Relaties
alle pijlers
Ethisch probleem
zondag 9 maart 2008 om 17:11
Ik was vandaag de secret aan het lezen en daarin stond dat je je op het goede, positieve moet richten. Nare dingen uit het verleden moet je achter je laten en je richten op het hier en nu. Daar kon ik me wel in vinden en dat heeft me ook aan het denken gezet over mijn ouders.
Ik heb al heel lang geen contact meer met mijn ouders omdat zij mij geestelijk en lichamelijk hebben mishandeld. Het is een heel lang proces geweest voordat ik definitief het contact durfde te verbreken, maar ik ben blij dat ik het heb gedaan, want sindsdien ben ik een stuk gelukkiger geworden.
Wat ik wel nog steeds heb is de schaamte en de angst niet te worden geloofd door anderen. Dit komt omdat toen ik het vertelde niemand mij wilde geloven. Het werd afgedaan als aandachttrekkerij terwijl er regelmatig in bijzijn van familieleden klappen werden uitgedeeld. Nooit en te nimmer kwam iemand op het idee om het voor me op te nemen.
Dit heeft ertoe geleid dat ik met niemand van mijn familie meer contact wil. Ik heb het allemaal achter me gelaten. Het probleem is alleen dat ik nog steeds aan niemand durf te vertellen wat er echt gebeurd is. Dat ik geen contact meer heb met m'n ouders en m'n familie. Ik doe alsof er niets aan de hand is en alsof ik wel gewoon contact heb met familie.
Wat zouden jullie doen in zo'n situatie? Ik bedoel zou je het aan collega's, vrienden of kennisen vertellen. Stel dat ze over je gaan roddelen of dat ze je niet geloven. Ik ben heel erg benieuwd naar jullie mening
Ik heb al heel lang geen contact meer met mijn ouders omdat zij mij geestelijk en lichamelijk hebben mishandeld. Het is een heel lang proces geweest voordat ik definitief het contact durfde te verbreken, maar ik ben blij dat ik het heb gedaan, want sindsdien ben ik een stuk gelukkiger geworden.
Wat ik wel nog steeds heb is de schaamte en de angst niet te worden geloofd door anderen. Dit komt omdat toen ik het vertelde niemand mij wilde geloven. Het werd afgedaan als aandachttrekkerij terwijl er regelmatig in bijzijn van familieleden klappen werden uitgedeeld. Nooit en te nimmer kwam iemand op het idee om het voor me op te nemen.
Dit heeft ertoe geleid dat ik met niemand van mijn familie meer contact wil. Ik heb het allemaal achter me gelaten. Het probleem is alleen dat ik nog steeds aan niemand durf te vertellen wat er echt gebeurd is. Dat ik geen contact meer heb met m'n ouders en m'n familie. Ik doe alsof er niets aan de hand is en alsof ik wel gewoon contact heb met familie.
Wat zouden jullie doen in zo'n situatie? Ik bedoel zou je het aan collega's, vrienden of kennisen vertellen. Stel dat ze over je gaan roddelen of dat ze je niet geloven. Ik ben heel erg benieuwd naar jullie mening
maandag 10 maart 2008 om 20:42
Ik durf niet te veel te vertellen want ben bang dat ik anders herkend wordt. Wat ik er wel over kwijt wil is dat mijn ouders mij als kind soms zo hard sloegen met allerlei voorwerpen dat de striemen met bloed zichtbaar waren op mijn huid. In mijn tienerjaren werd ik niet alleen maar op mijn lichaam geslagen, maar ook in het gezicht. Ik herinner mij dat mijn vader zei tegen mijn moeder dat ze dat maar niet meer moest doen omdat ik dat niet leuk vond, verder vond hij het wel ok. Achteraf gezien denk Ik denk dat ze bang waren dat het zichtbaar zou zijn.
Verder werd ik heel erg vaak genegeerd (dagen achter elkaar)als ik iets deed wat mijn ouders niet beviel. Als ik ziek was (en dan heb ik het niet over een griepje), dan was dat alleen maar lastig en werd ik aan m'n lot overgelaten. En dan heb ik het nog niet over de dingen die werden gezegd. Ik was een slecht kind, lui, ondankbaar en brutaal als ik ook maar iets niet wilde doen. Ik heb het dan niet over b.v. normale dingen, maar over strafbare feiten. Ik werd b.v. uit stelen gestuurd en ben als kind zelfs een keer door de politie opgepakt. Ook dit heb ik mijn familie verteld, maar nooit hebben ze mijn ouders aangesproken op hun gedrag. Zo kan ik nog wel even door gaan. Een hoop narigheid en ik dank god op m'n blote knietjes dat ik daar weg ben.
Verder werd ik heel erg vaak genegeerd (dagen achter elkaar)als ik iets deed wat mijn ouders niet beviel. Als ik ziek was (en dan heb ik het niet over een griepje), dan was dat alleen maar lastig en werd ik aan m'n lot overgelaten. En dan heb ik het nog niet over de dingen die werden gezegd. Ik was een slecht kind, lui, ondankbaar en brutaal als ik ook maar iets niet wilde doen. Ik heb het dan niet over b.v. normale dingen, maar over strafbare feiten. Ik werd b.v. uit stelen gestuurd en ben als kind zelfs een keer door de politie opgepakt. Ook dit heb ik mijn familie verteld, maar nooit hebben ze mijn ouders aangesproken op hun gedrag. Zo kan ik nog wel even door gaan. Een hoop narigheid en ik dank god op m'n blote knietjes dat ik daar weg ben.
maandag 10 maart 2008 om 20:48
Ik probeer iets te bedenken om te zeggen maar ben even woordeloos. Meisje toch. Wat afgrijselijk. Wat een hufters. Ik heb er tranen van in mijn ogen.
Je hebt dat echt niet verdiend. Niemand verdient dat. Ik hoop dat je dat zelf nu ook zo kunt voelen, ik weet vanuit mijn eigen jeugd hoe lang het niet begrijpen waarom en de vraag of je zo'n vreselijk mens bent dat je dat verdiende met je meegaan. Het valt niet mee om het recht op te eisen te voelen dat je wel de moeite waard bent ondanks dat diegenen die zo dichtbij je hadden moeten staan, dat blijkbaar niet vonden.
Een berg hele grote s.
Je hebt dat echt niet verdiend. Niemand verdient dat. Ik hoop dat je dat zelf nu ook zo kunt voelen, ik weet vanuit mijn eigen jeugd hoe lang het niet begrijpen waarom en de vraag of je zo'n vreselijk mens bent dat je dat verdiende met je meegaan. Het valt niet mee om het recht op te eisen te voelen dat je wel de moeite waard bent ondanks dat diegenen die zo dichtbij je hadden moeten staan, dat blijkbaar niet vonden.
Een berg hele grote s.
maandag 10 maart 2008 om 23:25
Jemig meis wat erg. Wat is jou een onrecht aangedaan..
Ik heb respect voor je dat je het hier durft te vertellen....en ik hoop dat er mensen in je leven zijn of komen die je heel veel liefde en geborgenheid geven. Die je laten zijn...die oprecht en onvoorwaardelijk van je houden!!
Heel veel kracht en sterkte voor jou
Ik heb respect voor je dat je het hier durft te vertellen....en ik hoop dat er mensen in je leven zijn of komen die je heel veel liefde en geborgenheid geven. Die je laten zijn...die oprecht en onvoorwaardelijk van je houden!!
Heel veel kracht en sterkte voor jou
maandag 10 maart 2008 om 23:42
Wat een ongelooflijk naar verhaal. Vind het heel moedig van je dat je het hier durft te vertellen en ik wens je heel veel kracht.
Ik hoop dat je hun woorden en daden ook achter je kan laten. En dat je steeds meer in jezelf kan gaan geloven, want kan me zo voorstellen dat het een hele strijd is om het verleden los te kunnen laten.
Ik hoop dat je hun woorden en daden ook achter je kan laten. En dat je steeds meer in jezelf kan gaan geloven, want kan me zo voorstellen dat het een hele strijd is om het verleden los te kunnen laten.
dinsdag 11 maart 2008 om 10:11
quote:Antonio schreef op 10 maart 2008 @ 23:18:
Merkten ze op school niets?
Ik was op de basisschool een heel rustig meisje. Ik haalde goede cijfers en was volgens mijn leraren een voorbeeldige leerling. Wat ze niet wisten was dat ik er alles aan deed om mijn ouders tevreden te houden want als ik m'n best niet deed op school dan waren de rapen gaar. Ik was altijd ontzettend bang als mijn ouders rapportbespreking hadden, want stel dat mijn leraar had gezegd dat ik stout was geweest.
Op de middelbare school ging het op een gegeven moment steeds slechter omdat mijn moeder niet meer werkte en zich steeds meer op mij ging afreageren. Niemand op school heeft ooit gevraagd of er misschien problemen thuis waren. Er werd maar aangenomen dat ik gewoon een slechte leerling was, lastig en niet gemotiveerd.
Uiteindelijk ben ik via omwegen toch op de universiteit terecht gekomen en heb ik geleerd dat het helemaal niet normaal was zoals mijn ouders met hun kinderen omgingen. Mijn ouders merkte dat ze steeds minder invloed op mij hadden en ik begon toen al steeds meer afstand te nemen.
Na m'n studie kreeg ik een goede baan en het enige wat m'n vader zei was iets in de trant van, toch jammer dat je niet een nog betere baan hebt kunnen krijgen. Ongelooflijk, terwijl hij notabene geen werk had en zelf alleen maar de lagere school heeft doorlopen. Elke ouder zou toch trots zijn op z'n dochter. Dat was voor mij de zoveelste eyeopener.
Merkten ze op school niets?
Ik was op de basisschool een heel rustig meisje. Ik haalde goede cijfers en was volgens mijn leraren een voorbeeldige leerling. Wat ze niet wisten was dat ik er alles aan deed om mijn ouders tevreden te houden want als ik m'n best niet deed op school dan waren de rapen gaar. Ik was altijd ontzettend bang als mijn ouders rapportbespreking hadden, want stel dat mijn leraar had gezegd dat ik stout was geweest.
Op de middelbare school ging het op een gegeven moment steeds slechter omdat mijn moeder niet meer werkte en zich steeds meer op mij ging afreageren. Niemand op school heeft ooit gevraagd of er misschien problemen thuis waren. Er werd maar aangenomen dat ik gewoon een slechte leerling was, lastig en niet gemotiveerd.
Uiteindelijk ben ik via omwegen toch op de universiteit terecht gekomen en heb ik geleerd dat het helemaal niet normaal was zoals mijn ouders met hun kinderen omgingen. Mijn ouders merkte dat ze steeds minder invloed op mij hadden en ik begon toen al steeds meer afstand te nemen.
Na m'n studie kreeg ik een goede baan en het enige wat m'n vader zei was iets in de trant van, toch jammer dat je niet een nog betere baan hebt kunnen krijgen. Ongelooflijk, terwijl hij notabene geen werk had en zelf alleen maar de lagere school heeft doorlopen. Elke ouder zou toch trots zijn op z'n dochter. Dat was voor mij de zoveelste eyeopener.
dinsdag 11 maart 2008 om 10:13
quote:Antonio schreef op 10 maart 2008 @ 23:20:
Oja, ik wist als kind, dat ik altijd nog naar het JAC kon. Wist jij dat?Toen ik een jaar of 17 was ontdekte ik het JAC. Ze hebben mij niet echt kunnen helpen maar ik kreeg wel de informatie die ik nodig had om na mijn achtiende het huis uit de vluchten.
Oja, ik wist als kind, dat ik altijd nog naar het JAC kon. Wist jij dat?Toen ik een jaar of 17 was ontdekte ik het JAC. Ze hebben mij niet echt kunnen helpen maar ik kreeg wel de informatie die ik nodig had om na mijn achtiende het huis uit de vluchten.
dinsdag 11 maart 2008 om 10:49
Het is heel herkenbaar Powerwoman wat je schreef over school. Ik heb dezelfde ervaringen. Ik vind het een vreselijk idee dat je fysiek zo mishandeld kon worden en dat niemand het zag, bij mij was het alleen emotioneel en heb ik het nooit zo raar gevonden dat als ik mijn mond hield, niemand er dus vanaf wist. Alsnog was ik een rare en moeilijke tiener, als ik terugkijk denk ik nog weleens: als iemand het had willen zien hadden ze niet eens zoveel moeite hoeven doen. Maar bij mij kon alles teruggeleid worden tot hoogbegaafdheid en dat was dan al snel genoeg. Dan ben je gewoon anders. Tja.
Ik kan scholen niet verwijten dat ze die verantwoordelijkheid er niet ook nog 's bij pakken. Maar het betekent wel dat als het thuis kut is, er grote kans is dat er in de wereld van zo'n kind nergens plek is om wel te kunnen ontspannen en te kunnen praten. Dat vind ik een triest idee, ik herinner me te helder hoe ontzettend eenzaam ik me voelde en wat een last ik meesleepte. Zo zou een kind zich niet moeten hoeven voelen.
Ik kan scholen niet verwijten dat ze die verantwoordelijkheid er niet ook nog 's bij pakken. Maar het betekent wel dat als het thuis kut is, er grote kans is dat er in de wereld van zo'n kind nergens plek is om wel te kunnen ontspannen en te kunnen praten. Dat vind ik een triest idee, ik herinner me te helder hoe ontzettend eenzaam ik me voelde en wat een last ik meesleepte. Zo zou een kind zich niet moeten hoeven voelen.
dinsdag 11 maart 2008 om 11:12
Hoe voel je je nu trouwens? Als ik je posts lees dan vind ik er nog steeds zo'n eenzaamheid in zitten. Of heb ik dat mis? Ben je ooit eens echt goed boos geweest? Tweede puberteit zeg maar . Of echt gerouwd om wat had moeten zijn maar nooit is geweest?
Het is heel belangrijk om los te breken uit dat kader waarin je bent geworden wie je bent door de dingen die je hebt meegemaakt, de stempels die mensen op je gedrukt hebben. En op een punt te komen waar je kunt zijn wie je in essentie bent en je durft open te stellen voor de wereld ook al doet dat weleens pijn. Anders loop je het risico in je schulp te blijven zitten en een hoop moois te missen. Dat zou zonde zijn, je lijkt me een heel lief en mooi mens.
Het is heel belangrijk om los te breken uit dat kader waarin je bent geworden wie je bent door de dingen die je hebt meegemaakt, de stempels die mensen op je gedrukt hebben. En op een punt te komen waar je kunt zijn wie je in essentie bent en je durft open te stellen voor de wereld ook al doet dat weleens pijn. Anders loop je het risico in je schulp te blijven zitten en een hoop moois te missen. Dat zou zonde zijn, je lijkt me een heel lief en mooi mens.
dinsdag 11 maart 2008 om 11:38
Jeetje, Powerwoman, wat een afschuwelijk verhaal. Wat een klappen heb jij opgelopen in je jeugd. Logisch dat je daar nog steeds mee worstelt. Wat ontzettend dapper dat je hier je verhaal hebt neergezet.
Wat ik mij afvraag, heb je op dit moment vrienden die zo dicht bij je staan dat je je verhaal zou durven vertellen? Ik kan me ook heel goed voorstellen dat het met jouw achtergrond heel moeilijk is om anderen te vertrouwen en dichtbij te laten komen...
Heel veel sterkte!
Wat ik mij afvraag, heb je op dit moment vrienden die zo dicht bij je staan dat je je verhaal zou durven vertellen? Ik kan me ook heel goed voorstellen dat het met jouw achtergrond heel moeilijk is om anderen te vertrouwen en dichtbij te laten komen...
Heel veel sterkte!
dinsdag 11 maart 2008 om 11:53
Lieve Powerwoman,
Met open mond je verhaal zitten lezen. Ik kan dat soort dingen eigenlijk nooit zo goed bevatten. Niet dat het in mijn leven nou allemaal zo'n feest was maar zo mishandeld worden door je eigen vader en moeder die het blijkbaar ook nog eens doodnormaal vonden om dat te doen, nee.....dat heb ik gelukkig niet meegemaakt.
Wat zul je teleurgesteld zijn geweest toen je ontdekte dat niet iedere ouder zo met kinderen omgaat. Dat je een rotjeugd hebt gehad en dat je niet veilig was.
In hoeverre heeft jouw jeugd je volwassenheid beïnvloed? Je bent zo wijs en goed met woorden vind ik, komt evenwichtig over. Je hebt gestudeerd en moet dus over een enorme wilskracht beschikken. Er gaan stemmen op van mensen die het onzin vinden dat je jeugd en het verloop daarvan je volwassen menszijn beïnvloeden, hoe sta jij daar tegenover?
Met open mond je verhaal zitten lezen. Ik kan dat soort dingen eigenlijk nooit zo goed bevatten. Niet dat het in mijn leven nou allemaal zo'n feest was maar zo mishandeld worden door je eigen vader en moeder die het blijkbaar ook nog eens doodnormaal vonden om dat te doen, nee.....dat heb ik gelukkig niet meegemaakt.
Wat zul je teleurgesteld zijn geweest toen je ontdekte dat niet iedere ouder zo met kinderen omgaat. Dat je een rotjeugd hebt gehad en dat je niet veilig was.
In hoeverre heeft jouw jeugd je volwassenheid beïnvloed? Je bent zo wijs en goed met woorden vind ik, komt evenwichtig over. Je hebt gestudeerd en moet dus over een enorme wilskracht beschikken. Er gaan stemmen op van mensen die het onzin vinden dat je jeugd en het verloop daarvan je volwassen menszijn beïnvloeden, hoe sta jij daar tegenover?
dinsdag 11 maart 2008 om 12:09
Hoi Powerwoman,
Misschien voel je je wel enorm bevrijd als je eerlijk bent over je verleden? Misschien toch maar een keer proberen met een goede vriendin?
Ik herken wel veel van je schaamte. Zelf ben ik nooit mishandeld maar in mijn familie komt alcoholisme, straatvrees, godsdienstwaanzinnigheid, verwaarlozing, chronische depressiviteit en zelfmoord voor (en nog veel meer). Allemaal dingen waar ik vooral niet met anderen over mocht praten.
Verder herken ik ook wel veel woede: het groter worden en beseffen dat het niet normaal is dat je zo behandeld wordt.
Ik ben redelijk open over mijn familieomstandigheden. En ik ken de reactie van mensen die bang zijn dat het tegen je wordt gebruikt. Het enige wat ik kan zeggen is dat ik het niet tegen mij laat gebruiken. Ik ben wie ik ben en wat ik heb meegemaakt maakt mij tot de persoon die ik ben. Ik hoef mij nergens voor te schamen want ik heb niemand iets misdaan.
Of, hoe en wat je mensen vertelt is jouw keuze zolang je maar beseft dat JIJ niets verkeerd hebt gedaan. Als je denkt dat jij ervan beter wordt als persoon, je je verdriet beter een plaats kan geven door het mensen te vertellen dan zou ik het doen. Ook hoef je niet gelijk alles te zeggen, je kunt ook zeggen dat je door omstandigheden geen contact meer hebt.
Maar JIJ hoeft je zeker niet te schamen. Wees trots op wie je bent!
Sterkte Max
Misschien voel je je wel enorm bevrijd als je eerlijk bent over je verleden? Misschien toch maar een keer proberen met een goede vriendin?
Ik herken wel veel van je schaamte. Zelf ben ik nooit mishandeld maar in mijn familie komt alcoholisme, straatvrees, godsdienstwaanzinnigheid, verwaarlozing, chronische depressiviteit en zelfmoord voor (en nog veel meer). Allemaal dingen waar ik vooral niet met anderen over mocht praten.
Verder herken ik ook wel veel woede: het groter worden en beseffen dat het niet normaal is dat je zo behandeld wordt.
Ik ben redelijk open over mijn familieomstandigheden. En ik ken de reactie van mensen die bang zijn dat het tegen je wordt gebruikt. Het enige wat ik kan zeggen is dat ik het niet tegen mij laat gebruiken. Ik ben wie ik ben en wat ik heb meegemaakt maakt mij tot de persoon die ik ben. Ik hoef mij nergens voor te schamen want ik heb niemand iets misdaan.
Of, hoe en wat je mensen vertelt is jouw keuze zolang je maar beseft dat JIJ niets verkeerd hebt gedaan. Als je denkt dat jij ervan beter wordt als persoon, je je verdriet beter een plaats kan geven door het mensen te vertellen dan zou ik het doen. Ook hoef je niet gelijk alles te zeggen, je kunt ook zeggen dat je door omstandigheden geen contact meer hebt.
Maar JIJ hoeft je zeker niet te schamen. Wees trots op wie je bent!
Sterkte Max
dinsdag 11 maart 2008 om 12:25
quote:Feliciaatje schreef op 11 maart 2008 @ 10:49:
Het is heel herkenbaar Powerwoman wat je schreef over school.
Ik kan scholen niet verwijten dat ze die verantwoordelijkheid er niet ook nog 's bij pakken. Het is heel dubbel. Ik vind het ergens wel jammer dat de school zich nooit heeft afgevraagd of er problemen thuis waren. Tegelijkertijd denk ik, misschien ook wel omdat ik goed kon leren en ze dachten, dat ik gewoon mijn best niet deed. Ik moet wel bekennen dat er gelukkig wel een paar leraren waren die me geinspireerd hebben en blijkbaar iets in mij zagen wat ik toen zelf niet zag. Ben ze daar nog steeds heel erg dankbaar voor.
Het is heel herkenbaar Powerwoman wat je schreef over school.
Ik kan scholen niet verwijten dat ze die verantwoordelijkheid er niet ook nog 's bij pakken. Het is heel dubbel. Ik vind het ergens wel jammer dat de school zich nooit heeft afgevraagd of er problemen thuis waren. Tegelijkertijd denk ik, misschien ook wel omdat ik goed kon leren en ze dachten, dat ik gewoon mijn best niet deed. Ik moet wel bekennen dat er gelukkig wel een paar leraren waren die me geinspireerd hebben en blijkbaar iets in mij zagen wat ik toen zelf niet zag. Ben ze daar nog steeds heel erg dankbaar voor.
dinsdag 11 maart 2008 om 12:33
quote:Feliciaatje schreef op 11 maart 2008 @ 11:12:
Hoe voel je je nu trouwens? Als ik je posts lees dan vind ik er nog steeds zo'n eenzaamheid in zitten. Of heb ik dat mis? Ben je ooit eens echt goed boos geweest? Tweede puberteit zeg maar . Of echt gerouwd om wat had moeten zijn maar nooit is geweest?
Ik ben ontzettend boos geweest, was tegelijkertijd ook een deel van het verwerkingsproces. Toen ik inzag dat ik dit totaal niet verdiend had, ben ik voor de laatste keer de confrontatie aangegaan. Heb toen echt alles gezegd wat ik wilde zeggen, durfde voor het eerst mijn stem tegen ze te verheffen. Op dat moment wist ik dat het voor mij over en uit was en dat heb ik ook tegen ze gezegd. Ik zei letterlijk; vanaf nu heb ik geen ouders meer. Ik had er zelfs de eenzaamheid voor over. De prijs die ik moest betalen om een kind van mijn ouders te zijn was mij te hoog.
Hoe voel je je nu trouwens? Als ik je posts lees dan vind ik er nog steeds zo'n eenzaamheid in zitten. Of heb ik dat mis? Ben je ooit eens echt goed boos geweest? Tweede puberteit zeg maar . Of echt gerouwd om wat had moeten zijn maar nooit is geweest?
Ik ben ontzettend boos geweest, was tegelijkertijd ook een deel van het verwerkingsproces. Toen ik inzag dat ik dit totaal niet verdiend had, ben ik voor de laatste keer de confrontatie aangegaan. Heb toen echt alles gezegd wat ik wilde zeggen, durfde voor het eerst mijn stem tegen ze te verheffen. Op dat moment wist ik dat het voor mij over en uit was en dat heb ik ook tegen ze gezegd. Ik zei letterlijk; vanaf nu heb ik geen ouders meer. Ik had er zelfs de eenzaamheid voor over. De prijs die ik moest betalen om een kind van mijn ouders te zijn was mij te hoog.
dinsdag 11 maart 2008 om 12:42
quote:livia schreef op 11 maart 2008 @ 11:38:
Wat ik mij afvraag, heb je op dit moment vrienden die zo dicht bij je staan dat je je verhaal zou durven vertellen? Ik kan me ook heel goed voorstellen dat het met jouw achtergrond heel moeilijk is om anderen te vertrouwen en dichtbij te laten komen...
Heel veel sterkte!Is het ook Livia. Momenteel durf ik het nog niet aan vrienden te vertellen. Mensen die mij kennen zouden heel erg verbaasd zijn denk ik, want door wat ik heb meegemaakt haal ik nu alles uit het leven. Het is net alsof je jaren ziek bent geweest en nu genezen bent. Zo voelt het tenminste. De vrijheid die ik nu ervaar is onbeschrijfelijk. Vandaar dat ik hier op het forum altijd het hardst roep; niemand verdient het om respectloos en liefdeloos te worden behandeld.
Wat ik mij afvraag, heb je op dit moment vrienden die zo dicht bij je staan dat je je verhaal zou durven vertellen? Ik kan me ook heel goed voorstellen dat het met jouw achtergrond heel moeilijk is om anderen te vertrouwen en dichtbij te laten komen...
Heel veel sterkte!Is het ook Livia. Momenteel durf ik het nog niet aan vrienden te vertellen. Mensen die mij kennen zouden heel erg verbaasd zijn denk ik, want door wat ik heb meegemaakt haal ik nu alles uit het leven. Het is net alsof je jaren ziek bent geweest en nu genezen bent. Zo voelt het tenminste. De vrijheid die ik nu ervaar is onbeschrijfelijk. Vandaar dat ik hier op het forum altijd het hardst roep; niemand verdient het om respectloos en liefdeloos te worden behandeld.
dinsdag 11 maart 2008 om 12:51
Ik snap opzich wel waarvoor je die confrontatie niet iedere keer aan wil gaan. Mijn man heeft ook helemaal geen contact meer met zijn familie. En als zijn vrouw vind ik het al confronterend aan mensen uit te moeten leggen waarvoor dat contact er niet is. Vooral met bijvoorbeeld kerst of een verjaardag.
dinsdag 11 maart 2008 om 12:56
quote:powerwoman schreef op 11 maart 2008 @ 12:33:
[...]
Ik had er zelfs de eenzaamheid voor over. De prijs die ik moest betalen om een kind van mijn ouders te zijn was mij te hoog.
Dat begrijp ik heel goed. En ik geef je groot gelijk. Misschien kun je ergens anders wortelen, kun je een andere plek vinden om te aarden, andere mensen die je familie worden en bij wie je mag zijn wie je bent. Ik denk dat dat heel belangrijk is voor een mens. Er ligt een grote troostende en helende kracht in de ervaring van verbondenheid.
Ik ben altijd erg op mijzelf geweest, ben nog steeds zo dat als er iets is, ik het over het algemeen alleen oplos. Maar het besef dat ik een keuze heb, dat ik een ander kan en mag lastig vallen met mijn sores als ik dat wil, dat ik me thuis kan en mag voelen bij anderen en geaccepteerd, heeft me bevrijd van een stuk eenzaamheid waar ik niet voor gekozen had maar wat me wel gevormd heeft. Ik ben nog steeds graag regelmatig alleen, maar niet meer eenzaam.
Ik weet niet hoe jij dat nu ervaart, misschien is dat voor jou heel anders? Waar verlang je naar?
[...]
Ik had er zelfs de eenzaamheid voor over. De prijs die ik moest betalen om een kind van mijn ouders te zijn was mij te hoog.
Dat begrijp ik heel goed. En ik geef je groot gelijk. Misschien kun je ergens anders wortelen, kun je een andere plek vinden om te aarden, andere mensen die je familie worden en bij wie je mag zijn wie je bent. Ik denk dat dat heel belangrijk is voor een mens. Er ligt een grote troostende en helende kracht in de ervaring van verbondenheid.
Ik ben altijd erg op mijzelf geweest, ben nog steeds zo dat als er iets is, ik het over het algemeen alleen oplos. Maar het besef dat ik een keuze heb, dat ik een ander kan en mag lastig vallen met mijn sores als ik dat wil, dat ik me thuis kan en mag voelen bij anderen en geaccepteerd, heeft me bevrijd van een stuk eenzaamheid waar ik niet voor gekozen had maar wat me wel gevormd heeft. Ik ben nog steeds graag regelmatig alleen, maar niet meer eenzaam.
Ik weet niet hoe jij dat nu ervaart, misschien is dat voor jou heel anders? Waar verlang je naar?
dinsdag 11 maart 2008 om 13:08
quote:eleonora schreef op 11 maart 2008 @ 11:53:
In hoeverre heeft jouw jeugd je volwassenheid beïnvloed? Je bent zo wijs en goed met woorden vind ik, komt evenwichtig over. Je hebt gestudeerd en moet dus over een enorme wilskracht beschikken. Er gaan stemmen op van mensen die het onzin vinden dat je jeugd en het verloop daarvan je volwassen menszijn beïnvloeden, hoe sta jij daar tegenover?
Lieve Elenora,
Mijn jeugd heeft heel veel invloed gehad op de keuzes die ik heb gemaakt in het leven. Ik heb mijn pijn om kunnen zetten in kracht door zelf heel veel te doen voor kinderen. Na mijn studie heb ik veel samengewerkt met organisaties die zich inzetten voor kinderen zowel in Nederland en het buitenland. Ik denk dat mijn verleden hier zeker een rol in heeft gespeeld, al besefte ik dat toen niet.
Mijn wilskracht heeft mij er doorheen gesleept Elenora. En ik geloof echt dat als je iets wil het je ook lukt.
In hoeverre heeft jouw jeugd je volwassenheid beïnvloed? Je bent zo wijs en goed met woorden vind ik, komt evenwichtig over. Je hebt gestudeerd en moet dus over een enorme wilskracht beschikken. Er gaan stemmen op van mensen die het onzin vinden dat je jeugd en het verloop daarvan je volwassen menszijn beïnvloeden, hoe sta jij daar tegenover?
Lieve Elenora,
Mijn jeugd heeft heel veel invloed gehad op de keuzes die ik heb gemaakt in het leven. Ik heb mijn pijn om kunnen zetten in kracht door zelf heel veel te doen voor kinderen. Na mijn studie heb ik veel samengewerkt met organisaties die zich inzetten voor kinderen zowel in Nederland en het buitenland. Ik denk dat mijn verleden hier zeker een rol in heeft gespeeld, al besefte ik dat toen niet.
Mijn wilskracht heeft mij er doorheen gesleept Elenora. En ik geloof echt dat als je iets wil het je ook lukt.
dinsdag 11 maart 2008 om 13:18
quote:Feliciaatje schreef op 11 maart 2008 @ 12:56:
[...]
Dat begrijp ik heel goed. En ik geef je groot gelijk. Misschien kun je ergens anders wortelen, kun je een andere plek vinden om te aarden, andere mensen die je familie worden en bij wie je mag zijn wie je bent. Ik denk dat dat heel belangrijk is voor een mens. Er ligt een grote troostende en helende kracht in de ervaring van verbondenheid.Het liefst zou ik inderdaad opnieuw willen wortelen. Heb me zelfs wel eens afgevraagd of iemand, andere ouders, mij zouden willen adopteren. Ik heb ook familie in het buitenland, die ik graag wel zou willen leren kennen. Ik ben nu aan het sparen om de reis te kunnen maken.
[...]
Dat begrijp ik heel goed. En ik geef je groot gelijk. Misschien kun je ergens anders wortelen, kun je een andere plek vinden om te aarden, andere mensen die je familie worden en bij wie je mag zijn wie je bent. Ik denk dat dat heel belangrijk is voor een mens. Er ligt een grote troostende en helende kracht in de ervaring van verbondenheid.Het liefst zou ik inderdaad opnieuw willen wortelen. Heb me zelfs wel eens afgevraagd of iemand, andere ouders, mij zouden willen adopteren. Ik heb ook familie in het buitenland, die ik graag wel zou willen leren kennen. Ik ben nu aan het sparen om de reis te kunnen maken.
dinsdag 11 maart 2008 om 13:22
quote:powerwoman schreef op 11 maart 2008 @ 13:18:
[...]
Het liefst zou ik inderdaad opnieuw willen wortelen. Heb me zelfs wel eens afgevraagd of iemand, andere ouders, mij zouden willen adopteren. Ik heb ook familie in het buitenland, die ik graag wel zou willen leren kennen. Ik ben nu aan het sparen om de reis te kunnen maken.Ik zou je zó adopteren......
[...]
Het liefst zou ik inderdaad opnieuw willen wortelen. Heb me zelfs wel eens afgevraagd of iemand, andere ouders, mij zouden willen adopteren. Ik heb ook familie in het buitenland, die ik graag wel zou willen leren kennen. Ik ben nu aan het sparen om de reis te kunnen maken.Ik zou je zó adopteren......
dinsdag 11 maart 2008 om 13:26
quote:powerwoman schreef op 11 maart 2008 @ 13:18:
[...]
Het liefst zou ik inderdaad opnieuw willen wortelen. Heb me zelfs wel eens afgevraagd of iemand, andere ouders, mij zouden willen adopteren. Ik heb ook familie in het buitenland, die ik graag wel zou willen leren kennen. Ik ben nu aan het sparen om de reis te kunnen maken.Ik zou je ook zo willen adopteren (heeft mijn dochter toch nog een zus! ) maar ik ben misschien een beetje jong. Leo lijkt me een betere optie, ik wou dat ik jou als moeder had gehad Leo .
[...]
Het liefst zou ik inderdaad opnieuw willen wortelen. Heb me zelfs wel eens afgevraagd of iemand, andere ouders, mij zouden willen adopteren. Ik heb ook familie in het buitenland, die ik graag wel zou willen leren kennen. Ik ben nu aan het sparen om de reis te kunnen maken.Ik zou je ook zo willen adopteren (heeft mijn dochter toch nog een zus! ) maar ik ben misschien een beetje jong. Leo lijkt me een betere optie, ik wou dat ik jou als moeder had gehad Leo .
dinsdag 11 maart 2008 om 13:33
quote:Feliciaatje schreef op 11 maart 2008 @ 13:26:
[...]
Ik zou je ook zo willen adopteren (heeft mijn dochter toch nog een zus! ) maar ik ben misschien een beetje jong. Leo lijkt me een betere optie, ik wou dat ik jou als moeder had gehad Leo .Felicia....dat is het mooiste wat iemand ooit tegen me heeft gezegd op dit forum.
[...]
Ik zou je ook zo willen adopteren (heeft mijn dochter toch nog een zus! ) maar ik ben misschien een beetje jong. Leo lijkt me een betere optie, ik wou dat ik jou als moeder had gehad Leo .Felicia....dat is het mooiste wat iemand ooit tegen me heeft gezegd op dit forum.
dinsdag 11 maart 2008 om 13:41
quote:eleonora schreef op 11 maart 2008 @ 13:21:
Felicia en Powerwoman, hebben jullie nou iets aan een forum als dit? Ik zie jullie niet vaak om hulp vragen of zo en wel vaak advies (en heel goed advies) aan anderen. Werkt een forum als dit therapeutisch (groot woord, weet even geen ander)?
Ik zat daar een tijdje terug over na te denken en toen kwam ik tot de conclusie dat hier posten me geholpen heeft met een proces waar ik al in zat, een stuk ruimte claimen en dat dat ok is. Ik heb me lang zo onzichtbaar mogelijk gemaakt en zelfs dan viel ik op. Vreselijk vond ik dat. Oa door te schrijven ben ik dat gaan verbreken. Maar ik vind het nog steeds moeilijk, het gevoel dat mijn mening er niet toe doet zit er nog steeds ook al is het veel minder. Telkens weer de pijnlijke confrontatie met mijzelf, heel therapeutisch dus .
Daarnaast vind ik het verdrietig dat veel mensen zich eenzaam voelen in hun verdriet en schaamte en ben ik blij dat er een plek is waar je iig kunt praten en wellicht je zekerder voelt om het daarna aan te kaarten in het "echte" leven. Je gehoord voelen is belangrijk. In die zin hoop ik altijd maar dat mijn gevoel of idee en wat ik schrijf naar aanleiding daarvan een ander dat gevoel enigszins kan geven.
Felicia en Powerwoman, hebben jullie nou iets aan een forum als dit? Ik zie jullie niet vaak om hulp vragen of zo en wel vaak advies (en heel goed advies) aan anderen. Werkt een forum als dit therapeutisch (groot woord, weet even geen ander)?
Ik zat daar een tijdje terug over na te denken en toen kwam ik tot de conclusie dat hier posten me geholpen heeft met een proces waar ik al in zat, een stuk ruimte claimen en dat dat ok is. Ik heb me lang zo onzichtbaar mogelijk gemaakt en zelfs dan viel ik op. Vreselijk vond ik dat. Oa door te schrijven ben ik dat gaan verbreken. Maar ik vind het nog steeds moeilijk, het gevoel dat mijn mening er niet toe doet zit er nog steeds ook al is het veel minder. Telkens weer de pijnlijke confrontatie met mijzelf, heel therapeutisch dus .
Daarnaast vind ik het verdrietig dat veel mensen zich eenzaam voelen in hun verdriet en schaamte en ben ik blij dat er een plek is waar je iig kunt praten en wellicht je zekerder voelt om het daarna aan te kaarten in het "echte" leven. Je gehoord voelen is belangrijk. In die zin hoop ik altijd maar dat mijn gevoel of idee en wat ik schrijf naar aanleiding daarvan een ander dat gevoel enigszins kan geven.
