Relaties
alle pijlers
Ethisch probleem
zondag 9 maart 2008 om 17:11
Ik was vandaag de secret aan het lezen en daarin stond dat je je op het goede, positieve moet richten. Nare dingen uit het verleden moet je achter je laten en je richten op het hier en nu. Daar kon ik me wel in vinden en dat heeft me ook aan het denken gezet over mijn ouders.
Ik heb al heel lang geen contact meer met mijn ouders omdat zij mij geestelijk en lichamelijk hebben mishandeld. Het is een heel lang proces geweest voordat ik definitief het contact durfde te verbreken, maar ik ben blij dat ik het heb gedaan, want sindsdien ben ik een stuk gelukkiger geworden.
Wat ik wel nog steeds heb is de schaamte en de angst niet te worden geloofd door anderen. Dit komt omdat toen ik het vertelde niemand mij wilde geloven. Het werd afgedaan als aandachttrekkerij terwijl er regelmatig in bijzijn van familieleden klappen werden uitgedeeld. Nooit en te nimmer kwam iemand op het idee om het voor me op te nemen.
Dit heeft ertoe geleid dat ik met niemand van mijn familie meer contact wil. Ik heb het allemaal achter me gelaten. Het probleem is alleen dat ik nog steeds aan niemand durf te vertellen wat er echt gebeurd is. Dat ik geen contact meer heb met m'n ouders en m'n familie. Ik doe alsof er niets aan de hand is en alsof ik wel gewoon contact heb met familie.
Wat zouden jullie doen in zo'n situatie? Ik bedoel zou je het aan collega's, vrienden of kennisen vertellen. Stel dat ze over je gaan roddelen of dat ze je niet geloven. Ik ben heel erg benieuwd naar jullie mening
Ik heb al heel lang geen contact meer met mijn ouders omdat zij mij geestelijk en lichamelijk hebben mishandeld. Het is een heel lang proces geweest voordat ik definitief het contact durfde te verbreken, maar ik ben blij dat ik het heb gedaan, want sindsdien ben ik een stuk gelukkiger geworden.
Wat ik wel nog steeds heb is de schaamte en de angst niet te worden geloofd door anderen. Dit komt omdat toen ik het vertelde niemand mij wilde geloven. Het werd afgedaan als aandachttrekkerij terwijl er regelmatig in bijzijn van familieleden klappen werden uitgedeeld. Nooit en te nimmer kwam iemand op het idee om het voor me op te nemen.
Dit heeft ertoe geleid dat ik met niemand van mijn familie meer contact wil. Ik heb het allemaal achter me gelaten. Het probleem is alleen dat ik nog steeds aan niemand durf te vertellen wat er echt gebeurd is. Dat ik geen contact meer heb met m'n ouders en m'n familie. Ik doe alsof er niets aan de hand is en alsof ik wel gewoon contact heb met familie.
Wat zouden jullie doen in zo'n situatie? Ik bedoel zou je het aan collega's, vrienden of kennisen vertellen. Stel dat ze over je gaan roddelen of dat ze je niet geloven. Ik ben heel erg benieuwd naar jullie mening
dinsdag 11 maart 2008 om 13:49
dinsdag 11 maart 2008 om 14:03
quote:powerwoman schreef op 11 maart 2008 @ 12:42:
[...]
Is het ook Livia. Momenteel durf ik het nog niet aan vrienden te vertellen. Mensen die mij kennen zouden heel erg verbaasd zijn denk ik, want door wat ik heb meegemaakt haal ik nu alles uit het leven. Het is net alsof je jaren ziek bent geweest en nu genezen bent. Zo voelt het tenminste. De vrijheid die ik nu ervaar is onbeschrijfelijk. Vandaar dat ik hier op het forum altijd het hardst roep; niemand verdient het om respectloos en liefdeloos te worden behandeld.
Als je het op dit moment nog niet durft te vertellen moet je dat zeker niet doen. Wel gun ik je van harte dat er een dag komt dat je het wel durft te delen met iemand waar je je verbonden mee voelt. Op die manier geef je iemand de kans om je te steunen en er voor je te zijn. Uiteraard moet je daar wel aan toe zijn, ik weet uit eigen ervaring hoe eng het is om je kwetsbaar op te stellen als je als kind zo enorm gekleineerd, gekwetst en beschadigd bent door degenen waar je je veilig bij zou moeten voelen.
Zelf ben ik ook niet ongeschonden door mijn jeugd heen gekomen. Jarenlang heb ik mij stoerder voorgedaan dan ik mij voelde. Ik voelde een enorme schaamte voor alles wat ik heb meegemaakt, en ik dacht altijd dat als vrienden dat van mij wisten ze hardhollend bij me vandaan zouden gaan. Inmiddels ben ik toch gaan praten met een paar goede vrienden en ik ervaar dit als een enorme opluchting, hoe angstig ik het ook vind. Ik kan eindelijk mezelf zijn en dat is het mooiste wat me ooit is overkomen.
Jij komt op mij heel krachtig en positief over. Heb je het gevoel dat je nog steeds aan het vechten bent in je leven? Of kun je gewoon zijn wie je bent en daar ook tevreden mee zijn?
[...]
Is het ook Livia. Momenteel durf ik het nog niet aan vrienden te vertellen. Mensen die mij kennen zouden heel erg verbaasd zijn denk ik, want door wat ik heb meegemaakt haal ik nu alles uit het leven. Het is net alsof je jaren ziek bent geweest en nu genezen bent. Zo voelt het tenminste. De vrijheid die ik nu ervaar is onbeschrijfelijk. Vandaar dat ik hier op het forum altijd het hardst roep; niemand verdient het om respectloos en liefdeloos te worden behandeld.
Als je het op dit moment nog niet durft te vertellen moet je dat zeker niet doen. Wel gun ik je van harte dat er een dag komt dat je het wel durft te delen met iemand waar je je verbonden mee voelt. Op die manier geef je iemand de kans om je te steunen en er voor je te zijn. Uiteraard moet je daar wel aan toe zijn, ik weet uit eigen ervaring hoe eng het is om je kwetsbaar op te stellen als je als kind zo enorm gekleineerd, gekwetst en beschadigd bent door degenen waar je je veilig bij zou moeten voelen.
Zelf ben ik ook niet ongeschonden door mijn jeugd heen gekomen. Jarenlang heb ik mij stoerder voorgedaan dan ik mij voelde. Ik voelde een enorme schaamte voor alles wat ik heb meegemaakt, en ik dacht altijd dat als vrienden dat van mij wisten ze hardhollend bij me vandaan zouden gaan. Inmiddels ben ik toch gaan praten met een paar goede vrienden en ik ervaar dit als een enorme opluchting, hoe angstig ik het ook vind. Ik kan eindelijk mezelf zijn en dat is het mooiste wat me ooit is overkomen.
Jij komt op mij heel krachtig en positief over. Heb je het gevoel dat je nog steeds aan het vechten bent in je leven? Of kun je gewoon zijn wie je bent en daar ook tevreden mee zijn?
dinsdag 11 maart 2008 om 14:04
quote:Feliciaatje schreef op 11 maart 2008 @ 13:41:
[...]
Ik zat daar een tijdje terug over na te denken en toen kwam ik tot de conclusie dat hier posten me geholpen heeft met een proces waar ik al in zat, een stuk ruimte claimen en dat dat ok is. Ik heb me lang zo onzichtbaar mogelijk gemaakt en zelfs dan viel ik op. Vreselijk vond ik dat. Oa door te schrijven ben ik dat gaan verbreken. Maar ik vind het nog steeds moeilijk, het gevoel dat mijn mening er niet toe doet zit er nog steeds ook al is het veel minder. Telkens weer de pijnlijke confrontatie met mijzelf, heel therapeutisch dus .
Daarnaast vind ik het verdrietig dat veel mensen zich eenzaam voelen in hun verdriet en schaamte en ben ik blij dat er een plek is waar je iig kunt praten en wellicht je zekerder voelt om het daarna aan te kaarten in het "echte" leven. Je gehoord voelen is belangrijk. In die zin hoop ik altijd maar dat mijn gevoel of idee en wat ik schrijf naar aanleiding daarvan een ander dat gevoel enigszins kan geven.
Goed te lezen dat een forum als dit iets positiefs betekent in je leven. De uitspraak 'het is maar internet' snap ik dan ook nooit zo. Misschien als je niet intermenselijke zaken bespreekt en daar zelfs van mening over verschilt, dat dat geldt maar als het om dingen gaat als die we hier bespreken of dat andere topic over seksueel misbruik/incest waar jij en ik samen schreven, of het oogkleppen en wazen topic, dan vind ik zat zó niet opgaan.
Ik ben juist zo blij om te zien hoe goed het mensen doet als ze hier de steun krijgen die ze het normale leven ontberen of niet durven zoeken. Opvallend trouwens dat mensen die zoveel hebben meegemaakt als jij, of Powerwoman bijvoorbeeld juist vaak de hulpgévers zijn in plaats van hulpvragers.
Ik vind het daarom ook zo ontzettend sterk en dapper dat Powerwoman een topic opent voor zichzelf, over wat haar nou eens bezighoudt.
Gehoord worden, gezien worden, kortom, erkenning is inderdaad zo ontzettend belangrijk.
[...]
Ik zat daar een tijdje terug over na te denken en toen kwam ik tot de conclusie dat hier posten me geholpen heeft met een proces waar ik al in zat, een stuk ruimte claimen en dat dat ok is. Ik heb me lang zo onzichtbaar mogelijk gemaakt en zelfs dan viel ik op. Vreselijk vond ik dat. Oa door te schrijven ben ik dat gaan verbreken. Maar ik vind het nog steeds moeilijk, het gevoel dat mijn mening er niet toe doet zit er nog steeds ook al is het veel minder. Telkens weer de pijnlijke confrontatie met mijzelf, heel therapeutisch dus .
Daarnaast vind ik het verdrietig dat veel mensen zich eenzaam voelen in hun verdriet en schaamte en ben ik blij dat er een plek is waar je iig kunt praten en wellicht je zekerder voelt om het daarna aan te kaarten in het "echte" leven. Je gehoord voelen is belangrijk. In die zin hoop ik altijd maar dat mijn gevoel of idee en wat ik schrijf naar aanleiding daarvan een ander dat gevoel enigszins kan geven.
Goed te lezen dat een forum als dit iets positiefs betekent in je leven. De uitspraak 'het is maar internet' snap ik dan ook nooit zo. Misschien als je niet intermenselijke zaken bespreekt en daar zelfs van mening over verschilt, dat dat geldt maar als het om dingen gaat als die we hier bespreken of dat andere topic over seksueel misbruik/incest waar jij en ik samen schreven, of het oogkleppen en wazen topic, dan vind ik zat zó niet opgaan.
Ik ben juist zo blij om te zien hoe goed het mensen doet als ze hier de steun krijgen die ze het normale leven ontberen of niet durven zoeken. Opvallend trouwens dat mensen die zoveel hebben meegemaakt als jij, of Powerwoman bijvoorbeeld juist vaak de hulpgévers zijn in plaats van hulpvragers.
Ik vind het daarom ook zo ontzettend sterk en dapper dat Powerwoman een topic opent voor zichzelf, over wat haar nou eens bezighoudt.
Gehoord worden, gezien worden, kortom, erkenning is inderdaad zo ontzettend belangrijk.
dinsdag 11 maart 2008 om 20:55
quote:eleonora schreef op 11 maart 2008 @ 14:04:
[...]
Goed te lezen dat een forum als dit iets positiefs betekent in je leven. De uitspraak 'het is maar internet' snap ik dan ook nooit zo. Misschien als je niet intermenselijke zaken bespreekt en daar zelfs van mening over verschilt, dat dat geldt maar als het om dingen gaat als die we hier bespreken of dat andere topic over seksueel misbruik/incest waar jij en ik samen schreven, of het oogkleppen en wazen topic, dan vind ik zat zó niet opgaan.
Ik ben juist zo blij om te zien hoe goed het mensen doet als ze hier de steun krijgen die ze het normale leven ontberen of niet durven zoeken. Opvallend trouwens dat mensen die zoveel hebben meegemaakt als jij, of Powerwoman bijvoorbeeld juist vaak de hulpgévers zijn in plaats van hulpvragers.
Ik vind het daarom ook zo ontzettend sterk en dapper dat Powerwoman een topic opent voor zichzelf, over wat haar nou eens bezighoudt.
Gehoord worden, gezien worden, kortom, erkenning is inderdaad zo ontzettend belangrijk.Ben ik helemaal met je eens Elenora. Soms wou ik dat ik jaren geleden dit forum had ontdekt. Geen idee of het toen al bestond, maar ik weet zeker dat sommige dingen dan anders waren gelopen. Op het forum lees je zoveel verschillende meningen en reacties dat het heel erg reinigend en verhelderend kan werken.
[...]
Goed te lezen dat een forum als dit iets positiefs betekent in je leven. De uitspraak 'het is maar internet' snap ik dan ook nooit zo. Misschien als je niet intermenselijke zaken bespreekt en daar zelfs van mening over verschilt, dat dat geldt maar als het om dingen gaat als die we hier bespreken of dat andere topic over seksueel misbruik/incest waar jij en ik samen schreven, of het oogkleppen en wazen topic, dan vind ik zat zó niet opgaan.
Ik ben juist zo blij om te zien hoe goed het mensen doet als ze hier de steun krijgen die ze het normale leven ontberen of niet durven zoeken. Opvallend trouwens dat mensen die zoveel hebben meegemaakt als jij, of Powerwoman bijvoorbeeld juist vaak de hulpgévers zijn in plaats van hulpvragers.
Ik vind het daarom ook zo ontzettend sterk en dapper dat Powerwoman een topic opent voor zichzelf, over wat haar nou eens bezighoudt.
Gehoord worden, gezien worden, kortom, erkenning is inderdaad zo ontzettend belangrijk.Ben ik helemaal met je eens Elenora. Soms wou ik dat ik jaren geleden dit forum had ontdekt. Geen idee of het toen al bestond, maar ik weet zeker dat sommige dingen dan anders waren gelopen. Op het forum lees je zoveel verschillende meningen en reacties dat het heel erg reinigend en verhelderend kan werken.
woensdag 12 maart 2008 om 14:52
quote:powerwoman schreef op 11 maart 2008 @ 20:55:
[...]
Op het forum lees je zoveel verschillende meningen en reacties dat het heel erg reinigend en verhelderend kan werken.
Ja fijn is dat, ik heb dat ook heel regelmatig.
En dankjewel voor je lieve reactie Leo, ik ben het er ook heel erg mee oneens wanneer iemand zegt dat het maar internet is. Het is in sommige opzichten juist directer en eerlijker dan het echte leven en degenen die meepraten of advies vragen zijn echte mensen, met hun onzekerheden en kwetsbaarheden. En daarnaast ook een flinke portie humor en plezier met een beetje geluk .
Ik heb weleens lopen denken dat ik bij sommige dingen misschien wat advies zou kunnen gebruiken maar het lastige is dat ik meestal wel weet wat ik moet doen of dat ik gewoon maar moet wachten tot dingen vanzelf ergens heen ontwikkelen. Dan zou ik het meer doen voor steun en dat vind ik heel moeilijk. Gek is dat. Misschien ben ik te streng voor mijzelf.
[...]
Op het forum lees je zoveel verschillende meningen en reacties dat het heel erg reinigend en verhelderend kan werken.
Ja fijn is dat, ik heb dat ook heel regelmatig.
En dankjewel voor je lieve reactie Leo, ik ben het er ook heel erg mee oneens wanneer iemand zegt dat het maar internet is. Het is in sommige opzichten juist directer en eerlijker dan het echte leven en degenen die meepraten of advies vragen zijn echte mensen, met hun onzekerheden en kwetsbaarheden. En daarnaast ook een flinke portie humor en plezier met een beetje geluk .
Ik heb weleens lopen denken dat ik bij sommige dingen misschien wat advies zou kunnen gebruiken maar het lastige is dat ik meestal wel weet wat ik moet doen of dat ik gewoon maar moet wachten tot dingen vanzelf ergens heen ontwikkelen. Dan zou ik het meer doen voor steun en dat vind ik heel moeilijk. Gek is dat. Misschien ben ik te streng voor mijzelf.
woensdag 12 maart 2008 om 15:02
Dat herken ik hoor Felicia, ik merk dat mensen die echt in de knoop hebben gezeten of nog zitten niet heel snel om hulp vragen. Die mensen zijn het doorgaans gewend om hun eigen zaakjes te regelen. Heel sterk maar wel jammer. Ik vind het daarom ook zo goed dat Powertje nu een topic opent, voor zichzelf.
Precies, en er valt vaak nog wat te lachen ook!
Precies, en er valt vaak nog wat te lachen ook!
woensdag 12 maart 2008 om 15:40
Ik vind het ook goed van je Powerwoman, ik hoop dat je er wat aan hebt . Ook al heb ik het idee dat je het in eerste instantie vooral om de praktische redenen gepost hebt, ik hoop dat je je niet opgelaten hebt gevoeld dat het een stuk persoonlijker werd dan dat.
Ik realiseerde me een tijdje terug dat ik veel verberg voor de mensen om me heen. Ik heb een paar zware jaren achter de rug, ik heb het idee dat het ergste nu voorbij is. Maar ik heb er zotussendoor met 1 goede vriendin over gepraat en ik heb 2 keer zitten huilen. En ze zei dat ze daaraan merkte hoe zwaar ik het had, omdat ze me in de 16 jaar dat we elkaar kennen misschien 1 keer eerder had zien huilen. Terwijl ik echt het toppunt van emo ben, ik zit al tranen weg te pinken bij Bambi . Maar ik verberg het, deels omdat ik anderen niet wil belasten en deels omdat mijn ouders me er zwaar voor afgestraft hebben wanneer ik iets liet blijken. Mijn vader door het te bagatelliseren en mijn moeder door misbruik te maken van mijn kwetsbare plekken.
Voor anderen ben ik over het algemeen heel zacht, ik stimuleer ze juist om het te voelen, dat ik er voor ze ben. Maar ik vind het moeilijk om dat terug te vragen en het trieste is dat veel mensen het bij mij ook niet zien omdat ik zo sterk en positief geworden ben. En dat is niet erg, ik kom er wel uit. Maar soms voelt dat eenzaam. Veel mensen geloven graag in de illusie van iemand die alleen maar sterk is denk ik weleens. Terwijl die kracht nou juist voortkomt uit een hoop geleden pijn en verdriet. Natuurlijk gaat dat gepaard met een grote kwetsbaarheid. Maar goed, dat is voor mij heel logisch, voor sommige anderen blijkbaar niet.
Ik vind het lastig, ik weet dat ik het zelf doe. Het is mijn onvermogen wat het veroorzaakt. En tegelijkertijd is het minder dramatisch dan het nu misschien klinkt, ik ben wel degelijk echt gelukkig en positief en ik voel me ook echt sterk. Maar soms effe instorten is best fijn .
Ik realiseerde me een tijdje terug dat ik veel verberg voor de mensen om me heen. Ik heb een paar zware jaren achter de rug, ik heb het idee dat het ergste nu voorbij is. Maar ik heb er zotussendoor met 1 goede vriendin over gepraat en ik heb 2 keer zitten huilen. En ze zei dat ze daaraan merkte hoe zwaar ik het had, omdat ze me in de 16 jaar dat we elkaar kennen misschien 1 keer eerder had zien huilen. Terwijl ik echt het toppunt van emo ben, ik zit al tranen weg te pinken bij Bambi . Maar ik verberg het, deels omdat ik anderen niet wil belasten en deels omdat mijn ouders me er zwaar voor afgestraft hebben wanneer ik iets liet blijken. Mijn vader door het te bagatelliseren en mijn moeder door misbruik te maken van mijn kwetsbare plekken.
Voor anderen ben ik over het algemeen heel zacht, ik stimuleer ze juist om het te voelen, dat ik er voor ze ben. Maar ik vind het moeilijk om dat terug te vragen en het trieste is dat veel mensen het bij mij ook niet zien omdat ik zo sterk en positief geworden ben. En dat is niet erg, ik kom er wel uit. Maar soms voelt dat eenzaam. Veel mensen geloven graag in de illusie van iemand die alleen maar sterk is denk ik weleens. Terwijl die kracht nou juist voortkomt uit een hoop geleden pijn en verdriet. Natuurlijk gaat dat gepaard met een grote kwetsbaarheid. Maar goed, dat is voor mij heel logisch, voor sommige anderen blijkbaar niet.
Ik vind het lastig, ik weet dat ik het zelf doe. Het is mijn onvermogen wat het veroorzaakt. En tegelijkertijd is het minder dramatisch dan het nu misschien klinkt, ik ben wel degelijk echt gelukkig en positief en ik voel me ook echt sterk. Maar soms effe instorten is best fijn .
donderdag 13 maart 2008 om 02:33
powerwoman en feliciaatje
@powerwoman, ik kan alleen vanuit mezelf spreken, maar wanneer iemand in mijn omgeving mij verteld dat hij of zij geen contact meer heeft met zijn of haar familie neem ik diegene altijd serieus. Breken met familie doe je niet zomaar, dan is er een heleboel voorgevallen! En als ik jouw verhaal zo lees dan heb ik alleen maar heel veel bewondering voor je dat je jezelf eruit hebt weten te redden en huilt mijn hart voor powermeisje.
Verder herken ik het wel dat het makkelijker is om iemand anders te helpen dan zelf hulp te vragen. ik vind het bijv heel normaal dat een vriendin mij midden in de nacht belt wanneer ze problemen heeft, maar zal het zelf nooit doen
@powerwoman, ik kan alleen vanuit mezelf spreken, maar wanneer iemand in mijn omgeving mij verteld dat hij of zij geen contact meer heeft met zijn of haar familie neem ik diegene altijd serieus. Breken met familie doe je niet zomaar, dan is er een heleboel voorgevallen! En als ik jouw verhaal zo lees dan heb ik alleen maar heel veel bewondering voor je dat je jezelf eruit hebt weten te redden en huilt mijn hart voor powermeisje.
Verder herken ik het wel dat het makkelijker is om iemand anders te helpen dan zelf hulp te vragen. ik vind het bijv heel normaal dat een vriendin mij midden in de nacht belt wanneer ze problemen heeft, maar zal het zelf nooit doen
I was born in the sign of water, and it's there that I feel my best
vrijdag 14 maart 2008 om 22:13
quote:Feliciaatje schreef op 12 maart 2008 @ 15:40:
Ik vind het ook goed van je Powerwoman, ik hoop dat je er wat aan hebt . Ook al heb ik het idee dat je het in eerste instantie vooral om de praktische redenen gepost hebt, ik hoop dat je je niet opgelaten hebt gevoeld dat het een stuk persoonlijker werd dan dat.
Ik heb me niet opgelaten gevoeld, maar ik merkte deze week dat het me toch heel erg bezig heeft gehouden. Soms weet ik bijvoorbeeld niet hoe te reageren als ik in mijn omgeving mensen tegenkom die net als mijn ouders heel erg dominant en manipulerend zijn.
Net als jij merk ik dat ik veel verberg voor mensen om me heen. Niet zozeer omdat ik anderen niet wil lastigvallen met m'n verleden en m'n lasten, maar meer omdat ik me er niet altijd van bewust ben. Ik heb op heel jonge leeftijd moeten leren om zelf mijn problemen op te lossen en dingen te regelen. Hierdoor ben ik misschien te onafhankelijk geworden.
Ik vind het ook goed van je Powerwoman, ik hoop dat je er wat aan hebt . Ook al heb ik het idee dat je het in eerste instantie vooral om de praktische redenen gepost hebt, ik hoop dat je je niet opgelaten hebt gevoeld dat het een stuk persoonlijker werd dan dat.
Ik heb me niet opgelaten gevoeld, maar ik merkte deze week dat het me toch heel erg bezig heeft gehouden. Soms weet ik bijvoorbeeld niet hoe te reageren als ik in mijn omgeving mensen tegenkom die net als mijn ouders heel erg dominant en manipulerend zijn.
Net als jij merk ik dat ik veel verberg voor mensen om me heen. Niet zozeer omdat ik anderen niet wil lastigvallen met m'n verleden en m'n lasten, maar meer omdat ik me er niet altijd van bewust ben. Ik heb op heel jonge leeftijd moeten leren om zelf mijn problemen op te lossen en dingen te regelen. Hierdoor ben ik misschien te onafhankelijk geworden.
vrijdag 14 maart 2008 om 22:38
quote:rosanna08 schreef op 13 maart 2008 @ 02:33:
powerwoman en feliciaatje
@powerwoman, ik kan alleen vanuit mezelf spreken, maar wanneer iemand in mijn omgeving mij verteld dat hij of zij geen contact meer heeft met zijn of haar familie neem ik diegene altijd serieus. Breken met familie doe je niet zomaar, dan is er een heleboel voorgevallen! En als ik jouw verhaal zo lees dan heb ik alleen maar heel veel bewondering voor je dat je jezelf eruit hebt weten te redden en huilt mijn hart voor powermeisje. Soms kan ik, terugkijkend naar wat er allemaal is gebeurd, bijna niet geloven dat dit mij is overkomen. Het lijkt wel alsof het allemaal gedroomd is, het is zo onwerkelijk en onvoorstelbaar. Zeker nu ik me zo lekker veilig voel in mijn eigen huis (lekker warm en knus). Wat heb ik die veiligheid gemist als kind.
powerwoman en feliciaatje
@powerwoman, ik kan alleen vanuit mezelf spreken, maar wanneer iemand in mijn omgeving mij verteld dat hij of zij geen contact meer heeft met zijn of haar familie neem ik diegene altijd serieus. Breken met familie doe je niet zomaar, dan is er een heleboel voorgevallen! En als ik jouw verhaal zo lees dan heb ik alleen maar heel veel bewondering voor je dat je jezelf eruit hebt weten te redden en huilt mijn hart voor powermeisje. Soms kan ik, terugkijkend naar wat er allemaal is gebeurd, bijna niet geloven dat dit mij is overkomen. Het lijkt wel alsof het allemaal gedroomd is, het is zo onwerkelijk en onvoorstelbaar. Zeker nu ik me zo lekker veilig voel in mijn eigen huis (lekker warm en knus). Wat heb ik die veiligheid gemist als kind.
vrijdag 14 maart 2008 om 23:22
Volgens mij zit het hier vol met krachtige vrouwen.
Stond daar niet ergens vandaag nog een topic over?
Herken wel veel. Ik denk dat de krachtvrouwen iets over zich hebben dat ze doorgaan. Een soort van overlevingsdrang. Als je er 'midden in zit' denk je er niet bij na. Denk je er niet bij na dat wat je overkomt eigenlijk helemaal niet normaal is. Je bent bezig met overleven. En als je ermee klaar bent, doorheen bent, dan zijn er genoeg andere zaken om je weer eens over op te winden; of je hebt zoiets van: het is voorbij. Pas als je erover na gaat denken, dan denk je: jeemig, wat overkwam mij allemaal? En ook: ik heb dat overleefd, doorstaan.
Mensen noemen mij ook altijd sterk. En ik weet van mezelf dat ik dat ben. Met gelukkig genoeg zwakke momenten om vooral mens te blijven. Maar hoewel je weet dat je door je kracht er altijd uit zal komen, hoezeer het ook tegenzit, er zijn wel eens momenten dat ik wens dat dingen eens wat minder gecompliceerd verliepen...
Ikzelf lees al langere tijd mee en leer veel van de vragen en antwoorden. Ik post pas sinds kort. Maar merk wel dat het antwoorden op postings mij ook helpt, omdat ik natuurlijk post op zeer herkenbare zaken.
Stond daar niet ergens vandaag nog een topic over?
Herken wel veel. Ik denk dat de krachtvrouwen iets over zich hebben dat ze doorgaan. Een soort van overlevingsdrang. Als je er 'midden in zit' denk je er niet bij na. Denk je er niet bij na dat wat je overkomt eigenlijk helemaal niet normaal is. Je bent bezig met overleven. En als je ermee klaar bent, doorheen bent, dan zijn er genoeg andere zaken om je weer eens over op te winden; of je hebt zoiets van: het is voorbij. Pas als je erover na gaat denken, dan denk je: jeemig, wat overkwam mij allemaal? En ook: ik heb dat overleefd, doorstaan.
Mensen noemen mij ook altijd sterk. En ik weet van mezelf dat ik dat ben. Met gelukkig genoeg zwakke momenten om vooral mens te blijven. Maar hoewel je weet dat je door je kracht er altijd uit zal komen, hoezeer het ook tegenzit, er zijn wel eens momenten dat ik wens dat dingen eens wat minder gecompliceerd verliepen...
Ikzelf lees al langere tijd mee en leer veel van de vragen en antwoorden. Ik post pas sinds kort. Maar merk wel dat het antwoorden op postings mij ook helpt, omdat ik natuurlijk post op zeer herkenbare zaken.
zondag 16 maart 2008 om 21:02
Dat is zo PW, je hebt al zoveel meegemaakt (herkenbaar voor mij) dat je het ook wel weer overleeft, maar soms denk ik wel eens van: het mag ook wel wat minder heftig, wat soepeler in het leven lopen. Als je er middenin zit ben je simpelweg aan het overleven. En ja, als het 'voorbij' is dan denk je, ik had dit, ik had dat, tja, als je alles van te voren weet kun je met een dubbeltje de wereld rond.
Ik heb zelf afstand genomen van mijn vader. Dat heeft heel lang geduurd, pas toen ik 31 was! Terwijl er al genoeg voorgevallen was. Kinderen zijn erg loyaal naar hun ouders. Mijn moeder brak met haar moeder toen ze 52 was. Ik heb wel eens zo'n tegel gezien met van die wijsheden, waarin dan staat dat papa of mama geweldig is, maar bij iets ouder niet alles kan, en dan in de puberteit mateloos irritant, en dan toch weer geweldig. Maar soms is een ouder nou eenmaal niet geweldig en juist als je ouder wordt, realiseer je je dat.....
Afstand nemen van je ouders is het moeiljikste dat er is. En dat doe je dan ook niet zomaar. Je 'werkt' naar zo'n besluit toe. Dan kost het moed om het hardop te durven zeggen, en vervolgens er naar handelen. Vooral omdat wij toch erg leven in een maatschappij van 'eert uw vader en uw moeder'.
Ik heb zelf afstand genomen van mijn vader. Dat heeft heel lang geduurd, pas toen ik 31 was! Terwijl er al genoeg voorgevallen was. Kinderen zijn erg loyaal naar hun ouders. Mijn moeder brak met haar moeder toen ze 52 was. Ik heb wel eens zo'n tegel gezien met van die wijsheden, waarin dan staat dat papa of mama geweldig is, maar bij iets ouder niet alles kan, en dan in de puberteit mateloos irritant, en dan toch weer geweldig. Maar soms is een ouder nou eenmaal niet geweldig en juist als je ouder wordt, realiseer je je dat.....
Afstand nemen van je ouders is het moeiljikste dat er is. En dat doe je dan ook niet zomaar. Je 'werkt' naar zo'n besluit toe. Dan kost het moed om het hardop te durven zeggen, en vervolgens er naar handelen. Vooral omdat wij toch erg leven in een maatschappij van 'eert uw vader en uw moeder'.
