemand vraagt door dan kun je 'gewoon' zeggen: "ik wil daar liever niet over praten". Of desnoods "ik heb de laatste tijd niet zoveel contact met ze dus ik praat er liever niet over". Duidelijk zat lijkt me. Maar ik wil je ook toch een hart onder de riem steken: je nickname is powerwoman, je bent sterk omdat je juist zo'n zware beslissing genomen hebt, en daar mag je best trots op zijn!
zondag 9 maart 2008 om 17:36
Als ik jou was zou ik ophouden met toneel spelen dat je wel contact hebt met je familie.
Waarom doe je dat? En bang dat ze je niet geloven of over je roddelen?
Wat is er precies zo erg aan als dat zou gebeuren dan?
Valt de hemel dan naar beneden?
Nee toch, volgens mij weet je dan precies wat je aan iemand hebt en zegt de reactie meer over diegene dan over jou en je verhaal. Jij weet toch dat het waar is dus die bevestiging zou helemaal niet zo belangrijk moeten zijn.
Ik denk dat je versteld zou staan hoeveel begrip mensen kunnen tonen, je bent bepaald niet de enige met familietroubles. De meesten kunnen zich daar wel wat bij voorstellen denk ik, zij het vaak in mindere mate.
En roddelaars, tsja die roddelen gewoon, vandaag over jouw verhaal en morgen over dat van een ander.
Daar zou ik me niet te sappel over maken verder.
Waarom doe je dat? En bang dat ze je niet geloven of over je roddelen?
Wat is er precies zo erg aan als dat zou gebeuren dan?
Valt de hemel dan naar beneden?
Nee toch, volgens mij weet je dan precies wat je aan iemand hebt en zegt de reactie meer over diegene dan over jou en je verhaal. Jij weet toch dat het waar is dus die bevestiging zou helemaal niet zo belangrijk moeten zijn.
Ik denk dat je versteld zou staan hoeveel begrip mensen kunnen tonen, je bent bepaald niet de enige met familietroubles. De meesten kunnen zich daar wel wat bij voorstellen denk ik, zij het vaak in mindere mate.
En roddelaars, tsja die roddelen gewoon, vandaag over jouw verhaal en morgen over dat van een ander.
Daar zou ik me niet te sappel over maken verder.
zondag 9 maart 2008 om 17:48
Hoi Powerwoman,
Allereerst:
Heb je er wel eens met een hulpverlener over gesproken?
Weet je, waarom zou je er over moeten praten? Ik heb ook geen contact met mijn vader en een groot deel van mijn familie. En niemand die er ooit naar vraagt. Ik vertel veel over mijn moeder. Maar als iemand vraagt naar mijn vader zeg ik gewoon dat ik daar geen contact mee heb. Afhankelijk van mijn onderbuikgevoel ten aanzien van die persoon vertel ik meer. Idem dito over mijn zus die is overleden.
Het is al een hele stap geweest dat je met hen brak. En dat je voor jezelf kan zeggen dat je je gelukkiger voelt. Dat zijn belangrijke stappen die je hebt gezet.
Vertel het alleen aan bijvoorbeeld kennissen en collega's als ze er naar vragen, en hou het kort en bondig: geen contact mer. Vrienden kun je meer vertellen, je mag verwachten dat zij begrip tonen, je troosten, je helpen, en het luisterend oor bieden....
Allereerst:
Heb je er wel eens met een hulpverlener over gesproken?
Weet je, waarom zou je er over moeten praten? Ik heb ook geen contact met mijn vader en een groot deel van mijn familie. En niemand die er ooit naar vraagt. Ik vertel veel over mijn moeder. Maar als iemand vraagt naar mijn vader zeg ik gewoon dat ik daar geen contact mee heb. Afhankelijk van mijn onderbuikgevoel ten aanzien van die persoon vertel ik meer. Idem dito over mijn zus die is overleden.
Het is al een hele stap geweest dat je met hen brak. En dat je voor jezelf kan zeggen dat je je gelukkiger voelt. Dat zijn belangrijke stappen die je hebt gezet.
Vertel het alleen aan bijvoorbeeld kennissen en collega's als ze er naar vragen, en hou het kort en bondig: geen contact mer. Vrienden kun je meer vertellen, je mag verwachten dat zij begrip tonen, je troosten, je helpen, en het luisterend oor bieden....
zondag 9 maart 2008 om 17:59
Lieve Krachtvrouw,
Ook van mij allereerst een stevige en goed dat je dit in een topic zet.
Lief mens, als jij dit vertelt aan iemand met wie je een goede band hebt en die jou kent dan zal diegene het niet in zijn of haar hoofd halen om je niet te geloven. Let op mijn woorden, net als dat je hier geloofd wordt zullen ook de mensen die jij zelf hebt uitgekozen in je leven jou op je woord geloven en je steunen en koesteren.
Ik hoop dat je je verhaal met mensen kunt delen als jij daar behoefte aan hebt. Als jij voelt dat het moment daar is dan praat je er over, zo niet dan niet. Het hoeft niet maar ik weet zeker dat je luisterende oren zult tegenkomen en lieve, warme woorden zult horen en dat verdien je dan ook!
Leo
Ook van mij allereerst een stevige en goed dat je dit in een topic zet.
Lief mens, als jij dit vertelt aan iemand met wie je een goede band hebt en die jou kent dan zal diegene het niet in zijn of haar hoofd halen om je niet te geloven. Let op mijn woorden, net als dat je hier geloofd wordt zullen ook de mensen die jij zelf hebt uitgekozen in je leven jou op je woord geloven en je steunen en koesteren.
Ik hoop dat je je verhaal met mensen kunt delen als jij daar behoefte aan hebt. Als jij voelt dat het moment daar is dan praat je er over, zo niet dan niet. Het hoeft niet maar ik weet zeker dat je luisterende oren zult tegenkomen en lieve, warme woorden zult horen en dat verdien je dan ook!
Leo
zondag 9 maart 2008 om 18:09
Hee Powerwoman,
Wat een heftig verhaal. De eerste stap heb je al genomen: het hier vertellen. En iedereen hier gelooft je, dus dat is al een begin.
En je moet ten eerste niks. Dus als je het verder voor jezelf wilt houden is het je goed recht.
Maar ik denk dat het delen met mensen om je heen, een stap kan zijn naar het creëren van je eigen wereld. Van je eigen leven. Waarin je je nergens voor hoeft te schamen en je de mensen uit kan kiezen die achter jou staan. En die jou geloven.
Wat een heftig verhaal. De eerste stap heb je al genomen: het hier vertellen. En iedereen hier gelooft je, dus dat is al een begin.
En je moet ten eerste niks. Dus als je het verder voor jezelf wilt houden is het je goed recht.
Maar ik denk dat het delen met mensen om je heen, een stap kan zijn naar het creëren van je eigen wereld. Van je eigen leven. Waarin je je nergens voor hoeft te schamen en je de mensen uit kan kiezen die achter jou staan. En die jou geloven.
zondag 9 maart 2008 om 18:10
Ik zou zeker hierover praten met een goede vriendin. Alleen al omdat het zo troostrijk kan zijn om wel gewoon gelijk geloofd te worden en dat je pijn en je verdriet er mogen zijn zonder dat dat veroordeeld wordt. Dat geeft een stuk bevrijding denk ik na al die jaren hier alleen mee rondgelopen te hebben. Dat hoeft echt niet .
En wb werk en collega's en zo. Bedenk of je energie wil stoppen in het reageren op hun reacties. Sommigen zullen het respecteren, anderen zullen zeggen: het is toch je familie, moet je dat niet bijleggen enz (sommige mensen willen echt niet geloven heb ik het idee dat je soms veel beter af bent zonder bepaalde familieleden ). Heb je zin erin om te zeggen: daar wil ik niet over praten of om uit te leggen dat het in het geval van jouw familie echt niet de moeite loont?
Zo niet, zou ik het voorlopig misschien nog in het midden laten. En eerst eens wennen aan er uberhaupt over praten met iemand die je vertrouwt. Maar dat kun jij het beste inschatten.
Iig een hele dikke .
En wb werk en collega's en zo. Bedenk of je energie wil stoppen in het reageren op hun reacties. Sommigen zullen het respecteren, anderen zullen zeggen: het is toch je familie, moet je dat niet bijleggen enz (sommige mensen willen echt niet geloven heb ik het idee dat je soms veel beter af bent zonder bepaalde familieleden ). Heb je zin erin om te zeggen: daar wil ik niet over praten of om uit te leggen dat het in het geval van jouw familie echt niet de moeite loont?
Zo niet, zou ik het voorlopig misschien nog in het midden laten. En eerst eens wennen aan er uberhaupt over praten met iemand die je vertrouwt. Maar dat kun jij het beste inschatten.
Iig een hele dikke .
zondag 9 maart 2008 om 18:54
@Powerwoman.... wat triest om te lezen dat niemand het voor je opnam terwijl ze er kennelijk wel mee geconfronteerd werden. En net zo erg dat niemand je geloofde. Want het durven vertellen en je bloot geven vergt veel moed.
Kan me heel goed voorstellen dat het een enorme teleurstelling is wanneer niemand je gelooft en je het gevoel hebt dat je er dan alleen voorstaat. En dat je door al die ervaringen helemaal niks meer durft te vertellen. Het onderwerp familie zal in ieders leven regelmatig ter sprake komen.
Dat je niet je hele prive leven uit de doeken wilt doen snap ik ook en er is ook wel een verschil tussen collega's en vrienden. Al zul je met sommige coll meer delen dan met anderen.
Maar met zoiets mag je niet blijven rondlopen. Probeer iemand in vertrouwen te nemen, iemand bij wie je jezelf kunt zijn en waarbij je je goed voelt. Al eens prof. hulp gezocht of sta je hier niet voor open? Soms is het gemakkelijker om meteen vreemde te praten dan met een bekende. Komt misschien als een verrassing maar er zullen genoeg mensen zijn die naar je willen luisteren en je zeker geloven.
Kan me heel goed voorstellen dat het een enorme teleurstelling is wanneer niemand je gelooft en je het gevoel hebt dat je er dan alleen voorstaat. En dat je door al die ervaringen helemaal niks meer durft te vertellen. Het onderwerp familie zal in ieders leven regelmatig ter sprake komen.
Dat je niet je hele prive leven uit de doeken wilt doen snap ik ook en er is ook wel een verschil tussen collega's en vrienden. Al zul je met sommige coll meer delen dan met anderen.
Maar met zoiets mag je niet blijven rondlopen. Probeer iemand in vertrouwen te nemen, iemand bij wie je jezelf kunt zijn en waarbij je je goed voelt. Al eens prof. hulp gezocht of sta je hier niet voor open? Soms is het gemakkelijker om meteen vreemde te praten dan met een bekende. Komt misschien als een verrassing maar er zullen genoeg mensen zijn die naar je willen luisteren en je zeker geloven.
zondag 9 maart 2008 om 18:55
Dank voor de lieve reacties. Ik heb door erover te praten met een psycholoog geleerd dat het gedrag van mijn ouders niet normaal was. Ik dacht namelijk dat het bij de strenge opvoeding hoorde. Wist gewoon niet beter, maar voelde wel dat het gewoon niet klopt, want hoe kunnen mensen die zeggen van je te houden zich zo gedragen. Ik kwam er bij de psycholoog ook achter dat ik heel veel verdrongen had. Ook was er een soort van weerstand bij mij om hierover te praten en te schrijven, maar ik moest van haar alles opschrijven. Hierdoor kwamen heel veel herinneringen naar boven. Achteraf gezien denk ik dat dat mijn redding is geweest. Het was zo pijnlijk en onbegrijpelijk voor mij toendertijd dat ik het heel diep weggestopt had.
Ik vertel nooit uit mezelf iets over m'n ouders of familie, maar als ze ernaar vragen, dan vertel ik b.v. waar ze wonen en dat ik broers en zussen heb. Daar is trouwens niets van gelogen, dat is de waarheid. Maar ik vertel dus niet dat ik ze nooit meer zie of wil zien en wat de reden is.
Waarom niet, omdat sommige mensen snel hun oordeel klaar hebben. Niet iedereen begrijpt dat je geen contact meer wil met je ouders. Ze kunnen het zich niet voorstellen omdat ze zelf hele lieve ouders hebben en ik kan het ergens wel begrijpen.
Ik vertel nooit uit mezelf iets over m'n ouders of familie, maar als ze ernaar vragen, dan vertel ik b.v. waar ze wonen en dat ik broers en zussen heb. Daar is trouwens niets van gelogen, dat is de waarheid. Maar ik vertel dus niet dat ik ze nooit meer zie of wil zien en wat de reden is.
Waarom niet, omdat sommige mensen snel hun oordeel klaar hebben. Niet iedereen begrijpt dat je geen contact meer wil met je ouders. Ze kunnen het zich niet voorstellen omdat ze zelf hele lieve ouders hebben en ik kan het ergens wel begrijpen.
zondag 9 maart 2008 om 19:05
trouwens...jij bent degene die bepaalt wat je wel en niet vertelt. Als het onderwerp fam ter sprake komt en je zegt dat er geen contact meer is dan hoef je er niet over uit te wijden. Helaas zijn er altijd mensen die roddelen, kun je toch niet tegenhouden. Heb je je ouders er ook nooit meer mee geconfronteerd, gezegd welke invloed het op je had/heeft.
zondag 9 maart 2008 om 19:47
Goed dat je hulp hebt gezocht bij een psych!!
Is denk ik lang vol te houden om over je fam te praten zonder dat je precies vertelt over de werkelijke verhoudingen.
Als ik erover nadenk...je ouders en opvoeding vormen de basis voor heel veel dingen waar je ook in je volwassen leven mee te maken krijgt. Kan me best voorstellen dat zo'n gebeurtenissen veel kapot maken voor de rest van je leven.Ookal had ik super ouders ( geen reden om iemand anders niet te geloven) , dan nog kan ik me voorstellen dat het er in veel gevallen anders aan toe gaat hoor.
Ik zou het trouwens erg vinden wanneer een vriendin met zoiets bleef rondlopen omdat ze het niet durfde te vertellen.
Is denk ik lang vol te houden om over je fam te praten zonder dat je precies vertelt over de werkelijke verhoudingen.
Als ik erover nadenk...je ouders en opvoeding vormen de basis voor heel veel dingen waar je ook in je volwassen leven mee te maken krijgt. Kan me best voorstellen dat zo'n gebeurtenissen veel kapot maken voor de rest van je leven.Ookal had ik super ouders ( geen reden om iemand anders niet te geloven) , dan nog kan ik me voorstellen dat het er in veel gevallen anders aan toe gaat hoor.
Ik zou het trouwens erg vinden wanneer een vriendin met zoiets bleef rondlopen omdat ze het niet durfde te vertellen.
zondag 9 maart 2008 om 20:08
quote:IsaMare schreef op 09 maart 2008 @ 19:05:
Heb je je ouders er ook nooit meer mee geconfronteerd, gezegd welke invloed het op je had/heeft.Ja, zeker, meerdere malen zelfs. Het werd steeds ontkend en ze wisten zogenaamd nergens meer van. Ze vonden dat ik het verleden achter me moest laten .Gewoon doen dus alsof er niets was gebeurd net als de rest van de familie. Ik vergeet trouwens te vertellen dat er ook binnen onze familie sprake is van mishandeling. Het schijnt dat mijn opa en oma zich ook schuldig hebben gemaakt aan mishandeling. Mijn moeder zei altijd "ik heb als kind ook het nodige moeten doorstaan, dus daarom behandel ik jou zo". Onbegrijpelijk, je wilt toch juist het beste voor je kinderen en het anders doen dan je eigen ouders.
Heb je je ouders er ook nooit meer mee geconfronteerd, gezegd welke invloed het op je had/heeft.Ja, zeker, meerdere malen zelfs. Het werd steeds ontkend en ze wisten zogenaamd nergens meer van. Ze vonden dat ik het verleden achter me moest laten .Gewoon doen dus alsof er niets was gebeurd net als de rest van de familie. Ik vergeet trouwens te vertellen dat er ook binnen onze familie sprake is van mishandeling. Het schijnt dat mijn opa en oma zich ook schuldig hebben gemaakt aan mishandeling. Mijn moeder zei altijd "ik heb als kind ook het nodige moeten doorstaan, dus daarom behandel ik jou zo". Onbegrijpelijk, je wilt toch juist het beste voor je kinderen en het anders doen dan je eigen ouders.
zondag 9 maart 2008 om 20:38
Powerwoman, op een gegeven moment krijg je vrienden die geinterresseerd zijn in jouw verhaal. Dan gaat het vanzelf. Ik zou niets forceren, als het moment rijp is, dan vertel je het. Wees wel voorzichtig tegen wie, zomaar je levensverhaal op tafel gooien tijdens de lunch is geen goed idee. Als het goed en vertrouwd voelt, dan gaat het als vanzelf.
zondag 9 maart 2008 om 20:44
quote:powerwoman schreef op 09 maart 2008 @ 20:08:
[...]
Ja, zeker, meerdere malen zelfs. Het werd steeds ontkend en ze wisten zogenaamd nergens meer van. Ze vonden dat ik het verleden achter me moest laten .Gewoon doen dus alsof er niets was gebeurd net als de rest van de familie. Ik vergeet trouwens te vertellen dat er ook binnen onze familie sprake is van mishandeling. Het schijnt dat mijn opa en oma zich ook schuldig hebben gemaakt aan mishandeling. Mijn moeder zei altijd "ik heb als kind ook het nodige moeten doorstaan, dus daarom behandel ik jou zo". Onbegrijpelijk, je wilt toch juist het beste voor je kinderen en het anders doen dan je eigen ouders.
Ik heb er helemaal tranen van in mijn ogen.....wat verschrikkelijk om te horen dat het allemaal zo gegaan is omdat je moeder hetzelfde meemaakte vroeger en dus niet beter wist. En dan nu zeggen dat het allemaal niet waar is.
Mijn god Power, wat doen volwassen mensen toch debiele dingen met hun kinderen.....
[...]
Ja, zeker, meerdere malen zelfs. Het werd steeds ontkend en ze wisten zogenaamd nergens meer van. Ze vonden dat ik het verleden achter me moest laten .Gewoon doen dus alsof er niets was gebeurd net als de rest van de familie. Ik vergeet trouwens te vertellen dat er ook binnen onze familie sprake is van mishandeling. Het schijnt dat mijn opa en oma zich ook schuldig hebben gemaakt aan mishandeling. Mijn moeder zei altijd "ik heb als kind ook het nodige moeten doorstaan, dus daarom behandel ik jou zo". Onbegrijpelijk, je wilt toch juist het beste voor je kinderen en het anders doen dan je eigen ouders.
Ik heb er helemaal tranen van in mijn ogen.....wat verschrikkelijk om te horen dat het allemaal zo gegaan is omdat je moeder hetzelfde meemaakte vroeger en dus niet beter wist. En dan nu zeggen dat het allemaal niet waar is.
Mijn god Power, wat doen volwassen mensen toch debiele dingen met hun kinderen.....
zondag 9 maart 2008 om 21:39
quote:Antonio schreef op 09 maart 2008 @ 20:38:
Powerwoman, op een gegeven moment krijg je vrienden die geinterresseerd zijn in jouw verhaal. Dan gaat het vanzelf. Ik zou niets forceren, als het moment rijp is, dan vertel je het. Wees wel voorzichtig tegen wie, zomaar je levensverhaal op tafel gooien tijdens de lunch is geen goed idee. Als het goed en vertrouwd voelt, dan gaat het als vanzelf.Ik ben inderdaad heel voorzichtig. Ik had het ooit iemand verteld waarvan ik dacht dat het een vriendin was. Helaas ging ze niet al te discreet met de informatie om en gebruikte het zelfs tegen mij. Daarom durf ik niet zo snel mensen in vertrouwen te nemen.
Powerwoman, op een gegeven moment krijg je vrienden die geinterresseerd zijn in jouw verhaal. Dan gaat het vanzelf. Ik zou niets forceren, als het moment rijp is, dan vertel je het. Wees wel voorzichtig tegen wie, zomaar je levensverhaal op tafel gooien tijdens de lunch is geen goed idee. Als het goed en vertrouwd voelt, dan gaat het als vanzelf.Ik ben inderdaad heel voorzichtig. Ik had het ooit iemand verteld waarvan ik dacht dat het een vriendin was. Helaas ging ze niet al te discreet met de informatie om en gebruikte het zelfs tegen mij. Daarom durf ik niet zo snel mensen in vertrouwen te nemen.
zondag 9 maart 2008 om 22:52
maandag 10 maart 2008 om 08:17
quote:powerwoman schreef op 09 maart 2008 @ 20:08:
[...]
Mijn moeder zei altijd "ik heb als kind ook het nodige moeten doorstaan, dus daarom behandel ik jou zo". Onbegrijpelijk, je wilt toch juist het beste voor je kinderen en het anders doen dan je eigen ouders.Als moeder van Muizelientje kan ik dat alleen maar beamen. Ook ik heb het in mijn jeugd niet altijd even leuk gehad. Juist dat zou ik mijn kind graag besparen. Leed in het algemeen, maar vooral wat mij is aangedaan, dat wens je je kind toch niet toe!?
[...]
Mijn moeder zei altijd "ik heb als kind ook het nodige moeten doorstaan, dus daarom behandel ik jou zo". Onbegrijpelijk, je wilt toch juist het beste voor je kinderen en het anders doen dan je eigen ouders.Als moeder van Muizelientje kan ik dat alleen maar beamen. Ook ik heb het in mijn jeugd niet altijd even leuk gehad. Juist dat zou ik mijn kind graag besparen. Leed in het algemeen, maar vooral wat mij is aangedaan, dat wens je je kind toch niet toe!?
maandag 10 maart 2008 om 09:17
Lieve Powerwoman
Wat erg meid dat mensen je niet geloofden toen je met je verhaal durfde te komen.
Laatst heb ik ook een topic gestart over mijn jeugd. Daar heb ik gelukkig alleen maar hartverwarmde reacties op gekregen en dat heeft mij nu al veel geholpen. Ook veel erkenning en herkenning.. zij hebben me laten weten dat ik niet alleen ben en dat er zeker wel mensen zijn die je geloven! Wie weet helpt het jou ook om er iets meer over te vertellen....
Dikke voor jou!!
Wat erg meid dat mensen je niet geloofden toen je met je verhaal durfde te komen.
Laatst heb ik ook een topic gestart over mijn jeugd. Daar heb ik gelukkig alleen maar hartverwarmde reacties op gekregen en dat heeft mij nu al veel geholpen. Ook veel erkenning en herkenning.. zij hebben me laten weten dat ik niet alleen ben en dat er zeker wel mensen zijn die je geloven! Wie weet helpt het jou ook om er iets meer over te vertellen....
Dikke voor jou!!
maandag 10 maart 2008 om 10:05
quote:Muis66 schreef op 10 maart 2008 @ 08:17:
[...]
Als moeder van Muizelientje kan ik dat alleen maar beamen. Ook ik heb het in mijn jeugd niet altijd even leuk gehad. Juist dat zou ik mijn kind graag besparen. Leed in het algemeen, maar vooral wat mij is aangedaan, dat wens je je kind toch niet toe!?
Ik vind het ook moeilijk voor te stellen maar het schijnt vaak voor te komen dat zo'n patroon niet doorbroken wordt maar juist doorgegeven.
Ik denk dat dat vaak onbewust gaat en langzaam er in sluipt want wie zet er nu een kind op de wereld met het idee om die eens lekker te mishandelen.
Lastig om te doorbreken blijkbaar, toch een combi van produkt van je eigen opvoeding en niet beter weten hoe het anders kan o.i.d vermoed ik.
[...]
Als moeder van Muizelientje kan ik dat alleen maar beamen. Ook ik heb het in mijn jeugd niet altijd even leuk gehad. Juist dat zou ik mijn kind graag besparen. Leed in het algemeen, maar vooral wat mij is aangedaan, dat wens je je kind toch niet toe!?
Ik vind het ook moeilijk voor te stellen maar het schijnt vaak voor te komen dat zo'n patroon niet doorbroken wordt maar juist doorgegeven.
Ik denk dat dat vaak onbewust gaat en langzaam er in sluipt want wie zet er nu een kind op de wereld met het idee om die eens lekker te mishandelen.
Lastig om te doorbreken blijkbaar, toch een combi van produkt van je eigen opvoeding en niet beter weten hoe het anders kan o.i.d vermoed ik.
maandag 10 maart 2008 om 15:36
power. Het is verschrikkelijk om een rot jeugd te hebben gehad. Je hele persoon wordt mede dankzij de ervaringen die je als kind meemaakt gevormd.
Ook ik heb een vervelende jeugd achter de rug maar heb nog wel contact met mijn naasten. Niet erg veel maar toch.....
Wat ik wel heb geleerd is dat ik het niet over vroeger moet hebben met mijn moeder want ze ontkend alles. Ik word daar weer boos en verdrietig van en daar heb ik mezelf mee. Natuurlijk weten mijn naasten dit allemaal en ook mijn kinderen weten het. Zij kunnen gelukkig wel op een normale manier met mijn moeder omgaan omdat ik altijd gezegd heb dat het MIJ is aangedaan en niet hun.
Mijn vrienden en vriendinnen weten het allemaal niet en als ze vragen waarom ik zo'n slecht contact met mijn familie heb zeg ik gewoon dat er bepaalde omstandigheden zijn die dat veroorzaken.
Ik heb er geen behoefte aan om aan iedereen alles uit te leggen en als mensen dat raar vinden vind ik dat HUN probleem....niet het mijne.
Sterkte!
Ook ik heb een vervelende jeugd achter de rug maar heb nog wel contact met mijn naasten. Niet erg veel maar toch.....
Wat ik wel heb geleerd is dat ik het niet over vroeger moet hebben met mijn moeder want ze ontkend alles. Ik word daar weer boos en verdrietig van en daar heb ik mezelf mee. Natuurlijk weten mijn naasten dit allemaal en ook mijn kinderen weten het. Zij kunnen gelukkig wel op een normale manier met mijn moeder omgaan omdat ik altijd gezegd heb dat het MIJ is aangedaan en niet hun.
Mijn vrienden en vriendinnen weten het allemaal niet en als ze vragen waarom ik zo'n slecht contact met mijn familie heb zeg ik gewoon dat er bepaalde omstandigheden zijn die dat veroorzaken.
Ik heb er geen behoefte aan om aan iedereen alles uit te leggen en als mensen dat raar vinden vind ik dat HUN probleem....niet het mijne.
Sterkte!
